Sociaal onhandig

16-01-2018 18:20 11 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hoi allemaal,

Ik ben eigenlijk heel mijn leven al niet zo top geweest in het onderhouden en opdoen van sociale contacten. Opzich geen heel groot probleem, heb enkele fijne mensen om mij heen en vind het fijn om alleen te zijn.
Toen ik op de middelbare school zat ging het alleen wel heel erg slecht, ik was erg angstig voor sociale situaties. Heb toen een tijdje wat therapie gehad en dit heeft me zeker een stuk in de juiste richting geduwd.
Nu heb ik er eigenlijk heel mijn leven wel last van gehouden, ik weet dat heel erg introvert ben en verlegen. Ik heb dit eigenlijk wel kunnen accepteren, het was niet zo erg dat het echt mijn dagelijkse leven belemmerde.

Alleen merk ik de laatste tijd dat ik er toch weer erg veel moeite heb. Ik ben momenteel bezig met afstuderen en loop hiervoor stage, 4 dagen per week binnen hetzelfde bedrijf.
Een hele fijne plek met erg aardige mensen. Toch merk ik dat weer erg belemmerd word door mijn angst. Ik durf mijzelf niet te laten zien, vragen stellen aan mensen om mijn stage doe maar ik gewoon niet. De pauzes vind ik verschrikkelijk, over het algemeen durf ik gewoon niet om naar de kantine te gaan en er bij te gaan zitten. Als het mogelijk is, dus als er geen andere mensen op mijn afdeling zijn blijf ik liever daar de pauze zitten. Verder merk ik dat gewoon heel veel moeite heb met communiceren met mijn collegas.
Ik had gehoopd dat het beter zou worden maar ik ben ondertussen al vier maanden bezig met mijn stage en ik merk eigenlijk geen verbetering.

Ik weet niet zo goed wat ik hier mee aan moet. Ik raak ontzettend in paniek bij het idee dat ik volgend jaar een baan moet gaan zoeken en ik weer met al deze gevoelens te maken krijg en ik mij dus weer zo ongemakkelijk ga voelen op mijn nieuwe werkplek.

Wat zouden jullie doen? Is dit een dermate ernstig probleem dat ik eens met de huisarts zou gaan praten of zal ik hier vanzelf over heen komen? (ik ben nu 22)

Dankjewel voor het lezen
Alle reacties Link kopieren
Heb je een stagebegeleider op de stageplek zelf? Ik zou dit zeker met hem/haar bespreken. Of een collega waar je misschien een beetje een klik mee voelt? Ik snap dat dit lastig is, ik ben zelf lang hetzelfde geweest en voel me nog steeds vaak erg oncomfortabel in groepen, maar bij mij helpt het echt om erover te praten.

Vaak begrijpen mensen best dat het lastig is in een (nieuwe) groep en zullen ze je te hulp schieten als ze weten dat je het moeilijk vindt. Het is fijner om met iemand de lunchkantine in te stappen dan alleen (of alleen al in je achterhoofd te weten dat er mensen zijn die je begrijpen).

Ook bij vragen stellen kun je best toegeven dat je het spannend vindt en het is helemaal niet erg als je bijvoorbeeld niet uit je woorden komt. Zie deze stageplek juist ook als iets om dat te oefenen! Nu is het nog je stage, zorg er dus voor dat je ook op dit gebied stappen maakt!
.
Je had eind 2016 twee gesprekken bij de ggz. Welke therapie heb je toen gevolgd en was dat toen niet voldoende? Je zou weer eens contact met je therapeut kunnen opnemen. Zo te lezen zit de angst je erg in de weg dus zoek echt weer hulp.
Er zijn hier de laatste tijd heel veel topics over geopend. Zoek ze even op, lees de adviezen door of stuur de topic-openers een privebericht. Gedeelde smart is halve smart.
Ik hoop van harte, dat je een goede therapie voor je problemen gaat vinden en daar baat bij gaat hebben en dat je dan wat blijer en relaxter in het leven kunt gaan staan! :rose:
Alle reacties Link kopieren
Herken ik heel erg! Lastig is dat altijd!! ben je toevallig een vrouw? (lijkt niet relevant maar dat leg ik in een persoonlijk bericht wel uit, als je dat wil). Verder zijn er al veel berichten over gekomen inderdaad, dus wie weet kan je die ook een beetje lezen voor tips!!
Alle reacties Link kopieren
Ik kan jou tekst ook zelf geschreven hebben, had het ook op die leeftijd en de jaren ervoor. Begrijp jou volkomen. Ben nu wel ouder en merk nu dat ik het juist fijn vind om met mensen te zitten.
Alle reacties Link kopieren
Als eerste super bedankt voor de reacties!
Vandaag bij toeval eigenlijk een gesprek gehad met een collega op stage, mijn stagebegeleider weet er wel wat vanaf.
Het gesprek kwam niet vanuit mij maar vanuit hem, hij maakte zich blijkbaar eigenlijk echt een beetje zorgen. Had al twee keer eerder gevraagd hoe met met mij ging, maar vandaag dan toch maar eens er serieus op in gegaan.
Natuurlijk kan hij het ook niet voor mij oplossen maar merk wel dat het heel erg opgelucht heeft.
En aan het einde van het gesprek zei hij dat ik echt een fantastische leuke meid ben. Het enige waar ik nu mee bezig is nadenken hoe hij zoiets kan zeggen en of het niet hartstikke gelogen is. Hartstikke vervelend maar ik ben er wel aan het na denken om toch de stap te zetten voor misschien nog eens wat gesprekken bij iemand. Ik vind het niet erg om er wat last van te hebben maar zodra andere mensen het opvalt en ze zelfs zorgen om je gaan maken. Dan heb ik toch wel het idee dat er iets moet gaan gebeuren..
Hij stelde ook de vraag of ik eigenlijk wel gelukkig was, ik heb ja geantwoord maar ik vraag me nu wel af of ik dat eigenlijk wel echt ben. Ja ik ben niet doodongelukkig en ik vind het leven vaak leuk, maar echt gelukkig.. Zijn er eigenlijk wel mensen die echt oprecht gelukkig zijn?
_mikie schreef:
17-01-2018 22:03
Als eerste super bedankt voor de reacties!
Vandaag bij toeval eigenlijk een gesprek gehad met een collega op stage, mijn stagebegeleider weet er wel wat vanaf.
Het gesprek kwam niet vanuit mij maar vanuit hem, hij maakte zich blijkbaar eigenlijk echt een beetje zorgen. Had al twee keer eerder gevraagd hoe met met mij ging, maar vandaag dan toch maar eens er serieus op in gegaan.
Natuurlijk kan hij het ook niet voor mij oplossen maar merk wel dat het heel erg opgelucht heeft.
En aan het einde van het gesprek zei hij dat ik echt een fantastische leuke meid ben. Het enige waar ik nu mee bezig is nadenken hoe hij zoiets kan zeggen en of het niet hartstikke gelogen is. Hartstikke vervelend maar ik ben er wel aan het na denken om toch de stap te zetten voor misschien nog eens wat gesprekken bij iemand. Ik vind het niet erg om er wat last van te hebben maar zodra andere mensen het opvalt en ze zelfs zorgen om je gaan maken. Dan heb ik toch wel het idee dat er iets moet gaan gebeuren..
Hij stelde ook de vraag of ik eigenlijk wel gelukkig was, ik heb ja geantwoord maar ik vraag me nu wel af of ik dat eigenlijk wel echt ben. Ja ik ben niet doodongelukkig en ik vind het leven vaak leuk, maar echt gelukkig.. Zijn er eigenlijk wel mensen die echt oprecht gelukkig zijn?
Gelukkig, het is zo'n groot woord.
De meeste mensen zijn bij tijden wel eens heel gelukkig, voor een uur, paar dagen of soms wel eens maanden lang.
Tevreden zijn met wat je hebt en wat je kunt is al heel wat als je dat in je leven weet te bereiken.

Fijn, dat je een goed gesprek had en volgens mij ben jij gewoon een fantastisch leuke meid!

Gewoon blij zijn met zo'n compliment joh!
Is toch een leuke opsteker?
Alle reacties Link kopieren
Oprecht gelukkig? Zoals er is gezegd, het is zon groot woord. Persoonlijk denk ik dat je gelukkige bent, als je blij bent met wat je hebt en om wie je bent.
Iedereen is anders, de een wat stiller dan de ander.
Alle reacties Link kopieren
Als je er last van hebt is het altijd goed om met de huisarts te overleggen. Ik heb zelf ook een sociale angststoornis en het beperkt mijn hele leven heel erg. Ik weet niet in hoeverre therapie kan werken want ik heb volgende week pas mijn eerste afspraak bij de huisarts hierover maar volgens mijn moeder(psychiater) helpt het bij veel mensen wel heel erg.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven