Psyche
alle pijlers
Grenzen aangeven: hoe en wanneer ging jij het leren?
vrijdag 13 juli 2018 10:48
Grenzen aangeven, ik heb het blijkbaar nog niet geleerd.
Ik merk soms niet dat mensen mijn grenzen over gaan, dat weet ik pas achteraf (als ik me erger).
Het is voor mij ook heel moeilijk om bij mijn gevoel te komen, waardoor ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk vind. Een pré om grenzen aan te geven uiteraard.
Tegenwoordig zit ik met een boel frustratie.
Ik heb een persoon in mijn leven die mij constant (op dominante) toon moet vertellen dat ik onzeker over kom. Ik ben ik het daar zelf niet altijd mee eens, daar ik een situatie anders zie. Dat kan ik toelichten, maar helpt niet dit oordeel bij deze persoon weg te nemen.
Natuurlijk zal deze persoon hier wel eens gelijk in hebben, maar waarom het zo ontzettend dik en agressief er op leggen?
Verder merk ik dat vooral bepaalde typen mannen graag de draak met mij steken.
Zelfs wanneer ik van mezelf vind dat ik sterk overkom. Ik tolereer dit gedrag meestal, omdat ik altijd denk dat men gewoon graag een grapje wilde maken en dat dit een manier van contact leggen/ band creëren is (zo ben ik het gewend denk ik).
De gedachte dat dit eerder is om me onderuit te halen vind ik nog onwennig, wel begin ik langzaam te ervaren dat ik het niet meer leuk vind (vooral als men door blijft gaan).
Ik moet er wat mee, wellicht begin ik me langzaam te realiseren wat ik wel/ niet prettig vind. Het aangeven van de grens is wel erg moeilijk en ik denk dat het met baby-steps gaat. Daar baal ik ook van, daar ik graag al krachtig genoeg wil zijn.
Hoe zat/zit het bij jullie?
Ik merk soms niet dat mensen mijn grenzen over gaan, dat weet ik pas achteraf (als ik me erger).
Het is voor mij ook heel moeilijk om bij mijn gevoel te komen, waardoor ik niet goed weet wat ik nu eigenlijk vind. Een pré om grenzen aan te geven uiteraard.
Tegenwoordig zit ik met een boel frustratie.
Ik heb een persoon in mijn leven die mij constant (op dominante) toon moet vertellen dat ik onzeker over kom. Ik ben ik het daar zelf niet altijd mee eens, daar ik een situatie anders zie. Dat kan ik toelichten, maar helpt niet dit oordeel bij deze persoon weg te nemen.
Natuurlijk zal deze persoon hier wel eens gelijk in hebben, maar waarom het zo ontzettend dik en agressief er op leggen?
Verder merk ik dat vooral bepaalde typen mannen graag de draak met mij steken.
Zelfs wanneer ik van mezelf vind dat ik sterk overkom. Ik tolereer dit gedrag meestal, omdat ik altijd denk dat men gewoon graag een grapje wilde maken en dat dit een manier van contact leggen/ band creëren is (zo ben ik het gewend denk ik).
De gedachte dat dit eerder is om me onderuit te halen vind ik nog onwennig, wel begin ik langzaam te ervaren dat ik het niet meer leuk vind (vooral als men door blijft gaan).
Ik moet er wat mee, wellicht begin ik me langzaam te realiseren wat ik wel/ niet prettig vind. Het aangeven van de grens is wel erg moeilijk en ik denk dat het met baby-steps gaat. Daar baal ik ook van, daar ik graag al krachtig genoeg wil zijn.
Hoe zat/zit het bij jullie?
vrijdag 13 juli 2018 11:02
Ik denk dat er een dunne grens is tussen grenzen aangeven en (te) defensief zijn. Vaak is het sterker om meer schijt te hebben aan wat mensen zeggen, en bepaalde types op afstand te houden (zoals diegene die jou steeds maar beoordeelt), dan om als een malle van je af te schoppen.
Een probleem is volgens mij namelijk dat bepaalde mensen zich beter voelen als ze anderen onzeker kunnen maken. Als jij in zo'n geval je grens aangeeft, zullen ze waarschijnlijk ontkennen dat dat hun intentie is, met het gevolg dat jij aan jezelf gaat twijfelen (wat dus in beginsel al hun intentie was).
Schouders ophalen, afstand houden, beleefd blijven, en je aandacht richten op mensen waar jij je goed bij voelt. Als iemand opbouwende kritiek geeft op een respectvolle manier, merk je dat vanzelf.
Een probleem is volgens mij namelijk dat bepaalde mensen zich beter voelen als ze anderen onzeker kunnen maken. Als jij in zo'n geval je grens aangeeft, zullen ze waarschijnlijk ontkennen dat dat hun intentie is, met het gevolg dat jij aan jezelf gaat twijfelen (wat dus in beginsel al hun intentie was).
Schouders ophalen, afstand houden, beleefd blijven, en je aandacht richten op mensen waar jij je goed bij voelt. Als iemand opbouwende kritiek geeft op een respectvolle manier, merk je dat vanzelf.
vrijdag 13 juli 2018 11:06
Ik ben zelf met een haptonoom hiermee bezig. Bij mij is het zo dat ik soms zelf niet eens voel wat ik onprettig vind. Mensen kunnen daardoor heel lang heel ver gaan. Dit is iets wat ik binnen het gezin geleerd heb vroeger.
Waar zij mij ook bewust maakt is in hoeverre je eigen manier van reageren ook een rol speelt. Ik negeer dingen meestal waardoor de ander ook niets met mijn reactie kan.
Zo zou ik bijv nooit gaan huilen als een ander iets vervelends doet. Terwijl dat soms wel helpt om de ander duidelijk te maken dat iets echt moet stoppen.
Waar zij mij ook bewust maakt is in hoeverre je eigen manier van reageren ook een rol speelt. Ik negeer dingen meestal waardoor de ander ook niets met mijn reactie kan.
Zo zou ik bijv nooit gaan huilen als een ander iets vervelends doet. Terwijl dat soms wel helpt om de ander duidelijk te maken dat iets echt moet stoppen.
Je kunt méér.
vrijdag 13 juli 2018 11:09
Ben het eens met JackyBee ... het is eerder een stukje "schijt" krijgen aan wat mensen allemaal vinden. Je weet dan zelf wel wat al/niet waar is. Een reactie als "zie ik anders/ben ik het niet mee eens/mag jij vinden" is dan genoeg. Je hoeft echt niet te gaan argumenteren.
En als je het dan los laat en niet meer over gaat piekeren, merken zo'n personen wel dat ze je niet meer kunnen raken.
Gewoon wat vaker denken: die anderen zijn gek (hebben eigen issues die ze misschien overschreeuwen).
Bij grapjes is het moeilijk om de intentie erachter te peilen - het is moeilijk om daar een algemeen advies in te geven. Ook daar kun je sommige dingen van je af laten glijden en andere dingen waarvan je haarscherp aanvoelt dat het niet echt grappig bedoeld is maar eerder om je te kleineren of in de hoek te zeteen meteen op reageren.
En als je het dan los laat en niet meer over gaat piekeren, merken zo'n personen wel dat ze je niet meer kunnen raken.
Gewoon wat vaker denken: die anderen zijn gek (hebben eigen issues die ze misschien overschreeuwen).
Bij grapjes is het moeilijk om de intentie erachter te peilen - het is moeilijk om daar een algemeen advies in te geven. Ook daar kun je sommige dingen van je af laten glijden en andere dingen waarvan je haarscherp aanvoelt dat het niet echt grappig bedoeld is maar eerder om je te kleineren of in de hoek te zeteen meteen op reageren.
Even if you are on the right track, you will get run over if you just sit there.â€
vrijdag 13 juli 2018 11:09
Bij mij was boosheid de sleutel. Die voelen, doorvoelen en je eigen maken. Niet in reactie op de ander maar thuis nadien even goed voelen wat het met je doet. Dat heb ik zo een jaar lang gedaan. Elke keer werd ik daardoor een stukje sterker en kon ik steeds beter op het moment zelf aangeven wat ik niet prettig vond.
Ik kan nu ruzie maken zonder te ontploffen of een ander te beledigen maar wel genoeg boosheid overbrengen om de ander te laten weten dat dit belangrijk voor me is.
Er zijn nog momenten dat ik me teveel laat overrulen door de ander en ik me moet inhouden om er niet met een gestrekt been in te gaan. Maar ook dan lik ik thuis mijn wonden, voel ik mijn boosheid en sta ik de volgende keer weer sterker.
Ik kan nu ruzie maken zonder te ontploffen of een ander te beledigen maar wel genoeg boosheid overbrengen om de ander te laten weten dat dit belangrijk voor me is.
Er zijn nog momenten dat ik me teveel laat overrulen door de ander en ik me moet inhouden om er niet met een gestrekt been in te gaan. Maar ook dan lik ik thuis mijn wonden, voel ik mijn boosheid en sta ik de volgende keer weer sterker.
vrijdag 13 juli 2018 11:12
Grenzen aangeven is ontzettend lastig. Je kunt het te slap doen of te sterk.
Ik ging vaak veel te lang mee in het dominante gedrag van andere mensen tot het me te veel werd en ik ontplofte en dan is het heel makkelijk om de ontplofte persoon de schuld te geven en zelf je handen in onschuld te wassen als dominant persoon zijnde.
Ik ben hiermee aan de gang gegaan met therapie, veel lezen en luisteren op het internet en het weren van diverse mensen uit mijn leven.
Nu leg ik mijn punt 1 of een paar keer uit en daarna loop ik weg van de discussie of de persoon.
Ook benoem ik vaak het gedrag van die persoon en zeg ik dat ik dat niet prettig vind ipv dat ik in een zinloze discussie beland of me laat beledigen/kwetsen door "grapjes".
Ik ging vaak veel te lang mee in het dominante gedrag van andere mensen tot het me te veel werd en ik ontplofte en dan is het heel makkelijk om de ontplofte persoon de schuld te geven en zelf je handen in onschuld te wassen als dominant persoon zijnde.
Ik ben hiermee aan de gang gegaan met therapie, veel lezen en luisteren op het internet en het weren van diverse mensen uit mijn leven.
Nu leg ik mijn punt 1 of een paar keer uit en daarna loop ik weg van de discussie of de persoon.
Ook benoem ik vaak het gedrag van die persoon en zeg ik dat ik dat niet prettig vind ipv dat ik in een zinloze discussie beland of me laat beledigen/kwetsen door "grapjes".
vrijdag 13 juli 2018 11:16
Dat weet ik niet zeker. Als een ander al in staat is om iets te doen dat zo vervelend is dat je ervan moet huilen, vraag ik me af of diegene jouw grenzen überhaupt zal respecteren. Aan de andere kant: iemand kan je ook gewoon raken waardoor je verdrietig wordt, of gaat huilen, maar dat betekent niet altijd dat diegene over je grenzen gaat of dat hij/zij moet stoppen. Wat ik bedoel, is dat huilen niet hetzelfde is als je grenzen aangeven, denk ik.Moon-Alisa schreef: ↑13-07-2018 11:06Ik ben zelf met een haptonoom hiermee bezig. Bij mij is het zo dat ik soms zelf niet eens voel wat ik onprettig vind. Mensen kunnen daardoor heel lang heel ver gaan. Dit is iets wat ik binnen het gezin geleerd heb vroeger.
Waar zij mij ook bewust maakt is in hoeverre je eigen manier van reageren ook een rol speelt. Ik negeer dingen meestal waardoor de ander ook niets met mijn reactie kan.
Zo zou ik bijv nooit gaan huilen als een ander iets vervelends doet. Terwijl dat soms wel helpt om de ander duidelijk te maken dat iets echt moet stoppen.
vrijdag 13 juli 2018 11:18
Hoe steken bepaalde mannen dan de draak met je?
Zijn het geen grapjes dan? Ik hou wel van humor, ga er dan ook in mee.
Bij mij gaan grenzen aangeven automatisch denk ik.
Ben daar niet zo mee bezig.
Gaat vanzelf, nog meer als je ouder wordt. Wat je wel en niet wil. Het zit in je leefpatroon. Soort signaal. Laats zei iemand er wat van dat ik voordrong in de rij. Ik zag haar niet. Dan gelijk zo een grote bek.
Dan ga ik er gelijk op in. Die ging over mijn grens. Bedoel je zoiets?
Zijn het geen grapjes dan? Ik hou wel van humor, ga er dan ook in mee.
Bij mij gaan grenzen aangeven automatisch denk ik.
Ben daar niet zo mee bezig.
Gaat vanzelf, nog meer als je ouder wordt. Wat je wel en niet wil. Het zit in je leefpatroon. Soort signaal. Laats zei iemand er wat van dat ik voordrong in de rij. Ik zag haar niet. Dan gelijk zo een grote bek.
Dan ga ik er gelijk op in. Die ging over mijn grens. Bedoel je zoiets?
Wie zich gelukkig voelt met het geluk van anderen, bezit een rijkdom zonder grenzen.
vrijdag 13 juli 2018 11:20
Ik was veertig toen ik een autonomie-groep voor vrouwen heb gedaan. Veel geleerd over grenzen aangeven en vooral ook om schijt hebben aan de mening van sommige anderen. Dus gewoon mezelf dingen minder aantrekken.
Vooral ook geleerd om problemen van anderen bij die ander te laten als ik er niks mee kan.
Vooral ook geleerd om problemen van anderen bij die ander te laten als ik er niks mee kan.
vrijdag 13 juli 2018 11:21
@Jackie, dat klopt.
Er hoort natuurlijk een heel verhaal bij en dat zou een beetje lang worden. In ieder geval binnen ons gezin werd er behoorlijk wat getreiterd en ik heb geleerd om daar niet op te reageren.
Nav mijn behandeling, ging ik denken aan iemand die mij in mijn 20-er jaren erg dwars heeft gezeten maar waar ik eigenlijk ook niet op gereageerd heb. Gewoon negeren. Met de kennis van nu denk ik: Als ik één keer het gesprek was aangegaan, één keer was gaan huilen wellicht, dan was er misschien wat veranderd. Juist door telkens niet te reageren gaf ik ook geen signaal af dat het moest stoppen.
Want achteraf bleek dat die persoon echt niet iets heel kwaads in de zin had, dat er ook een soort onhanigheid meespeelde.
Ik bedoel dus niet dat je altijd en overal maar moet gaan huilen. Maar soms IN die situatie je verdriet tonen, ipv pas als je weer thuis bent, kan wel helpen.
Er hoort natuurlijk een heel verhaal bij en dat zou een beetje lang worden. In ieder geval binnen ons gezin werd er behoorlijk wat getreiterd en ik heb geleerd om daar niet op te reageren.
Nav mijn behandeling, ging ik denken aan iemand die mij in mijn 20-er jaren erg dwars heeft gezeten maar waar ik eigenlijk ook niet op gereageerd heb. Gewoon negeren. Met de kennis van nu denk ik: Als ik één keer het gesprek was aangegaan, één keer was gaan huilen wellicht, dan was er misschien wat veranderd. Juist door telkens niet te reageren gaf ik ook geen signaal af dat het moest stoppen.
Want achteraf bleek dat die persoon echt niet iets heel kwaads in de zin had, dat er ook een soort onhanigheid meespeelde.
Ik bedoel dus niet dat je altijd en overal maar moet gaan huilen. Maar soms IN die situatie je verdriet tonen, ipv pas als je weer thuis bent, kan wel helpen.
Je kunt méér.
vrijdag 13 juli 2018 11:25
Ik ben daar nu ook mee bezig, na alweer een relatiebreuk.
Terwijl ik daar in het begin van de relatie nog sterk in stond, zijn in de jaren erna toch mijn grenzen weer vervaagd (in samenhang met iemand die mijn grenzen dus ook niet respecteerde).
Ik probeer nu ook te visualiseren wat mijn ruimte is, en dat ik die dan ook bewaak. Ik moet nog wel even oefenen, maar ik ben het me bewust.
Ik vind het wel een goede tip om situaties thuis te analyseren. Ga ik even tijd voor maken. Thanks
Terwijl ik daar in het begin van de relatie nog sterk in stond, zijn in de jaren erna toch mijn grenzen weer vervaagd (in samenhang met iemand die mijn grenzen dus ook niet respecteerde).
Ik probeer nu ook te visualiseren wat mijn ruimte is, en dat ik die dan ook bewaak. Ik moet nog wel even oefenen, maar ik ben het me bewust.
Ik vind het wel een goede tip om situaties thuis te analyseren. Ga ik even tijd voor maken. Thanks
vrijdag 13 juli 2018 11:27
je moet eerst je eigen grezen leren kennen, en op tijd herkennen.
Oma vertelt... maar levenswijsheid en ouder-worden helpt echt.
Gewoon veel ervaring opdoen, dan voel je al sneller aan, of je iemand kunt vertrouwen in de buurt van je grens.
En je leert ook dat aardig gevonden willen worden volstrekte onzin is.
Oma vertelt... maar levenswijsheid en ouder-worden helpt echt.
Gewoon veel ervaring opdoen, dan voel je al sneller aan, of je iemand kunt vertrouwen in de buurt van je grens.
En je leert ook dat aardig gevonden willen worden volstrekte onzin is.
vrijdag 13 juli 2018 11:27
Oh en soms werkt het voor mij ook om juist geen energie te steken in het aangeven van die grens. Mijn verlies te nemen zeg maar.
Ik werk momenteel twee keer per week een uur per week op vaste momenten met iemand samen die enorm dominant is. Ik ga er heen, doe mijn ding en laat haar haar ding doen. Dit kan ik alleen omdat ik weet wanneer het klaar is. Achtenzestig keer gedaan inmiddels nog twee te gaan nu.
Ik werk momenteel twee keer per week een uur per week op vaste momenten met iemand samen die enorm dominant is. Ik ga er heen, doe mijn ding en laat haar haar ding doen. Dit kan ik alleen omdat ik weet wanneer het klaar is. Achtenzestig keer gedaan inmiddels nog twee te gaan nu.
vrijdag 13 juli 2018 11:27
Ik geloof eerlijk gezegd dat iemand jarenlang niet weet dat hij of zij over je grenzen heen denderde met onhandigheid. Dat zou deze persoon wel erg blind hebben moeten maken.Moon-Alisa schreef: ↑13-07-2018 11:21@Jackie, dat klopt.
Er hoort natuurlijk een heel verhaal bij en dat zou een beetje lang worden. In ieder geval binnen ons gezin werd er behoorlijk wat getreiterd en ik heb geleerd om daar niet op te reageren.
Nav mijn behandeling, ging ik denken aan iemand die mij in mijn 20-er jaren erg dwars heeft gezeten maar waar ik eigenlijk ook niet op gereageerd heb. Gewoon negeren. Met de kennis van nu denk ik: Als ik één keer het gesprek was aangegaan, één keer was gaan huilen wellicht, dan was er misschien wat veranderd. Juist door telkens niet te reageren gaf ik ook geen signaal af dat het moest stoppen.
Want achteraf bleek dat die persoon echt niet iets heel kwaads in de zin had, dat er ook een soort onhanigheid meespeelde.
Ik bedoel dus niet dat je altijd en overal maar moet gaan huilen. Maar soms IN die situatie je verdriet tonen, ipv pas als je weer thuis bent, kan wel helpen.
Het lijkt mij eerder dat deze persoon gewoon heel bewust de ruimte nam die jij hem (door je conditionering uit je jeugd) gaf.
vrijdag 13 juli 2018 11:28
Wat moet dat trouwens moeilijk voor je zijn geweest, opgroeien in zo'n sfeer.Moon-Alisa schreef: ↑13-07-2018 11:21@Jackie, dat klopt.
Er hoort natuurlijk een heel verhaal bij en dat zou een beetje lang worden. In ieder geval binnen ons gezin werd er behoorlijk wat getreiterd en ik heb geleerd om daar niet op te reageren.
Nav mijn behandeling, ging ik denken aan iemand die mij in mijn 20-er jaren erg dwars heeft gezeten maar waar ik eigenlijk ook niet op gereageerd heb. Gewoon negeren. Met de kennis van nu denk ik: Als ik één keer het gesprek was aangegaan, één keer was gaan huilen wellicht, dan was er misschien wat veranderd. Juist door telkens niet te reageren gaf ik ook geen signaal af dat het moest stoppen.
Want achteraf bleek dat die persoon echt niet iets heel kwaads in de zin had, dat er ook een soort onhanigheid meespeelde.
Ik bedoel dus niet dat je altijd en overal maar moet gaan huilen. Maar soms IN die situatie je verdriet tonen, ipv pas als je weer thuis bent, kan wel helpen.
Ik begrijp nu wat je bedoelt, goed dat je jouw ervaring deelt. In sommige situaties is reageren dus wel belangrijk, om miscommunicaties etc. te verhelpen. Die had ik over het hoofd gezien inderdaad.
vrijdag 13 juli 2018 11:29
Nou inderdaad ja..
Het gekke is dat wanneer je heel duidelijk laat weten waar je staat en waar je wel en niet van gediend bent, mensen je meer mogen.
Misschien niet direct hun cup of tea (daar heb je gemeenschappelijke dingen voor nodig), maar ze vinden je dan wel prettiger in de omgang.
vrijdag 13 juli 2018 11:29
lilalinda schreef: ↑13-07-2018 11:27je moet eerst je eigen grezen leren kennen, en op tijd herkennen.
Oma vertelt... maar levenswijsheid en ouder-worden helpt echt.
Gewoon veel ervaring opdoen, dan voel je al sneller aan, of je iemand kunt vertrouwen in de buurt van je grens.
En je leert ook dat aardig gevonden willen worden volstrekte onzin is.
Helemaal eens, zelf ben ik me er nu ook bewuster van wanneer in over de grens van een ander zou kunnen gaan. Wel gek dat sommigen dat niet doorkrijgen ook al worden ze tachtig.
vrijdag 13 juli 2018 11:30
Ik lach niet mee als ik iets niet grappig vind. Ik zeg dan soms ook dat ik de grap niet zie, met gezicht en intonatie waarmee ik duidelijk maak dat ik het een faux-pas vind, niet dat ik zit te wachten op een uitleg of goedpraten. Ik zit ook totaal niet te wachten op goedkeuring van iemand anders dan mezelf, en mijn standaard is hoog genoeg.
Het proberen in te passen heb ik in mijn puberteit al gedaan, dat is mislukt. Wat is lastig vind, is omgaan met het schuldgevoel als ik mijn grenzen aan geef, omdat het soms ten koste gaat van anderen. Toch doe ik het steeds vaker, ook omdat ik heb gemerkt dat mijn energie niet eindeloos is. Dan beter aan mezelf en mijn kinderen besteden dan aan anderen.
Het proberen in te passen heb ik in mijn puberteit al gedaan, dat is mislukt. Wat is lastig vind, is omgaan met het schuldgevoel als ik mijn grenzen aan geef, omdat het soms ten koste gaat van anderen. Toch doe ik het steeds vaker, ook omdat ik heb gemerkt dat mijn energie niet eindeloos is. Dan beter aan mezelf en mijn kinderen besteden dan aan anderen.
vrijdag 13 juli 2018 11:30
Ik heb ook zo'n persoon op mijn werk. Ik heb er voor gekozen om heel erg koud en afstandelijk, op het botte af, haar "hulp" af te wijzen en haar daarna te negeren. Dat is het enige wat bij haar werkt.Andersom schreef: ↑13-07-2018 11:27Oh en soms werkt het voor mij ook om juist geen energie te steken in het aangeven van die grens. Mijn verlies te nemen zeg maar.
Ik werk momenteel twee keer per week een uur per week op vaste momenten met iemand samen die enorm dominant is. Ik ga er heen, doe mijn ding en laat haar haar ding doen. Dit kan ik alleen omdat ik weet wanneer het klaar is. Achtenzestig keer gedaan inmiddels nog twee te gaan nu.
vrijdag 13 juli 2018 11:33
Precies, mensen kunnen "aardigheid" zelfs irritante "nederigheid" vinden.Greenlotus schreef: ↑13-07-2018 11:29Nou inderdaad ja..
Het gekke is dat wanneer je heel duidelijk laat weten waar je staat en waar je wel en niet van gediend bent, mensen je meer mogen.
Misschien niet direct hun cup of tea (daar heb je gemeenschappelijke dingen voor nodig), maar ze vinden je dan wel prettiger in de omgang.
vrijdag 13 juli 2018 11:38
Ik denk dat het begint met weten waar je grenzen liggen. Wanneer je geen idee hebt wat je grenzen zijn; hoe kun je ze dan aangeven?
Het deit dat jij onzeker bent betekent niet dat anderen over je heen mogen lopen of de draak met je mogen steken. Ook niet wanneer dat hun manier is van contact leggen. Jij bepaalt zelf wat je wel en niet leuk vind en een oordeel van een ander waar je jezelf al van bewust bent kun je ook naast je neerleggen. Het maakt niet uit waarom men wat dan ook van je vindt. Het is nog steeds geen reden om op een lullige manier met je om te gaan.
Het probleem is dat extravert zijn, open en een tikje agressief in onze individualistische maatschappij hoger wordt gewaardeerd dan gevoelig zijn , opmerkzaam en gericht op de ander in plaats van jezelf.
Denk eerst eens na over wat jij nu eigenlijk wel of niet vindt kunnen en maak desnoods een lijst van + en -.
Het deit dat jij onzeker bent betekent niet dat anderen over je heen mogen lopen of de draak met je mogen steken. Ook niet wanneer dat hun manier is van contact leggen. Jij bepaalt zelf wat je wel en niet leuk vind en een oordeel van een ander waar je jezelf al van bewust bent kun je ook naast je neerleggen. Het maakt niet uit waarom men wat dan ook van je vindt. Het is nog steeds geen reden om op een lullige manier met je om te gaan.
Het probleem is dat extravert zijn, open en een tikje agressief in onze individualistische maatschappij hoger wordt gewaardeerd dan gevoelig zijn , opmerkzaam en gericht op de ander in plaats van jezelf.
Denk eerst eens na over wat jij nu eigenlijk wel of niet vindt kunnen en maak desnoods een lijst van + en -.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 13 juli 2018 11:39
honingbijtje schreef: ↑13-07-2018 11:30Ik lach niet mee als ik iets niet grappig vind. Ik zeg dan soms ook dat ik de grap niet zie, met gezicht en intonatie waarmee ik duidelijk maak dat ik het een faux-pas vind, niet dat ik zit te wachten op een uitleg of goedpraten. Ik zit ook totaal niet te wachten op goedkeuring van iemand anders dan mezelf, en mijn standaard is hoog genoeg.
Het proberen in te passen heb ik in mijn puberteit al gedaan, dat is mislukt. Wat is lastig vind, is omgaan met het schuldgevoel als ik mijn grenzen aan geef, omdat het soms ten koste gaat van anderen. Toch doe ik het steeds vaker, ook omdat ik heb gemerkt dat mijn energie niet eindeloos is. Dan beter aan mezelf en mijn kinderen besteden dan aan anderen.
Toch bleek bij mij, dat hoe beter ik mijn grenzen aan ging geven hoe minder vaak ik last had van schuldgevoel.
vrijdag 13 juli 2018 11:39
Dank je. Overigens bedoel ik dat 'huilen' ook niet als iets wat je bij onbekenden in de kroeg doet, of bij een collega van drie verdiepingen verder.JackyBee schreef: ↑13-07-2018 11:28Wat moet dat trouwens moeilijk voor je zijn geweest, opgroeien in zo'n sfeer.
Ik begrijp nu wat je bedoelt, goed dat je jouw ervaring deelt. In sommige situaties is reageren dus wel belangrijk, om miscommunicaties etc. te verhelpen. Die had ik over het hoofd gezien inderdaad.
Maar in het geval van een broer of een ex, kun je denk ik op een gegeven moment wel je verdriet laten zien, om wat de ander doet. Tenminste mijn haptonoom gaf aan dat 'niet reageren' een zeer onduidelijk signaal is naar 'de ander' en dat die niet weet wat het met je doet of wat hij/zij aan je heeft.
Denk zeker in het geval van een man waarbij het in de relationele sfeer is, 'niet reageren' een teken kan zijn om door te gaan net zolang tot je wel reageert. Maar nu betrek ik het dus heel erg op mezelf en dit is niet zozeer waat het voorbeeld over ging.
Je kunt méér.
