Soms is het leven echt zwaar

Pffff, wat kan het leven toch hard en zwaar zijn!
Ik voel zoveel zaken tegelijk! Verdriet, boosheid, onrechtvaardigheid, onmacht en ik word hier moedeloos van.
Ik heb het gevoel dat ik al heel mijn leven aan het vechten ben, aan het overleven. Ik ben nu 35 jaar… heb nog steeds niks …en ja, ik ben moegestreden. Wat doe ik toch verkeerd?
Toegegeven, het is me ook niet gegund al vanaf mijn jeugd. Ik heb mijn vader nooit gekend, blijkt een zware alcoholverslaving te hebben. En mijn moeder is al niet veel beter, ook een alcoholverslaving.
m.a.w. Ik heb altijd in schulden geleefd, verhuisd, zelfs dakloos geweest, altijd maar de schijn hoog houden voor iedereen, want niemand mocht dit weten natuurlijk. Dus merendeel zat ik thuis, alleen met ene moeder die dronken in haar bed lag, aan tafel zat te drinken of gewoon een paar dagen weg was. Ik was toen 9 jaar. Continue honger hebben, stelen, liegen… het is me niet onbekend.
Op mijn 13 jaar (ongeveer) het lowpoint…. Dakloos… uit het huis gezet door de deurwaarder en ambachtelijk geschrapt. Wat een tijd. Na school naar het een bruine cafe om daar te wachten tot mijn moeder klaar was met werken en zien wie ons die avond onderdak gaf…. Vreselijk! Ik had enkel nog de kleren die ik aanhad en mijn boekentas. Uiteindelijk kreeg ze toch een, trouwens vreselijke, man aan de haak geslagen met wat geld en gingen we daar wonen. Dit heeft niet zo lang geduurd, 1jaar geloof ik…. Beide even grote dronkaards. Op mijn 15de ben ik geknapt. Zware ruzie en ik kon er niet meer tegen… en gevecht waarbij alles zwart werd voor m’n ogen. Als er toen geen vrienden bij waren, had dit niet goed afgelopen. Ik krijg het bijna niet over mijn lippen maar ik was haar aan het wurgen. Als ze zat is, moet ze altijd uitdagen, me duwen, beledigen… Ik zei haar nog te stoppen maar ze bleef doorgaan… ik knapte. Mijn vrienden hebben me van haar afgetrokken en mee naar buiten genomen. We zijn die avond teruggereden en hebben heel mijn kamer leeggehaald, terwijl zijzelf op het bed lach te crashen. Ik ben toen een week gaan logeren in het appartement waar prostituees hun klanten ontvingen, ik mocht een kamer lenen. Hoe ben ik daar terecht gekomen? Via een advertentie die ik had geplaatst om te babysitten. Ik heb toen reactie gekregen van een dame in het milieu met 3 kinderen. Hier verdiende ik bakken met geld, want ze was er nooit en betaalde steeds door. Toen was ik nog goed met kinderen. Uiteindelijk ben ik op mijn 15 alleen gaan wonen, want niet altijd van een leie dakje is verlopen. Drank, drugs… ik heb het allemaal gezien… Je zou denken, heeft er niemand ingegrepen? Maar niemand wist dit… Mijn moeder durdfe niks te zeggen omdat ze een verslaafde was, schrik om door instanties te worden aangepakt. En ik durfde niks te zeggen, schrik dat ze me in een afkickcentrum zouden steken. En mijn school? Tja, moet ik je niet vertellen dat dit een flop was.
Op een gegeven moment, ik kan me niet echt herinneren hoe dit is gekomen, had ik er genoeg van. Ik wou niet worden zoals mijn moeder, die ik ondertussen haatte zoals ik nog nooit heb gevoeld.
Ik heb iemand leren kennen, we huurden een appartementje, ik had deftig werk gevonden en alles ging goed. Na 4 jaar zijn we uit elkaar gegaan… ik was toen 21. Tja, gewoon uit elkaar gegroeid, geen ruzie of dergelijke, maar we waren beide op een andere manier volwassen aan het worden.
Ik ben een dik jaar alleen geweest, waar het me eerlijk gezegd niet altijd zo goed af ging. Mijn job was het enige dat me stabiel hield. Ik dronk veel, ging uit, ik leefde in een bende en ik was nalatig met mijn rekeningen. Tot er weer een lichtje kwam schijnen… waar ben ik mee bezig?? Dus heb ik me herpakt. Ik heb ook 2 jaar kinesiologie gevolgd om mijn zwaarmoedigheid van het leven te kunnen relativeren. Ik had ook continue maagontstekingen van stress die door deze behandelingen zijn gestopt.
Ik leerde iemand nieuw kennen, hopeloos verliefd. Een Nederlander, die na een tijdje bij me is komen inwonen, verhuisd naar België. Toegegeven, we hadden dit allebei onderschat. Hij vond geen werk en werd depressief, ik was continue aan het werk. Hij werd achterdochtig, belde me 10 keer per dag om te horen waar ik wel niet zat gepaard met veel ruzie. En dan, onverwacht zwanger, een schok! We waren er nog niet goed van bewust of we kregen de 2de schok, ons kindje had trisomie 13, niet levensvatbaar. En ik was al te ver voor abortus. Dus ik kreeg de keuze, zwangerschap vroegtijdig inzetten of uitdragen. In het laatste geval zou ons kindje max. een paar uur leven. We kregen de tijd om te beslissen, maar ik wist als snel dat ik de bevalling vroegtijdig wilde inzetten. Uiteindelijk een zware tijd, mijn vriend was er kapot van, huilde voelde zich slecht. En ik, ik was er ook kapot van, maar anders. Ik probeerde mezelf duidelijk te maken dat ik aan deze situatie niets kon veranderen, het is wat het is en je moet dit accepteren. Ik wilde me niet slecht voelen omdat ik dacht dat mijn kindje dit ook zou voelen. Ik probeerde rustig te blijven en te accepteren. Dit begreep hij niet en beschuldigde me ervan dat ik ons kindje niet wou. Vreselijk. Het was een zware bevalling, 32u. vol pijn. En na de bevalling een zware niercrisis gekregen. Ik zat er even doorheen. Maar we moesten verder. Ik moest terug gaan werken toen ik hersteld was en had hier echt geen zin meer in. De job deed ik al 6j., straatverkoop, en ik had er genoeg van. Dus heb ik mijn ontslag gegeven. Ik ben gaan solliciteren en had me een andere job gevonden. Mede door deze job heb ik mijn vriend ook aan werk kunnen helpen. Het ging allemaal terug iets beter. Uiteindelijk hebben we samen nog een huis gekocht, een jaar dat redelijk goed was. Toen besloot mijn vriend zelfstandige te worden, en dit heeft er weer ingehakt. Het was zwaar in het begin en ik moest hem financieel helpen, want ja, je laat jouw partner toch niet wegkwijnen… Uiteindelijk heb ik geholpen waar ik kon, zijn zaak begon te draaien, zo goed dat de combinatie van mijn huidige job en het helpen in de zaak bij mijn partner te veel werd. Hij wou dat ik mee in de zaak stapte, maar dit voelde niet goed voor me. Onze relatie was nu niet fantastisch en ik wilde niet in de schaduw van mijn partner werken. Mijn job was mijn ding. Zijn bedrijf is ook zijn ding. Dus ik heb hem aan een management assistent geholpen ter ondersteuning zodat ik me terug op mijn job kon concentreren. 6 maanden later was ze zwanger en hebben we onze relatie beëindigd na 8 jaar. Toegegeven, de liefde was ook over. Het feit dat we uiteen gingen kon ik hebben. Maar de haat dat hij had gecreëerd naar me was ondraagelijk. Ik bleef in het huis wonen totdat het verkocht was en hij ging samenwonen. Dat was de afspraak. Het huis heeeft 1.5 jaar te koop gestaan… dit was zwaar. Na een jaar heeft hij een advocaat op mijn dak gestuurd, ik begrijp nog steeds niet waarom, voor bezettingsvergoeding. Alsof ik dat kon betalen! Dus een hele juridische strijd waardoor er op het einde van de rit geen geld meer over was van de verkoop, ik al mijn spaargeld kwijt was en mijn geld dat in de zaak zat nooit heb teruggezien. Ik zat aan de grond, had niets meer. Was tijdelijk een klein app. Gaan huren omdat de advocaat dit aanraaddde… Zijn hond had hij bij me achtergelaten, dit maakte het huren van een app. Niet gemakkelijker.
Sindsdien heb ik het steeds moeilijk gehad om het hoofd boven water te houden. Ik ben 3 jaar alleen geweest en had in het laatste jaar besloten om ook voor mezelf iets te beginnen. Dit had ik beter niet gedaan, grootste fout van mijn leven. Maar ja, wederom, het is gebeurd en ik moet dit accepteren en hopen dat ik hiervan geleerd heb. Ondertussen had ik iemand nieuw leren kennen. Iemand met een dochtertje van 8j. Wat voor mij geheel nieuw was om het zo te zeggen. Ik weer helemaal verliefd tot over mijn oren, maar wou toch voorzichtig zijn. Uiteindelijk na 2 maanden, vroeg hij me om samen te wonen. Hij adoreerde me zo en liet me voelen alsof ik zijn alles was. Ik dacht bij mezelf, het is niet omdat je een slechte ervaring hebt, dat iedereen zo is. Ik vond hem een prachtige man in alle opzichten, en zijn dochter was fantastisch! Dus ik nam de sprong, ging bij hem wonen.
En dan merk je snel, hij had nog veel aan zijn vorige relatie overgehouden en ik aan die van mij. Hij had een stabiel leven met dochter en een eigen zaak. En ik het vrijgezellenleven met een mislukte poging om zelfstandige te worden. Voor beide een realitycheck dat we anders in het leven stonden. Maar de liefde was groot en hevig. We hebben zo’n extreme ruzies gehad in het begin, die wel op onze relatie hebben ingehakt. Mijn financiële kant was ook geen geluksbrenger voor de relatie. Ik zocht terug werk en ben voltijds terug aan de slag gegaan om mijn schuld te kunnen afbetalen en een leven met mijn partner op te bouwen. Ineens mee verantwoordelijk zijn voor een kind was voor mij ook niet gemakkelijk, hoewel ik geluk heb gehad met haar, een schatje. Maar toch echt wel aanpassen, waar ik soms moeite mee had. Ik denk nog steeds niet dat hij begrijpt hoeveel impact dat dit heeft op iemand die hier geen ervaringen mee heeft. Mijn partner zit er goed voor en zijn dochter krijgt alles, toch wat ze nodig heeft. Ik merkte dat ik hier moeite mee had. Maar besef nu dat dit meer met mezelf te maken heeft dan met de situatie. Ik heb dit nooit gekend. Dit is echt zwaar voor me. Ik durfde ook al wel eens te drinken omdat ik gewoon niet meer wist wat te doen, dit heeft er bij hem hard ingehakt. En ik besefte vrij snel hoe domme koe ik was dit te doen. Mijn partner had ook soms zwaar op het werk waardoor hij eronderdoor zat, ik probeerde hem zo goed als ik kan en ken te steunen. Daarnaast kreeg hij het aan zijn rug waardoor hij lang bijna het bed niet uitkon. Als ik dit alles overlees blijf ik erbij dat we nooit de kans hebben gehad om samen plezier te maken. We konden vorig jaar niet op verlof omdat ik geen geld had, dit jaar is hij alleen met zijn dochter gegaan. We hebben al maanden niks meer leuks gedaan. In eerste instantie omdat het niet mogelijk was, daarna om zijn rug. Daarnaast ben ik iemand heel emotioneel en open. Mijn partner is emotioneel gesloten. Dit maakt mij onzeker en in zijn ogen ik een zaag. Het gaat nu beter met me financieel, en zijn rug gaat ook eindelijk beter, ik keek ernaar uit om eindelijk aan ons leventje te beginnen maar merkte dat ik hem niet echt meekreeg… Ik probeerde mijn best te doen om ervoor te gaan…. En dan, die vreselijke woorden… ik zie je graag maar ik zie geen toekomst met je… En daar sta je dan… weeral… Ik wou dat we gewoon de kans zouden grijpen om samen gelukkig te worden, nu gaat het juist wel gaan. Maar ik heb het gevoel dat het kalf verdronken is. We zijn te verschillend, andere normen en waarden…. Dit geloof ik niet… Dat zowel ik als hij geen gemakkelijke types zijn staat vast. Ik geloof wel dat onze hele relatie , zo’n 1.5 jaar, voor veel onzekerheid heeft gezorgd, en het zoeken was naar jouw plekje binnen het gezin. Door de afstand die er komt ga je jezelf indekken en beschermen, waardoor ik op vele vlakken koppig werd en hem kwetste en hij zich volledig afsloot en ik gekwetst werd. Ik hou van hem en weet dat we hetzelfde willen. We zijn absoluut niet hetzelfde maar dat moet ook niet, iedereen moet ook een eigen leven kunnen leiden. Maar je bent met 2 in een relatie, en ik ga niet smeken heb ik hem ook gezegd.
Dus newsflash Ninam. 35 jaar, geen woning, niets van spullen (want ik heb alles verkocht toen ik bij hem ging wonen 1.5 jaar geleden), nog een schuld van 2000 en een hond waar je verantwoordelijk voor bent. Daarnaast ook nog eens het gevoel dat ik blijkbaar niet voldoende ben om een leven mee te delen, of te moeilijk ben hakken erin. Vandaar ik nu ook eens naar mezelf wil kijken, ben ik zo verkeerd? Wat doe ik fout? Heb ik dan toch zoveel overgehouden aan mijn verleden? Ik denk dat zijn dochtertje mij nog het meest laat inzien hoe zwaar ik het heb met mijn verleden, wauw, eyeopener!
Ik ben dus nu zover gekomen dat ik niet meer weet wat ik moet doen. Ik heb het zo zwaar dat ik moete heb om mijn job te doen, het enige dat ik nu echt niet kan permitteren om te verliezen! Maar het zuigt al mijn energie weg om dag in dag uit er te staan en mijn team te motiveren en coachen met de glimlach… Ik voel me gefaald in mijn leven. Ik heb altijd zo hard mijn best proberen te doen en het is blijkbaar verkeerd of niet goed genoeg. Ik ben een vechter, ik huil niet snel, ik ben er altijd voor iedereen en heb mijn hart op de juiste plaats. Ik ben niet iemand verbitterd.. Ik ben een onzeker type, schrik om gekwetst te worden of niet gewenst te zijn. Maar blijkbaar creëer ik deze situatie telkens weer opnieuw. Het is genoeg geweest! Ik wil een leven, niet overleven! En ondanks ik ontzettend veel van mijn partner hou en mezelf niet zal vergeven dat ik aan deze breuk heb bijgedragen, zal ik er alles aan doen om eindelijk te kunnen leven.
Ik moet hiervoor onder ogen zien dat ik mijn moeder nog veel kwalijk neem, mede door nu in levende lijve te ondervinden hoe het wel kan bij mijn partner en zijn dochtertje. Zij zal nooit meemaken wat ik heb meegemaakt. Ik neem mijn moeder kwalijk dat ze mijn jeugd, opleiding en toch de basis van zekerheid heet afgenomen. Ik ben er zeker van dat ik verder had gestaan.
Ik neem ze kwalijk dat ze me niet geleerd heeft hoe met mijn gevoelens om te gaan. Liegen en drinken waren haar ding. Geloof me, heb ik ook gedaan, maar zijn absoluut niet mijn ding. Maar ik heb m’n ding ook nog niet gevonden.
Ik voel me ook echt alleen, ik bedoel, waar moet ik heen? Ik heb overal al gewoond, 20 keer verhuisd, geen plek waar je zegt, deze stad is als thuiskomen. Ik wil gewoon heel graag ergens bijhoren, geliefd zijn en mijn liefde kunnen geven. Ik wil een plek hebben waar ik kan zeggen, dit is mijn plek, mijn zekerheid, mijn leven. Ik moet nu verhuizen, in een app. Zonder meubels gaan wonen met mijn zieke hond van mijn vorige partner die haar heeft achtergelaten. maar waar? en hoe?
Ik weet dat dit klinkt als een slachtofferrol en dat ik veel zelf in de hand heb, maar ik heb alles, buiten het zelfstandige worden, gedaan omdat ik dit als goed ervaarde. Ik wil niet iemand zijn die pessimistisch door het leven gaat en ik wil geloven dat iedereen zijn geuk kan creëren en vinden. Maar momenteel heb ik het er even moeilijk mee.
Ik heb een handvol goede en trouwe vrienden die ik praktisch mijn hele leven al ken… Maar ik kan hierover niet met hen praten, ik wil hen niet tot last zijn. Ik moet dit zelf oplossen maar ik weet niet hoe. Het enige dat ik weet is dat ik godverdomme mijn uiterste best moet doen om te zien dat mijn job onder dit alles niet gaat lijden. Want dan kunnen we niet lager meer zakken.
Dit is ook de reden waarom ik dit opschrijf. Ik kan er met niemand over praten, op deze momenten mis ik niet mijn moeder maar wel een moeder.
Ik ben geen huiler, maar ik heb de grootste moeite om momenteel niet te huilen…dag in dag uit….
Ik weet niet of dit alles neerschrijven werkt… maar als het het niet probeert….
Voor diegene die het lezen, bedankt om de tijd te nemen.

Bedankt iedereen voor de feedback.
Belangrijk, alcohol maakt al even geen deel uit van mijn leven.
En wat betreft die verantwoordelijkheid nemen, ik doe mijn uiterste best.
Ik heb altijd gezegd, hetgeen ik heb meegemaakt heeft me gevormd wie ik ben en daar ben ik blij om. Elk huisje heeft zijn kruisje. Op dit moment twijfel ik of ik hier wel achter sta.
Bedankt ook voor de tip voor emotionele support.
Aanstaande donderdag heb ik een afspraak bij een psycholoog, een zware beslissing gezien ik normaal gezien niet zo open ben over dit gegeven aan vreemden, en (eerlijk) het soms een zwakte vindt van anderen. Maar op dit moment denk ik dat dit de juiste beslissing.
Nogmaals, bedankt voor de mensen die te tijd hebben genomen om dit te lezen en hun eerlijke feedback hebben gegeven. xxx

Ik verblijf nu tijdelijk voor 2 weken in het huis van een goede vriendin. Ze is met vakantie. Ik heb haar gezegd wat tijd voor mezelf nodig te hebben, niets meer niets minder. Uiteraard was dit geen probleem voor haar gezin. We zijn goede vrienden. Maar vanaf vrijdag ga ik terug naar de woning van mijn ex. Volgende week zal zijn dochter terugkomen, ik wil graag tegen dan weg zijn, want dit wil ik haar niet aandoen. Ik kan gerust bij mijn vriendin blijven, echter woont ze zo'n 120km van mijn werk, en dit weegt nu ook al door. Een kamer huren is moeilijk gezien ik een hond heb waar ik verantwoordelijk voor ben. Ik ben niet de persoon die een dier achterlaat omdat het niet past. dit krijg ik niet over mijn hart. Ik bezichtig een aantal appertementen, helaas ben ik net de enige en speelt een huisdier wel mee.