Ik weet niet meer wat te doen..

Zoals de titel al zegt, ik weet niet meer wat ik moet doen. Of eigenlijk weet ik het ergens al, maar het is een grote stap. Ik zal heel even kort proberen uit te leggen wat de situatie is.

Al van kinds af aan zijn er bij ons thuis veel onrustigheden en problemen. Met name van mijn zus, al sinds ze jong was lukte het niet goed, op school problemen, thuis problemen. Veel stelen en drugs gebruiken. Uiteindelijk liep het zo uit de hand dat ze naar de (jeugd)gevangenis moest voor een aantal jaar. Ik was 9 rond die tijd. Ik kan me niet herinneren dat ik heel veel last heb gehad van die tijd, omdat ik me vaak al afsloot van alle situaties.

Uiteindelijk is er tijdens mijn puberteit ook veel gebeurd, ivm herkenbaarheid laat ik dit even open. Ik heb me vanaf mijn 14e tot 19e heel erg rot gevoeld(ik ben nu 21). In die tijd ben ik ook gaan blowen. Ik deed dit enkel in de avond en mijn school leed er niet onder. Hierdoor duurde het ook vrij lang tot ik tot de conclusie kwam dat ik verslaafd was geraakt.

Uiteindelijk kon ik niet meer goed tegen het blowen(paranoide, paniekaanvallen) en ben ik zelf gestopt. Ik heb sindsdien ook niet meer geblowd. Daarna ben ik echter in de andere verslaving gerold, alcohol, zonder dat ik het direct door had(ik vraag me nu echt af hoe ik dat niet door had kunnen hebben, haha). Ook dit deed ik alleen in de avond, dus school leed hier ook niet echt onder. Thuis hadden ze beiden verslavingen ook niet door.

Uiteindelijk heb ik met het drinken van alcohol ook zelf proberen te stoppen, en dit lukte soms, maar ik val continu terug. Ik heb het ook onderschat en ben ook tot de conclusie gekomen dat ik dit niet alleen kan oplossen.

Ik merk doordat ik al van jongs af aan mijn gevoelens weg heb proberen te stoppen en daarna weg heb gerookt en gedronken, dat ik eigenlijk ook niet weet hoe ik me voel. Inmiddels doe ik een hele leuke opleiding, heb ik vrienden en doe ook leuke dingen. Ook thuis gaat het best goed en is de sfeer goed (behalve dat het met mijn zus nog slecht gaat, helaas). Dus daarom vind ik het ook zo onpasselijk dat ik me nog zo voel, want mijn leven is op orde en ziet er van buitenaf heel leuk uit.

Ik vind het daarom heel moeilijk om een stap tot hulp te ondernemen. Eerst was mijn plan om zelf hulp te zoeken en mijn ouders hier niet bij te betrekken. Maar ik kom steeds vaker tot de conclusie dat ze dit echt moeten weten. En ik vind eigenlijk ook dat ik het ze moet vertellen van mijn verslaving. Ik vind het ook best erg dat ze dit allemaal niet weten. Niet voor mezelf, maar voor hun, want ik ben wel hun dochter.

Maar ik vind dit zo moeilijk, het is zo'n grote stap. Ook omdat het mij altijd wel goed lijkt te komen en het nu ook goed lijkt te gaan. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet aanpakken en ik vind het ook heel egoïstisch dat ik dit mijn ouders nooit heb verteld.. Weet iemand hoe ik dit kan aanpakken?

lilalinda schreef: ↑

23-05-2018 13:40

ga eens met de huisarts praten, die kan je helpen met het zoeken van de juiste hulp.
Je ouders kun je daar buiten laten, zolang je wil

Dit is inderdaad een goede stap. In ieder geval een tussenstap. Ik vind het alleen lastig, want ik start ook komend jaar met een nieuwe studie. Ik ben bang dat als ik in therapie of iets soortgelijks ga, het te heftig word met mijn nieuwe studie.
Maar eerst inderdaad meer eens met mijn huisarts praten.

quercus84 schreef: ↑

23-05-2018 14:06

je ouders kunnen op veel manieren reageren. boos worden, verdrietig worden, zich schuldig gaan voelen omdat ze dit niet gezien hebben. Ik denk als je het eruit gooit je al een hele stap verder bent, als je aangeeft hulp te willen zoeken heb je de helft al gewonnen. hoe is t nu met je?

Klopt. Ik besef me gewoon pas sinds kort dat ze dit eigenlijk moeten weten. Ik hield dit altijd voor me omdat ik ze er niet mee lastig wilde vallen, ze hebben al genoeg zorg aan mijn zus. Maar aan de andere kant, ik zou het als moeder, en ik denk veel moeders, heel erg vinden als ik zoiets niet zou weten. Ik denk dat ik binnekort een goed moment zoek om het te vertellen.

Op het moment gaat het wel redelijk. Ik weet niet precies hoe ik me voel, wel wat emotioneel. Komt ook omdat ik nu, na jaren gewoon doorgaan, tot dit punt ben gekomen. Bedankt voor je reactie!

hamerhaai schreef: ↑

23-05-2018 14:32

Zelfmedicatie door middel van alcohol en drug is niet de oplossing.

Het kan een hele opluchting zijn om iemand in vertrouwen te nemen; je ouders, decaan op school, familielid, etc.

Maak een afspraak bij je huisarts. Deze heeft een beroepsgeheim en mag jouw problemen niet met je ouders bespreken.

Online zijn er ook websites te vinden met informatie, en waar je anoniem vragen kunt stellen.

Herkennen en erkennen dat je een probleem hebt, dat is de eerste stap, en vaak ook de moeilijkste stap. Je ben dus goed op weg!

3x diep ademhalen en dan de huisarts bellen.

Sterkte

Bedankt voor je reactie. Klopt, ik besef heel goed dat alcohol en drugs niet de oplossing is. Op dat moment was dat het enige wat toen een beetje ontspanning gaf, maar als ik het terug kon draaien had ik het natuurlijk niet gedaan. Ik heb toevallig morgen een afspraak voor iets anders, misschien is er tijd om het te bespreken, anders maak ik zo snel mogelijk een afspraak.