Psyche
alle pijlers
Gevoel van disconnectie... Geestesziek?
maandag 19 februari 2018 18:32
Hey,
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik weet niet meer in welke mate mijn beleving nog gezond/normaal is.
Ik kan me geen enkel moment herinneren, ook niet als kind, dat ik me verbonden voelde met de mensen om me heen. Ik ben in een onstabiele thuis opgegroeid waar psychische aandoeningen, geweld, zelfdoding en verslaving deel van uitmaakten. Als kind had ik geen behoefte aan contact met andere kinderen. Als ik heel eerlijk ben, vond ik andere kinderen dom of vervelend. Ik stopte als 7 jarige met vlees eten uit idealisme Rond mijn puberteit leerde ik me wel sociaal wenselijk te gedragen en heb doorheen mijn leven vriendschappen opgebouwd. Die zijn echter eerder oppervlakkig en veelal gewoon verwaterd. Ik heb er geen moeite mee iemand te bannen uit mijn leven. Ik maakte als tiener een depressie mee en wijtte mijn manier van omgaan met de wereld rond me hieraan, daarna wees ik de vinger naar medicatie, ... Maar ik functioneer nu al jaren zonder medicatie en lijk op het oppervlak een succesvol persoon. Ik heb verder gestudeerd en oefen een beroep uit in de gezondheidszorg. Ik heb een dochter die mij een liefdevolle moeder vind en ik heb een partner. Mensen vinden me een sterke persoonlijk, een empathisch persoon,... Maar ikzelf voel dit niet. Ik speel vooral rollen. Ik doe wat er verwacht wordt en voel daar anders niks bij. Naar gelang de situatie zet ik een ander masker op. Het wordt echter steeds moeilijker om nog de inspanning te doen en ik ben die toneel een beetje beu.
Ik heb eerlijk het gevoel dat ik hier op de wereld geen plaats heb, dat de wereld verziekt is... Dit klinkt belachelijk, maar ik voel me ook vaak beter dan anderen. Ik kijk op veel mensen neer (in gedachten).
Ik laat geen andere mensen meer toe omdat ik ze de moeite niet langer waard vind. Ik heb geen zin meer om te lachen, terwijl alles zo betekenisloos is. Ik voel me als iemand zonder identiteit. Mijn echte ik is allang kwijt. Ik weet welke eigenschappen ik goed kan simuleren , maar het zijn de mijne niet. Het enige waar ik wel een deel van mezelf vind , is mijn rol als moeder. Dat deel is wel oprecht.
Ik weet niet of ik misschien een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik voel me opgedeeld in verschillende vakjes en die verschillende rollen zijn ook moeilijk verenigbaar. Ik vind het gewoon zeer verwarrend.
Ik voel wel dat ik het graag anders zou zien. Ik wil echt iemand zijn die verbondenheid voelt, die niet zo donker denkt, die geen rol hoeft te spelen om als aangenaam ervaren te worden
.. ik voel me vaak heel eenzaam en kan me niet herinneren dat ik ooit echt gelukkig ben geweest.
Zijn er nog mensen die dit zo beleven of hebben? Ben ik geestesziek en besef ik het niet?
Ik weet niet goed waar te beginnen. Ik weet niet meer in welke mate mijn beleving nog gezond/normaal is.
Ik kan me geen enkel moment herinneren, ook niet als kind, dat ik me verbonden voelde met de mensen om me heen. Ik ben in een onstabiele thuis opgegroeid waar psychische aandoeningen, geweld, zelfdoding en verslaving deel van uitmaakten. Als kind had ik geen behoefte aan contact met andere kinderen. Als ik heel eerlijk ben, vond ik andere kinderen dom of vervelend. Ik stopte als 7 jarige met vlees eten uit idealisme Rond mijn puberteit leerde ik me wel sociaal wenselijk te gedragen en heb doorheen mijn leven vriendschappen opgebouwd. Die zijn echter eerder oppervlakkig en veelal gewoon verwaterd. Ik heb er geen moeite mee iemand te bannen uit mijn leven. Ik maakte als tiener een depressie mee en wijtte mijn manier van omgaan met de wereld rond me hieraan, daarna wees ik de vinger naar medicatie, ... Maar ik functioneer nu al jaren zonder medicatie en lijk op het oppervlak een succesvol persoon. Ik heb verder gestudeerd en oefen een beroep uit in de gezondheidszorg. Ik heb een dochter die mij een liefdevolle moeder vind en ik heb een partner. Mensen vinden me een sterke persoonlijk, een empathisch persoon,... Maar ikzelf voel dit niet. Ik speel vooral rollen. Ik doe wat er verwacht wordt en voel daar anders niks bij. Naar gelang de situatie zet ik een ander masker op. Het wordt echter steeds moeilijker om nog de inspanning te doen en ik ben die toneel een beetje beu.
Ik heb eerlijk het gevoel dat ik hier op de wereld geen plaats heb, dat de wereld verziekt is... Dit klinkt belachelijk, maar ik voel me ook vaak beter dan anderen. Ik kijk op veel mensen neer (in gedachten).
Ik laat geen andere mensen meer toe omdat ik ze de moeite niet langer waard vind. Ik heb geen zin meer om te lachen, terwijl alles zo betekenisloos is. Ik voel me als iemand zonder identiteit. Mijn echte ik is allang kwijt. Ik weet welke eigenschappen ik goed kan simuleren , maar het zijn de mijne niet. Het enige waar ik wel een deel van mezelf vind , is mijn rol als moeder. Dat deel is wel oprecht.
Ik weet niet of ik misschien een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik voel me opgedeeld in verschillende vakjes en die verschillende rollen zijn ook moeilijk verenigbaar. Ik vind het gewoon zeer verwarrend.
Ik voel wel dat ik het graag anders zou zien. Ik wil echt iemand zijn die verbondenheid voelt, die niet zo donker denkt, die geen rol hoeft te spelen om als aangenaam ervaren te worden
.. ik voel me vaak heel eenzaam en kan me niet herinneren dat ik ooit echt gelukkig ben geweest.
Zijn er nog mensen die dit zo beleven of hebben? Ben ik geestesziek en besef ik het niet?
maandag 19 februari 2018 19:28
Wat denk je zelf? Zo te lezen ben je niet dom en heb je er al over nagedacht.
Je mag hier niet met diagnoses gooien, dus daar houd ik me verre van. Je klinkt als iemand die te lang op de overleefstand heeft geleefd. Je klinkt als iemand met een intellectuele afweer (waardoor je emoties lang weg hebt kunnen duwen). Je verleden doet me denken aan chronische traumatisering op jonge leeftijd met nodige gevolgen in latere relaties. Aan pedagogische en affectieve verwaarlozing destijds.
De onverschilligheid naar anderen kan iets van jou vanuit jou zijn maar kan ook puur gedrag zijn (geweest) als gevolg van hoe er met jou werd omgegaan.
Maar dat je je band met je kind als iets basaals beschouwt en meer vanuit je authentieke zelf wilt leven stemt mij iig hoopvol. Dan is er iets in jou dat anders wil ipv alleen maar te vinden dat de rest van de wereld een probleem heeft. En je voelt een kern in je, zo komt het iig over. Of zie ik dat verkeerd?
Kan wel zijn dat je een poos minder succesvol zal zijn/minder kan presteren als je de bak met ellende van vroeger opentrekt.
Zoek een goede! psychotherapeut/psychiater met knowhow op dit gebied. Er is veel meer mogelijk qua behandeling dan een tiental jaar geleden.
Je mag hier niet met diagnoses gooien, dus daar houd ik me verre van. Je klinkt als iemand die te lang op de overleefstand heeft geleefd. Je klinkt als iemand met een intellectuele afweer (waardoor je emoties lang weg hebt kunnen duwen). Je verleden doet me denken aan chronische traumatisering op jonge leeftijd met nodige gevolgen in latere relaties. Aan pedagogische en affectieve verwaarlozing destijds.
De onverschilligheid naar anderen kan iets van jou vanuit jou zijn maar kan ook puur gedrag zijn (geweest) als gevolg van hoe er met jou werd omgegaan.
Maar dat je je band met je kind als iets basaals beschouwt en meer vanuit je authentieke zelf wilt leven stemt mij iig hoopvol. Dan is er iets in jou dat anders wil ipv alleen maar te vinden dat de rest van de wereld een probleem heeft. En je voelt een kern in je, zo komt het iig over. Of zie ik dat verkeerd?
Kan wel zijn dat je een poos minder succesvol zal zijn/minder kan presteren als je de bak met ellende van vroeger opentrekt.
Zoek een goede! psychotherapeut/psychiater met knowhow op dit gebied. Er is veel meer mogelijk qua behandeling dan een tiental jaar geleden.
maandag 19 februari 2018 19:34
Ik denk dat het tijd is om dit net zo aan de huisarts uit te leggen zoals je dat hier doet. Dat je diep van binnen voelt dat je dit wilt veranderen is een goed teken, maar dat er wellicht een (hechtings)stoornis aan ten grondslag ligt lijkt me iets wat zeker onderzocht moet worden door een psychiater. Je kan je via de huisarts door laten verwijzen naar een organisatie zoals Reinier van Arkel en ter overbrugging gesprekken hebben met de maatschappelijk werker die altijd bij een dokterspraktijk aanwezig is. Als je echt antwoorden wilt en wil veranderen dan is nodig om het masker af te doen, en degene die daar het meeste mee kan is een professional in de gezondheidszorg, zij kunnen je waarschijnlijk ook adviseren hoe je dit bespreekbaar kan maken met bijvoorbeeld je partner 
Succes!
Succes!
maandag 19 februari 2018 20:35
Zoals je je leven omschrijft past dat ook wel bij de problematiek die je noemt. En dat is ook een vrij logisch beloop na het opgroeien in een thuissituatie zoals die van jou. Je hebt geleerd dat je een rol op je moet nemen om te overleven en er te mogen en kunnen zijn. Je hebt denk ik niet geleerd dat anderen jou belangrijk en leuk genoeg vinden gewoon zoals je bent, dat ze jou zien wanneer je jezelf bent. Dat je überhaupt belangrijk was als persoon misschien. Ik vermoed dat mensen in je jonge jaren je ontzettend teleurgesteld hebben, hebben laten zitten, in de steek gelaten hebben op de één of andere manier, en dat het je meer heeft opgeleverd om mensen op een bepaalde afstand te houden. Dat maakt verbinding moeilijk inderdaad, maar ook wel veilig. Ik zou naar de huisarts gaan met je verhaal en in therapie gaan. Je wil het anders en dat kan vaak ook. En een goede tip hierboven om te beginnen dit ook met iemand/mensen om je heen te bespreken, bijvoorbeeld je partner.
maandag 19 februari 2018 20:39
Ja ik heb dit ook zo beleefd. Je omschrijft het goed een disconnectie. Een disconnectie met je gevoel en met wie je werkelijk bent. Wat hier ook al gezegd is 'lang in de overlevingsstand'. Ik zou je net als de anderen adviseren om hulp te zoeken want je beschrijft al symptomen van somberheid/neerslachtigheid. Hulp kan op twee manieren en beiden hebben hun voordelen en nadelen. Bij het ene staat et praten centraal (de psycholoog) en bij het andere hoeft er niet gepraat te worden maar is het wel de bedoeling om te voelen (lichaamswerk zoals haptonomie, shiatsu maar ook vipassana, mindfullness). Geloof me, je kan hier uit komen. Je kan jezelf weer gaan voelen en ook voor jezelf kiezen. Een bewust leven leiden en voelen dat je leeft. Aanvoelen wat goed voor je is. Daar is wel werk voor nodig maar weet je, dat ga je aankunnen. Zeker als je wat support krijgen kan (en op termijn je man misschien ook). Dan kom je hier sterker uit, zelfbewuster en tevredener. 
maandag 19 februari 2018 20:52
Ik herken het wel, al heb ik dan geen partner of kind (zo goed kan ik dan weer niet doen als of). Ik heb ook altijd het idee dat het naïeve mensen zijn die vinden 'dat je gewoon je zelf mag zijn' en ze nooit iemand hebben gekend die helemaal niet leuk is of zelfs rond uit gemeen/vervelend/sadistisch is, zo van zichzelf.
Want wat doe je dan? Als je gewoon diep van binnen een ontzettend naar karakter hebt? Je zelf zijn, of spelen?
Want wat doe je dan? Als je gewoon diep van binnen een ontzettend naar karakter hebt? Je zelf zijn, of spelen?
maandag 19 februari 2018 20:52
Het is trouwens belangrijk om jezelf te accepteren zoals je bent. Om ook geen toneel meer te spelen maar om jezelf te durven zijn. Dat zal wel wennen worden voor je omgeving maar anders kan je niet blijven functioneren. In de wereld zijn er veel mensen die veel zaken niet begrijpen omdat ze het zelf niet hebben meegemaakt (gelukkig zijn er ook veel die het wel begrijpen ongeacht of ze het zelf hebben meegemaakt maar misschien niet in je directe omgeving). Die misschien heel oppervlakkig in het leven staan (althans zo kan het lijken) maar een ieder heeft zijn eigen uitdagingen. Ik heb mij spiritueel ook ontwikkeld en heb veel zaken in perspectief kunnen plaatsen. Ik ben niet meer zo veroordelend naar anderen maar het is een proces. Niet alles kan in één keer. Je kan weer een heel persoon worden maar jezelf in hokjes opdelen is ook een beschermingsmaatregel. Dus ikzelf heb er voor gekozen om maar gedeeltelijk de verschillende zaken in mijn leven te integreren. Wil je er een keer over praten dan kan je me gerust een pb sturen.
maandag 19 februari 2018 20:58
Wanneer je van binnen een ontzettend naar karakter hebt dan heeft dat meestal een reden. Het is het waard om daar achter te komen. Het is zonde wanneer je door je eigen handelen je eigen leven zo moeilijk maakt. Je kan zaken ook op een andere manier oplossen dan alleen de nare gemene en sadistische manier. Vaak is dat ook om iets te (over)compenseren wat er ontbreekt. De meest gemene mensen zijn vaak het kwetsbaarst. Dus ik hoop dat als jij of als jij mensen kent die zo zijn dat je/zij wat hulp en begeleiding zoeken want het hoeft niet zo te zijn.strikjemetstippels schreef: ↑19-02-2018 20:52Ik herken het wel, al heb ik dan geen partner of kind (zo goed kan ik dan weer niet doen als of). Ik heb ook altijd het idee dat het naïeve mensen zijn die vinden 'dat je gewoon je zelf mag zijn' en ze nooit iemand hebben gekend die helemaal niet leuk is of zelfs rond uit gemeen/vervelend/sadistisch is, zo van zichzelf.
Want wat doe je dan? Als je gewoon diep van binnen een ontzettend naar karakter hebt? Je zelf zijn, of spelen?
