Psyche
alle pijlers
Rouwproces: geen 2e kindje
maandag 19 februari 2018 11:32
Ik voel me opeens weer zo ontzettend verdrietig dat ik even van me af wil schrijven als dat mag.
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd.
Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
Ik heb het in principe hartstikke goed voor elkaar, alles wat ik zou willen: een mooi huis, een lieve man, een geweldig lief, grappig, mooi, slim enz. zoontje... Ik zou me dus gewoon hartstikke blij moeten voelen.
Toch komt er eens per zoveel tijd opeens weer een hele lading verdriet naar boven, omdat ik me dan opeens weer rot voel omdat we maar één kindje hebben. Aan de ene kant sta ik achter die keuze; mijn hormonen raken heel makkelijk in de war en inmiddels voel ik me eindelijk weer wat beter. Weer zwanger raken zou alles weer door de war gooien en god mag weten hoe erg het dan wordt.
De eerste jaren waren hartstikke pittig, mijn man en ik hebben zelfs op het punt van scheiden gestaan. Uiteindelijk kwamen we erachter dat ik Premenstrueel Stress Syndroom heb, een psychische aandoening waarbij onder invloed van hormonen heel veel psychische klachten ontstaan die elke maand komen en gaan... Dankzij deze diagnose hebben we samen geleerd om hier beter mee om te gaan en zijn we nog steeds samen en over het algemeen gelukkig met ons gezin.
Maar toch blijft het een soort heel erg pijnlijk punt voor mij. Als ik geen Prementrueel spannings syndroom had zou ik zeker wel een tweede kindje willen. Ik word er verdrietig van om te bedenken dat ons zoontje geen broertjes of zusjes heeft, dat ie overal alleen voor staat. Het begint inmiddels ook steeds confronterender voor hemzelf te worden; hij ziet nu inmiddels ook wel in dat andere kinderen altijd iemand hebben om mee te spelen, omdat ze met meerdere tegelijk zijn. Dit zorgt ervoor dat het mij steeds meer verdriet begint te doen.
Nu is mijn zus ook nog zwanger van haar eerste en dat vind ik echt heel erg leuk voor haar, maar tegelijk confronteert het me ook met het feit dat wij die mooie fase van de zwangerschap, bevalling en een klein babytje nooit meer zullen meemaken. En als zij eventueel wel meerdere kindjes krijgt ooit dan ben ik bang dat ons zoontje daar ook steeds meer buiten zal komen te vallen en ook heel vaak geconfronteerd word met het feit dat hij alleen is.
Kortom: ik zit eigenlijk best wel heel erg in de knoop met mezelf.
Ik heb het gevoel dat ik ons zoontje tekort doe, wat ik ook doe. Een broertje of zusje erbij zou een grote kans betekenen dat ik eronderdoor ga, geen broertje of zusje betekent dat ie misschien zich wel eenzaam gaat voelen... Wat ik ook kies, het is verkeerd. Hoe kan ik er nou voor zorgen dat ik achter mijn keuze kan blijven staan, dat het goed voelt en dat ik niet elke keer zoveel pijn heb als er iemand zwanger wordt?
maandag 19 februari 2018 11:37
Waarom zou een enig kind zich eenzamer moeten voelen dan een kind met broers en zussen? Zat mensen die niet met hun eigen broers of zussen kunnen opschieten, gewoon weinig met elkaar hebben (vanwege karakter of leeftijdsverschil bijv) etc.
En waarom wordt het voor je zoon steeds confronterender? Maak je dat er niet zelf van?
En waarom wordt het voor je zoon steeds confronterender? Maak je dat er niet zelf van?
maandag 19 februari 2018 11:37
Dat denk ik ook. Het is op geen enkel vlak zielig als je zoon geen broertje of zusje krijgt.SallySpectra schreef: ↑19-02-2018 11:37En waarom wordt het voor je zoon steeds confronterender? Maak je dat er niet zelf van?
maandag 19 februari 2018 11:38
Nee, dat zie ik wel echt gebeuren. Hij vraagt ook vrij regelmatig waarom hij geen broertje of zusje heeft en denkt nu ook dat hij grote broer wordt omdat mijn zus zwanger is.SallySpectra schreef: ↑19-02-2018 11:37Waarom zou een enig kind zich eenzamer moeten voelen dan een kind met broers en zussen? Zat mensen die niet met hun eigen broers of zussen kunnen opschieten, gewoon weinig met elkaar hebben (vanwege karakter of leeftijdsverschil bijv) etc.
En waarom wordt het voor je zoon steeds confronterender? Maak je dat er niet zelf van?
maandag 19 februari 2018 11:42
Wat zie je dan? En wat is daar confronterend aan voor hem?
Dat hij het vraagt betekent niet dat hij er mee zit in de zin dat het een last voor hem is hè?
maandag 19 februari 2018 11:43
Ik heb al vanalles geprobeerd, van antidepressiva tot verschillende soorten anticonceptie enz. Maar alles helpt tijdelijk en dan na een paar maanden komen de klachten er gewoon weer doorheen.... Er is nog niet echt een oplossing voor helaas.
maandag 19 februari 2018 11:43
Kinderen zien het bij anderen kinderen en willen het ook. Maar aan de andere kant zijn ze vaak best teleurgesteld dat zo'n baby nog helemaal niet kan spelen, en alleen maar slaapt. Mijn zus vroeg mijn ouders ook om een broertje (ze had mij al hoor), want een vriendinnetje had een broertje en dat leek haar zo leuk!
Je zoon zal heus niet vereenzamen als dat niet in zijn karakter zit. En als het wel in zijn karakter zou zitten, dan zou een broer/zus daar niets aan veranderen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 19 februari 2018 11:44
Herkenbaar. Mijn kind krijgt waarschijnlijk geen broertje/zusje om vergelijkbare redenen en ook ik heb het daar moeilijk mee. Ik ben zelf enig kind en heb daar als kind geen last van gehad. Ik vond het normaal en vergeleek mijn situatie niet met die van andere kinderen. Ik speelde leuk met neefjes en nichtjes en het maakte niet uit dat zij geen enig kind waren. Wel vind ik het als volwassene en met terugwerkende kracht spijtig voor mijzelf. Nu en voor het kind dat ik was.
Maar goed, een tweede kind krijgen voor je andere kind is natuurlijk ook niet ok.
Hoe definitief is jullie beslissing?
Maar goed, een tweede kind krijgen voor je andere kind is natuurlijk ook niet ok.
Hoe definitief is jullie beslissing?
maandag 19 februari 2018 11:44
SallySpectra schreef: ↑19-02-2018 11:42Wat zie je dan? En wat is daar confronterend aan voor hem?
Dat hij het vraagt betekent niet dat hij er mee zit in de zin dat het een last voor hem is hè?
Ik zie hem heel beteuterd kijken naar andere kinderen die wél samen spelen. Maar eigenlijk gaat het daar niet echt om, mijn vraag is meer hoe ik voor mezelf meer rust kan krijgen in deze keuze, zodat ik niet elke keer weer zo ontzettend verdrietig hiervn word. Want verstandleijk weet ik zelf ook wel dat enige kinderen niet zielig zijn, maar tegelijk kan ik geen rust vinden in die keuze.
maandag 19 februari 2018 11:46
Kan mij in denken hoe het voelt. Het is en blijft lastig, maar ik vind het wel knap dat jullie als gezin over zulke goede zelfkennis beschikken, dat het bij eentje blijft. Er zijn ook gezinnen waar de 2e of soms 3e wel komt, en dat dit nadien toch "niet zo'n goed idee was". Dat keer je niet om/terug.
Wij zelf hebben 1 dochtertje, en daar zal het ook bij blijven. Ik heb een chronische aandoening, en 2 kinderen zou mij op gaan breken (vermoed ik). De balans tussen alles is nu precies goed, en dat wil ik niet door de war schoppen. Ik vind ons dochtertje niet zielig als enige kind. Ze is sociaal, en gaat vaak elders spelen. Ook gaat ze 3 dagen naar de creche.
Ik denk dat een 2e "nemen" voor de 1e nooit een goed argument is om aan een 2e te beginnen.
Dit betekent natuurlijk niet dat je niet mag "rouwen" om het feit dat er niet meer kinderen komen. Denk juist dat dat weer heel goed is.
Wij zelf hebben 1 dochtertje, en daar zal het ook bij blijven. Ik heb een chronische aandoening, en 2 kinderen zou mij op gaan breken (vermoed ik). De balans tussen alles is nu precies goed, en dat wil ik niet door de war schoppen. Ik vind ons dochtertje niet zielig als enige kind. Ze is sociaal, en gaat vaak elders spelen. Ook gaat ze 3 dagen naar de creche.
Ik denk dat een 2e "nemen" voor de 1e nooit een goed argument is om aan een 2e te beginnen.
Dit betekent natuurlijk niet dat je niet mag "rouwen" om het feit dat er niet meer kinderen komen. Denk juist dat dat weer heel goed is.
maandag 19 februari 2018 11:49
Een begin zou al zijn om dit niet zo in te vullen en je in je hoofd te halen dat je zoon zoveel verdriet heeft om het niet hebben van een broer of zus. Dat heeft hij waarschijnlijk niet.Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 11:44Ik zie hem heel beteuterd kijken naar andere kinderen die wél samen spelen. Maar eigenlijk gaat het daar niet echt om, mijn vraag is meer hoe ik voor mezelf meer rust kan krijgen in deze keuze, zodat ik niet elke keer weer zo ontzettend verdrietig hiervn word. Want verstandleijk weet ik zelf ook wel dat enige kinderen niet zielig zijn, maar tegelijk kan ik geen rust vinden in die keuze.
maandag 19 februari 2018 11:50
Vrij definitief, denk ik. Nu zoontje op school zit gaat het ietsjepietsje beter met me, over het algemeen dan. Puur omdat ik nu meer rust kan pakken en in geval van een slechte bui gewoon even eraan kan overgeven om een uur te gaan zitten janken op de bank om dan vervolgens als alles eruit is gegooid weer met een fris gevoel naar school te gaan om zoontje op te halen.Maline schreef: ↑19-02-2018 11:44Herkenbaar. Mijn kind krijgt waarschijnlijk geen broertje/zusje om vergelijkbare redenen en ook ik heb het daar moeilijk mee. Ik ben zelf enig kind en heb daar als kind geen last van gehad. Ik vond het normaal en vergeleek mijn situatie niet met die van andere kinderen. Ik speelde leuk met neefjes en nichtjes en het maakte niet uit dat zij geen enig kind waren. Wel vind ik het als volwassene en met terugwerkende kracht spijtig voor mijzelf. Nu en voor het kind dat ik was.
Maar goed, een tweede kind krijgen voor je andere kind is natuurlijk ook niet ok.
Hoe definitief is jullie beslissing?
Als er een baby bij zou komen dan zou ik waarschijnlijk halverwege de dag gewoon psychisch instorten op slechte dagen. En dat krijgt mijn oudste zoontje nu dan wel mee, in tegenstelling tot in zijn eigen baby-tijd.
maandag 19 februari 2018 11:50
Projecteer je je eigen wens niet teveel op je kind? Je kind realiseert zich vast nog niet dat een jonger kind geen speelgenoot voor hem is omdat hij ouder is en meer aan leeftijdgenoten heeft. Bij mijn buren hadden ze er 3 met 2-3 jaar tussen en die speelden echt niet met elkaar. Zie de voordelen van een enig kind, ze kunnen zelf selecteren met wie ze om gaan ipv met een sibling opgezadeld te zitten.
maandag 19 februari 2018 11:52
Ja en dat komt voor een deel omdat ze zich in haar hoofd haalt dat ze haar zoon verdriet doet. Erbij stilstaan dat dat hoogstwaarschijnlijk niet het geval is en dat zoon een hartstikke fijn leven kan hebben zonder broer of zus, zou dus al een begin zijn van het acceptatieproces.
maandag 19 februari 2018 11:57
maandag 19 februari 2018 11:58
nee, niet echt. Vooral ook omdat het een gevoel is dat komt en gaat. Ik heb nu wel begeleiding vanwege de PMSS, maar ook dat is lastig, want de ene helft van de maand ben ik Jekyl en de andere helft Hyde, en ik wéét wel wat ik in die andere periode heb gedaan, maar ik kan niet meer bij het gevoel.
Het is soms echt gewoon letterlijk alsof ik de ene helft van de maand de ene persoon ben en de andere helft een ander
maandag 19 februari 2018 11:58
Maar wat voor jou geldt geldt niet voor iedereen he .redbulletje schreef: ↑19-02-2018 11:57Ik realiseerde me op mijn 4e dat een zusje zo'n stomme baby zou zijn ipv een leeftijdgenoot waar ik wat mee kon en toen schijn ik tegen mijn ouders gezegd te hebben dat ik echt geen zusje zou willen. Nu had mijn vader zich al laten steriliseren dus dat zat gelukkig goed.
maandag 19 februari 2018 11:59
Kinderen willen er altijd een broertje of zusje bij, ze denken dat dat leuk speelgoed is. In de praktijk valt dat tegen natuurlijk. Laat hem lekker veel vriendjes thuis vragen. Ik had 6 broers en zussen en droomde vroeger om enigst kind te zijn 
Het belang van je kind staat voorop, en dat belang is dat mama zich goed voelt en samen met papa gelukkig is.
Het belang van je kind staat voorop, en dat belang is dat mama zich goed voelt en samen met papa gelukkig is.
ik geef mn bek ook maar een douw
maandag 19 februari 2018 11:59
Dan zou ik beginnen met adequate hulp te zoeken .Bumba1985 schreef: ↑19-02-2018 11:58nee, niet echt. Vooral ook omdat het een gevoel is dat komt en gaat. Ik heb nu wel begeleiding vanwege de PMSS, maar ook dat is lastig, want de ene helft van de maand ben ik Jekyl en de andere helft Hyde, en ik wéét wel wat ik in die andere periode heb gedaan, maar ik kan niet meer bij het gevoel.
