Hoe kwam jij erachter dat je autisme hebt?

Ik bleef maar vastlopen, meerdere GGZ opnames. En toen ging vorig jaar bij een behandelaar een lichtje branden, ben ik onderzocht en bleek het autisme. Ik ben nog hard op zoek naar manieren om het leven makkelijker te maken. Succes met je onderzoeken!

Ik liep ook tegen van alles aan in het leven. Ben na een lang traject van trial and error uiteindelijk getest op autisme.

Pas nu, zo'n 6 jaar na het krijgen van de diagnose beginnen dingen echt beter te gaan. Doordat ik mijzelf ondertussen beter heb leren kennen en door de inzet van medicatie.

hertje89 schreef: ↑

20-03-2018 14:43

Ik bleef maar vastlopen, meerdere GGZ opnames. En toen ging vorig jaar bij een behandelaar een lichtje branden, ben ik onderzocht en bleek het autisme. Ik ben nog hard op zoek naar manieren om het leven makkelijker te maken. Succes met je onderzoeken!

Hier hetzelfde verhaal!

Ik heb nu geen tijd om mijn verhaal te typen maar ik kom er op terug TO.

Toen ik depressief was, heb ik een tijdje in een kliniek gezeten. Daar is de diagnose gesteld.

Verder bleef ik ook maar vastlopen en voel(de) ik mezelf daardoor een gigantische mislukkeling.

Dit belooft niet veel goeds voor mijn zoontje van 3 als ik dit zo lees

Wat voor medicatie?

Blijven vastlopen zonder echt duidelijk te krijgen waardoor.
Eerst kreeg ik de diagnose borderline en daar heb ik veel therapie voor gehad. Tijdens die trajecten ging het beter maar ik kon het geleerde niet vasthouden. Dat was niet meer te verklaren en ben ik op internet gaan zoeken. Ik kwam autisme tegen en een therapeut dacht daar ook aan. Daardoor heb ik me opnieuw laten onderzoeken waarbij ook weer gekeken is of ik niet toch een persoonlijkheidsstoornis heb. Uit het onderzoek kwam alleen autisme.
En nu vallen er allemaal puzzelstukjes op hun plek.

taxi87 schreef: ↑

20-03-2018 15:49

Dit belooft niet veel goeds voor mijn zoontje van 3 als ik dit zo lees

Wat voor medicatie?

Waarom niet? Als hij de diagnose toch nu al heeft dan kan er toch tijdig hulp starten?

Raflesia schreef: ↑

20-03-2018 16:04

Mag ik vragen van welk type autisme jij last hebt? Had gezien dat je zoveel soorten hebt D:

Ik heb mijn diagnose gekregen onder het huidige DSM V diagnose systeem. Nu valt alles onder 1 diagnose, autisme, dus dat heb ik.

Ik heb zelf geen autisme, maar het is wel onderzocht en ik heb er destijds veel over gelezen. Het schijnt dat autisme bij vrouwen vaak over het hoofd wordt gezien... Of gemisdiagnosticeerd als iets anders

Raflesia schreef: ↑

20-03-2018 16:14

Ah oké, dus ze zeggen niet meer jij heb asperger, klassiek autisme, PDD-nos, etc? Dat is eigenlijk ook best breed, omdat ze in hoofdlijnen niet eens zo zeer op elkaar hoeven te lijken.

Nee klopt, het is nu ASS. Omdat er zoveel gradaties zijn en er ook vaak overlappingen zijn, waarbij er niet zuiver van 1 type sprake is.

Ik heb vorig jaar een tijd intensieve hulp gehad via de GGZ aan huis ipv een opname, en iemand van dat team kwam er mee, of ik nooit aan autisme gedacht had.

Ben daardoor erover in gesprek gegaan met mijn psycholoog(naar wie ik al ging vanwege depressie en angst) en die heeft een test aangevraagd.

taxi87 schreef: ↑

20-03-2018 15:49

Dit belooft niet veel goeds voor mijn zoontje van 3 als ik dit zo lees

Wat voor medicatie?

Je bent er juist op tijd bij, dat is alleen maar positief. Hoe eerder hulp, des te meer resultaat! Echte medicatie voor autisme bestaat helaas niet, wel voor enkele van de symptomen zoals angst bijv. Mijn zoon is inmiddels 11 en is ook jong gediagnosticeerd. Het gaat prima met hem, weinig problemen tot nu toe. Met zijn zusje (zonder diagnose) hebben we zelfs meer moeite .

En een diagnose is ook niet levenslang hè (officieel zelfs maar 2 jaar). Er zijn zoveel varianten binnen het autistisch spectrum, dus het ligt er maar net aan in welke mate hij het heeft. Heeft hij ook een afwijkende taalontwikkeling? Zo kwamen we er bij onze zoon achter.

Een tip is het boek; Met autisme valt goed te leven!

Ghost79 schreef: ↑

20-03-2018 16:28

En een diagnose is ook niet levenslang hè (officieel zelfs maar 2 jaar).

Je word met autisme geboren en je gaat er mee dood, dus dat kan niet echt toch?

taxi87 schreef: ↑

20-03-2018 15:49

Dit belooft niet veel goeds voor mijn zoontje van 3 als ik dit zo lees

Wat voor medicatie?

Dit heeft niets met je zoontje te maken, en dat bedoel ik op de best mogelijke manier. Het vastlopen waar ze het hierboven over hebben gebeurd met name vóór de diagnose. Steeds je neus stoten, vaak op dezelfde manier, en maar niet snappen waar het door komt, en er dus ook niets aan kunnen doen. Van anderen steeds horen dat je toch wel een beetje apart bent, dat ze geen grip op je kunnen krijgen, dat je met je hoofd in de wolken lijkt te zitten, dat je altijd zo onbewogen overkomt, of juist dat je altijd zo heftig op alles reageert.
Een etiket wordt vaak als een belasting gezien, maar juist als je op latere leeftijd dat etiket krijgt, geeft het vaak rust. Weten waarom je steeds je neus stoot geeft ook de mogelijkheid om het anders te doen. Of te besluiten het niet meer te proberen, omdat het niet haalbaar is door je autisme. Of dat er juist paden zichtbaar worden waar je nooit aan gedacht hebt, doordat je er nu voor openstaat.

Mijn dochter is op haar 9e gediagnosticeerd, na zich tot die tijd altijd buitengesloten te hebben gevoeld. Ze snapte haar klasgenoten niet, zij snapten haar niet. Het viel bij haar eigenlijk nooit zo op, omdat ze goed keek naar hoe anderen zich gedroegen, en dat deed ze na. Ze leek dus eigenlijk op het eerste gezicht gewoon één van de meisjes. Tot je haar beter leerde kennen. En dan werd ze helaas meestal vreemd gevonden. Ikzelf zou het bij haar nooit bedacht hebben, en dat terwijl ik een autistische broer heb. Misschien wel juist omdat ik een autistische broer heb trouwens. Maar veel van haar gedrag bleek gekopieerd. Wat ik als moeder zelfs niet doorhad.
Gelukkig een opmerkzame sovacoach die haar door had. En ik geloofde het eerst niet eens. Tot ze echt vastliep. Toen kwam al snel de diagnose. Tekstboekgevalletje bleek ze te zijn. Zeer intelligent, en daardoor heel vaardig in haar onvermogen verbergen. En ze hield zich afzijdig, was rustig in de klas. Thuis niet. Daar kwam al die stress er uit. Vanaf haar 6e heeft ze een facade opgehouden. Toen ik daar achter kwam vond ik dat zó erg. En realiseerde me ook al snel dat al die vrouwen die er op latere leeftijd pas achter komen dat ze autistisch zijn, dat waarschijnlijk ook al jaren en jaren gedaan hebben. Jongens hebben dat veel minder, dat aangepaste gedrag en zich terugtrekken. Maar dat is ook waarom autisme bij meisjes veel minder opvalt.
Nu zit ze op de middelbare school, en ik ben heel blij dat ze weet dat ze autistisch is en daar ook open over durft te zijn nu. Ze snapt veel van de interactie tussen klasgenoten niet, maar als haar klasgenoten dat door hebben, leggen ze het haar vaak uit (waarna ze het meestal nog niet snapt omdat ze die onderhuidse gevoelens die er bij zitten niet voelt ). Maar ze leert er wel veel van. En ze is zichzelf. Heerlijk, dat ze zichzelf weer durft te zijn, zoals ze tot haar 6e dat ook durfde te zijn.
En dat is ook waar de dames hierboven op vastgelopen zijn. Zo lang een facade ophouden, dat je niet meer weet wie je zelf bent. Hoe verdrietig is dat?
Voor de TO: Ik hoop dat je snel weet waar je aan toe bent. Of het nu wel of niet autisme is, het is prettig te weten waarom je je niet goed voelt met jezelf, waarom je vastloopt. Sterkte, en succes!

SpiritusLoco schreef: ↑

20-03-2018 16:37

En dat is ook waar de dames hierboven op vastgelopen zijn. Zo lang een facade ophouden, dat je niet meer weet wie je zelf bent. Hoe verdrietig is dat?

Yep, vreselijk vermoeiend en ook niet gezond. Reden van mijn depressie onder andere.

Ik kon niet meer naar school, had paniekaanvallen en wilde dood. Ik kon maar niet tegen prikkels en veranderende omstandigheden. Na een enorme omweg bij de jeugd GGZ terecht gekomen en daar getest. Uit de test blijkt dat ik autisme heb. Heb twee jaar therapie gehad en toen uitbehandeld verklaard. Na een jaar ben ik weer terug bij de GGZ, omdat mijn klachten toch niet goed genoeg behandeld zijn, dus weer minstens een jaar in therapie.

Raflesia schreef: ↑

20-03-2018 16:14

Ah oké, dus ze zeggen niet meer jij heb asperger, klassiek autisme, PDD-nos, etc? Dat is eigenlijk ook best breed, omdat ze in hoofdlijnen niet eens zo zeer op elkaar hoeven te lijken.

In hoofdlijnen lijken ze juist wel op elkaar, vandaar dat het onderscheid niet meer gemaakt wordt.

Ik heb zelf de diagnose op mijn 50e gekregen. Mijn oudste zoon kreeg de diagnose op zijn 9e en toen ik me meer in autisme ging verdiepen herkende ik wel erg veel.
Ik heb me toen laten onderzoeken bij de plaatselijke ggz, maar daar constateerden ze dat ik geen autisme had.
Een aantal jaren later was ik op een bijeenkomst over autisme bij vrouwen, waar Annelies Spek een lezing hield. En daar herkende ik mezelf zo compleet in, dat ik me door haar heb laten onderzoeken. En het leed geen enkele twijfel dat ik autisme heb.

Ik liep volkomen vast op mijn werk, had paniekaanvallen en kwam ivm overspannenheid bij de psycholoog terecht. Deze was erg alert en stelde na een paar sessies voor ook eens te kijken in de richting van ASS. Ben toen getest en daar kwam inderdaad overduidelijk ASS uit....ook bij mij in het tijdperk van de DSM-V dus geen 'onderliggende vorm' benoemd.
Was op dat moment 33 jaar, nu 3.5 jaar geleden ongeveer.
Middels psycho educatie hoop geleerd over autisme en over mezelf.

Op de basisschool werd ik al als apart kind bestempeld. Ik sloot me af voor iedereen, kon vaak niet meekomen met de lessen omdat ik de stof niet snapte. Hetzelfde op de middelbare school. Toen werd er al gedacht aan autisme maar op mijn 15e ben ik pas met psychologen en therapie in aanraking gekomen.

Eigenlijk precies zoals SpiritusLoco haar dochter beschrijft, alleen was ik al bijna 30 toen ik de diagnose Klassiek Autisme kreeg.

Ik heb zo op het oog alles: hbo diploma, baan op niveau, langdurige relatie, kind, huis, sport... en toch was ik bang om alles kwijt te raken door mijn gedrag en dagelijkse worstelingen. Woedeuitbarstingen, somber, suicidale gedachten, totaal blokkeren op het werk, schuldgevoelens, angst. En vooral niet stappen waarom het allemaal niet leek te lukken zoals ik dacht dat het hoorde.

Ondertussen heb ik mezelf een stuk beter leren kennen. Sinds kort slik ik een lage dosis antidepressiva om te helpen met mijn dysthyme stoornis en mijn angsten.
Ook op het werk ben ik veranderingen aan het doorvoeren waardoor ik een stuk productiever en gelukkiger ben op het werk.

Ik herken veel van mijzelf in mijn kind (helaas). Laten testen wil ik (nog) niet zo lang het allemaal nog 'goed' gaat. School schenkt extra aandacht aan de ontwikkelpunten zoals sociale omgang en samenwerken. Verder probeer ik te begeleiden en te coachen vanuit mijn eigen kennis en ervaring.

Ik ben nog aan het twijfelen of ik het daadwerkelijk wil weten. Al weet ik zelf wel dat het zo is. Maar om de stap te zetten naar daadwerkelijk testen is wel groot nog.

Ik loop vooral tegen de moeheid en overprikkeling aan nu ik ouder wordt.

Autisme loopt als een rode draad door mijn vaders familie, vooral de mannen hebben een diagnose of genoeg kenmerken ervan. Zoals mijn vader. Mijn 15 jarige zoon heeft al sinds zijn 3de de diagnose Asperger. We zijn allemaal meer- of hoogbegaafd. Dat heeft voor- en nadelen overigens. Ik ben overigens een vrouw.