Psyche
alle pijlers
Zwanger, familie op afstand houden?
donderdag 18 oktober 2018 05:05
Mijn vriend en ik zijn bijna 10 jaar samen en hebben een dochter van 3.
Wij zijn op dit moment stappen aan het maken in ons leven (nieuw huis, trouwen, beide nieuwe baan) en willen, zodra we weer gesetteld zijn, proberen nog een keer zwanger te raken.
Mijn vorige zwangerschap was fijn en vrij probleemloos, maar er hing een donkere wolk boven; mijn broer lag in scheiding en zijn ex wilde hem het gezag ontnemen. Dit kregen we te horen toen we 5 weken zwanger waren en de uitspraak van de rechtbank kwam twee dagen na de bevalling en al die tijd was het voor broer en ouders klappen incasseren, verdriet en onzekerheid. Gelukkig heeft zij de zaak verloren, anders was de kraamweek ook nog omhuld door slecht nieuws, maar gedurende de hele zwangerschap heb ik dus niet echt ontspannen kunnen genieten in bijzijn van mijn familie.
Deze zwangerschap gaat weer beladen worden. Dit zou namelijk het eerste kindje worden na het overlijden van het kindje van mijn zus, welke door vroeggeboorte overleden is.
Ik snap helemaal dat deze zwangerschap verdriet op gaat roepen bij mijn zus en dat mijn ouders veel aan hun kleinkind zullen gaan denken, maar ik wil niet dat een nieuwe zwangerschap weer overschaduwd gaat worden. Ik wil optimaal genieten en blij zijn zonder mijn gevoel in te moeten dammen bij mijn familie en ik kan van hen ook niet verlangen dat ze doen alsof dat gevoel er niet is. Aan de andere kant ga ik ze ook verdriet doen als ik ervoor kies om ze op afstand te houden.
Ben ik te egoïstisch als ik, na 4 jaar mezelf en mijn kinderen weggecijferd te hebben voor broer en zus, het nu even mijn beurt vind?
Wij zijn op dit moment stappen aan het maken in ons leven (nieuw huis, trouwen, beide nieuwe baan) en willen, zodra we weer gesetteld zijn, proberen nog een keer zwanger te raken.
Mijn vorige zwangerschap was fijn en vrij probleemloos, maar er hing een donkere wolk boven; mijn broer lag in scheiding en zijn ex wilde hem het gezag ontnemen. Dit kregen we te horen toen we 5 weken zwanger waren en de uitspraak van de rechtbank kwam twee dagen na de bevalling en al die tijd was het voor broer en ouders klappen incasseren, verdriet en onzekerheid. Gelukkig heeft zij de zaak verloren, anders was de kraamweek ook nog omhuld door slecht nieuws, maar gedurende de hele zwangerschap heb ik dus niet echt ontspannen kunnen genieten in bijzijn van mijn familie.
Deze zwangerschap gaat weer beladen worden. Dit zou namelijk het eerste kindje worden na het overlijden van het kindje van mijn zus, welke door vroeggeboorte overleden is.
Ik snap helemaal dat deze zwangerschap verdriet op gaat roepen bij mijn zus en dat mijn ouders veel aan hun kleinkind zullen gaan denken, maar ik wil niet dat een nieuwe zwangerschap weer overschaduwd gaat worden. Ik wil optimaal genieten en blij zijn zonder mijn gevoel in te moeten dammen bij mijn familie en ik kan van hen ook niet verlangen dat ze doen alsof dat gevoel er niet is. Aan de andere kant ga ik ze ook verdriet doen als ik ervoor kies om ze op afstand te houden.
Ben ik te egoïstisch als ik, na 4 jaar mezelf en mijn kinderen weggecijferd te hebben voor broer en zus, het nu even mijn beurt vind?
donderdag 18 oktober 2018 08:17
Ik vind dit: ‘Gelukkig heeft zij de zaak verloren, anders was de kraamweek ook nog omhuld door slecht nieuws‘ wel heel egoistisch klinken, eerlijk gezegd.
Als je familie van jou houdt, zal er vast ook ruimte zijn voor jou om blij te zijn met je zwangerschap. Als jij van jouw familie houdt, zal jij ook rekening houden met hun verdriet.
Als je familie van jou houdt, zal er vast ook ruimte zijn voor jou om blij te zijn met je zwangerschap. Als jij van jouw familie houdt, zal jij ook rekening houden met hun verdriet.
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
donderdag 18 oktober 2018 08:23
Ik vind het inderdaad behoorlijk egoïstisch. Zowel je broer als je zus hebben behoorlijk heftige dingen meegemaakt (een kind dat overlijdt of de dreiging dat je kinderen bij je weggenomen worden, lijken me de meest afgrijselijke dingen die je als ouder kunt meemaken). Logisch dat de aandacht en steun van de familie op zo’n moment vooral naar hen uitgaat. In plaats je daar aan te storen, zou je ook heel dankbaar kunnen zijn dat jij wel een stabiele relatie hebt en hopelijk een gezonde zwangerschap.
Maar goed, ik snap dat hele ‘genieten van zwanger zijn’ sowieso niet echt. Ik vind kinderen fantastisch, maar dat hele zwanger zijn had voor mij niet per se gehoeven.
Maar goed, ik snap dat hele ‘genieten van zwanger zijn’ sowieso niet echt. Ik vind kinderen fantastisch, maar dat hele zwanger zijn had voor mij niet per se gehoeven.
donderdag 18 oktober 2018 08:25
Jeetje, jij bent zo’n type! Je betrekt alles op jezelf! De sores van je broer, het verdriet van je zus, en het enige waar je je druk om maakt is of je daardoor zelf wel een fijne zwangerschap kunt hebben. Pffff.... wat ben jij egoïstisch! Het leven draait niet alleen om jou en je wondertje hoor! Toon een beetje medeleven en zorg dat je er bent voor de mensen die je nu het meeste nodig hebben. En knijp maar in je handjes dat alles je persoonlijk zo voor de wind gaat. Daar kan je je geluk uithalen. En niet door je vingers in je oren te doen en dan heel hard LA LA LA LA te roepen, want dat is waar het op neerkomt, als je je familie nu buitensluit.
donderdag 18 oktober 2018 08:31
Het leven draait niet alleen om jouw zwangerschap. Aan de andere kant jij staat buiten de scheiding van je broer. En begrijpelijk dat je ouders zich toen zorgen gemaakt hebben.
Het overlijden va een ongeboren kind hakt er flink in. Zeker het eerste jaar ben je erg bezig met; de uitgerekende datum, en hoe het zou zijn geweest met je eigen kind. Bespreek met je zus dat je dit een moeilijke situatie vindt. Het blijft de rose olifant in de kamer. Wil ze wel/niet betrokken zijn bij je zwangerschap? Je kan natuurlijk ook gewoon heel andere dingen gaan doen met je zus en gesprekken hebben die NIET gaan over je zwangerschap en kind, maar over de politiek, tv programma of wie het nu weer met wie doet.
Het overlijden va een ongeboren kind hakt er flink in. Zeker het eerste jaar ben je erg bezig met; de uitgerekende datum, en hoe het zou zijn geweest met je eigen kind. Bespreek met je zus dat je dit een moeilijke situatie vindt. Het blijft de rose olifant in de kamer. Wil ze wel/niet betrokken zijn bij je zwangerschap? Je kan natuurlijk ook gewoon heel andere dingen gaan doen met je zus en gesprekken hebben die NIET gaan over je zwangerschap en kind, maar over de politiek, tv programma of wie het nu weer met wie doet.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 18 oktober 2018 08:46
Volgens mij is er voor jou nog werk aan de winkel als het gaat over omgaan met minder prettige gebeurtenissen in je leven en een stukje inlevingsvermogen. Ik schrik echt van hoe weinig compassie er in jouw tekst staat als het gaat om een gestorven kindje.
Wil je dan 9 maanden weinig contact met je familie of mogen zij alleen positieve dingen melden?
En daarna mogen ze heppiedepeppie op kraamvisite komen?
Hoe staat je partner hierin?
Wil je dan 9 maanden weinig contact met je familie of mogen zij alleen positieve dingen melden?
En daarna mogen ze heppiedepeppie op kraamvisite komen?
Hoe staat je partner hierin?
donderdag 18 oktober 2018 09:03
Het ‘overschaduwen’ snap ik niet zo goed. Dat is toch denk ik vooral iets dat je zelf in de hand hebt. Je kunt heel goed meelevend zijn en toch s’avonds binnen het eigen gezin lekker op een roze wolk zitten op de bank. Ik denk niet dat het realistisch is om van andere mensen te verwachten dat een zwangerschap een happening is waar men vol van is negen maanden lang. Het leven gaat voor anderen gewoon door.
Nee heb je, ja kun je krijgen
donderdag 18 oktober 2018 09:15
Harde reacties, maar eerlijk. Geeft perspectief.Malagueña schreef: ↑18-10-2018 08:17Ik vind dit: ‘Gelukkig heeft zij de zaak verloren, anders was de kraamweek ook nog omhuld door slecht nieuws‘ wel heel egoistisch klinken, eerlijk gezegd.
Als je familie van jou houdt, zal er vast ook ruimte zijn voor jou om blij te zijn met je zwangerschap. Als jij van jouw familie houdt, zal jij ook rekening houden met hun verdriet.
Het punt is dat, hoewel mijn familie ongetwijfeld van me houdt, ik die emotionele ruimte de vorige keer gemist heb. Mijn vader heeft in het begin van de zwangerschap letterlijk gezegd dat hij er niet blij om kon zijn, omdat hij zo in de knoop zat om die rechtzaak. En dat drukt een behoorlijke stempel.
Natuurlijk wil ik hun verdriet niet ontkennen en ik zou nooit mee willen maken wat mijn zus is overkomen. Ik was er zelf ook kapot van.
Iemand zei dat ik blij moest zijn dat het me voor de wind is gegaan, maar ik denk dat daar voor mij de crux zit, het was afgelopen tijd niet makkelijk. Ik kom uit een 1,5 jaar durende depressie en door verlies van baan van man hebben we financieel in zwaar weer verkeerd en dat samen zet de relatie ook flink op spanning. Maar bij mijn familie kon ik hier niet mee terecht, want het verdriet wordt altijd afgewogen tegen dat van mijn zus. En ook dat snap ik, want niets kan meten aan het verlies van je kind.
Nu het eindelijk weer goed met mij en ons gaat en we op alle vlakken weer stabiel zijn zou een zwangerschap een kers op de taart zijn, maar ik weet dat mijn familie dat heel confronterend gaat vinden en er verdrietig van zal worden. Niet van het nieuwe kindje, maar om het gemis van het andere.
donderdag 18 oktober 2018 09:27
Nou, lekker je familie buiten de deur houden dan.
Hopelijk gaat je zwangerschap dan wel goed en alles, want je familie zou zomaar eens niet meer geïnteresseerd kunnen zijn als jij ze wegduwt en ze later ineens nodig hebt.
Hopelijk gaat je zwangerschap dan wel goed en alles, want je familie zou zomaar eens niet meer geïnteresseerd kunnen zijn als jij ze wegduwt en ze later ineens nodig hebt.
anoniem_64c147b399965 wijzigde dit bericht op 18-10-2018 09:41
0.67% gewijzigd
donderdag 18 oktober 2018 09:31
Dus, samenvattend, je broer en zus (en ouders) hebben een hele zware tijd gehad met traumatische gebeurtenissen. Jij hebt “recht” op een zorgeloze zwangerschap en dus zet je ze op afstand. Want dan kan jij lekker genieten ipv te horen over de ellende in je familie.
Ja, ik vind je egoïstisch. En ook gevoelloos en weinig empatisch naar je familie toe.
Ja, ik vind je egoïstisch. En ook gevoelloos en weinig empatisch naar je familie toe.
donderdag 18 oktober 2018 09:35
Waarom zou je niet kunnen genieten van je zwangerschap? Je zit toch niet 24 uur per dag met je familie?
De 23 uur per dag dat jouw familie niet met jou bezig is ga jij gewoon volop genieten, en dat andere uurtje van bezoek/telefonisch contact/of wat dan ook; dan staat jouw zwangerschap even niet in de schijnwerpers. Moet te doen zijn toch?
Wellicht heb jij je teveel laten beïnvloeden vorige keer. Geniet 'in private' en houdt rekening met de rest als je met hen samen bent.
Verder dan een felicitatie kom je meestal toch niet. Niemand maakt een zwangerschap zo intens mee als de zwangere. Zelfs je man niet.
Dus zorg voor je eigen 'genieten' en laat dat niet van belangstelling van anderen afhangen. Want dan kom je altijd teleurgesteld eruit.
De 23 uur per dag dat jouw familie niet met jou bezig is ga jij gewoon volop genieten, en dat andere uurtje van bezoek/telefonisch contact/of wat dan ook; dan staat jouw zwangerschap even niet in de schijnwerpers. Moet te doen zijn toch?
Wellicht heb jij je teveel laten beïnvloeden vorige keer. Geniet 'in private' en houdt rekening met de rest als je met hen samen bent.
Verder dan een felicitatie kom je meestal toch niet. Niemand maakt een zwangerschap zo intens mee als de zwangere. Zelfs je man niet.
Dus zorg voor je eigen 'genieten' en laat dat niet van belangstelling van anderen afhangen. Want dan kom je altijd teleurgesteld eruit.
donderdag 18 oktober 2018 09:45
Soms hebben mensen zoveel verdriet / stress dat ze inderdaad geen ruimte meer hebben voor de emoties van anderen. Ik weet ook niet of ze echt blij voor jou kunnen zijn (hoop het wel), maar ze zullen het je vast niet kwalijk nemen dat jij blij bent. Kan me voorstellen dat je na een zware tijd zelf ook even wil genieten, maar probeer dat dan te delen met mensen die dat wel kunnen delen zoals je eigen gezin en bijv. vriendinnen. Alles wat je familie wel kan opbrengen aan blijdschap voor jou is dan gewoon mooi meegenomen. Zou ze zeker niet wegduwen terwijl zij jou misschien ook gewoon nodig hebben. Lijkt me behoorlijk heftig wat ze hebben meegemaakt allemaal.MevrHuppeldepup schreef: ↑18-10-2018 09:15Harde reacties, maar eerlijk. Geeft perspectief.
Het punt is dat, hoewel mijn familie ongetwijfeld van me houdt, ik die emotionele ruimte de vorige keer gemist heb. Mijn vader heeft in het begin van de zwangerschap letterlijk gezegd dat hij er niet blij om kon zijn, omdat hij zo in de knoop zat om die rechtzaak. En dat drukt een behoorlijke stempel.
Natuurlijk wil ik hun verdriet niet ontkennen en ik zou nooit mee willen maken wat mijn zus is overkomen. Ik was er zelf ook kapot van.
Iemand zei dat ik blij moest zijn dat het me voor de wind is gegaan, maar ik denk dat daar voor mij de crux zit, het was afgelopen tijd niet makkelijk. Ik kom uit een 1,5 jaar durende depressie en door verlies van baan van man hebben we financieel in zwaar weer verkeerd en dat samen zet de relatie ook flink op spanning. Maar bij mijn familie kon ik hier niet mee terecht, want het verdriet wordt altijd afgewogen tegen dat van mijn zus. En ook dat snap ik, want niets kan meten aan het verlies van je kind.
Nu het eindelijk weer goed met mij en ons gaat en we op alle vlakken weer stabiel zijn zou een zwangerschap een kers op de taart zijn, maar ik weet dat mijn familie dat heel confronterend gaat vinden en er verdrietig van zal worden. Niet van het nieuwe kindje, maar om het gemis van het andere.
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
donderdag 18 oktober 2018 10:17
Komt helaas echt voor. Ik was gelijktijdig zwanger met een kennis (liep 2 maandjes voor), helaas is onze zoon levenloos geboren na 41 weken zwangerschap. Hoorde ik later dat ze tegen ieder vertelde dat "ik haar zwangerschap had verpest!". En ze was toch zo zielig. Of dat mijn zwangerschap niet was verpest.
Na mijn bevalling heb ik haar ook nooit meer gezien. Geen kaartje gekregen, niets. Moet ik zeggen dat ze ook wel het type "drama queen" is.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
donderdag 18 oktober 2018 10:39
Goh, ik lees het heel anders. Het klinkt mij juist in de oren dat in de familie van TO alle kommer en kwel voorop staat, en er daardoor geen ruimte meer is voor TO haar zwangerschap en haar geluk. Alsof ze er niet blij mee mag zijn.
Verdriet en geluk kunnen naast elkaar bestaan, ook in jouw familie, TO. Het zou vervelend zijn als jouw zwangerschap telkens wordt gelinkt aan het kindje van je zus dat is overleden. Hoe afschuwelijk dat ook is, dit is een nieuw kindje en jij en dat kindje hebben er recht op om met open armen te worden ontvangen. Zonder dat er telkens een 'ja, maar-'gevoel bij wordt gehaald. Dat het kindje van je zus gemist wordt, is evident, superverdrietig. Maar een nieuw kindje maakt dat gemis toch niet groter?
Vind het ook een botte uitspraak van jouw vader dat hij niet blij kon zijn met jouw zwangerschap, omdat jouw broer in een rotsituatie zit. Het zal je gezegd worden...!
Dus als dat gebeurt, begrijp ik het best als je een beetje afstand zou houden tot jouw familie.
Verdriet en geluk kunnen naast elkaar bestaan, ook in jouw familie, TO. Het zou vervelend zijn als jouw zwangerschap telkens wordt gelinkt aan het kindje van je zus dat is overleden. Hoe afschuwelijk dat ook is, dit is een nieuw kindje en jij en dat kindje hebben er recht op om met open armen te worden ontvangen. Zonder dat er telkens een 'ja, maar-'gevoel bij wordt gehaald. Dat het kindje van je zus gemist wordt, is evident, superverdrietig. Maar een nieuw kindje maakt dat gemis toch niet groter?
Vind het ook een botte uitspraak van jouw vader dat hij niet blij kon zijn met jouw zwangerschap, omdat jouw broer in een rotsituatie zit. Het zal je gezegd worden...!
Dus als dat gebeurt, begrijp ik het best als je een beetje afstand zou houden tot jouw familie.
donderdag 18 oktober 2018 10:42
Wat een walgelijk ‘mens’!hamerhaai schreef: ↑18-10-2018 10:17Komt helaas echt voor. Ik was gelijktijdig zwanger met een kennis (liep 2 maandjes voor), helaas is onze zoon levenloos geboren na 41 weken zwangerschap. Hoorde ik later dat ze tegen ieder vertelde dat "ik haar zwangerschap had verpest!". En ze was toch zo zielig. Of dat mijn zwangerschap niet was verpest.
Na mijn bevalling heb ik haar ook nooit meer gezien. Geen kaartje gekregen, niets. Moet ik zeggen dat ze ook wel het type "drama queen" is.
Behold, the field in which I grow my fucks. Lay thine eyes upon it.. thou shalt see that it is barren!
donderdag 18 oktober 2018 10:50
Bij TO zelf ook. Misschien een genetisch/aangeleerd dingetje?
donderdag 18 oktober 2018 11:34
donderdag 18 oktober 2018 12:24
Quote: Ik snap helemaal dat deze zwangerschap verdriet op gaat roepen bij mijn zus en dat mijn ouders veel aan hun kleinkind zullen gaan denken, maar ik wil niet dat een nieuwe zwangerschap weer overschaduwd gaat worden. Ik wil optimaal genieten en blij zijn zonder mijn gevoel in te moeten dammen bij mijn familie en ik kan van hen ook niet verlangen dat ze doen alsof dat gevoel er niet is. Aan de andere kant ga ik ze ook verdriet doen als ik ervoor kies om ze op afstand te houden.
Nee ik vind je niet egoïstisch, je houdt al rekening met je familie. Maar ik kan ook goed begrijpen dat je ze op afstand houdt, juist omdat het zo confronterend is.
Laten we eerlijk zijn, je zwangerschap is belangrijk voor jou en je partner. Dat je dit graag wilt delen met degenen van wie je houdt is normaal, toch? Dan is het fijn dat men betrokken is, met je mee leeft et cetera zonder dat jij opgezadeld wordt met problemen / sores waar jij iets aan kunt doen? Ik bedoel daarmee te zeggen, er kan veel sores / ellende zijn wat jou en je familie raakt, maar dat er ondanks die ellende en sores ook oog en oor moet zijn voor jou en je partner. Ik denk, en dit vul ik zelf in, dat TO hier mee worstelt
Persoonlijk zou ik voor een goed gesprek met je familie kiezen om oud zeer de wereld uit te helpen maar ook om weer tot elkaar te komen. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.
Ik wens je een fijne en onbezorgde zwangerschap toe.
Nee ik vind je niet egoïstisch, je houdt al rekening met je familie. Maar ik kan ook goed begrijpen dat je ze op afstand houdt, juist omdat het zo confronterend is.
Laten we eerlijk zijn, je zwangerschap is belangrijk voor jou en je partner. Dat je dit graag wilt delen met degenen van wie je houdt is normaal, toch? Dan is het fijn dat men betrokken is, met je mee leeft et cetera zonder dat jij opgezadeld wordt met problemen / sores waar jij iets aan kunt doen? Ik bedoel daarmee te zeggen, er kan veel sores / ellende zijn wat jou en je familie raakt, maar dat er ondanks die ellende en sores ook oog en oor moet zijn voor jou en je partner. Ik denk, en dit vul ik zelf in, dat TO hier mee worstelt
Persoonlijk zou ik voor een goed gesprek met je familie kiezen om oud zeer de wereld uit te helpen maar ook om weer tot elkaar te komen. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.
Ik wens je een fijne en onbezorgde zwangerschap toe.
donderdag 18 oktober 2018 12:38
Dank je. Je verwoord het beter dan ik. Ik wil absoluut niet dat iedereen zijn gevoelens opzij zet voor mij en een mogelijke zwangerschap. Ook ik zal veel aan mijn nichtje denken en daar verdrietig over zijn. Maar ik zou willen dat er ruimte is voor zowel het verdriet als het geluk en ik het gevoel dat die ruimte er voor dat tweede nu niet is.Kleppeboxx schreef: ↑18-10-2018 12:24Quote: Ik snap helemaal dat deze zwangerschap verdriet op gaat roepen bij mijn zus en dat mijn ouders veel aan hun kleinkind zullen gaan denken, maar ik wil niet dat een nieuwe zwangerschap weer overschaduwd gaat worden. Ik wil optimaal genieten en blij zijn zonder mijn gevoel in te moeten dammen bij mijn familie en ik kan van hen ook niet verlangen dat ze doen alsof dat gevoel er niet is. Aan de andere kant ga ik ze ook verdriet doen als ik ervoor kies om ze op afstand te houden.
Nee ik vind je niet egoïstisch, je houdt al rekening met je familie. Maar ik kan ook goed begrijpen dat je ze op afstand houdt, juist omdat het zo confronterend is.
Laten we eerlijk zijn, je zwangerschap is belangrijk voor jou en je partner. Dat je dit graag wilt delen met degenen van wie je houdt is normaal, toch? Dan is het fijn dat men betrokken is, met je mee leeft et cetera zonder dat jij opgezadeld wordt met problemen / sores waar jij iets aan kunt doen? Ik bedoel daarmee te zeggen, er kan veel sores / ellende zijn wat jou en je familie raakt, maar dat er ondanks die ellende en sores ook oog en oor moet zijn voor jou en je partner. Ik denk, en dit vul ik zelf in, dat TO hier mee worstelt
Persoonlijk zou ik voor een goed gesprek met je familie kiezen om oud zeer de wereld uit te helpen maar ook om weer tot elkaar te komen. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten.
Ik wens je een fijne en onbezorgde zwangerschap toe.
donderdag 18 oktober 2018 12:53
Maar ze weten het nog helemaal niet toch?MevrHuppeldepup schreef: ↑18-10-2018 12:38Dank je. Je verwoord het beter dan ik. Ik wil absoluut niet dat iedereen zijn gevoelens opzij zet voor mij en een mogelijke zwangerschap. Ook ik zal veel aan mijn nichtje denken en daar verdrietig over zijn. Maar ik zou willen dat er ruimte is voor zowel het verdriet als het geluk en ik het gevoel dat die ruimte er voor dat tweede nu niet is.
Je wil je familie alvast van te voren wegduwen omdat je denkt dat ze misschien op een bepaalde manier gaan reageren?
