Psyche
alle pijlers
Euthanasie ivm psychisch lijden
woensdag 18 april 2018 19:31
Ik zit op dit moment midden in een euthanasietraject wegens ondraaglijk psychisch lijden. Met dit topic wil ik in eerste instantie mijn verhaal kwijt, omdat dit iets is waar ik in mijn omgeving niet makkelijk over kan praten, en omdat de mensen met wie ik er wel over kan praten, uiteraard erg emotioneel betrokken zijn.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
Ik lijd aan een therapieresistente bipolaire stoornis. Manie speelt maar een kleine rol, maar de depressie is er bijna altijd. Ik ben op dit moment al 2,5 jaar aan een stuk ernstig depressief. Als ik alle depressieve perioden bij elkaar optel, kom ik denk ik wel aan zo’n 20 jaar (ik ben 48). En dan ben ik niet een klein beetje depressief, maar meestal heel ernstig. Ik heb meer dan 20 verschillende reguliere medicijnen geprobeerd, ook heel wat alternatieve medicijnen en behandelingen, therapie en opnames. En ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik ben op. Het is ondraaglijk. Het moet afgelopen zijn, over, sluiten. Er is nog één behandeloptie, en daarna houd ik het voor gezien.
Twee maanden geleden besloot ik, om tijd te sparen, naast die laatste behandeling ook alvast te starten met het euthanasietraject. Ik had namelijk verwacht voor mijn euthanasie bij de levenseindekiniek terecht te komen, omdat bijna geen enkele arts zich aan euthanasie wegens psychisch lijden wil wagen. Daar is een wachtlijst van 6 maanden en daarna duurt het traject ook nog eens minstens 6 maanden. Maar tot mijn blijdschap bleek mijn huisarts bereid mijn verzoek in behandeling te nemen, en dat betekent dat het allemaal een heel stuk sneller gaat. De onafhankelijke psychiater waar ik heen moest is inmiddels ook akkoord. Nu alleen de scenarts nog. Het definitieve oordeel van de scenarts kan pas na de laatste behandeling, maar omdat ik het zo moeilijk vind om met de onzekerheid te leven, heb ik binnenkort wel alvast een oriënterend gesprek, zodat ik een beetje kan inzien welke kant diens oordeel op gaat.
Ik had niet durven hopen dat dit zo voorspoedig zou gaan, ben hier zo blij mee! Hoewel de weinige mensen in mijn omgeving die hiervan weten niet verbaasd zijn dat ik dit doe, willen ze niet dat ik doodga. Het is dus moeilijk om erover te praten. Misschien kan ik hier toch een beetje mijn ei kwijt.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 20:00
Weet je misschien waar ik dat topic kan vinden?OopjenCoppit schreef: ↑18-04-2018 19:57Ook al voelt het voor mijzelf ook wat wrang, ik vind het fijn voor je dat je blij bent dat het traject gaat starten. Ik kan me voorstellen dat je moegestreden bent en snakt naar rust, verlichting en een einddoel. Ik hoop en wens je dat er naar jou en je behoeften geluisterd wordt, dat een lieve en betrokken kring mensen je naar de finish mag begeleiden en dat alles loopt zoals jij graag wilt.
Ik weet dat er al eerder een topic is geweest van iemand die een euthanasietraject inging en dat was een mooi en steunend topic voor de TO. Gebruik alle steun en support die je nodig hebt. Sterkte!
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 20:12
Oh Fayanna, wat dubbel om dit topic van jouw hand te lezen. Ik heb je eerder gesproken hier op het forum (onder een andere nick) en ik vind het zo jammer dat je je nog steeds zo slecht voelt, maar tegelijkertijd ook 'fijn' dat je gehoor hebt gevonden bij je huisarts. Ik hoop echt dat dit traject je rust gaat brengen
Ik weet niet of je iets hebt aan dit topic.
gezondheid/als-het-leven-lijden-wordt-e ... ges/249920
Er is ook een topic geweest van iemand met meer psychische problemen, zal even verder zoeken voor je.
Ik weet niet of je iets hebt aan dit topic.
gezondheid/als-het-leven-lijden-wordt-e ... ges/249920
Er is ook een topic geweest van iemand met meer psychische problemen, zal even verder zoeken voor je.
woensdag 18 april 2018 20:16
Wat je schrijft herken ik heel erg van een vriendin waarmee ik drie jaar geleden dit traject inging. Ook voor haar was het een opluchting dat de HA en de Levenseinde kliniek haar 'zagen'. Toen alle 'goedkeuringen' sneller dan verwacht er waren hebben we een feestje gevierd. Zij had een planning in haar hoofd, maar door een onverwachte fysieke gebeurtenis heeft ze besloten om twee weken later al euthanasie te plegen. En het klinkt misschien vreemd voor mensen die nog nooit in zo'n situatie waren maar het werden twee hele mooie, eerlijke en bijna 'zotte' weken. En het afscheid was zonder tranen omdat het zo gewenst was door mijn vriendin. Het was goed zo voor iedereen.fayanna schreef: ↑18-04-2018 19:51Het geeft inderdaad alvast een beetje rust. Dat komt deels doordat ik, sinds ik het officiële verzoek gedaan heb, niet meer elke dag bezig ben met moed verzamelen om er zelf een einde aan te maken en elke dag weer constateren dat het niet gelukt is, en deels omdat de kans dat het doorgaat zoveel groter is dan ik verwacht had. Ik begon aan het traject met de gedachte dat ik 90% kans had dat mijn verzoek afgewezen zou worden. Nu ziet het er eerder naar uit dat ik 90% kans heb dat het goedgekeurd gaat worden.
Mijn moeder heeft nu dezelfde verklaring. Door psychisch lijden en ziekte. Toen zij de 'go wanneer je zelf wil' kreeg werd ze rustiger: Het is geregeld en zij heeft nu niet meer de acute behoefte. Maar ook bij haar heb ik vrede met haar beslissing.
Sterkte TO en ik hoop dat je omgeving je goed omkaderen kan, kan steunen en je in je waarde laat.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 18 april 2018 20:19
Jammer, ik weet niet meer hoe het heette en wie de TO was. Misschien is het verwijderd.
Mogelijk dat iemand anders het nog weet?
Het topic van Pixiedust is ook heel mooi en respectvol en volgens mij staan er ook een hoop praktische tips en adviezen in.
woensdag 18 april 2018 20:20
Die toestemming om te mogen gaan op het moment dat je zelf wil klinkt geweldig. Wat moet dat een rust geven!Oudblond schreef: ↑18-04-2018 20:16Mijn moeder heeft nu dezelfde verklaring. Door psychisch lijden en ziekte. Toen zij de 'go wanneer je zelf wil' kreeg werd ze rustiger: Het is geregeld en zij heeft nu niet meer de acute behoefte. Maar ook bij haar heb ik vrede met haar beslissing.
Sterkte TO en ik hoop dat je omgeving je goed omkaderen kan, kan steunen en je in je waarde laat.
woensdag 18 april 2018 20:26
Heb je ook de docu gezien?redbulletje schreef: ↑18-04-2018 20:18Wat positief dat euthanasie mogelijk blijkt bij psychisch lijden, hopelijk krijg je wat je wenst!
Ik las toevallig gisteren een artikel over Eelco de Gooijer die vanwege autisme en depresessie euthanasie mocht.
Mooi hè, dat ook al is het een moeilijke weg, het toch kan in Nederland.
woensdag 18 april 2018 20:26
Dank voor de link!tu1nhek schreef: ↑18-04-2018 20:12Oh Fayanna, wat dubbel om dit topic van jouw hand te lezen. Ik heb je eerder gesproken hier op het forum (onder een andere nick) en ik vind het zo jammer dat je je nog steeds zo slecht voelt, maar tegelijkertijd ook 'fijn' dat je gehoor hebt gevonden bij je huisarts. Ik hoop echt dat dit traject je rust gaat brengen
Ik weet niet of je iets hebt aan dit topic.
gezondheid/als-het-leven-lijden-wordt-e ... ges/249920
Er is ook een topic geweest van iemand met meer psychische problemen, zal even verder zoeken voor je.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 20:27
Nee, niet gezien, wel de docu over Aurelia Brouwers. Kwam heel heftig binnen.SpringDing schreef: ↑18-04-2018 20:26Heb je ook de docu gezien?
Mooi hè, dat ook al is het een moeilijke weg, het toch kan in Nederland.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 20:28
Hier is die andere, onverbloemd was degene die uit eindelijk (op de pagina in de link) in dit topic haar verhaal deed (al begon het topic van iemand anders).
psyche/euthanasie-in-de-psychiatrie/lis ... s/174581/3
woensdag 18 april 2018 20:29
Ja bulletje. Het is zo'n opluchting. En het geeft haar rust waardoor we nu open en eerlijk van elkaar kunnen genieten voor zo lang als dat voor haar kan. Geen zorgen meer (zowel voor haar als voor ons kinderen) over eventuele wanhoopsdaden. Heel fijn. En als ze morgen aangeeft dat ze de euthanasie door wil zetten, dan hebben we daar allemaal vrede mee.redbulletje schreef: ↑18-04-2018 20:20Die toestemming om te mogen gaan op het moment dat je zelf wil klinkt geweldig. Wat moet dat een rust geven!
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 18 april 2018 20:41
Dat scheelt voor jouw innerlijke rust idd ook.Oudblond schreef: ↑18-04-2018 20:29Ja bulletje. Het is zo'n opluchting. En het geeft haar rust waardoor we nu open en eerlijk van elkaar kunnen genieten voor zo lang als dat voor haar kan. Geen zorgen meer (zowel voor haar als voor ons kinderen) over eventuele wanhoopsdaden. Heel fijn. En als ze morgen aangeeft dat ze de euthanasie door wil zetten, dan hebben we daar allemaal vrede mee.
woensdag 18 april 2018 20:42
Moeilijk op moeilijk op nog moeilijker TO. Zo verdrietig dat je geen uitweg vindt. Maar ook 'fijn' dat je zelf over je eigen omstandigheid mag en kan beslissenfayanna schreef: ↑18-04-2018 19:54Mijn psychiater staat er niet echt achter, maar werkt ook niet tegen. Hij wil er eigenlijk niks mee te maken hebben. Maar dat hoeft gelukkig ook niet. Nee, ik heb geen partner of kinderen. Wel twee hoogbejaarde ouders die geen idee hebben wat er te gebeuren staat. Ook al hebben zij een belangrijk aandeel in mijn problematiek en hebben we een slecht contact, ik vind het toch ongelooflijk moeilijk hen dit aan te doen.
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
woensdag 18 april 2018 20:53
Met tranen in mijn ogen lees ik je, van het verdriet maar ook van de blijdschap die ik voor je voel.
Herkenning ook, en je boodschap geeft me hoop. Zal je, zolang je de behoefte voelt om hier te schrijven, zeker blijven lezen.
Ik wens je veel sterkte bij de laatste stappen en begrip en steun van diegenen van wie je het nodig hebt.
Herkenning ook, en je boodschap geeft me hoop. Zal je, zolang je de behoefte voelt om hier te schrijven, zeker blijven lezen.
Ik wens je veel sterkte bij de laatste stappen en begrip en steun van diegenen van wie je het nodig hebt.
woensdag 18 april 2018 20:58
Die van Aurelia ook gezien inderdaad.
Die van Eelco kwam bij mij nog harder binnen, maar dat was tijdens een voorvertoning tijdens NVVE-jongeren symposium, denk dat dag wel mee speelde. Had het liever thuis gekeken.
Maar fijn dat er hoop voor jou is in elk geval! (Wel apart hè, dat een huisarts er zo best voor open staat en een psychiater er niet over wil horen. Wel herkenbaar, in die zin dat zodra je er bij je behandelaars over begint, de levenseindekliniek benoemd wordt en het gesprek daarmee over is).
woensdag 18 april 2018 21:01
Ik sluit me aan bij eerdere lezers.
Toen ik de topictitel zag dacht ik al dat het wel eens van jou zou kunnen zijn.
Je hebt zolang geprobeerd en alles gedaan.
Ondanks dat ik je verder niet ken, voelt het toch een beetje, tja soort van gek om zo te lezen.
Ik hoop voor je dat het traject mag lopen zoals je voor ogen hebt en dat nog 1x het leven even wat lichter voor je mag zijn.
Toen ik de topictitel zag dacht ik al dat het wel eens van jou zou kunnen zijn.
Je hebt zolang geprobeerd en alles gedaan.
Ondanks dat ik je verder niet ken, voelt het toch een beetje, tja soort van gek om zo te lezen.
Ik hoop voor je dat het traject mag lopen zoals je voor ogen hebt en dat nog 1x het leven even wat lichter voor je mag zijn.
.
woensdag 18 april 2018 21:25
Ik was ook heel verbaasd dat mijn huisarts direct 'ja' zei. Maar hij vertelde dat hij dit al jaren aan had zien komen en dus niet verbaasd was. En ook dat hij al vaker had nagedacht over wat hij zou antwoorden als de vraag ooit daadwerkelijk zou komen. Met mijn psychiater heb ik niet zo''n geweldig contact, dus ergens was ik alleen maar blij dat hij nee zei. Ik had er niet aan moeten denken dat op het moment supreme hij degene zou zijn die aan mijn bed zou zitten. Met de huisarts heb ik wel een heel goed contact, dus ik ben heel blij dat hij het wil doen en ik niet een vreemde arts van de levenseindekliniek zal treffen.SpringDing schreef: ↑18-04-2018 20:58Die van Aurelia ook gezien inderdaad.
Die van Eelco kwam bij mij nog harder binnen, maar dat was tijdens een voorvertoning tijdens NVVE-jongeren symposium, denk dat dag wel mee speelde. Had het liever thuis gekeken.
Maar fijn dat er hoop voor jou is in elk geval! (Wel apart hè, dat een huisarts er zo best voor open staat en een psychiater er niet over wil horen. Wel herkenbaar, in die zin dat zodra je er bij je behandelaars over begint, de levenseindekliniek benoemd wordt en het gesprek daarmee over is).
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
woensdag 18 april 2018 21:33
Mijn ervaring is dat er voor zowel durven leven als durven doodgaan bij psychische klachten veel doorzettingsvermogen nodig is. Geen van twee is de 'goede' of de 'verkeerde' keuze, maar voor beiden moet je actief een keuze maken.Kunstenkitsch schreef: ↑18-04-2018 20:21Lieve TO, wat een lijdensweg moet je leven zijn om niet meer door te willen en kunnen. Je komt op mij over als een ontzettend dappere doorzetter en ik hoop dat je je leven af mag sluiten zoals jij graag wil.
Een enorme
De makkelijke weg is in je problemen gaan hangen als een soort hangmatje, slachtoffertje spelen en niets willen doen om uit dat hangmatje te komen (of iets waarvoor je uit je hangmatje moet komen).
Het vergt doorzettingsvermogen om uit dat hangmatje te komen. Hetzij om te leven, hetzij om te sterven. De mensen die bewust kiezen om te sterven hebben vaak eerst al meerdere malen hun doorzettingsvermogen ingezet om te durven leven. Dat heeft keer op keer niet mogen baten. Dus dan kiezen ze ervoor om het laatste restje doorzettingsvermogen in te zetten om (waardig) te mogen sterven.
