Opperdepop

15-10-2018 10:11 12 berichten
Alle reacties Link kopieren
Misschien hebben jullie een insteek waarmee ik verder kan. Maak mij alsjeblieft niet gelijk af.

Ik ben halverwege 30, zzper, moeder van 1 dreumes en getrouwd. Sinds ik zwanger raakte van onze kleine was ik moe. Ik was 9 maanden lang kapot maar dacht dat het na de bevalling wel over zou gaan. Maar na de bevalling bleef ik moe en had ik schade aan mijn lijf van de zwangerschap en bevalling. Na enkele maanden was ik weer op de been en ging ik 3 dagen per week werken. Tijdens mijn zwangerschap heeft mijn bedrijf stil gelegen. 3 dagen werken blijkt te veel. Op de dagen dat ik thuis ben, ben ik op. Omdat ik liever een fijne moeder ben dan een snauwerige van de pijn en moeheid, ben ik minder gaan werken.

Dat zou ook prima kunnen omdat het salaris van mijn man hoog genoeg (en hij werkt 40+ uur per week) is om normaal van te kunnen leven. Behalve dan dat we al jaren bezig zijn om een hele grote schuld af te lossen. Dat aflossen gaat een stuk langzamer als ik niet of bijna niet werk. We willen graag verhuizen maar dat kan pas als we schuldenvrij zijn. Als ik normaal zou werken dan waren we deze maand weer schuldenvrij geweest. Nu zijn we dat pas over 1 jaar als we in dat jaar niks kopen, doen of extra uitgeven.

Wat mij nu opbreekt is het schuldgevoel en dat ik mijzelf een mislukking vind. Ik ben gaan zzpën omdat ik geen baan bij een bedrijf kan behouden. Ik werk langzaam en ben snel afgeleid. Het werk dat ik nu doe, doe ik wel goed. Ik heb met gruwelijk veel moeite een hbo afgerond, na 3 mislukte mbo/hbo opleidingen. En nu kan ik zelfs niet meer voor mijzelf werken :-( Ik verwijt het mijzelf dat ik zo graag zwanger wilde worden terwijl ik niet wist hoe mijn lijf daar op reageerde. We hadden ooit een aflossingsplan waarmee we uit onze huis konden als de kleine 6 maanden was. Maar er kwam niet genoeg geld binnen van mij waardoor we telkens de verhuisdatum uitstelde en we vast zitten in een huis waar we ongelukkig zijn. Het is geen luxe probleem dat de tuin bevalt ofzo. Waar we wonen is niet (meer) geschikt voor bewoning.

Mijzelf herpakken lukt niet meer. Ik ben op en heb het gevoel dat mij nooit iets gelukt is.

Mijn huisarts weet het ook niet echt. Ik ben eerder dit jaar verwezen naar de ggz. Daar kreeg ik na de intake brieven gericht aan mijn ouders/verzorgers en mocht ik pas terugkomen als ik een toestemmingsformulier had laten tekenen door mijn ouders. Ik ben halverwege 30 en mij ouders leven niet meer. Het gaat er bij de ggz echt niet in dat het niet klopt wat ze willen. Het lijkt mij daar een zooitje.
Voor overige hulp moet ik natuurlijk betalen, wat de verhuisdatum nog verder verschuift. Voor schuldhulp, hulptrajecten of iets in die strekking is ons ‘gezamenlijk’ inkomen te hoog.

Waarom ik dit opschrijf? Misschien weten hebben jullie een andere manier van denken of zien jullie het anders in. Ik zie het wel vaker mis gaan bij dit soort topics en hoop dat degene die willen reageren open en positief denken. Ik probeer dat ook te doen.

Bedankt in ieder geval voor het lezen.
Nou, dat schuldgevoel vind ik klets van de hoogste orde en ik kan me voorstellen dat dat ook verlammend werkt. Je lichaam geeft iets aan en dat is geen kwestie van schuld, maar de natuur en daar heb je het mee te doen, je hebt het niet expres gedaan, dus laat dat maar los hoor.


Je doorverwijzen naar de GGZ terwijl je een oververmoeid lichaam hebt is de weg van de minste weerstand van een arts die blijkbaar niet verder kan kijken dan zijn neus lang is en ik denk dan aan een second opinion van een arts die wel weet waar hij/zij mee bezig is. Let wel, een huisarts heeft oppervlakkige algemene kennis en weet niet wat specialisten wel weten, dus als er iets specifieks is waar je mee kampt, laat je dan doorverwijzen naar de juiste specialist, sta daar op en laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Het is jouw lijf, jij bent de baas.
Succes.
Alle reacties Link kopieren
Hoewel ik snap dat je je schuldig voelt, is dat gevoel in mijn ogen niet terecht. Je doet je best, met de mogelijkheden die je hebt en op dit moment is dit gewoon heel weinig. Niet omdat je niet wil, maar omdat je niet kan. Door jezelf te blijven schoppen, raak je alleen maar onnodig energie kwijt en daar help je niemand mee.
Ja, het is kut dat het langer duurt voordat jullie kunnen verhuizen, maar dat is dan voor nu gewoon de realiteit waar jullie mee verder moeten.
Ga beter voor jezelf zorgen, als jij straks volledig instort, zijn jullie verder van huis
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
Huh brieven aan je ouders en toestemmingsformulieren???
Daar is toch wel wat aan te doen
Zij snappen toch ook weldat dat een fout is
Alle reacties Link kopieren
Het maakt maar een jaartje verschil qua aflossen? Dat zou ik me dan niet druk over maken. Wat is nou een jaar? Bovendien kun jij een verhuizing er nu toch niet bij hebben, dus alleen maar beter om ff de tijd te nemen.
.
Cateautje schreef:
15-10-2018 10:57
Nou, dat schuldgevoel vind ik klets van de hoogste orde en ik kan me voorstellen dat dat ook verlammend werkt. Je lichaam geeft iets aan en dat is geen kwestie van schuld, maar de natuur en daar heb je het mee te doen, je hebt het niet expres gedaan, dus laat dat maar los hoor.


Je doorverwijzen naar de GGZ terwijl je een oververmoeid lichaam hebt is de weg van de minste weerstand van een arts die blijkbaar niet verder kan kijken dan zijn neus lang is en ik denk dan aan een second opinion van een arts die wel weet waar hij/zij mee bezig is. Let wel, een huisarts heeft oppervlakkige algemene kennis en weet niet wat specialisten wel weten, dus als er iets specifieks is waar je mee kampt, laat je dan doorverwijzen naar de juiste specialist, sta daar op en laat je niet met een kluitje in het riet sturen. Het is jouw lijf, jij bent de baas.
Succes.
Deels eens.
Ik denk echter dat TO weldegelijk psychische hulp kan gebruiken omdat zij zelf ook (weer) moet gaan geloven dat ze doet wat ze kan ondanks een tegenwerkend lijf en dat ze daar trots op mag zijn. En dat krijg je niet zomaar in je eentje voor elkaar.

Ik begrijp dat je te moe en moedeloos bent om dat probleem met de GGZ aan te pakken TO. Het geeft in mijn ogen wel aan hoe diep je zit want het kán geen onoverkomelijk probleem zijn. Je bent 30 en je hebt een ID om dat te bewijzen. Is er niet iemand in jou omgeving (een familielid of vriendin) die met jou mee kan gaan om dit recht te zetten ? Roep alle hulptroepen in die je kunt krijgen ! Je hoeft het echt niet alleen te doen.
Alle reacties Link kopieren
Heb je je schildklier al laten testen? Die kan na de zwangerschap van de leg zijn geraakt.

En hoe oud is je kind nu? Onze dochter is 2 en ik ben ook nog steeds kapot. Ik heb dan ook een schildklier die van de leg is. (20 jaar al dus zwangerschap is niet de oorzaak)
Alle reacties Link kopieren
Oh ik lees nu dat je een dreumes hebt. Ja dat is gewoon knetter pittig en vermoeiend. Volgens mij wordt dat door veel mensen onderschat. Er zullen vast moeders zijn die er doorheen fluiten, maar een heleboel die blij zijn als de kleine in bed ligt savonds. Niet omdat ze niet leuk zijn, maar omdat de rust dan even terug is.

Wij hebben thuis de afspraak dat we allebei een dag in het weekend uit mogen slapen. Daardoor trek ik wel weer bij. En in de avond ga ik regelmatig om 20:30 naar bed.

En als ik een dag heb (zoals vandaag) dat ik heel moe ben, doe ik weinig in huis.

Voldoende rust is zo belangrijk voor je welbevinden.
Alle reacties Link kopieren
Ik denk dat je jezelf het meest bevecht op het moment.
Je bevecht keuzes die je eerder hebt gemaakt, je bevecht de situatie zoals ie is, je bevecht jezelf.
Punt is.......dit is gewoon de situatie. Je kunt vechten wat je wil, spijt hebben, jezelf hard toespreken, balen. Maar de situatie is zoals ie is.
En daar moet je het mee doen!!
Je zit vol met ‘uitvluchten’. Gedachten over hoe de situatie anders zou zijn als....
Wat als dit gebeurt, wat als dat niet was gebeurt...............
Etc etc etc.
Punt is: je hebt nu een mooi kindje, je hebt een partner en er is genoeg inkomen op het moment.
Die gedachten moet je op je laten inwerken. Laat ze tot elke vezel in je cel doordringen. :yes:


Ik denk dat jouw een deel van jouw moeheid komt uit je gevecht tegen de situatie zoals hij is
Het is logisch dat je op bent. Je hebt in gedachten alle wegen al bewandeld en over en over en overdacht.
Nu: tijd om gewoon te dealen met wat er voorhanden is.
Ga leren mediteren. Bijv in groepsverband. Daarmee ga je leren je gedachten en alles wat in je koppie plaats vind te stoppen. Of je leert er meer afstand van te nemen.
Dan krijg je letterlijk meer ruimte in je hoofd voor dingen die nu van toepassing zijn. Meer in het Nu moment zijn.
Kunnen genieten van je kindjes eerste stap, lach, woordjes.
Je mans grappige gewoontes, zijn rol als vader
Zie jezelf als bijzonder, net als elk mens bijzonder is

:rose:
Waarom ben jij niet trots op jezelf? HBO, eigen bedrijf (zonder je), moeder, echtgenote. Natuurlijk kan er veel meer en sneller. Waarom? Stel jouw eisen bij en concentreer je op wat je hebt. Misschien is jullie huis niet het geschiktste huis en heb je jullie schuld niet over een jaar afbetaald. Nou en? Leef en houd van elkaar. Ga voor jullie toekomst, al komt die een jaartje later. Verder eens met wat hierboven is geschreven.
:hug:
Dailydut; ik ben zelf tijdens mijn 1e zwangerschap ook erg moe geweest en dat duurde de maanden na de bevalling ook nog best lang (na een maand gewerkt te hebben stortte ik in zeg maar). Het voelde als een soort burn-out.

Ik ben toen zelf bij een orthomoleculaire therapeut terecht gekomen. Heb je daar al eens aan gedacht? Wellicht had je al vitamine tekorten en door de zwangerschap zijn reserves nog verder aangesproken.
Ik was zelf bijv jaren voor de zwangerschap vegetarisch en had daardoor ook een vit B12 tekort.
Vergeet ook je hormonen en schildklier niet!
Ik denk dat het goed is psychische hulp in te schakelen. Wellicht heeft de huisarts een verkeerd geboortejaar op de verwijskaart geschreven? Natuurlijk is toestemming van je ouders niet nodig als je boven de 18 bent. Ga dus met de GGZ in gesprek, laat je niet afschepen en zeg dat je hulp nodig hebt.

Een dreumes is druk en soms hakt een zwangerschap er flink in. Daarnaast zal de manier hoe je nu in de situatie staat ook veel van je energie vragen. Maar ik lees ook dat de problemen al van ver voor de zwangerschap spelen. Een opleiding afgerond nadat er 3 niet geslaagd zijn. ZZP'er worden omdat je bij geen enkele werkgever aan het werk kon blijven. Er is dus veel meer aan de hand.

Misschien heb ik het mis maar het lijkt erop dat je maar bij een beetje weerstand opgeeft, wat de reden daar ook van is.

Wees vooral ook trots op wat je in jouw situatie al wel hebt bereikt en zoek hulp.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven