Psyche
alle pijlers
Schematherapie: hoe verander ik mijn gedachten/gedrag?
maandag 23 juli 2018 11:03
In verband met herkenbaarheid heb ik een nieuw account aangemaakt. Ik heb een moeilijke relatie met mijn vader gehad en tot op heden heb ik hierdoor problemen in mijn liefdesrelaties met mannen. Ik heb ruim een jaar lang schematherapie hiervoor gehad en ik heb hier veel inzichten opgedaan. Ik moet nu echter concluderen dat alleen inzichten opdoen niet voldoende is. Ik snap hoe mijn schema’s werken, maar het lukt mij niet om vervolgens mijn gedrag ook daadwerkelijk te veranderen. Ik schaam me heel erg voor mijn gedrag, maar omdat ik even geen andere oplossing zie ga ik hier met de billen bloot. Hopelijk kan iemand advies geven.
Achtergrondschets:
Ik ben opgegroeid met een dominante, emotioneel onbereikbare vader, een lieve, maar onderdanige moeder en een oudere broer. Mijn vader verkeerde in criminele kringen, waardoor er thuis altijd wel wat bijzonders gebeurde. Mijn vader stond hierdoor altijd onder veel spanning en is uiteindelijk een aantal jaar geleden aan een hartaanval.
Mijn vader vertoonde manisch depressief gedrag. Als hij de kamer binnenkwam, wisten wij direct hoe hij zich voelde en hoe wij ons moesten gedragen. Mijn vader bepaalde alles, alle praktische dingen, maar dus ook hoe de sfeer in huis was. Als hij niet thuis was, waren we allemaal opgelucht en was het gezellig thuis. Mijn vader was niet echt betrokken bij het gezin en besteedde niet veel tijd en aandacht aan zijn kinderen. Mijn broer en ik wilden ondanks alles wel altijd graag zijn aandacht. Mijn broer kreeg dit doordat hij druk en ook dominant was. Ik was echter een heel verlegen kind. Als ik wel eens aandacht probeerde te krijgen (door een grapje te maken of iets te laten zien) wimpelde mijn vader mij af als een vervelend insect.
Huidige situatie:
Ik ben nu achter in de twintig. Ik heb sinds 3 jaar een relatie, dit is de tweede lange en serieuze relatie in mijn leven. In mijn huidige en vorige relatie loop ik tegen dezelfde problemen aan. Ik vertoon raar gedrag wat voor veel onbegrip en spanning zorgt. Ik test mijn partner en ik zoek naar bewijzen dat ik niet belangrijk voor hem ben. Dit doe ik eigenlijk de hele dag door op subtiele manieren en dit gaat helemaal onbewust. Mijn partner hoeft niets fout te doen, ik vind namelijk altijd wel wat. Als ik wat heb gevonden, krijg ik dus het gevoel “ik ben niet belangrijk” en vervolgens ga ik afstandelijk doen en ik laat hem (nogmaals, dit gaat op dat moment onbewust) voelen dat hij wat fout heeft gedaan, zonder dit te bespreken. Mijn partner voelt dit natuurlijk en neemt daardoor ook weer afstand, want hij begrijpt er niets van. Hierdoor krijg ik de bevestiging dat ik niet belangrijk ben, want “zie je wel, hij neemt afstand”.
Dit is mijn verknipte gedachtegang en ik schaam me hier ontzettend voor. Dit is uitgebreid besproken tijdens de therapie en ook met mijn partner. Mijn partner is een heel rationeel persoon en snapt niets van dit rare, destructieve gedrag. Het ging een tijdje wat beter, maar gister was het weer helemaal mis. Ik raakte in een draaikolk van negatieve gedachten, ik kon wel 20 dingen bedenken die hij “fout” gedaan had en ik heb de hele dag verpest.
Ik vind dit zo erg. Ik wil dit echt niet, maar op het moment dat het gebeurd kan ik niet bedenken dat mijn gedachten niet de waarheid zijn. Het voelt zo echt op dat moment. Pas later, als ik aan de slag ga met G-schema’s invullen, dan kan ik inzien in welke foute gedachtenkronkel ik terecht ben gekomen.
Ik snap dus goed hoe deze situaties ontstaan, maar het lukt me niet om in te grijpen en hiervan af te komen. Volgens de therapeut weet ik het allemaal heel goed en is het nu aan mij om dit gedrag ook daadwerkelijk te veranderen, daarom is de therapie gestopt.
Het lukt me niet zelf en ik maak mijn relatie helemaal kapot. Mijn lieve vriend verdient dit niet. Wie heeft er de gouden tip om ingesleten gedachten/ gevoelens/ gedrag te veranderen?
Achtergrondschets:
Ik ben opgegroeid met een dominante, emotioneel onbereikbare vader, een lieve, maar onderdanige moeder en een oudere broer. Mijn vader verkeerde in criminele kringen, waardoor er thuis altijd wel wat bijzonders gebeurde. Mijn vader stond hierdoor altijd onder veel spanning en is uiteindelijk een aantal jaar geleden aan een hartaanval.
Mijn vader vertoonde manisch depressief gedrag. Als hij de kamer binnenkwam, wisten wij direct hoe hij zich voelde en hoe wij ons moesten gedragen. Mijn vader bepaalde alles, alle praktische dingen, maar dus ook hoe de sfeer in huis was. Als hij niet thuis was, waren we allemaal opgelucht en was het gezellig thuis. Mijn vader was niet echt betrokken bij het gezin en besteedde niet veel tijd en aandacht aan zijn kinderen. Mijn broer en ik wilden ondanks alles wel altijd graag zijn aandacht. Mijn broer kreeg dit doordat hij druk en ook dominant was. Ik was echter een heel verlegen kind. Als ik wel eens aandacht probeerde te krijgen (door een grapje te maken of iets te laten zien) wimpelde mijn vader mij af als een vervelend insect.
Huidige situatie:
Ik ben nu achter in de twintig. Ik heb sinds 3 jaar een relatie, dit is de tweede lange en serieuze relatie in mijn leven. In mijn huidige en vorige relatie loop ik tegen dezelfde problemen aan. Ik vertoon raar gedrag wat voor veel onbegrip en spanning zorgt. Ik test mijn partner en ik zoek naar bewijzen dat ik niet belangrijk voor hem ben. Dit doe ik eigenlijk de hele dag door op subtiele manieren en dit gaat helemaal onbewust. Mijn partner hoeft niets fout te doen, ik vind namelijk altijd wel wat. Als ik wat heb gevonden, krijg ik dus het gevoel “ik ben niet belangrijk” en vervolgens ga ik afstandelijk doen en ik laat hem (nogmaals, dit gaat op dat moment onbewust) voelen dat hij wat fout heeft gedaan, zonder dit te bespreken. Mijn partner voelt dit natuurlijk en neemt daardoor ook weer afstand, want hij begrijpt er niets van. Hierdoor krijg ik de bevestiging dat ik niet belangrijk ben, want “zie je wel, hij neemt afstand”.
Dit is mijn verknipte gedachtegang en ik schaam me hier ontzettend voor. Dit is uitgebreid besproken tijdens de therapie en ook met mijn partner. Mijn partner is een heel rationeel persoon en snapt niets van dit rare, destructieve gedrag. Het ging een tijdje wat beter, maar gister was het weer helemaal mis. Ik raakte in een draaikolk van negatieve gedachten, ik kon wel 20 dingen bedenken die hij “fout” gedaan had en ik heb de hele dag verpest.
Ik vind dit zo erg. Ik wil dit echt niet, maar op het moment dat het gebeurd kan ik niet bedenken dat mijn gedachten niet de waarheid zijn. Het voelt zo echt op dat moment. Pas later, als ik aan de slag ga met G-schema’s invullen, dan kan ik inzien in welke foute gedachtenkronkel ik terecht ben gekomen.
Ik snap dus goed hoe deze situaties ontstaan, maar het lukt me niet om in te grijpen en hiervan af te komen. Volgens de therapeut weet ik het allemaal heel goed en is het nu aan mij om dit gedrag ook daadwerkelijk te veranderen, daarom is de therapie gestopt.
Het lukt me niet zelf en ik maak mijn relatie helemaal kapot. Mijn lieve vriend verdient dit niet. Wie heeft er de gouden tip om ingesleten gedachten/ gevoelens/ gedrag te veranderen?
maandag 23 juli 2018 11:19
Mijn ervaring met therapie (geen schematherapie) is dat inzicht alleen niet helpt.
Het is slechts een heel klein beginnetje.
Zoek de emotionele pijn en het verdriet wat je als kind hebt gehad bewust op en ga ermee aan de slag, in plaats van het je relatie in te trekken door dingen onbewust te herleven.
Het is geen eenvoudig proces, maar het kan wel.
Het is slechts een heel klein beginnetje.
Zoek de emotionele pijn en het verdriet wat je als kind hebt gehad bewust op en ga ermee aan de slag, in plaats van het je relatie in te trekken door dingen onbewust te herleven.
Het is geen eenvoudig proces, maar het kan wel.
nounou
maandag 23 juli 2018 12:01
Goed dat je er al zo hard aan gewerkt hebt. Ik vind het wel een beetje gek dat je therapeut in feite zegt: "Zo nu weet je hoe het komt, succes ermee".
Ik denk dat je ook met wat meer compassie naar jezelf moet kijken. Je 'verknipte gedachtegang waar je je voor schaamt' is een logisch gevolg van je ervaringen als kind/tiener. Daar kon je niks aan doen. Accepteer dat je jeugd niet makkelijk is geweest, dat dat bepaalde gevolgen heeft gehad, en geef jezelf niet de schuld daarvan. Daar schiet je niks mee op. Het is jouw schuld niet dat je deze gedachtegang hebt gekregen, dat was door omstandigheden.
Het is fijn dat je weet wat er verkeerd gaat en waarom, maar heel frustrerend aangezien je er niks mee kan. Je ziet je fouten, maar kunt ze niet omzetten. Ik vind ook niet dat van jou verwacht kan worden dat je deze gedachtegang, die je je hele leven al hebt gehad, zelf omdraait. Ik zou op zoek gaan naar een nieuwe therapeut... Iemand die je kan begeleiden in dit proces, eigenlijk de tweede fase van je behandeling.
En laat dit inderdaad aan je partner lezen! Misschien kun je ook je g-schema's laten zien. Het zal niet voorkomen dat je de gedachten nog hebt, maar misschien begrijpt hij dan wel beter wat er in je hoofd omgaat, en dat kan voor hem misschien wat schelen.
Knap van je dat je al zover bent gekomen. Dat gevoel van, ik kan het niet alleen, is een aanwijzing dat je er toch hulp bij nodig hebt. Daar is geen schaamte in, het is goed dat je dat zelf inziet!
Ik denk dat je ook met wat meer compassie naar jezelf moet kijken. Je 'verknipte gedachtegang waar je je voor schaamt' is een logisch gevolg van je ervaringen als kind/tiener. Daar kon je niks aan doen. Accepteer dat je jeugd niet makkelijk is geweest, dat dat bepaalde gevolgen heeft gehad, en geef jezelf niet de schuld daarvan. Daar schiet je niks mee op. Het is jouw schuld niet dat je deze gedachtegang hebt gekregen, dat was door omstandigheden.
Het is fijn dat je weet wat er verkeerd gaat en waarom, maar heel frustrerend aangezien je er niks mee kan. Je ziet je fouten, maar kunt ze niet omzetten. Ik vind ook niet dat van jou verwacht kan worden dat je deze gedachtegang, die je je hele leven al hebt gehad, zelf omdraait. Ik zou op zoek gaan naar een nieuwe therapeut... Iemand die je kan begeleiden in dit proces, eigenlijk de tweede fase van je behandeling.
En laat dit inderdaad aan je partner lezen! Misschien kun je ook je g-schema's laten zien. Het zal niet voorkomen dat je de gedachten nog hebt, maar misschien begrijpt hij dan wel beter wat er in je hoofd omgaat, en dat kan voor hem misschien wat schelen.
Knap van je dat je al zover bent gekomen. Dat gevoel van, ik kan het niet alleen, is een aanwijzing dat je er toch hulp bij nodig hebt. Daar is geen schaamte in, het is goed dat je dat zelf inziet!
maandag 23 juli 2018 12:05
Is het een idee om samen in relatietherapie te gaan, en dan specifiek EFT? Ik herken je verhaal namelijk. Doe ik ook
Ik heb geleerd dat als ik me gekwetst voel, dat dat gevoel iets van mij is. Mijn probleem. Niet iets wat m’n partner doet. Dan moet ik dus bij mezelf te rade om het op te lossen.
En ik heb geleerd om te wachten op de oplossing. Om het vervelende gevoel te verdragen. Om niet direct het gevoel weg te moeten maken. Zodat als het hefstigste gezakt is, ik m’n partner kan vragen om een knuffel omdat ik het moeilijk heb. In plaats van hem aan te vallen op zoek naar bevestiging.
Ik heb geleerd dat als ik me gekwetst voel, dat dat gevoel iets van mij is. Mijn probleem. Niet iets wat m’n partner doet. Dan moet ik dus bij mezelf te rade om het op te lossen.
En ik heb geleerd om te wachten op de oplossing. Om het vervelende gevoel te verdragen. Om niet direct het gevoel weg te moeten maken. Zodat als het hefstigste gezakt is, ik m’n partner kan vragen om een knuffel omdat ik het moeilijk heb. In plaats van hem aan te vallen op zoek naar bevestiging.
maandag 23 juli 2018 12:11
maandag 23 juli 2018 12:46
Heel herkenbaar... ik doe dit ook. En het is zo vreselijk moeilijk om dit te veranderen. Bewustwording is wel stap 1 en die heb je al gedaan. Dat is al verder dan de meeste mensen ooit komen. Voor mij helpt het om eerlijk te zijn. Ik kan/durf mijn vriend steeds beter uitleggen wat er in mijn hoofd gebeurt, hoe onterecht het ook is. Dan stel je je dus wel kwetsbaar op... maar daardoor is de ander wel bereid je tegemoet te komen.
Wat ook belangrijk is om je te realiseren... waar komt het vandaan? Dit is in je vroege kindertijd getriggerd... zo heb je van je ouders niet meegekregen dat je ertoe deed. Je telkens weer realiseren dat dit dus jouw probleem is, waar jij aan werkt. En waar een ander dus geen aandeel in heeft, in principe. Zo heb ik van mezelf al een aantal destructieve reacties kunnen afwenden. Je denkt bij dit soort gedachten namelijk al snel dat de ander dit allemaal doet om jou pijn te doen... Maar een ander zonder die problematiek zou het niet eens opmerken.
Wat ook belangrijk is om je te realiseren... waar komt het vandaan? Dit is in je vroege kindertijd getriggerd... zo heb je van je ouders niet meegekregen dat je ertoe deed. Je telkens weer realiseren dat dit dus jouw probleem is, waar jij aan werkt. En waar een ander dus geen aandeel in heeft, in principe. Zo heb ik van mezelf al een aantal destructieve reacties kunnen afwenden. Je denkt bij dit soort gedachten namelijk al snel dat de ander dit allemaal doet om jou pijn te doen... Maar een ander zonder die problematiek zou het niet eens opmerken.
maandag 23 juli 2018 13:49
Is jouw gedragsmatige reactie, je terugtrekken, altijd hetzelfde? (Of misschien zijn er nog varianten op?) En is dat echt het eerste signaal, of gaat er nog iets aan vooraf? Dan zou je dat kunnen gaan zien als signaal, dat je even bewust moet gaan kijken naar jezelf. Dan kun je het misschien eerder stoppen. En je vriend kan je hierbij misschien ook helpen? Bijvoorbeeld door het te signaleren, zodat je je er bewust van wordt?
maandag 23 juli 2018 20:34
Het inzicht, en ook het invullen van G-schema's is puur cognitief en rationeel en verandert weinig aan je gevoel op het moment zelf. Het échte werk is wat je doet op het moment zelf en dat is retemoeilijk. Zo ook dat het eigenlijk heel de dag doorgaat. Dat vraagt echt heel veel van je.
Wat belangrijk is, is om te beseffen wanneer je in een bepaalde 'modus' schiet, in een patroon. Zo'n moment waarop je aan het zoeken bent naar wat niet goed is, zoals je zegt, dit zit zo diep in je dat het heel de dag doorgaat. Wat nodig is op zo'n moment is dat je de behoefte die je hebt gaat zien als een behoefte van het kind dat je was. En dat het niet je vriend (of je buurman, of je docent, of je coach enz. enz.) is die voor die behoefte moet gaan zorgen, maar helaas toch jijzelf als volwassen vrouw. En dat is moeilijk. Dat is echt heel erg moeilijk, want die behoefte is zó echt, omdat je het in de basis zo aangeleerd hebt gekregen, het zit ook helemaal in je lijf. Vaak gaat dit gepaard met veel pijn, verdriet en boosheid. Pijn om het kind dat zich toen zo ellendig, alleen, afgewezen, bang (of wat het in jouw geval was) heeft gevoeld. Dat hakt er echt wel in. Maar dit zal nooit herstellen als je steeds die behoefte uitbesteedt bij andere mensen in het hier en nu. Je schuift jouw 'kleine kind' naar die ander "Hier, zorg jij voor haar" en dat is onmogelijk. Want in het hier en nu ben je en volwassen vrouw en is degene aan wie je dit beroep doet niet je vader (of moeder of verzorger) van toen. En jij niet hun kind. En dat wil je ook niet, want als volwassene wil je geen (liefdes) relatie met een kind hebben, toch? Dat werkt ook niet.
Het betekent, dat hoe pijnlijk, hoe eng, hoe frustrerend ook, je die behoeftes en gevoelens van het kind dat je was zal moeten erkennen op zo'n moment en dat jij, als volwassen vrouw, voor dat kind zal moeten zorgen. Zodat zij niet steeds haar behoeftes uitbesteedt bij anderen en jij dan, in plaats van dat kleine kind te zijn, gezonde volwassen relaties kan hebben met die anderen.
Natuurlijk is dit onwijs moeilijk, hard werken en vaak ook heel heftig, dus is het handig om dit onder begeleiding te doen van een therapeut. Het helpt namelijk ook als je een therapeut hebt die je kan helpen meer in contact te komen met die gevoelens van toen je klein was en je kan leren daar op een goede, gezonde, manier mee om te gaan. Dit is ook een deel van schematherapie, de 'limited reparenting'. Ben je nog steeds in therapie? Oh, wacht, lees nu dat de therapie is gestopt. Dat is lastig, maar misschien toch ook wel helpend. Op die moeilijke, 'gekke' momenten is het belangrijk om te beseffen dat je die behoefte van vroeger nooit vervuld of bevredigd gaat krijgen door een ander in het hier en nu. Je kent de schema's, de modi. Jij zal voor het kindje en haar behoeftes moeten zorgen, haar zien en erkennen. En dat niet steeds bij een ander uitbesteden. Wat heeft zij eigenlijk nodig op de momenten waarop jij eigenlijk bevestiging aan het zoeken bent bij je vriend? Wat voelt zij dan? Als je echt genoeg inzicht hebt kan je het misschien zelf, maar misschien is een andere (psycho)therapeut helpend.
Hopelijk is het niet te zweverig opgeschreven. Ik weet dat dit altijd heel zweverig klinkt namelijk
maar dat is het niet. Het gaat namelijk ook over verantwoordelijkheid nemen in het hier en nu.
Verder lees ik ook andere goede tips in dit topic, dus hopelijk kom je hiermee wel een stukje vooruit.
Wat belangrijk is, is om te beseffen wanneer je in een bepaalde 'modus' schiet, in een patroon. Zo'n moment waarop je aan het zoeken bent naar wat niet goed is, zoals je zegt, dit zit zo diep in je dat het heel de dag doorgaat. Wat nodig is op zo'n moment is dat je de behoefte die je hebt gaat zien als een behoefte van het kind dat je was. En dat het niet je vriend (of je buurman, of je docent, of je coach enz. enz.) is die voor die behoefte moet gaan zorgen, maar helaas toch jijzelf als volwassen vrouw. En dat is moeilijk. Dat is echt heel erg moeilijk, want die behoefte is zó echt, omdat je het in de basis zo aangeleerd hebt gekregen, het zit ook helemaal in je lijf. Vaak gaat dit gepaard met veel pijn, verdriet en boosheid. Pijn om het kind dat zich toen zo ellendig, alleen, afgewezen, bang (of wat het in jouw geval was) heeft gevoeld. Dat hakt er echt wel in. Maar dit zal nooit herstellen als je steeds die behoefte uitbesteedt bij andere mensen in het hier en nu. Je schuift jouw 'kleine kind' naar die ander "Hier, zorg jij voor haar" en dat is onmogelijk. Want in het hier en nu ben je en volwassen vrouw en is degene aan wie je dit beroep doet niet je vader (of moeder of verzorger) van toen. En jij niet hun kind. En dat wil je ook niet, want als volwassene wil je geen (liefdes) relatie met een kind hebben, toch? Dat werkt ook niet.
Het betekent, dat hoe pijnlijk, hoe eng, hoe frustrerend ook, je die behoeftes en gevoelens van het kind dat je was zal moeten erkennen op zo'n moment en dat jij, als volwassen vrouw, voor dat kind zal moeten zorgen. Zodat zij niet steeds haar behoeftes uitbesteedt bij anderen en jij dan, in plaats van dat kleine kind te zijn, gezonde volwassen relaties kan hebben met die anderen.
Natuurlijk is dit onwijs moeilijk, hard werken en vaak ook heel heftig, dus is het handig om dit onder begeleiding te doen van een therapeut. Het helpt namelijk ook als je een therapeut hebt die je kan helpen meer in contact te komen met die gevoelens van toen je klein was en je kan leren daar op een goede, gezonde, manier mee om te gaan. Dit is ook een deel van schematherapie, de 'limited reparenting'. Ben je nog steeds in therapie? Oh, wacht, lees nu dat de therapie is gestopt. Dat is lastig, maar misschien toch ook wel helpend. Op die moeilijke, 'gekke' momenten is het belangrijk om te beseffen dat je die behoefte van vroeger nooit vervuld of bevredigd gaat krijgen door een ander in het hier en nu. Je kent de schema's, de modi. Jij zal voor het kindje en haar behoeftes moeten zorgen, haar zien en erkennen. En dat niet steeds bij een ander uitbesteden. Wat heeft zij eigenlijk nodig op de momenten waarop jij eigenlijk bevestiging aan het zoeken bent bij je vriend? Wat voelt zij dan? Als je echt genoeg inzicht hebt kan je het misschien zelf, maar misschien is een andere (psycho)therapeut helpend.
Hopelijk is het niet te zweverig opgeschreven. Ik weet dat dit altijd heel zweverig klinkt namelijk
maar dat is het niet. Het gaat namelijk ook over verantwoordelijkheid nemen in het hier en nu.Verder lees ik ook andere goede tips in dit topic, dus hopelijk kom je hiermee wel een stukje vooruit.
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 23-07-2018 20:44
15.45% gewijzigd
maandag 23 juli 2018 20:45
Ik zou een nieuwe psycholoog zoeken. Het lukt je niet dus je hebt nog ondersteuning nodig. Zo simpel is het. Ik heb zelf 3 jaar schematherapie gehad voordat het echt helemaal ‘erin’ zat. En elke dag je oefeningen maken, zodra je negatieve gedachten of ‘je patroon’ opmerkt. Hoe vaker je het doet, hoe eerder het inslijt.
Het begint met opmerken dat je je patroon in bent gevallen ná je gedrag. Soms een dag na je gedrag maar daarna al een uur na je gedrag.
Vervolgens merk je het op tijdens het gedrag, maar kan je het nog niet stoppen. Dan merk je het op vóór je in je patroon schiet. En dan kan je het leren wegdraaien. Jij zit ik stap 1. Maar dat is al veel meer dan voorheen, toen wist je niet eens dat je een patroon had.
Het kost veel tijd en hard werken. Volgens mij ben je op de goede wegg!
Het begint met opmerken dat je je patroon in bent gevallen ná je gedrag. Soms een dag na je gedrag maar daarna al een uur na je gedrag.
Vervolgens merk je het op tijdens het gedrag, maar kan je het nog niet stoppen. Dan merk je het op vóór je in je patroon schiet. En dan kan je het leren wegdraaien. Jij zit ik stap 1. Maar dat is al veel meer dan voorheen, toen wist je niet eens dat je een patroon had.
Het kost veel tijd en hard werken. Volgens mij ben je op de goede wegg!
maandag 23 juli 2018 21:27
Dankjewel Tuinhek! Mede dankzij hele geduldige psychologen die me niet het gevoel gaven dat ik het na een jaar alleen moest kunnen.
En nog een hart onder de riem TO: je hebt geen goede basis mee gekregen van thuis. En je hebt waarschijnlijk al helemaal niet geleerd om mild en lief voor jezelf te zijn. Geef jezelf de tijd, troost jezelf als het nog niet gelijk lukt in plaats van boos te worden op jezelf. Je kan niet in een jaar veranderen wat in 20 jaar gevormd is. Dat kan je toch niet verwachten van dat kleine meisje in jou dat alleen maar liefde en veiligheid zoekt? Jij moet voor haar zorgen, probeer niet boos te worden.
Misschien kan je vragen aan je vriend om je te helpen. Door samen signalen te benoemen waaraan jullie kunnen herkennen dat jij in je patroon stapt. En dat hij dan zegt: lieverd, dit is je patroon, misschien moet je even je oefeningen gaan maken.
En nog een hart onder de riem TO: je hebt geen goede basis mee gekregen van thuis. En je hebt waarschijnlijk al helemaal niet geleerd om mild en lief voor jezelf te zijn. Geef jezelf de tijd, troost jezelf als het nog niet gelijk lukt in plaats van boos te worden op jezelf. Je kan niet in een jaar veranderen wat in 20 jaar gevormd is. Dat kan je toch niet verwachten van dat kleine meisje in jou dat alleen maar liefde en veiligheid zoekt? Jij moet voor haar zorgen, probeer niet boos te worden.
Misschien kan je vragen aan je vriend om je te helpen. Door samen signalen te benoemen waaraan jullie kunnen herkennen dat jij in je patroon stapt. En dat hij dan zegt: lieverd, dit is je patroon, misschien moet je even je oefeningen gaan maken.
dinsdag 24 juli 2018 09:28
Wat fijn zoveel begripvolle reacties! Ik merkte na het starten van dit topic heel veel weerstand om hier weer terug te komen om de reacties te bekijken, omdat ik bang was dat of niemand gereageerd zou hebben, of er reacties zouden zijn dat ik gestoord ben en mijn vriend beter verdiend.
Ik wil als eerst iedereen bedanken voor de tijd die jullie genomen hebben om mijn verhaal te lezen en inhoudelijk te reageren. Ik ben zo blij dat ik dit mijn verhaal gedeeld heb, want ik lees hier echt veel dingen waar ik echt iets mee kan.
Ik heb gister een heel lang gesprek met mijn vriend gehad, waarin we hebben gesproken over de situatie. Mijn vriend geeft aan dat hij dit niet langer meer kan volhouden. Hij houdt van me en wil mij niet kwijt, maar er moet echt iets veranderen. Hij snapt dat ik dit ook niet wil en dat ik ook maar een product van mijn opvoeding ben, maar zijn geduld houdt op en hij geeft aan ook "gewoon gelukkig te willen zijn".
Het voelt voor mij nu alsof ik op een soort kruispunt sta. Ik ga of keihard aan de slag met mezelf en kies voor mijn vriend, of ik geef het op en accepteer dat dit mijn lot is.
Aan aantal reageerders gaven de tip om samen in relatietherapie te gaan. We hebben dit geprobeerd en dit heeft toen ook goed geholpen om mijn vriend de patronen te leren begrijpen. Maar zoals ik in mijn openingspost schreef, uiteindelijk ben IK diegene die ander gedrag moet gaan laten zien.
Gister tijdens het gesprek kon mijn vriend wel honderd voorbeelden noemen van momenten waarop ik 'hem haat' om iets wat hij volgens mij fout doet (lees: mij niet genoeg liefde geeft). Hij zei "ik hou van je, ik doe je geen kwaad. Waarom zie je mij als vijand? Waar komt al die woede vandaan?" Hij heeft helemaal gelijk, maar ik weet het antwoord niet. Ik kan verstandelijk bedenken dat het door de relatie met mijn vader komt, maar als ik terugdenk aan mijn kindertijd voel ik geen woede. Ik voel niets. Ik denk ook niet liever terug aan mijn kindertijd. Ik vind het moeilijk, omdat ik me schuldig voel dat ik slecht denk over mijn vader. Zo slecht heb ik het toch niet gehad? Hoe moeten mensen die bijv. zijn mishandeld zich dan wel niet voelen? Of mensen met twee slechte ouders, want ik had tenminste nog een lieve moeder die wanhopig alles probeerde te compenseren.
Tu1nhek: jij schrijft over het troosten van mijn kleine kind. Ik heb hier veel over gelezen, maar nog niet zoveel mee gedaan. Wat je schrijft klinkt helemaal niet zweverig, ik wil hier nu juist mee aan de slag gaan! Maar, hoe doe ik dat heel concreet dan? Want ik snap dat op de momenten dat ik lelijk doe tegen mijn vriend, ik eigenlijk alleen maar liefde en troost en bevestiging wil. Hoe geef ik dat dan aan mezelf? Moet ik tegen mezelf praten? Moet ik gaan mediteren?
Heb je hier vanuit persoonlijk of professioneel vlak ervaring mee?
Ik kan niet op iedereen reageren, maar ik wil wel benadrukken dat ik iedere reactie meerdere keren gelezen heb en dat ik alle tips heb opgeschreven.
Ik wil als eerst iedereen bedanken voor de tijd die jullie genomen hebben om mijn verhaal te lezen en inhoudelijk te reageren. Ik ben zo blij dat ik dit mijn verhaal gedeeld heb, want ik lees hier echt veel dingen waar ik echt iets mee kan.
Ik heb gister een heel lang gesprek met mijn vriend gehad, waarin we hebben gesproken over de situatie. Mijn vriend geeft aan dat hij dit niet langer meer kan volhouden. Hij houdt van me en wil mij niet kwijt, maar er moet echt iets veranderen. Hij snapt dat ik dit ook niet wil en dat ik ook maar een product van mijn opvoeding ben, maar zijn geduld houdt op en hij geeft aan ook "gewoon gelukkig te willen zijn".
Het voelt voor mij nu alsof ik op een soort kruispunt sta. Ik ga of keihard aan de slag met mezelf en kies voor mijn vriend, of ik geef het op en accepteer dat dit mijn lot is.
Aan aantal reageerders gaven de tip om samen in relatietherapie te gaan. We hebben dit geprobeerd en dit heeft toen ook goed geholpen om mijn vriend de patronen te leren begrijpen. Maar zoals ik in mijn openingspost schreef, uiteindelijk ben IK diegene die ander gedrag moet gaan laten zien.
Gister tijdens het gesprek kon mijn vriend wel honderd voorbeelden noemen van momenten waarop ik 'hem haat' om iets wat hij volgens mij fout doet (lees: mij niet genoeg liefde geeft). Hij zei "ik hou van je, ik doe je geen kwaad. Waarom zie je mij als vijand? Waar komt al die woede vandaan?" Hij heeft helemaal gelijk, maar ik weet het antwoord niet. Ik kan verstandelijk bedenken dat het door de relatie met mijn vader komt, maar als ik terugdenk aan mijn kindertijd voel ik geen woede. Ik voel niets. Ik denk ook niet liever terug aan mijn kindertijd. Ik vind het moeilijk, omdat ik me schuldig voel dat ik slecht denk over mijn vader. Zo slecht heb ik het toch niet gehad? Hoe moeten mensen die bijv. zijn mishandeld zich dan wel niet voelen? Of mensen met twee slechte ouders, want ik had tenminste nog een lieve moeder die wanhopig alles probeerde te compenseren.
Tu1nhek: jij schrijft over het troosten van mijn kleine kind. Ik heb hier veel over gelezen, maar nog niet zoveel mee gedaan. Wat je schrijft klinkt helemaal niet zweverig, ik wil hier nu juist mee aan de slag gaan! Maar, hoe doe ik dat heel concreet dan? Want ik snap dat op de momenten dat ik lelijk doe tegen mijn vriend, ik eigenlijk alleen maar liefde en troost en bevestiging wil. Hoe geef ik dat dan aan mezelf? Moet ik tegen mezelf praten? Moet ik gaan mediteren?
Heb je hier vanuit persoonlijk of professioneel vlak ervaring mee?
Ik kan niet op iedereen reageren, maar ik wil wel benadrukken dat ik iedere reactie meerdere keren gelezen heb en dat ik alle tips heb opgeschreven.
dinsdag 24 juli 2018 09:44
Ik heb veel gehad aan het boek 'Houd me vast' van Sue Johnson. Gaat helemaal hierover...DeRodeSchoentjes schreef: ↑24-07-2018 09:28
Gister tijdens het gesprek kon mijn vriend wel honderd voorbeelden noemen van momenten waarop ik 'hem haat' om iets wat hij volgens mij fout doet (lees: mij niet genoeg liefde geeft). Hij zei "ik hou van je, ik doe je geen kwaad. Waarom zie je mij als vijand? Waar komt al die woede vandaan?" Hij heeft helemaal gelijk, maar ik weet het antwoord niet.
dinsdag 24 juli 2018 10:01
DeRodeSchoentjes schreef: ↑24-07-2018 09:28.....
....
Gister tijdens het gesprek kon mijn vriend wel honderd voorbeelden noemen van momenten waarop ik 'hem haat' om iets wat hij volgens mij fout doet (lees: mij niet genoeg liefde geeft). Hij zei "ik hou van je, ik doe je geen kwaad. Waarom zie je mij als vijand? Waar komt al die woede vandaan?" Hij heeft helemaal gelijk, maar ik weet het antwoord niet. Ik kan verstandelijk bedenken dat het door de relatie met mijn vader komt, maar als ik terugdenk aan mijn kindertijd voel ik geen woede. Ik voel niets. Ik denk ook niet liever terug aan mijn kindertijd. Ik vind het moeilijk, omdat ik me schuldig voel dat ik slecht denk over mijn vader. Zo slecht heb ik het toch niet gehad? Hoe moeten mensen die bijv. zijn mishandeld zich dan wel niet voelen? Of mensen met twee slechte ouders, want ik had tenminste nog een lieve moeder die wanhopig alles probeerde te compenseren.
Dit haal ik er even uit. het is zó herkenbaar.
Ik heb dit soort gedachten ook lang gehad, want mijn ouders waren absoluut geen slechte mensen, alleen zelf emotioneel beschadigd, en ze hebben mij bovendien nooit geslagen of vernederd. Het heeft mij erg veel moeite gekost om, alleen al aan mezelf, toe te geven dat ik emotioneel verwaarloosd ben, dat dat ook een soort mishandeling is en hoe diep me dat heeft beschadigd. Ik voelde me zó schuldig dat ik deze gedachten had. Het hoort erbij, helaas, zulke gedachten, en ze helpen je niet !
nounou
dinsdag 24 juli 2018 13:39
Ik heb dit boek een aantal jaar geleden al gelezen, maar toen was ik me nog niet zo bewust van wat mijn probleem precies was. Hele goeie tip dus, ik ga hem gelijk halen vanmiddag. Bedankt!vivinnetje schreef: ↑24-07-2018 09:44Ik heb veel gehad aan het boek 'Houd me vast' van Sue Johnson. Gaat helemaal hierover...
dinsdag 24 juli 2018 20:17
Dat is wel heel vervelend, dat je vriend alle haat mag ontvangen die eigenlijk voor andere mensen uit jouw geschiedenis is bedoeld. Een zware taak voor hem. Het gaat niet per se om wat je je herinnert van je kindertijd, maar ook wat je wéét. Als je weet hoe het was, dan kan je je ook een voorstelling maken van een kwetsbaar jong kind in zo'n situatie. Het is vaak ook logisch dat je zelf geen verdriet of woede meer weet, want als kind wist je niet beter, je deed het met wat je kreeg en je paste je aan. Je leerde zoals het je voorgeschoteld werd. Maar hoe zou je het vinden als je een ander klein kindje in die situatie zou zitten?
Ik zou echt nog een therapeut inschakelen, want dit stuk kan nog best ingewikkeld en behoorlijk pittig zijn. Zoals je schrijft, je herkent die gevoelens zelf niet eens én je denkt niet graag terug aan je jeugd. Daarnaast kom je in conflict met allerlei andere gedachten en loyaliteit. Het lijkt mij zinvol om dit samen met een therapeut op te pakken die je hier doorheen kan (bege)leiden. Het maakt uit eindelijk niet uit of anderen het zwaarder hebben gehad of niet. Stel je voor dat jij je 'niet legitiem' zo voelt, wat dan? Heb je een andere oplossing die meer van toepassing is? Misschien de 'stel je niet aan, gewoon hop door' benadering? Ik gok dat je dat al jarenlang hebt geprobeerd, heeft dat je ook wat opgeleverd? Uit eindelijk is de vraag 'was het erg genoeg dat ik me nu zo voel?' totaal zinloos. Wat belangrijk is, is dat het beter wordt, dat jij beter wordt en dat betekent dat kleine kind gaan zien en (h)erkennen en voor die behoeftes zorgen zodat je ze niet continu bij een ander uitbesteedt.
Ken je nog kleine kindjes in je omgeving? Soms helpt dat om je een voorstelling te maken van wat jouw kleine kind nodig heeft. Het is namelijk niet altijd troost of bescherming, maar soms ook begrenzing. Soms helpt het ook om foto's van jezelf van vroeger terug te kijken. Je zult moeten ontdekken wat jou helpt hierin, je dat kleine meisje voorstellen en tegen haar praten, het visualiseren, dat zijn vaak dingen die voor de hand liggen. Goed om te onthouden is dat wanneer je dit doet het niet betekent dat het nare gevoel opeens weg is. Het is toch en proces waarin je zal groeien. Dat is ook moeilijk te verdragen, dat het gevoel dus niet meteen weggaat. Ik zag dat iemand anders hierboven dat ook schreef.
Wat je ook kan helpen is om te bedenken dat je niet je ouders afschrijft hiermee, maar dat je de negatieve kanten van hun ouderschap naast de positieve kanten ziet. Dus niet geheel negatief of positief. En dat wat je doet door voor dat kleine meisje te zorgen niet tegen je ouders is, maar vóór dat kleine meisje.
Maar goed, het voert echt wat te ver om dit allemaal op het forum te bespreken en het forum is ook niet toereikend. Het is ook in jouw belang dat iemand dit met je oppakt die jou beter kent en jouw verhaal kent. Je klinkt ontzettend gemotiveerd en bereid om verantwoordelijkheid te nemen, daarnaast heb je al heel veel kennis en inzicht! Jammer dat je therapeut dit stukje heeft laten liggen, dit is vaak het moeilijkst!
Ik zou echt nog een therapeut inschakelen, want dit stuk kan nog best ingewikkeld en behoorlijk pittig zijn. Zoals je schrijft, je herkent die gevoelens zelf niet eens én je denkt niet graag terug aan je jeugd. Daarnaast kom je in conflict met allerlei andere gedachten en loyaliteit. Het lijkt mij zinvol om dit samen met een therapeut op te pakken die je hier doorheen kan (bege)leiden. Het maakt uit eindelijk niet uit of anderen het zwaarder hebben gehad of niet. Stel je voor dat jij je 'niet legitiem' zo voelt, wat dan? Heb je een andere oplossing die meer van toepassing is? Misschien de 'stel je niet aan, gewoon hop door' benadering? Ik gok dat je dat al jarenlang hebt geprobeerd, heeft dat je ook wat opgeleverd? Uit eindelijk is de vraag 'was het erg genoeg dat ik me nu zo voel?' totaal zinloos. Wat belangrijk is, is dat het beter wordt, dat jij beter wordt en dat betekent dat kleine kind gaan zien en (h)erkennen en voor die behoeftes zorgen zodat je ze niet continu bij een ander uitbesteedt.
Ken je nog kleine kindjes in je omgeving? Soms helpt dat om je een voorstelling te maken van wat jouw kleine kind nodig heeft. Het is namelijk niet altijd troost of bescherming, maar soms ook begrenzing. Soms helpt het ook om foto's van jezelf van vroeger terug te kijken. Je zult moeten ontdekken wat jou helpt hierin, je dat kleine meisje voorstellen en tegen haar praten, het visualiseren, dat zijn vaak dingen die voor de hand liggen. Goed om te onthouden is dat wanneer je dit doet het niet betekent dat het nare gevoel opeens weg is. Het is toch en proces waarin je zal groeien. Dat is ook moeilijk te verdragen, dat het gevoel dus niet meteen weggaat. Ik zag dat iemand anders hierboven dat ook schreef.
Wat je ook kan helpen is om te bedenken dat je niet je ouders afschrijft hiermee, maar dat je de negatieve kanten van hun ouderschap naast de positieve kanten ziet. Dus niet geheel negatief of positief. En dat wat je doet door voor dat kleine meisje te zorgen niet tegen je ouders is, maar vóór dat kleine meisje.
Maar goed, het voert echt wat te ver om dit allemaal op het forum te bespreken en het forum is ook niet toereikend. Het is ook in jouw belang dat iemand dit met je oppakt die jou beter kent en jouw verhaal kent. Je klinkt ontzettend gemotiveerd en bereid om verantwoordelijkheid te nemen, daarnaast heb je al heel veel kennis en inzicht! Jammer dat je therapeut dit stukje heeft laten liggen, dit is vaak het moeilijkst!
woensdag 25 juli 2018 17:01
Wauw tuinhek, wat een fijne post!
Schematherapie is voor mij al weer een jaar geleden, maar je raakt hiermee precies de kern. Zo fijn om dat weer terug te lezen!
Verder to, ik zou kijken of je toch nog meer kunt voelen. Ik merk dat zolang ik in contact blijf met mijn emoties en die ook uit, mijn relaties in verbondenheid verlopen.
Schematherapie is voor mij al weer een jaar geleden, maar je raakt hiermee precies de kern. Zo fijn om dat weer terug te lezen!
Verder to, ik zou kijken of je toch nog meer kunt voelen. Ik merk dat zolang ik in contact blijf met mijn emoties en die ook uit, mijn relaties in verbondenheid verlopen.
tu1nhek schreef: ↑23-07-2018 20:34Het inzicht, en ook het invullen van G-schema's is puur cognitief en rationeel en verandert weinig aan je gevoel op het moment zelf. Het échte werk is wat je doet op het moment zelf en dat is retemoeilijk. Zo ook dat het eigenlijk heel de dag doorgaat. Dat vraagt echt heel veel van je.
Wat belangrijk is, is om te beseffen wanneer je in een bepaalde 'modus' schiet, in een patroon. Zo'n moment waarop je aan het zoeken bent naar wat niet goed is, zoals je zegt, dit zit zo diep in je dat het heel de dag doorgaat. Wat nodig is op zo'n moment is dat je de behoefte die je hebt gaat zien als een behoefte van het kind dat je was. En dat het niet je vriend (of je buurman, of je docent, of je coach enz. enz.) is die voor die behoefte moet gaan zorgen, maar helaas toch jijzelf als volwassen vrouw. En dat is moeilijk. Dat is echt heel erg moeilijk, want die behoefte is zó echt, omdat je het in de basis zo aangeleerd hebt gekregen, het zit ook helemaal in je lijf. Vaak gaat dit gepaard met veel pijn, verdriet en boosheid. Pijn om het kind dat zich toen zo ellendig, alleen, afgewezen, bang (of wat het in jouw geval was) heeft gevoeld. Dat hakt er echt wel in. Maar dit zal nooit herstellen als je steeds die behoefte uitbesteedt bij andere mensen in het hier en nu. Je schuift jouw 'kleine kind' naar die ander "Hier, zorg jij voor haar" en dat is onmogelijk. Want in het hier en nu ben je en volwassen vrouw en is degene aan wie je dit beroep doet niet je vader (of moeder of verzorger) van toen. En jij niet hun kind. En dat wil je ook niet, want als volwassene wil je geen (liefdes) relatie met een kind hebben, toch? Dat werkt ook niet.
Het betekent, dat hoe pijnlijk, hoe eng, hoe frustrerend ook, je die behoeftes en gevoelens van het kind dat je was zal moeten erkennen op zo'n moment en dat jij, als volwassen vrouw, voor dat kind zal moeten zorgen. Zodat zij niet steeds haar behoeftes uitbesteedt bij anderen en jij dan, in plaats van dat kleine kind te zijn, gezonde volwassen relaties kan hebben met die anderen.
Natuurlijk is dit onwijs moeilijk, hard werken en vaak ook heel heftig, dus is het handig om dit onder begeleiding te doen van een therapeut. Het helpt namelijk ook als je een therapeut hebt die je kan helpen meer in contact te komen met die gevoelens van toen je klein was en je kan leren daar op een goede, gezonde, manier mee om te gaan. Dit is ook een deel van schematherapie, de 'limited reparenting'. Ben je nog steeds in therapie? Oh, wacht, lees nu dat de therapie is gestopt. Dat is lastig, maar misschien toch ook wel helpend. Op die moeilijke, 'gekke' momenten is het belangrijk om te beseffen dat je die behoefte van vroeger nooit vervuld of bevredigd gaat krijgen door een ander in het hier en nu. Je kent de schema's, de modi. Jij zal voor het kindje en haar behoeftes moeten zorgen, haar zien en erkennen. En dat niet steeds bij een ander uitbesteden. Wat heeft zij eigenlijk nodig op de momenten waarop jij eigenlijk bevestiging aan het zoeken bent bij je vriend? Wat voelt zij dan? Als je echt genoeg inzicht hebt kan je het misschien zelf, maar misschien is een andere (psycho)therapeut helpend.
Hopelijk is het niet te zweverig opgeschreven. Ik weet dat dit altijd heel zweverig klinkt namelijk
Verder lees ik ook andere goede tips in dit topic, dus hopelijk kom je hiermee wel een stukje vooruit.
maandag 30 juli 2018 07:31
maandag 30 juli 2018 12:57
Op het moment dat je een heftige emotie voelt, die niet passend is bij de situatie dan weet je dat je te maken hebt met een oude emotie / oude pijn. Als je je dat beseft, stop je met ernaar te handelen maar ga je even bij je gevoel stilstaan. Wat voel je precies? Wat heb je nodig? Doe voor jezelf wat een ouder voor een kind zou doen met zulke gevoelens. Erbij blijven, luisteren, aanwezig zijn, geduld hebben, verwelkomen, het meest heftige gevoel zal dan gaan afnemen.DeRodeSchoentjes schreef: ↑24-07-2018 09:28Maar, hoe doe ik dat heel concreet dan? Want ik snap dat op de momenten dat ik lelijk doe tegen mijn vriend, ik eigenlijk alleen maar liefde en troost en bevestiging wil. Hoe geef ik dat dan aan mezelf? Moet ik tegen mezelf praten? Moet ik gaan mediteren?
Omdat dit bij jou waarschijnlijk een grote wond is, een langere periode van emotionele pijn hebt doorgemaakt als kind, zal het niet meteen weg zijn. Maar wel elke keer dat je dit doet een beetje afnemen.
maandag 30 juli 2018 13:25
Hier kan ik wat mee! Mooi. Heb je dit bij EFT geleerd?ippy schreef: ↑23-07-2018 12:05Is het een idee om samen in relatietherapie te gaan, en dan specifiek EFT? Ik herken je verhaal namelijk. Doe ik ook
Ik heb geleerd dat als ik me gekwetst voel, dat dat gevoel iets van mij is. Mijn probleem. Niet iets wat m’n partner doet. Dan moet ik dus bij mezelf te rade om het op te lossen.
En ik heb geleerd om te wachten op de oplossing. Om het vervelende gevoel te verdragen. Om niet direct het gevoel weg te moeten maken. Zodat als het hefstigste gezakt is, ik m’n partner kan vragen om een knuffel omdat ik het moeilijk heb. In plaats van hem aan te vallen op zoek naar bevestiging.
Zelf ook schema therapie gehad TO, herken je verhaal volledig. Mijn grootste uitdaging is ook een relatie, maar ben tot nu toe vrijgezel. Ben een beetje bang voor mijzelf, wie ik ben in een relatie. Maar goed, wil nu wel echt de uitdaging aan en zit inmiddels bij een psychotherapeut die mij helpt emoties te voelen ipv weg te drukken en emoties te verwoorden.
Merk nu pas hoe weinig ik dat eigenlijk kan/doe. Terwijl ik de theorie heel goed weet, emotioneel intelligent genoeg ben, maar de praktijk is gewoon echt heel moeilijk.
Zou zelf ook hulp zoeken bij dit onderdeel, juist omdat je nu je patronen doorziet. Nu kan je daar weer verder mee.
