Eenzaamheid - accepteer je of doe je er iets aan?

13-10-2018 18:15 278 berichten
Ik zat weer eens te denken en dacht aan eenzaamheid. Niet super toevallig want ik kan mij zelf ook eenzaam noemen.

Vroeg me af of er mensen zijn die dit 'gewoon' hebben geaccepteerd? Of misschien actief dit hebben veranderd en nu goede vrienden en/of partner hebben? Of in het klooster zijn gegaan of zo :P Wil iemand een success story delen? Of juist niet, mag ook.

En iemand enig idee over hoe het komt dat sommige mensen eenzaam zijn? Ligt dit denk je aan een bepaalde karakter eigenschap, iets dat veel eenzame mensen hebben?

en dan nu een poll:

ben jij eenzaam?

Totaal aantal stemmen: 135

ja (41%)
nee (35%)
was, nu niet meer (13%)
ja, zelf verkozen (11%)
Anoniem17062022182122 wijzigde dit bericht op 13-10-2018 18:37
Reden: aanvulling
5.73% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Ik ben nu niet eenzaam, maar denk dat ik het later wel ga worden. Soms vind ik dat beangstigend, maar weet ook dat het aan mijn eigen karakter ligt. Ik ben geen mensen mens, heb geen behoefte aan een vrienden groep. Vaak als ik ergens bij ga horen, vind ik dat een tijdje fijn, maar uiteindelijk krijg ik altijd weer de behoefte om mezelf ervan te "bevrijden". En zo zal het altijd blijven gaan. Dus ik gok dat als ik oud wordt het zelfverkozen eenzaamheid zal zijn.
Ik voel me niet eenzaam, maar heb eigenlijk weinig contacten buiten werk om. Ik hou van stilte en rust, semi-kluizenaar zijn bevalt me goed.
Alle reacties Link kopieren
Ja, ik ben wel eenzaam, in die zin dat ik het fijner zou vinden om meer in gezelschap van anderen te zijn dan dat ik nu ben. Maar mensenmenigtes en drukte trek ik dan weer niet.
Unknown1985 schreef:
13-10-2018 18:23
Ik ben nu niet eenzaam, maar denk dat ik het later wel ga worden. Soms vind ik dat beangstigend, maar weet ook dat het aan mijn eigen karakter ligt. Ik ben geen mensen mens, heb geen behoefte aan een vrienden groep. Vaak als ik ergens bij ga horen, vind ik dat een tijdje fijn, maar uiteindelijk krijg ik altijd weer de behoefte om mezelf ervan te "bevrijden". En zo zal het altijd blijven gaan. Dus ik gok dat als ik oud wordt het zelfverkozen eenzaamheid zal zijn.
Precies dit
Ja misschien moet ik het eigenlijk eerst definitie geven. Er is natuurlijk het woordenboek, maar ik denk dat de omschrijving 'als je een probleem hebt en je kunt niemand bellen' wat meer de kern raakt. Of dat je geen verjaardag kunt vieren want je hebt niemand om uit te nodigen.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben niet alleen maar voel me wel eenzaam.
Voor mezelf zie ik dat het gaat om een onvervuld verlangen uit mijn kindertijd wat niet meer opgevuld kan worden.
Als kind heb ik me niet geborgen gevoeld, kon ik me niet gezond hechten aan mijn ouders en dat geeft een soort blijvende innerlijke eenzaamheid tot in je botten.

Eenzaamheid is lang niet altijd te verhelpen als het in je innerlijk zit en dus moet ik accepteren en dankbaar zijn voor alles wat ik wél heb. Dat ben ik ook! Maar die eenzaamheid... ik vind het afschuwelijk.
Alle reacties Link kopieren
Het zal een combinatie zijn van karakter, levenspad en een stukje geluk.

De een heeft nu eenmaal meer gezelschap om zich heen nodig dan de ander. Ik heb het andersom en ga me terug trekken bij te veel sociale activiteiten, ik ben graag op mijzelf.
Nu is er natuurlijk een verschil tussen eenzaam of alleen zijn.
Ook kan een bepaalde gebeurtenis in je leven doen beseffen dat je wat mist of iets kwijt bent. Of misschien niet de juiste mensen in je leven hebt.
Ik denk niet dat je alles zelf in de hand hebt. Stukje geluk, stukje op het juiste moment juiste plaats zijn. Iedereen heeft maar te leven met wat op zijn haar pas komt.

Wel denk ik dat een aantal mensen, al dan niet door gebeurtenissen in hun leven, wat verbitterd en negatief zijn en dat bewust of onbewust uitstralen. Ik heb een vriend die niet alleen wil zijn en niet alleen kan zijn, soms is hij zo negatief over iedereen dat ik er ook even klaar mee ben.
zakdoek schreef:
13-10-2018 18:33
Ik ben niet alleen maar voel me wel eenzaam.
Voor mezelf zie ik dat het gaat om een onvervuld verlangen uit mijn kindertijd wat niet meer opgevuld kan worden.
Als kind heb ik me niet geborgen gevoeld, kon ik me niet gezond hechten aan mijn ouders en dat geeft een soort blijvende innerlijke eenzaamheid tot in je botten.

Eenzaamheid is lang niet altijd te verhelpen als het in je innerlijk zit en dus moet ik accepteren en dankbaar zijn voor alles wat ik wél heb. Dat ben ik ook! Maar die eenzaamheid... ik vind het afschuwelijk.
Dat herken ik wel, maar ik ben ook gewoon alleen. Hoe heb je dan mensen verzameld?
Ik voel me redelijk eenzaam. Dat is eigenlijk niet zo, ik heb 2 platonische vriendjes, 5 goede vriendinnen (op afstand helaas), mijn moeder woont vlakbij. Maar doordat ik niet werk, zijn mijn dagen best leeg. Ook met veel wachten als ik therapie heb, want mijn enige vervoer is een deeltaxi en dat kost me een paar uur per keer (aan wachten en omrijden en nog meer wachten...). Ik ben in een FB groep gegaan van meiden/dames in de omgeving die samen dingen doen, maar door mijn lichamelijke en psychische klachten kan ik aan niet veel meedoen. Ongeveer 1x per maand, schat ik. Ook heb ik vrijwilligerswerk uitgeprobeerd, wat op zich beviel maar nu niet uitkomt met mijn therapie afspraken en ook heel veel van mij vroeg. Die leegte vind ik vervelend, maar heb ik wel nodig. Dus veel meer dan dit zal ik er niet aan doen...
Alle reacties Link kopieren
Ik voel mij ook vaak eenzaam, niet door gebrek aan sociale contacten.
Maar doordat mijn moeder is overleden vorig jaar.
Heb nu alleen nog een broer en een vader.
en helaas ook geen kinderen, dat kan ook niet met mijn problemen.
Voel me ook eenzaam door de voortdurende nooit ophoudende strijd tegen de angsten/depressies uit mijn onveilig jeugd .
En omdat ik een aso-buurt woon met allemaal alcoholisten en criminelen, omdat ik iets beters niet kan betalen.
Voel me hier niet echt thuis.
Mis ook nuttige, interessante werkzaamheden overdag.Geen energie voor.
anoniem_180388 wijzigde dit bericht op 13-10-2018 19:24
15.90% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Eenzaamheid is een gevoel. Je kunt veel alleen zijn maar niet eenzaam.

Ik woon op een plek waar elke dag iets te doen is (ik werk). Zwemmen, bridge, yoga, biljart, borrels, etentjes en er zijn mensen die elke dag wel aan iets mee doen (of niet). Toch weet ik zeker dat er ondanks al deze mogelijkheden nog steeds eenzame mensen zijn. Sommige mensen gaan thuis zitten en klagen elke dag waarom er maar af en toe iemand langs komt.

Ik ken zelf mensen die hier worden opgehaald maar die wanneer dat stopt niet uit zichzelf de deur uitgaan. Mijn Oma was ook zo iemand. Langs gaan en de volgende ochtend om 7.30 uur weer aan de lijn over eenzaamheid.

Volgens mij is het deels ook een keuze en sommige mensen zijn gewoon klagers. Er woonde hier ook iemand die een kind heeft verloren, ander kind ernstig ziek en zijn vrouw verloren. Hij deed elke dag activiteiten maar wanneer je dan af en toe klaagt dat het weleens matig is en alleen dan heb je inderdaad recht van spreken.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Alle reacties Link kopieren
Ik ben alleen, al lange tijd, maar voel me eigenlijk nooit eenzaam. Ik heb een drukke veeleisende baan met veel reistijd en ben gewoon moe en suf geluld als ik thuiskom. Moet er niet aan denken om dan nog gezellig te gaan zitten kletsen met iemand. Ik heb één goede vriendin die ik ongeveer 1 of 2 keer per maand zie en max 2 keer per jaar doe ik wat leuks met een collega. Meer dan genoeg, ik hou ook echt van rust en stilte en heb niet zo de behoefte aan continue mensen om me heen. Mensenmassa's vermijd ik sowieso, dat trek ik echt niet.

Maak ik mezelf wel eens zorgen over de toekomst? Ja. Mijn moeder zit nu in een verpleeghuis en is dement en meer dan eens vraag ik me af hoe ik er zelf aan toe ben over 30 jaar en of er dan iemand is die voor mij zorgt. Dat soort gedachtes probeer ik weg te stoppen want ik word er angstig van. Ik leef bij de dag en doe dingen waar ik gelukkig van word. En over het algemeen gaat me dat prima af.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt bij de Sarcastische zee.
Ik herken mij vooral in dat wat zakdoek schrijft.
Ik voel mij altijd eenzaam ook al ben ik soms niet alleen.
Al vanaf dat ik kind/ jongere was heb ik een leegte in mij. Dit gevoel durf ik pas sinds een paar jaar te erkennen. Ook bij mij is dit gat ontstaan doordat ik in mijn kindertijd emotionele aandacht tekort gekomen ben. Hierdoor heb ik erg moeite om andere mensen te vertouwen en als ik mij dan hecht laat ik niet meer los, waardoor andere mensen mij zat worden.
Ik heb hier therapie voor, maar het maakt mij elke ochtend ontzettend verdrietig, angstig en somber te weten dat ik weer de dag moet doorkomen.
Ik zal moeten leren het gevoel te accepteren, want dan alleen kan het waarschijnlijk minder worden. Maar hoe dat moet??? Ik weet dat niet.
Alle reacties Link kopieren
poesiepoes schreef:
13-10-2018 18:43
Ik voel me redelijk eenzaam. Dat is eigenlijk niet zo, ik heb 2 platonische vriendjes, 5 goede vriendinnen (op afstand helaas), mijn moeder woont vlakbij. Maar doordat ik niet werk, zijn mijn dagen best leeg. Ook met veel wachten als ik therapie heb, want mijn enige vervoer is een deeltaxi en dat kost me een paar uur per keer (aan wachten en omrijden en nog meer wachten...). Ik ben in een FB groep gegaan van meiden/dames in de omgeving die samen dingen doen, maar door mijn lichamelijke en psychische klachten kan ik aan niet veel meedoen. Ongeveer 1x per maand, schat ik. Ook heb ik vrijwilligerswerk uitgeprobeerd, wat op zich beviel maar nu niet uitkomt met mijn therapie afspraken en ook heel veel van mij vroeg. Die leegte vind ik vervelend, maar heb ik wel nodig. Dus veel meer dan dit zal ik er niet aan doen...
Jij mag ook klagen van mij :redrose:
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Ik ben veel alleen, maar nooit eenzaam. Kan het meer dan prima vinden met mezelf. Moet wel gezegd dat sinds ik die mooie rooie in huis heb, het een stuk gezelliger is geworden.
Ik krijg met enige regelmaat bezoek of ik breng een bezoekje of ga met een vriendin een dagje de stad in en dat alles is maar mondjesmaat, maar ik zou er niet meer van willen, vind het wel goed zo.
Ook mij bevalt het semikluizenaarsbestaan meer dan goed.

Heb jaren samen moeten leven met personen die constant aandacht nodig hadden en ik werd er helemaal simpel van en snap niet dat die mensen nooit eens de behoefte hebben om aan zichzelf toe te komen.
Ik heb 'zelfverkozen eenzaamheid' gestemd, maar het is meer alleen dan eenzaam. Ik ben nu eenmaal een introvert. Ik vind sociale contacten heel plezierig, maar alleen in beperkte doses. Daarna heb ik tijd nodig om de batterij weer op te laden. En dat betekent dat je automatisch veel alleen bent.

Soms ben ik weleens jaloers op mensen die helemaal opbloeien van feestjes, gezelligheid en dingen samen doen met anderen. Maar ja, zo ben ik nou eenmaal niet. Het zit er gewoon niet in. En tegelijkertijd vind ik het fijn dat ik me zo goed alleen kan vermaken en dat ik geen andere mensen nodig heb om dingen te doen of te durven.
viva-amber schreef:
13-10-2018 18:50
Eenzaamheid is een gevoel. Je kunt veel alleen zijn maar niet eenzaam.

Ik woon op een plek waar elke dag iets te doen is (ik werk). Zwemmen, bridge, yoga, biljart, borrels, etentjes en er zijn mensen die elke dag wel aan iets mee doen (of niet). Toch weet ik zeker dat er ondanks al deze mogelijkheden nog steeds eenzame mensen zijn. Sommige mensen gaan thuis zitten en klagen elke dag waarom er maar af en toe iemand langs komt.

Ik ken zelf mensen die hier worden opgehaald maar die wanneer dat stopt niet uit zichzelf de deur uitgaan. Mijn Oma was ook zo iemand. Langs gaan en de volgende ochtend om 7.30 uur weer aan de lijn over eenzaamheid.

Volgens mij is het deels ook een keuze en sommige mensen zijn gewoon klagers. Er woonde hier ook iemand die een kind heeft verloren, ander kind ernstig ziek en zijn vrouw verloren. Hij deed elke dag activiteiten maar wanneer je dan af en toe klaagt dat het weleens matig is en alleen dan heb je inderdaad recht van spreken.
Maar je weet ook niet wat in het leven van die klagers is gebeurd.

Ik weet niet of eenzaamheid een keuze is. Voor mij iig niet. Het is meer onbeholpen zijn, onkundig of weet ik het, misschien een naar karakter.
viva-amber schreef:
13-10-2018 19:00
Jij mag ook klagen van mij :redrose:
Dat is lief, dankjewel... Ik klaag niet echt, maar vind het wel jammer dat ik die leegte nodig heb. Om bij te komen. Dat moet ik nog gaan accepteren.
Alle reacties Link kopieren
Ik weet wel wat er in het leven van mijn Oma is gebeurd. Maar is echt wel een bepaald type mens die altijd vinden dat zij door een ander gefaciliteerd moeten worden.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
poesiepoes schreef:
13-10-2018 19:15
Dat is lief, dankjewel... Ik klaag niet echt, maar vind het wel jammer dat ik die leegte nodig heb. Om bij te komen. Dat moet ik nog gaan accepteren.
Zou een hond of een kat oid fijn gezelschap zijn?
Ik ben graag alleen, maar vind het gespin van mijn kat heerlijk gezellig. En ook dat ze altijd al in de gang zit te wachten als ik thuis kom.
Nemaìn’ schreef:
13-10-2018 19:16
Zou een hond of een kat oid fijn gezelschap zijn?
Ik ben graag alleen, maar vind het gespin van mijn kat heerlijk gezellig. En ook dat ze altijd al in de gang zit te wachten als ik thuis kom.
Ja, fijn hè? Die van mij zit altijd op het hoekje van het voeteneinde van mijn bed op me te wachten en als ik mijn brommer heb neergezet komtie met kopjes. Zo gezellig, had ik jaren eerder moeten doen, een kat in huis. :)

Ik raad het iedereen aan om een huisdier te nemen, het verrijkt je leven en ik kan me zo voorstellen dat het een genezing zou kunnen betekenen tegen eenzaamheid.
Alle reacties Link kopieren
Eens. Een huis zonder katten zou voor mij een hele andere dimensie van eenzaamheid zijn. Dat zou voor mij als echte eenzaamheid voelen terwijl ik nu gewoon graag alleen ben. Maar zonder katten? Nooit. Ik kan en wil me daar geen voorstelling van maken.
Thuiskomen in een leeg huis lijkt me echt vreselijk.
Ik kom oorspronkelijk uit Ironië. Dat ligt bij de Sarcastische zee.
Alle reacties Link kopieren
Nemaìn’ schreef:
13-10-2018 19:16
Zou een hond of een kat oid fijn gezelschap zijn?
Ik ben graag alleen, maar vind het gespin van mijn kat heerlijk gezellig. En ook dat ze altijd al in de gang zit te wachten als ik thuis kom.
Een kat is zeker leuk.Kan ik zeker aanraden.
Neem er alleen geen twee. Vaak ruzie hier.
Alle reacties Link kopieren
Een kat is inderdaad essentieel.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven