Hoe betrouwbaar zijn jeugdherinneringen?

12-01-2018 10:18 32 berichten
Alle reacties Link kopieren
Het is nu zo'n beetje een jaar geleden dat ik het contact met mijn ouders heb verbroken. Dat was voor mij de juiste keuze en ik merk dat ik veel meer rust heb.
Ook durf ik nu veel meer na te denken over mijn verleden als kind in ons gezin.
Ik voelde me een mindere, en ik voelde me een buitenstaander. En ik herinner me soms ineens voorvallen die voor mij destijds best heftig waren. Tenminste zoals ik het me nu herinner dan
Maar hoe betrouwbaar is een herinnering van toen je 8 jaar oud was?
Ik weet nog dat ik rond die leeftijd erg vaak last had van een gierende/benauwde hoest. En dan voornamelijk 's nachts.
Wat ik me herinner is dat mijn moeder boos op me werd omdat ik haar wakker had gemaakt. En dat ik ondanks een hoestdrankje toch moest hoesten, waarvan mijn moeder zei dat dat niet kon.
Met als gevolg dat ik heel erg mijn best deed om zo stil mogelijk te hoesten met mijn gezicht in mijn kussen. Overdag viel ik in slaap op school en werd de juf ook nog eens boos.

Voor zover ik me kan herinneren ben ik er nooit mee naar een dokter geweest. Wat ik achteraf best gek vind. Maar ook dat weet ik dus niet zeker.

Ik heb dus heel veel van dit soort herinneringen waarover ik twijfel of het echt zo is gegaan.

Mijn ouders beweren nog steeds dat ik een fantastische jeugd heb gehad en begrijpen niks van mijn keuze (dat hoor ik via familie). Dat ze meer om me zus geven doen ze ook af als onzin. Maar het is wel een feit dat ze altijd vol trots over haar vertellen en nooit over mij, zo erg dat sommige kennissen denken dat mijn ouders maar 1 kind hebben.

Ik was weliswaar een moeilijk (of eigenlijk heel anders dan mijn zus en ouders) kind, maar mijn ouders beweren dat ze dus heel erg hun best hebben gedaan en me heel liefdevol hebben grootgebracht. Dat ik heel anders heb ervaren vinden ze een verzinsel.
Hierdoor heb ik eigenlijk ook jaren aan mijn eigen geheugen getwijfeld en voor mijn gevoel alles ook een beetje proberen te vergeten. Nu komt alles geleidelijk naar boven lijkt het. Ook best vaak omdat ik heel erg vaak over dit soort dingen droom (en hoe betrouwbaar is dat???)
Maar ik twijfel er ook heel erg aan.
Alle reacties Link kopieren
Je hebt gelijk dat je eraan twijfelt want jeugdherinneringen zijn niet erg betrouwbaar. Maar dat neemt niet weg dat jij last hebt van herinneringen uit je verleden. Misschien zou je erover kunnen praten met een therapeut?
Wat eten we vanavond?
Alle reacties Link kopieren
Ik weet niet hoe betrouwbaar jeugdherinneringen zijn. Maar ik neem aan dat de keuze tot contactverbreken niet alleen te wijten is aan herinneringen, maar aan gedrag dat altijd is blijven doorgaan. Of bedacht je op een dag, toen ik 8 was vond ik dat zó gemeen, ik verbreek nu het contact!
Lijkt me niet. Je ouders klinken gemeen uit je voorbeeld :hug:
Alle reacties Link kopieren
Daarbij was je 8 niet 2
Alle reacties Link kopieren
Dat ligt er aan: Ik heb een bijzonder goed geheugen en mijn herinneringen van toen ik 8 jaar was zijn betrouwbaarder dan veel van mijn familieleden. Maar ik ben dus extreem. Ik heb zelfs herinneringen van toen ik drie was, en daarvan weet ik dat ze wat minder betrouwbaar zijn. Of, nou ja... wellicht zijn ze gevoelsmatig voor mij betrouwbaar, maar vanuit het perfectief van een kind van drie komen dingen groter/dramatischer voor als dat ze in werkelijkheid waren.
Alle reacties Link kopieren
Voor mij zijn ze nu na de therapie wel onbetrouwbaarder. ik heb een nare jeugd gehad en mijn moeder werd ook erg boos op mij, ik heb daar zelfs trauma's door opgelopen. Ik heb EMDR gehad om die herinneringen een plaats te kunnen geven. Ik heb ze nog wel, maar ze staan minder op de voorgrond. Ik heb ook al een aantal jaar het contact met ouders/familie verbroken. Het beste wat ik voor mijzelf heb gedaan.
''Geen woorden maar daden''
Alle reacties Link kopieren
wij zijn met 4 kinderen, en alle vier hebben we andere herinneringen hoe onze jeugd was. we schelen niet zo veel in leeftijd, maar soms lijkt het wel of dat we iets totaal anders meegemaakt hebben.

herinneringen zijn dus niet dus niet zo betrouwbaar.

maar waarom geloof jij je ouders niet?

mijn advies; wanneer je zo worstel met je verleden, dan zou ik hulp gaan zoeken.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
Alle reacties Link kopieren
Jeugdherinneringen zijn natuurlijk gekleurd, maar ze hoeven niet zoveel minder betrouwbaar te zijn dan herinneringen van latere leeftijd.

Ik ben nu iets over de 40 maar mijn eerste herinnernigen zijn van toen ik een jaar of 3 was.

ik heb wel discussies gehad met een tante over wat voor auto zij had toen ik een jaar of 5 was. Zij beweerde een bepaald type auto niet gehad te hebben en later kon ik met foto's in hun eigen familie album laten zien dat het wel degelijk klopte wat ik zei. "ohhh, dat wat is ik helemaal vergeten" na eerder bijna voor leugenaar uit te zijn gemaakt (of fantast). Dat was voor mij volstrekt helder.
.
anoniem_353805 wijzigde dit bericht op 12-01-2018 10:59
98.18% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Weet je TO, het is gewoon een hele lastige situatie. Omdat ieder op een andere manier naar een situatie kijkt.

Jij geeft bijvoorbeeld aan dat je vindt dat jouw ouders meer om je zus lijken te geven, terwijl jouw ouders aangeven dat onderscheid niet te maken. De waarheid ligt vaak in het midden, maar het punt is dat jullie het gewoon allebei anders ervaren en dus een andere waarheid hebben.
Het is wel heel naar dat jouw gevoelens als verzinsel worden afgedaan, dan voel je je gewoon niet serieus genomen. Alhoewel ik mij kan voorstellen dat je ouders zich erg aangevallen voelen en daarom defensief reageren.

Belangrijker is, wat ga je er nu verder mee doen? Het is namelijk al rot genoeg dat je jeugd niet zo zorgeloos en leuk was als het had kunnen zijn, maar op een of andere manier moet je dat niet je huidige leven laten verpesten.
Je geeft aan dat je al gebroken hebt met je ouders. Praat je er verder met iemand over die je kan helpen, zoals een therapeut?
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
hamerhaai schreef:
12-01-2018 10:45
wij zijn met 4 kinderen, en alle vier hebben we andere herinneringen hoe onze jeugd was. we schelen niet zo veel in leeftijd, maar soms lijkt het wel of dat we iets totaal anders meegemaakt hebben.
En dat kan ook wel zo zijn. Ik was de oudste en heb veel shit van mijn moeder aan moeten horen en op moeten lossen. De kinderen na mij hebben daar weinig van mee gekregen, want die sliepen dan al.
Die hebben dus helemaal niet de herinnering dat mijn moeder labiel was.
Mijn moeder geeft dat zelf natuurlijk ook niet toe, dus het vervelende is dan dat mijn herinneringen dan collectief als niet waar werden bestempeld.
Elk kind wordt ook anders benaderd. Mijn broers hebben een heel andere moeder gehad dan ik, bijvoorbeeld. Zelfde persoon, maar een heel ander mens.

Ik zie hier ook wel eens opvoedvragen voorbij komen waarbij de openingspost alvast suggereert dat een kind iets expres doet om te treiteren. Dat vind ik altijd een heel naar en onsympathiek uitgangspunt. En uit jouw post blijkt dan weer waarom. Je doet je kind geen recht aan als je uitgaat van opzet en pure pesterij.

Ik kan niet beoordelen of jij de keuze om geen contact meer te willen op basis van de juiste herinneringen hebt gemaakt, maar dat maakt ook eigenlijk helemaal niet uit. Het feit dat je nu meer rust ervaart is voldoende reden, lijkt me zo.

Over het algemeen lijkt het me dat mensen zich nog prima kunnen herinneren wat voor gevoelens ze hadden op hun achtste.
Alle reacties Link kopieren
Mijn keuze om het contact te verbreken ging sowieso niet alleen om mijn jeugd, maar vooral omdat ik op dat moment heel veel last van mijn ouders had. Ik heb er ook al eerder hier over geschreven.
Het feit dat mijn ouders mij verzwegen tegen andere mensen. Daar kwam ik een paar jaar geleden achter.

Of dat tijdens het ziekbed van mijn schoonmoeder mijn eigen moeder ronduit jaloers was op de aandacht die mijn schoonmoeder van mij kreeg (schoonmoeder is overleden inmiddels). Tijdens de begrafenis heb ik mijn ogen uit mijn kop geschaamd om mijn moeder.

Of het feit dat als mijn zus hier was (ze woont in het buitenland) ik er nooit bij betrokken werd, maar er werd wel van mij verwacht dat ik die hele week vrij hield.
Ik heb ooit eens vrij genomen om met mijn kleine nichtjes (en de rest) naar de dierentuin te gaan, en toen ik belde om te zeggen dat ik vrij had geregeld waren ze al geweest.
Dat soort dingen (de lijst is lang helaas) en die deden me tot vorig jaar heel veel pijn.

Herinneringen uit mijn puberteit (en die vertrouw ik toch meer) zijn wel duidelijker. Veel ruzie en ik was altijd de schuldige.
Mijn zus wilde mij er nooit bij, want ik verpestte altijd alles en dat ging zo ver dat ik werd thuisgelaten met uitjes.

En daardoor ben ik echt gaan geloven dat ik een rotmens ben.
Maar met behulp van een therapeut heb ik toch wel ontdekt dat ik geen rotmens ben, en dat heeft lang geduurd.

Na de breuk heb ik nog wel een paar gesprekken gehad. Maar ik heb heel erg het gevoel dat ik klaar ben ben dat soort therapie. Momenteel ben ik dus even therapie loos.

Maar de laatste tijd realiseer ik me meer dat ik eigenlijk al vanaf kleuter leeftijd een vervelend rotkind werd gevonden.
Mijn vermoeden is ook al langer dat mijn vader heel erg graag een zoon had gewild. En ook nu nog erg teleurgesteld is dat hij geen kleinzoon heeft. Na de geboorte van mijn jongste dochter is hij volgens een vriend op zijn werk even volledig door het lint gegaan (smijten met spullen) hierom. Dat is redelijk recent en die herinnering kan ik denk ik wel vertrouwen.
Alle reacties Link kopieren
Interessant onderwerp vind ik dit. Ik heb de docu gezien van de depressieve zoon van fotograaf Ed vd Elsken die zijn vader van alles verwijt. Zijn zus heeft echter hele andere, veel positievere herinneringen.
Een van de dingen die zich vastgezet hebben in zijn hooofd, was dat zijn vader hem nooit geknuffeld had. En toen doken er filmpjes op uit zijn jeugd waarbij hij op schoot zat bij vader die hem toch echt heel liefdevol knuffelde. En bleken zijn herinneringen dus feitelijk toch niet helemaal te kloppen.
.
Alle reacties Link kopieren
-jolijn- schreef:
12-01-2018 11:01


Over het algemeen lijkt het me dat mensen zich nog prima kunnen herinneren wat voor gevoelens ze hadden op hun achtste.
Dat denk ik ook. Vraag is wel of de oorzaak/aanleiding voor dat gevoel ook goed herinnerd wordt. Mensen zijn nogal geneigd oorzaken te zoeken en verklaringen te 'bedenken'. En om de oorzaak van (negatieve) gevoelens bij een ander neer te leggen/op een ander te projecteren.
.
Alle reacties Link kopieren
impala schreef:
12-01-2018 11:35
Interessant onderwerp vind ik dit. Ik heb de docu gezien van de depressieve zoon van fotograaf Ed vd Elsken die zijn vader van alles verwijt. Zijn zus heeft echter hele andere, veel positievere herinneringen.
Een van de dingen die zich vastgezet hebben in zijn hooofd, was dat zijn vader hem nooit geknuffeld had. En toen doken er filmpjes op uit zijn jeugd waarbij hij op schoot zat bij vader die hem toch echt heel liefdevol knuffelde. En bleken zijn herinneringen dus feitelijk toch niet helemaal te kloppen.
Dit is inderdaad een voorbeeld. Ik kan me zo voorstellen dat dit ook op mij van toepassing kan zijn. Ik ben gewoon ook bang dat we in een welles-nietes situatie komen.
Deze heb ik met mijn zus al gehad. Zij beweert namelijk dat ik altijd ruzie zocht. En ik herinner me vooral dat zij juist heel geniepig was.

Wat ik wel vreemd vind is dat ik mezelf juist helemaal geen ruziezoeker vind, in dit leven maak ik echt zelden ruzie, en kan me van mijn jeugd juist herinneren dat ik er van weg liep. Maar zus zegt dat ik ze juist uitlokte.
Met mijn zus heb ik nu ook geen contact meer, want ze blijft me steeds dingen verwijten.

Het ergste vind ik dat ze van mij hadden verwacht dat ik mantelzorger van mijn ouders zou worden. Zelf ben ik chronisch ziek en mijn ouders geloven dat gewoon niet.
Mijn zus woont ver weg dus moet ik dat doen.
Er wordt een beetje gesuggereerd dat ik gewoon geen zin heb om dat voor mijn ouders te doen. Mijn ouders zetten zich nu zelf weg als zielige eenzame oudjes, en ik ben dan de kwaaie pier.
Het is ook lastig uit tel leggen aan de familie.
Alle reacties Link kopieren
Gelukspopje schreef:
12-01-2018 12:11
Dit is inderdaad een voorbeeld. Ik kan me zo voorstellen dat dit ook op mij van toepassing kan zijn. Ik ben gewoon ook bang dat we in een welles-nietes situatie komen.
Deze heb ik met mijn zus al gehad. Zij beweert namelijk dat ik altijd ruzie zocht. En ik herinner me vooral dat zij juist heel geniepig was.

Wat ik wel vreemd vind is dat ik mezelf juist helemaal geen ruziezoeker vind, in dit leven maak ik echt zelden ruzie, en kan me van mijn jeugd juist herinneren dat ik er van weg liep. Maar zus zegt dat ik ze juist uitlokte.
Met mijn zus heb ik nu ook geen contact meer, want ze blijft me steeds dingen verwijten.

Het ergste vind ik dat ze van mij hadden verwacht dat ik mantelzorger van mijn ouders zou worden. Zelf ben ik chronisch ziek en mijn ouders geloven dat gewoon niet.
Mijn zus woont ver weg dus moet ik dat doen.
Er wordt een beetje gesuggereerd dat ik gewoon geen zin heb om dat voor mijn ouders te doen. Mijn ouders zetten zich nu zelf weg als zielige eenzame oudjes, en ik ben dan de kwaaie pier.
Het is ook lastig uit tel leggen aan de familie.
Maar dat is nou precies het moeilijke met herinneringen, het is geen objectieve waarheid. Ook niet als je een goed geheugen hebt en nog weet wat er gebeurt is.

Stel dat wij vandaag aan het kletsen en ik maar een grapje dat bij jou het verkeerde meen raakt en je kwetst, maar dat praten we niet uit. Ik ga dan naar huis met de herinnering aan een leuk gesprek waar ik wat grapjes maakte en jij met de herinnering aan een vervelend gesprek waarin ik een hele kwetsende opmerking maakte. Beide herinneringen zijn geen objectief beeld van wat er gebeurt en toch zijn ze allebei even goed waar. Het kan dus best dat voor je zus jij de ruzie uitlokte terwijl jij je van geen kwaad bewust was en haar juist geniepig was. Het kan dus door een ander perspectief heel anders zijn. Het kan ook nog dat andere andere momenten herinneren of belangrijk of onbelangrijk vinden. Iets dat voor jou heel groot was kan voor de ander iets kleins zijn. Als voorbeeld dat hoesten. Voor jou was dat erg groot want je durfde niet meer te slapen, probeerde je hoest te onderdrukken ondanks dat je dat nooit ging lukken en terwijl je zo je best deed geen geluid te maken ben je zo moe geworden dat het op school ook nog een mis gaat. En je moeder herinnert zich dat ze na een zware dag toen ze voor de 3e keer wakker werd van jou hoesten een keer per ongeluk tegen jou uit haar slof is geschoten en op een bitse toon tegen je zei dat met hoestdrank je echt niet meer hoeft te hoesten en dat even gewoon stil moet zijn. Het kan dat zo'n incident voor jullie beide echt heel anders gevoeld heeft en dus een hele andere herinnering is. Het zou dus zo kunnen zijn dat je ouders door dat andere perspectief en door dat ze andere dingen belangrijk vonden vooral de wel liefdevolle dingen herinneren en jij vooral de niet liefdevolle dingen. Zei herinneren zich dat ze je altijd eten voor gezet hebben en gezorgd hebben dat je alles goed opzetten omdat dat belangrijk is voor je gezondheid (liefdevol) en jij dat toen je misselijk was je toch door moest eten en daarna hebt overgegeven (niet liefdevol). En dan heb je nog ook herinneringen die onderdrukt worden omdat mensen het zich niet willen herinneren of mensen die zich iets wel herinneren en er over liegen om niet te hoeven toegeven dat ze iets verkeer hebben gedaan.

Dus puntje bij paaltje zijn puur je herinnering niet altijd goed genoeg om echt een goed beeld te hebben van je jeugd, maar maakt dat uit dan? Het was voor jou niet leuk en nu nog is het dat niet. Je hoeft je niet te verantwoorden als je later niet voor je ouders wil zorgen, niet naar je ouders, niet naar anderen en ook niet eens voor jezelf. Als jij niet wil wil je niet en er is niet een minimum aantal slechte dingen die ze dan eerst tegen jou moeten hebben gedaan.
Wat leg je dat goed uit My Little Appletree!
En voor jou een :hug: TO.
Alle reacties Link kopieren
Mijn moeder zei eens: "Jij herinnert je alleen de niet-leuke dingen!". Ik denk dat zij dat ook vindt. Ze zijn vroeger best veel met ons de hort op geweest, pretparken, uitjes... ik kwam in materieel opzicht niks tekort. En ik herinner me ook dat mijn vader wel spelletjes met me deed.

Toch heeft het niet zoveel impact als de sfeer die er in mijn jeugd hing. Ik denk dat my-little-apple-tree wel een punt heeft. Beklemmend was het, autoritair. Straffen ging door middel van uitsluiting, lang op je kamer moeten blijven, alleen in de keuken moeten eten, niet mee mogen naar iets, veel negeren en doodzwijgen, bontjesvorming... nee, dat heb ik me niet verbeeld en dat heeft mijn jeugd voor mij meer gekleurd... Er komt wel bij dat ik een moeilijke puberteit had (moeilijk voor mezelf, gepest op school, geen aansluiting), dus ik voelde me sowieso niet goed in m'n vel.

Geen van de vriendjes die ik mee naar huis heb genomen vonden het gezellig bij mijn ouders. Mijn huidige partner vindt het ook moeilijke bezoekjes, maar volgens mijn moeder heb ik nare verhalen over hen verteld... Ik ga er ook doodmoe vandaan, zodra ik een voet over de drempel zet, zit ik weer in dezelfde patronen... Ze wonen ook nog in het huis waar ik opgroeide, misschien dat dat ook meewerkt.

Wat je vertelt over die mantelzorg, dat ze daar min of meer vanuit gaan... dat herken ik. Mijn ouders weten ook erg op mijn gevoel te spelen. Zij hebben alles voor me over gehad en dan krijgen ze dit. Tijdens een ruzie hebben ze ook wel eens gezegd dat ze alleen maar kinderen hebben genomen om later niet alleen te zijn, was bedoeld om me te raken en dat werkte, want heb ik altijd onthouden. En ook mijn ouders trekken familie erbij, die zagen ook alleen de buitenkant, de pretparken en de materiële zaken, dus die hebben ze in hun zak als het gaat om het beeld van mij als ondankbare dochter.
Alle reacties Link kopieren
Oh vivinnetje. Wat een herkenning. Straf was bij ons ook buitensluiten en stilzwijgen. En wat ik me ook herinner: ik werd nooit getroost als ik huilde. Pas als ik daarmee klaar was. En dan wilde ik geen knuffel meer. En dat leverde ook weer ruzie op.
En appletree verwoordt het goed. Ik zal zeker een zeer gekleurde versie van de gebeurtenissen hebben. Dat geeft mij nu best wel een rotgevoel.
Je moet geen rotgevoel hebben, want het komt dan op mij over alsof je denkt dat het aan jou ligt dat je alles verkeerd hebt geïnterpreteerd. Dat.is niet zo natuurlijk.
Als jij iets negatiefs aanhaalt is het in het belang van de ander dat te bagatelliseren of af te doen als onwaar. Mijn moeder kon bv niet zeggen dat iets niet waar was (iets waar ik later nog gevolgen van ondervond in onze relatie en die slechte relatie nam ze mij kwalijk), maar ze draaide het wel zo dat het toch niet háár schuld was maar de mijne. Want ik had dat niet zo serieus op moeten vatten. Uh, ik was 8. Natuurlijk neem je het dan serieus op als je moeder er herhaaldelijk vandoor gaat en jou achterlaat met een stel kleine kinderen.
Misschien was het wel zo en was het vanuit haar een loos dreigement, maar als volwassene moet je je wel bedenken dat een kind van 8 dat niet kan weten. En als je dat later wordt verteld moet je er niet om gaan schamperen dat het dom is dat een kind van 8 die situatie verkeerd heeft geïnterpreteerd, als poging die herinnering te herschrijven.

Dus soms heb je gewoon gelijk. En kan of wil men dat niet toegeven.
Alle reacties Link kopieren
Gelukspopje schreef:
13-01-2018 08:26
Oh vivinnetje. Wat een herkenning. Straf was bij ons ook buitensluiten en stilzwijgen. En wat ik me ook herinner: ik werd nooit getroost als ik huilde. Pas als ik daarmee klaar was. En dan wilde ik geen knuffel meer. En dat leverde ook weer ruzie op.
En appletree verwoordt het goed. Ik zal zeker een zeer gekleurde versie van de gebeurtenissen hebben. Dat geeft mij nu best wel een rotgevoel.


Het was helemaal niet mijn bedoeling je een rot gevoel te geven! Mij hielp het in het acceptatie proces dat zij echt oprecht niet wisten hoe het voor mij gevoeld had omdat hun beleving en herinneringen anders was, combineer dat met een stukje gebrek aan inlevingsvermogen en je gaat nooit de erkenning krijgen die je wil. Het was puur bedoeld als uitleg waarom jou beeld en het beeld van je moeder zo verschillend is en waarom je niet moet willen dat ze jou beeld als waarheid accepteert, dat is het voor haar niet en ze zal er dus ook niet aan toe geven. Als je wacht op die rekening zal je, vrees ik, nog erg lang moeten wachten. Een 'sorry dat het voor jou zo was, ik heb het niet zo bedoeld en heb daar nooit zo bij stil gestaan. Het spijt me dat ik voor jou niet was wie ik dacht voor jou en je zus beide te zijn.' zou heel fijn zijn, maar wacht er alsjeblieft niet op. Geloof me, dat komt niet en wat er wel komt is het wachten niet waard.

Jij weet hoe jou jeugd voor jou was en voelde, dat is echt genoeg. Zeker in een ouder kind relatie hadden je ouders beter moeten weten en er voor je moeten zijn. Ze hadden een veilige omgeving voor je moeten creëren en dat is niet gebeurd. Dat er een incident is is overkomelijk, pas als het structureel is ga je je voelen zoals jij je voelt en dat mag je ze best kwalijk nemen. Blijf alleen niet wachten op erkenning van wat jij gevoeld heb, mijn ervaring is dat die niet komt.

Ga verder met je eigen leven en zorg voor je eigen geluk. Het zal altijd wel eens in je achterhoofd blijven spelen, daar heb ik helaas nog geen tips voor, maar als jij je zonder contact beter voelt dan met hoef je geen contact te onderhouden. Denk er goed over na en doe dan wat voor jou het beste voelt, er is hoe dan ook geen minimum aan objectief vastgestelde incidenten voor je een bepaald pad mag in slaan. Doe wat voor jou het beste voelt.
Alle reacties Link kopieren
Apple tree, dank je voor je reactie. Je hebt gelijk, ik hoef e niet rot te voelen (ik schiet toch nog vaak in deze reflex, dat het allemaal mijn schuld is.)
Ik verwacht inmiddels ook niks meer van mijn ouders (en zus). Dat is ook de reden dat ik geen contact meer hoef. Bij ieder contact was er toch weer de hoop. En daar kon ik niet meer tegen.
Alle reacties Link kopieren
Gelukspopje schreef:
17-01-2018 14:25
Apple tree, dank je voor je reactie. Je hebt gelijk, ik hoef e niet rot te voelen (ik schiet toch nog vaak in deze reflex, dat het allemaal mijn schuld is.)
Ik verwacht inmiddels ook niks meer van mijn ouders (en zus). Dat is ook de reden dat ik geen contact meer hoef. Bij ieder contact was er toch weer de hoop. En daar kon ik niet meer tegen.

Knap dat je de stap genomen hebt hoor! :hug:
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
Hoi TO,
Wat naar dat je zo met je herinneringen en je familie te kampen hebt.
Ik wens je sterkte met je situatie.

Welk moet ik even zeggen dat, na je geloept te hebben, me opvalt dat de schuld altijd de mensen in jouw omgeving dragen, aan jou ligt het nooit..
Ik denk dat je nog moet leren om te accepteren dat andere meningen en oplossingen niet per definitie negatief zijn en dat niemand, ook jijzelf niet, perfect is. Probeer eens wat minder (ver-) oordelend en verwijtend naar je omgeving toe te zijn.

Daar maak je het jezelf makkelijker door lijkt me.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven