Psyche
alle pijlers
Ik voel me een verrader
donderdag 14 december 2017 09:28
Goed, vanochtend heb ik een voor mij belangrijke stap genomen: ik heb de huisarts ingelicht. Niet omdat het met mij zo knudde gaat, maar ik heb doorgegeven dat ik me flinke zorgen maak om mijn moeder en dat ik denk dat ze hulp nodig heeft.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
Het zit zo: mijn moeder heeft altijd wel wat grenzeloos koopgedrag vertoond, maar na het overlijden van mijn vader is ze van god los geraakt. Ze heeft een groot vijf-kamer huis voor zichzelf, een garage waar twee auto's in zouden passen en een opslagbox. Elke vierkante meter die ze heeft staat vol. De dozen staan tot het plafond en ze blijft maar kopen. Kopen, kopen, kopen. Ze is verslaafd aan kopen.
Wat koopt ze zoal? Nou, speelgoed. Lego, Playmobil en poppen. Heel veel poppen. De garage staat vol met Playmobil en Lego, het huis staat vol met serviezen (ik schat dat ze zo'n 40 complete serviezen heeft) en mijn oude slaapkamerdeur kan niet meer open. Alles staat netjes in dozen. Stapels die reiken tot het plafond.
Ik heb geprobeerd haar te helpen. Tig keer heb ik geprobeerd met haar te praten en dan vooral wat het met mij doet: ik mis mijn ouderlijk huis. Het is er, zij woont er nog en ik kom er niet meer. De laatste keer dat ik er was schrok ik zo van alle dozen en de volheid, dat ik huilend ben weggelopen. Ik zou zo graag weer op bezoek gaan en weer op de bank willen zitten daar! Net als vroeger, toen mijn vader nog leefde.
Mijn laatste hulppoging is niet zo goed afgelopen. Ik had voorgesteld om Playmobil voor haar te verkopen, waarop ze binnen een dag een stapel dozen in mijn huis zette. Alles hebben mijn man en ik op de foto gezet en daarna op Marktplaats gegooid. Niemand wil het kopen. Gloednieuwe dozen Playmobil waar nooit mee is gespeeld en alles nog in de verpakking zit: het verkoopt niet. En dat doet pijn. Mijn moeder gooit de erfenis van mijn vader weg. Weg aan nutteloze Playmobil die niemand wil.
Met haar spullen heb ik haar verslaving toegelaten in mijn leven. Ik word er zo verdrietig van! Ik zou haar zo graag gelukkig zien en zo graag weer op bezoek kunnen. Met de kinderen of alleen, maar gewoon op bezoek. Weer even dichtbij mijn vader zijn. Gewoon thuis zijn.
Vanochtend heb ik haar huisarts gebeld en ingelicht. Mijn moeder gaat waarschijnlijk boos op me worden, maar ik wil haar helpen. Ik weet alleen niet hoe.
Morgen belt hij me terug. En ik ga me intussen kut voelen.
donderdag 14 december 2017 09:33
Ik bedoel het niet flauw maar ik denk dat de huisarts weinig actie gaat ondernemen. Mijn vader heeft een andere verslaving, alle artsen zijn ervan op de hoogte (al dan niet na interventie van mij), maar het is een volwassen man en als hij niet zelf wil gaan ze niets doen.
Wat vindt jouw moeder er zelf van? Wil ze ermee stoppen?
Wat vindt jouw moeder er zelf van? Wil ze ermee stoppen?
donderdag 14 december 2017 09:34
Dat viel me ook gelijk op.
Neemt niet weg dat TO's gevoelens even belangrijk zijn als de problemen van haar moeder.
TO, heb je broers/zussen met wie je je zorgen en verdriet kan delen?
donderdag 14 december 2017 09:34
Als je niet ingrijpt, krijg je mogelijk ook spijt. In dit geval liever een verrader zijn dan. Maar het lijkt me moeilijk, inderdaad.
Verder schiet ik nogal makkelijk in de 'oplossing' modus, sorry, maar kan die playmobiel ook naar de voedselbank of speelgoedbank ofzo? Ik snap dat je graag geld terug wilt, maar als het toch niet verkoopt, zijn er toch vast wel kinderen blij mee te maken.
Sterkte!
Later is nu
donderdag 14 december 2017 09:34
Wat ontzettend naar en vervelend! Ik kan mij voorstellen dat dit je heel erg verdrietig kan maken.
Ik denk alleen dat je niet teveel hoop moet vestigen op de huisarts. Mensen kunnen alleen worden geholpen als ze dat zelf willen of een gevaar vormen voor zichzelf of hun omgeving. Uit jouw verhaal kan ik dat niet afleiden.
Natuurlijk is het goed dat iemand van maatschappelijk werk met jouw moeder gaat praten, maar het klinkt niet alsof zij zelf het probleem inziet. Persoonlijk zou ik zelf mijn moeder vaker meenemen om leuke dingen te doen. Uit eten gaan, weekendje weg, haar laten zien dat het leven meer te bieden heeft dan haar verslaving. Uiteindelijk is zij zeer waarschijnlijk letterlijk de leegte aan het opvullen die het verlies van jouw vader heeft achtergelaten (denk ik). Veel sterkte, het klinkt niet makkelijk.
Ik denk alleen dat je niet teveel hoop moet vestigen op de huisarts. Mensen kunnen alleen worden geholpen als ze dat zelf willen of een gevaar vormen voor zichzelf of hun omgeving. Uit jouw verhaal kan ik dat niet afleiden.
Natuurlijk is het goed dat iemand van maatschappelijk werk met jouw moeder gaat praten, maar het klinkt niet alsof zij zelf het probleem inziet. Persoonlijk zou ik zelf mijn moeder vaker meenemen om leuke dingen te doen. Uit eten gaan, weekendje weg, haar laten zien dat het leven meer te bieden heeft dan haar verslaving. Uiteindelijk is zij zeer waarschijnlijk letterlijk de leegte aan het opvullen die het verlies van jouw vader heeft achtergelaten (denk ik). Veel sterkte, het klinkt niet makkelijk.
donderdag 14 december 2017 09:34
Oneens hoor, over de ' Ik zou haar zo graag gelukkig zien' zwijg je ook.
TO, je hebt de juiste keuze gemaakt.
Niet te voorspellen hoe ze reageert, maar zo verdergaan was ook geen optie ...
donderdag 14 december 2017 09:36
De huisarts zou wel bemoeizorg in kunnen schakelen als er sprake is van een onveilige situatie in het huis van moeder.
@mejuffrouwmuis, ik begrijp je zorgen helemaal. En je schuldig voelen is ook begrijpelijk, maar zou je haar een plezier doen als dit nog jaren voortduurt, met alle gevaren die daarin schuilen?
@mejuffrouwmuis, ik begrijp je zorgen helemaal. En je schuldig voelen is ook begrijpelijk, maar zou je haar een plezier doen als dit nog jaren voortduurt, met alle gevaren die daarin schuilen?
donderdag 14 december 2017 09:36
donderdag 14 december 2017 09:38
Minke, mijn moeder liegt over wat ze doet. Ze vertelde mij dat ik haar spullen niet goed verkocht, want ik moest het via ebay doen vanwege de echte verzamelaars. Ik vroeg aan haar of zij wel eens via ebay verkocht en daar reageerde ze bevestigend op. Aan alles kon ik zien dat ze loog. 
Ik heb wel een zusje met wie ik het er wel eens over heb, maar zij heeft de hoop opgegeven. Ook zij komt niet meer thuis en onze moeder komt altijd naar ons.
En ja, ik ben boos. Ze heeft onze vader op zijn sterfbed beloofd niet meer zoveel te kopen en rustig aan te doen, maar ze is na zijn overlijden in de vijfde versnelling gegaan.
Ik heb haar bezig gezien met veilingen en dat was erg verdrietig. Het obsessieve bieden, het afsnauwen van de kinderen tijdens het bieden en daarna de enorme rust. Tegen mij zei ze dat ze het nieuws aan lezen was...
Ik heb wel een zusje met wie ik het er wel eens over heb, maar zij heeft de hoop opgegeven. Ook zij komt niet meer thuis en onze moeder komt altijd naar ons.
En ja, ik ben boos. Ze heeft onze vader op zijn sterfbed beloofd niet meer zoveel te kopen en rustig aan te doen, maar ze is na zijn overlijden in de vijfde versnelling gegaan.
Ik heb haar bezig gezien met veilingen en dat was erg verdrietig. Het obsessieve bieden, het afsnauwen van de kinderen tijdens het bieden en daarna de enorme rust. Tegen mij zei ze dat ze het nieuws aan lezen was...
donderdag 14 december 2017 09:40
Nee, het is ook niet constructief om jezelf dood te drinken of te spuiten of slikken, maar op de een of andere manier levert het een verslaafde toch iets op.Mejuffrouwmuis schreef: ↑14-12-2017 09:34Zou kunnen. Mijn moeder is geen prater, helaas. Ik vermoed dat ze depressief is en koopverslaafd is. In ieder geval kan je mij niet vertellen dat het constructief is om zoveel te kopen, dat je letterlijk niet meer in je huis past.
donderdag 14 december 2017 09:40
Dank je. Ik doe haar geen plezier als dit doorgaat. Haar huis is vies (ze weigert schoon te maken, want ze wil geen slaaf van haar huis zijn) en ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als ze valt. De kans dat een paar meter volle dozen op haar terecht komt is aanzienlijk.Nummer*Zoveel schreef: ↑14-12-2017 09:36De huisarts zou wel bemoeizorg in kunnen schakelen als er sprake is van een onveilige situatie in het huis van moeder.
@mejuffrouwmuis, ik begrijp je zorgen helemaal. En je schuldig voelen is ook begrijpelijk, maar zou je haar een plezier doen als dit nog jaren voortduurt, met alle gevaren die daarin schuilen?
donderdag 14 december 2017 09:41
Denk je dat ze inmiddels ook geldproblemen heeft?
Weet je waarom ze specifiek playmobil koopt? Dat geeft misschien richting aan de onderliggende oorzaak van haar koopverslaving.
Verder denk ik dat je helaas weinig kunt doen, ze moet het zelf willen veranderen.
Ga dingen buitenshuis met haar ondernemen. Zo onderhoud je wel contact, en blijf je de band goed houden, zonder dat je telkens geconfronteerd wordt met dit deel van haar. Dan is haar probleem ook wat minder de roze olifant
Weet je waarom ze specifiek playmobil koopt? Dat geeft misschien richting aan de onderliggende oorzaak van haar koopverslaving.
Verder denk ik dat je helaas weinig kunt doen, ze moet het zelf willen veranderen.
Ga dingen buitenshuis met haar ondernemen. Zo onderhoud je wel contact, en blijf je de band goed houden, zonder dat je telkens geconfronteerd wordt met dit deel van haar. Dan is haar probleem ook wat minder de roze olifant
donderdag 14 december 2017 09:42
Ach wat een verdrietig verhaal.. 
Ik snap je tegenstrijdige gevoelens erg goed, maar i.m.o heb je hier heel erg goed aan gedaan.
En de kans is idd aanwezig dat je moeder niet zo heel blij is in de eerste instantie, maar dat hoort ook wel bij 'verslaving'. (en of dat nou drugs of drank, eten of kopen is, dat maakt echt niks uit)
Die verslaving is een soort van veiligheid geworden, als je toe gaat geven dat je een probleem hebt weet je dat je er mee zal moeten stoppen en dat is heel erg beangstigend. (Ik spreek uit ervaring, alleen dan met drank. Nogmaals het onderliggende is hetzelfde, gevoel en emotie niet toe willen laten en willen verzachten e.d.)
Heb je overigens geen broers of zussen of andere familieleden die goed met je moeder zijn met wie je dit kunt delen?
Ik snap echt dat het lastig is maar ik vind dat je een geweldige stap hebt gezet voor je moeder
Ik snap je tegenstrijdige gevoelens erg goed, maar i.m.o heb je hier heel erg goed aan gedaan.
En de kans is idd aanwezig dat je moeder niet zo heel blij is in de eerste instantie, maar dat hoort ook wel bij 'verslaving'. (en of dat nou drugs of drank, eten of kopen is, dat maakt echt niks uit)
Die verslaving is een soort van veiligheid geworden, als je toe gaat geven dat je een probleem hebt weet je dat je er mee zal moeten stoppen en dat is heel erg beangstigend. (Ik spreek uit ervaring, alleen dan met drank. Nogmaals het onderliggende is hetzelfde, gevoel en emotie niet toe willen laten en willen verzachten e.d.)
Heb je overigens geen broers of zussen of andere familieleden die goed met je moeder zijn met wie je dit kunt delen?
Ik snap echt dat het lastig is maar ik vind dat je een geweldige stap hebt gezet voor je moeder
donderdag 14 december 2017 09:42
JamieLee, ik probeer regelmatig om wat leuks te doen met mijn moeder, maar ze wil zelf vaak niet. Oppassen wil ze wel en ze doet alsof ze vrolijk is, maar ik voel de donkere zware sluier om haar heen. Voor mij persoonlijk is het een zware opgave om haar een weekend om me heen te hebben. Ook al doet ze gezellig, je voelt dat het toneelspel is en het zuigt mij helemaal leeg.
donderdag 14 december 2017 09:45
Ik vraag me ook of waarom ze speelgoed koopt. Wat ik kan verzinnen als leek is dat ze als peuter jarenlang in het ziekenhuis heeft gelegen met meningitis. Twee jaar lang mocht ze niet thuis zijn en zag ze haar ouders maar een paar minuten per dag. Haar oudere broers zag ze bijna niet. Ik geloof nooit dat het goed is voor een peutertje van twee om twee jaar lang niet thuis te mogen wonen. Wellicht dat daar wat problemen zijn ontstaan?Poeszie schreef: ↑14-12-2017 09:41Denk je dat ze inmiddels ook geldproblemen heeft?
Weet je waarom ze specifiek playmobil koopt? Dat geeft misschien richting aan de onderliggende oorzaak van haar koopverslaving.
Verder denk ik dat je helaas weinig kunt doen, ze moet het zelf willen veranderen.
Ga dingen buitenshuis met haar ondernemen. Zo onderhoud je wel contact, en blijf je de band goed houden, zonder dat je telkens geconfronteerd wordt met dit deel van haar. Dan is haar probleem ook wat minder de roze olifant
donderdag 14 december 2017 09:46
Mee eens.chentolove schreef: ↑14-12-2017 09:34Oneens hoor, over de ' Ik zou haar zo graag gelukkig zien' zwijg je ook.
TO, je hebt de juiste keuze gemaakt.
Niet te voorspellen hoe ze reageert, maar zo verdergaan was ook geen optie ...
TO, heel goed dat jij je moeder helpt.
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
donderdag 14 december 2017 09:46
Dit klopt, het middel is niet interessant (drank,eten sporten, drugs,kopen), het is meer het gevoel dat het geeft.MinkeDeWit schreef: ↑14-12-2017 09:40Nee, het is ook niet constructief om jezelf dood te drinken of te spuiten of slikken, maar op de een of andere manier levert het een verslaafde toch iets op.
Ik las dat de moeder van TO geen prater is, dit is herkenbaar. Ik heb een vlotte babbel maar praten over gevoelens en omgaan
ermee vond en vind ik lastig. Ik ging dat verzachten door drank, moeder van TO met kopen.
Als een soort van afleiding.
Ik las ook dat ze liegt, dit is ook een kenmerk van verslaving.
TO nogmaals, je hebt hier goed aan gedaan, ben benieuwd wat de huisarts zegt.
Ga jezelf nou ajb niks verwijten, want als iemand niet een x ingrijpt gaat het echt uit de hand lopen.
(dat doet het zo te lezen al)
donderdag 14 december 2017 09:59
Herkenbaar.
Geen idee of je daar iets aan hebt, maar mijn schoonmoeder doet hetzelfde. Gelukkig koopt zij vooral heel veel kleding en heel veel stof, waar ze zelf kleding van maakt. En kopjes koffie/eten buiten de deur, regelmatig op vakantie en er gaat een fikse hoeveelheid geld op aan haarverf en permanent.
Het is gewoon het opvullen van een gemis en ik denk dat het ook te maken heeft met ´toestemming´. Mijn schoonvader was een man van uiterlijk vertoon. Dure kleren en een nieuwe auto maar badkamer en keuken staan op instorten. Als mijn schoonmoeder al dat kleedgeld bij elkaar had gehouden had ze een prachtige nieuwe keuken kunnen kopen en nog geld over gehad voor een verbouwing van de badkamer. Maar dat doet ze niet want ´dat zou pap niet goedvinden´.
Het voordeel van onze situatie is natuurlijk wel dat het wat minder zichtbaar is, vakanties stapelen zich niet op in huis en etentjes ook niet. Bovendien zat mijn schoonvader ook nog eens op de centen, dus ze houdt wel angstvallig in de gaten dat er genoeg geld over blijft voor als er iets met de auto of wasmachine is. En het huis is vrij van hypotheek.
Zolang je moeder er het geld voor heeft kun je weinig. Wat mij vooral hoofdpijn zou bezorgen is; wat als er straks geen geld meer is? Want dan zal het heel moeilijk zijn om te stoppen met kopen. Gaat ze dan lenen? Heb je enig inzicht in haar financien?? Als ze echt genoeg geld heeft, zie die spullen die ze nu heeft als donatie aan een speelgoedbank of sinterklaas/kerstactie ofzo. Er zullen altijd kinderen zijn die er blij van worden.
Nou heb ik zelf niets met ´mijn vader is nog dichtbij me als ik in mijn ouderlijk huis ben´. Die van mij is toch wel dichtbij, daar heb ik geen speciale plek voor nodig. Maar ik snap je wel heel goed hoor. Ik probeer me voor te stellen hoeveel je moet kopen om een huis van die grootte plus dubbele garage zo vol te stouwen dat je de deuren nauwelijks nog open kunt maken en zeker omdat ze spullen koopt waar ze niets mee kan, dat maakt dat het zo zonde is van het geld. Maar ze zal zelf moeten inzien dat ze een verslaving heeft én ze moet er zelf iets aan willen doen. En daar heeft ze (waarschijnlijk) professionele hulp bij nodig. Dus die huisarts is een heel goed idee geweest, maar die kan, mag en zal pas iets ondernemen als zij daar toestemming voor geeft.
Geen idee of je daar iets aan hebt, maar mijn schoonmoeder doet hetzelfde. Gelukkig koopt zij vooral heel veel kleding en heel veel stof, waar ze zelf kleding van maakt. En kopjes koffie/eten buiten de deur, regelmatig op vakantie en er gaat een fikse hoeveelheid geld op aan haarverf en permanent.
Het is gewoon het opvullen van een gemis en ik denk dat het ook te maken heeft met ´toestemming´. Mijn schoonvader was een man van uiterlijk vertoon. Dure kleren en een nieuwe auto maar badkamer en keuken staan op instorten. Als mijn schoonmoeder al dat kleedgeld bij elkaar had gehouden had ze een prachtige nieuwe keuken kunnen kopen en nog geld over gehad voor een verbouwing van de badkamer. Maar dat doet ze niet want ´dat zou pap niet goedvinden´.
Het voordeel van onze situatie is natuurlijk wel dat het wat minder zichtbaar is, vakanties stapelen zich niet op in huis en etentjes ook niet. Bovendien zat mijn schoonvader ook nog eens op de centen, dus ze houdt wel angstvallig in de gaten dat er genoeg geld over blijft voor als er iets met de auto of wasmachine is. En het huis is vrij van hypotheek.
Zolang je moeder er het geld voor heeft kun je weinig. Wat mij vooral hoofdpijn zou bezorgen is; wat als er straks geen geld meer is? Want dan zal het heel moeilijk zijn om te stoppen met kopen. Gaat ze dan lenen? Heb je enig inzicht in haar financien?? Als ze echt genoeg geld heeft, zie die spullen die ze nu heeft als donatie aan een speelgoedbank of sinterklaas/kerstactie ofzo. Er zullen altijd kinderen zijn die er blij van worden.
Nou heb ik zelf niets met ´mijn vader is nog dichtbij me als ik in mijn ouderlijk huis ben´. Die van mij is toch wel dichtbij, daar heb ik geen speciale plek voor nodig. Maar ik snap je wel heel goed hoor. Ik probeer me voor te stellen hoeveel je moet kopen om een huis van die grootte plus dubbele garage zo vol te stouwen dat je de deuren nauwelijks nog open kunt maken en zeker omdat ze spullen koopt waar ze niets mee kan, dat maakt dat het zo zonde is van het geld. Maar ze zal zelf moeten inzien dat ze een verslaving heeft én ze moet er zelf iets aan willen doen. En daar heeft ze (waarschijnlijk) professionele hulp bij nodig. Dus die huisarts is een heel goed idee geweest, maar die kan, mag en zal pas iets ondernemen als zij daar toestemming voor geeft.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
donderdag 14 december 2017 10:00
Zo he, dat is ook wel heftig ja. Kan me voorstellen dat je denkt dat daar het verband zit.Mejuffrouwmuis schreef: ↑14-12-2017 09:45Ik vraag me ook of waarom ze speelgoed koopt. Wat ik kan verzinnen als leek is dat ze als peuter jarenlang in het ziekenhuis heeft gelegen met meningitis. Twee jaar lang mocht ze niet thuis zijn en zag ze haar ouders maar een paar minuten per dag. Haar oudere broers zag ze bijna niet. Ik geloof nooit dat het goed is voor een peutertje van twee om twee jaar lang niet thuis te mogen wonen. Wellicht dat daar wat problemen zijn ontstaan?
donderdag 14 december 2017 10:11
TO dit heeft bij een verslaving niet altijd zin, bij mij duurde het ook even voordat het echt aankwam en ik echt besefte dat ik een probleem had, maar heb je je moeder al verteld dat je je zorgen maakt over haar koopgedrag/verslaving/de manier waarop ze leegte probeert op te vullen?
He het raakt me echt, ook vanwege herkenbaarheid.
He het raakt me echt, ook vanwege herkenbaarheid.
donderdag 14 december 2017 10:20
Lief dat je je zorgen maakt. Ik denk wel dat als je echt iets wil betekenen voor je moeder, dit betekent dat je haar vaker (elke dag) zal moeten bezoeken.
De huisarts kan hier weinig mee. Wanneer ze iets mankeert, kan hij proberen thuiszorg ertussen te wrikken zodat zij ook een oogje in het zeil kunnen houden qua mentale toestand (dementie?).
Tegen kopen an sich valt weinig te doen. Ik denk dat je afscheid moet nemen van het idee dat er nog een erfenis over blijft. En gewoon dagelijks even langs en thee drinken.
De huisarts kan hier weinig mee. Wanneer ze iets mankeert, kan hij proberen thuiszorg ertussen te wrikken zodat zij ook een oogje in het zeil kunnen houden qua mentale toestand (dementie?).
Tegen kopen an sich valt weinig te doen. Ik denk dat je afscheid moet nemen van het idee dat er nog een erfenis over blijft. En gewoon dagelijks even langs en thee drinken.
