Onvoldoende voldaan in het leven

Hoi allemaal,

Ik zit met wat waar ik toch zelf geen raad meer bij weet, misschien kunnen jullie me tot nieuwe inzichten brengen.

Ik begin met wat achtergrond over mezelf. Ik ben een man van 23 jaar. Ik heb een goeie fulltime job waar ik eigenlijk alles heb wat ik moet hebben. Soms is er wat downtime en heb ik minder werk, maar ik haal voldoening uit wat ik doe. Recentelijk ben ik begonnen met sporten, wat ik nu consistent 3/4x per week (krachttraining en lopen) doe en ook energie uit haal. Daarnaast (ik werk in de IT) heb ik als hobby up-to-date blijven rond nieuwtjes in techniek, alsook gamen. Ik mag niet klagen, ik ben kerngezond en heb in theorie alles wat ik moet hebben, genoeg om handen.

Een tweede belangrijk aspect wat bij mijn achtergrond hoort en wat volgens mij deels leidt tot mijn probleem waar ik straks toe kom: vanaf de middelbare school heb ik wat een donkere periode gehad. De eerste 2 jaren vielen wel mee, er werd vaak gelachen met me, maar niks extreem. Vanaf het 3de jaar ben ik van school veranderd om een andere studie te volgen. Toen werd het extreem, ik ben 3 jaar zwaar gepest geweest, zowel fysiek als verbaal. Ik kwam vaak thuis met blauwe plekken, werd dagelijks vernederd, mijn eten werd gestolen, mijn gerief werd gestolen en werd soms gedwongen tot ongewilde vechtpartijen na de schooluren. Waarmee ik het meeste moeite had, was wel het feit dat ik letterlijk niemand had om op terug te vallen. Ik heb nooit een band gehad met mijn ouders, we begrijpen mekaar niet echt, ze zijn extreem ouderwets en conservatief en begrijpen of drammen hun mening door. Ik heb nooit behoefte gehad om dat aan hen te vertellen. Tegenwoordig is dit ook zo, ik heb geen nood aan hun mening. Met hen heb ik er dus nooit over gepraat. De reden van de pesterijen waren simpelweg (denk ik): ik was toen schuchter, fragiel en je weet hoe jongeren zijn. Ik ben pas laat open gebloeid en mezelf pas laat ontdekt. Sinds wanneer ik hogere studies gevolgd heb, heb ik pas mezelf ontdekt. Ik ben goed omgegaan met deze pesterijen en ben er sterker uitgekomen. Ik ben zelf héél trots op wie ik nu ben, op wie ik geworden ben. In bepaalde zin ben ik blij dat dit gebeurd is, omdat ik er veel uit geleerd heb. De pesterijen overschaduwen me dus zeker niet. Het belangrijkste om hier te onthouden wanneer ik tot mijn eigenlijk probleem kom, is het feit dat ik nooit jeugdvrienden heb kunnen maken of überhaupt vrienden had in die periode. Niemand wilde vrienden zijn met me.

Tenslotte over mijn achtergrond: ik heb welgeteld 2 vrienden die ik om de 2 weken weleens zie. Voor de rest heb ik enkele onlinevrienden die niet in de buurt wonen. Hun hoor ik wel regelmatig, maar uiteraard is dit hetzelfde niet. Ik ben een rustig, behulpzaam, rationeel en direct persoon. Ik ben wel iemand die vaker op redenering afgaat, dan op gevoel. Op gevoel afgaan is lastig voor me. Ik sta optimistisch in het leven (ookal spreekt mijn post dit tegen). Ik heb o.a. door die pesterijen leren relativeren en bij tegenslagen snel een positieve invalshoek op te zoeken. Ik vind zelf dat ik sociaal ben (wat ik vaak ook hoor van collega’s) als in makkelijk een praatje kunnen slaan enzovoort en ik ben héél open, soms wat te open maar dat terzijde. Echter zal ik jammer genoeg niet zomaar afstappen op mensen die ik niet ken, maar eens ik iemand ken ben ik heel vlotjes in de sociale omgang.

Ik kom nu tot mijn probleem, waar ik het moeilijk mee heb. Het valt af te leiden uit wat ik hierboven schrijf. Ik struikel met eenzaamheid. Ik heb als persoon zeker wat/genoeg te bieden aan anderen, maar ik heb weinig mensen in mijn leven. Ik zei eerder dat IK alles heb, maar ik ben geen persoon die voor zichzelf kan of wil leven. Ik heb een drijfveer nodig, die buiten mezelf gaat. Bijvoorbeeld het onderhouden van een gezinnetje, een “hoger doel”. Een gezinnetje wil ik zeker graag. Ik heb 3 relaties gehad. Los van het feit dat we bleken geen match te zijn telkens, ben ik vaak (te) aanhankelijk geweest, logisch ook uit wat ik schrijf af te leiden. Het is nooit de hoofdreden tot een breuk geweest, maar het speelt vast mee. Ik heb ook de fout gemaakt om te veel opzoek te gaan en het niet op me laten afkomen, wat al een slechte basis is en de verkeerde vrouwen aangetrokken. De relaties zijn te snel tot stand gekomen, om dat gemis in te vullen, wat verkeerd is. Ik besef dit nu en ben zeker niet actief opzoek naar een relatie, ik laat het op me afkomen en hou het luchtig bij de volgende. Deze aspecten heb ik dus al uitgeklaard. In die afgelopen relaties had ik wel stukken minder om handen. Ik stel me de vraag of dat aanhankelijk zijn in een volgende relatie weer zou boven komen, ook al heb ik nu veel meer om handen, simpelweg omdat ik alsnog weinig mensen in mijn leven heb en dit mis. Het komt er dus op neer dat ik gelukkig ben met wie ik ben, wat IK heb maar ik mis mensen om me heen in mijn omgeving. Misschien is een goeie relatie het enige wat nog mist in het plaatje.

Ik vraag mij af wat jullie te zeggen hebben op dit “probleem”. Aan “stap gewoon op mensen af in de fitness” of “ga praten met een psycholoog” of dergelijke oneliners heb ik niks. Ik heb mezelf op een rijtje, dus ik ga niet met een psycholoog praten omtrent een nood die niet ingevuld is en willekeurig op onbekenden afstappen is mijn stijl ook helemaal niet. Misschien kunnen jullie me wat laten inzien wat ik helemaal niet zie. Als ik mijn eigen verhaal teruglees, vraag ik me voornamelijk af: waarvoor leef ik eigenlijk, naast mezelf? Dit geeft me geen voldoening.

lilalinda schreef: ↑

05-09-2018 13:51

dus... je hebt meerdere problemen, maar de slimste eerste stap: Ga eens met een psycholoog (oid) praten, wil je niet???
een coach dan, klinkt misschien minder zweverig?
Ik heb een coach (baas betaalt) en die helpt mij als ik zelf even vastloop.
heel prettig

Ik heb maar één probleem: een nood die niet ingevuld is. Het is iets wat ik mis in mijn omgeving. Wat kan een psycholoog/coach/... hier dan aan doen?

viva-amber schreef: ↑

05-09-2018 13:54

Ik mis vooral bezieling in je leven. Je hebt geen waarde of iets waar je echt voor staat en waar iets mee doet dat niet 100% voor jezelf is maar ook voor een ander of voor de maatschappij. Je maakt makkelijker vrienden wanneer je iets doet voor een ander en wanneer je open staat voor nieuwe ervaringen. Dan hoor je al snel ergens bij.

Is er vrijwilligerswerk bij jou in de buurt wat je aanspreekt. Achter de bar staan in een buurthuis of de buddy worden van een jong iemand met een handicap of ziekte.
Ga mee met een jongerenreis of een reis waarbij je ook iets doet zoals een taal leren of een vrijwilligersproject in het buitenland.

Zijn er dingen die jij belangrijk vind om je heen die je zou willen doen al is het maar een keer het strand vrij maken van plastic op zondagmiddag.

Iets out of the box....

Ja, dit is wel een goeie. Vrijwilligerswerk lijkt me wel wat, in het weekend kan ik hier tijd in stoppen. Ik heb wat nodig dat me tot het punt van voldoening brengt. In principe kan dit ook een relatie zijn denk ik, zolang ik een goeie balans aanhoudt tussen wat ik voor mezelf doe, mijn eigen leven dus en voor de ander. Niet te aanhankelijk zijn, maar ik heb altijd veel voldoening gehaald uit een relatie in ieder geval.

turquasi schreef: ↑

05-09-2018 14:17

jouw nood zit in jou, die ga je niet vullen met een ander

misschien dat het tijd word je eigen gezelschap echt op waarde te gaan schatten, ik heb het idee dat jij jezelf niet 'genoeg' vind

Zit wat in. Je zegt met andere woorden dat wanneer ik mijn eigen gezelschap meer zou appreciëren, deze nood zou wegvallen of sterk (genoeg) onderdrukt zou worden?

viva-amber schreef: ↑

05-09-2018 13:54

Ik mis vooral bezieling in je leven. Je hebt geen waarde of iets waar je echt voor staat en waar iets mee doet dat niet 100% voor jezelf is maar ook voor een ander of voor de maatschappij. Je maakt makkelijker vrienden wanneer je iets doet voor een ander en wanneer je open staat voor nieuwe ervaringen. Dan hoor je al snel ergens bij.

Is er vrijwilligerswerk bij jou in de buurt wat je aanspreekt. Achter de bar staan in een buurthuis of de buddy worden van een jong iemand met een handicap of ziekte.
Ga mee met een jongerenreis of een reis waarbij je ook iets doet zoals een taal leren of een vrijwilligersproject in het buitenland.

Zijn er dingen die jij belangrijk vind om je heen die je zou willen doen al is het maar een keer het strand vrij maken van plastic op zondagmiddag.

Iets out of the box....

Dit zou ook zeker kunnen helpen, zo leer ik meer mensen kennen. Althanks, bij het lezen van deze post denk ik dat een goeie relatie bijvoorbeeld me ook veel voldoening zou geven, zolang ik balanceer en niet (te) aanhankelijk wordt.

turquasi schreef: ↑

05-09-2018 14:24

Je hoeft niks te onderdrukken hoor, word je gewoon je eigen beste vriend.

En wanneer je het prima vind om in je eigen gezelschap te zijn heb je de beste basis om ook goed gezelschap te zijn voor een ander, want je hebt niks nodig van de ander.

Klopt. Ik sla mezelf soms voor het hoofd, omdat ik eigenlijk soms wel denk dat ik niet "genoeg" ben. Dan nog vinden waar ik voldoening in haal. Vrijwillegerswerk, relatie,...

ZaraZara100 schreef: ↑

05-09-2018 15:12

Jouw eigen situatie zie je slechts vanuit jouw eigen perspectief maar een buitenstaander zoals een psycholoog of coach houdt je een spiegel voor, benoemt patronen en ziet valkuilen. Voorts bekijk je samen hoe jij daar voortaan beter mee om kunt gaan en hoe dit proces verloopt. Dat is anders dan zelf een beetje aanrommelen en verwachten dat een ander jouw leven zingeving biedt.

Ik verwacht zeker niet dat een ander zin geeft aan mijn leven, zeker niet. Ik heb zelf al redelijk veel om handen. Opties die anderen hier opgesomd hebben zouden me vast voldoende voldoening geven, waardoor ik niet meer heb wat nu speelt. Een relatie zou dat ook kunnen doen zolang in de balans hou tussen de relatie en mijn eigen ding. Wel akkoord dat het nog beter is om op jezelf voldoende voldoening te hebben en de relatie louter als een aanvulling ervaren, zoals Zara zei. Dat is dé basis.

Fritsiej schreef: ↑

05-09-2018 16:44

ik las net je post en had het gevoel dat ik het zelf had kunnen schrijven.
En ik vind dit ook nog regelmatig lastig, dus ik probeer veelal om dingen te doen op het moment dat ik daar zin in heb en om op de momenten dat ik mij eenzaam voel iets te gaan doen wat ik leuk vind, en probeer dan veelal om dit dan ook alleen te doen. Een leuke film gaan kijken, een boek lezen, lekker wandelen of gewoon in mijn eentje ergens naartoe gaan, zoals een cafe of bioscoop, of zoals ik volgende week een dagje alleen naar een skihal ga om een dagje te gaan snowboarden in mijn eentje.

Dat lijkt me een tijdelijke oplossing: af en toe eens een activiteit doen, waardoor het gevoel even weg is. Ik denk dat ik (en jij dan misschien ook als je je kan vinden in mijn post) veel meer hebben aan consistente voldoening, zoals vrijwillligerswerk bv. Je bent er dan soort van aan "verbonden", wat goed is tegen dat gevoel van eenzaamheid zolang je het ook als leuk ervaart om te doen.

Jongensmama2009 schreef: ↑

05-09-2018 15:33

Uiteindelijk leef je om je voort te planten. Zo is de mens gemaakt.
Je leeft om te jagen om jezelf en anderen in leven te houden.
Echter leven we allemaal steeds individueler en langer. We moeten overal veel minder moeite voor doen.
Misschien is het leuk voor je om je op andere dingen te richten naast de dingen die je nu doet.
Iets voor een ander betekenen:
Bijvoorbeeld vrijwilligerswerk met daklozen, ouderen en gehandicapten,
zoals een maatjesproject. (ik lees nu dat deze tip ook al gegeven is)
Proberen jezelf te verzien in basisbehoeften: neem een volkstuin, probeer met zo min mogelijk spullen te leven. Daag jezelf uit!

Zoek een uitdaging voor jezelf zodat je meer waardering krijgt voor het leven, en dan kom je automatisch met anderen in contact.
Uiteindelijk kom je die vrouw wel tegen waar jij je gezinnetje mee gaat stichten, en hebt dan weer een nieuw doel om je voor in te zetten.
Ik heb trouwens ooit gehoord van een club nieuwemensenlerenkennen.nl
Allemaal mensen die nieuwe mensen willen leren kennen.

Succes!

Bedankt voor de tip! Net als alle anderen die dat gedaan hebben... Ik ga niet iedereen quoten, natuurlijk.

MissMaran schreef: ↑

05-09-2018 19:41

Dikke knuffel voor jou, je hebt het zwaar gehad en je blijft best sterk.
Ben je ook trots op jezelf? je hebt je hoofd recht gehouden ondank de pesterijen, je hebt je ouders overleefd, geef je jezelf wel eens een dikke knuffel?
Je mag trots op jezelf zijn, je zult ook best wel zelfstandig zijn al, ik snap dat je het graag zou willen delen met iemand en inderdaad een gezin hebben zou je vast super leuk vinden, leef er eerst nog een beetje op los, raak je wilde haren kwijt. De rest van je leven duurt nog lang genoeg hoor, komt wel goed!

Oh leuk om te lezen, bedankt. Lang niet gehoord. Ik ben zeker trots op waar ik sta als persoon. Zelf de voldoening opzoeken en vinden op mezelf en ik kom er zeker wel, ja. Ik denk dat ik al jaren mijn wilde haren kwijt ben, ik ben helemaal geen fuifbeest. Ik geniet eerder van gezellig bijpraten op café of een daguitstapje, dan gaan fuiven of feesten. Ik krijg het warmer van settelen met iemand dan "het wilde" opzoeken. Als ik het zo lees, ben ik vast wat te streng voor mezelf.