Psyche
alle pijlers
Onbegrip en frustratie bij ziekte
vrijdag 13 juli 2018 18:34
Sinds kort moet ik schildklierhormoon slikken; de tsh was 146 en ft4 was nog maar 1.2
Ik ben nog lang niet goed ingesteld.
Waarschijnlijk functioneert mijn schildklier niet meer goed sinds een postpartum thyreoïditis, of ten gevolge van een ontsteking door hashimoto.
De uitslag van de antistoffen test laat nog even op zich wachten.
Nu is het vakantie en we zijn met de kinderen bij mijn schoonmoeder.
Ik slik de medicatie nog maar amper 10 dagen en in de tussentijd heb ik ook nog de pech dat het flink in mijn rug is geschoten.
Ik klaag niet, maar probeer mijn balans te vinden en het valt hartstikke tegen.
Mijn omgeving begrijpt er weinig van en ik raak gefrustreerd.
Vandaag zijn ze met zijn allen een uitstapje gaan maken en ik bleef met de baby thuis...er zat niets anders op, ik kan niet goed genoeg lopen of fietsen momenteel; maar dat betekent wél dat ik thuis de baby van 5 maanden moet tillen.
Gelukkig ging dat goed vandaag.
Dat is ook niet mijn punt.
Waar ik voornamelijk moeite mee heb zijn alle goedbedoelde, maar ongevraagde adviezen en opmerkingen van de mensen om mij heen.
Het maakt me zo onzeker nu ineens.
Het begon al met een kennis die zei: "Ik weet wel wat jou mankeert; jij hebt gewoon verkeerde gedachtengangen vanuit je opvoeding" ...dat was vlak voor de diagnose,
Een tante die zei: nee jij hebt hetzelfde als wat ik vroeger had; te veel stress en daardoor een tijdelijke dip...terwijl de diagnose toen al gesteld was door de internist!
Of: volgens mij is het beter voor je als je juist wél gaat lopen en meer bewegen...
Ik heb verdorie zo'n rugpijn dat ik maar 10 meter kán lopen!
En nog veel meer...
Al die ongevraagde adviezen beginnen mij enorm te frustreren en het is niet goed voor mijn zelfvertrouwen.
Ik probeer mijn grenzen aan te voelen, dus de hele dag stijf staan van de paracetamol wil ik ook niet en ik wil mijn lever niet te veel belasten, want die moet die t4 omzetten in t3.
Maar mensen om me heen hebben weinig geduld, ze willen dat ik paracetamol slik en dan maar gezellig mee ga doen, zoals vroeger; want ik wás juist zo'n leuke meid...
Zich verdiepen in wat mij mankeert doen ze ook niet; er is toch een pilletje voor?
Gisteren zei je toch dat het beter ging?
Hoe leg ik uit dat het ene moment redelijk gaat en het volgende moment niet?
Hoe ga ik om met het feit dat ik niet eens even een stukje kan lopen?
Dat ik te moe ben om mezelf te zijn en vrolijk te lachen zoals eerst?
Dat ik mezelf tekort vind schieten en dat me dat verdrietig maakt, maar dat ik dat niet wil laten merken, dat het al goed is als het oké is?
Want als ik even een kleine verbetering heb dan denken zij dat het weer goed is...en waarom ik dan niet even snel de tafel dek?
En we zijn bij zijn schoonmoeder met vakantie, die druk is en intens en die van alles heeft gepland waaraan ik niet kan meedoen. Ik snap echt wel dat ze het alleen maar goed bedoelt, maar het is me gewoon snel te veel.
Ik voel me hier als een vis op het droge terwijl mijn hersenen niet snel genoeg zijn om het tempo bij te houden.
En mijn lichaam werkt gewoon niet mee.
Ik heb overal spierpijn.
Maar daar klaag ik juist niet over tegen hen.
Ik vind het op dit moment emotioneel even erg zwaar.
Het lukt me niet om mezelf te zijn, om bij te dragen, om mee te doen en nu heb ik te horen gekregen van mijn schoonmoeder dat het haar tegenvalt en hoe dat nu mogelijk is want ze vónd mij eerst zo'n leuke meid...
En vervolgens zegt ze; laten we er nu samen een mooie vakantie van maken.
Ook mijn vriend viel laatst tegen me uit, ik was de enige die nuchter bleef, zij (hij en wat vrienden) dronken zelfgebrouwen sterke drank van iemand en mijn vriend heeft echt naar gedaan tijdens zijn kwaaie dronk, maar dat is hij allemaal vergeten.
Wat een naar en ellendig en eenzaam gevoel geeft dat. Juist nu ik zo kwetsbaar ben, juist nu ik al die stress zo slecht kan hebben.
Ik ben sinds 6 weken onder behandeling bij een psycholoog, dus ik heb al professionele hulp hierbij, maar voor nu hoop ik met dit topic op misschien een hart onder de riem en wat begrip en wat medeleven.
Misschien hier en daar iemand met een soortgelijke ervaring, zodat ik weet dat ik niet de enige ben met zulke ervaringen en gevoelens.
En waar ik ook op hoop met dit topic is wat goede moed om weer aardig te kunnen doen tegen mijn schoonmoeder, want we moeten nog een week en ze is heus geen kwaaie, maar mijn grens is even bereikt en ik heb moeite om over een paar van haar uitspraken die getuigen van zo veel onbegrip heen te stappen.
Hopelijk wordt het weer beter.
Ik weet wel dat ik leuker was toen ik niet ziek was en niet zo veel pijn had, ik wil ook graag mijn best doen om er het beste van te maken.
Maar het is nu allemaal wel wat bekoeld tussen haar en mij en ik voel me schuldig want normaal ben ik wat minder nors en minder gefrustreerd in mijn reacties en veel enthousiaster in mijn uitlatingen.
Man, man, man wat valt het tegen op het ogenblik.
Bedankt voor het lezen, het was een flinke lap tekst.
Ik ben nog lang niet goed ingesteld.
Waarschijnlijk functioneert mijn schildklier niet meer goed sinds een postpartum thyreoïditis, of ten gevolge van een ontsteking door hashimoto.
De uitslag van de antistoffen test laat nog even op zich wachten.
Nu is het vakantie en we zijn met de kinderen bij mijn schoonmoeder.
Ik slik de medicatie nog maar amper 10 dagen en in de tussentijd heb ik ook nog de pech dat het flink in mijn rug is geschoten.
Ik klaag niet, maar probeer mijn balans te vinden en het valt hartstikke tegen.
Mijn omgeving begrijpt er weinig van en ik raak gefrustreerd.
Vandaag zijn ze met zijn allen een uitstapje gaan maken en ik bleef met de baby thuis...er zat niets anders op, ik kan niet goed genoeg lopen of fietsen momenteel; maar dat betekent wél dat ik thuis de baby van 5 maanden moet tillen.
Gelukkig ging dat goed vandaag.
Dat is ook niet mijn punt.
Waar ik voornamelijk moeite mee heb zijn alle goedbedoelde, maar ongevraagde adviezen en opmerkingen van de mensen om mij heen.
Het maakt me zo onzeker nu ineens.
Het begon al met een kennis die zei: "Ik weet wel wat jou mankeert; jij hebt gewoon verkeerde gedachtengangen vanuit je opvoeding" ...dat was vlak voor de diagnose,
Een tante die zei: nee jij hebt hetzelfde als wat ik vroeger had; te veel stress en daardoor een tijdelijke dip...terwijl de diagnose toen al gesteld was door de internist!
Of: volgens mij is het beter voor je als je juist wél gaat lopen en meer bewegen...
Ik heb verdorie zo'n rugpijn dat ik maar 10 meter kán lopen!
En nog veel meer...
Al die ongevraagde adviezen beginnen mij enorm te frustreren en het is niet goed voor mijn zelfvertrouwen.
Ik probeer mijn grenzen aan te voelen, dus de hele dag stijf staan van de paracetamol wil ik ook niet en ik wil mijn lever niet te veel belasten, want die moet die t4 omzetten in t3.
Maar mensen om me heen hebben weinig geduld, ze willen dat ik paracetamol slik en dan maar gezellig mee ga doen, zoals vroeger; want ik wás juist zo'n leuke meid...
Zich verdiepen in wat mij mankeert doen ze ook niet; er is toch een pilletje voor?
Gisteren zei je toch dat het beter ging?
Hoe leg ik uit dat het ene moment redelijk gaat en het volgende moment niet?
Hoe ga ik om met het feit dat ik niet eens even een stukje kan lopen?
Dat ik te moe ben om mezelf te zijn en vrolijk te lachen zoals eerst?
Dat ik mezelf tekort vind schieten en dat me dat verdrietig maakt, maar dat ik dat niet wil laten merken, dat het al goed is als het oké is?
Want als ik even een kleine verbetering heb dan denken zij dat het weer goed is...en waarom ik dan niet even snel de tafel dek?
En we zijn bij zijn schoonmoeder met vakantie, die druk is en intens en die van alles heeft gepland waaraan ik niet kan meedoen. Ik snap echt wel dat ze het alleen maar goed bedoelt, maar het is me gewoon snel te veel.
Ik voel me hier als een vis op het droge terwijl mijn hersenen niet snel genoeg zijn om het tempo bij te houden.
En mijn lichaam werkt gewoon niet mee.
Ik heb overal spierpijn.
Maar daar klaag ik juist niet over tegen hen.
Ik vind het op dit moment emotioneel even erg zwaar.
Het lukt me niet om mezelf te zijn, om bij te dragen, om mee te doen en nu heb ik te horen gekregen van mijn schoonmoeder dat het haar tegenvalt en hoe dat nu mogelijk is want ze vónd mij eerst zo'n leuke meid...
En vervolgens zegt ze; laten we er nu samen een mooie vakantie van maken.
Ook mijn vriend viel laatst tegen me uit, ik was de enige die nuchter bleef, zij (hij en wat vrienden) dronken zelfgebrouwen sterke drank van iemand en mijn vriend heeft echt naar gedaan tijdens zijn kwaaie dronk, maar dat is hij allemaal vergeten.
Wat een naar en ellendig en eenzaam gevoel geeft dat. Juist nu ik zo kwetsbaar ben, juist nu ik al die stress zo slecht kan hebben.
Ik ben sinds 6 weken onder behandeling bij een psycholoog, dus ik heb al professionele hulp hierbij, maar voor nu hoop ik met dit topic op misschien een hart onder de riem en wat begrip en wat medeleven.
Misschien hier en daar iemand met een soortgelijke ervaring, zodat ik weet dat ik niet de enige ben met zulke ervaringen en gevoelens.
En waar ik ook op hoop met dit topic is wat goede moed om weer aardig te kunnen doen tegen mijn schoonmoeder, want we moeten nog een week en ze is heus geen kwaaie, maar mijn grens is even bereikt en ik heb moeite om over een paar van haar uitspraken die getuigen van zo veel onbegrip heen te stappen.
Hopelijk wordt het weer beter.
Ik weet wel dat ik leuker was toen ik niet ziek was en niet zo veel pijn had, ik wil ook graag mijn best doen om er het beste van te maken.
Maar het is nu allemaal wel wat bekoeld tussen haar en mij en ik voel me schuldig want normaal ben ik wat minder nors en minder gefrustreerd in mijn reacties en veel enthousiaster in mijn uitlatingen.
Man, man, man wat valt het tegen op het ogenblik.
Bedankt voor het lezen, het was een flinke lap tekst.
vrijdag 13 juli 2018 18:42
vrijdag 13 juli 2018 18:46
Je niet verdedigen en alleen zeggen: aan welke universiteit heb jij medicijnen gestudeerd?
Het is wel herkenbaar. Ik heb al jaren migraine en hoe vaak ik niet heb gehoord dat het niet echt is, dat ik iets aan stress moet doen, geen chocolade, varken moet eten maar wel een glas wijn moet nemen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat mensen roepen dat je geen lyme hebt terwijl je met een grote rode kring op je been rond loopt (dan is het 100% zeker).
Steek je energie in je gezondheid en niet in domme mensen.
Het is wel herkenbaar. Ik heb al jaren migraine en hoe vaak ik niet heb gehoord dat het niet echt is, dat ik iets aan stress moet doen, geen chocolade, varken moet eten maar wel een glas wijn moet nemen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat mensen roepen dat je geen lyme hebt terwijl je met een grote rode kring op je been rond loopt (dan is het 100% zeker).
Steek je energie in je gezondheid en niet in domme mensen.
viva-amber wijzigde dit bericht op 13-07-2018 18:49
70.25% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 13 juli 2018 18:47
Baby weigert de fles.redbulletje schreef: ↑13-07-2018 18:43Laat die baby bij je vriend en schoonmoeder en ga zelf lekker terug naar huis. Kun je 'n poosje bijkomen zonder gezeik aan je kop.
vrijdag 13 juli 2018 18:50
Oké, dat was even een eerste reactie, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je je kut voelt. Je gezondheid laat je in de steek en juist diegene van wie je de steun het hardst nodig hebt, je partner, lijkt geen rekening met je te houden.
Hoe was jullie relatie hiervoor? Kun je een moment pakken om eens met je man om tafel te gaan om elkaar weer te vinden? Jullie zullen beiden jullie frustraties hebben over deze situatie en de enige manier lijkt mij om de communicatie open te houden over de verwachtingen die je van elkaar hebt en mag hebben.
Hoe was jullie relatie hiervoor? Kun je een moment pakken om eens met je man om tafel te gaan om elkaar weer te vinden? Jullie zullen beiden jullie frustraties hebben over deze situatie en de enige manier lijkt mij om de communicatie open te houden over de verwachtingen die je van elkaar hebt en mag hebben.
vrijdag 13 juli 2018 18:51
Toen ik ziek werd vond ik het heel moeilijk om aan te geven wat ik wel en niet kon, omdat ik dat simpelweg zelf nog niet wist. Dat weet je pas als je het ervaren hebt en dat zoeken kost een hoop energie.
Omdat ik niet zichtbaar ziek was vond mijn omgeving het ook heel moeilijk te begrijpen.
Vertel open wat je voelt en ervaart. Dat niet iedere dag slecht is, dat je je zelf op één dag verschillend kan voelen. Dat je er verdrietig van wordt dat je niet vol mee kan doen en dat je echt wel je best doet. Leg ze uit dat medicatie tijd nodig heeft en ook geen heilige graal is. En laat ze vragen stellen, dat creëert helderheid.
Omdat ik niet zichtbaar ziek was vond mijn omgeving het ook heel moeilijk te begrijpen.
Vertel open wat je voelt en ervaart. Dat niet iedere dag slecht is, dat je je zelf op één dag verschillend kan voelen. Dat je er verdrietig van wordt dat je niet vol mee kan doen en dat je echt wel je best doet. Leg ze uit dat medicatie tijd nodig heeft en ook geen heilige graal is. En laat ze vragen stellen, dat creëert helderheid.
vrijdag 13 juli 2018 18:51
Wat ontzettend rot voor je 
Is het geen optie om naar huis te gaan (hoop niet dat dat een domme suggestie is) zodat je niet over je eigen grenzen heengaat en je fijn op jezelf kan zijn zonder oordelen?
Wat betreft die domme adviezen, misschien is het een optie om vriendelijk te glimlachen en een “Hm ok ja” te antwoorden terwijl je het onderwerp veranderd of gewoon wegloopt (als de persoon lullig doet)
Je hoeft niet iedereen als vriend te hebben, zeker niet als ze je zoveel energie kosten.
Wat betreft je man, bespreek hetgeen wat is voorgevallen nog eens op een rustig moment als jullie samen zijn. Gewoon eerlijk vertellen wat zijn woorden met jou deden zodat je het kan afsluiten voor jezelf?
(En een volgende keer als hij weer zo doet opnemen wat hij zegt als hij je niet gelooft)
Ik denk dat je best wat meer van je af mag bijten hoor
Is het geen optie om naar huis te gaan (hoop niet dat dat een domme suggestie is) zodat je niet over je eigen grenzen heengaat en je fijn op jezelf kan zijn zonder oordelen?
Wat betreft die domme adviezen, misschien is het een optie om vriendelijk te glimlachen en een “Hm ok ja” te antwoorden terwijl je het onderwerp veranderd of gewoon wegloopt (als de persoon lullig doet)
Je hoeft niet iedereen als vriend te hebben, zeker niet als ze je zoveel energie kosten.
Wat betreft je man, bespreek hetgeen wat is voorgevallen nog eens op een rustig moment als jullie samen zijn. Gewoon eerlijk vertellen wat zijn woorden met jou deden zodat je het kan afsluiten voor jezelf?
(En een volgende keer als hij weer zo doet opnemen wat hij zegt als hij je niet gelooft)
Ik denk dat je best wat meer van je af mag bijten hoor
vrijdag 13 juli 2018 18:51
Ja, goed idee om eens rustig te praten, ik dacht dat ik dat gistermiddag had gedaan, door haar uit te leggen dat ik helaas écht ziek ben én dat het ook nog in mijn rug is geschoten.
Maar dat verweet ze mij vandaag juist, dat ik dat gisteren wel 5 x had gezegd.
Ik herinner mij maar twee keer.
Dan had ik nidden in de bacht met baby weg moeten gaan...gelukkig heeft mijn vriend zijn excuus aangeboden en een bloemetje gegeven.
vrijdag 13 juli 2018 18:53
Ik denk niet dat het zin heeft om jezelf maar te blijven verdedigen. Trek een grens. Nee is nee en zij niet de dokter dus haar oordeel telt niet. Zij is niet zogenaamd medische wijs alleen omdat zij oud is. Zij kan haar oordelen beter voor zich houden.
viva-amber wijzigde dit bericht op 13-07-2018 19:02
14.41% gewijzigd
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
vrijdag 13 juli 2018 18:56
Ga dan lekker met baby naar huis. Dit is toch geen doen zo? Je voelt je niet goed en vermoeid, en niemand lijkt daar rekening mee te willen / kunnen houden (wat al vervelend genoeg is; wat een lomperiken in jouw omgeving). Zorg er voor dat jij wél rekening houdt met jou.
vrijdag 13 juli 2018 19:03
Helaas heel erg herkenbaar. Ik kan er ook zo vreselijk verdrietig en boos om worden.
Mijn schoonmoeder blijft maar doorzagen dat ik een andere mindset moet hebben en dat alles dan goed komt. Ik blijf altijd maar aardig maar het kwetst me iedere keer weer.ik durf iet goed tegen haar in te gaan,, vooral omdat de band met mijn eigen moeder al zo ruk is. Ik hoop steeds dat m'n man er wat van zegt maar hij is bang voor ruzie.
Ik begrijp je dus helemaal! Kon je ze maar een dag in jouw lichaam/hoofd laten kijken of meevoelen. Dan piepten ze wel anders!
Mijn schoonmoeder blijft maar doorzagen dat ik een andere mindset moet hebben en dat alles dan goed komt. Ik blijf altijd maar aardig maar het kwetst me iedere keer weer.ik durf iet goed tegen haar in te gaan,, vooral omdat de band met mijn eigen moeder al zo ruk is. Ik hoop steeds dat m'n man er wat van zegt maar hij is bang voor ruzie.
Ik begrijp je dus helemaal! Kon je ze maar een dag in jouw lichaam/hoofd laten kijken of meevoelen. Dan piepten ze wel anders!
vrijdag 13 juli 2018 19:04
Ja, dat helpt, dank je!viva-amber schreef: ↑13-07-2018 18:46Je niet verdedigen en alleen zeggen: aan welke universiteit heb jij medicijnen gestudeerd?
Het is wel herkenbaar. Ik heb al jaren migraine en hoe vaak ik niet heb gehoord dat het niet echt is, dat ik iets aan stress moet doen, geen chocolade, varken moet eten maar wel een glas wijn moet nemen. Om nog maar te zwijgen van het feit dat mensen roepen dat je geen lyme hebt terwijl je met een grote rode kring op je been rond loopt (dan is het 100% zeker).
Steek je energie in je gezondheid en niet in domme mensen.
vrijdag 13 juli 2018 19:08
Vanmiddag hebben we nog eens gepraat hij en ik, direct ná de woordenwisseling met schoonma.laylalala schreef: ↑13-07-2018 18:50Oké, dat was even een eerste reactie, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je je kut voelt. Je gezondheid laat je in de steek en juist diegene van wie je de steun het hardst nodig hebt, je partner, lijkt geen rekening met je te houden.
Hoe was jullie relatie hiervoor? Kun je een moment pakken om eens met je man om tafel te gaan om elkaar weer te vinden? Jullie zullen beiden jullie frustraties hebben over deze situatie en de enige manier lijkt mij om de communicatie open te houden over de verwachtingen die je van elkaar hebt en mag hebben.
Hij luisterde voornamelijk en was naderhand emotioneel zichtbaar aangedaan.
Hij is verder wel lief, ik denk dat hij ook echt moet wennen aan de situatie en aan het feit dat ik me niet goed voel.
vrijdag 13 juli 2018 19:10
Precies wat het is ja!HaPu schreef: ↑13-07-2018 18:51Toen ik ziek werd vond ik het heel moeilijk om aan te geven wat ik wel en niet kon, omdat ik dat simpelweg zelf nog niet wist. Dat weet je pas als je het ervaren hebt en dat zoeken kost een hoop energie.
Omdat ik niet zichtbaar ziek was vond mijn omgeving het ook heel moeilijk te begrijpen.
Vertel open wat je voelt en ervaart. Dat niet iedere dag slecht is, dat je je zelf op één dag verschillend kan voelen. Dat je er verdrietig van wordt dat je niet vol mee kan doen en dat je echt wel je best doet. Leg ze uit dat medicatie tijd nodig heeft en ook geen heilige graal is. En laat ze vragen stellen, dat creëert helderheid.
Ik weet het zelf nog niet zo goed, dus het is zóó lastig om het goed aan te geven...
vrijdag 13 juli 2018 19:16
Dank je, dit helpt ook, ik begon te twijfelen aan mezelf.stellar schreef: ↑13-07-2018 18:51Wat ontzettend rot voor je
Is het geen optie om naar huis te gaan (hoop niet dat dat een domme suggestie is) zodat je niet over je eigen grenzen heengaat en je fijn op jezelf kan zijn zonder oordelen?
Wat betreft die domme adviezen, misschien is het een optie om vriendelijk te glimlachen en een “Hm ok ja” te antwoorden terwijl je het onderwerp veranderd of gewoon wegloopt (als de persoon lullig doet)
Je hoeft niet iedereen als vriend te hebben, zeker niet als ze je zoveel energie kosten.
Wat betreft je man, bespreek hetgeen wat is voorgevallen nog eens op een rustig moment als jullie samen zijn. Gewoon eerlijk vertellen wat zijn woorden met jou deden zodat je het kan afsluiten voor jezelf?
(En een volgende keer als hij weer zo doet opnemen wat hij zegt als hij je niet gelooft)
Ik denk dat je best wat meer van je af mag bijten hoor
Het is wel zo dat ik van deze mensen houd, de kinderen zijn sowieso lief, mijn vriend is op zich wel lief, maar volgens mij was die sterke drank giftig en niet goed gestookt en deed hij daardoor zo raar, bijna psychotisch.
vrijdag 13 juli 2018 19:17
Ja inderdaad, hij is ook bang voor ruzie en ontzettend moeilijk om maar te moeten slikken.Redballoon schreef: ↑13-07-2018 19:03Helaas heel erg herkenbaar. Ik kan er ook zo vreselijk verdrietig en boos om worden.
Mijn schoonmoeder blijft maar doorzagen dat ik een andere mindset moet hebben en dat alles dan goed komt. Ik blijf altijd maar aardig maar het kwetst me iedere keer weer.ik durf iet goed tegen haar in te gaan,, vooral omdat de band met mijn eigen moeder al zo ruk is. Ik hoop steeds dat m'n man er wat van zegt maar hij is bang voor ruzie.
Ik begrijp je dus helemaal! Kon je ze maar een dag in jouw lichaam/hoofd laten kijken of meevoelen. Dan piepten ze wel anders!
vrijdag 13 juli 2018 19:17
Ik hoop het écht!viva-amber schreef: ↑13-07-2018 19:10Het is ook zo dat je nu je medicijnen aan het instellen bent. E.a. kan er over een maand weer heel anders uitzien.
vrijdag 13 juli 2018 19:20
Ik gebruik dit verhaal vaak om aan mensen om mij heen uit te leggen waarom ik wel ziek ben als ik er niet ziek uitzie. Oke, ik heb iets anders, maar ik moet op dezelfde manier rekening houden met mijn grenzen.
https://butyoudontlooksick.com/articles ... on-theory/
https://butyoudontlooksick.com/articles ... on-theory/
vrijdag 13 juli 2018 19:21
Ze doen op dit moment erg hun best: koken en de baby vermaken...het is niet mijn bedoeling om het nu te laten klappen._Branwen_ schreef: ↑13-07-2018 18:56Ga dan lekker met baby naar huis. Dit is toch geen doen zo? Je voelt je niet goed en vermoeid, en niemand lijkt daar rekening mee te willen / kunnen houden (wat al vervelend genoeg is; wat een lomperiken in jouw omgeving). Zorg er voor dat jij wél rekening houdt met jou.
vrijdag 13 juli 2018 19:25
Herkenbaar! Al is mijn ziekte van tijdelijke aard (zo'n 8 maanden. Nog 5 te gaan).
Bij de mensen bij wie ik het er echt toe vond doen dat ze me begrepen heb ik verteld wat de ziekte met me doet. Dus dat "douchen" al een activiteit op zich is enen dat ik op bepaalde dagen ook daar hulp bij nodig heb" of "dat ik 10 tot 20 keer op een dag overgeef " en meer van die voorbeelden. Ook probeerde ik soms uit te leggen wat mijn ziekte inhield en waarom veel goedbedoelde tips in dat geval dus niet werken. Deze uitleg hielp wel maar kostte me ook veel energie. Dus vandaar dat ik die energie alleen wilde geven aan mensen van wie ik her belangrijk vond dat ze het begrepen. Mijn man heeft veel info gelezen op internet over de ziekte en ons beiden hielp het om iig medisch erkenning te krijgen voor de ziekte. De artsen zijn immers de enige die het echt kunnen weten.
Eigenlijk kreeg ik pas echt begrip uit de omgeving en dat het niet "een mindset" was toen ik een paar keer werd opgenomen in het ziekenhuis.
Ik probeer me inmiddels minder te verantwoorden. Ik weet hoe het zit. Mijn man en andere voor mij belangrijke mensen weten hoe het zit.
Tegen andere mensen zeg ik nu maar "ok tnx voor de tip... zeg even iets anders..."
Sterkte! Ik hoop dat als je medicatie eenmaal goed is ingesteld en goed werkt jij jezelf weer gaat herkennen als de persoon die je ervoor was.
Bij de mensen bij wie ik het er echt toe vond doen dat ze me begrepen heb ik verteld wat de ziekte met me doet. Dus dat "douchen" al een activiteit op zich is enen dat ik op bepaalde dagen ook daar hulp bij nodig heb" of "dat ik 10 tot 20 keer op een dag overgeef " en meer van die voorbeelden. Ook probeerde ik soms uit te leggen wat mijn ziekte inhield en waarom veel goedbedoelde tips in dat geval dus niet werken. Deze uitleg hielp wel maar kostte me ook veel energie. Dus vandaar dat ik die energie alleen wilde geven aan mensen van wie ik her belangrijk vond dat ze het begrepen. Mijn man heeft veel info gelezen op internet over de ziekte en ons beiden hielp het om iig medisch erkenning te krijgen voor de ziekte. De artsen zijn immers de enige die het echt kunnen weten.
Eigenlijk kreeg ik pas echt begrip uit de omgeving en dat het niet "een mindset" was toen ik een paar keer werd opgenomen in het ziekenhuis.
Ik probeer me inmiddels minder te verantwoorden. Ik weet hoe het zit. Mijn man en andere voor mij belangrijke mensen weten hoe het zit.
Tegen andere mensen zeg ik nu maar "ok tnx voor de tip... zeg even iets anders..."
Sterkte! Ik hoop dat als je medicatie eenmaal goed is ingesteld en goed werkt jij jezelf weer gaat herkennen als de persoon die je ervoor was.
