Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
dinsdag 5 december 2017 09:39
Het maakt niet zoveel uit waar je begint, als je maar ergens begint. Het zoeken van woonruimte zou een start kunnen zijn. En het zoeken van begeleiding waar jij je thuis bij voelt.
Misschien is het een troost: iedereen mislukt voortdurend met van alles. Relaties mislukken, vriendschappen mislukken, banen mislukken en allerlei mooie ideeën mislukken. Je kijkt er positief naar vind ik: je hebt vijf jaar op kamers gewoond, OK, het werd een chaos, maar je deed het wel. Perfectie is zooooooooo overschat.
Misschien is het een troost: iedereen mislukt voortdurend met van alles. Relaties mislukken, vriendschappen mislukken, banen mislukken en allerlei mooie ideeën mislukken. Je kijkt er positief naar vind ik: je hebt vijf jaar op kamers gewoond, OK, het werd een chaos, maar je deed het wel. Perfectie is zooooooooo overschat.
Wat eten we vanavond?
dinsdag 5 december 2017 09:41
Ik zit al wel in de hulpverlening, bij een soort crisisteam.
Probleem is dat ik wil verhuizen, heel ergens anders wil wonen.
Iets zelfstandig zoeken particulier is duur.
Op kamers wonen is vaak misgegaan doordat ik suïcidaal werd.
Toch gaat daar wel mijn voorkeur naar uit, in elk geval samen met andere werkenden wonen. Zodat ik niet meer zo eenzaam ben. Maar ik ben zo bang dat het niet goed gaat gezien mijn problemen.
Probleem is dat ik wil verhuizen, heel ergens anders wil wonen.
Iets zelfstandig zoeken particulier is duur.
Op kamers wonen is vaak misgegaan doordat ik suïcidaal werd.
Toch gaat daar wel mijn voorkeur naar uit, in elk geval samen met andere werkenden wonen. Zodat ik niet meer zo eenzaam ben. Maar ik ben zo bang dat het niet goed gaat gezien mijn problemen.
dinsdag 5 december 2017 09:41
Je gezondheid op de eerste plaats zetten. Eerst therapie, beter worden en handvatten krijgen tav hoe je met je problemen kunt omgaan. Het heeft geen zin om jezelf te belasten met allerlei zaken zolang je geestelijk niet goed in je vel zit.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
dinsdag 5 december 2017 09:42
hoho, daar kom je nu mee?
Je ouders hebben gelijk, eerst je problemen oplossen
dinsdag 5 december 2017 09:47
“Failure is so important. We speak about success all the time. It is the ability to resist failure or use failure that often leads to greater success. I've met people who don't want to try for fear of failing.” - J.K. Rowling
Als ik dit zo lees, denk ik de eerste stap is om iets aan je zelfvertrouwen te doen. Je bent geen mislukking, er zijn gewoon wat dingen niet gegaan zoals gepland. Begin met kleine doelen en wees trots op wat je bereikt. Een beetje hulp hierbij lijkt me niet verkeerd.
Als ik dit zo lees, denk ik de eerste stap is om iets aan je zelfvertrouwen te doen. Je bent geen mislukking, er zijn gewoon wat dingen niet gegaan zoals gepland. Begin met kleine doelen en wees trots op wat je bereikt. Een beetje hulp hierbij lijkt me niet verkeerd.
dinsdag 5 december 2017 09:47
Vervelende situatie.
Als je op kantoortijden werkt, zou ik op zoek gaan naar een therapeut die in de avonden of weekenden werkt. Anders gaan al je vrije uren daaraan op.
Als je omhoog gaat in uren, zou ik juist nog even niet gaan verhuizen. Eerst hier maar ns aan wennen. Hopelijk kun je nog even met de pot mee-eten thuis totdat je wat stabieler bent.
Als je op kantoortijden werkt, zou ik op zoek gaan naar een therapeut die in de avonden of weekenden werkt. Anders gaan al je vrije uren daaraan op.
Als je omhoog gaat in uren, zou ik juist nog even niet gaan verhuizen. Eerst hier maar ns aan wennen. Hopelijk kun je nog even met de pot mee-eten thuis totdat je wat stabieler bent.
Je kunt méér.
dinsdag 5 december 2017 09:48
Is een begeleid zelfstandig wonen flat een optie? Neef van mij woont in een Zorgflat met allemaal jong volwassenen die om een bepaalde reden net dat extra steuntje nodig hebben om zelfstandig te kunnen wonen. 1x in de week komt er iemand kletsen om te kijken of alles goed gaat en om hulp te bieden waar mogelijk.
Iedereen woont daar alleen en heeft zijn eigen redenen om daar te wonen. ( Psychische klachten, adhd, autisme, etc)
Je zit dus in een gebouw vol lotgenoten die begrijpen wat er bij je speelt, waardoor je nooit echt alleen hoeft te zijn.
Iedereen woont daar alleen en heeft zijn eigen redenen om daar te wonen. ( Psychische klachten, adhd, autisme, etc)
Je zit dus in een gebouw vol lotgenoten die begrijpen wat er bij je speelt, waardoor je nooit echt alleen hoeft te zijn.
dinsdag 5 december 2017 09:52
HaPu schreef: ↑05-12-2017 09:48Is een begeleid zelfstandig wonen flat een optie? In steden staan vaak zorgflats met allemaal jong volwassenen die om een bepaalde reden net dat extra steuntje nodig hebben om zelfstandig te kunnen wonen. 1x in de week komt er iemand kletsen om te kijken of alles goed gaat en om hulp te bieden waar mogelijk.
Iedereen woont daar alleen en heeft zijn eigen redenen om daar te wonen. ( Psychische klachten, adhd, autisme, etc)
Je zit dus in een gebouw vol lotgenoten die begrijpen wat er bij je speelt, waardoor je nooit echt alleen hoeft te zijn.
dinsdag 5 december 2017 09:57
Misschien heb ik niet goed gelezen, maar heb je goede hulp? Misschien wil je alsnog te veel. 40 uur klinkt als best veel, als ik jou zo hoor, maar ik kan jouw situatie natuurlijk niet zo goed inschatten als jij. Maar pas op dat je jezelf niet overwerkt. Ik heb in min of meer dezelfde situatie gezeten qua psychische problematiek en ben nu zelf op de goede weg (ben toevallig nu ook 27 en woon ook tijdelijk bij mijn ouders, mijn sociale leven staat ook op een laag pitje..). Wat voor mij heel erg hielp was een goede therapeut en lief zijn voor mezelf, accepteren dat dingen soms niet sneller gaan dan je zou willen.. klinkt heel tegenstrijdig, maar dat heeft er voor mij juist voor gezorgd dat ik sneller weer een eind op de been was.
EDIT: en wat hier eerder wordt gezegd: doe het in kleine stapjes. Alles tegelijk willen gaat je niet helpen.
EDIT: en wat hier eerder wordt gezegd: doe het in kleine stapjes. Alles tegelijk willen gaat je niet helpen.
dinsdag 5 december 2017 10:32
Ik heb hetzelfde meegemaakt als jou. Het is nu heel belangrijk dat je goed naar je lichaam luistert: dus neem vooral veel rust. Als je baan niet te hectisch is, is het wel te doen, maar dan moet je niet van jezelf verlangen dat je 's avonds nog vanalles 'moet'. Als je privé wilt sparren, stuur me gerust een bericht. Ik weet zeker dat je het wel kan, take care <3
dinsdag 5 december 2017 10:41
dinsdag 5 december 2017 10:46
Dat zeg jij; heeft men dat woordelijk gezegd? Mij zou het absoluut niet boeien of iemand "zijn leven op de rit heeft". Wie heeft dat wél? Het lijkt wel facebooktaal en facebook is één groot theater.Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 5 december 2017 10:53
Je kan zonder vriendschappen leven hoor. Niet zonder contacten maar wel zonder vrienden. Een groot deel van de Nederlanders leeft zonder vriendschappen en heeft alleen collega's en buren. Begin met een praatje te maken en iemand uit te nodigen zonder dat dit een vriiendschap moet worden.Met vriendschappen opbouwen
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
dinsdag 5 december 2017 10:58
gewoon bij de basis beginnen.
blijf bij je ouders wonen, ga aan jezelf werken. bouw weer een sociaal leven op.
pas dan kan je kijken of dat je zelfstandig of eventueel begeleid kunt gaan wonen. Je hebt te veel issues om deze in een paar weken op te lossen.
blijf bij je ouders wonen, ga aan jezelf werken. bouw weer een sociaal leven op.
pas dan kan je kijken of dat je zelfstandig of eventueel begeleid kunt gaan wonen. Je hebt te veel issues om deze in een paar weken op te lossen.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
dinsdag 5 december 2017 11:10
.
Heb je dat van het suicidaal worden ook gelezen?
.Saga_Röversdotter schreef: ↑05-12-2017 10:40Ik heb al veel topics van je gelezen en denk echt dat je een voltijdsbehandeling voor oa je eetstoornis aan moet gaan, omdat werken niet lukt/ vol te houden is.
+100
Rebecca, wat me in al jouw topics opvalt is die enorme haast. Je wilt gelijk van A naar Z, gaat van 0 naar 100. Dat deed je met die twee banen in Frankrijk en nu met 40 uur gaan werken terwijl je eigenlijk een tijdje minder zou gaan werken en in therapie gaan.
Je wilt zo graag, maar juist door die haast saboteer je jezelf met weer een mislukking (in jouw ogen) tot gevolg. Therapie is vast niet makkelijk, maar hopelijk leert het je om alles hanteerbaar te houden. Want deze herhaling van zetten ben je duidelijk zat en doet je zelfvertrouwen ook geen goed.
dinsdag 5 december 2017 11:18
Misschien een heel domme vraag hoor, maar het klinkt alsof het je niet zozeer overkomen is, laswel dat het gevolg is van je eigen keuzes waarvan je op voorhand al zag aankomen dat ze niet zo slim waren. Klopt dat? Zo ja, dan moet je, lijkt me, beginnen met hier de correcte lessen uit trekken. En dan bedenken dat je je leven prima kan opbouwen als je maar iets beter rekening houdt met je eigen (on)mogelijkheden.rebecca_90 schreef: ↑05-12-2017 09:36Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Je ouders klinken overigens wat overbezorgd.
dinsdag 5 december 2017 11:23
Sorry hoor, maar hoeveel duidelijker wil je het hebben?! Ga gewoon eerst eens keihard aan jezelf werken, kijken waar je kunt verbeteren en waar je (voorlopig) zult moeten accepteren dat je grenzen liggen.
Hou op met vluchten (buitenland, in werk, nu weer 'heel ergens anders' willen wonen) en pak jezelf nou eens constructief aan.
Voor het geval het nog niet helder is: ja natuurlijk is je eerste prioriteit nu gedegen hulpverlening.
Als je dat niet doet is het - zoals de Engelsen zeggen - ''your funeral''.
Hou op met vluchten (buitenland, in werk, nu weer 'heel ergens anders' willen wonen) en pak jezelf nou eens constructief aan.
Voor het geval het nog niet helder is: ja natuurlijk is je eerste prioriteit nu gedegen hulpverlening.
Als je dat niet doet is het - zoals de Engelsen zeggen - ''your funeral''.
