Moeder overleden en verslaving

Een half jaar geleden kwam mijn moeder of vreselijke manier te overlijden.
Ze had in haar jeugd afschuwelijke dingen meegemaakt.
Van verkrachting en misbruik, tot een vader die haar hondje de nek omdraaide en haar moeder sloeg.
Ze had dit alles weggestopt, en was na een mislukt huwelijk van een jaar met een man die haar ook misbruikte, mijn vader tegengekomen.
Hij heeft samen met haar een gelukkig bestaan opgebouwd.
Ze kregen twee kinderen, mij en mijn broer, en wij waren gelukkig samen.
Mijn moeder was lief en straalde veel warmte uit, ze hielp iedereen die hulp nodig had, en was altijd bezig met het leven van anderen.
Ze cijferde zichzelf soms weg.

Mijn broer en ik werden wat ouder, en opeens overleed mijn oma (de moeder van mijn mama).
Ze stierf erg plotseling, van de een op de andere dag.
Ze was samen met mijn moeder in het ziekenhuis, omdat ze het benauwd had (dat had ze eigenlijk altijd), en werd met spoed opgenomen.
De dag erop was ze in coma geraakt, en stierf ze omdat haar organen uitvielen.
Dit alles was waarschijnlijk het gevolg van haar hele leven roken.
Mijn moeder zorgde veel voor haar, dat heeft ze altijd al gedaan.

Dit verlies was een enorme klap voor ons, en voor mijn moeder.
In het begin was het een normaal rouwproces, maar na een jaar of twee begon enorme ellende voor ons allemaal.
Mijn moeder kon haar rugzak niet meer alleen dragen, en raakte verslaafd.
In het begin was het heel erg.
Ze was dagen achter elkaar ''weg'' (door de alcohol was ze gewoon niet meer aanspreekbaar, en lag ze boven te slapen).
Ik had een enorm sterke band met mijn moeder, en het voelde alsof ik haar kwijt was.
Ik had enorm veel verdriet.

Daarbij kwam dat er op een verslaving een gigantisch stigma zit.
Ik kon er tegen niemand echt over praten.
Mensen oordelen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
''Verslaafd? Dat zijn toch die zwervers die alles kwijt zijn'' of ''een verslaving, daar kies je toch zelf voor? Daar stop je toch gewoon mee?''.
Kortom, als mijn baas me op mijn kop gaf dat ik niet genoeg lachte als ik mensen aan tafel bediende, kon ik niet uitleggen dat ik al even niets meer had gehoord van mijn moeder, en me supererg zorgen maakte dat het foute boel was als ik thuis zou komen.
Ik ben zo vaak doodsbang geweest dat ik haar thuis zou aantreffen.
Dat ze van de trap zou vallen en haar nek zou breken, of dat ze zichzelf in coma zou drinken.
Zoiets alleen dragen is moeilijk, je wil zo graag dat iemand het begrijpt, maar je wil niet dat ze oordelen.

Mama kreeg een ongeluk, ze had gereden onder invloed, en raakte haar rijbewijs kwijt.
Dit was moeilijk, maar ook goed, want na een tijdje ging het ook beter.
Ik had mijn moeder weer terug.
We waren weer gelukkig.
Soms viel ze terug, maar wij vingen haar op.
We hielden allemaal zo veel van elkaar.

Mijn moeder kreeg na een jaar haar rijbewijs terug.
Wat waren we blij.
Ik had ook net mijn rijbewijs gehaald, en samen kochten we een klein autootje.
Ze was de koning te rijk, en ik gunde haar al het geluk.
De verslaving die ze had, was gewoon een vreselijke ziekte.
Ik zie mijn moeder dan ook los van de verslaving, want die verslaving nam bezit van haar.

Helaas kwam aan het geluk een eind.
Een avond wachtte ik thuis op haar.
Het duurde erg lang, en ik was heel erg bezorgd.
Ik keek op de 112 website, en las dat er een auto ongeluk was gebeurd.
Met papa ben ik toen gaan kijken, en daar lag ons autootje, op zijn kop in de berm.
Paniek overspoelde mij, want mijn grootste angst leek waarheid.
Gelukkig had mijn moeder wonder boven wonder het ongeluk overleefd.
Die stomme rotziekte had haar weer te pakken, en ze bleek weer gereden te hebben met drank.
Ze had wat nare verwondingen en een gebroken borstbeen, waardoor de een maand thuis kwam te zitten.
Dit bleek uiteindelijk de nekslag te zijn geweest.
Haar werk was haar alles.
Daar was ze op haar plek, en zonder de steun van haar werk, werd ze deperessief.
Haar eigenwaarde ging van redelijk oke, naar helemaal niets.
Ze nam zichzelf alles kwalijk, en dat breekt mijn hart nog steeds, want ze kon er niets aan doen.
Dit alles was niet haar schuld, het overkwam haar.
Zo zocht steeds hulp, maar de verslaving was gewoon een monster, waar ze maar niet vanaf kwam.


Een maand later werd mama ziek.
Ze was suf, en ging steeds overgeven.
Er was geen drank, dus we dachten dat ze gewoon ziek was.
Achteraf heel stom, maar we hadden al zo vaak in dat schuitje gezeten, en dat er dan uiteindelijk niets aan de hand bleek.
S'nachts werd ik wakker van een raar geluid.
Het bleek dat mama een strip paracetamol had ingenomen.
Ik raakte weer in paniek, en vroeg haar of ze dood wilde ofzo.
Hierop reageerde ze ietwat versufd ''nee, ik wil gewoon slapen''.
En dat meende ze ook, dat weet ik zeker.

Mama had in haar jeugd meegemaakt dat haar moeder te veel medicijnen had ingenomen, en dus bijna dood ging.
Ze beloofde dat ze dat ons nooit aan zou doen.

Wij waren ons niet bewust van het afschuwelijke gevaar van paracetamol.
We gingen weer terug naar bed, omdat we de voldende ochtend allemaal vroeg op moesten voor school en werk.
Helaas werd mama niet meer wakker,
Ze raakte in coma.
De paracetamol had haar lever en nieren kapot gemaakt, en ze stierf een langzame dood in het ziekenhuis.
Een hele erge, zielige, afschuwelijke dood, die niemand verdient.
Na 8 dagen coma, overleed ze aan een infectie door een ingebrachte slang in haar nek.

Het is zo moeilijk om iemand waar je zo veel van houd op zo'n lijdensweg te zien.
En dan ook nog tot op de dag van vandaag niet te kunnen zeggen dat ze verslaafd was, omdat mensen dan denken dat het haar eigen schuld was.
Om te weten dat ze zichzelf geen fluit waard vond, terwijl ze de zorgzaamste moeder was die ik me kon wensen.
En om niet te weten hoeveel ze heeft geleden, dat doet me nog het meest zeer.
Ik wou dat mensen eens nadachten voordat ze iemand veroordelen.
Misschien dat ik dan zou kunnen praten over het gruwelijke verdriet dat deze afschuwelijke ziekte teweeg brengt, zowel bij die zieke zelf, als bij de naasten die alleen maar kunnen toekijken.