Psyche
alle pijlers
Depressieve gevoelens
zaterdag 19 mei 2018 22:36
Hoi allemaal,
Ik moet even mijn hart luchten, want ik zit best wel met een dilemma.
Ik loop al een tijdje bij de praktijkondersteuner, voor toch wel wat problemen lichamelijk, maar die ik in mijn koppie even niet helemaal aan kan. Ik heb een vragenlijst moeten invullen, en er kwam uit dat ik behalve stress ook depressieve klachten heb. Dat kwam niet helemaal als een verassing, in ieder geval niet de stress, maar de depressieve toch wel een beetje. Behalve het feit dat ik elke dag opsta met het feit dat het van mij niet meer zo hoeft, en dat ik beter af zou zijn als ik dood ben. Dat was overigens al voor ik de lichamelijke problemen kreeg. De praktijkondersteuner schrok ervan, ik niet meer. Maar ja wat wil je als je dat al zo'n 8 jaar hebt. Ze zei dat ik moet gaan nadenken over hulp daarvoor. Maar eerlijk gezegd heb ik daar niet zo'n zin in en geen behoefte daaraan. Ik vind het al erg dat ik daar mijn verhaal moet doen, laat staan aan nog weer iemand anders. Ik ben op het moment al genoeg bezig met mijn lichamelijke shit, dat ik dat stukje wel even kan missen als kiespijn, zogezegd. Ik ben niet echt een prater over mezelf en mijn gevoelens, die kan ik inmiddels heel goed verbergen, vooral als het moeilijk wordt. Aan de andere kant zit ik ook weer vaak met tranen in mijn ogen en zit ik te janken, als ik me veilig voel op een plek waar ik alleen ben.
Ik zit nog op school, dus ik heb afleiding genoeg. En daar gaat het best goed, op stage heb ik een achterstand, maar de verwachting is dat ik die wel weer kan inhalen volgend schooljaar. Op school vinden ze me positief, en ik motiveer mensen, althans dat zeggen leraren, maar in mijn hoofd ben ik negatief. Mijn klasgenoten vinden dat ik alles goed voor hun regel (alles wat er geregeld moet worden doe ik voor de klas), en sterk in mijn schoenen sta, wat ik niet zo vind. Dus negatief. Voorbeeld: Het gaat vaak zo: er wordt mij verteld dat er een nieuw vak komt, dit verteld op zo'n moment de leraar alleen aan mij, omdat ik diegene toevallig spreek. Ik reageer meestal met: Dat gaat vast leuk worden, wat gaan we doen. Die leraar verteld het, dan reageer ik meestal: dat is wel tof, maar in mijn hoofd denk ik alleen maar: och help als dat maar iets gaat worden, wat zouden we nu weer gaan krijgen. Ik heb er geen zin in. Dit is een beetje hoe ik in elkaar zit. Nu ik dit zo op schrijf denk ik ook weer, och help waarom zit ik überhaupt zo in elkaar? Maar het is de realiteit, helaas.
Voor de bovenstaande problemen heb ik dus ook hulp nodig, maar ik heb er totaal geen zin in, mijn hoofd staat er niet naar. Ik kan helaas niet vertellen wat er lichamelijk aan de hand is, en wat de oorzaak is dat ik vaak aan de dood denk, en het wil. Maar ik heb wel zoiets van: Help ik heb hulp nodig maar ik wil het niet, wat nu?!?! Mijn gevoelens kan ik trouwens ook maar beter niet uitten, want dan zouden mensen, denk ik, bang worden. Omdat als ik ze eenmaal uit, het er best heftig aan toe kan gaan.
Ik weet wel dat een halfuur bewegen per dag goed is, net als genoeg slaap, en dat ik contact moet blijven houden met mensen. Dat doe ik nu ook, en ik denk dat dát voornamelijk de reden is dat ik het nog blijf trekken.
Maar ik hoop dat jullie nog tips hebben, of advies, of verhalen over hoe jullie het hebben kunnen blijven trekken, of wanneer het juist misging en waarvoor ik moet oppassen.
Alvast bedankt!!
Groetjes Rozemarijntje
Ik moet even mijn hart luchten, want ik zit best wel met een dilemma.
Ik loop al een tijdje bij de praktijkondersteuner, voor toch wel wat problemen lichamelijk, maar die ik in mijn koppie even niet helemaal aan kan. Ik heb een vragenlijst moeten invullen, en er kwam uit dat ik behalve stress ook depressieve klachten heb. Dat kwam niet helemaal als een verassing, in ieder geval niet de stress, maar de depressieve toch wel een beetje. Behalve het feit dat ik elke dag opsta met het feit dat het van mij niet meer zo hoeft, en dat ik beter af zou zijn als ik dood ben. Dat was overigens al voor ik de lichamelijke problemen kreeg. De praktijkondersteuner schrok ervan, ik niet meer. Maar ja wat wil je als je dat al zo'n 8 jaar hebt. Ze zei dat ik moet gaan nadenken over hulp daarvoor. Maar eerlijk gezegd heb ik daar niet zo'n zin in en geen behoefte daaraan. Ik vind het al erg dat ik daar mijn verhaal moet doen, laat staan aan nog weer iemand anders. Ik ben op het moment al genoeg bezig met mijn lichamelijke shit, dat ik dat stukje wel even kan missen als kiespijn, zogezegd. Ik ben niet echt een prater over mezelf en mijn gevoelens, die kan ik inmiddels heel goed verbergen, vooral als het moeilijk wordt. Aan de andere kant zit ik ook weer vaak met tranen in mijn ogen en zit ik te janken, als ik me veilig voel op een plek waar ik alleen ben.
Ik zit nog op school, dus ik heb afleiding genoeg. En daar gaat het best goed, op stage heb ik een achterstand, maar de verwachting is dat ik die wel weer kan inhalen volgend schooljaar. Op school vinden ze me positief, en ik motiveer mensen, althans dat zeggen leraren, maar in mijn hoofd ben ik negatief. Mijn klasgenoten vinden dat ik alles goed voor hun regel (alles wat er geregeld moet worden doe ik voor de klas), en sterk in mijn schoenen sta, wat ik niet zo vind. Dus negatief. Voorbeeld: Het gaat vaak zo: er wordt mij verteld dat er een nieuw vak komt, dit verteld op zo'n moment de leraar alleen aan mij, omdat ik diegene toevallig spreek. Ik reageer meestal met: Dat gaat vast leuk worden, wat gaan we doen. Die leraar verteld het, dan reageer ik meestal: dat is wel tof, maar in mijn hoofd denk ik alleen maar: och help als dat maar iets gaat worden, wat zouden we nu weer gaan krijgen. Ik heb er geen zin in. Dit is een beetje hoe ik in elkaar zit. Nu ik dit zo op schrijf denk ik ook weer, och help waarom zit ik überhaupt zo in elkaar? Maar het is de realiteit, helaas.
Voor de bovenstaande problemen heb ik dus ook hulp nodig, maar ik heb er totaal geen zin in, mijn hoofd staat er niet naar. Ik kan helaas niet vertellen wat er lichamelijk aan de hand is, en wat de oorzaak is dat ik vaak aan de dood denk, en het wil. Maar ik heb wel zoiets van: Help ik heb hulp nodig maar ik wil het niet, wat nu?!?! Mijn gevoelens kan ik trouwens ook maar beter niet uitten, want dan zouden mensen, denk ik, bang worden. Omdat als ik ze eenmaal uit, het er best heftig aan toe kan gaan.
Ik weet wel dat een halfuur bewegen per dag goed is, net als genoeg slaap, en dat ik contact moet blijven houden met mensen. Dat doe ik nu ook, en ik denk dat dát voornamelijk de reden is dat ik het nog blijf trekken.
Maar ik hoop dat jullie nog tips hebben, of advies, of verhalen over hoe jullie het hebben kunnen blijven trekken, of wanneer het juist misging en waarvoor ik moet oppassen.
Alvast bedankt!!
Groetjes Rozemarijntje
zondag 20 mei 2018 09:36
Het kan ook zijn dat je lichamelijke klachten een gevolg zijn van je (onderdrukte) psychische klachten.
Dus dat de oplossing is voor je lichamelijke klachten om iets te doen aan je psychische.
Ik heb bijvoorbeeld ook depressieve gevoelens uit ik die niet, erken ik die niet, dan krijg ik last van mijn lijf. In extreme mate.
Wellicht iets om mee te wegen.
Dus dat de oplossing is voor je lichamelijke klachten om iets te doen aan je psychische.
Ik heb bijvoorbeeld ook depressieve gevoelens uit ik die niet, erken ik die niet, dan krijg ik last van mijn lijf. In extreme mate.
Wellicht iets om mee te wegen.
zondag 20 mei 2018 09:41
Je gevoelens niet uiten zorgt voor depressieve gevoelens.
Zorg dat je je gevoel uit. Dat kan ook door middel van muziek, creatief bezig zijn. Dit soort therapie heb je ook. Maar kun je ook zelf doen.
Voelen dat je boos, bang, verdrietig bent is niet leuk maar heel belangrijk anders uit het zich in of lichamelijke klachten of in nare gedachten of in beide. Dus eens op een kussen slaan, gillen, stampen met je voeten, of kliederen met verf is heel gezond.
Zorg dat je 1 persoon hebt waar je alles tegen kunt zeggen, ook de 'ik wou tegen een boom aan rijden', dingen. Alles.
Zorg dat je je gevoel uit. Dat kan ook door middel van muziek, creatief bezig zijn. Dit soort therapie heb je ook. Maar kun je ook zelf doen.
Voelen dat je boos, bang, verdrietig bent is niet leuk maar heel belangrijk anders uit het zich in of lichamelijke klachten of in nare gedachten of in beide. Dus eens op een kussen slaan, gillen, stampen met je voeten, of kliederen met verf is heel gezond.
Zorg dat je 1 persoon hebt waar je alles tegen kunt zeggen, ook de 'ik wou tegen een boom aan rijden', dingen. Alles.
gele_suikerspin wijzigde dit bericht op 20-05-2018 09:45
10.56% gewijzigd
zondag 20 mei 2018 09:43
zondag 20 mei 2018 14:02
Bedankt allemaal voor jullie reacties.
Met mensen praten is natuurlijk verstandig, dat begin ik door te krijgen. Helaas vertrouw ik niet genoeg mensen daarvoor, terwijl ik weet dat ik er bij een aantal wel terecht kan. Bij mijn ouders bijv. kan ik echt wel terecht. Maar ik wil ze niet nog meer verdriet doen. En dat is ook zo bij mijn vrienden zo. Ik wil ze gewoon geen verdriet doen. Het is gelukkig niet zo met mijn vrienden, alleen de lusten en niet de lasten, daarvoor heb ik met hen genoeg mee gemaakt. Maar daarbuiten vertrouw ik eigenlijk gewoon geen mensen. Ook niet uit mijn verdere familie.
Dus zoals jij zegt, Gele_Suikerspin, zorg dat ik tegen 1 persoon alles kan zeggen, dat gevoel heb ik niet. Ik zal het in die zin op een andere manier moeten oplossen. Ik heb wel eens gehad dat ik móést praten, bijv. op school, maar dan achteraf voelde ik me zo rot dat ik er spijt van had, en me eigenlijk gewoon klote voelde (sorry voor mijn taalgebruik), en verder dan mijn mond hield. Het lijkt wel of ik het dan niet zo nodig heb, en ik wil er dan ook zo snel mogelijk vanaf zijn. Zodoende heb ik veel dingen niet gedeeld, terwijl dat wel zo fijn zou zijn geweest, voor anderen.
Dus praten is niet altijd een oplossing voor mij, denk ik. Maar zo ondertussen weet ik ook eigenlijk niet meer wat wel goed voor me is.
Met mensen praten is natuurlijk verstandig, dat begin ik door te krijgen. Helaas vertrouw ik niet genoeg mensen daarvoor, terwijl ik weet dat ik er bij een aantal wel terecht kan. Bij mijn ouders bijv. kan ik echt wel terecht. Maar ik wil ze niet nog meer verdriet doen. En dat is ook zo bij mijn vrienden zo. Ik wil ze gewoon geen verdriet doen. Het is gelukkig niet zo met mijn vrienden, alleen de lusten en niet de lasten, daarvoor heb ik met hen genoeg mee gemaakt. Maar daarbuiten vertrouw ik eigenlijk gewoon geen mensen. Ook niet uit mijn verdere familie.
Dus zoals jij zegt, Gele_Suikerspin, zorg dat ik tegen 1 persoon alles kan zeggen, dat gevoel heb ik niet. Ik zal het in die zin op een andere manier moeten oplossen. Ik heb wel eens gehad dat ik móést praten, bijv. op school, maar dan achteraf voelde ik me zo rot dat ik er spijt van had, en me eigenlijk gewoon klote voelde (sorry voor mijn taalgebruik), en verder dan mijn mond hield. Het lijkt wel of ik het dan niet zo nodig heb, en ik wil er dan ook zo snel mogelijk vanaf zijn. Zodoende heb ik veel dingen niet gedeeld, terwijl dat wel zo fijn zou zijn geweest, voor anderen.
Dus praten is niet altijd een oplossing voor mij, denk ik. Maar zo ondertussen weet ik ook eigenlijk niet meer wat wel goed voor me is.
zondag 20 mei 2018 16:18
Ik begrijp je heel goed, daarom benoem ik ook net als Celaena_Aelin creatieve therapie.
Doormiddel van schilderen, luisteren of maken van muz, in de tuin bezig zijn kun je ook gevoelens uiten.
Al je gedachten opschrijven helpt mij ook erg goed. Zet het op papier, alles wat je denkt.
Je bent dapper bezig! En je gedachten zijn niet leuk maar je bent niet de enige hierin en echt niet raar of vreemd de dingen die je denkt of uitspreekt!
Doormiddel van schilderen, luisteren of maken van muz, in de tuin bezig zijn kun je ook gevoelens uiten.
Al je gedachten opschrijven helpt mij ook erg goed. Zet het op papier, alles wat je denkt.
Je bent dapper bezig! En je gedachten zijn niet leuk maar je bent niet de enige hierin en echt niet raar of vreemd de dingen die je denkt of uitspreekt!
