Psyche
alle pijlers
Baby overleden na 24 weken zwangerschap
donderdag 1 februari 2018 13:51
3 maanden geleden is mijn zoon overleden na 24 weken zwangerschap. Nog iedere dag ben ik met hem bezig maar probeer ook een beetje m'n leven weer vorm te geven, maar jeetje.. wat is dit lastig.
Dit is niet het enige dat in deze tijd speelde: ik ben ook nog naar het buitenland verhuisd en heb m'n baan, vrienden, familie en alles achtergelaten in NL.
Ik ben op zoek naar vrouwen die dit ook hebben meegemaakt om te kunnen praten over rouwverwerking. Ik ben 39 jaar en dit is mijn eerste kindje.
Hopelijk kunnen we elkaar helpen en steunen!
Dit is niet het enige dat in deze tijd speelde: ik ben ook nog naar het buitenland verhuisd en heb m'n baan, vrienden, familie en alles achtergelaten in NL.
Ik ben op zoek naar vrouwen die dit ook hebben meegemaakt om te kunnen praten over rouwverwerking. Ik ben 39 jaar en dit is mijn eerste kindje.
Hopelijk kunnen we elkaar helpen en steunen!
donderdag 1 februari 2018 14:09
donderdag 1 februari 2018 15:21
Dank jullie wel! Ik praat zeker ook met een psychologe hierover.
M'n partner, familie en vrienden proberen me ook te steunen waar ze kunnen. Alleen het lastige is dat het na 3 maanden voor veel mensen " oud nieuws" is terwijl mijn wereld regelmatig nog stilstaat... Merk dat het moeilijk is voor anderen om dit te begrijpen (en dit begrijp ik dan ook wel weer..)
M'n partner, familie en vrienden proberen me ook te steunen waar ze kunnen. Alleen het lastige is dat het na 3 maanden voor veel mensen " oud nieuws" is terwijl mijn wereld regelmatig nog stilstaat... Merk dat het moeilijk is voor anderen om dit te begrijpen (en dit begrijp ik dan ook wel weer..)
donderdag 1 februari 2018 19:18
Ik heb er geen ervaring mee, maar wil je heel veel sterkte wensen!
Ik kan me niet voorstellen hoe ongelooflijk zwaar dit voor je is, al helemaal in jouw situatie.
Mijn moeder is wel haar kindje verloren toen ze ging bevallen. Heel heftig allemaal en ze heeft het er nog steeds moeilijk mee. Ze heeft er wel heel veel over gepraat in groepstherapie en dat heeft haar veel geholpen. Ze heeft me toen alles vertelt etc. Maar vooral praten met anderen "helpt".
Ik kan me niet voorstellen hoe ongelooflijk zwaar dit voor je is, al helemaal in jouw situatie.
Mijn moeder is wel haar kindje verloren toen ze ging bevallen. Heel heftig allemaal en ze heeft het er nog steeds moeilijk mee. Ze heeft er wel heel veel over gepraat in groepstherapie en dat heeft haar veel geholpen. Ze heeft me toen alles vertelt etc. Maar vooral praten met anderen "helpt".
Van het concert des levens krijgt niemand een program.
donderdag 1 februari 2018 20:18
Wat heftig en dan ook nog verhuisd naar het buitenland, dat moet extra moeilijk zijn!
Wil je schrijven over wat er gebeurd is? En waar je tegenaan loopt nu? Het is heel zwaar om je leven weer op te bouwen na het verlies van je kindje. Anderen gaan inderdaad vrij snel weer over tot de orde van de dag, ook al staat jou wereld nog stil.
Helaas wel ervaring. Inmiddels bijna 2,5 jaar geleden heb ik mijn dochtertje verloren met 24 weken.
Wil je schrijven over wat er gebeurd is? En waar je tegenaan loopt nu? Het is heel zwaar om je leven weer op te bouwen na het verlies van je kindje. Anderen gaan inderdaad vrij snel weer over tot de orde van de dag, ook al staat jou wereld nog stil.
Helaas wel ervaring. Inmiddels bijna 2,5 jaar geleden heb ik mijn dochtertje verloren met 24 weken.
selune wijzigde dit bericht op 01-02-2018 21:21
0.23% gewijzigd
Forever is a hell of a long time
donderdag 1 februari 2018 21:00
Het is een lastig onderwerp wat helaas nog vaak " verzwegen" wordt omdat het natuurlijk niet fijn is om te lezen.. maar wel zo belangrijk dat erover gepraat wordt. Jullie reacties zijn lief, dank je wel, dat doet me goed. En ik blijf zoeken totdat ik iemand heb gevonden die zich kan herkennen in m'n verhaal.
donderdag 1 februari 2018 22:26
Helaas is dat vaak het geval, dat de omgeving op een gegeven moment weer doorgaat met het leven terwijl het voor jou nog zo vers en moeilijk is. Dat lijkt me erg moeilijk. Wellicht heb je aan hen ook geen goede gesprekspartner en kunnen mensen die echt weten wat je meemaakt daarin beter voorzien.
Fijn dat je in ieder geval ook met een psycholoog kan praten. Het heeft tijd nodig, veel tijd. En het zal altijd moeilijk blijven maar op een gegeven moment merk je dat je steeds beter ermee om kunt gaan, de dag doorkomen, naar de toekomst kunt kijken.
Dikke knuffel. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt, wellicht zijn er lotgenotengroepen oid in jouw buurt of anders ook via internet.
Fijn dat je in ieder geval ook met een psycholoog kan praten. Het heeft tijd nodig, veel tijd. En het zal altijd moeilijk blijven maar op een gegeven moment merk je dat je steeds beter ermee om kunt gaan, de dag doorkomen, naar de toekomst kunt kijken.
Dikke knuffel. Ik hoop dat je hier vindt wat je zoekt, wellicht zijn er lotgenotengroepen oid in jouw buurt of anders ook via internet.
donderdag 1 februari 2018 22:35
Wat naar voor je... hoop dat je lotgenoten vindt en het helpt daarmee te praten.
Laatst las ik een erg indrukwekkende memoire over het doormaken van een miskraam, The Rules Do Not Apply van Ariel Levy. Het is eerder als korter stuk hier verschenen: https://www.newyorker.com/magazine/2013 ... n-mongolia. Misschien dat je daar ook steun uit kunt putten.
Sterkte!
Laatst las ik een erg indrukwekkende memoire over het doormaken van een miskraam, The Rules Do Not Apply van Ariel Levy. Het is eerder als korter stuk hier verschenen: https://www.newyorker.com/magazine/2013 ... n-mongolia. Misschien dat je daar ook steun uit kunt putten.
Sterkte!
vrijdag 2 februari 2018 07:54
Ik ben bijna twee jaar geleden ons kindje verloren na 17 weken zwangerschap. Hoewel ik denk dat 17 weken anders is dan 24 (leven voelen, 20-weken echo, levensvatbaarheid), is een groot deel van de rouw wel hetzelfde/vergelijkbaar. Ik woon ook in het buitenland, de afstand bracht eenzaamheid met zich mee.
Ik ben nu 30 weken zwanger (nogsteeds eerste kindje, heftige periode dus), en ik probeer me te daarop te focussen dus ik weet niet in hoeverre ik je heel erg kan steunen.
Mijn advies is wel: blijf er over praten. Ook als anderen dat oncomfortabel vinden. Jij bent je kind verloren, dat is een vreselijk, lang rouwproces. Wees open en vertel hoe je je voelt. Ik heb het letterlijk uitgesproken tegen familie en vrienden: ik ben bang dat mensen ons kindje vergeten. Resultaat was/is dat ik op de geboorte/sterftedag heel veel berichtjes heb gehad, en m’n moeder refereert nog regelmatig aan het kindje. (Vergeet niet: grootouders zijn hun kleinkind verloren).
Heel veel sterkte, hopelijk komen hier zich meer mensen melden.
Ik ben nu 30 weken zwanger (nogsteeds eerste kindje, heftige periode dus), en ik probeer me te daarop te focussen dus ik weet niet in hoeverre ik je heel erg kan steunen.
Mijn advies is wel: blijf er over praten. Ook als anderen dat oncomfortabel vinden. Jij bent je kind verloren, dat is een vreselijk, lang rouwproces. Wees open en vertel hoe je je voelt. Ik heb het letterlijk uitgesproken tegen familie en vrienden: ik ben bang dat mensen ons kindje vergeten. Resultaat was/is dat ik op de geboorte/sterftedag heel veel berichtjes heb gehad, en m’n moeder refereert nog regelmatig aan het kindje. (Vergeet niet: grootouders zijn hun kleinkind verloren).
Heel veel sterkte, hopelijk komen hier zich meer mensen melden.
vrijdag 2 februari 2018 08:47
@Bjorg elk verlies is anders. Misschien door de termijn van de zwangerschap of hoe lang je kindje geleefd heeft, maar ook gewoon omdat elk kindje en elke ouder uniek is. Universeel is er het gemis, verdriet en een bepaalde eenzaamheid denk ik.
Ik was bijna 25 weken zwanger toen mijn dochtertje volkomen onverwachts op vakantie geboren werd. Tegen alle verwachtingen in leefde ze, ze is in mijn armen overleden. Ik had moeite met het onbegrip, mensen die over miskramen begonnen en niet begrepen dat we haar een naam hadden gegeven en hebben laten cremeren (dat hoeft toch nog niet?). Onbegrip en inderdaad het is dat je een even verder gaat.
Ik was bijna 25 weken zwanger toen mijn dochtertje volkomen onverwachts op vakantie geboren werd. Tegen alle verwachtingen in leefde ze, ze is in mijn armen overleden. Ik had moeite met het onbegrip, mensen die over miskramen begonnen en niet begrepen dat we haar een naam hadden gegeven en hebben laten cremeren (dat hoeft toch nog niet?). Onbegrip en inderdaad het is dat je een even verder gaat.
Forever is a hell of a long time
vrijdag 2 februari 2018 09:15
@Selune: bent t met je eens hoor. Ik heb ook echt een rouwproces doorgemaakt, het kindje was zoooo vreselijk gewenst, en door een eerdere miskraam had ik al weinig vertrouwen in m'n lichaam. Terwijl anderen bij 17 weken nog praten over "gewoon een miskraam", zo voelde/voelt het voor mij absoluut niet. Ik ben bevallen, incl (mini-)weeen, heb een heel klein mensje - met alles er op en er aan - vastgehouden.
Zo verschillend als verlies is, zo verschillend is ook hoe mensen er mee om gaan.
@lieke: ben je naar een ver buitenland verhuisd? (vooral: groot tijdsverschil?) Heb je daar een baan of andere sociale contacten?
Zo verschillend als verlies is, zo verschillend is ook hoe mensen er mee om gaan.
@lieke: ben je naar een ver buitenland verhuisd? (vooral: groot tijdsverschil?) Heb je daar een baan of andere sociale contacten?
vrijdag 2 februari 2018 20:55
Lieve Lieke,
Wat verdrietig wat jullie is overkomen. Het is nog maar zo kort geleden, dus heel logisch dat er veel verdriet is.
Ik ben helaas een lotgenoot. Mijn middelste zoontje is bij 38 weken zwangerschap onverwacht in mijn buik overleden. Na zijn overlijden heb ik lang geschreven bij Stichting De Lieve Engeltjes. Ik heb daar veel aan gehad en kan het je zeker aanraden.
Sterkte
Wat verdrietig wat jullie is overkomen. Het is nog maar zo kort geleden, dus heel logisch dat er veel verdriet is.
Ik ben helaas een lotgenoot. Mijn middelste zoontje is bij 38 weken zwangerschap onverwacht in mijn buik overleden. Na zijn overlijden heb ik lang geschreven bij Stichting De Lieve Engeltjes. Ik heb daar veel aan gehad en kan het je zeker aanraden.
Sterkte
zaterdag 3 februari 2018 08:08
hier helaas iets soortgelijks meegemaakt. het is heel heftig en verdrietig. ik schreef een blog zodat ik van me af kon scgrijven, hulp gehad vab psycholoog, veel gewandeld dat hielp mij erg goed. maar ook heek veel steun van familie en vrienden die ik keihard nodig had. helaas zijn ze bij jou te ver weg. ik had/heb ook via viva een aantal dames leren kennen en hebben elkaar ook kunnen helpen. dus hopelijk gebeurd dat ook voor jou. en lieve engeltjes is een forum voor dit soort dingen met mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. dikke knuffel!
dinsdag 22 mei 2018 16:29
Beste Lieke,
Ik lees jouw berichtje nu, omdat ik zelf aan het google’en was of er iets bestond (waar ik me prettig bij voel) waarmee ik in contact kon komen met vrouwen die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap. Wat goed dat je deze oproep hebt geplaatst. Ik ben 14 januari bevallen van ons prachtige zoontje na 27+ weken zwangerschap. Hij is overleden in mijn buik, oorzaak onbekend. Ik herken heel erg je gevoel en ook de behoefte om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt, de herkenbaarheid. Ik weet niet of je inmiddels al in contact bent met dames, anders kunnen we misschien mailadressen uitwisselen? (Ik weet niet hoe dat precies werkt op fora)
Ik lees jouw berichtje nu, omdat ik zelf aan het google’en was of er iets bestond (waar ik me prettig bij voel) waarmee ik in contact kon komen met vrouwen die ook hun kindje zijn verloren tijdens de zwangerschap. Wat goed dat je deze oproep hebt geplaatst. Ik ben 14 januari bevallen van ons prachtige zoontje na 27+ weken zwangerschap. Hij is overleden in mijn buik, oorzaak onbekend. Ik herken heel erg je gevoel en ook de behoefte om met mensen te praten die hetzelfde hebben meegemaakt, de herkenbaarheid. Ik weet niet of je inmiddels al in contact bent met dames, anders kunnen we misschien mailadressen uitwisselen? (Ik weet niet hoe dat precies werkt op fora)
woensdag 23 mei 2018 10:13
Wat erg voor jou en jullie.
Veel soortgelijke verhalen als je er eenmaal naar gaat zoeken, en ook veel ervaringen dat er veel onbegrip is en dat sommig mensen er niet over durven/willen praten, dat ze verwachten dat je 'gewoon' verder gaat met je leven.
Wij zijn ons zoontje verloren met 18 weken, erger nog we hebben zelf het besluit moeten nemen hem geboren te laten worden omdat hij ernstig ziek was en geen menswaardig bestaan kon hebben. En dan ben je bevallen, heb je een kind gekregen maar heb je een leeg huis en een lege buik, en alleen maar hele verdrietige herinneringen en heel veel pijn.
Wat mij helpt is de tastbare herinneringen, de foto's, zijn knuffeltje, de voetafdrukjes, de as, zo hebben we hem toch nog bij ons en hoeven we niet volledig afscheid te nemen.
Vertellen tegen mensen hoe je je voelt, hoe zwaar het is, met elkaar zijn naam blijven noemen, zijn korte leventje eren.
En die mensen die je ontwijken, niet vragen hoe het met je gaat, onbegrip tonen voor je verdriet. .. ik heb medelijden met hun beperkte inlevingsvermogen en weet nu voor altijd wat ik aan ze heb, en dat is niks.
Gelukkig staan daar vooral heel veel begripvolle mensen tegenover
en ik zal ze altijd dankbaar blijven voor hun steun en liefde.
Veel soortgelijke verhalen als je er eenmaal naar gaat zoeken, en ook veel ervaringen dat er veel onbegrip is en dat sommig mensen er niet over durven/willen praten, dat ze verwachten dat je 'gewoon' verder gaat met je leven.
Wij zijn ons zoontje verloren met 18 weken, erger nog we hebben zelf het besluit moeten nemen hem geboren te laten worden omdat hij ernstig ziek was en geen menswaardig bestaan kon hebben. En dan ben je bevallen, heb je een kind gekregen maar heb je een leeg huis en een lege buik, en alleen maar hele verdrietige herinneringen en heel veel pijn.
Wat mij helpt is de tastbare herinneringen, de foto's, zijn knuffeltje, de voetafdrukjes, de as, zo hebben we hem toch nog bij ons en hoeven we niet volledig afscheid te nemen.
Vertellen tegen mensen hoe je je voelt, hoe zwaar het is, met elkaar zijn naam blijven noemen, zijn korte leventje eren.
En die mensen die je ontwijken, niet vragen hoe het met je gaat, onbegrip tonen voor je verdriet. .. ik heb medelijden met hun beperkte inlevingsvermogen en weet nu voor altijd wat ik aan ze heb, en dat is niks.
Gelukkig staan daar vooral heel veel begripvolle mensen tegenover
en ik zal ze altijd dankbaar blijven voor hun steun en liefde.
woensdag 23 mei 2018 10:26
Hoi Lieke, gecondoleerd met je verlies. 
Het is verschrikkelijk moeilijk om de draad weer op te pakken. Wij hebben ons zoontje geboren laten worden in de 18de week vanwege medische redenen. We missen hem nog elke dag ontzettend.
Toen dat gebeurde was ik al een aantal maanden bezig met een blog, en ik heb er uiteindelijk veel aan gehad om daar alles van me af te kunnen schrijven. Het gaat er niet eens om of iemand het leest.
Misschien is dat ook iets voor jou. Anoniem op internet kun je helemaal vrij je echte gevoelens uiten, en dat kan heel erg fijn zijn!
Veel sterkte.
Het is verschrikkelijk moeilijk om de draad weer op te pakken. Wij hebben ons zoontje geboren laten worden in de 18de week vanwege medische redenen. We missen hem nog elke dag ontzettend.
Toen dat gebeurde was ik al een aantal maanden bezig met een blog, en ik heb er uiteindelijk veel aan gehad om daar alles van me af te kunnen schrijven. Het gaat er niet eens om of iemand het leest.
Misschien is dat ook iets voor jou. Anoniem op internet kun je helemaal vrij je echte gevoelens uiten, en dat kan heel erg fijn zijn!
Veel sterkte.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
