Psyche
alle pijlers
Dark night of the Soul
vrijdag 2 maart 2018 12:58
Zes weken geleden ben ik uit een manipulatieve, destructieve relatie gestapt. Het is een knipperlichtrelatie geweest, maar dit keer is de breuk definitief. Ik heb alle contact verbroken.
Ik realiseerde me vlak nadat ik eruit was gestapt (een soort wake-up call) dat ik uit de cirkel wil stappen waar ik steeds in beland. Ik realiseerde me heel duidelijk dat ik echt aan mezelf moet gaan werken omdat het zo niet langer kan en ik wil echt niet tot mijn tachtigste zo door gaan.
Ik ga ineens door hele heftige fases. Het is net alsof al mijn oude pijn aan de oppervlakte komt. Nu heb ik dat op zich wel eens eerder meegemaakt, maar nu wil ik er ook niet meer voor wegvluchten. Ik ben het zat. Ik ben helemaal klaar met dat mijn oude trauma's mijn leven zo bepalen.
Zoveel woede voel ik nu regelmatig. Woede over mijn jeugd, woede op mezelf, woede op mijn ex. Ik heb me altijd aangepast aan anderen, aan mijn ouders, aan situaties. Ik heb mezelf weggemaakt. Voelde me onbelangrijk, onzeker, alsof ik geen bestaansrecht heb. En nu ben ik op.
Nu spelen er meerdere dingen tegelijk. Mijn moeder heeft dementie en is stervende. Ik zit eigenlijk al jaren in een rouwproces. Ik mis echte connectie met mijn ouders. Ik heb wegens burn-out klachten al een tijd geen werk.
Het voelt alsof ik op een breekpunt sta in mijn leven, een omslagpunt met een 'ervoor' en 'erna'. Ik ben mezelf nooit echt geweest en nu lijk ik niet anders meer te kunnen.
Het is alsof ik al die tijd in een gevangenis heb gezeten en me nu bevrijd heb. Alleen durf ik de gevangenis niet uit. De deur staat open, buiten zijn de weilanden, daar is de vrijheid, de toekomst, maar ik ben zó bang!
Ik weet dat ik niet anders meer kan dat uit de gevangenis stappen. Ik kan en wil niet meer terug. Maar ik voel me zo verdomd alleen en wankel. Dit is precies wat ik moet leren denk ik: echt helemaal op mezelf vertrouwen. Het alleen doen.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Herkenbaarheid zoeken denk ik. Ervaringen van anderen horen die in iets soortgelijks hebben gezeten...
Ik realiseerde me vlak nadat ik eruit was gestapt (een soort wake-up call) dat ik uit de cirkel wil stappen waar ik steeds in beland. Ik realiseerde me heel duidelijk dat ik echt aan mezelf moet gaan werken omdat het zo niet langer kan en ik wil echt niet tot mijn tachtigste zo door gaan.
Ik ga ineens door hele heftige fases. Het is net alsof al mijn oude pijn aan de oppervlakte komt. Nu heb ik dat op zich wel eens eerder meegemaakt, maar nu wil ik er ook niet meer voor wegvluchten. Ik ben het zat. Ik ben helemaal klaar met dat mijn oude trauma's mijn leven zo bepalen.
Zoveel woede voel ik nu regelmatig. Woede over mijn jeugd, woede op mezelf, woede op mijn ex. Ik heb me altijd aangepast aan anderen, aan mijn ouders, aan situaties. Ik heb mezelf weggemaakt. Voelde me onbelangrijk, onzeker, alsof ik geen bestaansrecht heb. En nu ben ik op.
Nu spelen er meerdere dingen tegelijk. Mijn moeder heeft dementie en is stervende. Ik zit eigenlijk al jaren in een rouwproces. Ik mis echte connectie met mijn ouders. Ik heb wegens burn-out klachten al een tijd geen werk.
Het voelt alsof ik op een breekpunt sta in mijn leven, een omslagpunt met een 'ervoor' en 'erna'. Ik ben mezelf nooit echt geweest en nu lijk ik niet anders meer te kunnen.
Het is alsof ik al die tijd in een gevangenis heb gezeten en me nu bevrijd heb. Alleen durf ik de gevangenis niet uit. De deur staat open, buiten zijn de weilanden, daar is de vrijheid, de toekomst, maar ik ben zó bang!
Ik weet dat ik niet anders meer kan dat uit de gevangenis stappen. Ik kan en wil niet meer terug. Maar ik voel me zo verdomd alleen en wankel. Dit is precies wat ik moet leren denk ik: echt helemaal op mezelf vertrouwen. Het alleen doen.
Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Herkenbaarheid zoeken denk ik. Ervaringen van anderen horen die in iets soortgelijks hebben gezeten...
maandag 19 maart 2018 09:56
Allereerst heel sterk van je dat je uit die relatie bent gestapt en dat je ook al hulp hebt. Ik ken zelf heel goed het gevoel van 'jezelf kwijtraken' en 'alsmaar aanpassen'; dat kan heel subtiel gaan. Gesprekken met therapeut helpen, maar ook gewoon kletsen met vriendinnen. Al pratende krijg je je valkuilen steeds beter in beeld en heb je het veel sneller door waar je mee bezig bent. Dat is hoe ik het zelf ervaar. En al is er nog een lange weg te gaan, ik ben er me nu tenminste, itt tot lange tijd, wél van bewust. En inzicht is de eerste stap tot verandering. Maar dat heeft dus tijd nodig..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 19 maart 2018 12:39
Ik zie nu pas jullie reacties, dank jullie wel.
Gek, want ik had de moderators gevraagd het topic maar te sluiten, wegens gebrek aan respons. Misschien door de titel inderdaad...
Het gaat inmiddels wel wat beter met me. Ik ben even door de hel gegaan en in een achtbaan gezeten van heftige emoties. Blijkbaar was het nodig. Veel oud puin te ruimen. Er zijn nog wel wat obstakels in mijn leven te nemen, maar daar ben ik mee bezig. O.a. die ex die me kennelijk niet met rust wil laten. Dat maakt me erg gespannen.
Ik wil zo graag verder. Ik wil zo graag gewoon weer geluk ervaren en rust. Dat lukt bij vlagen, maar niet als ik hierin 'gestoord' word door mensen die negatieve aandacht zoeken (zoals ex). Ik heb hem al geblokkeerd, maar zijn mail komt gewoon in mijn spambox (kan het niet blokkeren). Erg irritant.
Gek, want ik had de moderators gevraagd het topic maar te sluiten, wegens gebrek aan respons. Misschien door de titel inderdaad...
Het gaat inmiddels wel wat beter met me. Ik ben even door de hel gegaan en in een achtbaan gezeten van heftige emoties. Blijkbaar was het nodig. Veel oud puin te ruimen. Er zijn nog wel wat obstakels in mijn leven te nemen, maar daar ben ik mee bezig. O.a. die ex die me kennelijk niet met rust wil laten. Dat maakt me erg gespannen.
Ik wil zo graag verder. Ik wil zo graag gewoon weer geluk ervaren en rust. Dat lukt bij vlagen, maar niet als ik hierin 'gestoord' word door mensen die negatieve aandacht zoeken (zoals ex). Ik heb hem al geblokkeerd, maar zijn mail komt gewoon in mijn spambox (kan het niet blokkeren). Erg irritant.
maandag 19 maart 2018 14:37
Niet aan toegeven hoor, dat is zijn ego die gekwetst is. Is tie niet gewend dat mensen hem niet meer moeten.
Je vroeg in het andere topic of ik steun had vanuit mijn omgeving. Voor mijn beste vrienden was de relatie met mijn ex hun een doorn in het oog omdat ze mij langzaam kapot zagen gaan. Ze hoorde van mij natuurlijk vanook alle ellende verhalen.
Ze waren super opgelucht toen ik het eindelijk na 3 en half jaar uitmaakte. Ze zeggen ook dat ik nu veel rustiger en vrolijker ben, en dat ik er vooral een stuk beter uitzie.
Mijn ex had veel destructief gedrag, Blowen en zuipen waarin ik mee ging de weekenden dat ik bij hem was.
Je vroeg in het andere topic of ik steun had vanuit mijn omgeving. Voor mijn beste vrienden was de relatie met mijn ex hun een doorn in het oog omdat ze mij langzaam kapot zagen gaan. Ze hoorde van mij natuurlijk vanook alle ellende verhalen.
Ze waren super opgelucht toen ik het eindelijk na 3 en half jaar uitmaakte. Ze zeggen ook dat ik nu veel rustiger en vrolijker ben, en dat ik er vooral een stuk beter uitzie.
Mijn ex had veel destructief gedrag, Blowen en zuipen waarin ik mee ging de weekenden dat ik bij hem was.
maandag 19 maart 2018 17:11
@Sjaantje
Goh, wederom zeer herkenbaar weer. Fijn dat je je vrienden nog om je heen hebt en dat ze niet langzaam allemaal zijn afgevallen door de hele situatie met je ex! Dat had ook kunnen gebeuren.
Ik hoor nu ook veel in mijn omgeving hoe 'anders' ik was in de relatie met hem. Nu vinden ze me veel sterker, vrolijker en er beter uitzien. Maar ik was dan ook echt een wrak op een gegeven moment. Niet alleen door de psychische toestanden, maar ook door de destructieve levensstijl. Ook veel drank en blowen... slecht eten, weinig slaap.
Langzaam gaat het lichamelijk, geestelijk en psychisch steeds iets beter. Eigenlijk ben ik pas sinds een week uit dat diepe, zwarte gat waar ik in zat.
En nee, ik geef niet meer aan mijn ex toe... hoeveel moeite me het soms ook kost. Alles draait toch alleen maar om hem altijd. En ik voel me direct weer zo waardeloos als in de relatie, als ik iets van hem hoor. De manier waarop ook. Nog altijd even leeg en nietszeggend.
Goh, wederom zeer herkenbaar weer. Fijn dat je je vrienden nog om je heen hebt en dat ze niet langzaam allemaal zijn afgevallen door de hele situatie met je ex! Dat had ook kunnen gebeuren.
Ik hoor nu ook veel in mijn omgeving hoe 'anders' ik was in de relatie met hem. Nu vinden ze me veel sterker, vrolijker en er beter uitzien. Maar ik was dan ook echt een wrak op een gegeven moment. Niet alleen door de psychische toestanden, maar ook door de destructieve levensstijl. Ook veel drank en blowen... slecht eten, weinig slaap.
Langzaam gaat het lichamelijk, geestelijk en psychisch steeds iets beter. Eigenlijk ben ik pas sinds een week uit dat diepe, zwarte gat waar ik in zat.
En nee, ik geef niet meer aan mijn ex toe... hoeveel moeite me het soms ook kost. Alles draait toch alleen maar om hem altijd. En ik voel me direct weer zo waardeloos als in de relatie, als ik iets van hem hoor. De manier waarop ook. Nog altijd even leeg en nietszeggend.
dinsdag 20 maart 2018 09:30
IRA-Z, doorzetten hoor niet meer teruggaan. Want er veranderd niets. Toen ik het uitmaakte had meneer ineens weer een baan 40 uur en zei overdag niet meer te blowen. Ik had echt zoiets nu kan het ineens wel maar ik weet dat dit van korte duur is en hij toch weer terugval in zijn oude gedrag.
Als hij iets had willen veranderen dan had dit wel in die jaren gebeurd. Maar was het ook zat dat hij mij steeds kleineerde en als een vrouwtje zag. Hij vergeleek mij continue met zijn psycho ex werd daar zo moe van. Hij noemde mij zovaak bij haar naam.
Het is nu 4 maanden verder en elke dag voel ik mij een stukje beter en het helpt echt dat hij totaal uit mijn leven is gewist, zo kan ik mijn wonden likken en genezen en er van leren.
Als hij iets had willen veranderen dan had dit wel in die jaren gebeurd. Maar was het ook zat dat hij mij steeds kleineerde en als een vrouwtje zag. Hij vergeleek mij continue met zijn psycho ex werd daar zo moe van. Hij noemde mij zovaak bij haar naam.
Het is nu 4 maanden verder en elke dag voel ik mij een stukje beter en het helpt echt dat hij totaal uit mijn leven is gewist, zo kan ik mijn wonden likken en genezen en er van leren.
woensdag 21 maart 2018 10:48
Oh nee... ik ga nooit meer terug!! Ik kijk wel uit. Hij verandert inderdaad niet. Dat doet hij al 15 jaar niet, dus dat zal nu ook niet gebeuren. Bovendien neemt hij geen verantwoordelijkheid voor zijn leven, maakt geen keuzes, dus hij is stuck. Eigenlijk is hij een heel triest geval.
Vreselijk dat jouw ex je zo kleineerde en vergeleek mijn zijn psycho ex. Heel naar.
Ik zou willen dat ik even een sprong kon maken van twee maanden of meer. Het is bij mij twee maanden uit en gaat wel beter, maar ik denk nog steeds elke dag aan hem. Het ging een tijdje goed, maar sinds tien dagen probeerde hij me steeds te bereiken en dan wordt ik emotioneel helemaal teruggezogen.
Heel goed dus dat jij helemaal geen contact meer met hem hebt! Hij heeft dus nooit een poging gedaan of kan je dat niet weten?
Ik kijk er nu naar uit dat ik de komende maanden echt voor mezelf heb. Ik zou bijna willen verhuizen om deze stad met alle herinneringen en plekken die ik nu vermijd achter te laten, een nieuw begin.
Als ik nu de deur uit ga, ben ik altijd een beetje op mijn hoede om hem tegen te komen. Ben ook nog steeds een beetje bang dat hij ineens zou aanbellen oid. Dat houd me ook 'vast'. De rest zit in het hoofd.
Vreselijk dat jouw ex je zo kleineerde en vergeleek mijn zijn psycho ex. Heel naar.
Ik zou willen dat ik even een sprong kon maken van twee maanden of meer. Het is bij mij twee maanden uit en gaat wel beter, maar ik denk nog steeds elke dag aan hem. Het ging een tijdje goed, maar sinds tien dagen probeerde hij me steeds te bereiken en dan wordt ik emotioneel helemaal teruggezogen.
Heel goed dus dat jij helemaal geen contact meer met hem hebt! Hij heeft dus nooit een poging gedaan of kan je dat niet weten?
Ik kijk er nu naar uit dat ik de komende maanden echt voor mezelf heb. Ik zou bijna willen verhuizen om deze stad met alle herinneringen en plekken die ik nu vermijd achter te laten, een nieuw begin.
Als ik nu de deur uit ga, ben ik altijd een beetje op mijn hoede om hem tegen te komen. Ben ook nog steeds een beetje bang dat hij ineens zou aanbellen oid. Dat houd me ook 'vast'. De rest zit in het hoofd.
woensdag 21 maart 2018 11:10
Ira-Z, geloof mij het wordt echt beter. Ik ben nu 4 maanden verder en denk ook elke dag nog wel aan hem maar het is anders meer op de achtergrond met minder emoties.
Hij heeft op zijn manier het nog wel geprobeerd contact te maken maar echt op een, hoe zal ik het zeggen hooghartige manier.
Voorbeeld: Na de jaarwisseling was ik in een ruimte waar iedereen elkaar nieuwjaar wenste. Hij was daar ook en vond het lullig om hem over te slaan. Dus ik kuste hem nieuwjaar, gewoon op de wang en hij gaf mij ineens een kus in mijn nek en best lang ook.
Bij thuiskomst kreeg ik een berichtje van hem met als boodschap: sorry van de nekzoen, dat was niet zo bedoeld het was automatisme, een reflex. Zie het maar als een een omhelzing.
Geloof mij dit ging heel bewust, en waarom je excuses voor zoiets aanbieden via een berichtje terwijl ik daar nog stond had je ook gelijk kunnen zeggen toch?
Maar dat was zijn manier om weer contact te maken. Maar verder heeft hij weinig contact opgenomen, maar had ik ook niet verwacht hij is een ontzettend kil persoon.
Het was net uit en we waren volgens mij redelijk goed uit elkaar gegaan, ik was kort daarna jarig en hij heeft mij nog geen apje gestuurd om te feliciteren.
Om een tijd daarna in een toevallig telefoongesprek (volgens hem had ik hem een paar keer proberen te bellen, wat niet waar was, want ik had zijn nummer niet eens meer, daarom belde hij mij) te zeggen dat hij heeft getwijfeld om mij wel een berichtje te sturen maar het niet heeft gedaan, op mijn vraag waarom heb ik nooit antwoord gekregen. Allemaal spelletjes om mij alsnog te kwetsen.
Ik heb op een gegeven moment besloten om al het contact met hem te verbreken omdat ik toch iedere keer weer overstuur was na contact met hem, en dat heeft mij echt heel goed geholpen. Hij is langzaam aan het vervagen.
Hij heeft op zijn manier het nog wel geprobeerd contact te maken maar echt op een, hoe zal ik het zeggen hooghartige manier.
Voorbeeld: Na de jaarwisseling was ik in een ruimte waar iedereen elkaar nieuwjaar wenste. Hij was daar ook en vond het lullig om hem over te slaan. Dus ik kuste hem nieuwjaar, gewoon op de wang en hij gaf mij ineens een kus in mijn nek en best lang ook.
Bij thuiskomst kreeg ik een berichtje van hem met als boodschap: sorry van de nekzoen, dat was niet zo bedoeld het was automatisme, een reflex. Zie het maar als een een omhelzing.
Geloof mij dit ging heel bewust, en waarom je excuses voor zoiets aanbieden via een berichtje terwijl ik daar nog stond had je ook gelijk kunnen zeggen toch?
Maar dat was zijn manier om weer contact te maken. Maar verder heeft hij weinig contact opgenomen, maar had ik ook niet verwacht hij is een ontzettend kil persoon.
Het was net uit en we waren volgens mij redelijk goed uit elkaar gegaan, ik was kort daarna jarig en hij heeft mij nog geen apje gestuurd om te feliciteren.
Om een tijd daarna in een toevallig telefoongesprek (volgens hem had ik hem een paar keer proberen te bellen, wat niet waar was, want ik had zijn nummer niet eens meer, daarom belde hij mij) te zeggen dat hij heeft getwijfeld om mij wel een berichtje te sturen maar het niet heeft gedaan, op mijn vraag waarom heb ik nooit antwoord gekregen. Allemaal spelletjes om mij alsnog te kwetsen.
Ik heb op een gegeven moment besloten om al het contact met hem te verbreken omdat ik toch iedere keer weer overstuur was na contact met hem, en dat heeft mij echt heel goed geholpen. Hij is langzaam aan het vervagen.
woensdag 21 maart 2018 15:00
Heel herkenbaar .
Ik zit in een bijna identieke situatie. Ik heb een geschiedenis van dysfunctionele relaties, ook met mijn ouders. (Daar is het begonnen bij mij)
Wat ik inmiddels via pijnlijke weg heb "ontdekt" is dat ik moet leren mezelf als prioriteit te zien . Van mezelf (leren) houden ...
Dat is de basis van een gelukkig leven. Zit het daar niet goed dan moet dat hersteld worden. Ik ben daar nu mee bezig, net als jij.
Vanuit de herkenning wil ik jou dit meegeven:
Het is nu echt tijd voor JOU. Doen wat goed is voor JOU. Uit die destructieve relatie stappen bijv. Goed dat je dat hebt gedaan ! En nu m.b.v therapie leren hoe je in het vervolg goed voor JOUzelf kan zorgen .
Het voelt als jezelf opnieuw moeten uitvinden , dat kost tijd en inspanning omdat je zo lang gewend was niet goed voor JOUzelf te zorgen . Maar hou voor ogen dat JIJ al jouw liefde en geduld verdient (die je eerst aan anderen zo gaf).
JIJ hebt nu voor JOUzelf gekozen, daarmee ben jij op de goede weg . Je komt er wel hoor (en ik ook)
Ik zit in een bijna identieke situatie. Ik heb een geschiedenis van dysfunctionele relaties, ook met mijn ouders. (Daar is het begonnen bij mij)
Wat ik inmiddels via pijnlijke weg heb "ontdekt" is dat ik moet leren mezelf als prioriteit te zien . Van mezelf (leren) houden ...
Dat is de basis van een gelukkig leven. Zit het daar niet goed dan moet dat hersteld worden. Ik ben daar nu mee bezig, net als jij.
Vanuit de herkenning wil ik jou dit meegeven:
Het is nu echt tijd voor JOU. Doen wat goed is voor JOU. Uit die destructieve relatie stappen bijv. Goed dat je dat hebt gedaan ! En nu m.b.v therapie leren hoe je in het vervolg goed voor JOUzelf kan zorgen .
Het voelt als jezelf opnieuw moeten uitvinden , dat kost tijd en inspanning omdat je zo lang gewend was niet goed voor JOUzelf te zorgen . Maar hou voor ogen dat JIJ al jouw liefde en geduld verdient (die je eerst aan anderen zo gaf).
JIJ hebt nu voor JOUzelf gekozen, daarmee ben jij op de goede weg . Je komt er wel hoor (en ik ook)
woensdag 21 maart 2018 17:48
@Julia, Ik las toevallig net je verhaal op je topic van de disfunctionele relatie met je ex. Veel herkenbaarheid.
Het is inderdaad de hoogste tijd voor mijzelf in mijn leven. Het voelt alsof ik een grote opruiming moet houden. De opruiming in mezelf heb ik grotendeels gehad; de hel van door allerlei emoties heen gaan en er niet meer van weglopen. Verwerken dus. De tijd nemen om alles te laten helen. Ook iets wat ik eigenlijk nu pas voor het eerst echt doe in mijn leven (ik ben 40).
Het voelt inderdaad als jezelf opnieuw uitvinden. Lastig om oude patronen te doorbreken. Het zijn net groeven in een plaat die zo diep zijn dat de naald er steeds weer ongemerkt inschiet... Maar ik ga er zeker komen! Daar ben ik zo vastbesloten in sinds ik die relatie heb beeïndigd. Ik ben de ellende gewoon zat en ik wil heel graag rust in mijn leven, gewoon blij kunnen zijn, genieten! Ik realiseer me nu heel sterk dat veel van de ellende in mijn leven kwam doordat ik niet voor mezelf durfde te kiezen en niet deed wat goed was voor mij. Ik ben zó afgebroken in mijn laatste relatie dat het echt een wake-up call was. Dat nooit meer.
En inzicht en bewustzijn is echt het halve werk. Plus een hele grote dosis zelfcompassie!!
Ik heb net als jij een geschiedenis met moeizame, ingewikkelde relaties die ook begonnen zijn in mijn jeugd. Wrang dat je vervolgens steeds hetzelfde blijft herhalen uit vertrouwdheid en daarmee nog meer beschadigd raakt. Soms maakt dat me boos, maar vaak ben ik er ergens nog dankbaar voor ook. Het heeft me wel gemaakt tot de vrouw die ik nu ben en ondanks alles ben ik daar trots op.
Het is inderdaad de hoogste tijd voor mijzelf in mijn leven. Het voelt alsof ik een grote opruiming moet houden. De opruiming in mezelf heb ik grotendeels gehad; de hel van door allerlei emoties heen gaan en er niet meer van weglopen. Verwerken dus. De tijd nemen om alles te laten helen. Ook iets wat ik eigenlijk nu pas voor het eerst echt doe in mijn leven (ik ben 40).
Het voelt inderdaad als jezelf opnieuw uitvinden. Lastig om oude patronen te doorbreken. Het zijn net groeven in een plaat die zo diep zijn dat de naald er steeds weer ongemerkt inschiet... Maar ik ga er zeker komen! Daar ben ik zo vastbesloten in sinds ik die relatie heb beeïndigd. Ik ben de ellende gewoon zat en ik wil heel graag rust in mijn leven, gewoon blij kunnen zijn, genieten! Ik realiseer me nu heel sterk dat veel van de ellende in mijn leven kwam doordat ik niet voor mezelf durfde te kiezen en niet deed wat goed was voor mij. Ik ben zó afgebroken in mijn laatste relatie dat het echt een wake-up call was. Dat nooit meer.
En inzicht en bewustzijn is echt het halve werk. Plus een hele grote dosis zelfcompassie!!
Ik heb net als jij een geschiedenis met moeizame, ingewikkelde relaties die ook begonnen zijn in mijn jeugd. Wrang dat je vervolgens steeds hetzelfde blijft herhalen uit vertrouwdheid en daarmee nog meer beschadigd raakt. Soms maakt dat me boos, maar vaak ben ik er ergens nog dankbaar voor ook. Het heeft me wel gemaakt tot de vrouw die ik nu ben en ondanks alles ben ik daar trots op.
woensdag 21 maart 2018 17:56
@Sjaantje,
Ja, dat soort rare 'pogingen' om weer contact aan te halen deed mijn ex ook eerdere keren. Hij was alleen altijd zo schijnbaar onverschillig en nonchalant. Alsof niets hem echt kon raken. Gek werd ik daarvan. Misschien dezelfde kilte als die jij beschrijft. Ik raakte altijd over mijn toeren en gefrustreerd van hem.
Pas toen ik het contact echt verbrak, kreeg ik ook rust.
Ik geloof ook wel erin dat het beter gaat worden. Ik heb het eerder uitgemaakt met hem en toen voelde ik me na een maand of drie ook weer stukken beter en gelukkiger. Het is nu wel een beetje anders, omdat ik nu voel dat het veel definitiever is van mij uit. Ik zie het hele plaatje nu veel beter en hij is gewoon echt een psychisch ziek persoon. Dat maakt het aan de ene kant makkelijker, maar aan de andere kant ook moeilijker.
Op een gegeven moment vervaagt hij inderdaad naar de achtergrond. En uiteindelijk is hij helemaal niet meer belangrijk of interessant. Ik kijk enorm uit naar dat moment. Dan ben ik pas echt vrij!
Ja, dat soort rare 'pogingen' om weer contact aan te halen deed mijn ex ook eerdere keren. Hij was alleen altijd zo schijnbaar onverschillig en nonchalant. Alsof niets hem echt kon raken. Gek werd ik daarvan. Misschien dezelfde kilte als die jij beschrijft. Ik raakte altijd over mijn toeren en gefrustreerd van hem.
Pas toen ik het contact echt verbrak, kreeg ik ook rust.
Ik geloof ook wel erin dat het beter gaat worden. Ik heb het eerder uitgemaakt met hem en toen voelde ik me na een maand of drie ook weer stukken beter en gelukkiger. Het is nu wel een beetje anders, omdat ik nu voel dat het veel definitiever is van mij uit. Ik zie het hele plaatje nu veel beter en hij is gewoon echt een psychisch ziek persoon. Dat maakt het aan de ene kant makkelijker, maar aan de andere kant ook moeilijker.
Op een gegeven moment vervaagt hij inderdaad naar de achtergrond. En uiteindelijk is hij helemaal niet meer belangrijk of interessant. Ik kijk enorm uit naar dat moment. Dan ben ik pas echt vrij!
donderdag 22 maart 2018 12:27
Slik je anti depressiva ?
Ik niet, ik neem Rhodiola, een natuurlijk kruid met de werking van anti depressiva, zonder zware bijwerkingen .
Ik heb daar veel aan: vermindering van stress , minder gepieker en somberheid , meer (positieve) energie etc.
Toen ik het begon te gebruiken merkte ik meteen al positieve werking ervan . ( ik was voorheen heel somber)
Misschien helpt het jou ook ?
Op Google kan je er veel info over vinden .
Ik niet, ik neem Rhodiola, een natuurlijk kruid met de werking van anti depressiva, zonder zware bijwerkingen .
Ik heb daar veel aan: vermindering van stress , minder gepieker en somberheid , meer (positieve) energie etc.
Toen ik het begon te gebruiken merkte ik meteen al positieve werking ervan . ( ik was voorheen heel somber)
Misschien helpt het jou ook ?
Op Google kan je er veel info over vinden .
donderdag 22 maart 2018 15:38
Hoi Julia,
Ik heb het net even gegoogeld. Klinkt bijna als een wondermiddel!
Ik ga het zeker proberen. Voorheen gebruikte ik wel eens sint Janskruid, maar dat mag niet in combinatie met bepaalde medicijnen. Weet niet of dat ook geldt voor Rhodiola, maar dat vraag ik wel even na bij de drogist. Dank voor de tip!!
Ik heb het net even gegoogeld. Klinkt bijna als een wondermiddel!
Ik ga het zeker proberen. Voorheen gebruikte ik wel eens sint Janskruid, maar dat mag niet in combinatie met bepaalde medicijnen. Weet niet of dat ook geldt voor Rhodiola, maar dat vraag ik wel even na bij de drogist. Dank voor de tip!!
donderdag 22 maart 2018 16:33
Hier staat veel info over Rhodiola, ook wanneer je het beter niet kan gebruiken :Ira-Z schreef: ↑22-03-2018 15:38Hoi Julia,
Ik heb het net even gegoogeld. Klinkt bijna als een wondermiddel!
Ik ga het zeker proberen. Voorheen gebruikte ik wel eens sint Janskruid, maar dat mag niet in combinatie met bepaalde medicijnen. Weet niet of dat ook geldt voor Rhodiola, maar dat vraag ik wel even na bij de drogist. Dank voor de tip!!
https://kruidje-gezond.eu/rhodiola-bijwerkingen/
In het algemeen is het af te raden bij bi polariteit , dit omdat het stimulerend kan werken en als iemand in een manie zit , versterkt het dus de onrust .
Ik heb ook goede verhalen over Ashgawanda gehoord ( ongeveer zelfde werking) . Ben er zelf niet mee bekend.
Ik had me voorgenomen als Rhodiola niet zou werken , Ashgawanda te proberen . Maar ben al bijna een maand heel blij met Rhodiola.
Het is sowieso goed om met je behandelaar te overleggen , al zijn het natuurlijke supplementen .
donderdag 22 maart 2018 17:00
Zo dan, je omschrijft het precies! Kon even de woorden niet vinden maar dit! Maar wel elke keer janken om zijn ex vriendin die het zo moeilijk had en misschien wel zelfmoord ging plegen. Dat ik mijn moeder zag wegkwijnen voor mijn ogen aan kanker en haar dood daar moest ik maar niet te lang in blijven hangen volgens hem want je kan niet alles toe schrijven aan de rouw. Echt zo focking koud en kil.Ira-Z schreef: ↑21-03-2018 17:56@Sjaantje,
Ja, dat soort rare 'pogingen' om weer contact aan te halen deed mijn ex ook eerdere keren. Hij was alleen altijd zo schijnbaar onverschillig en nonchalant. Alsof niets hem echt kon raken. Gek werd ik daarvan. Misschien dezelfde kilte als die jij beschrijft. Ik raakte altijd over mijn toeren en gefrustreerd van hem.
Pas toen ik het contact echt verbrak, kreeg ik ook rust.
Ik geloof ook wel erin dat het beter gaat worden. Ik heb het eerder uitgemaakt met hem en toen voelde ik me na een maand of drie ook weer stukken beter en gelukkiger. Het is nu wel een beetje anders, omdat ik nu voel dat het veel definitiever is van mij uit. Ik zie het hele plaatje nu veel beter en hij is gewoon echt een psychisch ziek persoon. Dat maakt het aan de ene kant makkelijker, maar aan de andere kant ook moeilijker.
Op een gegeven moment vervaagt hij inderdaad naar de achtergrond. En uiteindelijk is hij helemaal niet meer belangrijk of interessant. Ik kijk enorm uit naar dat moment. Dan ben ik pas echt vrij!
vrijdag 23 maart 2018 11:36
Ja, dat gejank om anderen (lees zichzelf) komt me bekend voor. Dat zogenaamd zo betrokken zijn bij anderen omdat hij van ze hield of ze zielig vond... het draaide uiteindelijk echt allemaal om zijn eigen ego. Krokodillentranen meestal. En boos worden op mij als ik daar naar zijn idee niet 'adequaat' op reageerde. Alleen de vraag al: 'Hoe voel je je herover?' maakte hem woedend. Want dat zág ik toch wel??Sjaantje37 schreef: ↑22-03-2018 17:00Zo dan, je omschrijft het precies! Kon even de woorden niet vinden maar dit! Maar wel elke keer janken om zijn ex vriendin die het zo moeilijk had en misschien wel zelfmoord ging plegen. Dat ik mijn moeder zag wegkwijnen voor mijn ogen aan kanker en haar dood daar moest ik maar niet te lang in blijven hangen volgens hem want je kan niet alles toe schrijven aan de rouw. Echt zo focking koud en kil.
Tja... ik kan wel aan de gang blijven over dit soort en andere voorvallen. Misschien moet ik dat voor mezelf ook maar eens gaan opschrijven, om mezelf eraan te herinneren wat voor een belachelijke relatie het eigenlijk was.
Ik merk wel dat ik er moeite mee heb dat hij nu een leegte achterlaat, gezien ik zoveel met hem bezig was... In het begin was het lekker rustig, nu is het onrustig. Ik heb gewoon te weinig om handen ook. Ik kon even helemaal niets meer vlak nadat het uit was, dus ik had even alles wat ik nog wel deed (vrijwilligerswerk, sporten) on hold gezet. Maar ik wil dat nu wel weer snel gaan oppakken, want nu is de leegte en de stilte wel erg aanwezig. Ik sta sowieso op een soort breekpunt in mijn leven. Ik ben nergens aan gebonden, dat geeft een hoop vrijheid, maar ook onzekerheid. Ik kan verhuizen, het helemaal over een andere boeg gooien. Ik kan een aantal oude dingen hier weer oppakken. Zoveel keuzes... ik word er gek van. Geen idee wat ik precies wil.
vrijdag 23 maart 2018 12:14
Eerst rustig ademhalen, en de wereld bekijken met al de kansen die nu voor je liggen. Kijken wat je aan kan en waar je weer zin in heb want bezig zijn helpt enorm! Ik zelf heb mijn zoon, werk, hobby, huizenjacht en verkoop van mijn woning en dat heeft mij enorm geholpen om niet weer terug te vallen in het oude destructieve patroon.Ira-Z schreef: ↑23-03-2018 11:36Ja, dat gejank om anderen (lees zichzelf) komt me bekend voor. Dat zogenaamd zo betrokken zijn bij anderen omdat hij van ze hield of ze zielig vond... het draaide uiteindelijk echt allemaal om zijn eigen ego. Krokodillentranen meestal. En boos worden op mij als ik daar naar zijn idee niet 'adequaat' op reageerde. Alleen de vraag al: 'Hoe voel je je herover?' maakte hem woedend. Want dat zág ik toch wel??
Tja... ik kan wel aan de gang blijven over dit soort en andere voorvallen. Misschien moet ik dat voor mezelf ook maar eens gaan opschrijven, om mezelf eraan te herinneren wat voor een belachelijke relatie het eigenlijk was.
Ik merk wel dat ik er moeite mee heb dat hij nu een leegte achterlaat, gezien ik zoveel met hem bezig was... In het begin was het lekker rustig, nu is het onrustig. Ik heb gewoon te weinig om handen ook. Ik kon even helemaal niets meer vlak nadat het uit was, dus ik had even alles wat ik nog wel deed (vrijwilligerswerk, sporten) on hold gezet. Maar ik wil dat nu wel weer snel gaan oppakken, want nu is de leegte en de stilte wel erg aanwezig. Ik sta sowieso op een soort breekpunt in mijn leven. Ik ben nergens aan gebonden, dat geeft een hoop vrijheid, maar ook onzekerheid. Ik kan verhuizen, het helemaal over een andere boeg gooien. Ik kan een aantal oude dingen hier weer oppakken. Zoveel keuzes... ik word er gek van. Geen idee wat ik precies wil.
Ik liep zojuist over de afdeling waar ik werk en besefte dat ik daar al heel lang niet meer heb gehuild op de wc om hem, of opgefokt rond liep na het zoveelste kut gesprek met mijn ex.
Jouw ex lijkt superveel op de mijne en ik geloof echt dat mijn ex narcistische trekjes heeft, want hij had zich ook opgeworpen als de therapeut van zijn ex waarmee het steeds slechter ging door zijn therapie van drank en drugs, en werd woedend op mij als ik zei dat hij haar niet kon helpen, ja door haar los te laten maar dat kon niet want ze was zijn zusje geworden. (Hoe ziek want hij lag met haar halfnaakt in bed). En hij moest haar redden...weet je begrijp niet wat mij bezield heef dat ik hier zolang in ben blijven hangen. Zou echt niet meer terug willen, wil hem eigenlijk ook nooit meer zien maar de kans is daar dat ik hem toch weer tegen kom. Ik heb het tot nu toe kunnen vermijden.
Maar pak je leven op hij is het verleden, hij heeft jou nodig voor zijn ego, niet omdat hij van jou houdt, zijn zij sowieso wel in staat om lief te hebben?
