Psyche
alle pijlers
Gescheiden ouders
vrijdag 20 juli 2018 14:48
Hoi allemaal.
Ik ben een grote jongen van alweer 33 jaar.
Maar kamp eigenlijk al sinds mijn 16e, toen mijn ouders uit elkaar gingen met allerlei lastige problemen. Vooral veel onverwerkte emoties en daardoor vage lichamelijke klachten.
Tot op de dag van vandaag heb ik erg veel verdriet van deze gebeurtenis in mijn leven.
Eigenlijk is mijn hele leven vanaf dat moment op zijn kop gezet, en ik heb eigenlijk nog nooit echt met iemand hierover gepraat of mijn gevoelens geuit. In plaats daarvan ben ik in mijn tienerjaren gevlucht in de (soft)drugs en later in de vrouwen....
Ik vind het eigenlijk bizar dat ik hier na zo veel jaar nog steeds last van heb en zou het liever onderdrukken. Maar ik heb heel sterk het gevoel dat vluchten geen optie meer is.
Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen. Ik ben eigenlijk een beetje op zoek naar (h)erkenning.
Het voelt zo “stom” dat ik mijn ouders en vooral de geborgenheid van het gezin nog zo mis. Maar zo is het nu eenmaal wel.
Ik ben een grote jongen van alweer 33 jaar.
Maar kamp eigenlijk al sinds mijn 16e, toen mijn ouders uit elkaar gingen met allerlei lastige problemen. Vooral veel onverwerkte emoties en daardoor vage lichamelijke klachten.
Tot op de dag van vandaag heb ik erg veel verdriet van deze gebeurtenis in mijn leven.
Eigenlijk is mijn hele leven vanaf dat moment op zijn kop gezet, en ik heb eigenlijk nog nooit echt met iemand hierover gepraat of mijn gevoelens geuit. In plaats daarvan ben ik in mijn tienerjaren gevlucht in de (soft)drugs en later in de vrouwen....
Ik vind het eigenlijk bizar dat ik hier na zo veel jaar nog steeds last van heb en zou het liever onderdrukken. Maar ik heb heel sterk het gevoel dat vluchten geen optie meer is.
Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen. Ik ben eigenlijk een beetje op zoek naar (h)erkenning.
Het voelt zo “stom” dat ik mijn ouders en vooral de geborgenheid van het gezin nog zo mis. Maar zo is het nu eenmaal wel.
Er moesten letterlijk eerst wat dooien vallen eer ik er aan toe durfde te geven. Het zij zo.
vrijdag 20 juli 2018 14:58
@patatjedubbelmayo Dank voor je reactie ![😄]()
Ik zou serieus het liefste de hele dag wel in huilen uit willen barsten. En mischien ga ik dat wel is gewoon doen![😄]()
. Tot op heden verdring ik het gewoon. Het gaat automatisch.
Ik heb echt een muur om mijzelf heen gebouwd ondertussen. Niemand in mijn omgeving weet eigenlijk dat ik stiekem heel erg veel verdriet heb, en dat maakt het steeds zwaarder om mee om te gaan.
Ik zou serieus het liefste de hele dag wel in huilen uit willen barsten. En mischien ga ik dat wel is gewoon doen
. Tot op heden verdring ik het gewoon. Het gaat automatisch.Ik heb echt een muur om mijzelf heen gebouwd ondertussen. Niemand in mijn omgeving weet eigenlijk dat ik stiekem heel erg veel verdriet heb, en dat maakt het steeds zwaarder om mee om te gaan.
anoniem_373179 wijzigde dit bericht op 20-07-2018 15:09
2.26% gewijzigd
vrijdag 20 juli 2018 15:03
@duoerhuisvrouw Nou. Mijn moeder is helaas jaren na de scheiding in een psychose terecht gekomen. Dus het contact is er wel, maar helaas niet zoals ik dat graag wil. Mijn zusje is kort na de scheiding in psychische nood gekomen en mijn vader kan of wil er niet over praten. Hij heeft een nieuwe vrouw en stief(klein) kinderen. Eigenlijk heeft hij mij en mijn zusje gewoon afgewezen.
Dit doet mij heel veel pijn. Ik heb het gevoel mijn moeder echt kwijt te zijn en mijn vader heeft zijn kinderen en kleinkinderen geruild voor nieuwe kinderen en kleinkinderen.
Dit doet mij heel veel pijn. Ik heb het gevoel mijn moeder echt kwijt te zijn en mijn vader heeft zijn kinderen en kleinkinderen geruild voor nieuwe kinderen en kleinkinderen.
anoniem_373179 wijzigde dit bericht op 20-07-2018 15:10
1.45% gewijzigd
vrijdag 20 juli 2018 15:04
vrijdag 20 juli 2018 15:13
Beter laat dan nooit toch, dat je inziet dat je er iets mee moet.
Het verlangen naar een stabiele, liefdevolle basis is helemaal niet raar of leeftijdgebonden; alleen doordat je er destijds niet mee om kon gaan komt het nu naar boven als een verlangen naar het gezin van vroeger. Nu ben je volwassen en zul je die geborgenheid op een andere manier moeten vinden, bij een gezin dat je zelf sticht bijvoorbeeld. En dan is het zeker goed om deze dingen verwerkt te hebben.
Als jij in huilen uit wil barsten, is dat misschien gewoon een goede eerste stap? Het is emotie die je direct in je lichaam voelt, en je kunt het in je eentje doen en alles er uitgooien zonder dat mensen ervan schrikken. Muziek of zielige/ontroerende filmpjes kunnen helpen om de stop eraf te halen. Flink huilen kan echt opluchten.
Je bent dan niet gelijk weer helemaal in balans, daar is wel wat meer werk voor nodig. Je kunt professionele hulp inschakelen maar ik zou als eerdere stap proberen om wat opener te zijn naar de mensen om je heen. Je hebt broers/zussen zo te lezen? Heb je met hen wel eens gepraat over de scheiding en wat dat met jullie deed? Heb je vrienden waarbij je je zo op je gemak voelt dat je je bloot kunt geven? Dat hoeft niet gelijk met je hele verhaal, maar alleen al aangeven dat je je niet goed voelt kan al helpen. Misschien hebben je vrienden wel hartstikke goede raad of kunnen ze ervaringen met je delen, en het openstellen verdiept de band.
Het verlangen naar een stabiele, liefdevolle basis is helemaal niet raar of leeftijdgebonden; alleen doordat je er destijds niet mee om kon gaan komt het nu naar boven als een verlangen naar het gezin van vroeger. Nu ben je volwassen en zul je die geborgenheid op een andere manier moeten vinden, bij een gezin dat je zelf sticht bijvoorbeeld. En dan is het zeker goed om deze dingen verwerkt te hebben.
Als jij in huilen uit wil barsten, is dat misschien gewoon een goede eerste stap? Het is emotie die je direct in je lichaam voelt, en je kunt het in je eentje doen en alles er uitgooien zonder dat mensen ervan schrikken. Muziek of zielige/ontroerende filmpjes kunnen helpen om de stop eraf te halen. Flink huilen kan echt opluchten.
Je bent dan niet gelijk weer helemaal in balans, daar is wel wat meer werk voor nodig. Je kunt professionele hulp inschakelen maar ik zou als eerdere stap proberen om wat opener te zijn naar de mensen om je heen. Je hebt broers/zussen zo te lezen? Heb je met hen wel eens gepraat over de scheiding en wat dat met jullie deed? Heb je vrienden waarbij je je zo op je gemak voelt dat je je bloot kunt geven? Dat hoeft niet gelijk met je hele verhaal, maar alleen al aangeven dat je je niet goed voelt kan al helpen. Misschien hebben je vrienden wel hartstikke goede raad of kunnen ze ervaringen met je delen, en het openstellen verdiept de band.
What a nuanced anxiety
vrijdag 20 juli 2018 15:17
Een psycholoog kan jou juist helpen en begeleiden met het hebben en tonen van emoties. En hoe je daar het best mee om kan gaan.Grotejongen schreef: ↑20-07-2018 15:04@michelleobama het doet mij al heel veel goed om het een keer te vertellen. Ik durf het niet te vertellen aan een ander, ook niet aan een psycholoog. Ik durf mijn emoties niet te tonen. Daarom heb ik dit topic geopend. Het is toch een soort van anoniem.
Je verleden verwerken en een plaats geven zodat het jou niet meer in de weg zit.
Als ik jou was: bel je huisarts, zeg dat je hulp bij psychische problemen zoekt. Dat je een moeilijke jeugd hebt gehad en dat je wil leren hoe je daar het best mee om kan gaan. Hij verwijst je door naar een passende therapeut.
Huisarts hoef je niet alle details te vertellen. Een psycholoog/therapeut heeft er voor geleerd en heeft de meest moeilijke of bizarre dingen al wel eens gehoord.
Dus doe jezelf (en je evt relaties) een plezier en zoek hulp.
Sterkte!
anoniem_349789 wijzigde dit bericht op 20-07-2018 15:53
3.14% gewijzigd
vrijdag 20 juli 2018 15:31
Dank jullie wel voor de reacties. Doet mij echt goed. En helemaal eens natuurlijk dat ik dit eens met iemand moet bespreken.
Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen maar ik ben niet gewend om over dit soort dingen te praten.
Ik mijn relaties met vrienden, vriendinnen, ben ik altijd de steun, sterke man, grappenmaker.
Ik vind het gewoon erg lastig om van dat voetstuk af te komen mijzelf klein te maken.
Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen maar ik ben niet gewend om over dit soort dingen te praten.
Ik mijn relaties met vrienden, vriendinnen, ben ik altijd de steun, sterke man, grappenmaker.
Ik vind het gewoon erg lastig om van dat voetstuk af te komen mijzelf klein te maken.
vrijdag 20 juli 2018 15:36
Dat zie je verkeerd. Je geeft jezelf juist de kans om je groter te maken, door ook dit deel van jezelf te accepteren en er mee te leren omgaan!Grotejongen schreef: ↑20-07-2018 15:31Ik vind het gewoon erg lastig om van dat voetstuk af te komen mijzelf klein te maken.
Heel veel succes ermee!(en je hoeft het ook niet gelijk met iedereen te delen he, dat je hier gesprekken met iemand die er voor geleerd heeft over hebt!)
vrijdag 20 juli 2018 15:42
Een psycholoog is ook een soort van anoniem voor je, die neutraal naar je verhaal zal luisteren en je zal begeleiden in handvaten om er beter mee om te gaan. Ze zijn niet zomaar een praatpaal, maar proberen je dus handvaten te geven zodat je er zelf stapje voor stapje beter mee om kunt gaan.
Niemand uit je omgeving die er verder van af hoeft te weten.
Niemand uit je omgeving die er verder van af hoeft te weten.
vrijdag 20 juli 2018 15:42
En dat ben je ook, dat is blijkbaar een rol die bij jou past. Maar je bent een mens en dus heb je emoties en ben je gecompliceerder dan die ene kant die je laat zien.Grotejongen schreef: ↑20-07-2018 15:31Dank jullie wel voor de reacties. Doet mij echt goed. En helemaal eens natuurlijk dat ik dit eens met iemand moet bespreken.
Ik heb genoeg vrienden en vriendinnen maar ik ben niet gewend om over dit soort dingen te praten.
Ik mijn relaties met vrienden, vriendinnen, ben ik altijd de steun, sterke man, grappenmaker.
Iedereen heeft meerdere kanten en die wisselen elkaar af en vullen elkaar aan. Soms ben je de positieve denker, de plannenmaker, de steun en toeverlaat, en soms heb je zelf steun nodig. Dat is normaal en niets om je voor te schamen.
Je associeert emoties hebben en tonen met klein worden en zwak zijn, omdat het kwetsbaar voelt. Maar je wordt geen ander, minder mens door op een gezonde manier met je gevoelens om te gaan. Uiteindelijk kun je zelfs nog beter sterk zijn en anderen steunen als je zelf ervaring hebt met dit soort dingen.Ik vind het gewoon erg lastig om van dat voetstuk af te komen mijzelf klein te maken.
What a nuanced anxiety
vrijdag 20 juli 2018 15:49
groenebroek schreef: ↑20-07-2018 15:36Dat zie je verkeerd. Je geeft jezelf juist de kans om je groter te maken, door ook dit deel van jezelf te accepteren en er mee te leren omgaan!
(en je hoeft het ook niet gelijk met iedereen te delen he, dat je hier gesprekken met iemand die er voor geleerd heeft over hebt!)
Eens!
vrijdag 20 juli 2018 15:58
Dat voetstuk is een heel wankele, die jij sterk probeert te houden met jezelf groothouden .Grotejongen schreef: ↑20-07-2018 15:31
Ik vind het gewoon erg lastig om van dat voetstuk af te komen mijzelf klein te maken.
Een psycholoog/therapeut zal je helpen jou van binnenuit sterker te maken. Zodat je niet (meer) zal vallen.
Het is een teken van kracht als je hulp zoekt . Doormodderen is je verliezen in drank/drugs/vrouwen , dat helpt jou niet.
vrijdag 20 juli 2018 16:03
Het gekke is dat juist als je iets fysieks doet, je vaak beter bij je emoties kunt. Hoe je dat invult, geen idee.
Het klinkt alsof je op je vader lijkt qua omgaan met een gecompliceerde situatie. Dat hij zich meer gericht heeft op zijn nieuwe vrouw en haar (klein)kinderen is imo een uiting daarvan en heel wel mogelijk geen bewuste afwijzing van jou en je zus. Niet minder naar voor jullie natuurlijk.
Het klinkt alsof je op je vader lijkt qua omgaan met een gecompliceerde situatie. Dat hij zich meer gericht heeft op zijn nieuwe vrouw en haar (klein)kinderen is imo een uiting daarvan en heel wel mogelijk geen bewuste afwijzing van jou en je zus. Niet minder naar voor jullie natuurlijk.
vrijdag 20 juli 2018 16:10
Erizon. Dat weet ik wel zeker.
Ik ben stiekem een hele gevoelige man. Muziek, films.... als er ook maar iets emotioneels gebeurt, dan moet ik even naar buiten![😄]()
Alleen niemand weet dit van mij. Ik vindt het heel eng om dit soort dingen te delen. Ik ben het van huis uit ook niet gewend.
Aan de andere kant. Hoe mooi is het eigenlijk als je je emoties toont. Dat kan ook wel weer tot een diepere band leiden denk ik.
Ik ben stiekem een hele gevoelige man. Muziek, films.... als er ook maar iets emotioneels gebeurt, dan moet ik even naar buiten
Alleen niemand weet dit van mij. Ik vindt het heel eng om dit soort dingen te delen. Ik ben het van huis uit ook niet gewend.
Aan de andere kant. Hoe mooi is het eigenlijk als je je emoties toont. Dat kan ook wel weer tot een diepere band leiden denk ik.
dan komt het zo te lezen vanzelf.
vrijdag 20 juli 2018 16:52
Een scheiding is altijd ingrijpend en iedereen verwerkt dat op zijn/haar manier. Maar als je daar na 16 jaar nog zoveel last kun je beter naar je huisarts gaan voor een verwijzing naar een psycholoog. Pijnlijk dat je met beide ouders geen goed contact hebt. Sommige ouders vinden hun nieuwe relatie belangrijker dan hun kind. Ik snap dat niet.
Ik ben ook 33 en mijn ouders scheidden op mijn 21e. Mijn moeder was er kapot van, maar als mijn vader iets in zijn hoofd heeft moet het op zijn manier. Hij was vaak bot en ongeduldig, vloekte en schold gauw. De laatste jaren met ons gezin waren niet leuk meer. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vader ging samenwonen met zijn nieuwe vriendin, terwijl hij gezegd had niemand te hebben. In het begin kwam ik er soms nog, maar dan had hij nooit echt tijd voor me. Nooit een vader-dochter moment. Hij deed niks om het voor mij aantrekkelijk te maken. Na zijn bruiloft kwam ik er niet meer. Dan bleek hij ook nog eens niet te vertrouwen op financieel gebied. Mijn vertrouwen in hem is flink beschadigd en ik weet niet of dat nog goed komt. Vijf jaar geen contact gehad en de laatste 6 jaar hebben we sporadisch Facebookcontact. Twee keer heb ik hem life gesproken. Het voelde alsof ik met een vage kennis stond te praten. We zijn van elkaar vervreemd. Met mijn moeder en stiefvader heb ik goed contact. Wat me wel zorgen baart is dat ze al 4 keer kanker heeft gehad. Dingen van vroeger mis ik ook. De tijd dat we nog een hecht gezin waren. In mijn jeugd was mijn vader wel goed voor me geweest. En het huis waar we toen woonden, een zalige plek. Zou er graag nog eens in gaan.
Ik ben ook 33 en mijn ouders scheidden op mijn 21e. Mijn moeder was er kapot van, maar als mijn vader iets in zijn hoofd heeft moet het op zijn manier. Hij was vaak bot en ongeduldig, vloekte en schold gauw. De laatste jaren met ons gezin waren niet leuk meer. Ik ging bij mijn moeder wonen. Vader ging samenwonen met zijn nieuwe vriendin, terwijl hij gezegd had niemand te hebben. In het begin kwam ik er soms nog, maar dan had hij nooit echt tijd voor me. Nooit een vader-dochter moment. Hij deed niks om het voor mij aantrekkelijk te maken. Na zijn bruiloft kwam ik er niet meer. Dan bleek hij ook nog eens niet te vertrouwen op financieel gebied. Mijn vertrouwen in hem is flink beschadigd en ik weet niet of dat nog goed komt. Vijf jaar geen contact gehad en de laatste 6 jaar hebben we sporadisch Facebookcontact. Twee keer heb ik hem life gesproken. Het voelde alsof ik met een vage kennis stond te praten. We zijn van elkaar vervreemd. Met mijn moeder en stiefvader heb ik goed contact. Wat me wel zorgen baart is dat ze al 4 keer kanker heeft gehad. Dingen van vroeger mis ik ook. De tijd dat we nog een hecht gezin waren. In mijn jeugd was mijn vader wel goed voor me geweest. En het huis waar we toen woonden, een zalige plek. Zou er graag nog eens in gaan.
