Wanneer dagtherapie?

16-02-2018 15:16 24 berichten
Zijn hier dames die dagtherapie hebben gehad? Waarom is voor die aanpak gekozen?

Mijn vader denkt dat het voor mij een goed idee zou zijn. Zelf vind ik het wat overdreven.

Tijdslijn in het kort:

12 tot 16 jr: herhaaldelijk aanranding door iemand die dichtbij stond. In die tijd had ik al een laag zelfbeeld. Ik heb als 14 jarige puber een overdosis medicijnen genomen waarna ik in het ziekenhuis terecht kwam met bizarre fysieke klachten.

19jr tot 22jr: fysieke, emotionele, financiële mishandeling door ex. (Niet zo erg als je in de boekjes leest) Daarna kwam ik bij hulpverleners terecht.

22jr tot 28jr: hele lieve nieuwe vriend: 15 jaar ouder met 2 pubers. Zijn ex maakte ons het leven zuur. Pubers hadden psychische problemen. Vriend was chronisch ziek. Hij had financiële problemen.
In die tijd ben ik ook maanden thuis geweest en hulp gehad van psycholoog. Aan het einde van de relatie begon ik weer aan therapie omdat ik lichte vormen van automutilatie toepaste.

Heden: vrijgezel. Woon terug bij mijn ouders. Inmiddels weer een maand thuis omwille van moeilijke situatie op het werk. Maw: volledig mislukt imo.

Ik ben somber (maar geen zm gedachten). Ik wil niks meer en dus doe ik ook niks meer. De zon doet mij niks. Ik heb stressklachten. Vind mezelf lelijk en waardeloos. Ik spreek alleen mijn huisgenoten nog.

Ook nu ga ik weer naar een psycholoog. Maar wat gaat die nog kunnen doen voor mij? Ik heb er gewoon genoeg van. Ik blijf bezig. Maar ik wil nu ook niet beter worden. Zolang ik mij slecht voel kan ik mij daarachter verstoppen en hoef ik niks meer.

Maar dagtherapie? Ik heb nog maar 1 gesprek gehad bij de huidige psych. (De vorige had geen plaats meer.) Ik heb er geen fijn gevoel bij en die zal mij zo snel niet doorverwijzen. En ik heb geen zware psychische klachten. Deze psych heeft ook maar weinig plaats. De 2de afspraak valt 17 dagen na de 1ste.

Ik ben heel erg in de war en heb geen idee wat wijsheid is. Dit is de enige plek waar ik durf te zeuren. Ik haat het dat ik mij zo zwak opstel.
Alle reacties Link kopieren
:hug:

Kan je best weleens erg goed gaan doen. Je krijgt ritme, spreekt andere mensen, je komt buiten en je leert wat.

Ken een paar mensen voor wie het heel fijn was. En dat je geen zware psychische klachten heb, zou ik niet zeggen. Je bent niet psychotisch ofzo, maar veel zin heb je er allemaal niet in.

En je mag nog kleien ook :thumbsup:
Alle reacties Link kopieren
Is niet niks wat je allemaal achter de rug hebt.
Alle reacties Link kopieren
Je vader is geen dokter.

Aan de andere kant niet geschoten is altijd mis en je bent echt niet spontaan 100% genezen na een opname. Daarnaast is het binnen denk ik wel veiliger voor je dan buiten en je kunt achter slot en grendel een stuk minder in zeven sloten tegelijk lopen dan in de vrije buitenwereld.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Ik denk dat dag therapie je wel zal helpen als een soort stok achter de deur om iets te moeten doen. Niks doen helpt ook niet.

Probeer de zaken vanuit een andere hoek te bekijken dan negatief.

Misschien zijn er lot genoten of gewoon mensen waar je tegen aan kan vertellen dat lucht soms ook erg op.

Je zal er "hard" voor moeten werken helaas moet je alles in het leven toch zelf doen :(
Ik heb nu dagtherapie vanwege depressieve klachten en automutatie. Ik ervaar het als heel fijn. De structuur, en het samen als groep stappen maken. Het motiverende erin, en het yes we can gevoel. Ook de acceptatie van elkaar onderling, waardoor ik echt mezelf kan zijn, en onwijs met mijzelf aan de slag wil/kan.

Nu wil ik wel een kanttekening plaatsen bij je op. Je neemt niet zomaar even dagtherapie. De wachtlijsten zijn extreem lang in de psychische zorg, en hoe intensiever de therapie, hoe moeilijker het is ervoor in aanmerking te komen.

Voor de therapie die ik nu vol zijn er welgeteld 16 nieuwe plekken per kalenderjaar. Dat terwijl er zich z'n 300 mensen per jaar voor aanmelden. En dan bedoel ik niet bij mijn instelling, maar over heel Nederland. Dus, het is niet zomaar nemen, het is blij zijn dat je het kan krijgen wat mij betreft. Dat wil niet zeggen dat dat bij alle therapievormen zo is, maar bij de mijne dan wel zo.
Alle reacties Link kopieren
Hee,

Wat een lastige situatie zeg!

Momenteel ben ik zelf 17 jaar heb ik o.a. dagtherapie gedaan. Ik denk dat als je hier zelf voor openstaat, het echt iets is om het over te hebben. Zij kan namelijk het beter beoordelen dan je vader.

Zelf heb ik het als heel lastig ervaren en ben ik momenteel gestopt en volg ik weer gewoon wekelijkse gesprekken bij een psycholoog. Dit werkt beter voor mij, omdat ik dan maar een iemand hoef te vertrouwen.
Wel hielp het mij dat ik wat structuur had en ik onder de mensen was.

Het is inderdaad iets om over na te denken, maar besef je ook dat het een ontzettend intensief en zwaar iets en het ook niet altijd is wat je ervan verwacht. Het heeft zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Ik zou het dus echt met je psycholoog bespreken.
Alle reacties Link kopieren
Je vader kan wel leuk gaan roepen dat je in dagbehandeling moet.

Maar waren je ouders in vredesnaam toen je als tiener werd aangerand.
En waar waren ze toen jij in die destructieve relaties zat?

Gelukkig ben je nu weer vrijgezel Vanaf nu kan je gaan werken aan je zelf zodat je nooit meer in relaties terecht komt die slecht voor je zijn.

Je laatste baan is dus niet zo goed geëindigd. Maar hoe ging het voor deze baan?
Al zal het mij niet verbazen als dat ook niet zo goed ging omdat jij in die verkeerde relaties zat.

Heb je wel een goede opleiding? Zodat je als je aan je zelf hebt gewerkt wel kans maakt op een leuke baan.

Of je wel of niet in dagbehandeling zou moeten heeft volgens mij weinig te maken met wat je tot nu toe hebt meegemaakt in het leven.

Het heeft denk ik meer te maken met hoe je dingen hebt verwerkt / wat je nog moet verwerken en hoe gaat je in staat bent om dat te doen.

Hoe goed je in staat bent om je leven weer op te pakken hoe je je nu voelt.

Daar kan je psycholoog beter over oordelen dan je vader.
Het was inderdaad heel moeilijk om te blijven werken door de turbulente relaties en het gebrek aan geld. Ik ben plichtsbewust blijven doorploeteren en nam iedere baan aan die ik kon krijgen. Ik ben steeds cursussen blijven volgen waardoor ik wel telkens een betere job te pakken kreeg.

Ik wilde met mijn tijdsschema ook tonen dat ik wel al hulp heb gehad maar dat ik desondanks ontzettend blijf aanmodderen. Ik heb er zo'n enorme puinhoop van gemaakt en ik blijf het verknallen ondanks het naïeve geloof in een goede afloop. Als ik maar hard genoeg mijn best doe... Nu geloof ik dat niet meer.

Mijn zus is vorige week opgenomen na een overdosis. Zij heeft ook een laag zelfbeeld en daardoor angsten/paniekaanvallen. Geen woelig verleden gelukkig.
Mijn vader is nu gewoon bang dat ik hetzelfde ga doen. Wellicht vandaar de suggestie.
Ik heb 2 x dagbehandeling gehad, 1x na een burnout en 1x wegens een verslaving. Ik vond het heel fijn, maar ook zwaar. Het is fijn dat je een tijdje alleen maar je aandacht en energie hoeft te richten op jezelf en je problemen. Maar dan wel om er beter mee te leren omgaan. Het is fijn dat je met mensen in een groep zit die snappen wat je meemaakt en hoe je je voelt. Het is fijn om omringt te zijn door verschillende hulpverleners die je echt willen helpen.
Maar het is ook zwaar, want je verschuilen kan dan niet meer, je zult echt me jezelf geconfronteerd worden, soms ook op manieren die je zelf niet had voorzien. En je gaat diep. Dagtherapie heeft in mijn ogen alleen zin als je er open voor staat en serieus met je problemen aan de slag wil.
Martje2801 succes met jouw traject! Ik wens je veel kracht toe.

Iemand358 wat jammer dat je zo vroeg in je leven al genoodzaakt bent om hulp te zoeken. Wel goed dat je dat gedaan hebt. Ik vraag mij af of het voor mij een verschil had gemaakt als ik op die leeftijd ook hulp had gevraagd.

Head bedankt om jouw ervaring te delen! Het lijkt mij heel fijn om eindelijk eens na te gaan waar ik steeds in de fout ga. Ik wil wel beter worden uiteindelijk maar ik ben nog niet klaar voor de gevolgen van dat herstel. Maar dat komt automatisch terug tijdens het proces. Toch?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb door mijn jeugdervaringen een grondige afkeer van therapie en therapeuten dus aan mijn mening heb je niks, maar ik wil je wrl graag een :hug: geven. Je hebt veel te veel voor je kiezen gekregen
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
Alle reacties Link kopieren
Wat wil je nu echt? Want je wil wel therapie maar niet beter worden. Dat is een beetje te vergelijken met 'ik wil wel een pijnstiller maar niet van de pijn af'.

Dus wat wil je nu echt?
Alle reacties Link kopieren
Bearnaise schreef:
16-02-2018 17:12
Ik wil wel beter worden
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
Alle reacties Link kopieren
JollyRider schreef:
16-02-2018 17:16
Ik heb door mijn jeugdervaringen een grondige afkeer van therapie en therapeuten dus aan mijn mening heb je niks, maar ik wil je wrl graag een :hug: geven. Je hebt veel te veel voor je kiezen gekregen
Waarom zou to niets aan je mening hebben?

Ik denk dat je goede en slechte therapeuten hebt.

Aan de goede kan je veel hebben. De slechte kunnen je nog dieper de put in helpen.
Alle reacties Link kopieren
Ik zou eerst eens naar je huisarts gaan.

Die hebben praktijkbegeleiders in dienst ggz. Daar kun je vaak sneller terecht dan dagtherapie. Klinkt fijn maar dan moet je eerst een traject in. Niet erg maar kost veel tijd. Bij een poh ggz kun je wat sneller terecht is mijn ervaring.
Zit meestal gewoon in de dokterspraktijk.

Die kan je eventueel ook begeleiden naar een andere vorm van therapie als dat nodig is en je wilt. Vaak helpt het als als er even iemand meeluistert. En je probleem helpt duidenlijk te maken.

Mijn ervaring is dat dit vaak al zoveel helpt. Sterkte
Celaena_Aelin schreef:
16-02-2018 17:27
Wat wil je nu echt? Want je wil wel therapie maar niet beter worden. Dat is een beetje te vergelijken met 'ik wil wel een pijnstiller maar niet van de pijn af'.

Dus wat wil je nu echt?
Je hebt gelijk. Heel tegenstrijdig. Dit komt ook uit een heel warrig hoofd.

Uiteindelijk moet ik beter worden. De optie waarbij ik tot in den eeuwigheid zielig thuis zit te kniezen bestaat gewoon niet. Ik kan mij op dit moment niet voorstellen dat ik terug zin krijg ik het leven. En zin om weer aan die ambitieuse carrièreplannen te werken. Op dit moment wil ik dat zelfs niet. Maar uiteindelijk wil ik wel op dat punt komen (dat ik dat wel wil). Jeetje... sorry. Ik krijg het even niet duidelijk uit mijn toetsenbord.

Er zijn forummers die heel bedreven zijn in de kern eruit filteren. Ik duidelijk niet. :-)

Jolly bvb. Bedankt voor je post. Was lief!
Bearnaise schreef:
16-02-2018 16:26
Het was inderdaad heel moeilijk om te blijven werken door de turbulente relaties en het gebrek aan geld. Ik ben plichtsbewust blijven doorploeteren en nam iedere baan aan die ik kon krijgen. Ik ben steeds cursussen blijven volgen waardoor ik wel telkens een betere job te pakken kreeg.

Ik wilde met mijn tijdsschema ook tonen dat ik wel al hulp heb gehad maar dat ik desondanks ontzettend blijf aanmodderen. Ik heb er zo'n enorme puinhoop van gemaakt en ik blijf het verknallen ondanks het naïeve geloof in een goede afloop. Als ik maar hard genoeg mijn best doe... Nu geloof ik dat niet meer.

Mijn zus is vorige week opgenomen na een overdosis. Zij heeft ook een laag zelfbeeld en daardoor angsten/paniekaanvallen. Geen woelig verleden gelukkig.
Mijn vader is nu gewoon bang dat ik hetzelfde ga doen. Wellicht vandaar de suggestie.
Misschien ziet 'hard genoeg je best doen' er anders uit dan je denkt? Ik kan me voorstellen dat dat ook in milder naar jezelf zijn en investeren in dagbehandeling kan zijn. Je hebt er geen puinhoop van gemaakt, je hebt onwijze rotervaringen in je verleden waardoor je verkeerde overlevingstechnieken hebt aangeleerd die jou alleen maar energie kosten. :hug:

Dagbehandeling klinkt als helemaal geen gek idee in jouw situatie.
Bearnaise schreef:
16-02-2018 18:54
Je hebt gelijk. Heel tegenstrijdig. Dit komt ook uit een heel warrig hoofd.

Uiteindelijk moet ik beter worden. De optie waarbij ik tot in den eeuwigheid zielig thuis zit te kniezen bestaat gewoon niet. Ik kan mij op dit moment niet voorstellen dat ik terug zin krijg ik het leven. En zin om weer aan die ambitieuse carrièreplannen te werken. Op dit moment wil ik dat zelfs niet. Maar uiteindelijk wil ik wel op dat punt komen (dat ik dat wel wil). Jeetje... sorry. Ik krijg het even niet duidelijk uit mijn toetsenbord.

Er zijn forummers die heel bedreven zijn in de kern eruit filteren. Ik duidelijk niet. :-)

Jolly bvb. Bedankt voor je post. Was lief!
Bearnaise :hug: volgens mij ben je duidelijker dan je denkt. Je bent gewoon op en je voelt je vreselijk. Je wil wel beter worden, maar je bent bang dat je dan van alles weer aan moet gaan. Je hoopt dat in het proces van beter worden de zin in het leven, het gevoel dat je dingen aan kan en ook plannen maken en een beetje ambitieus zijn terugkomen, al krijg je het van die ideeën nu alleen maar benauwd. Als het beter met je gaat dan komt de zin in dingen wel weer terug, maar eerst voor jezelf zorgen. En ik denk toch ook milder zijn naar jezelf en jezelf niet zo veel opleggen! Het zou ook fijn zijn, vermoed ik, als je niet mer bij je ouders zou wonen. Ben je mentaal in staat om zelfstandig te wonen?
Alle reacties Link kopieren
Bearnaise schreef:
16-02-2018 18:54
Je hebt gelijk. Heel tegenstrijdig. Dit komt ook uit een heel warrig hoofd.

Uiteindelijk moet ik beter worden. De optie waarbij ik tot in den eeuwigheid zielig thuis zit te kniezen bestaat gewoon niet. Ik kan mij op dit moment niet voorstellen dat ik terug zin krijg ik het leven. En zin om weer aan die ambitieuse carrièreplannen te werken. Op dit moment wil ik dat zelfs niet. Maar uiteindelijk wil ik wel op dat punt komen (dat ik dat wel wil). Jeetje... sorry. Ik krijg het even niet duidelijk uit mijn toetsenbord.

Er zijn forummers die heel bedreven zijn in de kern eruit filteren. Ik duidelijk niet. :-)

Jolly bvb. Bedankt voor je post. Was lief!
Misschien moet je niet te ver vooruit willen kijken. Als je nu 1 dingetje zou mogen veranderen, waardoor morgen er ietsjes beter uitzien dan vandaag, wat zou dat dan zijn? Maak daar je eerste doel van. Dan kijk je wat nog een dingetje zou zijn, waardoor volgende week vrijdag ietsjes beter is dan deze vrijdag. Dat is dan doel twee. Op die manier hou je het behapbaar.

Je klinkt nu deels als overweldigd door dit gevoel, maar ook deels als 'ik vind het wel lekker, want er wordt even niets van me verwacht'. Je hebt een soort vakantie van het echte leven. En ja, dat is heel lekker. Maar tegelijkertijd, als het te lang duurt, ook heel ongezond.

Misschien kun je met je vader een compromis afspreken, namelijk dat je niet alleen naar je psycholoog gaat, maar ook gaat praten met het sociaal team in je huidige wijk/woonplaats. Zij kunnen je helpen met praktische dingen, wat misschien ook helpt om wat orde in de chaos te scheppen.
Nou, een dingetje dat al heel fijn zou zijn is genoeg zelfvertrouwen om voor mezelf te kunnen bepalen wat ik nodig heb nu.

Dankzij jullie inzichten ben ik er nu wel uit dat dagtherapie nog niet aan de orde is. Ik denk dat ik terug naar de huisarts ga en hem uitleg dat ik al jaren loop te stuntelen. En dat ik nu even wat meer hulp nodig heb dan een gesprek 1x om de 2 weken. Hopelijk kan hij mij dan op weg helpen.

Ik moet een nieuwe baan zoeken waar ik wel helemaal mezelf kan zijn. Maar ik moet ook wel stabiel kunnen blijven. Dit moet de laatste keer zijn geweest dat mijn leven op pauze gaat.

Ik "kan" trouwens niet op mezelf gaan wonen nu. Op mijn 18de ben ik het huis uit gegaan. Na 10 jaar ben ik terug en dat scheelt. Als ik nu alleen zou zijn was ik waarschijnlijk helemaal stuk geweest door die negatieve mallemolen in mijn hoofd. Ik ben trouwens nog steeds de schulden van ex 1 aan het afbetalen (nog anderhalf jaar te gaan). Ik heb niet zoveel spaargeld, noch spullen.
Ik wil voor mijn 30ste terug op mezelf wonen. Die mijlpaal wil ik echt niet onder het dak van mijn ouders vieren.
Alle reacties Link kopieren
Tip: onderzoek de mogelijkheden om met anderen te wonen. Er zijn huizen met meerdere mensen, zowel huizen waar je een labeltje voor moet hebben als gewoon een paar mensen die samen een huis delen. Er zijn ook woongroepen en gemeenschappelijk wonen.
Even een update (voor anderen zoals ik):

Ik ben weer bij de huisarts geweest. Daar heb ik mijn verhaal van de OP gedaan en gevraagd om gepaste hulp. Hij adviseerde ook een opname. Maar omdat ik mezelf geen gevaar voor mezelf vind en ik het dus een stap te ver vond nog, hebben we een compromis.

In mijn regio hier in België hebben ze een soort crisisorganisatie. In elke regio heet dat anders. Die komen een paar keer op huisbezoek en zoeken met jou naar het gepaste vervolg. Een opname kan dus alsnog volgen maar het kan ook iets anders zijn. Die organisatie kan enkel gecontacteerd worden via de HA. De bal is dus aan het rollen.

De HA vertelde mij dat mijn moeder wellicht onbedoeld zowel bij mij als mijn zus de nodige schade heeft toegebracht tijdens de opvoeding. Zij is afgestaan door jaar ouders als klein meisje en heeft altijd in tehuizen gezeten. Ik zie Annie zo'n beetje als de verfilming van mijn moeders leven. Excl het happy end. De verhalen die ze vertelde waren niet min namelijk. Een meisje uit haar tehuis heeft zich op haar kamer opgehangen om maar iets te noemen.

Wij mochten dus nooit klagen als we ziek waren oid. Terecht vond ik. Zij had het altijd erger gehad.

Als een gebrek aan knuffels of affectie psychische schade kan veroorzaken zit ik zwaar in de problemen :-) Maar ik weet dat mijn moeder mij graag ziet en ik weet dat ze haar best doet. Ik neem haar dus ook niets kwalijk.

Maar ik ben zo blij dat ik eindelijk gehoord werd. Tegelijkertijd ben ik bang voor wat volgen gaat. Het voelt zo surrealistisch.
Alle reacties Link kopieren
:hug:

Dit gevoel hoort bij de eerste stap van hulp zetten.

O, en er zijn twee soorten opnames: een opname om uit de crisis te raken en opname om echt aan jezelf en je problemen te werken. Misschien goed om te weten ;-)

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven