Misbruikt, vader "gelooft" mij niet

Hallo iedereen,

Jarenlang heb ik het verzwegen, nooit heb ik het aan iemand kunnen vertellen uit angst mijn moeder te verliezen. Toen der tijd was ik een jaar of 12, mijn moeder sliep bij mij op mijn kamer omdat zij niet met mijn vader in één bed wilde liggen. Dit was omdat mijn moeder een erge vorm van schizofrenie had, mijn vader was in haar ogen een duivel.

Mijn moeder lag weleens vaker naast mij in bed, nooit was er iets gebeurd totdat ze een keer in mijn onderbroek ging en mijn vagina begon te strelen. Ik raakte verstijfd, zij vertelde mij toen dat het normaal was en dat jongens dit bij mij later ook gaan doen. Dit is meerdere keren voorgekomen. Ik schaamde mijzelf ervoor en durfde het tegen niemand te zeggen.

Niet veel later heeft mijn vader mijn moeder uit huis gezet vanwege de pschychische problemen van mijn moeder. Mijn moeder was op een gegeven moment zo'n dik een jaar van de aardbodem verdwenen en ik woonde bij mijn vader.

Toen mijn moeder weer contact met mij kwam zoeken was ik het eigenlijk vergeten wat er toen der tijd was gebeurd, het is overigens mijn moeder en ik was blij haar weer te kunnen zien.. En de jaren erna deed ik alsof er niks was gebeurd en hielp haar altijd met alles.
Ik heb altijd gedacht dat het aan haar psychische problemen lag en dat zij er niks aan kon doen, weet ook niet of zij heeft ingezien dat ze fout bezig is geweest.
Ik heb het haar dus vergeven maar ben het niet vergeten.

Mijn moeder is onverwachts een paar jaar geleden overleden en ik mis haar ontzettend erg. Heb het er nog steeds heel moeilijk mee want uiteindelijk kregen we toch een goede band en kwam regelmatig bij haar langs.

Na haar overlijden zit ik heel erg dwars met mijzelf. De ene periode gaat het goed met mij en dan voel ik me zeker en straal ik, maar dat kan ineens omslaan naar een onzeker "depressieve" vrouw die om alles kan janken.
Ik weet dat ik veel dingen in mijn verleden nog niet verwerkt heb. Dit heeft soms ook invloed op de relatie met mijn vriend.

Maar oké nu gaan we naar het deel van mijn vader:

Van de week kreeg ik te horen (Niet van mijn zus zelf) dat mijn oudste zus vroeger is misbruikt door een vriend van mijn moeder, en dat mijn moeder het had toegelaten.
Mijn zus is niet van mijn vader en wij schelen een aantal jaren, ik was toen nog niet geboren.

Dit heeft mij heel erg doen nadenken en piekeren of dat ik het tegen mijn vader moest vertellen, want als hij het van mijn zus weet dan zou hij mij ook wel begrijpen.. dacht ik dan.

Vanmorgen maakte ik dus die stap, ik vroeg eerst aan mijn vader of hij het van mijn zus af wist. Hij zei dat het waar is maar zo ver hij weet was mijn zus niet verkracht door die man wel aangeraakt, mijn moeder had het niet toegelaten en was ook bij die man weggegaan.

Toen begon ik erover dat mama vroeger aan mij heeft gezeten toen zij hier woonde.
Waarop mijn vader een beetje geïrriteerd reageerde dat het net een Me Too situatie is, en zo van dat ik het verzin om aandacht te krijgen.
Hij zei dat ik er toen der tijd mee moest komen en niet jaren later, ook dat ik dat mens (mijn moeder) moet laten rusten en ja wat heb ik hier nou aan?? Dit is wat hij letterlijk tegen mij zei.

Geen steun, ook al liepen de tranen over mijn wangen.. ik had er maar eerder mee moeten komen dus nu wordt het in een doofpot gedaan.

Vroeger vertelde mijn moeder aan iedereen dat mijn vader mij misbruikte, wat niet het geval was. Dus dit haalde hij er ook bij, hij werd er zeg maar boos over dat hij beschuldigt werd terwijl mijn moeder die dingen zelf deed en ik mijn mond had gehouden.

Ik schaamde me er gewoon heel erg voor en ik was bang dat als ik het aan iemand zou vertellen dat ik mijn moeder nooit meer te zien zou krijgen, en nu naar mate ik ouder wordt vreet het me helemaal van binnen op. Mijn vriend steunt me heel erg en wilt ook dat ik hulp ga zoeken om erover te praten en te uiten.

En ik weet ook dat mijn moeder er niet meer is, ik ben ook niet boos op haar en wil haar niet zwart maken, maar ik wilde het eindelijk na al die jaren uiten aan mijn vader en had niet verwacht dat hij zo zou reageren..

Ik kon dit gewoon niet eerder vertellen, en misschien had ik het nog steeds voor me moeten houden..

Bedankt voor jullie lieve reacties!

Mijn vriend is mijn steun en toeverlaat, bij hem kan ik altijd terecht als mij iets dwars zit of verdriet heb.
Hij wist dit 2,5 jaar geleden al, ik heb daarna ook niks meer laten merken maar nadat ik het van mijn zus gehoord heb brak het mij weer.

Van mijn vader had ik het eigenlijk al kunnen weten dat hij mij niet zou steunen, dit omdat hij altijd heeft laten merken dat ik niks goeds kon doen.. Als ik iets had meegemaakt of iets te zeggen had over mijn werk dan lag het altijd aan mij. Of was ik degene die het niet goed heeft aangepakt.

Het doet me heel veel verdriet om niet op een normale manier met mijn vader iets te kunnen bespreken. Ik heb een soort angst voor hem gecreëerd, bang dat hij boos op me wordt.

En door deze stap te zetten en het te vertellen wat er vroeger is gebeurd, besef ik alleen maar meer dat ik geen steun hoeft te zoeken bij mijn vader en voortaan beter mijn mond kan houden..

Ja daar heb je helemaal gelijk in, praten ga ik ook zeker doen maar niet met mijn vader.
Verder wil ik andere familie leden er ook niet mee confronteren, in ieder geval nu nog niet.. Misschien nadat ik eerst hulp heb gezocht.