Psyche
alle pijlers
Bang voor diagnose Borderline/ERS
woensdag 21 februari 2018 15:05
Hoi!
Als eerste, ik weet dat het niet de bedoeling is een diagnose te geven hier, dat kan ook niet en ben ik niet naar op zoek. Waar ik naar op zoek ben is voorbeelden naar hoe milde vormen van Borderline (en of trekken van) er uit zien in het dagelijks leven.
Ik vraag dit omdat ik in mijn jeugd/pubertijd door een aantal mensen die er niet voor hadden gestudeerd de stempel Borderliner heb gekregen. Dit waren mensen met niet al te ethische en goede bedoelingen.
Dit heeft mij tot op heden met vlagen onzeker gemaakt over dit etiket. Ik heb jarenlang hulp gehad, en deze diagnose is nooit gevallen, wel trekken van enkele cluster C persoonlijkheidsprobl. Zoals enkele (ong 2) OCD kenmerken, 1 vermijdend kenmerk en 1 a 2 afhankelijk kenmerk.
Een paar keer paar jaar maak ik mij hier wel eens zorgen over, maar een echt persoonlijkheidsonderzoek durf ik eigenlijk niet. En ik weet ook niet of dat bij zou dragen aan mijn ontwikkeling. Vooral als ik tegen mijn menstruatie aanzit of rondom mijn ovulatie ben ik gevoelig voor stress en piekeren en onzekerheid. Nu dus ook.
Een heleboel Borderline kenmerken kan ik weg strepen, zoals: dissociaties of paranoide ideeen, driftbuien, woedeproblemen of andere emotieregulatie problemen, ik ben niet impulsief en verkwist geen geld/ gebruik geen drugs, rij geen auto etc.
Maar ik kan mij dus wel 2 keer per maand betrappen op meer onzekerheid/ nerveusiteit rond mijn ovulatie en menstruatie. Ik heb verlatingsangst, maar dat uit zich niet in dat ik werkelijk probeer te voorkomen dat mensen mij verlaten. Ik heb dat alleen in mijn relatie, en met name alleen vaak in de beginfase van zo'n relatie. Ik ben nu al een aantal jaren samen met mijn vriend en we wonen samen. Alles gaat goed. Ik merk alleen dat als hij uitspreekt dat hij zich verheugd op een toekomst met mij, bijv door in een ander huisje samen te wonen of later een kindje te krijgen dat ik dat niet direct kan aannemen als 'waarheid'. Ik ben zo vaak verlaten dat woorden niet zo veel meer doen en dat acties of gebeurtenissen belangrijker zijn dan een uitgesproken intentie.
Verder wisselt mijn stemming wel eens, maar niet enorm drastisch, en vaak zit daar wel een soort van verklaring achter. Bijvoorbeeld een werkbegeleider die ik voor het eerst ontmoet en die zich enorm onhandig uitspreekt over mij (" waarom ben jij zo? Of " Je bent minder raar en gek dan ik dacht"). En dat is dan iemand die ik dus voor het eerst ontmoet en die werkelijk vrijwel niets over mij weet. Dan denk ik daar 'savonds nog wel even overna, hoe het komt dat iemand dat zo zegt op zo'n vreemde manier.
Of als een collega tijdelijk ziek is, ik haar taken overneem (logisch), het daardoor veel drukker heb en mijn baas mij (vanuit haar eigen drukte waarschijnlijk) geirriteerd/onvriendelijk tegen mij doet. Dan ben ik 'savonds moe en vind ik het fijn om even te klagen over wat er is gebeurd. Maarja, is dat dan een wisselende stemming niet passend bij de situatie?
Ik idealiseer mensen niet, maar kan af en toe wel flink mopperen. Maar ben dan ook wel weer in staat ook naar mijn eigen aandeel te kijken en te reflecteren. In mijn jeugd hebben er wel veel wisselingen in relaties voorgedaan, maar dit kwam mede door overlijden van ouders en scheiding van pleegouders en de invloed daarvan op mij.
Ik weet ook niet goed wat bedoeld wordt met chronische gevoelens van leegte: hoe ziet dat eruit? Ik voel mij doorgaans best wel ok. Maar ik vind het leven in het algemeen wel vrij doelloos. Ik ben zeker niet bang voor de dood en als ik - hoe vreselijke dat ook nu klinkt- (en als het echt zo zou zijn is het misschien wel totaal anders)- zou horen dat ik ongeneeslijk ziek zou zijn met overlijden als nabij perspectief weet ik niet of ik dat heel erg zou vinden. Ik heb zo veel ellende mee gemaakt dat ik soort van bang ben voor (psychisch) lijden in de toekomst. Ik automutileer overigens niet.
Verder heb ik langdurige vriendschappen van ruim 10/15 jaar (maar ook wel vriendschappen verloren in mijn adolescentie). Ik ben overigens eind twintig. Ik heb langdurige relaties gehad en langdurig voor dezelfde werkgever gewerkt en studies afgemaakt. Ik heb alleen geen familiebanden meer door overlijden en contactbreuk (is niet iets wat ik wil of zelf gekozen heb). Dus naast vriendschappen en vriend en zijn familie is er niet veel meer qua netwerk.
Maar ik vraag mij dus af hoe milde borderline en of trekken van zich uit in het dagelijks leven. Zijn er overeenkomsten met mij? Of juist niet? Ik weet dat bij iedereen Borderline weer anders is, het is een soort containerbegrip geworden.
Als eerste, ik weet dat het niet de bedoeling is een diagnose te geven hier, dat kan ook niet en ben ik niet naar op zoek. Waar ik naar op zoek ben is voorbeelden naar hoe milde vormen van Borderline (en of trekken van) er uit zien in het dagelijks leven.
Ik vraag dit omdat ik in mijn jeugd/pubertijd door een aantal mensen die er niet voor hadden gestudeerd de stempel Borderliner heb gekregen. Dit waren mensen met niet al te ethische en goede bedoelingen.
Dit heeft mij tot op heden met vlagen onzeker gemaakt over dit etiket. Ik heb jarenlang hulp gehad, en deze diagnose is nooit gevallen, wel trekken van enkele cluster C persoonlijkheidsprobl. Zoals enkele (ong 2) OCD kenmerken, 1 vermijdend kenmerk en 1 a 2 afhankelijk kenmerk.
Een paar keer paar jaar maak ik mij hier wel eens zorgen over, maar een echt persoonlijkheidsonderzoek durf ik eigenlijk niet. En ik weet ook niet of dat bij zou dragen aan mijn ontwikkeling. Vooral als ik tegen mijn menstruatie aanzit of rondom mijn ovulatie ben ik gevoelig voor stress en piekeren en onzekerheid. Nu dus ook.
Een heleboel Borderline kenmerken kan ik weg strepen, zoals: dissociaties of paranoide ideeen, driftbuien, woedeproblemen of andere emotieregulatie problemen, ik ben niet impulsief en verkwist geen geld/ gebruik geen drugs, rij geen auto etc.
Maar ik kan mij dus wel 2 keer per maand betrappen op meer onzekerheid/ nerveusiteit rond mijn ovulatie en menstruatie. Ik heb verlatingsangst, maar dat uit zich niet in dat ik werkelijk probeer te voorkomen dat mensen mij verlaten. Ik heb dat alleen in mijn relatie, en met name alleen vaak in de beginfase van zo'n relatie. Ik ben nu al een aantal jaren samen met mijn vriend en we wonen samen. Alles gaat goed. Ik merk alleen dat als hij uitspreekt dat hij zich verheugd op een toekomst met mij, bijv door in een ander huisje samen te wonen of later een kindje te krijgen dat ik dat niet direct kan aannemen als 'waarheid'. Ik ben zo vaak verlaten dat woorden niet zo veel meer doen en dat acties of gebeurtenissen belangrijker zijn dan een uitgesproken intentie.
Verder wisselt mijn stemming wel eens, maar niet enorm drastisch, en vaak zit daar wel een soort van verklaring achter. Bijvoorbeeld een werkbegeleider die ik voor het eerst ontmoet en die zich enorm onhandig uitspreekt over mij (" waarom ben jij zo? Of " Je bent minder raar en gek dan ik dacht"). En dat is dan iemand die ik dus voor het eerst ontmoet en die werkelijk vrijwel niets over mij weet. Dan denk ik daar 'savonds nog wel even overna, hoe het komt dat iemand dat zo zegt op zo'n vreemde manier.
Of als een collega tijdelijk ziek is, ik haar taken overneem (logisch), het daardoor veel drukker heb en mijn baas mij (vanuit haar eigen drukte waarschijnlijk) geirriteerd/onvriendelijk tegen mij doet. Dan ben ik 'savonds moe en vind ik het fijn om even te klagen over wat er is gebeurd. Maarja, is dat dan een wisselende stemming niet passend bij de situatie?
Ik idealiseer mensen niet, maar kan af en toe wel flink mopperen. Maar ben dan ook wel weer in staat ook naar mijn eigen aandeel te kijken en te reflecteren. In mijn jeugd hebben er wel veel wisselingen in relaties voorgedaan, maar dit kwam mede door overlijden van ouders en scheiding van pleegouders en de invloed daarvan op mij.
Ik weet ook niet goed wat bedoeld wordt met chronische gevoelens van leegte: hoe ziet dat eruit? Ik voel mij doorgaans best wel ok. Maar ik vind het leven in het algemeen wel vrij doelloos. Ik ben zeker niet bang voor de dood en als ik - hoe vreselijke dat ook nu klinkt- (en als het echt zo zou zijn is het misschien wel totaal anders)- zou horen dat ik ongeneeslijk ziek zou zijn met overlijden als nabij perspectief weet ik niet of ik dat heel erg zou vinden. Ik heb zo veel ellende mee gemaakt dat ik soort van bang ben voor (psychisch) lijden in de toekomst. Ik automutileer overigens niet.
Verder heb ik langdurige vriendschappen van ruim 10/15 jaar (maar ook wel vriendschappen verloren in mijn adolescentie). Ik ben overigens eind twintig. Ik heb langdurige relaties gehad en langdurig voor dezelfde werkgever gewerkt en studies afgemaakt. Ik heb alleen geen familiebanden meer door overlijden en contactbreuk (is niet iets wat ik wil of zelf gekozen heb). Dus naast vriendschappen en vriend en zijn familie is er niet veel meer qua netwerk.
Maar ik vraag mij dus af hoe milde borderline en of trekken van zich uit in het dagelijks leven. Zijn er overeenkomsten met mij? Of juist niet? Ik weet dat bij iedereen Borderline weer anders is, het is een soort containerbegrip geworden.
woensdag 21 februari 2018 15:19
Waarschijnlijk heb je gelijk. Alleen mijn therapeut is 1 op 1 niet heel prettig. Ik zal dan op zoek moeten naar een ander. Tot nu toe voornamelijk alleen in groepsverband contact mee gehad.Nicotientje schreef: ↑21-02-2018 15:10Laat je alsjeblieft geruststellen door een proffesional.
Niet door mensen op een forum.
Je herhaalt alleen maar wat er al eerder gebeurd is.
Zorg een beetje voor jezelf door het ditmaal ander te doen
Hoe bedoel je dat laatste trouwens: door het ditmaal anders te doen?
woensdag 21 februari 2018 15:51
De diagnose is nooit gevallen zeg je. Waarom ben je er dan überhaupt mee bezig? En waarom zou het relevant zijn? Je wordt niet anders als persoon van een etiket immers, dus hebt persoonlijk niets aan dat stickertje.
De enige reden om hiermee bezig te zijn is als je merkt dat je niet de goede psychische begeleiding krijgt - als je die nog nodig hebt - onder je huidige diagnose, en je een andere aanpak nodig hebt. In dat geval vraag je een uitgebreid psychologisch onderzoek zodat je de juiste hulp kunt vinden. Als dat niet speelt snap ik oprecht niet waarom dit je bezig houdt.
De enige reden om hiermee bezig te zijn is als je merkt dat je niet de goede psychische begeleiding krijgt - als je die nog nodig hebt - onder je huidige diagnose, en je een andere aanpak nodig hebt. In dat geval vraag je een uitgebreid psychologisch onderzoek zodat je de juiste hulp kunt vinden. Als dat niet speelt snap ik oprecht niet waarom dit je bezig houdt.
woensdag 21 februari 2018 15:56
Hey TO,
Als ik jouw post lees, zie ik dat je je een soort van probeert te verdedigen tegenover mensen die niet eens verstand hebben van borderline/ers. Ik werk zelf in de psychiatrie en ik zou nooit zomaar van iemand kunnen zeggen of diegene een persoonlijkheidsstoornis heeft. Daarvoor moet je eerst allerlei testen voor doen en dan zal een psycholoog of psychiater je uiteindelijk een diagnose kunnen geven. Borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen bevinden zich op een enorm spectrum. Iedereen, ook mensen zonder diagnose, heeft wel trekken van bepaalde persoonlijkheidstypes. Pas als je er in je dagelijks leven veel last van ondervindt en hier al levenslang last van hebt kun je spreken van een persoonlijkheidsstoornis. Ik lees in je bericht vooral veel onzekerheid. Ik denk dat het belangrijk is dat je je niet zo focust op een label. Mensen hebben die labels bedacht om bepaalde symptomen onder een verzamelnaam te kunnen zetten. Uiteindelijk maakt het niet uit of het label borderline of iets anders is, het gaat er om dat je leert omgaan met de dingen die jij moeilijk vindt. Ik zou een fijne therapeut zoeken waarbij je je ei kwijt kan. Kun je er over praten met je vriend?
Als ik jouw post lees, zie ik dat je je een soort van probeert te verdedigen tegenover mensen die niet eens verstand hebben van borderline/ers. Ik werk zelf in de psychiatrie en ik zou nooit zomaar van iemand kunnen zeggen of diegene een persoonlijkheidsstoornis heeft. Daarvoor moet je eerst allerlei testen voor doen en dan zal een psycholoog of psychiater je uiteindelijk een diagnose kunnen geven. Borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen bevinden zich op een enorm spectrum. Iedereen, ook mensen zonder diagnose, heeft wel trekken van bepaalde persoonlijkheidstypes. Pas als je er in je dagelijks leven veel last van ondervindt en hier al levenslang last van hebt kun je spreken van een persoonlijkheidsstoornis. Ik lees in je bericht vooral veel onzekerheid. Ik denk dat het belangrijk is dat je je niet zo focust op een label. Mensen hebben die labels bedacht om bepaalde symptomen onder een verzamelnaam te kunnen zetten. Uiteindelijk maakt het niet uit of het label borderline of iets anders is, het gaat er om dat je leert omgaan met de dingen die jij moeilijk vindt. Ik zou een fijne therapeut zoeken waarbij je je ei kwijt kan. Kun je er over praten met je vriend?
woensdag 21 februari 2018 15:58
Ik heb gewerkt met mensen met borderline problematiek, maar kan je geen diagnose geven over de computer. Instabiliteit staat centraal bij borderline, in stemming, relaties. Aantrekken en dan weer afstoten van mensen. Behoefte aan grenzeloosheid in relaties (in elkaar opgaan). Vaak is er ook sprake van zelfbeschadiging.
Piekeren en onzekerheid rondom je menstruatie lijkt me overigens gewoon normaal, wat meer rust nemen rondom die tijd en goede basisgezondheid (gezond eten, goed slapen, beweging) kan helpen.
Piekeren en onzekerheid rondom je menstruatie lijkt me overigens gewoon normaal, wat meer rust nemen rondom die tijd en goede basisgezondheid (gezond eten, goed slapen, beweging) kan helpen.
woensdag 21 februari 2018 16:00
eens, alleen komt het meestal pas tot uiting in de vroege volwassenheid als ik het mij goed herinnerhippygirl94 schreef: ↑21-02-2018 15:56Hey TO,
Als ik jouw post lees, zie ik dat je je een soort van probeert te verdedigen tegenover mensen die niet eens verstand hebben van borderline/ers. Ik werk zelf in de psychiatrie en ik zou nooit zomaar van iemand kunnen zeggen of diegene een persoonlijkheidsstoornis heeft. Daarvoor moet je eerst allerlei testen voor doen en dan zal een psycholoog of psychiater je uiteindelijk een diagnose kunnen geven. Borderline en andere persoonlijkheidsstoornissen bevinden zich op een enorm spectrum. Iedereen, ook mensen zonder diagnose, heeft wel trekken van bepaalde persoonlijkheidstypes. Pas als je er in je dagelijks leven veel last van ondervindt en hier al levenslang last van hebt kun je spreken van een persoonlijkheidsstoornis. Ik lees in je bericht vooral veel onzekerheid. Ik denk dat het belangrijk is dat je je niet zo focust op een label. Mensen hebben die labels bedacht om bepaalde symptomen onder een verzamelnaam te kunnen zetten. Uiteindelijk maakt het niet uit of het label borderline of iets anders is, het gaat er om dat je leert omgaan met de dingen die jij moeilijk vindt. Ik zou een fijne therapeut zoeken waarbij je je ei kwijt kan. Kun je er over praten met je vriend?
woensdag 21 februari 2018 16:11
Ik ben wel eens gediagnostiseerd met vermoeden van trekken van borderline- hoorde ik tien jaar later, toen ik opnieuw, wegens een burnout, bij die psycholoog kwam. Dit was gebaseerd op partydruggebruik in die tijd en een heftige onstabiele relatie die ik toen had. Ik vind de bewijslast maar matig, en de psycholoog gaf ook later aan dat ik er ofwel overheen was gegroeid ofwel dit verkeerd was gezien. Daar ik nu gewoon een stabiel leven lijdt met een relatie van 10 jaar en al 14 jaar geen drugs. Maar goed, wel een burnout, ik blijf wel iemand die intens leeft en blijkbaar moeite heeft met grenzen.
Ik vind in hindsight wel dat ik in mijn puberteit wel wat borderlinerig was met relaties- aantrekken afstoten, heel intens, relaties kapotmaken voordat men mij zou verlaten, grote onzekerheid. Hier ben ik gewoon overheen gegroeid. Ik vind het daarom eerder 'onvolwassenheid' dan borderline. Maar ik ben blij dat ik toen niet dat labeltje kreeg, of althans de psycholoog mij gewoon als mens behandelde en niet als label. Het is zo heftig meteen, ik snap wel dat je er een beetje bang voor bent. Maar ik zou me er geen zorgen over maken, iedereen zit ergens op de schaal van 0 tot 100% borderline, jij zit misschien op 30, een ander op 10. Als jijzelf of je partner niet vast loopt op jou onzekerige of emotionele karaktertrekken, is er dus ook geen probleem.
Ik vind in hindsight wel dat ik in mijn puberteit wel wat borderlinerig was met relaties- aantrekken afstoten, heel intens, relaties kapotmaken voordat men mij zou verlaten, grote onzekerheid. Hier ben ik gewoon overheen gegroeid. Ik vind het daarom eerder 'onvolwassenheid' dan borderline. Maar ik ben blij dat ik toen niet dat labeltje kreeg, of althans de psycholoog mij gewoon als mens behandelde en niet als label. Het is zo heftig meteen, ik snap wel dat je er een beetje bang voor bent. Maar ik zou me er geen zorgen over maken, iedereen zit ergens op de schaal van 0 tot 100% borderline, jij zit misschien op 30, een ander op 10. Als jijzelf of je partner niet vast loopt op jou onzekerige of emotionele karaktertrekken, is er dus ook geen probleem.
woensdag 21 februari 2018 16:17
Vorige keer riepen er niet ter zake kundige mensen wat en nu lijk je daar weer om te vragen. Vraag het niet op een forum. Gewoon niet doen.jo-janneke1986 schreef: ↑21-02-2018 15:19Waarschijnlijk heb je gelijk. Alleen mijn therapeut is 1 op 1 niet heel prettig. Ik zal dan op zoek moeten naar een ander. Tot nu toe voornamelijk alleen in groepsverband contact mee gehad.
Hoe bedoel je dat laatste trouwens: door het ditmaal anders te doen?
woensdag 21 februari 2018 16:49
Hee,
Ik herken de angst helaas. Recent heb ik een persoonlijkheidsonderzoek gehad en deze angst is toen heel erg gaan opspelen. Mijn psycholoog heeft mij toen gezegd dat dat echt alleen te bepalen is vanuit een onderzoek. Dat is simpelweg niet te bepalen met een gesprek of een verhaal op internet. Ik raad je dus echt aan om langs een professional te gaan.
Toch wil ik je een vraag stellen. Wat als je borderline zou hebben?
Ik herken de angst helaas. Recent heb ik een persoonlijkheidsonderzoek gehad en deze angst is toen heel erg gaan opspelen. Mijn psycholoog heeft mij toen gezegd dat dat echt alleen te bepalen is vanuit een onderzoek. Dat is simpelweg niet te bepalen met een gesprek of een verhaal op internet. Ik raad je dus echt aan om langs een professional te gaan.
Toch wil ik je een vraag stellen. Wat als je borderline zou hebben?
woensdag 21 februari 2018 19:13
Jij hebt jezelf ook niet gemaakt. Cluster C, angstig, vermijdend, beetje OCD (CDO op alfabetische volgorde) is op zich al vervelend genoeg. Je hebt de moeite gedaan om je te laten onderzoek en je volgt een ontwikkeltraject. Je bent dus echt goed bezig. Anderen mensen kunnen je misschien niet altijd plaatsen of plaatsen je in het verkeerde hokje. Dat kan ook een gebrek aan kennis en onkunde zijn. Het heeft uiteindelijk niet zoveel met jou te maken. Er zijn meer persoonlijkheidsvormen dan alleen de meest bekende aandoeningen.
Ik ken bijna niemand die spontaan roept: oh jij hebt zeker cluster C terwijl borderline en narcisme voor een beetje moeilijke vrouw of man al snel over de tong gaat.
Ik ken bijna niemand die spontaan roept: oh jij hebt zeker cluster C terwijl borderline en narcisme voor een beetje moeilijke vrouw of man al snel over de tong gaat.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 21 februari 2018 19:39
Die diagnose is je nooit gegeven, maar je maakt je druk om wat mensen (geen professionals) uit het verleden hebben gezegd? Je wil geen persoonlijkheidsonderzoek. Nee, dat zou ik ook zeker niet doen als je geen klachten hebt! Want je bent dan gewoon jezelf en als je geen klachten hebt ga je jezelf toch niet laten onderzoeken?
Maar zo te lezen heb je wel wat klachten en dan zou ik daarmee naar een professional gaan die je daarmee kan helpen, welke diagnose er dan uitkomt is niet zo zeer van belang. De uiting van persoonlijkheidsproblematiek is vaak anders, maar er is ook veel overlap en in de (emotionele) oorzaak juist heel veel overlap en komt het vaak terug op dezelfde kern. Dus als je klachten hebt zou ik niet zo veel waarde hechten aan de naam, maar aan je klachten en wat je daaraan kan doen: zijn er dingen die je anders wil in je leven, zo ja wat? (hoef je hier niet te beantwoorden, maar dat is de centrale vraag in je therapie).
Veel mensen zijn bang voor dat stereotiepe beeld van borderline, maar je kan inderdaad ook milde trekken hebben of dat je problematiek zich meer naar binnen richt waardoor je meer last hebt van somberheid/depressie/negatief zelfbeeld/zelf verwaarlozing of destructief gedrag/piekeren en voor de buitenwereld een ogenschijnlijk normaal leven. Wat ik wel lees in je verhaal is dat je voor alles een verklaring lijkt te willen hebben (in het verleden en in het hier en nu), maar ook al is die verklaring heel logisch rationeel gezien betekent dat niet dat de invloed op jou niet negatief was en dat je niet tekort bent gekomen in wat je als kind emotioneel nodig had. Ik vraag me af of je wel je ruimte durft in te nemen, misschien kijk leg je juist een beetje te veel eigen aandeel bij jezelf vaak. Maar goed, ik ken je niet persoonlijk, komt alleen in me op door het lezen van je post en kan in de realiteit heel anders zijn.
Maar zo te lezen heb je wel wat klachten en dan zou ik daarmee naar een professional gaan die je daarmee kan helpen, welke diagnose er dan uitkomt is niet zo zeer van belang. De uiting van persoonlijkheidsproblematiek is vaak anders, maar er is ook veel overlap en in de (emotionele) oorzaak juist heel veel overlap en komt het vaak terug op dezelfde kern. Dus als je klachten hebt zou ik niet zo veel waarde hechten aan de naam, maar aan je klachten en wat je daaraan kan doen: zijn er dingen die je anders wil in je leven, zo ja wat? (hoef je hier niet te beantwoorden, maar dat is de centrale vraag in je therapie).
Veel mensen zijn bang voor dat stereotiepe beeld van borderline, maar je kan inderdaad ook milde trekken hebben of dat je problematiek zich meer naar binnen richt waardoor je meer last hebt van somberheid/depressie/negatief zelfbeeld/zelf verwaarlozing of destructief gedrag/piekeren en voor de buitenwereld een ogenschijnlijk normaal leven. Wat ik wel lees in je verhaal is dat je voor alles een verklaring lijkt te willen hebben (in het verleden en in het hier en nu), maar ook al is die verklaring heel logisch rationeel gezien betekent dat niet dat de invloed op jou niet negatief was en dat je niet tekort bent gekomen in wat je als kind emotioneel nodig had. Ik vraag me af of je wel je ruimte durft in te nemen, misschien kijk leg je juist een beetje te veel eigen aandeel bij jezelf vaak. Maar goed, ik ken je niet persoonlijk, komt alleen in me op door het lezen van je post en kan in de realiteit heel anders zijn.
woensdag 21 februari 2018 19:46
Dit ja, en ik lees iets over groep. Bespreek dit in de groep. En als je je therapeut niet prettig vindt 1 op 1 bespreek dat ook gelijk.Koffiehagedis schreef: ↑21-02-2018 15:51De diagnose is nooit gevallen zeg je. Waarom ben je er dan überhaupt mee bezig? En waarom zou het relevant zijn? Je wordt niet anders als persoon van een etiket immers, dus hebt persoonlijk niets aan dat stickertje.
De enige reden om hiermee bezig te zijn is als je merkt dat je niet de goede psychische begeleiding krijgt - als je die nog nodig hebt - onder je huidige diagnose, en je een andere aanpak nodig hebt. In dat geval vraag je een uitgebreid psychologisch onderzoek zodat je de juiste hulp kunt vinden. Als dat niet speelt snap ik oprecht niet waarom dit je bezig houdt.
woensdag 21 februari 2018 19:51
Nouja, er is ook niemand die roept 'oh jij hebt cluster b!' als het over borderline gaat of over narcistische ps. Maar de vermijdende (ontwijkende) ps en obsessief-compulsieve ps hoor ik ook wel steeds vaker voorbijkomen en dat is cluster c.viva-amber schreef: ↑21-02-2018 19:13Ik ken bijna niemand die spontaan roept: oh jij hebt zeker cluster C terwijl borderline en narcisme voor een beetje moeilijke vrouw of man al snel over de tong gaat.
Maar goed, TO, ik denk niet dat dit zo van belang is. Jij maakt er wel iets groots van, misschien moet je dat bespreken in je therapie, waarom het voor jou zo belangrijk is,
