Psyche
alle pijlers
Half half bij de ggz
vrijdag 16 februari 2018 14:24
Hallo,
Ik loop er al een tijdje mee maar had steeds de hoop dat het wel ging lopen.
Ik zit nu 3 jaar in een behandeltraject van de GGZ.
Ze vliegen van het ene uiterste naar het andere en begrijp niet waarom ik geen passende behandeling krijg.
Vorig jaar gestart met schematherapie in een groep, vond ik eerst spannend, maar daarna leerzaam. Dit was echter een "proefgroep". Dit bestond uit 1x in de week samenkomen, huiswerk maken en na 8x stopte dit.
Ik kreeg een advies om dagbehandeling te volgen bij een ander centrum. Duurde natuurlijk weer even voordat je daar terecht kon en vervolgens kreeg ik daar weer een doorverwijzing naar een ander centrum. Daar ben ik nooit gekomen omdat onderstaande gebeurde.
In tussentijd, verloor ik een vriend vrij onverwachts, hij steunde me. We spraken elkaar niet veel, maar betekende wel veel voor me. Hij begreep me. Voel me achteraf nog schuldig dat ik niet meer aandacht aan dit contact heb besteedt. Het lukte me toen niet. Heb ook een angstig vermijden hechtingsstoornis, wat er op neerkomt dat je vermijd omdat je denkt dat je niet goed genoeg bent (kort samengevat)
Tevens botsing gehad met familielid, die me nog eens naar beneden haalde met een groffe kwetsende opmerking. Ik kon alles niet meer aan en verdoofde mijzelf met blowen. Hier ben ik nu mee gestopt omdat ik zie dat dat me niet verder brengt.
Vorig jaar tijdens die periode ook even opgenomen geweest. Nu sinds een paar maanden weer thuis, maar passende behandeling is er nog steeds niet.
Ik vind het chaotisch gaan, begrijp al die verwijzingen niet en de tijd tikt maar door. Ik wil graag meedraaien met de samenleving, was gestart met vrijwilligerswerk maar ik kon het niet aan. Misschien was het mijn plek niet.
Hoe kan ik nu duidelijk maken aan de GGZ dat ik geholpen moet worden.
Tijdens die proefsessie van de schematherapie kwam bijvoorbeeld ook aan het licht dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Dit wist ik niet eens. Nu heb ik alleen losse gesprekken met hulpverlener, 1 komt bij mij thuis en de ander ondersteund me bij het stoppen met blowen al heb ik zelf een programma bij brijder gevonden wat me goed op weg heeft geholpen.
Tevens een andere hulpverlener ivm het contact met mijn familielid. Ik had haar persoonlijke gemaild, kwetsbaar opgesteld en kreeg een reactie terug wat je kan samenvatten als "alles is maar een moment opname". Ik blijf dan altijd maar lief, maar voel niet begrepen.
Weet niet wat ik nu moet doen. Stel ik me aan, moet ik maar verder gaan, waarom heb ik dan al die tijd daar gelopen. Begrijp de omgang gewoon niet meer en vind het erg lastig om het juist te verwoorden aan me behandelaren.
Hoe kan het dat ze zo switchen tussen dagbehandeling, andere kliniek en dan vervolgens met cognitieve therapie aan te komen, terwijl ik juist zo'n goed gevoel had bij groepsschema therapie.
Heb het idee dat ik er niet meer uitkom.
Iemand advies of soortgelijks meegemaakt en wil dat met me delen?
Ik vermijd nu bijvoorbeeld het aangaan van relaties (wil niet weer hetzelfde krijgen als uit mijn verleden). Twijfel ook of ik wel goed genoeg ben en ben bang dat ik ga over compenseren, waardoor ik uiteindelijk weer uitgeteld en teleurgesteld de relatie verbreek.
Weet ook niet goed wat ik van mezelf kan laten zien aan de omgeving. Het is voor mij zo makkelijk om te zeggen dat het goed gaat, terwijl ik me juist zo ongemakkelijk voel.
Hoop dat iemand begrijpt waar ik mee worstel.
Alvast bedankt![😘]()
Ik loop er al een tijdje mee maar had steeds de hoop dat het wel ging lopen.
Ik zit nu 3 jaar in een behandeltraject van de GGZ.
Ze vliegen van het ene uiterste naar het andere en begrijp niet waarom ik geen passende behandeling krijg.
Vorig jaar gestart met schematherapie in een groep, vond ik eerst spannend, maar daarna leerzaam. Dit was echter een "proefgroep". Dit bestond uit 1x in de week samenkomen, huiswerk maken en na 8x stopte dit.
Ik kreeg een advies om dagbehandeling te volgen bij een ander centrum. Duurde natuurlijk weer even voordat je daar terecht kon en vervolgens kreeg ik daar weer een doorverwijzing naar een ander centrum. Daar ben ik nooit gekomen omdat onderstaande gebeurde.
In tussentijd, verloor ik een vriend vrij onverwachts, hij steunde me. We spraken elkaar niet veel, maar betekende wel veel voor me. Hij begreep me. Voel me achteraf nog schuldig dat ik niet meer aandacht aan dit contact heb besteedt. Het lukte me toen niet. Heb ook een angstig vermijden hechtingsstoornis, wat er op neerkomt dat je vermijd omdat je denkt dat je niet goed genoeg bent (kort samengevat)
Tevens botsing gehad met familielid, die me nog eens naar beneden haalde met een groffe kwetsende opmerking. Ik kon alles niet meer aan en verdoofde mijzelf met blowen. Hier ben ik nu mee gestopt omdat ik zie dat dat me niet verder brengt.
Vorig jaar tijdens die periode ook even opgenomen geweest. Nu sinds een paar maanden weer thuis, maar passende behandeling is er nog steeds niet.
Ik vind het chaotisch gaan, begrijp al die verwijzingen niet en de tijd tikt maar door. Ik wil graag meedraaien met de samenleving, was gestart met vrijwilligerswerk maar ik kon het niet aan. Misschien was het mijn plek niet.
Hoe kan ik nu duidelijk maken aan de GGZ dat ik geholpen moet worden.
Tijdens die proefsessie van de schematherapie kwam bijvoorbeeld ook aan het licht dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Dit wist ik niet eens. Nu heb ik alleen losse gesprekken met hulpverlener, 1 komt bij mij thuis en de ander ondersteund me bij het stoppen met blowen al heb ik zelf een programma bij brijder gevonden wat me goed op weg heeft geholpen.
Tevens een andere hulpverlener ivm het contact met mijn familielid. Ik had haar persoonlijke gemaild, kwetsbaar opgesteld en kreeg een reactie terug wat je kan samenvatten als "alles is maar een moment opname". Ik blijf dan altijd maar lief, maar voel niet begrepen.
Weet niet wat ik nu moet doen. Stel ik me aan, moet ik maar verder gaan, waarom heb ik dan al die tijd daar gelopen. Begrijp de omgang gewoon niet meer en vind het erg lastig om het juist te verwoorden aan me behandelaren.
Hoe kan het dat ze zo switchen tussen dagbehandeling, andere kliniek en dan vervolgens met cognitieve therapie aan te komen, terwijl ik juist zo'n goed gevoel had bij groepsschema therapie.
Heb het idee dat ik er niet meer uitkom.
Iemand advies of soortgelijks meegemaakt en wil dat met me delen?
Ik vermijd nu bijvoorbeeld het aangaan van relaties (wil niet weer hetzelfde krijgen als uit mijn verleden). Twijfel ook of ik wel goed genoeg ben en ben bang dat ik ga over compenseren, waardoor ik uiteindelijk weer uitgeteld en teleurgesteld de relatie verbreek.
Weet ook niet goed wat ik van mezelf kan laten zien aan de omgeving. Het is voor mij zo makkelijk om te zeggen dat het goed gaat, terwijl ik me juist zo ongemakkelijk voel.
Hoop dat iemand begrijpt waar ik mee worstel.
Alvast bedankt
vrijdag 16 februari 2018 14:39
Je vragen en twijfels over je behandeling moet je bij de GGZ neerleggen. Zij kunnen je het beste helpen en adviseren hiermee.
Je komt erg afhankelijk over in je post. Dat zal misschien ook een van je problemen zijn ? Dat je gaat blowen omdat een familielid lelijk tegen je doet vind ik een treffend voorbeeld. Jij kiest er voor om te gaan blowen en bezorgt jezelf daarmee weer een nieuw probleem. Misschien kun je deze post voorleggen aan je behandelaar of bij je case manager ? Succes.
Je komt erg afhankelijk over in je post. Dat zal misschien ook een van je problemen zijn ? Dat je gaat blowen omdat een familielid lelijk tegen je doet vind ik een treffend voorbeeld. Jij kiest er voor om te gaan blowen en bezorgt jezelf daarmee weer een nieuw probleem. Misschien kun je deze post voorleggen aan je behandelaar of bij je case manager ? Succes.
vrijdag 16 februari 2018 14:40
Ik zou naar je huisarts gaan. Die is degene die, in eerste instantie, de hulp richting jou moet coördineren. Geef daar ook aan dat je bij schematherapie een goed gevoel hebt maar sta open voor andere opties.
Wat betreft de kwetsende opmerkingen van anderen, laat dat vooral gaan. Mensen begrijpen je situatie niet en zullen dat ook niet doen als ze het niet hebben meegemaakt (op uitzonderingen na natuurlijk). Ga ook niet proberen ze op andere gedachten te brengen want dat kost tijd en energie die je misschien nu niet hebt. Dat contact kan later wel als je dat dan nog zou willen. Nu is het zaak op die zaken waar je energie van krijgt te behouden en die die je alleen maar energie kosten zoveel mogelijk te vermijden.
Helaas zijn de wachtlijsten lang voor GGZhulp maar wellicht kan je een psycholoog vinden die tijd en ruimte voor je heeft waar je eerder al mee aan de slag kan.
Wat betreft de kwetsende opmerkingen van anderen, laat dat vooral gaan. Mensen begrijpen je situatie niet en zullen dat ook niet doen als ze het niet hebben meegemaakt (op uitzonderingen na natuurlijk). Ga ook niet proberen ze op andere gedachten te brengen want dat kost tijd en energie die je misschien nu niet hebt. Dat contact kan later wel als je dat dan nog zou willen. Nu is het zaak op die zaken waar je energie van krijgt te behouden en die die je alleen maar energie kosten zoveel mogelijk te vermijden.
Helaas zijn de wachtlijsten lang voor GGZhulp maar wellicht kan je een psycholoog vinden die tijd en ruimte voor je heeft waar je eerder al mee aan de slag kan.
vrijdag 16 februari 2018 15:09
@zonnebloem
Dat van afhankelijkheid zie ik anders. Het gaat over een familielid waar me moeder me in me vroege jeugd bang voor heeft gemaakt. Toen (vorig jaar) kwamen haar reacties ook allemaal weer naar boven en dat was teveel. Zij heeft me niet geholpen om een gezonde volwassenen te worden. Ze stond het misbruik toe, contact met broer en vader mocht niet en ik was zo gek dat ik daar ook nog naar luisterde. Dus op het moment dat er van zijn kant een kwetsende opmerking werd gemaakt. Ik zal hem even herhalen (in die broek word je verkracht, terwijl ik dat vroeger heb meegemaakt heb en tevens die goede vriend pas verloren had, trok ik niet meer).
Tevens zeggen ze bij de GGZ dat ik niet stabiel ben, maar ja daar klopte ik nu juist voor aan. Het is net alsof ze vragen "van ga maar lopen met dat gebroken been en als het je lukt krijg je gips)
@onbevangen dat is goed ik wacht je pb-tje af.
@amy
Ik denk dat ik het idd bij de huisarts is ga voorleggen. Al ben ik verhuisd en ken ik die beste man nog niet eens.
Die mensen "weren" betekend geen familie meer, dat doet me zeer. Voel me een slecht mens.
Ik doe wel aan sport, teamsport maar merk dat ik daar ook moeite heb mezelf te zijn. Vind iedereen aardig en kan daardoor geen keus maken met wie ik contact maak. Klinkt vast debiel, maar ik kan niet eens in de kleedkamer blijven zitten. Als we eenmaal aan het trainen zijn en dus niet hoeven te praten gaat het wel goed, maar daarna ga ik er als een haasje vandoor.
Ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken.
Dat van afhankelijkheid zie ik anders. Het gaat over een familielid waar me moeder me in me vroege jeugd bang voor heeft gemaakt. Toen (vorig jaar) kwamen haar reacties ook allemaal weer naar boven en dat was teveel. Zij heeft me niet geholpen om een gezonde volwassenen te worden. Ze stond het misbruik toe, contact met broer en vader mocht niet en ik was zo gek dat ik daar ook nog naar luisterde. Dus op het moment dat er van zijn kant een kwetsende opmerking werd gemaakt. Ik zal hem even herhalen (in die broek word je verkracht, terwijl ik dat vroeger heb meegemaakt heb en tevens die goede vriend pas verloren had, trok ik niet meer).
Tevens zeggen ze bij de GGZ dat ik niet stabiel ben, maar ja daar klopte ik nu juist voor aan. Het is net alsof ze vragen "van ga maar lopen met dat gebroken been en als het je lukt krijg je gips)
@onbevangen dat is goed ik wacht je pb-tje af.
@amy
Ik denk dat ik het idd bij de huisarts is ga voorleggen. Al ben ik verhuisd en ken ik die beste man nog niet eens.
Die mensen "weren" betekend geen familie meer, dat doet me zeer. Voel me een slecht mens.
Ik doe wel aan sport, teamsport maar merk dat ik daar ook moeite heb mezelf te zijn. Vind iedereen aardig en kan daardoor geen keus maken met wie ik contact maak. Klinkt vast debiel, maar ik kan niet eens in de kleedkamer blijven zitten. Als we eenmaal aan het trainen zijn en dus niet hoeven te praten gaat het wel goed, maar daarna ga ik er als een haasje vandoor.
Ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken.
vrijdag 16 februari 2018 15:19
Helaas dezelfde ervaring bij een grote ggz instelling, veel wisselende gezichten, spraken elkaar en zichzelf tegen, namen niet serieus wat ik zei, maar ook niet wat in de overdracht van mijn vorige behandelaar stond. Verschillende diagnoses onder voorbehoud gehad maar geen een die daadwerkelijk stand hield na onderzoeken.
Uiteindelijk zeer gefrustreerd vertrokken. Ik kreeg ze niet duidelijk wat ik nodig had, en werd voor mijn gevoel alleen maar zoet gehouden, betutteld.
Vraag je huisarts naar de POH, wie weet kan die samen met je kijken naar mogelijkheden.
Uiteindelijk zeer gefrustreerd vertrokken. Ik kreeg ze niet duidelijk wat ik nodig had, en werd voor mijn gevoel alleen maar zoet gehouden, betutteld.
Vraag je huisarts naar de POH, wie weet kan die samen met je kijken naar mogelijkheden.
vrijdag 16 februari 2018 15:19
o ja, vind het wel knap van je dat je dat al drie jaar volhoudt!
Voor de omgeving heb ik verschillende reacties, wie welke krijgt is vooral afhankelijk van hoe ik me op dat moment voel, en hoe mijn band is.
O, prima hoor, en met jou dan? (naar de ander vragen is de beste manier om erover heen te kletsen...)
Het is wel eens beter geweest, heb een beetje last van een winter (voorjaar/zomer/ herfst)dip
Wil je een echt antwoord of een beleefd antwoord?
ik loop een beetje over, teveel aan mijn hoofd
weet niet waar ik het zoeken moet, ben enorm onrustig/ depressief/ boos/ bang
Mensen die me echt goed kennen hebben overigens aan een blik genoeg, weten ook wel hoe het gaat dus vragen er vaak niet naar, of juist specifiek.
Voor de omgeving heb ik verschillende reacties, wie welke krijgt is vooral afhankelijk van hoe ik me op dat moment voel, en hoe mijn band is.
O, prima hoor, en met jou dan? (naar de ander vragen is de beste manier om erover heen te kletsen...)
Het is wel eens beter geweest, heb een beetje last van een winter (voorjaar/zomer/ herfst)dip
Wil je een echt antwoord of een beleefd antwoord?
ik loop een beetje over, teveel aan mijn hoofd
weet niet waar ik het zoeken moet, ben enorm onrustig/ depressief/ boos/ bang
Mensen die me echt goed kennen hebben overigens aan een blik genoeg, weten ook wel hoe het gaat dus vragen er vaak niet naar, of juist specifiek.
zaterdag 17 februari 2018 16:54
Moeilijk? Ja maar ik heb het ook gedaan en het is de allerbeste keuze die ik ooit voor mijzelf gemaakt heb. Ik leef niet meer voor hun (positieve gedachten) over mij maar voor mijzelf. Ik heb zelf de verantwoordelijkheid om gelukkig te worden en zij helpen daar niet bij integendeel. Na een poos kan je altijd nog kijken of je het contact weer wilt aanhalen. Voor mij hoeft het niet, ik ben gelukkiger dan ooit te voren, bevrijd. Als jij niet voor jezelf kiest doet niemand dat, op een één of andere manier denken mensen toch vooral veel aan zichzelf op een paar uitzonderingen na. Dus doe alsjeblieft wat goed voor jou is, alles komt uiteindelijk weer op zijn pootjes terecht maar doorgaan met mensen en zaken die alleen maar energie vreten daar is nooit iemand beter van geworden.Dol-dwaze-kattengek schreef: ↑16-02-2018 15:09
@amy
Die mensen "weren" betekend geen familie meer, dat doet me zeer. Voel me een slecht mens.
zaterdag 17 februari 2018 17:01
Ik begrijp dat wel. Bij mij was het heel erg van, wat als ik iets stoms zeg en het dan verpest. Of als zij iets vervelends zeggen en ik dan niet iets terug kan zeggen om voor mijzelf op te komen. Ik heb het gewoon de tijd gegeven en de druk om contacten te hebben en te zoeken gewoon uitgesteld tot dat ik wel zo ver was. Het zijn babystapjes. Je sport al, dat is al helemaal geweldig! Daarbij doe je een teamsport, je komt onder de mensen, ook helemaal geweldig. Voor nu is dat het misschien gewoon. De rest komt vanzelf wanneer jij zo ver bent en je beetje bij beetje weer wat meer zelfvertrouwen hebt gekregen.Dol-dwaze-kattengek schreef: ↑16-02-2018 15:09
Ik doe wel aan sport, teamsport maar merk dat ik daar ook moeite heb mezelf te zijn. Vind iedereen aardig en kan daardoor geen keus maken met wie ik contact maak. Klinkt vast debiel, maar ik kan niet eens in de kleedkamer blijven zitten. Als we eenmaal aan het trainen zijn en dus niet hoeven te praten gaat het wel goed, maar daarna ga ik er als een haasje vandoor.
Ik weet niet hoe ik dit moet doorbreken.
zaterdag 17 februari 2018 17:06
O ja wat betreft de GGZ. Voor een behandeling is het van belang dat je die wel aan kan. Een behandeling is heel erg zwaar omdat er zaken en emoties naar boven komen die je moet kunnen handlen. Is dat niet het geval dan zak je helemaal diep weg.
Misschien kan je met je huisarts bespreken dat je opgenomen kan worden zodat je 24 uur opvang en begeleiding hebt. Dit is iets wat niet zo maar gaat dus ik weet niet wat er uit zal komen maar je kan het in ieder geval bespreken als je dat wat lijkt.
Misschien kan je met je huisarts bespreken dat je opgenomen kan worden zodat je 24 uur opvang en begeleiding hebt. Dit is iets wat niet zo maar gaat dus ik weet niet wat er uit zal komen maar je kan het in ieder geval bespreken als je dat wat lijkt.
