Ik zit in de put. Luisterend oor nodig

17-08-2018 19:46 24 berichten
Alle reacties Link kopieren
Lieve iedereen,

Ik ben nieuw hier op het forum en ik heb gewoon een luisterend oor nodig.
Ik zit momenteel erg in de put en ik weet niet waar ik heen moet met mijn gevoelens. Vandaar dat ik een account heb aangemaakt.

Ik heb nauwelijks echt energie om dit te schrijven maar ik doe het maar.

Mijn moeder is 2 jaar geleden overleden. Zij was mijn beste vriendin en mijn steun en toeverlaat. Ik mis haar ontzettend.
Toen ze er nog was was ik een leuke vrouw. Veel leuke dingen aan het doen, kreeg aandacht omdat ik een positieve uitstraling had. Nu zij er niet meer is, en daarmee mijn basis weg is, is mijn wereld ingestort.
Nu heb ik alleen nog een vader die zijn eigen leven lijdt. Ik kan hem erg moeilijk bereiken. Hij woont samen met zijn partner.
Ik heb in het begin veel steun gehad van mensen om mij heen, maar omdat we alweer 2 jaar verder zijn en iedereen een eigen leven heeft is de steun er eigenlijk niet meer.
Als ik bij vriendinnen aanklop dat ik het moeilijk heb dan zijn zij er even voor me, maar gaan (logisch ook) verder met hun eigen leven. En ik loop weer rond in mijn woonkamer letterlijk met mijn handen door het haar.
Het gevoel dat ik echt nergens terecht kan. Het gevoel dat ik 'ongewenst' ben. Ik durf niemand meer te bellen. Iedereen om mij heen is altijd druk druk druk en afspraken moeten weken vantevoren worden ingepland. Niemand zit echt op mij te wachten.
Niks kan spontaan. Ik ben halverwege de 30 zonder een relatie. Iedereen om mij heen is getrouwd, samenwonend, kinderen etc. Allemaal druk....
Ik heb daarnaast ook het gevoel dat mensen mij aan het afstoten zijn. Ik heb het gevoel dat ik van alles verkeerd doe. Dat ik geen leuk persoon meer ben en dat niemand meer op mij zit te wachten. Ik durf momenteel ook niet te gaan daten. Ik ontmoet ook geen mannen. Ik heb voor mijn gevoel gewoon weinig te bieden. Ik voel mij er ook te depressief voor. Ik kan afwijzingen momenteel even niet aan.

Onlangs ben ik nog iemand verloren aan een verkeersongeluk. Iemand waar ik erg vertrouwd mee was. Ook daar ben ik kapot van dat ie er niet meer is. Ik rouw en ik heb verdriet vanwege zijn plotselinge overlijden. Ik krijg geen steun om mij heen. Ik doe het in mijn eentje.
Rond het overlijden van mijn moeder was er iemand in mijn leven die mij erg opving. Ik hoor inmiddels niks meer. De laatste weken moet het contact steeds van mij uitkomen. Van haar komt er niks. Ze heeft mij erg naar zichzelf toegetrokken en nu voel ik mij zo in de steek gelaten. Ik weet niet waarom, maar ik durf het niet te vragen. Ik denk dat zij mij loslaat. Zij heeft overigens mijn moeder ook goed gekend. Ik merk aan alles dat ze te druk is met haar zelf en haar gezin en dat ik niks meer toevoeg.
Ik heb het geprobeerd bespreekbaar te maken, maar ik word niet serieus genomen.
Ik heb het gevoel dat ik echt door niemand serieus word genomen en dat ik zeur.
Merk ook dat mensen hun ' afspraken' niet nakomen. Zeggen dat ze mij gaan bellen/appen en ik hoor niks. Er komt ook niemand langs.

Ik wil en kan gewoon niet verder zo. Ik probeer te bewegen en gezond te eten. Naar mijn werk te gaan en met mijn collega's te praten. Maar alles is zo negatief. De wereld is negatief.
Ik ben dood ongelukkig en dit is niet leventje hoe ik het wil leven. Vereenzamen, alles in mijn eentje moeten doen. Geen hulp en steun van buitenaf. Veel huilen en er eigenlijk diep van binnen uit willen stappen.
Ik vraag mijzelf meerdere keren af waarom ik er eigenlijk nog ben? Het leven is gewoon niet leuk zoals het nu is. Zwart en eenzaam.
Meerdere keren hebben mensen mij in de steek gelaten en mij het gevoel gegeven dat ik weinig toevoeg. Desondanks probeer ik degene die ik nog heb te vriend te houden. Ik denk ik veel aan andere mensen en probeer er voor hen te zijn en hulp te bieden waar nodig. Maar het lijkt niet goed genoeg te zijn.
Ik ben overigens meerdere keren naar mijn huisarts gestapt en ik heb met meerdere professionals gepraat, maar het heeft weinig geholpen.

Als ik het zelf teruglees dan is bovenstaande mega negatief, maar dat is wel echt hoe het nu is. Ik weet mij gewoon even geen raad.

Hoe kan ik verder zo. Ik heb het gevoel dat ik mijn tijd aan het uitzitten ben.

Wie weet is er iemand voor wie het een heel herkenbaar verhaal is...
Ik heb geen advies voor je, wil je alleen even een :hug: geven
Alle reacties Link kopieren
Lief Oifa, dankje wel :)
Alle reacties Link kopieren
Als je behoefte hebt aan een luisterend oor en support: je kan mailen/chatten /bellen met stichting emotionele support, gratis.


http://www.stichtinges.nl/
Alle reacties Link kopieren
Wat naar om te lezen dat jij je zo voelt. Het gemis van je moeder, dat is zwaar en verdrietig!

Vanuit rouw kan ook een depressie ontstaan. Ik denk dat jij hulp nodig hebt. Niet een assistente maar echt een psychiater. Zodat je met hulp uit dit dal kan kruipen. Dat ben jij waard!

Sterkte. :hug:
Alle reacties Link kopieren
Wat rot dat je je zo voelt! Ik zou t ook heel moeilijk vinden om mn moeder te moeten missen. En ik herken de periodes waarbij ik t gevoel heb dat niemand op mij zit te wachten. Maar dat gaat....echt....ook wel weer voorbij.
Zouden gesprekken met n psycholoog/coach misschien fijn zijn? Iemand die je kan helpen bij je rouwproces en als luisterend oor in t algemeen? Ik ga zelf eens in de zo veel tijd naar de psych: mn ei kwijt, even mn gedachten ordenen.... en hij/zij kan ook met je kijken hoe je je weer wat gelukkiger kan voelen.

Dikke knuffel!!!
Of www.sensoor.nl
Alle reacties Link kopieren
2 jaar is erg kort om het verlies van iemand die jou onvoorwaardelijk lief heeft een plekje te kunnen geven.

Medicatie kan helpen om de negativiteit door doorbreken en weer wat licht te kunnen zien. Heb je dat al overwogen?
elastiekje22 wijzigde dit bericht op 17-08-2018 20:39
0.22% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
TO,

hou voor ogen dat aan alles een einde komt, ook de nare gevoelens die je nu ondervindt.

Als je basis wegvalt en je kunt het niet goed verwerken, ziet alles er hopeloos uit.
Maar dat is het niet. Echt niet.

Wat jij nodig hebt is een professional die je helpt bij rouwverwerking.
En je af helpt van je verlatingspijn.
Het is ook niet niets om dierbaren te verliezen zo kort achter elkaar en niet de steun te kunnen vinden bij anderen die net zo dicht tot je staan als degenen die zijn weggevallen. Daar heb je echt professionele hulp bij nodig.

Voor nu, van mij voor jou:
heel veel sterkte en kracht.

Je komt hier doorheen, echt waar. Wat mij hielp in de rouwverwerking toen mijn partner overleden was, was brieven schrijven naar hem. Over allerlei onderwerpen, alsof hij er nog was.
Diepe gevoelens, maar ook huis, tuin en keuken dingen.
Hierdoor kon ik mijn gevoelens en emoties beter verwerken en zo gaf ik ook lucht aan angst en ongenoegen.
Het was een lang proces, maar het hielp wel een beetje.

Zorg goed voor jezelf intussen. Anders loop je het risico in een depressie te belanden of nog verder in een depressie te zinken. Ga je gevoel niet uit de weg, je moet er recht door heen. Dan kom je er het snelste weer uit.

Nogmaals, heel veel sterkte, kracht en wijsheid. Al geloof je het niet, die zon gaat echt wel weer schijnen.
Veni, vidi, vagina.
Hij kwam en zag dat het kut was
Alle reacties Link kopieren
Bedankt voor de reacties. Ik heb nooit aan een psychiater gedacht. Omdat ik dacht dat je daar niet 'zomaar' heen wordt gestuurd.

2 jaar is kort, maar ik heb het gevoel dat ik van iedereen maar door moet..
Alle reacties Link kopieren
Allereerst een dikke :hug: .
Wat naar dat jij je zo voelt!
Goed dat je dit opgeschreven hebt, je hebt het ook mooi/goed verwoord. Bij wat voor professionele hulpverleners ben je al geweest? Kan de huisarts je niet doorverwijzen naar iemand die gespecialiseerd is in rouwverwerking?
Alle reacties Link kopieren
Ik heb hier gereageerd maar het wordt niet geplaatst..
:hug:
Alle reacties Link kopieren
Wat ontzettend naar voor je TO :hug:

Ik heb helaas ook niet echt tips voor je. Misschien dat professionele hulp je inderdaad kan helpen, maar mijn eigen ervaring is dat als je daar buiten geen/weinig liefde/support van intimi ervaart, dat b.v. dat ene uurtje praten per week met een professional ook niet genoeg helpt (maar misschien werkt dit voor jou anders). Juist in dit soort situaties heb je gewoon de liefde en support van intimi nodig en als dat er dan niet is, kun je in zo'n vicieuze cirkel terecht komen: je zou nieuwe contacten aan moeten gaan, maar daar voel je je dan vaak weer niet goed genoeg voor en als je nieuwe mensen leert kennen deel je ook niet meteen uitgebreid je verdriet en duurt het sowieso een tijdje eer je een vertrouwensband hebt opgebouwd. Echt lastig hoor, maar probeer hoop op betere tijden te blijven houden :redrose:
Hoe zie jij deze steun voor je? Want uiteindelijk maakt iedereen dingen mee in het leven en kun je van mensen niet verwachten dat zij oneindig jouw handje vasthouden en alleen maar bezig zijn met jouw verdriet. Een luisterend oor zo nu en dan moet natuurlijk wel kunnen maar nergens lees ik dat jijzelf daar het initiatief toe neemt. Zoals ik het lees verwacht je een heleboel maar mensen kunnen nu eenmaal niet ruiken hoe jij je voelt.
Als mij iets dwarszit begin ik er gewoon vanuit mezelf over te lullen en anderen lullen dan mee en soms krijg ik een aai over mijn bol. Fijn. Maar uiteindelijk zul jij je traumas en verdrietjes toch zelf moeten verwerken dus verkijk je niet op zogenaamde steun van buitenaf.
Je moeder is er niet meer.
Al twee jaar niet meer.
Hoe hard het ook klinkt misschien wordt het toch tijd om te werken aan loslaten ipv je te blijven wentelen in het verdriet. Omwille van je eigen welzijn.
Alle reacties Link kopieren
TO, wat ontzettend naar voor je. Goed dat je op dit forum op zoek bent naar steun en oplossingen. Heel veel kracht toegewenst, want je hebt het niet makkelijk. Je ervaart dat er niemand voor je is, maar zijn er nog mensen bij wie je nog niet met je verhaal hebt aangeklopt? Je weet nooit of bijvoorbeeld een buurvrouw of kennis bereid is om naar je verhaal te luisteren.

Ik herken een paar dingen uit je verhaal, want ook ik ben meer dan een jaar geleden mijn moeder verloren en het is moeilijk.
Andere mensen kunnen zich je (terecht langdurige) rouw niet altijd voorstellen en hun leven gaat inderdaad door. Voor een heleboel mensen is iemand in de rouw zeer confronterend en van deze mensen hoor je weinig tot niets meer.

Soms heb je nergens energie voor, maar probeer toch mensen te bellen of desnoods te mailen als je je ei kwijt wil.
Steun kan uit onverwachte hoek komen, ook van mensen die je eigenlijk niet zo goed kent.

Ik zag in andere reacties goede tips en op dit forum kun je ook terecht.
Het gaat misschien niet meteen beter, maar het zal je uiteindelijk helpen.

Eerdere hulpverlening heeft je niet goed geholpen. Probeer op zoek te gaan naar zeer gerichte rouwverwerking of misschien wel traumaverwerking, of naar een hulpverlener met wie het beter klikt en werkt.

Zelf heb ik nog regelmatig moeilijke momenten, maar ik maak vaak afspraken met verschillende vrienden en familieleden, soms dagen, weken of maanden vooruit.
Helaas kan niet iedereen bellen/ mailen/appen/afspreken op momenten waarop het hard nodig is, maar op andere momenten zijn ze er wel voor me.
Ik probeer ook afspraken voor bijvoorbeeld concerten en festivals te maken. Soms heb ik op het moment van het concert echt geen energie of zin, maar door te gaan, blijf ik onder de mensen.
Ook je angst voor daten begrijp ik. Ik heb aan online daten gedaan en als ik merk dat het echt niet gaat, stop ik er weer mee.
Een tijdje terug had ik een date met een man die pas zijn moeder was verloren. Dat was voor ons beiden confronterend, maar ook goed om erover te praten. Het is bij die ene date
gebleven, maar zelfs dat ene gesprek heeft me een beetje geholpen. Ik merkte dat ik al een stuk verder in de rouwverwerking zat dan mijn date. Op den duur zal het beter gaan, maar rouwen blijft moeilijk.

Blijf op zoek gaan naar mensen met wie je kunt praten, ook al ervaar je dat sommigen je in de steek hebben gelaten. Heel veel sterkte.
Dr. Dre, don't just stand there, operate! (Eminem)
Alle reacties Link kopieren
Laat deze post aan je huisarts lezen anders. Ik zou wel aandringen op een doorverwijzing. Al kunnen er wachttijden zijn.

Schaam je niet!

Er bestaat geen “tijd” in rouw. Laat je dat ook niet aanpraten. Wel zou het fijn zijn als je ook weer wat lichtjes zou zien. Vanuit daar kun je verder (denk ik).
Alle reacties Link kopieren
www.steunbijverlies.nl
Alle reacties Link kopieren
Wat heftig :hug:

Eens met de tips die hier worden gegeven.

Je zou het ook nog over een hele andere boeg kunnen gooien: je spullen pakken en gaan reizen, nu je aangeeft dat je eigenlijk nog weinig over hebt hier. De wereld zien, nieuwe mensen ontmoeten, misschien doet het iets met je. Ik kan me voorstellen dat als ik er zo alleen voor zou staan, dat dat is wat ik zou doen. (Maar misschien past dat wel helemaal niet bij jou en houd je helemaal niet van reizen natuurlijk.)
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
Alle reacties Link kopieren
Wat een ontzettende fijne en lieve reacties allemaal. Dank jullie wel. Wat fijn dat er zo uitgebreid gereageerd wordt. Ik heb alles gelezen :) ook bedankt voor de links naar de websites die hier zijn gegeven.

Iemand zei dat ze er nergens uit kan lezen dat ik niet zelf initiatief neem. Dat klopt, daar ben ik eigenlijk mee gestopt. Wat heeft het voor zin?
Ik krijg geen luisterend oor. Er is niemand die informatie uit mij probeert te halen. Die exact wilt weten wat er in mij omgaat en echt luistert. Ik krijg te horen wat zij vinden wat ik moet doen. ''onder de mensen blijven, blijven sporten, leuke dingen doen'' etc...
Ik wil gewoon een luisterend oor. Ik voel mij niet serieus genomen. Daarom trek ik mij terug totdat iemand echt gaat vragen wat er aan de hand is. Het liefst hou ik mij zo stil totdat echt iemand moeite gaat doen.
Dat is ook het probleem, ik voel mij ongewenst. Mijn vader loopt er ook voor weg als het om emoties gaat. Die geeft niet thuis.
Daarom heb ik zo sterk het gevoel dat ik niks toevoeg.

Reizen heb ik in het verleden genoeg gedaan en heeft mij altijd veel moois gebracht. Maar uiteindelijk beland ik weer terug in waar ik was gebleven, en lost het niks op.

Ik zou mij beter voelen als ik aandacht krijg op de manier hoe ik het wil, en dat is er gewoon niet. Daarom is het allemaal zo lastig.
Er is mij al verteld dat ik te veeleisend ben. Ik vind dat heel moeilijk om te horen, want ik probeer juist mensen te pleasen en te doen wat zij willen.

Moet ik juist initiatief blijven nemen en het gevoel houden dat als ik niks doe, zij ook nooit naar mij toe zullen komen?
Alle reacties Link kopieren
Misschien kun je de linkjes proberen die anderen als suggestie hebben gegeven en daarnaast proberen of andere mensen uit je kring naar je verhaal willen luisteren?

Uiteraard kun je het nogmaals proberen bij je vrienden die nu nauwelijks nog reageren.
Sommigen zullen nog steeds niet reageren, anderen misschien wel.
Soms zijn mensen druk met hun eigen leven, maar maken ze onverwacht toch tijd als je contact opneemt.
Begrijpelijk dat jij niet telkens het initiatief wil nemen, maar als jij niets onderneemt, word je misschien helemaal niet gehoord.
Dr. Dre, don't just stand there, operate! (Eminem)
Didi1900 schreef:
18-08-2018 10:22
Wat een ontzettende fijne en lieve reacties allemaal. Dank jullie wel. Wat fijn dat er zo uitgebreid gereageerd wordt. Ik heb alles gelezen :) ook bedankt voor de links naar de websites die hier zijn gegeven.

Iemand zei dat ze er nergens uit kan lezen dat ik niet zelf initiatief neem. Dat klopt, daar ben ik eigenlijk mee gestopt. Wat heeft het voor zin?
Ik krijg geen luisterend oor. Er is niemand die informatie uit mij probeert te halen. Die exact wilt weten wat er in mij omgaat en echt luistert. Ik krijg te horen wat zij vinden wat ik moet doen. ''onder de mensen blijven, blijven sporten, leuke dingen doen'' etc...
Ik wil gewoon een luisterend oor. Ik voel mij niet serieus genomen. Daarom trek ik mij terug totdat iemand echt gaat vragen wat er aan de hand is. Het liefst hou ik mij zo stil totdat echt iemand moeite gaat doen.
Dat is ook het probleem, ik voel mij ongewenst. Mijn vader loopt er ook voor weg als het om emoties gaat. Die geeft niet thuis.
Daarom heb ik zo sterk het gevoel dat ik niks toevoeg.

Reizen heb ik in het verleden genoeg gedaan en heeft mij altijd veel moois gebracht. Maar uiteindelijk beland ik weer terug in waar ik was gebleven, en lost het niks op.

Ik zou mij beter voelen als ik aandacht krijg op de manier hoe ik het wil, en dat is er gewoon niet. Daarom is het allemaal zo lastig.
Er is mij al verteld dat ik te veeleisend ben. Ik vind dat heel moeilijk om te horen, want ik probeer juist mensen te pleasen en te doen wat zij willen.

Moet ik juist initiatief blijven nemen en het gevoel houden dat als ik niks doe, zij ook nooit naar mij toe zullen komen?
Ik kan mij er wel iets bij voorstellen dat men jou veeleisend vind. Nu heeft iedereen natuurlijk andere behoeftes maar ik word al moe als ik je lees eerlijk gezegd. En de mensen in jouw omgeving ook dus misschien wordt het tijd om je verwachtingen bij te stellen in plaats van met een pruil lip door het leven te gaan in de hoop dat iemand je zielig genoeg vindt om jou een luisterend oor te bieden.
Je hebt veel steun gehad na het overlijden van je moeder schreef je zelf. In plaats daarvoor dankbaar te zijn zit je te sippen omdat na twee jaar de steun niet meer zo intensief is en je schrijft zelfs dat zij een verwachting heeft geschept die zij niet kan waarmaken door jou te steunen. Volgens mij is dat precies waar het misgaat. Geeft iemand je een vinger denk je dat je recht hebt op een hele hand. Je hebt zeer onrealistische verwachtingen in mijn ogen en hoop dat je daarvoor hulp vind want met zo een houding zal je altijd het onderspit delven in jouw relaties met andere mensen. Vooral in een liefdesrelatie zou ik hier mee uitkijken want je maakt niet alleen jezelf maar ook de ander compleet gek met dergelijk gedrag.
Waarom heb je eigenlijk nog geen psycholoog ingeschakeld? Dan krijg je precies wat je hebben wil.
Een luisterend oor.
Die mensen krijgen ervoor betaald integenstelling tot jouw familie en vriendenkring die naast jouw problemen ook nog met hun eigen sores en gezin te dealen hebben.
Hoop echt dat jij jezelf inmiddels wat bij elkaar geraapt hebt.
Want het is zo zinloos wat je aan het doen bent. Je neemt geen initiatief. Maar ondertussen van alles verwachten en mensen moeten kunnen ruiken dat het met jou niet goed gaat en op het moment dat zij jou een duwtje in de rug proberen te geven door middel van advies is dat ook weer niet goed.
Want het moet op jouw manier.
Zij moeten jou een luisterend oor bieden en uit je trekken wat er aan de hand is. Dit geef je ook niet aan.
Maar moeten ze wederom ruiken.
Wat sta jij jezelf toch ontzettend in de weg meid!
Alle reacties Link kopieren
Didi1900 schreef:
18-08-2018 10:22
Ik krijg geen luisterend oor. Er is niemand die informatie uit mij probeert te halen. Die exact wilt weten wat er in mij omgaat en echt luistert. Ik krijg te horen wat zij vinden wat ik moet doen. ''onder de mensen blijven, blijven sporten, leuke dingen doen'' etc...
Ik wil gewoon een luisterend oor. Ik voel mij niet serieus genomen. Daarom trek ik mij terug totdat iemand echt gaat vragen wat er aan de hand is. Het liefst hou ik mij zo stil totdat echt iemand moeite gaat doen.
Dat is ook het probleem, ik voel mij ongewenst. Mijn vader loopt er ook voor weg als het om emoties gaat. Die geeft niet thuis.
Daarom heb ik zo sterk het gevoel dat ik niks toevoeg.

Het dikgedrukte deel is een fout die veel mensen maken, maar die echt bij jou ligt. Het is niet aan anderen om uit zichzelf steeds een luisterend oor te bieden. Het is niet aan anderen om je steeds te vragen hoe het gaat of wat er scheelt. Een moeder doet dat misschien bij een kind ja... Maar helaas is je moeder er niet meer en ben je volwassen. Het klopt dat je voor niemand de grootste prioriteit bent, dat is iedereen voor zichzelf. Als je als volwassene niet aangeeft wat je nodig hebt in het leven ('ik voel me rot en wil even geen tips, alleen een luisterend oor, kan dat even?') mag je de ander niet aanrekenen dat ze dat niet bieden.

Ik snap dat bovenstaand besef de existentiële crisis waar je in zit ('ik ben voor niemand het belangrijkste', 'waar doe ik het voor', 'wat heeft het leven voor zin') wellicht alleen versterkt... Maar ik geloof dat je daar doorheen kunt komen. Het leven kan ook weer fijn leren zijn terwijl je beseft dat de wereld inderdaad prima draait zonder dat jij erin leeft. Maar daarvoor heb je specifieke hulp nodig denk ik. Rouwverwerking. Want alleen kom je er niet uit.

Daarnaast is het ook belangrijk dat hoewel 2 jaar een heel normale tijd is om nog in een rouwproces te zitten, dat voor je omgeving niet altijd zo werkt. Voor hen is jouw rouw niet zo ingrijpend, en is 2 jaar ernaar luisteren een hele lange tijd. Ze raken het ook wel eens zat en dat mag. Ik snap daarin dat ze je veeleisend vinden. Ook al vraag je niet continu om dat luisterende oor, je onvrede over het feit dat je het niet krijgt is echt wel voelbaar voor ze. Besef je hoe jij wat dat betreft voor je omgeving bent?

Ik zou mij beter voelen als ik aandacht krijg op de manier hoe ik het wil, en dat is er gewoon niet.


Aandacht op de manier die jij wilt is misschien gewoon niet realistisch. Ik denk dat je je beter gaat voelen als je op een gezondere manier in contacten leert staan, en zélf beter en gezonder met je emoties om kunt gaan.
Alle reacties Link kopieren
Neem reacties v mensen niet te persoonlijk
Probeer meer zelfvertrouwen te hebben
De enigste op wie je meeste kan vertouwen blijft steeds jezelf.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven