Euthanasie ivm psychisch lijden

Het is toch van de zotte dat het zo moeilijk is om uit het leven te stappen op een waardige manier? Als ik zeg 'ik ben er klaar mee' waarom moeten anderen daar dan iets van vinden zodat ik op een humane manier mag gaan?

Het leven is al ingewikkeld, lastig en soms zwaar genoeg als je gewoon fysiek en mentaal gezond bent. Wat is in godesnaam het nut van continu lijden?

Fayanna, ik hoop dat jij je rust mag krijgen op de manier waarop jij wenst.

redbulletje schreef: ↑

19-04-2018 09:39

Hopelijk bestaan zulke dingen helemaal niet. Moet er niet aan denken te verwachten rust te vinden en dan terecht te komen in het volgende level van dit spel wat ik helemaal niet wil spelen.

Idd ik hoop ook dat er alleen maar rust is.

fayanna schreef: ↑

19-04-2018 11:53

Mijn familie wil ik er zoveel mogelijk buiten houden, omdat we een slecht contact hebben en zij voor een niet onbelangrijk deel hebben bijgedragen aan al mijn ellende. Zij zullen tzt van mijn huisarts te horen krijgen dat ik overleden ben en hoe.

Wat erg voor je dat je familie heeft bijgedragen aan je leed.
Juist nu kun je alle steun gebruiken.

Heb je al dbs therapie gedaan of rtms therapie?
Kan echt goedkomen

Bakkie85 schreef: ↑

19-04-2018 19:06

Heb je al dbs therapie gedaan of rtms therapie?
Kan echt goedkomen

Soms is ‘goed komen’ dat het leven stopt..

SpringDing schreef: ↑

19-04-2018 19:14

Soms is ‘goed komen’ dat het leven stopt..

Mooi gezegd. En helemaal mee eens. Niet dat ik TO de dood in wil jagen, maar ik vind echt dat het leven niet heilig en maar doorgaan om het doorgaan zeker niet zaligmakend is.

SpringDing schreef: ↑

19-04-2018 19:14

Soms is ‘goed komen’ dat het leven stopt..

Dat is echt heel mooi gezegd..

Lady_Day schreef: ↑

19-04-2018 14:49

Het is toch van de zotte dat het zo moeilijk is om uit het leven te stappen op een waardige manier? Als ik zeg 'ik ben er klaar mee' waarom moeten anderen daar dan iets van vinden zodat ik op een humane manier mag gaan?

Het leven is al ingewikkeld, lastig en soms zwaar genoeg als je gewoon fysiek en mentaal gezond bent. Wat is in godesnaam het nut van continu lijden?

Fayanna, ik hoop dat jij je rust mag krijgen op de manier waarop jij wenst.

Dit ja. Zo raar dat je maar moet blijven leven omdat dat sociaal wenselijk is.

Lady_Day schreef: ↑

19-04-2018 14:49

Het is toch van de zotte dat het zo moeilijk is om uit het leven te stappen op een waardige manier? Als ik zeg 'ik ben er klaar mee' waarom moeten anderen daar dan iets van vinden zodat ik op een humane manier mag gaan?

Het leven is al ingewikkeld, lastig en soms zwaar genoeg als je gewoon fysiek en mentaal gezond bent. Wat is in godesnaam het nut van continu lijden?

Fayanna, ik hoop dat jij je rust mag krijgen op de manier waarop jij wenst.

Grof gezegd is er helemaal niets of niemand die jou tegenhoudt om zelf een einde aan je leven te maken. Dat kun je in principe zo waardig of onwaardig doen als je zelf wilt.
In geval van euthanasie vraag jij een ander, namelijk de arts, om jou dood te maken. Je vraagt jouw arts om jou te vermoorden. Vind je nou echt niet dat die arts daar wat van mag vinden? Moet die arts er echt blindelings van uitgaan dat als jij zegt dat jij dood wilt, hij of zij dan meteen jou moet vermoorden?

Ik weet dat mijn woorden hard zijn, en Fayanna, ik hoop voor jou dat jouw wens waargemaakt zal worden. Je klinkt als iemand die lang geleden heeft en er goed over heeft nagedacht. Maar ik snap ook dat de artsen dat willen toetsen.

Het is ook echt niet niks, om iemand een middel toe te dienen waar ze dood van gaan. Probeer je dat toch eens in te denken. Jij bent degene met de doodswens, maar de arts is degene die doodt.

Ikzelf ben verpleegkundige, en ga regelmatig bij mensen langs om de infuusnaalden in te brengen waardoor het middel toegediend wordt. Ik blijf het elke keer moeilijk vinden. De client is al lang door het hele proces heen, de boel is door meerdere artsen goedgekeurd, en toch ga ik met lood in mijn schoenen heen. Gewoon omdat ik weet dat door het naaldje die ik inbreng diezelfde dag nog het middel gespoten gaat worden waardoor iemand dood gaat. En ik ben een absolute voorstander van euthanasie, en hoop dat, mocht het ooit zo ver komen, ik die keuze ook heb, maar toch blijft het iets waar ik niet huppelend heen ga. Ik ben voor die clienten blij, want ik snap hun wens. Maar dat gevoel dat ik elke keer weer heb als ik die naald heb ingebracht... het is moeilijk te omschrijven. Als dát al voelt als iets heel definitiefs, wil ik niet weten hoe het voor de arts voelt als hij of zij daadwerkelijk de middelen inspuit. Of het drankje aangeeft. Echt. Probeer te begrijpen dat euthanasie ook wat doet met de uitvoerders, en dat ook dáárom het traject zo zorgvuldig wordt uitgevoerd. Want wij doden mensen. Ik door de toegangsweg te verschaffen, de arts door het in te spuiten. En ik ben blij dat de wens zo zorgvuldig getoetst wordt, want dat maakt voor mij de handeling een gerechtvaardigde handeling.
Ik heb tot op heden zo'n 50 naalden ingebracht. En ik weet de namen van de personen niet meer, want bij het grootste deel was dat ook het eerste en enige contact die ik met ze had. Maar ik weet van elke persoon nog waar ze woonden. En elke keer als ik langs een straat rijdt waar ik een euthanasienaald heb ingebracht, weet ik dat. Rond de 50 straten zijn er nu waar ik voor mijn gevoel dood gebracht heb. Zo dramatisch is het eigenlijk een beetje. En ik weet ook dat ik mag weigeren als het te moeilijk is. Maar ik heb geen gewetensbezwaren, ik vind het 'gewoon' moeilijk. En ik vind ook dat het helemaal niet iets hoort te zijn wat makkelijk is.

En Fayanna, laat dit bovenstaande je niet tegenhouden. Ik weet dat ik bij jou ook geen gewetensbezwaar zou voelen. Maar ik zou het, net als al die anderen, het wel moeilijk vinden. En is dat eigenlijk ook niet mooi? Dat er over jouw dood goed gepraat wordt, door meerdere mensen, en dat al degenen die daar uiteindelijk aan meewerken, mensen zijn die jou begrijpen? Ikzelf zou dat troostend vinden. Maar dat ben ik. Jij bent jij, en je worstelt al zo lang met jij zijn. Ik hoop dat je snel rust krijgt.

SpiritusLoco schreef: ↑

19-04-2018 21:30

Grof gezegd is er helemaal niets of niemand die jou tegenhoudt om zelf een einde aan je leven te maken. Dat kun je in principe zo waardig of onwaardig doen als je zelf wilt.

Als leek op gebied van medicijnen weet je niet of je wel genoeg middel neemt, of je het écht niet uitkotst en of het wel pijnloos is.
Een ver familielid was anesthesist en had zowel de kennis als de middelen ter beschikking om zichzelf op een goede manier van het leven te verlossen, maar die luxe heeft de doorsnee mens natuurlijk niet.

SpiritusLoco schreef: ↑

19-04-2018 21:30

Grof gezegd is er helemaal niets of niemand die jou tegenhoudt om zelf een einde aan je leven te maken. Dat kun je in principe zo waardig of onwaardig doen als je zelf wilt.
In geval van euthanasie vraag jij een ander, namelijk de arts, om jou dood te maken. Je vraagt jouw arts om jou te vermoorden. Vind je nou echt niet dat die arts daar wat van mag vinden? Moet die arts er echt blindelings van uitgaan dat als jij zegt dat jij dood wilt, hij of zij dan meteen jou moet vermoorden?

Ik weet dat mijn woorden hard zijn, en Fayanna, ik hoop voor jou dat jouw wens waargemaakt zal worden. Je klinkt als iemand die lang geleden heeft en er goed over heeft nagedacht. Maar ik snap ook dat de artsen dat willen toetsen.

Het is ook echt niet niks, om iemand een middel toe te dienen waar ze dood van gaan. Probeer je dat toch eens in te denken. Jij bent degene met de doodswens, maar de arts is degene die doodt.

Ikzelf ben verpleegkundige, en ga regelmatig bij mensen langs om de infuusnaalden in te brengen waardoor het middel toegediend wordt. Ik blijf het elke keer moeilijk vinden. De client is al lang door het hele proces heen, de boel is door meerdere artsen goedgekeurd, en toch ga ik met lood in mijn schoenen heen. Gewoon omdat ik weet dat door het naaldje die ik inbreng diezelfde dag nog het middel gespoten gaat worden waardoor iemand dood gaat. En ik ben een absolute voorstander van euthanasie, en hoop dat, mocht het ooit zo ver komen, ik die keuze ook heb, maar toch blijft het iets waar ik niet huppelend heen ga. Ik ben voor die clienten blij, want ik snap hun wens. Maar dat gevoel dat ik elke keer weer heb als ik die naald heb ingebracht... het is moeilijk te omschrijven. Als dát al voelt als iets heel definitiefs, wil ik niet weten hoe het voor de arts voelt als hij of zij daadwerkelijk de middelen inspuit. Of het drankje aangeeft. Echt. Probeer te begrijpen dat euthanasie ook wat doet met de uitvoerders, en dat ook dáárom het traject zo zorgvuldig wordt uitgevoerd. Want wij doden mensen. Ik door de toegangsweg te verschaffen, de arts door het in te spuiten. En ik ben blij dat de wens zo zorgvuldig getoetst wordt, want dat maakt voor mij de handeling een gerechtvaardigde handeling.
Ik heb tot op heden zo'n 50 naalden ingebracht. En ik weet de namen van de personen niet meer, want bij het grootste deel was dat ook het eerste en enige contact die ik met ze had. Maar ik weet van elke persoon nog waar ze woonden. En elke keer als ik langs een straat rijdt waar ik een euthanasienaald heb ingebracht, weet ik dat. Rond de 50 straten zijn er nu waar ik voor mijn gevoel dood gebracht heb. Zo dramatisch is het eigenlijk een beetje. En ik weet ook dat ik mag weigeren als het te moeilijk is. Maar ik heb geen gewetensbezwaren, ik vind het 'gewoon' moeilijk. En ik vind ook dat het helemaal niet iets hoort te zijn wat makkelijk is.

En Fayanna, laat dit bovenstaande je niet tegenhouden. Ik weet dat ik bij jou ook geen gewetensbezwaar zou voelen. Maar ik zou het, net als al die anderen, het wel moeilijk vinden. En is dat eigenlijk ook niet mooi? Dat er over jouw dood goed gepraat wordt, door meerdere mensen, en dat al degenen die daar uiteindelijk aan meewerken, mensen zijn die jou begrijpen? Ikzelf zou dat troostend vinden. Maar dat ben ik. Jij bent jij, en je worstelt al zo lang met jij zijn. Ik hoop dat je snel rust krijgt.

Klinkt toch alsof je er niet helemaal achter staat al zeg je van wel, als je het ziet als 50 straten waar je dood hebt gebracht ipv verlossing en waardigheid dan zou ik het misschien niet vaker doen, er zijn vast wel mensen die daar minder last van hebben.
Straks krijg je wroeging.

Fayana ik kom je nog even een knuffel brengen

SpiritusLoco, ja dat lijkt mij ook heel heftig. Ik weet niet of ik het zou kunnen wat jij doet. Ik kan dat niet weten want ik heb het nooit gedaan. Echter, ik kijk er toch wel anders tegen aan. Het is voor mij niet iemand vermoorden. Voor mij is het iemands laatste wens in vervulling laten gaan.

Ik heb gezien hoe graag mijn vader dood wilde. Omdat hij gewoon op was. Hij kón niet meer. Hij had zo ontzettend veel geleden. Het moest stoppen. Ik heb heel hard mijn best gedaan om hem met zo min mogelijk pijn in leven te houden. Toen duidelijk was dat we die strijd niet gingen winnen heb ik heel hard mijn best gedaan om hem te laten sterven. En wat een gedoe en stress dat was. Voor iedereen. 'Gelukkig' ging hij zo hard achteruit dat hij een 'natuurlijke' dood gestorven was voordat er euthanasie toegepast kon worden. Sterven was zijn laatste wens en ik was heel ver gegaan om die wens uit te laten komen.

Nee, ik krijg geen wroeging. En ik weet dat ik verlossing en waardigheid gebracht heb. Heb je zelf wel eens deze handeling uitgevoerd? En dat is niet om te gaan wijzen van 'als je niet in mijn schoenen hebt gestaan mag je er niks over zeggen'. Ik had zelf ook niet verwacht dat het elke keer weer moeilijk zou zijn. Ik sta volledig achter euthanasie. En ik weet van mijn collega's dat ze het er ook moeilijk mee hebben. Maar niet moeilijk omdat ze het eigenlijk niet willen doen. Het is gewoon simpelweg heftig om dit te doen. Elke keer weer. En het hóórt ook niet iets te zijn wat makkelijk is. Zolang het abstract is, is het makkelijk. Als je een kamer binnenstapt en struikelt over kinderspeelgoed, naar boven loopt terwijl iedereen in de woonkamer verdrietig is, naast een bed zit terwijl je de echtgenoot in de keuken hoort snikken en getroost worden door de kinderen die zeggen dat het goed is zo voor mama, de hand vasthoudt om de naald in te brengen en diegene op dat moment vraagt of het de juiste keuze is, Of iemand die zegt 'eindelijk'. Het is gewoon altijd emotioneel, zelfs als er niet gepraat wordt omdat iemand al genoeg gepraat heeft en je de handeling in stilte uitvoert. Je brengt verlossing met waardigheid, maar je brengt ook de dood. Als je je daar niet ook van bewust bent, ben je toch ook niet geschikt om dit te doen? De dood ís niet iets wat je gemakzuchtig kan brengen.
Maar dat ben ik. Blijkbaar breng ik het niet goed onder woorden als het geïnterpreteerd wordt als wroeging of wat dan ook. Zoals gezegd, ik ben voor euthanasie, maar vraag begrip voor de uitvoerders, dat het traject ook deels voor hun is. Niet alleen voor degene met de doodswens.

Wat fijn van je huisarts. Ik hoop dat je rust gaat vinden

Mijn huisarts wil niet meewerken.

SpringDing schreef: ↑

19-04-2018 19:14

Soms is ‘goed komen’ dat het leven stopt..

Mooi gezegd.

En door het zorgvuldige traject voelt het voor mij ook niet als vermoorden. Ik beschreef het heftig, omdat er in het bericht waar ik op reageerde zo makkelijk over gezegd werd 'ik ben toch zeker degene die bepaald' (of iets van die strekking). Als er zo makkelijk tot euthanasie overgegaan zou worden, zou ik stoppen met naalden inbrengen. Euthanasie vind ik echt niet iets waar gemakzuchtig over gedacht mag worden, juist omdat je hulp van anderen krijgt bij de uitvoering. Anders vind ik zoiets als een zelfmoordpil, of drank. Daar zijn geen anderen bij betrokken, en dan denk ik cru gezegd, je gaat je gang maar. Maar als ik actief een handeling moet uitvoeren die tot iemand's dood leidt, dan mag ik toch wel vinden dat daar wel goed over nagedacht is door alle betrokken partijen?
En ik heb nog nooit getwijfeld, hoor. Nooit gedacht, is dit wel de goede keuze. Maar daar blijkt ook uit dat het traject dus zorgvuldig is. En dat vind ik als medeuitvoerder prettig.

SpiritusLoco, je gebruikte het woord 'vermoorden' en dat kwam inderdaad heel heftig binnen. Ik sta achter euthanasie, en ik snap ook wel dat er bepaalde procedures gevolgd moeten worden. Wat mij tegenstaat is dat een verzoek afgewezen kan worden omdat iemand anders niet mee wil werken maar degene die euthanasie wenst is daar wel afhankelijk van.

Iedereen heeft het goed recht om er niet aan mee te werken, ook een arts, maar om het een beetje waardig te laten verlopen heb je gewoon de hulp van een arts nodig want die pilletjes die kun je niet zo maar meer bestellen.

Ik kan mij heel goed voorstellen dat iemand met een oprechte doodswens het liever gewoon zelf zou doen, zonder er artsen bij te betrekken. Maar helaas, dat gaat niet. Ja, dat kan wel maar dan sterf je vrijwel altijd op een gruwelijke manier.

SpiritusLoco schreef: ↑

19-04-2018 22:17

Nee, ik krijg geen wroeging. En ik weet dat ik verlossing en waardigheid gebracht heb. Heb je zelf wel eens deze handeling uitgevoerd? En dat is niet om te gaan wijzen van 'als je niet in mijn schoenen hebt gestaan mag je er niks over zeggen'. Ik had zelf ook niet verwacht dat het elke keer weer moeilijk zou zijn. Ik sta volledig achter euthanasie. En ik weet van mijn collega's dat ze het er ook moeilijk mee hebben. Maar niet moeilijk omdat ze het eigenlijk niet willen doen. Het is gewoon simpelweg heftig om dit te doen. Elke keer weer. En het hóórt ook niet iets te zijn wat makkelijk is. Zolang het abstract is, is het makkelijk. Als je een kamer binnenstapt en struikelt over kinderspeelgoed, naar boven loopt terwijl iedereen in de woonkamer verdrietig is, naast een bed zit terwijl je de echtgenoot in de keuken hoort snikken en getroost worden door de kinderen die zeggen dat het goed is zo voor mama, de hand vasthoudt om de naald in te brengen en diegene op dat moment vraagt of het de juiste keuze is, Of iemand die zegt 'eindelijk'. Het is gewoon altijd emotioneel, zelfs als er niet gepraat wordt omdat iemand al genoeg gepraat heeft en je de handeling in stilte uitvoert. Je brengt verlossing met waardigheid, maar je brengt ook de dood. Als je je daar niet ook van bewust bent, ben je toch ook niet geschikt om dit te doen? De dood ís niet iets wat je gemakzuchtig kan brengen.
Maar dat ben ik. Blijkbaar breng ik het niet goed onder woorden als het geïnterpreteerd wordt als wroeging of wat dan ook. Zoals gezegd, ik ben voor euthanasie, maar vraag begrip voor de uitvoerders, dat het traject ook deels voor hun is. Niet alleen voor degene met de doodswens.

Ik begrijp je standpunt. Maar waarom in dit topic? Wat brengt dit Fayanna behalve iets waarvan ze zich allang bewust is en een mogelijk schuldgevoel?
Nogmaals, ik begrijp je maar vind dit, hier, eerlijk gezegd nogal ongepast.

En nog even een dikke knuffel voor Fayanna voor het slapen gaan

fayanna schreef: ↑

20-04-2018 04:31

`Na 18 jaar geloof ik echt niet meer dat het 'goed gaat komen' hoor. Dbs is alleen voor unipolair en rtms is de laatste therapie die ik inderdaad nog ga doen. Maar aangezien meer dan 30 behandelingen niet geholpen hebben, ga ik ervan uit dat dit ook niet helpt.

Is die therapie verplicht of wil je dat nog zelf?
Het leven is soms gewoon genoeg geweest. Ik vind de keuze die je gemaakt hebt moedig. Ik hoop dat als de therapie niet helpt je rust zult krijgen/vinden.

Spiritusloco, ik snap dat je de kant van de uitvoerder wil belichten, maar ik denk dat dit niet het goede topic daarvoor is.

Fayanna, begrijpelijk dat je je laatste therapie gaat doen. Ook al zal het niet het door jouw omgeving gewenste resultaat geven, jij hebt alle recht om je leven af te sluiten zoals jij dat wil.

Of zoals mijn opa zei toen oma zaliger moegestreden in bed lag: "De dood komt soms als een vriend."

Lieve Fayanna,
Wat een narigheid heb jij meegemaakt, lieverd. Ik ben zo blij voor je dat je huisarts mee wil werken aan dit traject. Ik ken iemand uit een warm gezin die op zijn achttiende depressief werd en uiteindelijk op zijn 43e euthanasie kreeg. Het was een bijzonder lastig traject, omdat hij al 25 jaar depressief was zonder bekende oorzaak. De laatste 10 jaar woonde hij in een psychiatrische instelling, dus je zou denken: wat maakt die oorzaak nog uit? Nou, voor het euthenasietraject blijkbaar een hoop, want je hebt een arts nodig die durft te zeggen dat je nooit meer beter wordt. Hij moest in dat traject toen een jaar lang allerlei behandelingen ondergaan en er werd geoordeeld of hij wel echt meewerkte. Toen alle lichten op groen stonden was hij zó opgelucht. Hij heeft niet lang daarna samen met zijn naasten een datum vastgesteld. Die dag waren zij bij hem en samen hebben ze nog een fijne ochtend gehad. Hij was zo blij dat hij uit zijn lijden werd verlost. Hij heeft het drankje met een glimlach ingenomen, zijn naasten bedankt dat ze er altijd voor hem zijn geweest en toen sliep hij vredig in.

Mijn advies aan jou zou zijn om ook goed na te denken hoe je die dag wil invullen. Zo te lezen zijn je ouders je helaas niet tot steun, maar misschien is er wel iemand waarmee je die laatste dag wil delen?



@SpiritusLoco: Bij psychisch lijden betekent euthanasie dat je zelf een drankje in moet nemen. En aan dat drankje overlijd je dan. Heel waardig.

Er is een documentaire over een zwaar depressieve moeder die door haar arts euthanasie wordt ontzegd. Zij pleegt uiteindelijk zelfmoord door van een flat af te springen. De mensen die dat zien hebben er jaren later nog last van. De dochter gaat vervolgens in de docu langs bij allerlei betrokkenen. Ook bij de weigerarts, die nog steeds achter zijn besluit staat. Hij vraagt verder niet hoe het met moeder is. Als dochter vertelt dat ze zelfmoord heeft gepleegd, vertrekt hij geen spier. Er zitten weinig onsympathieke mensen in die docu, maar deze arts had ik door het scherm willen trekken.

Voor íederern die in de (psychiatrische) zorg werkt is dit wel een docu die je gezien zou moeten hebben:
https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... flats.html