Psyche
alle pijlers
succesverhalen van mensen die met een depressie kampten
zondag 28 oktober 2018 17:27
Hi ,
Ik heb dit topic geopend om positieve verhalen te horen , mss zelf wat kneepjes te leren of nieuwe behandelingen ofzo .
Iedereen is anders en wat voor de ene werkt dat werkt niet voor de andere maar het zou leuk zijn om verhalen te lezen van mensen die hun depressie (deels) hebben overwonnen.
ikzelf ben en man midden de dertig , diagnose asperger en adhd en sinds men tienerjaren regelmatig ongelukkig , de laatste jaren is het echt heel erg , soms weken amper eten .
Bovendien kamp ik met ernstige hoofdpijn klachten , die komen en gaan en heb er geen vat op tot nu toe hoewel ik weet dat stress een trigger is.
heb al zoveel AD's gekregen maar helpen doen ze niet echt of maar een beetje , bijwerkingen heb ik erg veel last van.
Nu neem ik welbutrin en dat helpt soms maar ook weer ernstige bijwerkigen , hard oorsiuzen, beklemmend gevoel , angst , hyperventilatie ...
mss dat een deel van deze klachten aan d depressie zelf te wijten zijn .
heb al zoveel andere medicijnen ook geprobeerd voor mijn hoofdpijn maar ook bitter weinig effect ,zelfs opiaten maken het amper wat beter
, deze neem ik dan ook niet , enkele geprobeerd wel ...
Ik ga nu TMS proberen (transcraniele magnetische stimulatie) ik hoop hier baat bij te hebben , we gaan het zien , ik start 5/11
Alle verhalen zijn hier welkom , het is leuk denk ik voor mensen als ik die kampen met depressie om te lezen dat het ook anders kan.
Ook al is het iets heel specifiek dat jou geholpen heeft en weet je dat andere mensen daar geen baat bij hebben , dan nog is elk verhaal welkom
ik hoop een topic hier te krijgen die mensen heel graag lezen en wat aan hebben, succes stories dus.
Ik heb dit topic geopend om positieve verhalen te horen , mss zelf wat kneepjes te leren of nieuwe behandelingen ofzo .
Iedereen is anders en wat voor de ene werkt dat werkt niet voor de andere maar het zou leuk zijn om verhalen te lezen van mensen die hun depressie (deels) hebben overwonnen.
ikzelf ben en man midden de dertig , diagnose asperger en adhd en sinds men tienerjaren regelmatig ongelukkig , de laatste jaren is het echt heel erg , soms weken amper eten .
Bovendien kamp ik met ernstige hoofdpijn klachten , die komen en gaan en heb er geen vat op tot nu toe hoewel ik weet dat stress een trigger is.
heb al zoveel AD's gekregen maar helpen doen ze niet echt of maar een beetje , bijwerkingen heb ik erg veel last van.
Nu neem ik welbutrin en dat helpt soms maar ook weer ernstige bijwerkigen , hard oorsiuzen, beklemmend gevoel , angst , hyperventilatie ...
mss dat een deel van deze klachten aan d depressie zelf te wijten zijn .
heb al zoveel andere medicijnen ook geprobeerd voor mijn hoofdpijn maar ook bitter weinig effect ,zelfs opiaten maken het amper wat beter
, deze neem ik dan ook niet , enkele geprobeerd wel ...Ik ga nu TMS proberen (transcraniele magnetische stimulatie) ik hoop hier baat bij te hebben , we gaan het zien , ik start 5/11
Alle verhalen zijn hier welkom , het is leuk denk ik voor mensen als ik die kampen met depressie om te lezen dat het ook anders kan.
Ook al is het iets heel specifiek dat jou geholpen heeft en weet je dat andere mensen daar geen baat bij hebben , dan nog is elk verhaal welkom
ik hoop een topic hier te krijgen die mensen heel graag lezen en wat aan hebben, succes stories dus.
zondag 28 oktober 2018 17:50
zondag 28 oktober 2018 18:10
Ik ken veel verhalen en heb zelf last van depressies al vanaf de puberteit.
Ik ken alleen succesverhalen van depressies die komen door bijvoorbeeld een verlies, iets wat heel erg is maar met therapie en rust en misschien medicatie te verhelpen is. Of overbelasting. En waar het daarna niet meer terug komt.
Mensen die al meerdere depressies er op hebben zitten, dus terugkerend of chronische depressies hebben, daar ken ik geen enkel succesverhaal van.
Ik neem dan even aan dat je bedoelt dat het te genezen viel?
Mensen proberen van alles, echt alles en de depressies blijven. Soms leren ze er beter mee omgaan, leren ze beter voor zichzelf te zorgen en de lengte of hevigheid misschien wat te beperker.
Maar gevecht gaat door tot hun dood. En soms is het moment van die dood zelfgekozen.
Het verschil tussen 1x een depressie hebben en de succesverhalen en de depressies die blijven komen is soms onduidelijk. Ik kan persoonlijk echt niks met succes verhalen van die eerste groep.
Meestal al omdat alles wat door hen geopperd word iets is wat niet werkt bij de andere groep. Is meestal ook allang geprobeerd/gedaan/beseft. En werkt dus niet.
Dat levert vaak juist onbegrip op. Zie ook niet zo goed waarom dat leuk is voor jou of anderen met chronische depressies.
Ik ken alleen succesverhalen van depressies die komen door bijvoorbeeld een verlies, iets wat heel erg is maar met therapie en rust en misschien medicatie te verhelpen is. Of overbelasting. En waar het daarna niet meer terug komt.
Mensen die al meerdere depressies er op hebben zitten, dus terugkerend of chronische depressies hebben, daar ken ik geen enkel succesverhaal van.
Ik neem dan even aan dat je bedoelt dat het te genezen viel?
Mensen proberen van alles, echt alles en de depressies blijven. Soms leren ze er beter mee omgaan, leren ze beter voor zichzelf te zorgen en de lengte of hevigheid misschien wat te beperker.
Maar gevecht gaat door tot hun dood. En soms is het moment van die dood zelfgekozen.
Het verschil tussen 1x een depressie hebben en de succesverhalen en de depressies die blijven komen is soms onduidelijk. Ik kan persoonlijk echt niks met succes verhalen van die eerste groep.
Meestal al omdat alles wat door hen geopperd word iets is wat niet werkt bij de andere groep. Is meestal ook allang geprobeerd/gedaan/beseft. En werkt dus niet.
Dat levert vaak juist onbegrip op. Zie ook niet zo goed waarom dat leuk is voor jou of anderen met chronische depressies.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 28-10-2018 18:21
35.79% gewijzigd
zondag 28 oktober 2018 18:15
zondag 28 oktober 2018 18:22
Nieuwe behandelingen waar ik wel blij van zou kunnen worden: 
Ik heb zelf een aflevering gezien van dokters van morgen waarbij een apparaat in de hersenen geplaats werd ( was afhankelijk voor parkison patienten) en door stimulatie van de hersenen op precies de juiste plek was deze dame niet meer depressief.
Zette ze hem uit was het depressief zijn binnen een uur weer terug.
Ik hoop dat zoiets nog voor meer patienten beschikbaar komt en dat ze het goed kunnen doorontwikkelen.
Of dat ze bij het UMC het onderzoek mbt onstekingen in de hersenen en depressies oplevert dat er een behandelmethode komt die echt goed werkt.
Ik heb zelf een aflevering gezien van dokters van morgen waarbij een apparaat in de hersenen geplaats werd ( was afhankelijk voor parkison patienten) en door stimulatie van de hersenen op precies de juiste plek was deze dame niet meer depressief.
Zette ze hem uit was het depressief zijn binnen een uur weer terug.
Ik hoop dat zoiets nog voor meer patienten beschikbaar komt en dat ze het goed kunnen doorontwikkelen.
Of dat ze bij het UMC het onderzoek mbt onstekingen in de hersenen en depressies oplevert dat er een behandelmethode komt die echt goed werkt.
zondag 28 oktober 2018 18:29
Geheel eens met jou.Lucifer2018 schreef: ↑28-10-2018 18:10Ik ken veel verhalen en heb zelf last van depressies al vanaf de puberteit.
Ik ken alleen succesverhalen van depressies die komen door bijvoorbeeld een verlies, iets wat heel erg is maar met therapie en rust en misschien medicatie te verhelpen is. Of overbelasting. En waar het daarna niet meer terug komt.
Mensen die al meerdere depressies er op hebben zitten, dus terugkerend of chronische depressies hebben, daar ken ik geen enkel succesverhaal van.
Ik neem dan even aan dat je bedoelt dat het te genezen viel?
Mensen proberen van alles, echt alles en de depressies blijven. Soms leren ze er beter mee omgaan, leren ze beter voor zichzelf te zorgen en de lengte of hevigheid misschien wat te beperker.
Maar gevecht gaat door tot hun dood. En soms is het moment van die dood zelfgekozen.
Hier ook een dysthyme stoornis, sinds mijn 14e/15e ongeveer, soms met een klinische depressie er bovenop. Het lijkt er op dat het een genetisch dingetje is die van beide kanten van mijn familie komt, ik heb gewoon pech gehad helaas. Nu ik wat ouder ben (30+) is het enigszins te doen nu ik de valkuilen ken en permanent AD slik maar een pretje is het niet.
Those who can make you believe absurdities can make you commit atrocities.
zondag 28 oktober 2018 18:34
Ik ben uit mijn zwaarste (depressies) geklommen. Nog niet gelukkig. Maar ik voel mij niet meer ellendig.
Wel steeds meer gelukmomentjes. Het klinkt cliche, maar ik kan van de zon intens genieten, zo ook van de herfstgeur. Vroeger moest ik alles doen wat veel adrealine losmaakte, nu heb ik dat steeds meer los kunnen laten.
Mijn succes: veel lezen, veel therapie, 'vriendengroep' volledig losgelaten, mijn maskers weggegooid, mezelf meer lief gaan hebben, gedachten meer in balans brengen en een stabiele relatie.
Eigenlijk als ik denk aan mijn reis tot nu toe is het vooral zelfontwikkeling geweest. Ik had geen identiteit en was 100% van mezelf verwijderd. Ook ernstige dissociatiestoornis. Ik had mij als kind op een sterke overlevingsinstinct gezet. Volgzaam om niet af te gaan. Eigen emoties/gevoelens volledig blokkeren en pleasen om uberhaupt gezien te worden.
Door heel veel therapie heb ik veel inzichten gekregen.
Ik denk niet dat ik mij ooit zo ellendig meer zal voelen. Wel somber. Dit komt omdat ik het leven te saai vindt. Ik ben te gevoelig voor het 'gewone' leven en raak snel in een sleur. Ik ben al jaren opzoek naar mijn passie, interesses en hobbies. Vaak is al door therapeuten gezegd dat ik dat los mag laten en dat het dan vanzelf komt. Maar door mijn overlevingstand erg op de controlestand ook gegaan. Dit zorgt ervoor dat ik vaak denk (patroon!): ik moet wat met mijn leven doen, help ik doe niks, help ik vind niks leuk, ik doe niks nuttigs.
De maatschappelijke druk eigenlijk.
Vriendin van mij moest ook altijd wat doen en toen zag ik echt die spiegel. Juist doordat je iets moet doen, doe je niet wat je wilt doen. Althans ik en zij dan.
Ik heb jaren alleen maar series gekeken, tv gekeken en op mijn mobiel gezeten. Nu kan ik eindelijk mij eraan toezetten om mijn ingevingen te volgen. Voel ik mij kut? Prima, dan doe ik een dag niks. Wil ik een strandwandeling maken, doe ik dat. Ik probeer meer te leven door te mogen leven. Door anders te mogen zijn. Door te doen waar ik zin heb. Voor veel mensen doodnormaal, voor mij niet. Maar als ik dit zo beschrijf is dit misschien maar 10% van de problemen waar ik tegenaan liep/loop.
Maar ook een dooddoener waarschijnlijk: het heeft mij veel sterker gemaakt. Ik was eigenlijk een schaap en leefde voor anderen, niet voor mezelf. Ik heb mijn gevoel altijd opzij geschoven, mezelf niet vertrouwd. En dat maakte mij zwaar depressief. Ik had diep van binnen een hekel aan mezelf, geen sprankeltje zelfliefde.
Nu waardeer ik mezelf steeds meer en dat maakt mij gelukkiger.
Andere dingen die mij hebben geholpen:
Heel veel guided meditation (rust hoofd)
Muziek (!)
Series kijken (verwerking)
Vrienden loslaten waarbij ik alleen met mijn maskers werd geaccepteerd.
Minder streng zijn voor mezelf
Zelfreflectie
Niet perse aardig gevonden hoeven worden door iedereen
Mijn geloof loslaten (veel schade gebracht) mijn eigen geloof creeeren
Maar vooral verbinding met mezelf. Trouw zijn aan wie ik ben.
Wel steeds meer gelukmomentjes. Het klinkt cliche, maar ik kan van de zon intens genieten, zo ook van de herfstgeur. Vroeger moest ik alles doen wat veel adrealine losmaakte, nu heb ik dat steeds meer los kunnen laten.
Mijn succes: veel lezen, veel therapie, 'vriendengroep' volledig losgelaten, mijn maskers weggegooid, mezelf meer lief gaan hebben, gedachten meer in balans brengen en een stabiele relatie.
Eigenlijk als ik denk aan mijn reis tot nu toe is het vooral zelfontwikkeling geweest. Ik had geen identiteit en was 100% van mezelf verwijderd. Ook ernstige dissociatiestoornis. Ik had mij als kind op een sterke overlevingsinstinct gezet. Volgzaam om niet af te gaan. Eigen emoties/gevoelens volledig blokkeren en pleasen om uberhaupt gezien te worden.
Door heel veel therapie heb ik veel inzichten gekregen.
Ik denk niet dat ik mij ooit zo ellendig meer zal voelen. Wel somber. Dit komt omdat ik het leven te saai vindt. Ik ben te gevoelig voor het 'gewone' leven en raak snel in een sleur. Ik ben al jaren opzoek naar mijn passie, interesses en hobbies. Vaak is al door therapeuten gezegd dat ik dat los mag laten en dat het dan vanzelf komt. Maar door mijn overlevingstand erg op de controlestand ook gegaan. Dit zorgt ervoor dat ik vaak denk (patroon!): ik moet wat met mijn leven doen, help ik doe niks, help ik vind niks leuk, ik doe niks nuttigs.
De maatschappelijke druk eigenlijk.
Vriendin van mij moest ook altijd wat doen en toen zag ik echt die spiegel. Juist doordat je iets moet doen, doe je niet wat je wilt doen. Althans ik en zij dan.
Ik heb jaren alleen maar series gekeken, tv gekeken en op mijn mobiel gezeten. Nu kan ik eindelijk mij eraan toezetten om mijn ingevingen te volgen. Voel ik mij kut? Prima, dan doe ik een dag niks. Wil ik een strandwandeling maken, doe ik dat. Ik probeer meer te leven door te mogen leven. Door anders te mogen zijn. Door te doen waar ik zin heb. Voor veel mensen doodnormaal, voor mij niet. Maar als ik dit zo beschrijf is dit misschien maar 10% van de problemen waar ik tegenaan liep/loop.
Maar ook een dooddoener waarschijnlijk: het heeft mij veel sterker gemaakt. Ik was eigenlijk een schaap en leefde voor anderen, niet voor mezelf. Ik heb mijn gevoel altijd opzij geschoven, mezelf niet vertrouwd. En dat maakte mij zwaar depressief. Ik had diep van binnen een hekel aan mezelf, geen sprankeltje zelfliefde.
Nu waardeer ik mezelf steeds meer en dat maakt mij gelukkiger.
Andere dingen die mij hebben geholpen:
Heel veel guided meditation (rust hoofd)
Muziek (!)
Series kijken (verwerking)
Vrienden loslaten waarbij ik alleen met mijn maskers werd geaccepteerd.
Minder streng zijn voor mezelf
Zelfreflectie
Niet perse aardig gevonden hoeven worden door iedereen
Mijn geloof loslaten (veel schade gebracht) mijn eigen geloof creeeren
Maar vooral verbinding met mezelf. Trouw zijn aan wie ik ben.
zondag 28 oktober 2018 18:34
Dat is iets wat ik ook tegen mezelf zeg. Als ik me toch al kut voel, kan ik net zo goed iets nuttigs gaan doen zoals schoonmaken of onkruid trekken . Regelmatig sporten zorgt er wel voor dat ik me echt beter voel. Daardoor ben ik het ook echt leuk gaan vinden. Dat je er beter door uitziet, niet alleen slanker en strakker maar ook gewoon frisser is helemaal mooi meegenomen.RaveMeisje schreef: ↑28-10-2018 18:15Wat mij heeft geholpen is doorgaan. Doorgaan met het leven; uit bed komen om te douchen bijvoorbeeld.
Daarnaast bedacht ik mij dat ik liever zit te mokken in de sportschool dan in mijn bed, hierdoor ben ik 10 kilo afgevallen en dit geeft mij meer motivatie en geluk.
.
zondag 28 oktober 2018 18:51
Nou ik weet nog niet of ik van een succesverhaal kan spreken. Ik ben nu ruim 1,5 jaar depressievrij, maar dat is nog niet mijn langste periode sinds het begon vandaar.
Bij mij lag waarschijnlijk de oorzaak bij vitaminegebrek (vastgesteld dmv bloedonderzoek).
Sinds ik bijslik ben ik in ieder geval niet meer neeslachtig van de herfst en winter enzo geworden. Sterker nog ik kan er net zoveel van geniet als van de zomer. Dat wil wat zeggen als zomerliefhebber.
Bij mij lag waarschijnlijk de oorzaak bij vitaminegebrek (vastgesteld dmv bloedonderzoek).
Sinds ik bijslik ben ik in ieder geval niet meer neeslachtig van de herfst en winter enzo geworden. Sterker nog ik kan er net zoveel van geniet als van de zomer. Dat wil wat zeggen als zomerliefhebber.
zondag 28 oktober 2018 18:56
Naar mijn mening is gewoon meedoen in de maatschappij al een succes als je depressief bent. Bij mij begon het met kleine stappen als uit bed komen, uit mn pyjama, onder de douche, make up op doen. Later werden het grotere dingen als verder gaan met mijn opleiding, naar de sportschool en mijn rijbewijs halen. Dit soort dingen gaven mij weer geluk en ambitie.Lucifer2018 schreef: ↑28-10-2018 18:44Ik vind doorgaan met leven en kutklusjes doen als je je toch al slecht voelt niet een succesverhaal. Dat is gewoon overleven toch?
Dat je nog leeft en niet dood bent kan je misschien als een succes zien.
Maar is dat niet per se toch?
Echter is ieder individu anders en zo ook haar depressie. Ik denk niet dat er ''de manier'' is om het op te lossen.
Wie wat wil die moet wat.
zondag 28 oktober 2018 19:07
RaveMeisje schreef: ↑28-10-2018 18:56Naar mijn mening is gewoon meedoen in de maatschappij al een succes als je depressief bent. Bij mij begon het met kleine stappen als uit bed komen, uit mn pyjama, onder de douche, make up op doen. Later werden het grotere dingen als verder gaan met mijn opleiding, naar de sportschool en mijn rijbewijs halen. Dit soort dingen gaven mij weer geluk en ambitie.
Echter is ieder individu anders en zo ook haar depressie. Ik denk niet dat er ''de manier'' is om het op te lossen.
Vraag me alleen af of dat is wat TO bedoelde. Ik heb het idee van niet, door de OP.
Ik leef, dat is een succes voor mij.
Maar om van een succes te spreken zoals de meeste mensen dat bedoelen... Nee. Heel vaak voelt het namelijk ook helemaal niet als een succes maar een hel. Ook als netjes aan mijn gezonde leven vasthou, als ik elke dag uit bed ga en dingen doe. Werken kan ik niet meer zoals vroeger, ik werk weinig en thuis. En kan heel veel andere dingen ook niet.
Elke depressie heeft restschade en ondertussen is alles een trigger als ik pech heb. Prikkels komen bizar hard binnen. Ondanks alles wat ik heb geprobeerd en heb aangepast. Wat helpt in de zwaarte en duur van depressies soms.
Als ik naar mijn kinderen kijk en zie hoe mooi en blij zij zijn... En ik heel even een fijn en warm gevoel van liefde en geluk voel.
Dan nog is het de hel als ik depressief ben. En dat ben ik nog steeds zeker 2x per jaar.
anoniem_370013 wijzigde dit bericht op 28-10-2018 19:15
29.59% gewijzigd
zondag 28 oktober 2018 19:27
Wauw, ik herken veel in je verhaal.Ikkuz schreef: ↑28-10-2018 18:34Ik ben uit mijn zwaarste (depressies) geklommen. Nog niet gelukkig. Maar ik voel mij niet meer ellendig.
Wel steeds meer gelukmomentjes. Het klinkt cliche, maar ik kan van de zon intens genieten, zo ook van de herfstgeur. Vroeger moest ik alles doen wat veel adrealine losmaakte, nu heb ik dat steeds meer los kunnen laten.
Mijn succes: veel lezen, veel therapie, 'vriendengroep' volledig losgelaten, mijn maskers weggegooid, mezelf meer lief gaan hebben, gedachten meer in balans brengen en een stabiele relatie.
Eigenlijk als ik denk aan mijn reis tot nu toe is het vooral zelfontwikkeling geweest. Ik had geen identiteit en was 100% van mezelf verwijderd. Ook ernstige dissociatiestoornis. Ik had mij als kind op een sterke overlevingsinstinct gezet. Volgzaam om niet af te gaan. Eigen emoties/gevoelens volledig blokkeren en pleasen om uberhaupt gezien te worden.
Door heel veel therapie heb ik veel inzichten gekregen.
Ik denk niet dat ik mij ooit zo ellendig meer zal voelen. Wel somber. Dit komt omdat ik het leven te saai vindt. Ik ben te gevoelig voor het 'gewone' leven en raak snel in een sleur. Ik ben al jaren opzoek naar mijn passie, interesses en hobbies. Vaak is al door therapeuten gezegd dat ik dat los mag laten en dat het dan vanzelf komt. Maar door mijn overlevingstand erg op de controlestand ook gegaan. Dit zorgt ervoor dat ik vaak denk (patroon!): ik moet wat met mijn leven doen, help ik doe niks, help ik vind niks leuk, ik doe niks nuttigs.
De maatschappelijke druk eigenlijk.
Vriendin van mij moest ook altijd wat doen en toen zag ik echt die spiegel. Juist doordat je iets moet doen, doe je niet wat je wilt doen. Althans ik en zij dan.
Ik heb jaren alleen maar series gekeken, tv gekeken en op mijn mobiel gezeten. Nu kan ik eindelijk mij eraan toezetten om mijn ingevingen te volgen. Voel ik mij kut? Prima, dan doe ik een dag niks. Wil ik een strandwandeling maken, doe ik dat. Ik probeer meer te leven door te mogen leven. Door anders te mogen zijn. Door te doen waar ik zin heb. Voor veel mensen doodnormaal, voor mij niet. Maar als ik dit zo beschrijf is dit misschien maar 10% van de problemen waar ik tegenaan liep/loop.
Maar ook een dooddoener waarschijnlijk: het heeft mij veel sterker gemaakt. Ik was eigenlijk een schaap en leefde voor anderen, niet voor mezelf. Ik heb mijn gevoel altijd opzij geschoven, mezelf niet vertrouwd. En dat maakte mij zwaar depressief. Ik had diep van binnen een hekel aan mezelf, geen sprankeltje zelfliefde.
Nu waardeer ik mezelf steeds meer en dat maakt mij gelukkiger.
Andere dingen die mij hebben geholpen:
Heel veel guided meditation (rust hoofd)
Muziek (!)
Series kijken (verwerking)
Vrienden loslaten waarbij ik alleen met mijn maskers werd geaccepteerd.
Minder streng zijn voor mezelf
Zelfreflectie
Niet perse aardig gevonden hoeven worden door iedereen
Mijn geloof loslaten (veel schade gebracht) mijn eigen geloof creeeren
Maar vooral verbinding met mezelf. Trouw zijn aan wie ik ben.
Ben sinds puberteit af en aan depressief. De laatste depressie ligt nu net achter me (zeg ik voorzichtig, want je staat er toch altijd nog met één been in) en ik ben de afgelopen jaren gaan leren dat ik best wel wat vaker een 'fuck you' mentaliteit mag hebben ipv anderen altijd voor mezelf te zetten en me zoveel aan te trekken van andere mensen.
Maar ja, tot een bepaald inzicht komen is leuk, maar je moet er ook iets mee doen en dat vind ik zo moeilijk. Want het is leuk om rationeel te bedenken dat het niet uitmaakt dat een meisje op straat mijn haar belachelijk maakt, of dat de buurman je te dik vindt, of dat mijn vriendin het jammer vindt dat ik geen zin heb in een drankje, het is heel iets anders dat ook echt naast je neer te leggen.
(En dan noem ik nu alleen de kleine voorbeelden die al zwaar kunnen wegen op onzekere dagen. Over zwaarder wegende zaken kan ik weken piekeren)
anoniem_377667 wijzigde dit bericht op 28-10-2018 19:29
1.84% gewijzigd
zondag 28 oktober 2018 19:27
Nee want als het kutklusje gedaan is en je kijkt naar je tuin die er weer knap bij ligt, of een schone keuken of een vers geverfde muur voel je je ook beter. Weinig is zo deprimerend als allerlei achterstallig onderhoud om je heen zien liggen. En vooral het gevoel dat je krijgt als je het qua tijd wel zou kunnen doen, maar op de bank blijft liggen.Lucifer2018 schreef: ↑28-10-2018 18:44Ik vind doorgaan met leven en kutklusjes doen als je je toch al slecht voelt niet een succesverhaal. Dat is gewoon overleven toch?
Dat je nog leeft en niet dood bent kan je misschien als een succes zien.
Maar is dat niet per se toch?
impala wijzigde dit bericht op 28-10-2018 19:29
9.51% gewijzigd
.
zondag 28 oktober 2018 19:28
Mij heeft dagbesteding (vrijwilligerswerk) geholpen om de klachten verder te reduceren. Het ritme, afleiding, zinvol bezig zijn, leuke contacten en dingen voor elkaar krijgen (zelfvertrouwen) maakten me weer steviger. Mocht ik ooit weer aan de beurt zijn, dan wordt dat ‘m weer.
Verder: de juiste medicatie in de juiste dosis, en dat is zoeken. Ik heb geen AD maar een lichte dosis stemmingsstabilisator. Voel ik me ook net een tandje minder wiebelig door. Dosis was echt zoeken. Met de reguliere dosis werkte het dus niet.
Nu ga ik met therapie proberen mijn angstcentrum weer tot rust te brengen. Nu depressie uit beeld is, zie ik dat dáár nog een uitdaging ligt.
Ik hoop een successtory te worden, zou gaaf zijn....maar ik reken er niet op. Wel blij met alle kleine succesjes in de serie ‘to hell and back’.
Verder: de juiste medicatie in de juiste dosis, en dat is zoeken. Ik heb geen AD maar een lichte dosis stemmingsstabilisator. Voel ik me ook net een tandje minder wiebelig door. Dosis was echt zoeken. Met de reguliere dosis werkte het dus niet.
Nu ga ik met therapie proberen mijn angstcentrum weer tot rust te brengen. Nu depressie uit beeld is, zie ik dat dáár nog een uitdaging ligt.
Ik hoop een successtory te worden, zou gaaf zijn....maar ik reken er niet op. Wel blij met alle kleine succesjes in de serie ‘to hell and back’.
zondag 28 oktober 2018 19:30
Wat is geen ad maar een 'stemmingsstabilisator'?Franky77 schreef: ↑28-10-2018 19:28Mij heeft dagbesteding (vrijwilligerswerk) geholpen om de klachten verder te reduceren. Het ritme, afleiding, zinvol bezig zijn, leuke contacten en dingen voor elkaar krijgen (zelfvertrouwen) maakten me weer steviger. Mocht ik ooit weer aan de beurt zijn, dan wordt dat ‘m weer.
Verder: de juiste medicatie in de juiste dosis, en dat is zoeken. Ik heb geen AD maar een lichte dosis stemmingsstabilisator. Voel ik me ook net een tandje minder wiebelig door. Dosis was echt zoeken. Met de reguliere dosis werkte het dus niet.
Nu ga ik met therapie proberen mijn angstcentrum weer tot rust te brengen. Nu depressie uit beeld is, zie ik dat dáár nog een uitdaging ligt.
Ik hoop een successtory te worden, zou gaaf zijn....maar ik reken er niet op. Wel blij met alle kleine succesjes in de serie ‘to hell and back’.
.
zondag 28 oktober 2018 19:30
Dit klopt wel ja. Ik kan momenteel voldoening halen uit het bladharken in m'n tuin, ook al ligt de dag erna weer 'n berg.impala schreef: ↑28-10-2018 19:27Nee want als het kutklusje gedaan is en je kijkt naar je tuin die er weer knap bij ligt, of een schone keuken of een vers geverfde muur voel je je ook beter. Weinig is zo deprimerend als allerlei achterstallig onderhoud om je heen zien liggen. En vooral het gevoel dat je krijgt als je het qua tijd wel zou kunnen doen, maar op de bank blijft liggen.
Van omgang met mensen word ik alleen maar kriegel, mensen interesseren me geen hol en ik kan momenteel ook de schijn niet opbrengen.
zondag 28 oktober 2018 19:37
AD = anti depressivum. Die werken op neurotransmitters. Zijn voor (unipolaire) depressies.
Stemmingsstabilisatoren is een verzameling verschillende medicaties oa Lithium en sommige anti-psychotica en anti-epileptica. Hoe Lithium werkt is niet bekend. Maar het werkt. De andere genoemde medicaties brengen meer rust, brengen hersenactiviteit omlaag (dit is echt een lekenuitleg, het beste wat ik er zo snel van maken kan).
Stemmingsstabilisatoren worden voorgeschreven bij bipolaire klachtenpatronen (dus ook depressies) en vaak in combinatie met AD.
Ik heb veel AD’s geprobeerd maar werd van allen wel minder somber, maar ook onrustig. Bij een AD is dat uit de hand gelopen (manische verschijnselen). Vandaar dat AD zo snel mogelijk is afgebouwd en ik enkel een stemmingsstabilisator gebruik. Naar tevredenheid.
anoniem_371589 wijzigde dit bericht op 28-10-2018 19:43
21.24% gewijzigd
zondag 28 oktober 2018 19:41
Ja ik dacht al dat je dat bedoelde. Maar wilde het even zeker weten en was nieuwsgierig of het iets was dat ik niet kende.
Ik voelde me heel goed met Welbutrin maar ik kon er niet tegen op de lange duur. Maar ik heb nog een voorraadje en als ik echt in een grote dip zit, kan dat me wel over een dood punt heen helpen. Dat werkt bij mij zo goed als direct, niet pas na 6 weken ofzo.
Ik voelde me heel goed met Welbutrin maar ik kon er niet tegen op de lange duur. Maar ik heb nog een voorraadje en als ik echt in een grote dip zit, kan dat me wel over een dood punt heen helpen. Dat werkt bij mij zo goed als direct, niet pas na 6 weken ofzo.
.
zondag 28 oktober 2018 20:09
Kom je daar niet van aan en/of krijg je er geen cravings van?impala schreef: ↑28-10-2018 19:41Ja ik dacht al dat je dat bedoelde. Maar wilde het even zeker weten en was nieuwsgierig of het iets was dat ik niet kende.
Ik voelde me heel goed met Welbutrin maar ik kon er niet tegen op de lange duur. Maar ik heb nog een voorraadje en als ik echt in een grote dip zit, kan dat me wel over een dood punt heen helpen. Dat werkt bij mij zo goed als direct, niet pas na 6 weken ofzo.
Ik heb vorig jaar iets van 4-5 maanden citalopram geslikt en eerst ging het goed maar de laatste maand kreeg ik echt vreetbuien zoals ik ze nooit eerder had. Toen ben ik gestopt. Maar ik heb ook nog 'n voorraadje en ben deze week weer met 'n lage dosis begonnen omdat ik de naderende winter niet trek.
