Psyche
alle pijlers
Ouder ongeneeslijk ziek en agressie
dinsdag 16 januari 2018 21:53
Wat lijkt me dat vreselijk! 
Geen idee voor wat betreft de euthanasieverklaring maar misschien kun je dat eens bespreken met de behandelend artsen wat er wel/niet mogelijk is.
Bespreek ook je zorgen met de huisarts morgen en geef voorbeelden van wat er de afgelopen periode is gebeurd.
Heel veel sterkte!
Geen idee voor wat betreft de euthanasieverklaring maar misschien kun je dat eens bespreken met de behandelend artsen wat er wel/niet mogelijk is.
Bespreek ook je zorgen met de huisarts morgen en geef voorbeelden van wat er de afgelopen periode is gebeurd.
Heel veel sterkte!
dinsdag 16 januari 2018 22:26
Hier een vergelijkbare situatie meegemaakt maar dan niet met fysieke agressie, alleen verbaal.
Mijn ervaring is dat je met de situatie “meegroeit”. Ik heb heel vaak gedacht, als het zo ver is dan kan ik dat niet accepteren of nooit over mijn hart kan verkrijgen. Op het moment dat ik middel in het proces zat leeft je zo ergens naar toe dat je veel aan kan accepteren en tot veel in staat bent (Hopenlijk een beetje duidelijk uitgelegd, ik vind het heel lastig te verwoorden)
Ik heb bijvoorbeeld vaak nagedacht over het moment dat we te horen zouden krijgen dat ze niets meer voor mijn vader konden doen, ik die art over zijn bureau zou slepen en hysterisch zou smeken om hulp. Op het moment dat het zover was, was ik hier emotioneel al naar toegegroeid zodat ik het kon accepteren. Het zelfde is met persoonlijke verzorging, het moment dat je 112 belt en je weet dat hij op dat moment uit huis gaat en niet meer terug komt.
Mocht je nog vragen hebben dan hoor ik het wel
Mijn ervaring is dat je met de situatie “meegroeit”. Ik heb heel vaak gedacht, als het zo ver is dan kan ik dat niet accepteren of nooit over mijn hart kan verkrijgen. Op het moment dat ik middel in het proces zat leeft je zo ergens naar toe dat je veel aan kan accepteren en tot veel in staat bent (Hopenlijk een beetje duidelijk uitgelegd, ik vind het heel lastig te verwoorden)
Ik heb bijvoorbeeld vaak nagedacht over het moment dat we te horen zouden krijgen dat ze niets meer voor mijn vader konden doen, ik die art over zijn bureau zou slepen en hysterisch zou smeken om hulp. Op het moment dat het zover was, was ik hier emotioneel al naar toegegroeid zodat ik het kon accepteren. Het zelfde is met persoonlijke verzorging, het moment dat je 112 belt en je weet dat hij op dat moment uit huis gaat en niet meer terug komt.
Mocht je nog vragen hebben dan hoor ik het wel
dinsdag 16 januari 2018 22:31
Wat verschrikkelijk, niet alleen voor je moeder, maar voor alle betrokkenen.
Zolang je moeder niet aangeeft dat ze iets met die verklaring wilt gebeurt er natuurlijk ook niets. Kan me zo voorstellen dat ze misschien zelf niet beseft dat de communicatiemoeilijkheden door haar komen en jullie wel degelijk goed luisteren.
Wat moet dat vreselijk frustrerend voor haar zijn dat zij in haar hoofd een klinkklaar verhaal verteld en dat niemand er iets mee kan.
Ik heb helaas geen steekhoudende adviezen voor je, wel een welgemeende knuffel.
Zolang je moeder niet aangeeft dat ze iets met die verklaring wilt gebeurt er natuurlijk ook niets. Kan me zo voorstellen dat ze misschien zelf niet beseft dat de communicatiemoeilijkheden door haar komen en jullie wel degelijk goed luisteren.
Wat moet dat vreselijk frustrerend voor haar zijn dat zij in haar hoofd een klinkklaar verhaal verteld en dat niemand er iets mee kan.
Ik heb helaas geen steekhoudende adviezen voor je, wel een welgemeende knuffel.
dinsdag 16 januari 2018 22:51
Wat triest..
Om euthanasie te kunnen krijgen/ondergaan, moet je moeder toerekeningsvatbaar zijn, en het meerdere keren hebben aangegeven tegenover de huis- of behandelend arts, verpleegkundigen oid.
Dementerenden moeten bijvoorbeeld de euthanasie ondergaan als ze nog heel bewust hun keuze kunnen maken, en dus nog ‘goed’ zijn. Een enorm moeilijke beslissing.
Wat moet het moeilijk voor je zijn om je moeder zo te zien veranderen. Sterkte.
Om euthanasie te kunnen krijgen/ondergaan, moet je moeder toerekeningsvatbaar zijn, en het meerdere keren hebben aangegeven tegenover de huis- of behandelend arts, verpleegkundigen oid.
Dementerenden moeten bijvoorbeeld de euthanasie ondergaan als ze nog heel bewust hun keuze kunnen maken, en dus nog ‘goed’ zijn. Een enorm moeilijke beslissing.
Wat moet het moeilijk voor je zijn om je moeder zo te zien veranderen. Sterkte.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 17 januari 2018 07:29
Dank jullie wel allemaal.
Mieksie:
Wat je schrijft herken ik wel. Toen 2 jaar geleden zij niet meer wilde omdat ze zich heel ziek voelde (daarna knapte ze weer op), toen was dat het ook gewoon. Dat was goed zo. Het is allemaal onvermijdelijk en gaat een keer gebeuren.
Is jouw vader al die tijd thuis gebleven en hoe was zijn achteruitgang? Ik weet niet of jouw ouders bij elkaar waren, maar hoe heeft je moeder dat ervaren?
Mieksie:
Wat je schrijft herken ik wel. Toen 2 jaar geleden zij niet meer wilde omdat ze zich heel ziek voelde (daarna knapte ze weer op), toen was dat het ook gewoon. Dat was goed zo. Het is allemaal onvermijdelijk en gaat een keer gebeuren.
Is jouw vader al die tijd thuis gebleven en hoe was zijn achteruitgang? Ik weet niet of jouw ouders bij elkaar waren, maar hoe heeft je moeder dat ervaren?
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 13:54
57.00% gewijzigd
woensdag 17 januari 2018 07:40
Wat betreft de euthanasieverklaring. Ik zie dit proces vergelijkbaar als dementie en ik denk dat het best lastig gaat worden. Ik heb me afgelopen jaren hier in verdiept, ook omdat mijn vader een wilsbeschikking heeft.
Ik heb die verklaringen ook ondertekend en mag volgens mij als een soort gemachtigde optreden. Ik weet alleen niet goed wat dat betekent en of dat wel waarde heeft. Ik denk eigenlijk van niet.
Weet iemand met wie ik dit soort dingen kan bespreken? Ik heb het gevoel dat we het nu allemaal op z’n beloop laten en ik zou wel graag een soort van plan willen hebben. Maar ja, als mijn moeder er zelf niet meer over begint...lastig allemaal.
Ik heb die verklaringen ook ondertekend en mag volgens mij als een soort gemachtigde optreden. Ik weet alleen niet goed wat dat betekent en of dat wel waarde heeft. Ik denk eigenlijk van niet.
Weet iemand met wie ik dit soort dingen kan bespreken? Ik heb het gevoel dat we het nu allemaal op z’n beloop laten en ik zou wel graag een soort van plan willen hebben. Maar ja, als mijn moeder er zelf niet meer over begint...lastig allemaal.
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 13:53
14.62% gewijzigd
woensdag 17 januari 2018 07:56
Neem contact op met de NVVE, de vereniging voor vrijwillige euthanasie. Zij kunnen je vragen ongetwijfeld beantwoorden (en een luisterend oor zijn?)
https://www.nvve.nl/
https://www.nvve.nl/
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
woensdag 17 januari 2018 07:59
Tinkeltje wat een nare situatie
.
Ik ken de NL regelgeving niet zo goed maar tot zo ver ik weet (in België) is een wilsverklaring/beschikking met iemand die gemachtigd is enkel geldig voor dingen die mensen niet meer willen. Zodat je kan zeggen we willen geen verdere behandeling meer, geen reanimatie, geen chemo, ...
Je kan er echter geen euthanasie mee afdwingen. Zoals andere aangeven moet dat echt vanuit je mama zelf komen en moet ze het zelf ook kunnen aangeven. Plus moeten de artsen echt de indruk hebben dat je mama op het moment van aangeven volledig begrijpt wat ze wil (=wilsbekwaam zijn).
Misschien kan je uitkijken naar dagopvang voor je mama. Dan heeft je vader overdag wat rust en kan ze toch nog thuis blijven wonen?
.
Ik ken de NL regelgeving niet zo goed maar tot zo ver ik weet (in België) is een wilsverklaring/beschikking met iemand die gemachtigd is enkel geldig voor dingen die mensen niet meer willen. Zodat je kan zeggen we willen geen verdere behandeling meer, geen reanimatie, geen chemo, ...
Je kan er echter geen euthanasie mee afdwingen. Zoals andere aangeven moet dat echt vanuit je mama zelf komen en moet ze het zelf ook kunnen aangeven. Plus moeten de artsen echt de indruk hebben dat je mama op het moment van aangeven volledig begrijpt wat ze wil (=wilsbekwaam zijn).
Misschien kan je uitkijken naar dagopvang voor je mama. Dan heeft je vader overdag wat rust en kan ze toch nog thuis blijven wonen?
woensdag 17 januari 2018 09:17
Himalaya: dank je voor de tip.
Dagopvang is best een idee. Maar ze wil helemaal niks en wordt ook heel boos dan. Ze is afgelopen week dus meegenomen naar het zkh en toen hebben we haar midden in de nacht naar huis moeten brengen omdat ze dat wilde.
Dagopvang is best een idee. Maar ze wil helemaal niks en wordt ook heel boos dan. Ze is afgelopen week dus meegenomen naar het zkh en toen hebben we haar midden in de nacht naar huis moeten brengen omdat ze dat wilde.
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 13:55
38.21% gewijzigd
woensdag 17 januari 2018 09:27
Dank je Sally.
Ik ben echt even in paniek, ik heb gewoon geen idee waar ik moet beginnen. Heb net even in mijn papieren gekeken en ik heb gelukkig wel een volmacht om medische dingen te regelen.
Ze maken gebruik van een psychiatrisch verpleegkundige, die regelt nu ook veel dingen voor ze. Ik denk dat ik haar gegevens eens ga opzoeken en contact met haar ga opnemen.
Ik ben echt even in paniek, ik heb gewoon geen idee waar ik moet beginnen. Heb net even in mijn papieren gekeken en ik heb gelukkig wel een volmacht om medische dingen te regelen.
Ze maken gebruik van een psychiatrisch verpleegkundige, die regelt nu ook veel dingen voor ze. Ik denk dat ik haar gegevens eens ga opzoeken en contact met haar ga opnemen.
woensdag 17 januari 2018 09:33
Huisarts kan ook inderdaad.
De maatschappelijk werker in het ziekenhuis kan je ook goed op weg helpen met praktische zaken. Je zou even kunnen kijken op de site van het ziekenhuis waar je ouders onder behandeling zijn, daar staan vaak wel contactgegevens.
Ik begrijp dat het heel overweldigend is, neem daarom vandaag nog met iemand contact op, dat geeft misschien even lucht.
De maatschappelijk werker in het ziekenhuis kan je ook goed op weg helpen met praktische zaken. Je zou even kunnen kijken op de site van het ziekenhuis waar je ouders onder behandeling zijn, daar staan vaak wel contactgegevens.
Ik begrijp dat het heel overweldigend is, neem daarom vandaag nog met iemand contact op, dat geeft misschien even lucht.
woensdag 17 januari 2018 09:40
Bedankt voor de tips! Heel fijn dat ik het even kwijt ben, ik ben in mijn eentje thuis en ineens komt het besef dat ik dit moet gaan oppakken.
Mijn moeder is bij heel veel verschillende artsen onder behandeling, dus ik denk dat het lastig is om een maatschappelijk werker te vinden in het zkh die er goed bij aansluit. Zij hebben het meeste contact met de huisarts en die verpleegkundige: dit is expres, omdat mijn moeder heel moe werd van het contact met al die artsen.
Ik heb contact gehad met de huisartsenpraktijk. De huisarts komt vrijdag bij mijn ouders langs en ik ga er voor zorgen dat ik daar ook ben. Dat praat wat makkelijker dan via de telefoon. Ik wil graag goede afspraken maken en niet vluchtig via de telefoon.
Mijn moeder is bij heel veel verschillende artsen onder behandeling, dus ik denk dat het lastig is om een maatschappelijk werker te vinden in het zkh die er goed bij aansluit. Zij hebben het meeste contact met de huisarts en die verpleegkundige: dit is expres, omdat mijn moeder heel moe werd van het contact met al die artsen.
Ik heb contact gehad met de huisartsenpraktijk. De huisarts komt vrijdag bij mijn ouders langs en ik ga er voor zorgen dat ik daar ook ben. Dat praat wat makkelijker dan via de telefoon. Ik wil graag goede afspraken maken en niet vluchtig via de telefoon.
woensdag 17 januari 2018 20:00
Ik voel met je mee, wat een heftige situatie! Ik kan misschien wat tips geven. Mijn moeder is een paar maanden geleden overleden aan een hersentumor. Zij is 6 maanden na de diagnose overleden. Ik was erg bang voor het verloop van de ziekte en heb me uitgebreid ingelezen. Uiteindelijk was mijn conclusie dat niets zo onvoorspelbaar is als het verloop van een hersentumor..
Mijn moeder had ook een euthanasie verklaring. Zoals hierboven al meer is aangegeven is deze vaak niet goed bruikbaar in de situatie van gedragsverandering e.d. Bij mijn moeder speelde vooral een taal- en schrijfprobleem, zij kon zich niet goed meer verwoorden. Ze was nog wel volledig bij haar verstand (je snapt wel hoe ik dat bedoel) maar ze kon bij de huisarts haar wensen niet goed meer verwoorden. Wij konden gelukkig wel op andere manieren met haar communiceren en uiteindelijk was haar wens niet actieve euthanasie maar wel laagdrempelig sederen of pijnstilling. We konden daar goed mee leven. Wij hebben in dit traject veel aan de huisarts gehad, die was erg betrokken.
Degene met de meeste kennis van zake echter was de neuro oncoloog, die heeft ook overleg gehad met de huisarts en dat was ook echt bijdragend, de huisarts heeft vaak relatief weinig ervaring met hersentumor en de medicatie daar rondom. De neuroloog schreef de goede medicatie voor en kon ook de huisarts iets meer houvast bieden over het te verwachten beloop (als was dat nog steeds nauwelijks te voorspellen).
Hebben jullie nog contact met de neuro oncoloog? Als dat niet zo is zou ik inderdaad de huisarts inschakelen, die kan je weer adviseren over dingen als maatschappelijk werk, thuiszorg, eventueel een hospice en op latere termijn een palliatie of sedatietraject.
Ik moet wel zeggen dat bij ons mijn vader daarin ook de regie had, wat verdrietig dat dat bij jou ook niet meer kan. Ook voor je vader lijkt me zorg via de huisarts een goede overweging.
Het verloop van de ziekte van mijn moeder lijkt wel wat anders dan jouw moeder, zoals eerder gezegd drukte de tumor vooral op haar spraakcentrum, voor mijn talige moeder uiteraard erg verdrietig. Maar zij had geen grote gedragsveranderingen. Uiteindelijk is zij na een aantal goede maanden heel snel achteruit gegaan. Zij is rustig en met goede pijnstilling en slaapmediactie ingeslapen.
Ik hoop voor jou en je familie ook op een rustig en waardig einde van je moeder. Ik snap je gevoel van de behoefte aan een einde heel goed, zeker in de situatie die je beschrijft. Ik wens je heel veel sterkte, ik vond het een loodzware periode en heb er nog elke dag veel verdriet van. Voor jou
Als je wilt mag je me pb-en. Ik zal dit berichtje als je het gelezen hebt voor een groot deel wissen als je het niet erg vindt.
Mijn moeder had ook een euthanasie verklaring. Zoals hierboven al meer is aangegeven is deze vaak niet goed bruikbaar in de situatie van gedragsverandering e.d. Bij mijn moeder speelde vooral een taal- en schrijfprobleem, zij kon zich niet goed meer verwoorden. Ze was nog wel volledig bij haar verstand (je snapt wel hoe ik dat bedoel) maar ze kon bij de huisarts haar wensen niet goed meer verwoorden. Wij konden gelukkig wel op andere manieren met haar communiceren en uiteindelijk was haar wens niet actieve euthanasie maar wel laagdrempelig sederen of pijnstilling. We konden daar goed mee leven. Wij hebben in dit traject veel aan de huisarts gehad, die was erg betrokken.
Degene met de meeste kennis van zake echter was de neuro oncoloog, die heeft ook overleg gehad met de huisarts en dat was ook echt bijdragend, de huisarts heeft vaak relatief weinig ervaring met hersentumor en de medicatie daar rondom. De neuroloog schreef de goede medicatie voor en kon ook de huisarts iets meer houvast bieden over het te verwachten beloop (als was dat nog steeds nauwelijks te voorspellen).
Hebben jullie nog contact met de neuro oncoloog? Als dat niet zo is zou ik inderdaad de huisarts inschakelen, die kan je weer adviseren over dingen als maatschappelijk werk, thuiszorg, eventueel een hospice en op latere termijn een palliatie of sedatietraject.
Ik moet wel zeggen dat bij ons mijn vader daarin ook de regie had, wat verdrietig dat dat bij jou ook niet meer kan. Ook voor je vader lijkt me zorg via de huisarts een goede overweging.
Het verloop van de ziekte van mijn moeder lijkt wel wat anders dan jouw moeder, zoals eerder gezegd drukte de tumor vooral op haar spraakcentrum, voor mijn talige moeder uiteraard erg verdrietig. Maar zij had geen grote gedragsveranderingen. Uiteindelijk is zij na een aantal goede maanden heel snel achteruit gegaan. Zij is rustig en met goede pijnstilling en slaapmediactie ingeslapen.
Ik hoop voor jou en je familie ook op een rustig en waardig einde van je moeder. Ik snap je gevoel van de behoefte aan een einde heel goed, zeker in de situatie die je beschrijft. Ik wens je heel veel sterkte, ik vond het een loodzware periode en heb er nog elke dag veel verdriet van. Voor jou
Als je wilt mag je me pb-en. Ik zal dit berichtje als je het gelezen hebt voor een groot deel wissen als je het niet erg vindt.
woensdag 17 januari 2018 20:37
Mij werd verteld dat gedragsveranderingen vooral door de tumor zouden kunnen worden verwacht (afhankelijk van de pek waar die zat). Maar ook de diverse medicijnen en behandelingen veroorzaakten hier ellende, vooral moeheid en concentratie stoornissen. Misschien kan de huisarts daar ook wat over zeggen maar vaak weten de artsen het gewoon niet.
Misschien toch om gerichte medicatie tegen onrust / hallucinaties vragen (indien dat kan?) Of wil ze die sowieso niet slikken? Je moeder lijkt dan toch wel een duidelijke mening te hebben, al lijkt die duidelijk anders dan verwacht aangezien ze eerst een euthanasie verklaring had en nu geen palliatieve sedatie meer wenst? Wat een onmogelijke situatie voor je..
Je schreef ergens “ het is mijn moeder al niet meer”. Raakte me, erg verdrietig. Ik vind het moeilijk om het goed te verwoorden maar misschien helpt het je om te beseffen dat dat- deels - ook echt niet meer zo is. Ook zonder gedragsverandering heb ik een duidelijk verschillende herinnering aan mijn moeder voor en na de diagnose, een hersenaandoening is zo enorm heftig en heeft diepe impact op je “zijn”..
Iemand schreef in mijn hierover gestarte topic dat “iedereen zijn eigen weg moest lopen”. Voor mij was dat wel wat troostend, want zo is het ook, je kan haar zoveel mogelijk steunen maar het niet van haar overnemen.
Maar ik begrijp dat dat gezien jouw moeders gedragsverandering voor jou enorm zwaar moet zijn. Nogmaals sterkte. Ik vind het erg verdrietig voor je.
Misschien toch om gerichte medicatie tegen onrust / hallucinaties vragen (indien dat kan?) Of wil ze die sowieso niet slikken? Je moeder lijkt dan toch wel een duidelijke mening te hebben, al lijkt die duidelijk anders dan verwacht aangezien ze eerst een euthanasie verklaring had en nu geen palliatieve sedatie meer wenst? Wat een onmogelijke situatie voor je..
Je schreef ergens “ het is mijn moeder al niet meer”. Raakte me, erg verdrietig. Ik vind het moeilijk om het goed te verwoorden maar misschien helpt het je om te beseffen dat dat- deels - ook echt niet meer zo is. Ook zonder gedragsverandering heb ik een duidelijk verschillende herinnering aan mijn moeder voor en na de diagnose, een hersenaandoening is zo enorm heftig en heeft diepe impact op je “zijn”..
Iemand schreef in mijn hierover gestarte topic dat “iedereen zijn eigen weg moest lopen”. Voor mij was dat wel wat troostend, want zo is het ook, je kan haar zoveel mogelijk steunen maar het niet van haar overnemen.
Maar ik begrijp dat dat gezien jouw moeders gedragsverandering voor jou enorm zwaar moet zijn. Nogmaals sterkte. Ik vind het erg verdrietig voor je.
woensdag 17 januari 2018 21:02
Dank je wel, erg lief van je..
Ik herken wel wat je schrijft dat de artsen het ook niet weten. Wat betreft verloop, prognose, behandelingsmogelijkheden. Ze konden nergens iets over zeggen: het verschilde allemaal per persoon. Dat vond ik wel heel frustrerend. Mijn moeder is normaal gesproken vrij koppig en ik kan me voorstellen dat het voor kan komen dat ze geen medicatie wil.
Wat betreft mezelf. Ik weet nog niet zo goed hoe ik me moet voelen. De afgelopen jaren heb ik al kunnen rouwen dat ze ziek is. Ik heb wel hulp van een professional hier ook bij en dat is heel fijn en heb ik ook nodig. Er komt veel op mijn schouders terecht en dat is niet erg, want ik doe het met liefde. Maar ik voel me ook vreselijk alleen, omdat ik het het gevoel heb dat ik het met niemand kan delen. Mijn man is er wel voor me, maar het zijn toch mijn ouders en ik voel de verantwoordelijkheid. Ik heb inmiddels wel los kunnen laten dat ik verantwoordelijk ben voor het verdriet van een ander en dat ik dat moet opvangen. We zijn allemaal volwassenen en ik kan niet voor iedereen zorgen. En inderdaad: iedereen bewandelt zijn eigen pad. Mijn moeder is de enige die weet hoe dit is en dat vind ik heel verdrietig voor haar..
Ik herken wel wat je schrijft dat de artsen het ook niet weten. Wat betreft verloop, prognose, behandelingsmogelijkheden. Ze konden nergens iets over zeggen: het verschilde allemaal per persoon. Dat vond ik wel heel frustrerend. Mijn moeder is normaal gesproken vrij koppig en ik kan me voorstellen dat het voor kan komen dat ze geen medicatie wil.
Wat betreft mezelf. Ik weet nog niet zo goed hoe ik me moet voelen. De afgelopen jaren heb ik al kunnen rouwen dat ze ziek is. Ik heb wel hulp van een professional hier ook bij en dat is heel fijn en heb ik ook nodig. Er komt veel op mijn schouders terecht en dat is niet erg, want ik doe het met liefde. Maar ik voel me ook vreselijk alleen, omdat ik het het gevoel heb dat ik het met niemand kan delen. Mijn man is er wel voor me, maar het zijn toch mijn ouders en ik voel de verantwoordelijkheid. Ik heb inmiddels wel los kunnen laten dat ik verantwoordelijk ben voor het verdriet van een ander en dat ik dat moet opvangen. We zijn allemaal volwassenen en ik kan niet voor iedereen zorgen. En inderdaad: iedereen bewandelt zijn eigen pad. Mijn moeder is de enige die weet hoe dit is en dat vind ik heel verdrietig voor haar..
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 13:55
18.54% gewijzigd
woensdag 17 januari 2018 22:45
Hier was het maar een kort maar hevig ziekbed. Ook ik droeg heel veel verantwoordelijkheid. En dat is zwaar. Natuurlijk doe je het met liefde, en doe je het graag. ik wilde het ook echt niet anders. Maar toch bleek het achteraf wel veel druk. En deze voel je inderdaad vooral alleen. Dat herken ik ook.
Goed dat je hulp hebt van een professional. En blijf wel vertellen tegen je man hoe je je voelt en wat er in je omgaat. Ook al ervaar je op dat moment niet als echte steun.
En inderdaad; je kunt het niet oplossen en je kunt het niet allemaal opvangen. Wat goed dat je je dat al echt beseft.
En je moeder is inderdaad de enige van jullie die in dat schuitje zit. En dat is voor haar het allermoeilijkste. Dat deed mij ook veel verdriet.
Je moeder (gaan) verliezen is intens verdrietig. Je kunt je moeder nooit missen. Nog extra verdrietig is de manier waarop. Volgens mij doe je het meer dan goed. Meer kun je helaas niet doen.
Nogmaals veel sterkte. Ik heb geen tips maar wil je even laten weten dat ik je lees en dat ik sommige dingen ook herken en begrijp.
Goed dat je hulp hebt van een professional. En blijf wel vertellen tegen je man hoe je je voelt en wat er in je omgaat. Ook al ervaar je op dat moment niet als echte steun.
En inderdaad; je kunt het niet oplossen en je kunt het niet allemaal opvangen. Wat goed dat je je dat al echt beseft.
En je moeder is inderdaad de enige van jullie die in dat schuitje zit. En dat is voor haar het allermoeilijkste. Dat deed mij ook veel verdriet.
Je moeder (gaan) verliezen is intens verdrietig. Je kunt je moeder nooit missen. Nog extra verdrietig is de manier waarop. Volgens mij doe je het meer dan goed. Meer kun je helaas niet doen.
Nogmaals veel sterkte. Ik heb geen tips maar wil je even laten weten dat ik je lees en dat ik sommige dingen ook herken en begrijp.
zaterdag 20 januari 2018 08:34
.
Al met al baal ik een beetje. Er werden goede ideeen besproken, maar ik heb het gevoel dat ik met lege handen weggegaan ben. De communicatie is (sowieso al) slecht en dat bemoeilijkt het allemaal. Ik heb mijn zus nu ook opgetrommeld en aangespoord dat ze vaker gaat. Zij hield zich op een afstand en ik vind dat ze ook mag bijdragen. Zij gaat eea ook met ze bespreken.
Al met al baal ik een beetje. Er werden goede ideeen besproken, maar ik heb het gevoel dat ik met lege handen weggegaan ben. De communicatie is (sowieso al) slecht en dat bemoeilijkt het allemaal. Ik heb mijn zus nu ook opgetrommeld en aangespoord dat ze vaker gaat. Zij hield zich op een afstand en ik vind dat ze ook mag bijdragen. Zij gaat eea ook met ze bespreken.
anoniem_362760 wijzigde dit bericht op 24-05-2018 13:57
62.42% gewijzigd
zaterdag 20 januari 2018 16:18
Goed dat je het met je zus hebt besproken.
Schroom zelf ook niet om hulp te vragen. Misschien ben jij geholpen met iemand die eens een ovenschotel voor je maakt die je alleen maar hoeft op te warmen na een intensief bezoek aan je ouders. Of iemand die je zoon een middagje meeneemt naar de kinderboerderij, zodat jij even op de bank of in bad kunt liggen. Ik noem maar wat he!
Maar mijn ervaring is dat er veel mensen in je omgeving zijn die wel wat voor je willen doen, maar niet weten wát. En als je dan concreet met voorbeelden komt, dat ze zeker bereid zijn dat te doen. En ja, dat aangeven is moeilijk..
Sterkte!
Schroom zelf ook niet om hulp te vragen. Misschien ben jij geholpen met iemand die eens een ovenschotel voor je maakt die je alleen maar hoeft op te warmen na een intensief bezoek aan je ouders. Of iemand die je zoon een middagje meeneemt naar de kinderboerderij, zodat jij even op de bank of in bad kunt liggen. Ik noem maar wat he!
Maar mijn ervaring is dat er veel mensen in je omgeving zijn die wel wat voor je willen doen, maar niet weten wát. En als je dan concreet met voorbeelden komt, dat ze zeker bereid zijn dat te doen. En ja, dat aangeven is moeilijk..
Sterkte!
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
