Psyche
alle pijlers
Angst neemt mijn leven over.
donderdag 18 januari 2018 11:55
Hallo allemaal,
Normaal lees ik weleens topics maar vandaag wil ik mijn verhaal delen.
Ik weet niet wat mij bezielt. Ik weet niet wat ik heb maar ik wordt er helemaal gek van. En niet gek in van "even gek" en daarna is het over en normaal maar 24/7 draaien mijn hersens overuren dmv piekeren, stressen en noem het maar op.
Het is allemaal in de zwangerschap begonnen (eerste, ben mama van 1 kindje) ik weet niet WAT of HOE het begonnen is maar na de eerste trimester begon ik dingen waar te nemen en te denken dacht het echt zo is. Alles waar ik aan dacht daar geloofde ik in. Wat bedoel je zullen jullie wel denken. Ik zal een voorbeeld geven. Zo denk ik te geloven in dingen die onmogelijk gebeurd kunnen zijn. Als iemand al een grap maakt denk ik er echt in te geloven en ga ik beginnen met piekeren. Ik weet de juiste benaming ervoor niet maar wat het ook is of hoe het heet.. het is van kwaad naar erger geworden..
Ik heb hier nooit maar dan ook nooit last van gehad! Was altijd de leuke, spontane collega, vriendin, vrouw, dochter en nu herken ik mijzelf daar niet meer in terug..
Na de zwangerschap is het nog erger geworden. Angst dat ik doodging, angst dat mijn kleine iets kan overkomen, angst dat mijn man weg zou gaan, angst dat ik mijn baan kwijt zou raken, angst dat ik ernstig ziek zal zijn. Angst en nog eens angst. Men verweet het maar een postnatale depressie. Meestal lopen die dingen met een psycholoog "goed" af maar het zit er nu al jaren bij mij.. het loopt niet goed af want onderhand weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Tussentijd van mijn bevallen tot heden kreeg ik altijd wel te maken met bepaalde kwalen.. logisch want stress slaat uit op je gezondheid en daar had ik regelmatig last van. Was er iets lichamelijks anders aan de hand en was het ok en opgelost dan kwam de andere probleem al kijken. Niks was goed. Er moest iets zijn waar ik weer over moest piekeren en nadenken.
Slapeloze nachten en de relatie tussen mij en man verslechterd met de dag. Ik kon zo leuk met hem praten. Het was zoveel leuker en prettiger samen,.. alleen mijn man en ik. Als ik nu met hem praat lijkt hij het zat te zijn. Als ik ziek in bed lig lijkt hij het zat te zijn. Alles is hij zat en is er doodmoe van geworden van die zieke gekke piekerende vrouw.
Mijn zwangerschap en kraamtijd waren een drama of zeg maar gerust een hel. Dus ik peins er niet over om weer zwanger te worden. Ik ben bang voor een tweede drama. Al voel ik me licht misselijk ik test meteen of het geen zwangerschap is. Ja, ik ben aan de pil en netjes alles op tijd en schema. Maar je weet maar nooit.
Psycholoog heb ik. Die zegt dat ik een posttraumatische stressstoornis heb. Ik voel me eerder een controle freak in de extreemste vorm. Er lijkt geen schot in de roos te zitten bij de psycholoog en soms denk als dit al niet helpt wat moet er dan gebeuren wil ik weer de oude zijn.
Ik trek het niet meer en dat heeft effect op mijn omgeving. Ik ga met loodzware benen naar me werk. Thuis doe ik alles automatisch. En ik probeer enigzins door mijn masker een glimlach op te zetten als men tegen me praat.
Soms denk ik moet zo iemand als ik gewoon niet opgesloten worden. En denk ik dit is niet eerlijk tegenover mijn man en wil ik zeggen ga maar zoek een ander leuke vrouw uit dit verdien jij niet. Wil ik mij terug trekken omdat ik gewoon op ben en ontzettend moe. Mijn hele leven draait om angst en is in de ban van angst.
Lang verhaal. Sorry.
Normaal lees ik weleens topics maar vandaag wil ik mijn verhaal delen.
Ik weet niet wat mij bezielt. Ik weet niet wat ik heb maar ik wordt er helemaal gek van. En niet gek in van "even gek" en daarna is het over en normaal maar 24/7 draaien mijn hersens overuren dmv piekeren, stressen en noem het maar op.
Het is allemaal in de zwangerschap begonnen (eerste, ben mama van 1 kindje) ik weet niet WAT of HOE het begonnen is maar na de eerste trimester begon ik dingen waar te nemen en te denken dacht het echt zo is. Alles waar ik aan dacht daar geloofde ik in. Wat bedoel je zullen jullie wel denken. Ik zal een voorbeeld geven. Zo denk ik te geloven in dingen die onmogelijk gebeurd kunnen zijn. Als iemand al een grap maakt denk ik er echt in te geloven en ga ik beginnen met piekeren. Ik weet de juiste benaming ervoor niet maar wat het ook is of hoe het heet.. het is van kwaad naar erger geworden..
Ik heb hier nooit maar dan ook nooit last van gehad! Was altijd de leuke, spontane collega, vriendin, vrouw, dochter en nu herken ik mijzelf daar niet meer in terug..
Na de zwangerschap is het nog erger geworden. Angst dat ik doodging, angst dat mijn kleine iets kan overkomen, angst dat mijn man weg zou gaan, angst dat ik mijn baan kwijt zou raken, angst dat ik ernstig ziek zal zijn. Angst en nog eens angst. Men verweet het maar een postnatale depressie. Meestal lopen die dingen met een psycholoog "goed" af maar het zit er nu al jaren bij mij.. het loopt niet goed af want onderhand weet ik gewoon niet meer wat ik moet doen. Tussentijd van mijn bevallen tot heden kreeg ik altijd wel te maken met bepaalde kwalen.. logisch want stress slaat uit op je gezondheid en daar had ik regelmatig last van. Was er iets lichamelijks anders aan de hand en was het ok en opgelost dan kwam de andere probleem al kijken. Niks was goed. Er moest iets zijn waar ik weer over moest piekeren en nadenken.
Slapeloze nachten en de relatie tussen mij en man verslechterd met de dag. Ik kon zo leuk met hem praten. Het was zoveel leuker en prettiger samen,.. alleen mijn man en ik. Als ik nu met hem praat lijkt hij het zat te zijn. Als ik ziek in bed lig lijkt hij het zat te zijn. Alles is hij zat en is er doodmoe van geworden van die zieke gekke piekerende vrouw.
Mijn zwangerschap en kraamtijd waren een drama of zeg maar gerust een hel. Dus ik peins er niet over om weer zwanger te worden. Ik ben bang voor een tweede drama. Al voel ik me licht misselijk ik test meteen of het geen zwangerschap is. Ja, ik ben aan de pil en netjes alles op tijd en schema. Maar je weet maar nooit.
Psycholoog heb ik. Die zegt dat ik een posttraumatische stressstoornis heb. Ik voel me eerder een controle freak in de extreemste vorm. Er lijkt geen schot in de roos te zitten bij de psycholoog en soms denk als dit al niet helpt wat moet er dan gebeuren wil ik weer de oude zijn.
Ik trek het niet meer en dat heeft effect op mijn omgeving. Ik ga met loodzware benen naar me werk. Thuis doe ik alles automatisch. En ik probeer enigzins door mijn masker een glimlach op te zetten als men tegen me praat.
Soms denk ik moet zo iemand als ik gewoon niet opgesloten worden. En denk ik dit is niet eerlijk tegenover mijn man en wil ik zeggen ga maar zoek een ander leuke vrouw uit dit verdien jij niet. Wil ik mij terug trekken omdat ik gewoon op ben en ontzettend moe. Mijn hele leven draait om angst en is in de ban van angst.
Lang verhaal. Sorry.
angstigmuisje wijzigde dit bericht op 18-01-2018 12:00
0.17% gewijzigd
donderdag 18 januari 2018 13:04
Bah meid, wat klinkt dit ellendig!
Omdat het tijdens je zwangerschap is begonnen, zou het ook best weleens een fysieke oorzaak kunnen hebben, wat is uitgegroeid tot een angststoornis.
Hoe uitgebreid ben je lichamelijk onderzocht? Hormonen? Maar ook schildklier (die raakt snel ontregeld bij zwangerschap). Van een te snel werkende schildklier krijg je ook veel stress en angstklachten. Vitaminen?
Omdat het tijdens je zwangerschap is begonnen, zou het ook best weleens een fysieke oorzaak kunnen hebben, wat is uitgegroeid tot een angststoornis.
Hoe uitgebreid ben je lichamelijk onderzocht? Hormonen? Maar ook schildklier (die raakt snel ontregeld bij zwangerschap). Van een te snel werkende schildklier krijg je ook veel stress en angstklachten. Vitaminen?
donderdag 18 januari 2018 13:43
Zoals al eerder werd gezegd kunnen angstklachten in relatie staan tot vitaminegebrek en dus een fysiologische oorzaak hebben.
Misschien heb je wat aan dit artikel: http://foodsmart.nl/postnatale-depressie-en-voeding/
Veel sterkte in ieder geval
Misschien heb je wat aan dit artikel: http://foodsmart.nl/postnatale-depressie-en-voeding/
Veel sterkte in ieder geval
donderdag 18 januari 2018 14:38
Ja lekker wetenschappelijk artikel ook. Dit is een grap, hoop ik?shisha schreef: ↑18-01-2018 13:43Zoals al eerder werd gezegd kunnen angstklachten in relatie staan tot vitaminegebrek en dus een fysiologische oorzaak hebben.
Misschien heb je wat aan dit artikel: http://foodsmart.nl/postnatale-depressie-en-voeding/
Veel sterkte in ieder geval
donderdag 18 januari 2018 19:01
Je loopt al een tijd bij deze psycholoog, maar er verandert niets. Waarvan zou je een posttraumatische stressstoornis hebben volgens haar? Ik zou je laten onderzoeken door een psychiater voor een second opinion. Heb je nooit eerder in je leven enige klachten gehad?
Sterkte, het klinkt of je het zwaar hebt.
Sterkte, het klinkt of je het zwaar hebt.
zaterdag 20 januari 2018 18:25
@yourlocalhero, ik heb het even opgezocht en het lijkt erg op EMDR klopt dat?
Medicatie wil de psycholoog niet snel aan beginnen. Ze wil dingen via de "natuurlijke" manier oplossen en vind dat ook prima. Gisteren wel bij de huisarts geweest voor een ontlasting onderzoek (sta weer te trippen als ik op de uitslag moet wachten) en die zag dat ik letterlijk beefde. Ik heb oxezepam voor geschreven om rustig te blijven en gister had ik zo een moment. Wil er niet op ingaan teveel maar ik was echt heel erg bang. Op zulke momenten verlang je even naar een goede vriendin met wie je even kan bellen die je rustig houdt. Maar mijn vrienden kring is helaas klein. Sterker nog ik heb geen vrienden
klink als een kind van 10 maar ik verlang soms naar iemand om even me ei kwijt te raken.. zelfs dat heb ik niet. En ja mijn man ik hou ontzettend veel van hem maar hij lijkt mijn angsten echt niet te begrijpen..
@helena2 , het is ook echt idd in de zwangerschap begonnen.. daarom nu ook die angst om zwanger te worden. Omdat ik maar 2 maanden borstvoeding heb kunnen geven (voeding was ineens op denk door de stress) en nog wel gekolfd. De kleine wilde niet aan de borst. Heb ik ineens paar maanden later weer moedermelk. Dat vond mijn ha vreemd en ben geprikt op prolactine die was veelste hoog. Uiteindelijk dachten ze aan hypofyse tumor uiteindelijk weer vals alarm. Stress.. wat heb ik in de stress gezeten. Je hoort tumor en je staat al met 1 been in het graf.
Kortom erg veel angst wat me overspoeld. Deze psychologe is wel goed alleen ik zie niet echt een verandering.
Medicatie wil de psycholoog niet snel aan beginnen. Ze wil dingen via de "natuurlijke" manier oplossen en vind dat ook prima. Gisteren wel bij de huisarts geweest voor een ontlasting onderzoek (sta weer te trippen als ik op de uitslag moet wachten) en die zag dat ik letterlijk beefde. Ik heb oxezepam voor geschreven om rustig te blijven en gister had ik zo een moment. Wil er niet op ingaan teveel maar ik was echt heel erg bang. Op zulke momenten verlang je even naar een goede vriendin met wie je even kan bellen die je rustig houdt. Maar mijn vrienden kring is helaas klein. Sterker nog ik heb geen vrienden
klink als een kind van 10 maar ik verlang soms naar iemand om even me ei kwijt te raken.. zelfs dat heb ik niet. En ja mijn man ik hou ontzettend veel van hem maar hij lijkt mijn angsten echt niet te begrijpen.. @helena2 , het is ook echt idd in de zwangerschap begonnen.. daarom nu ook die angst om zwanger te worden. Omdat ik maar 2 maanden borstvoeding heb kunnen geven (voeding was ineens op denk door de stress) en nog wel gekolfd. De kleine wilde niet aan de borst. Heb ik ineens paar maanden later weer moedermelk. Dat vond mijn ha vreemd en ben geprikt op prolactine die was veelste hoog. Uiteindelijk dachten ze aan hypofyse tumor uiteindelijk weer vals alarm. Stress.. wat heb ik in de stress gezeten. Je hoort tumor en je staat al met 1 been in het graf.
Kortom erg veel angst wat me overspoeld. Deze psychologe is wel goed alleen ik zie niet echt een verandering.
zaterdag 20 januari 2018 18:33
Als ik dat allemaal zo lees, zit je niet bij de voor jou goede psycholoog.
Herken je wel iets in haar diagnose van post traumatisch stresssyndroom of helemaal niet?
En heb je weleens je hormonen uit laten zoeken, of dat nog wel goed is?Alleen probleem is dat je dan eerst met de pil moet stopen en dat wil je natuurlijk nu niet.
Herken je wel iets in haar diagnose van post traumatisch stresssyndroom of helemaal niet?
En heb je weleens je hormonen uit laten zoeken, of dat nog wel goed is?Alleen probleem is dat je dan eerst met de pil moet stopen en dat wil je natuurlijk nu niet.
anoniem_180388 wijzigde dit bericht op 20-01-2018 18:43
62.87% gewijzigd
zaterdag 20 januari 2018 18:33
Je psycholoog wil niet aan medicatie denken en dat zou voor mij een reden zijn om een andere te zoeken, want dit duurt al veel te lang en gaat grote gevolgen hebben voor je werk, je relatie en je kind, de hechting kan zo echt verstoord raken.
En er zijn goede medicijnen tegen angst en paniek die je tijdelijk kan nemen of misschien wel voor altijd nodig hebt, maar die je kunnen helpen.
Mijn advies is echt ga op zoek naar een andere hulpverlener die over medicatie mee wil denken.
En er zijn goede medicijnen tegen angst en paniek die je tijdelijk kan nemen of misschien wel voor altijd nodig hebt, maar die je kunnen helpen.
Mijn advies is echt ga op zoek naar een andere hulpverlener die over medicatie mee wil denken.
zaterdag 20 januari 2018 19:24
[quote=Angstigmuisje
Medicatie wil de psycholoog niet snel aan beginnen. Ze wil dingen via de "natuurlijke" manier oplossen en vind dat ook prima.
[/quote]
Maar dat werkt dus niet. Hoe ben je bij deze psychologe terechtgekomen? Via huisarts? Ik zou naar de huisarts teruggaan en vragen of je doorverwezen kunt worden naar de ggz. De psychiater kan dan een goede diagnose stellen en evt. medicatie voorschrijven. Zorg dat je de juiste hulp krijgt!
Medicatie wil de psycholoog niet snel aan beginnen. Ze wil dingen via de "natuurlijke" manier oplossen en vind dat ook prima.
[/quote]
Maar dat werkt dus niet. Hoe ben je bij deze psychologe terechtgekomen? Via huisarts? Ik zou naar de huisarts teruggaan en vragen of je doorverwezen kunt worden naar de ggz. De psychiater kan dan een goede diagnose stellen en evt. medicatie voorschrijven. Zorg dat je de juiste hulp krijgt!
dinsdag 23 januari 2018 22:38
@kealapine, voordat ik naar de psycholoog moest (dus voordat er een diagnose vast gesteld werd) heb ik als eerst een gesprek met een psychiater gehad. Ik vond het alleen wel al vreemd dat na 1 gesprek al met de psychiater een diagnose vast gesteld kon worden. Meestal heeft t toch meer tijd en gesprekken nodig. Angsten sta ik bekend mee om altijd gehad. Het is alleen nu geëscaleerd.
@lila01, dit is via her GGZ en inderdaad wel door laten verwijzen via de ha.
@miedo, PTSS is zeker iets wat ik heb. In de eerste instantie wilde ik er niet aan geloven omdat je dingen niet wil accepteren. Maar na een paar gesprekken kwam ik er wel achter van ja hier herken ik mijzelf in. Alleen.. er lijkt gewoon geen schot in de roos te komen.
@lila01, dit is via her GGZ en inderdaad wel door laten verwijzen via de ha.
@miedo, PTSS is zeker iets wat ik heb. In de eerste instantie wilde ik er niet aan geloven omdat je dingen niet wil accepteren. Maar na een paar gesprekken kwam ik er wel achter van ja hier herken ik mijzelf in. Alleen.. er lijkt gewoon geen schot in de roos te komen.
woensdag 24 januari 2018 09:03
Waarom denk je dat ze goed is? Wat maakt dat je niet door iemand anders ernaar wil laten kijken als je geen verandering merkt (second opinion)? Waarom vindt je psycholoog dat je PTSS hebt?Angstigmuisje schreef: ↑20-01-2018 18:25@yourlocalhero, ik heb het even opgezocht en het lijkt erg op EMDR klopt dat?
Medicatie wil de psycholoog niet snel aan beginnen. Ze wil dingen via de "natuurlijke" manier oplossen en vind dat ook prima. Gisteren wel bij de huisarts geweest voor een ontlasting onderzoek (sta weer te trippen als ik op de uitslag moet wachten) en die zag dat ik letterlijk beefde. Ik heb oxezepam voor geschreven om rustig te blijven en gister had ik zo een moment. Wil er niet op ingaan teveel maar ik was echt heel erg bang. Op zulke momenten verlang je even naar een goede vriendin met wie je even kan bellen die je rustig houdt. Maar mijn vrienden kring is helaas klein. Sterker nog ik heb geen vrienden
@helena2 , het is ook echt idd in de zwangerschap begonnen.. daarom nu ook die angst om zwanger te worden. Omdat ik maar 2 maanden borstvoeding heb kunnen geven (voeding was ineens op denk door de stress) en nog wel gekolfd. De kleine wilde niet aan de borst. Heb ik ineens paar maanden later weer moedermelk. Dat vond mijn ha vreemd en ben geprikt op prolactine die was veelste hoog. Uiteindelijk dachten ze aan hypofyse tumor uiteindelijk weer vals alarm. Stress.. wat heb ik in de stress gezeten. Je hoort tumor en je staat al met 1 been in het graf.
Kortom erg veel angst wat me overspoeld. Deze psychologe is wel goed alleen ik zie niet echt een verandering.
Medicatie kan een steun in de rug zijn om het proces binnen therapie wat meer ruimte te geven. Medicatie is zelden een oplossing op zich, maar het kan een (tijdelijke) hulpmiddel zijn. Het lijkt mij belangrijk dat er wél schot in de zaak komt en ik vraag me af of deze psycholoog voldoende inzicht én vaardigheden heeft om dit met jou voor elkaar te krijgen. Dit betekent niet dat ze niet goed zou zijn, maar misschien is een ander inzicht of andere insteek nodig, of gewoon wat aanvullende informatie. Psychologen weten ook niet alles. Hoe lang ben je bezig met therapie?
woensdag 24 januari 2018 12:59
Ik heb een intake gehad voorafgaand aan de sessies en daarvoor ben ik ook bij een andere psycholoog geweest. Denk 1.5 jaar geleden. Dat schoot niet op omdat ik toen 1 emotionele brok was. We deden EMDR maar dat is best heftig dus telkens als psycholoog over oude wonden begon schoot ik in de tranen en schoot het ook niet op. Daar hadden ze al vast gesteld dat ik een trauma heb meegemaakt en dus PTSS heb.KeaAlpine schreef: ↑24-01-2018 09:03Waarom denk je dat ze goed is? Wat maakt dat je niet door iemand anders ernaar wil laten kijken als je geen verandering merkt (second opinion)? Waarom vindt je psycholoog dat je PTSS hebt?
Medicatie kan een steun in de rug zijn om het proces binnen therapie wat meer ruimte te geven. Medicatie is zelden een oplossing op zich, maar het kan een (tijdelijke) hulpmiddel zijn. Het lijkt mij belangrijk dat er wél schot in de zaak komt en ik vraag me af of deze psycholoog voldoende inzicht én vaardigheden heeft om dit met jou voor elkaar te krijgen. Dit betekent niet dat ze niet goed zou zijn, maar misschien is een ander inzicht of andere insteek nodig, of gewoon wat aanvullende informatie. Psychologen weten ook niet alles. Hoe lang ben je bezig met therapie?
Dit heb ik ook doorgegeven aan de psycholoog van nu en die heeft dmv vragen te stellen en een 1 op 1 gesprek met de psychiater vast gesteld dat ik PTSS heb. Was voor mij niet iets nieuws. Angst is iets wat ik weer altijd heb gehad. Ik ben heel bang, altijd bang, snel bang, en raak gauw in paniek. Ik weet nog dat ik een keer zo schrok van angst dat ik standaard naar me hart greep en daar echt last van had gedurende de hele week. Zo diep zit het dus. Daar wordt nu ook aan "gewerkt" . Ik ben begin mei vorig jaar begonnen met de sessies. Ik weet ook dat het niet na een paar sessies klaar is. Het heeft tijd nodig.
Het is alleen erg uit de hand gelopen. Ik begin dingen te geloven die niet gebeurt zijn en sta te piekeren als een angsthaas. Het belemmerd mijn werk (die heel goed van de angsten op de hoogte is en er maar al te graag gebruik van maakt) en ook privé helaas. Ik merk dat het geduld van mijn partner ook op is.
woensdag 24 januari 2018 13:38
Tijd voor medicatie lijkt me.Angstigmuisje schreef: ↑24-01-2018 12:59Ik heb een intake gehad voorafgaand aan de sessies en daarvoor ben ik ook bij een andere psycholoog geweest. Denk 1.5 jaar geleden. Dat schoot niet op omdat ik toen 1 emotionele brok was. We deden EMDR maar dat is best heftig dus telkens als psycholoog over oude wonden begon schoot ik in de tranen en schoot het ook niet op. Daar hadden ze al vast gesteld dat ik een trauma heb meegemaakt en dus PTSS heb.
Dit heb ik ook doorgegeven aan de psycholoog van nu en die heeft dmv vragen te stellen en een 1 op 1 gesprek met de psychiater vast gesteld dat ik PTSS heb. Was voor mij niet iets nieuws. Angst is iets wat ik weer altijd heb gehad. Ik ben heel bang, altijd bang, snel bang, en raak gauw in paniek. Ik weet nog dat ik een keer zo schrok van angst dat ik standaard naar me hart greep en daar echt last van had gedurende de hele week. Zo diep zit het dus. Daar wordt nu ook aan "gewerkt" . Ik ben begin mei vorig jaar begonnen met de sessies. Ik weet ook dat het niet na een paar sessies klaar is. Het heeft tijd nodig.
Het is alleen erg uit de hand gelopen. Ik begin dingen te geloven die niet gebeurt zijn en sta te piekeren als een angsthaas. Het belemmerd mijn werk (die heel goed van de angsten op de hoogte is en er maar al te graag gebruik van maakt) en ook privé helaas. Ik merk dat het geduld van mijn partner ook op is.
woensdag 24 januari 2018 17:41
Ok, dus je hebt altijd last van angsten gehad ook vóór de traumatische gebeurtenis waar de PTSS mee te maken heeft? Of juist naar aanleiding van de gebeurtenis(sen) die oorzaak zijn van de PTSS? En sinds de zwangerschap is het verergerd?Angstigmuisje schreef: ↑24-01-2018 12:59Ik heb een intake gehad voorafgaand aan de sessies en daarvoor ben ik ook bij een andere psycholoog geweest. Denk 1.5 jaar geleden. Dat schoot niet op omdat ik toen 1 emotionele brok was. We deden EMDR maar dat is best heftig dus telkens als psycholoog over oude wonden begon schoot ik in de tranen en schoot het ook niet op. Daar hadden ze al vast gesteld dat ik een trauma heb meegemaakt en dus PTSS heb.
Dit heb ik ook doorgegeven aan de psycholoog van nu en die heeft dmv vragen te stellen en een 1 op 1 gesprek met de psychiater vast gesteld dat ik PTSS heb. Was voor mij niet iets nieuws. Angst is iets wat ik weer altijd heb gehad. Ik ben heel bang, altijd bang, snel bang, en raak gauw in paniek. Ik weet nog dat ik een keer zo schrok van angst dat ik standaard naar me hart greep en daar echt last van had gedurende de hele week. Zo diep zit het dus. Daar wordt nu ook aan "gewerkt" . Ik ben begin mei vorig jaar begonnen met de sessies. Ik weet ook dat het niet na een paar sessies klaar is. Het heeft tijd nodig.
Het is alleen erg uit de hand gelopen. Ik begin dingen te geloven die niet gebeurt zijn en sta te piekeren als een angsthaas. Het belemmerd mijn werk (die heel goed van de angsten op de hoogte is en er maar al te graag gebruik van maakt) en ook privé helaas. Ik merk dat het geduld van mijn partner ook op is.
Als het niet opschiet met je therapie zou ik een second opinion overwegen. Niet om je huidige therapeuten af te vallen, maar omdat een frisse blik/persoon/insteek/inzicht kan helpen. Of overweeg wél medicatie. Er moet toch iets veranderen? Anders ga je op dezelfde voet verder en over 6 maanden schrijf je weer dat er nog geen schot in de zaak is. Je opent niet voor niets dit topic. De ernst die je in je laatste alinea schrijft vraag wat mij betreft om een serieuze evaluatie met ook een psychiater, maar in ieder geval niet met alleen die psycholoog. En medicatie lijkt me in deze fase geen overbodige luxe, kan je überhaupt aan je therapie werken in deze staat?
vrijdag 26 januari 2018 10:44
Graag zou ik ook even mijn verhaal willen doen want mijn angst neemt ook mijn leven over.
Mijn naam is Jolien, 28 jaar, van beroep ben ik een kinderverzorgster.
Ik kamp al jaren met een angststoornis die regelmatig eens terug komt, soms kan dat na een aantal jaar zijn of na een aantal maanden. Echter ben ik verschoten van de intensiteit van mijn paniekaanvallen die daarmee gepaard gaan sinds begin januari.
Tijdens mijn paniekaanvallen begin ik te hyperventileren, mijn hartslag slaat veel sneller, zweten, rillingen, sta op tranen uit te barsten. De ene negatieve gedachten volgt de andere op.
Op dit moment is mijn brein mijn ergste vijand! Ik heb ontzettend veel schrik voor de dood, te sterven en mijn geliefden achter te laten. Het voelt alsof ik op ieder moment zou kunnen doodgaan. De negatieve gedachten die er nadien bijkomen zijn onmenselijk. Het is een natuurlijk proces om te sterven maar het boezemt me zoveel angst in. Zelf er over typen op dit moment en ik begin weer te beven.
Op dit moment is mijn angststoornis zo erg dat ik me thuis heb gezet van het werk, ik kan niet meer bij de kinderen zijn zonder een paniek aan te krijgen. Het in een continue opeenvolging van paniekaanvallen groot en en klein en het vraagt zoveel energie van me. Dat ik gewoon thuis kom, slaap, ween en zelf geen energie meer heb om te koken of huishoudelijke taken op te knappen.
Maandag ben ik naar de dokter geweest en hij heeft mij antidepressiva en een medicijn voor mijn angstaanvallen te controleren voorgeschreven. De antidepressiva weiger ik te nemen omdat ik me niet depressief voel maar ik gewoon extremis angstig ben. Mijn vriend is er ook niet voor wegens een voorgeschiedenis in zijn familie dus ik accepteer zijn wens ook.
Verder had ik ook een afspraak gemaakt met mijn psychologe waarbij ik vroeger al in behandeling ben geweest maar die kon pas plaats vrijmaken voor mij in haar agenda eind februari. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een andere psychologe en daar mag ik gelukkig morgen bij gaan.
Mijn angst neemt mijn leven over en dat maakt mij nog angstiger. Ik mis het goedlachse meisje dat ik vroeger was, ik hoop haar ooit nog tegen te komen want op dit moment is ze maar een schaduw.
Mijn naam is Jolien, 28 jaar, van beroep ben ik een kinderverzorgster.
Ik kamp al jaren met een angststoornis die regelmatig eens terug komt, soms kan dat na een aantal jaar zijn of na een aantal maanden. Echter ben ik verschoten van de intensiteit van mijn paniekaanvallen die daarmee gepaard gaan sinds begin januari.
Tijdens mijn paniekaanvallen begin ik te hyperventileren, mijn hartslag slaat veel sneller, zweten, rillingen, sta op tranen uit te barsten. De ene negatieve gedachten volgt de andere op.
Op dit moment is mijn brein mijn ergste vijand! Ik heb ontzettend veel schrik voor de dood, te sterven en mijn geliefden achter te laten. Het voelt alsof ik op ieder moment zou kunnen doodgaan. De negatieve gedachten die er nadien bijkomen zijn onmenselijk. Het is een natuurlijk proces om te sterven maar het boezemt me zoveel angst in. Zelf er over typen op dit moment en ik begin weer te beven.
Op dit moment is mijn angststoornis zo erg dat ik me thuis heb gezet van het werk, ik kan niet meer bij de kinderen zijn zonder een paniek aan te krijgen. Het in een continue opeenvolging van paniekaanvallen groot en en klein en het vraagt zoveel energie van me. Dat ik gewoon thuis kom, slaap, ween en zelf geen energie meer heb om te koken of huishoudelijke taken op te knappen.
Maandag ben ik naar de dokter geweest en hij heeft mij antidepressiva en een medicijn voor mijn angstaanvallen te controleren voorgeschreven. De antidepressiva weiger ik te nemen omdat ik me niet depressief voel maar ik gewoon extremis angstig ben. Mijn vriend is er ook niet voor wegens een voorgeschiedenis in zijn familie dus ik accepteer zijn wens ook.
Verder had ik ook een afspraak gemaakt met mijn psychologe waarbij ik vroeger al in behandeling ben geweest maar die kon pas plaats vrijmaken voor mij in haar agenda eind februari. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een andere psychologe en daar mag ik gelukkig morgen bij gaan.
Mijn angst neemt mijn leven over en dat maakt mij nog angstiger. Ik mis het goedlachse meisje dat ik vroeger was, ik hoop haar ooit nog tegen te komen want op dit moment is ze maar een schaduw.
vrijdag 26 januari 2018 13:46
Ik ben het eens met de meeste schrijvers hier dat je er goed aan doet een second opinion aan te vragen. Ik loop zelf bij de vrouwenpoli van Psyq met een postnatale depressie en angststoornis en word daar heel fijn geholpen tot dusver. En ja ik heb ook medicatie gekregen en daar ben ik op dit moment heel blij mee, want die constante staat van paniek en stress waar mijn lichaam onder lijdt is ook niet goed.
Als tijdelijke middelen slaapmedicatie en lorazepam en op de langere termijn een stemmingsstabilisator en anti-depressivum. Ik zie ze als steuntje in de rug om hier weer uit te komen en hopelijk over een tijdje weer goed te kunnen functioneren zonder medicatie. Maar dat heeft tijd nodig en het besef is bij mij ook doorgedrongen dat we het over maanden, geen weken hebben.
Sterkte meid.
Als tijdelijke middelen slaapmedicatie en lorazepam en op de langere termijn een stemmingsstabilisator en anti-depressivum. Ik zie ze als steuntje in de rug om hier weer uit te komen en hopelijk over een tijdje weer goed te kunnen functioneren zonder medicatie. Maar dat heeft tijd nodig en het besef is bij mij ook doorgedrongen dat we het over maanden, geen weken hebben.
Sterkte meid.
vrijdag 26 januari 2018 22:35
Van angsten heb ik altijd lastig gehad dat klopt helemaal maar niet zoals ik het nu ervaar. Nu is het echt extreem en inderdaad sinds de zwangerschap verergert. Ik heb deze week een afspraak bij de psycholoog gehad en zoals ik dus al wist.. same story. Momenteel sta ik ook ziek gemeld en de psycholoog is het er wel mee eens dat ik ziek gemeld sta maar juist wel aan de ene kant die afleiding "dus werken" nodig heb. Hier snapte ik het niet want ook tijdens het werken heb ik deze gedachten en het gepieker. Dus zo een afleiding is het niet en dan zit je daar toch en denk je.. weet mijn psycholoog wel wat ik mankeer? Het wordt in mijn ogen heel nuchter opgepakt terwijl ik echt OP ben. Zowel lichamelijk als geestelijk. Medicatie is trouwens niet echt ter sprake gekomen..KeaAlpine schreef: ↑24-01-2018 17:41Ok, dus je hebt altijd last van angsten gehad ook vóór de traumatische gebeurtenis waar de PTSS mee te maken heeft? Of juist naar aanleiding van de gebeurtenis(sen) die oorzaak zijn van de PTSS? En sinds de zwangerschap is het verergerd?
Als het niet opschiet met je therapie zou ik een second opinion overwegen. Niet om je huidige therapeuten af te vallen, maar omdat een frisse blik/persoon/insteek/inzicht kan helpen. Of overweeg wél medicatie. Er moet toch iets veranderen? Anders ga je op dezelfde voet verder en over 6 maanden schrijf je weer dat er nog geen schot in de zaak is. Je opent niet voor niets dit topic. De ernst die je in je laatste alinea schrijft vraag wat mij betreft om een serieuze evaluatie met ook een psychiater, maar in ieder geval niet met alleen die psycholoog. En medicatie lijkt me in deze fase geen overbodige luxe, kan je überhaupt aan je therapie werken in deze staat?
vrijdag 26 januari 2018 22:39
@roosje-37, dat klinkt volgens mij wel professioneler en beter. Soms heb ik echt behoefte aan een gesprek met iemand "zoals ik" misschien door middel van elkaar te steunen en advies te geven. Fijn dat de medicatie je goed helpt. Hier wil de psycholoog er niet aan beginnen omdat hij het op de natuurlijke manier wil oplossen. Maar als iets niet gaat dan gaat het niet. Bedankt voor je tip in ieder geval en ik ga het meteen even opzoeken hoe en wat.
vrijdag 26 januari 2018 22:43
Jolbosch schreef: ↑26-01-2018 10:44Graag zou ik ook even mijn verhaal willen doen want mijn angst neemt ook mijn leven over.
Mijn naam is Jolien, 28 jaar, van beroep ben ik een kinderverzorgster.
Ik kamp al jaren met een angststoornis die regelmatig eens terug komt, soms kan dat na een aantal jaar zijn of na een aantal maanden. Echter ben ik verschoten van de intensiteit van mijn paniekaanvallen die daarmee gepaard gaan sinds begin januari.
Tijdens mijn paniekaanvallen begin ik te hyperventileren, mijn hartslag slaat veel sneller, zweten, rillingen, sta op tranen uit te barsten. De ene negatieve gedachten volgt de andere op.
Op dit moment is mijn brein mijn ergste vijand! Ik heb ontzettend veel schrik voor de dood, te sterven en mijn geliefden achter te laten. Het voelt alsof ik op ieder moment zou kunnen doodgaan. De negatieve gedachten die er nadien bijkomen zijn onmenselijk. Het is een natuurlijk proces om te sterven maar het boezemt me zoveel angst in. Zelf er over typen op dit moment en ik begin weer te beven.
Op dit moment is mijn angststoornis zo erg dat ik me thuis heb gezet van het werk, ik kan niet meer bij de kinderen zijn zonder een paniek aan te krijgen. Het in een continue opeenvolging van paniekaanvallen groot en en klein en het vraagt zoveel energie van me. Dat ik gewoon thuis kom, slaap, ween en zelf geen energie meer heb om te koken of huishoudelijke taken op te knappen.
Maandag ben ik naar de dokter geweest en hij heeft mij antidepressiva en een medicijn voor mijn angstaanvallen te controleren voorgeschreven. De antidepressiva weiger ik te nemen omdat ik me niet depressief voel maar ik gewoon extremis angstig ben. Mijn vriend is er ook niet voor wegens een voorgeschiedenis in zijn familie dus ik accepteer zijn wens ook.
Verder had ik ook een afspraak gemaakt met mijn psychologe waarbij ik vroeger al in behandeling ben geweest maar die kon pas plaats vrijmaken voor mij in haar agenda eind februari. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een andere psychologe en daar mag ik gelukkig morgen bij gaan.
Mijn angst neemt mijn leven over en dat maakt mij nog angstiger. Ik mis het goedlachse meisje dat ik vroeger was, ik hoop haar ooit nog tegen te komen want op dit moment is ze maar een schaduw.
Je laatste alinea daar kreeg ik kippenvel van
want ook ik hoop daarop. Ik mis mijzelf echt ontzettend. Dat leuke spontane vol humor dametje.. Verder heeft je verhaal me echt aangegrepen want zo voel ik mij dus 24/7 en al 4 jaar lang. Ik hoop dat wel ooit dat ene meisje die we ooit waren weer worden met goede hulp en begeleiding! Fijn in ieder geval dat je zo gauw bij de psyg terecht kon! Mocht je er behoefte aan hebben mag je altijd een pb sturen.
zaterdag 27 januari 2018 01:29
.Angstigmuisje schreef: ↑26-01-2018 22:35Van angsten heb ik altijd lastig gehad dat klopt helemaal maar niet zoals ik het nu ervaar. Nu is het echt extreem en inderdaad sinds de zwangerschap verergert. Ik heb deze week een afspraak bij de psycholoog gehad en zoals ik dus al wist.. same story. Momenteel sta ik ook ziek gemeld en de psycholoog is het er wel mee eens dat ik ziek gemeld sta maar juist wel aan de ene kant die afleiding "dus werken" nodig heb. Hier snapte ik het niet want ook tijdens het werken heb ik deze gedachten en het gepieker. Dus zo een afleiding is het niet en dan zit je daar toch en denk je.. weet mijn psycholoog wel wat ik mankeer? Het wordt in mijn ogen heel nuchter opgepakt terwijl ik echt OP ben. Zowel lichamelijk als geestelijk. Medicatie is trouwens niet echt ter sprake gekomen..
Dus....nogmaals het advies, ga voor een second opinion, iemand met een frisse blik, andere inzichten, andere therapeut, ander soort therapie, tijdelijke ondersteuning met medicatie. Zo schiet het toch niet op? Ga iets anders doen!
@Jolien, ga in therapie en ga werken aan de onderliggende problemen van je angst. Symptomen bestrijden is 'pappen en nathouden' (zoals we het in Nederland zeggen, weet niet of dat vertaalt naar Vlaams)
