Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Ja dat herken ik. Voordat ik aan therapie begon, had ik geen enkele link gemaakt met vroeger. Ik wist wel dat ik vroeger veel meegemaakt heb, maar dacht tot mijn 34e dat het heel normaal was, althans, ik stapte er over heen. Naast de instabiliteit was er bij vooral sprake van dat wat ik niet (mee) gekregen heb van mijn ouders, noem het maar verwaarlozing. Dus ik had geen specifieke herinnering, Mijn probleem voordat ik aan therapie begon, was depressieve gevoelens. Ik voelde me vaak vooral vlak, leeg, nonchalant, boos op mezelf. Nu veel meer gevoel...
Nu ploppen de herinneringen te pas en te onpas op. Op dit moment heb ik ook veel last van de band met mijn moeder. Tot aan een jaar geleden was ik verstrengeld met mijn moeder. Ik nam haar mening, gevoelens, gedachten, en voor oordelen aan als waarheid. Ik voelde me altijd schuldig tov mijn moeder. Nu ben ik vooral boos, maar doordat ik me boos voel, voel ik me ook vaak nog schuldiger.
Goed, dit was niet wat je vroeg..... om antwoord te geven op je vraag: ja bij mij ook zo
anoniem_63cd7bfa34a6d wijzigde dit bericht op 31-10-2018 18:20
2.81% gewijzigd
Ja en nee, ik was al tijdje bezig met haptotherapie voor ik begon.

Daar heb ik de eerste lagen van mijn verdriet afgepeld. Dus ja er kwamen meer herinneringen naar boven, tegelijkertijd kon ik dichterbij mijn gevoel komen. Door schematherapie onderdrukte ik het niet meer en liet ik het er zijn.

Ik moet wel zeggen dat ik door de combi van hapto en schematherapie wel eindelijk kan voelen. Ik heb jarenlang niks gevoeld. Ik had alles geblokkeerd vanuit overleving, dat ik weinig positieve emoties voelde, alleen de slechte.
Cestlavie83 schreef:
31-10-2018 18:18
Ja dat herken ik. Voordat ik aan therapie begon, had ik geen enkele link gemaakt met vroeger. Ik wist wel dat ik vroeger veel meegemaakt heb, maar dacht tot mijn 34e dat het heel normaal was, althans, ik stapte er over heen. Naast de instabiliteit was er bij vooral sprake van dat wat ik niet (mee) gekregen heb van mijn ouders, noem het maar verwaarlozing. Dus ik had geen specifieke herinnering, Mijn probleem voordat ik aan therapie begon, was depressieve gevoelens. Ik voelde me vaak vooral vlak, leeg, nonchalant, boos op mezelf. Nu veel meer gevoel...
Nu ploppen de herinneringen te pas en te onpas op. Op dit moment heb ik ook veel last van de band met mijn moeder. Tot aan een jaar geleden was ik verstrengeld met mijn moeder. Ik nam haar mening, gevoelens, gedachten, en voor oordelen aan als waarheid. Ik voelde me altijd schuldig tov mijn moeder. Nu ben ik vooral boos, maar doordat ik me boos voel, voel ik me ook vaak nog schuldiger.
Goed, dit was niet wat je vroeg..... om antwoord te geven op je vraag: ja bij mij ook zo
Herkenbaar. Wees wat milder voor jezelf. Je bent een mens en je emoties mogen er zijn. Je hoeft je niet schuldig te voelen doordat je boos bent. Je mag boos zijn zonder schuldgevoel. Je boosheid en schuldgevoel mogen plaats maken voor positiviteit, omdat jij recht hebt op geluk :hug:
Cestlavie83 schreef:
31-10-2018 18:18
Ja dat herken ik. Voordat ik aan therapie begon, had ik geen enkele link gemaakt met vroeger. Ik wist wel dat ik vroeger veel meegemaakt heb, maar dacht tot mijn 34e dat het heel normaal was, althans, ik stapte er over heen. Naast de instabiliteit was er bij vooral sprake van dat wat ik niet (mee) gekregen heb van mijn ouders, noem het maar verwaarlozing. Dus ik had geen specifieke herinnering, Mijn probleem voordat ik aan therapie begon, was depressieve gevoelens. Ik voelde me vaak vooral vlak, leeg, nonchalant, boos op mezelf. Nu veel meer gevoel...
Nu ploppen de herinneringen te pas en te onpas op. Op dit moment heb ik ook veel last van de band met mijn moeder. Tot aan een jaar geleden was ik verstrengeld met mijn moeder. Ik nam haar mening, gevoelens, gedachten, en voor oordelen aan als waarheid. Ik voelde me altijd schuldig tov mijn moeder. Nu ben ik vooral boos, maar doordat ik me boos voel, voel ik me ook vaak nog schuldiger.
Goed, dit was niet wat je vroeg..... om antwoord te geven op je vraag: ja bij mij ook zo

Heel herkenbaar dat schuldgevoel. Ik voel me ook vaak schuldig naar mijn moeder, want ik weet dat ze alles met de beste bedoelingen doet en deed, maar soms zou ik zo graag willen dat ze gewoon trots kon zijn en kon vertrouwen dat ik zelf de juiste keuzes maak zonder steeds haar mening en advies te geven. Maargoed, dat is iets wat ik zelf moet leren loslaten denk ik, want dat gaat niet vetanderen
Alle reacties Link kopieren
Ik ben ook enthousiast over schematherapie. Helaas bieden de instellingen in mijn buurt het alleen aan borderlinepatienten aan. Ik lijd aan chronische depressie, PTSS, migrainegerelateerde depressie en PMS, dus kom ik niet in aanmerking.

Via zelfstudie heb ik me wel in schematherapie verdiept, mijn favoriete boek is Schematherapie bij borderline-persoonlijkheidsstoornis van Hannie van Genderen en Arnoud Arntz. Dat is een boek voor therapeuten en dus voor borderlinepatienten, maar ik heb er veel aan gehad.
@castorp balen joh! Ik heb ook pms, of zelfs pmdd eigenlijk.

Wel fijn dat je toch zelf ermee aan de slag bent gegaan.
Alle reacties Link kopieren
Ja ik vind het gewoon een heel waardevolle methode. Completer dan CGT bijvoorbeeld, omdat dat zich voornamelijk op het denken richt. Mijn grootste problematiek komt voort uit de tijd voordat ik kon denken, preverbaal. Daar kan ik met de modi beter mee werken.

En wat naar dat je ook pmdd hebt. Het enige goede nieuws bij mij is dat mijn huidige antidepressivum (sertraline) daar wel redelijk tegen werkt (niet tegen de rest). Al moet ik zeggen dat het effect na een paar maanden ook weer lijkt af te nemen... Stom gedoe.
Ja klopt, heb ik ook een tijdje gebruikt maar het werkte na een tijdje steeds minder goed helaas.
Alle reacties Link kopieren
Bij mij ook ja en nee, ik ben extravert en uitte al veel emoties, maar vooral boosheid. Ik heb ook pas in therapie gevoeld dat mijn jeugd verre van normaal was en dat ik emotioneel verwaarloosd ben.

Ik heb nooit verstrengeling gekend. Op mijn 18e ben ik het huis uitgegaan en nauwelijks nog contact gehad met familie.

Ik gebruik sinds een aantal maanden Duphaston, een progesteron aanvulling. Ik merk dat dat de scherpe randjes van de pms afhaalt. Toch blijft het zo dat ik het elke maand anderhalve week moeilijk vind mijn emoties te reguleren. Daardoor blijf ik me instabiel voelen.

Castorp, wat stom dat je niet voor schematherapie in aanmerking komt. Zou er een vrijgevestigd psycholoog zijn die dit kan geven?
Bij mij kwam het besef wel eerder, toen ik mijn schoonouders leerde kennen en zag hoe het ook anders kan. Mijn moeder is een schat, maar wel zo'n beetje de personificatie van de veeleisende ouder. Ze is veeleisend voor zichzelf en ook erg kritisch naar anderen / mensen die hun leven anders indelen dan wat zij normaal vind.

Een van de dingen die ik dus doe is ook haar liefdevolle ouderboodschappen geven. Als ze kritisch of veeleisend is naar zichzelf. Maar ook als ze dat naar mij is dan benoem ik nu gewoon dat fouten maken menselijk is en dat het geen ramp is. Het is vaak echt een kwestie van herprogrammeren.

Ik had bijvoorbeeld iets verkeerd aangepakt met een vriendin. Iets verkeerd verwoord, waardoor zij boos op mij is / was. Voorheen zou ik mijzelf daarvoor helemaal beschuldigen en heel erg boos op mezelf zijn. Nu kan ik meer accepteren dat ik niet perfect ben en toegeven dat ik het niet goed heb aangepakt, maar dat ik daar echt niet voor aan de schandpaal hoef.

Toch bleef het nog wel iets wat heel erg in mijn hoofd blijf hangen, dus gisteravond ben ik eens gaan denken waarom dat was, en ben in gedachten teruggegaan naar een situatie in het verleden, heb kleine snorrie op schoot genomen en getroost... En dat werkte eigenlijk heel goed.

Wat niet wegneemt dat ik nog steeds heel erg twijfel over wat ik moet met die vriendschap, en daar baal ik dan wel van, eerlijk gezegd. Iemand tips hoe je daar een beter beeld in kunt krijgen?
Alle reacties Link kopieren
Hoe is het jullie gelukt om de theorie van schematherapie ook echt in de praktijk toe te passen en dus iets te veranderen?
Bee_Kind schreef:
01-11-2018 08:32
Hoe is het jullie gelukt om de theorie van schematherapie ook echt in de praktijk toe te passen en dus iets te veranderen?

In het boek leven in je leven staan sowieso heel veel stappenplannen bij elk schema, die ben k gaan doorwerken / toepassen.

Daarnaast kregen we ook regelmatig opdrachtjes mee via therapie die ik heb toegepast. En als je dan gaat zien dat je altijd op dezelfde manier reageert als bepaalde dingen gebeuren, dan kun je dat langzaam gaan bijsturen.
Alle reacties Link kopieren
martje55 schreef:
31-10-2018 22:39
Castorp, wat stom dat je niet voor schematherapie in aanmerking komt. Zou er een vrijgevestigd psycholoog zijn die dit kan geven?
Toen mijn vrijgevestigde psychotherapeut (geen schematherapeut) vorig jaar plotseling overleed, werd ik door de huisarts weer terugverwezen naar de GGZ. Bijna twee maanden wachten, opnieuw een uitgebreid intaketraject (nu bij het team bemoeizorgers, niet omdat ik dat nodig had maar omdat dat de enigen waren die plek hadden binnen de wettelijk afgesproken tijd). Die konden me niet helpen, hoewel ze het met me eens waren dat schematherapie goed zou zijn. Toen op een wachtlijst bij een GGZ-gerelateerde instelling, en na acht maanden kon ik terecht bij een psycholoog (in opleiding, maar ze is heel goed). We hebben een half jaar EMDR voorbereid, en sinds een paar weken krijg ik dat, een of twee keer per week. Gezien de moeite die dit me gekost heeft en kost, wacht ik nu met verder zoeken naar een schematherapeut en gebruik de boeken (en met EMDR doen we ook wel eens gerelateerde dingen, een vertrouwd figuur in het beeld laten komen die mij uit de situatie redt). Het is behelpen, maar goed. Ik ben er nog.
Zulke oefeningen waarbij een persoon je uit de situatie haalt, vind ik zelf dus echt heel erg prettig ook bij schematherapie. Ik denk dat therapie altijd behelpen blijft, omdat het, anders dan bij lichamelijke klachten, helemaal verweven zit met wie je bent, je sociale systeem enz. Dus zelfs al zou je zelf direct alles inzien en willen veranderen, je omgeving moet daar ook in meegaan en trekt je ook wel eens terug. Was het maar zo simpel: een pilletje en whoppa alles is opgelost. :roll:
Ik ben gister weer geweest. Niet echt iets nieuws geleerd, maar was wel interessant.
Alle reacties Link kopieren
Mag ik ook meekletsen?
Ik ben 4 jaar geleden begonnen met schematherapie in een groep. Liep al langer steeds vast in mijn leven, uiteindelijk werd de diagnose vermijdende persoonlijkheidsstoornis gesteld (die diagnose is trouwens inmiddels weer vervallen) waarvoor advies schematherapie. Dit heeft bij mij toen zoveel losgemaakt en ik ben daardoor teruggevallen in mijn oude valkuil van anorexia (vermijding) Daarvoor weer intensief behandeld, maar het blijkt ingewikkeld in elkaar te zitten. Momenteel heb ik de diagnose cptss waarvoor ik een half jaar intensieve EMDR heb gehad en dus anorexia maar wel in remissie zoals ze dat noemen. Ik heb nu nog individuele therapie en wil graag de schematherapie weer een beetje oppakken, want ik vind het wel heel helpend en verhelderend. Herken de schema's ook wel bij mezelf waar ik inzit, maar het veranderen vind ik nog heel lastig. Dus lees graag met jullie mee.
Mijn hoofdschema is trouwens emotionele verwaarlozing, maar op sociaal isolement en onderwerping scoort ik ook hoog. En als modi onthechte beschermer en veeleisende/straffende ouder. Waar ik vooral "moeite" mee heb, is om het kwetsbare kind toe te laten en daarvoor te zorgen. Ik voel daar een soort aversie tegen omdat ik het zweverig en kinderachtig vind ofzo. Is dat herkenbaar?
Ik denk dat die afwijzende houding naar het kwetsbare kind ook wegkomt bij de veeleisende / straffende ouder, die vindt dat het kind geen aandacht verdient als het kwetsbaar is,alleen als het zich perfect gedraagt.

Ik heb er zelf geen aversie tegen, maar dat komt ook doordat ik er al eerder wat ervaring mee had door middel van creatieve therapie. Weliswaar met een andere insteek, maar daardoor had ik wel al eerder kennisgemaakt en was het dus niet nieuw.

In 'mijn' groep merk ik die aversie ook wel bij sommige mensen hoor, dus je bent zeker niet de enige, maar ik denk wel dat dit een van de grootste stappen zou kunnen zijn, als je voor je eigen kwetsbare kind durft te gaan zorgen.
Alle reacties Link kopieren
snorriemorrie schreef:
06-11-2018 17:26

In 'mijn' groep merk ik die aversie ook wel bij sommige mensen hoor, dus je bent zeker niet de enige, maar ik denk wel dat dit een van de grootste stappen zou kunnen zijn, als je voor je eigen kwetsbare kind durft te gaan zorgen.
Daar heb je wel gelijk in denk ik, dat kwetsbare kind durven toe te laten zal al een hele stap zijn, ik ben er nu inderdaad nog heel veroordelend over. Het heeft mij sowieso heel veel moeite gekost om te erkennen wat ik allemaal tekort ben gekomen, waar al mijn klachten vandaan komen. Zelfs de diagnose cptss heb ik heel lang weggemaakt en ontkend. Zolang ik ontkende kon ik het weghouden en hoefde ik de pijn niet te voelen en dat heeft me achteraf gezien heel veel kostbare tijd gekost.
Het is een hele ontdekkingstocht, fijn om te lezen hier dat veel wel positief zijn en vooruitgang boeken!
Het is ook allemaal niet niks, he, om toe te geven dat je tekort bent gekomen. Je moet echt helemaal door de bagger heen om er aan de andere kant (hopelijk) beter uit te komen. Ik kan me heel goed vootstellen dat sommige mensen die bagger zien en denken dag, daar ga ik niet doorheen. Of er na een tijdje rond te modderen achterkomen dat het toch te zwaar en te ver is. Maar de enige manier om erdoorheen te komen is toch van begin tot einde er doorheen gaan, al is het mega pittig. Ik wilde ook bijna stoppen een paar weken geleden, overigens. En ik ben er ook nog niet en soms denk ik: pffh waar is het einde van die bagger dan?
anoniem_369996 wijzigde dit bericht op 06-11-2018 18:48
7.33% gewijzigd
Inderdaad dat wat jullie zeggen, heb ik op het moment de grootste worsteling mee. Het lukt mij maar niet om te erkennen dat het zo is., dat ik tekort gekomen ben op gebied van emotione ontwikkeling en alle basisbehoeften. Elke keer als ik een gedachte heb, waarin ik ook maar iets van boosheid merk , schiet ik in/ naar schuldgevoel tov mijn ouders en vervolgens weer straffende ouder naar mezelf. (gedachten als; dat ik maar raar en naar ben dat ik zoiets over mijn ouders denk, die mij het leven hebben gegeven etc)
Toch begin ik steeds meer boosheid en verdriet te ervaren. Wat ik alleen heel erg lastig vind is om op dit moment contact te hebben met mijn ouders en dan vooral mijn moeder. Ik zie de patronen en wat er gebeurd in onze interactie nu heel goed, alsof ik met een vergrootglas er boven op zit en ik schiet alle kanten op in mijn gevoel en gedachten, heel moeilijk vind ik het.
Hoe hebben julliie dit gedeelte aangepakt/ aangevlogen, er mee om gegaan?
Heel herkenbaar. Ik heb dat ook nog steeds, dat ik die dingen onder een vergrootglas zie, en ook de dingen die ik zelf doe naar mijn zoon liggen onder een vergrootglas.

Wat bij mij heeft geholpen is om te proberen om het niet te zien als een schuldvraag. Mijn ouders hebben het zo goed gedaan als ze konden. Er zijn dingen niet goed gegaan, maar zij hebben zelf ook hun schema's en modi, en hebben hun uiterste best gedaan binnen hun mogelijkheden.

Ik hoef ook geen erkenning van wie dan ook meer te hebben, mijn ouders zullen vast hun eigen verhaal hebben over wat er is gebeurt en dat is prima, die verhalen en ervaringen mogen naast elkaar bestaan.

Maargoed, dit hoeft natuurlijk bij jou niet te helpen, dat besef ik me ook wel.



Overigens wat hier ook goed helpt is om te bekijken in welke modus mijn ouders zitten. Mijn moeder is bijvoorbeeld vaak een veeleisende ouder. Als zij veeleisend naar mij is dan zet ik daar direct een liefdevolle ouderrboodschap tegenover, en dat werkt eigenlijk wel.... Voorbeeld: als mijn moeder zegt "het duurt veel te lang voordat jij je glas webrengt naar de glasbak" dan reageerde ik vroeger met "waar bemoei jij je mee, ik ben een volwassene!" (en dan kregen we ruzie). Nu zeg ik: "ik weet dat ik soms wat laat ben met het glas wegbrengen, maar het hoeft allemaal niet altijd perfect opgeruimd te zijn". Daar valt geen speld tussen te krijgen, toch? ;-)

(overigens is dit echt een heel simpel voorbeeld natuurlijk, maargoed)
Het klinkt nu trouwens misschien alsof ik alles heel erg goed doe, maar dat is trouwens zeker niet zo. Ik loop ook nog tegen veel dingen aan, hoor. Maar ik ben ook een vermijder, dus als ik iets echt heel lastig vind dan ga ik dat gewoon uit de weg vaak, enkan dat ook heel goed voor mezelf redeneren (onthechte beschermer)
Wat knap dat jou dat lukt om haar vanuit de gezonde volwassene/ lieve ouderboodschappen te geven! je hebt volgens mij al heel veel inzicht in jezelf en in de ander.
Vind je het dan niet lastig dat je je moeder overstijgt met jouw kennis en kunde?
Ik snap het deel wat je zegt, dat 2 waarheden, verschillende verhalen naast elkaar kunnen staan., theoretisch snap ik het, gevoelsmatig lukt mij dat nog niet zp goed.
Ik weet van mijn ouders dat het geen onwil is geweest maar totale onkunde door hun eigen bagage.
Mijn moeder heeft zelf heel veel prblematiek wat zij niet erkent (tic stoornis, heel veel angsten, ze is erg een controlefreak, veeleisend naar haar zelf en naar anderen, destructief egocentrisch en ze kan zich niet goed inleven in de ander)
Vanaf mijn jeugd voel ik mij verantwoordelijk voor mijn moeders geluk. Rollen zijn dus omgekeerd. Toch snak ik nog steeds naar de erkenning en bevestiging en aansturing van mijn moeder. Ook al weet ik dat ik nu tijdens therapie juist aan het leren ben om mezelf die erkenning en troost etc te leren geven.

Onlangs heb ik mijn moeder proberen te vertellen over mijn problemen en mijn traject bij de GGZ. (wat goed is om te noemen is dat ik al sinds dat ik jong/kind was niks met mijn ouders deel over de problemen en klachten die ik ervaar.
Ik vertelde mijn moeder op een rustig moment dat ik de diagnose borderline heb gekregen en dat ik al jaren stoei met het leven en mij zo somber, leeg en eenzaam voel en dat ik nogal gecompliceerd denk in mijn hoofd. De reactie van mijn moeder was, met een afkeurende blik; "ach je moet niet alles geloven wat die hulpverleners je wijsmaken. Iedereen heeft tegenwoordig een stoornis, maar goed, als therapie voor jou werkt...., zullen we dan nu gaan eten'
Deze zin galmt wekeliks, sinds juni 2017 door mijn hoofd. Ik had een andere reactie gehoopt en dat vind ik heel lastig. Ik weet niet welke modi dit was, en ik zou ook niet weten hoe ik hier op had moeten reageren.
Ik weet niet zo goed waarom ik dit deel, ik heb geen vraag, maar wil het denk ik graag vertellen, omdat ik het heel pijnlijk en lastig vind. :-$
Dat lijkt me bijzonder pijnlijk om te horen van je eigen moeder. Het klinkt een beetje als onthechte beschermer, door de mening van de hulpverleners kleiner te maken proberen om emoties op afstand te houden, wat denk jij zelf??

Ik heb / had zelf ook een gat in mijn leven waarvan ik dacht /denk dat het alleen kan worden gevuld met de goedkeuring van mijn ouders. Maar die gaat gewoon niet komen, althans niet op de manier waarop ik er zo'n behoefte aan heb. Niet omdat ze het niet willen, maar het gewoon niet kunnen.

Overigens herken ik het wel hoor, als ik iets vertel over de therapie krijg ik ook vaak reacties waar ik totaal niets mee kan. Op de een of andere manier beleven zij het leven heel anders dan ik. Dat is wel heel lastig hoor, ik wil ook vaak die bevestiging van hen, dat ze me begrijpen. Maar inmiddels ben ik me wel steeds bewuster van die behoefte en dat ik die gewoon niet vervuld zal gaan krijgen van hen
Alle reacties Link kopieren
Heel herkenbaar, het verstandelijk wel begrijpen maar het gevoel wat zo moeilijk meekomt, daar zit bij mij ook het grote probleem.
Wat betreft je vraag over ouders, dat ligt in mijn geval heel gecompliceerd. Mijn moeder heeft waarschijnlijk een hele mix van psychische stoornissen, maar dat is nooit officieel gediagnosticeerd omdat ze ontkent, alles afhoudt en het bij een ander legt. Ik kan vanwege herkenbaarheid niet teveel vertellen maar geloof me, ik kom uit een héél ingewikkeld en gecompliceerd nest, dat zeggen zelfs de hulpverleners. Sinds ruim een jaar heb ik op advies van de hulpverlening ook geen contact meer met mijn moeder, uit zelfbescherming. Mijn vader zie ik af en toe nog, maar ook dit verloopt moeizaam. Ik heb ook heel veel last van schuldgevoelens, voortdurend eigenlijk, maar dat is ook wat ik mijn hele leven heb gehoord: het is allemaal je eigen schuld, jij was een moeilijk kind.
Heel pijnlijk inderdaad, want zoals cestlavie schrijft, je snakt naar goedkeuring en acceptatie van je ouders. Ik ben er inmiddels ook wel achter dat ik die hoop niet meer moet hebben, want het gaat nooit komen, maar dat maakt de pijn niet minder

Knap hoe jij jezelf al kan corrigeren Snorrie! Ik snap ook dat het net zo vaak nog niet lukt en dat je nog tegen veel aanloopt, maar het inzicht is er wel.
Bij mij is het inzicht er ook wel, ik herken de patronen, maar meestal pas achteraf. Ik hoop dat er een moment gaat komen dat ik mezelf kan corrigeren op het moment dat ik in een schema of modi schiet, maar dat vergt denk ik nog veel oefening.

Hoe gaat dat met jullie in je relatie en inderdaad, met kinderen? Ik loop heel erg tegen mijn schema's aan in de relatie met mijn man. Heb voortdurend het gevoel dat hij me afwijst, niet geïnteresseerd is, ben bang dat ik me aanstel, teveel aandacht vraag, dat hij me zat is. Met de kinderen (heb er 2) heb ik dat iets minder, maar de manier waarop ik hen opvoedt ligt wel onder een vergrootglas. Ontzettend bang om dezelfde fouten te maken als mijn ouders, bang dat ik ze tekort doe en vanuit die angst heb ik dan juist weer de neiging om in de overbescherming te schieten, wat natuurlijk ook weer niet goed is. Pfff, lastig hoor..

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven