Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Goed bezig!!!!
Ik ben vanmorgen opgestaan met een naar gevoel. Die vriendin waar ik eerder over schreef viert vandaag de verjaardag van haar dochtertje en mijn zoon en man gaan er wel heen, maar ik blijf thuis.

Ik besef me dat ik gewoon nog steeds niet weet wat ik hiermee wil. Ik zit wat dat betreft best wel in de knoop, omdat ik ook niet weet of mijn beslissing door een schema word bepaald. Als ik toch besluit vrienden te blijven is dat dan vanuit een gezonde positie of door mijn schema sociaal isolement? Of als ik besluit dat ik géén vrienden wil blijven, is dat dan vanuit een gezonde positie, of maak ik die keuze omdat ik iets probeer te ontlopen?

Hier worstel ik nu dus al ruim 2 weken mee en ik word er gek van :facepalm: De veeleisende ouder vind dat ik al 10 dagen geleden de keuze had moeten makn in elk geval :roll:
Kun je iets meer vertellen over die vriendschap, de dynamiek en aanleiding van de ruzie? Dan kan ik er beter op reageren. Misschien dat je het bewust wat algemeen gehouden hebt ivm herkenbaarheid, als je wilt kun je me ook pb'en.
coolpack2 schreef:
11-11-2018 11:23
Kun je iets meer vertellen over die vriendschap, de dynamiek en aanleiding van de ruzie? Dan kan ik er beter op reageren. Misschien dat je het bewust wat algemeen gehouden hebt ivm herkenbaarheid, als je wilt kun je me ook pb'en.

Je hebt een PB :)
Alle reacties Link kopieren
snorriemorrie schreef:
10-11-2018 17:22
Ik had vandaag een verjaardag en normaal gesproken ben ik dan heel gespannen en teruggetrokken vaak, omdat ik me dan niet zo op mijn gemak voel.

Had vandaag wel even een paar moeilijke momentjes maar dan wist ik mezelf wel weer te herpakken. Bijvoorbeeld dat ik heel enthousiast ergens over zatte vertellen en dan bleek dat mijn gesprekspartner totaal niets had met het onderwerp :facepalm: Normaal gesproken zou ik me dan soort van schamen, nu had ik snel door dat het ongemakkelijke gevoel vooral in mezelf zat en heb me eroverheen gezet :biggrin:

Ben best trots op mezelf eigenlijk
Hartstikke goed Snorriemorrie!
P.s: was je misschien aan het zelfsussen omdat je hier tegenop zag?
Alle reacties Link kopieren
Welkom Coconut
Cestlavie83 schreef:
09-11-2018 18:57
@ snorriemorrie, heb je voor jezelf al duidelijk wat er onder zit/ reden is waarom je aan het zelfsussen bent.

Ik vind het ook altijd lastig om te achterhalen waarom ik dan weer ergens in duik en dan dwangmatig wordt.
Wat ik mij ook afvroeg, als jullie in de modus Afstandelijke beschemer/ onthechte beschermer zitten, weet je dan vanjezelf hoe het komt? dus welke gedachten er onbewust spelen en weten jullie dan ook hoe je beter bij je gevoel en in contact met de ander kan komen?
Ik trek eigenlijk altijd een muur op en ik weet en voel dat ik dat doe, echter lukt het mij heel vaak niet om dan echt bij mijn gevoel te komen.
Cestlavie, ik probeer dan te analyseren: wat was exact het moment dat de deur op slot ging? Wat zei de ander? En van daaruit verder redeneren waarom mij dat zo kwetst. Soms lukt het mij om er dan op terug te komen en uit te leggen waarom die ander mij gekwetst heeft.
Hoewel er dan tegelijk weer een stemmetje is dat me verteld dat ik me aanstel dat ik die geruststelling nodig heb... Herkenbaar voor iemand hier?
Alle reacties Link kopieren
Ik wilde even kwijt dat ik een heel fijn weekend heb gehad. Mijn man en ik latten nu en we plannen bewust dates in. Dit weekend zijn we op date geweest en ik heb me in maanden niet zo verbonden met hem gevoeld. Heerlijk gevoel
Wat fijn voor je Martje! Ps. Mijn vriend en ik latten nu ook. Het gaat idd het stuk beter dan toen we samenwoonden. Ik hoop dat het beter met ons (jij en ik) blijft gaan!
Dat klinkt heel fijn, Martje 🙂 En soms past latten beter, al lijkt het me logisch dat het even tijd kost om daar een goede modus in te vinden.

Snorrie, wellicht ten overvloede maar gezien het krakkemikkige pb-systeem: Ik heb je bericht gelezen en beantwoord. Misschien heb je er wat aan.
martje55 schreef:
11-11-2018 22:26
Hartstikke goed Snorriemorrie!
P.s: was je misschien aan het zelfsussen omdat je hier tegenop zag?

Mowah ik denk eerder vanwege die situatie met die andere vriendin. Maar dat is nu opgelost geloof ik...
coolpack2 schreef:
10-11-2018 10:02
Cestlavie, bij mij is het denk ik het kwetsbare of verlaten kind dat gaat opspelen. Volgens mij is voor mij de beste manier om de gezond volwassene erin te laten stappen en aan te geven dat ik op een later moment verder wil praten. Nog los van dat ik die omschakeling heel moeilijk vind, vind ik het ook lastig om die boodschap af te geven. Want als ik andersom hetzelfde re horen krijg vind ik dat ook moeilijk. Dat zijn denk ik diezelfde modi weer, dus kan best zijn dat dat bij een ander minder moeilijk binnenkomt. En door dat bewustzijn kan ik wel makkelijker de boodschap bij mezelf houden. Maar ik moet toegeven dat het me in de praktijk nog niet gelukt is. Aan de andere kant denknik dat het 'in het geprek en het hier en nu blijven' me ook wel beter afgaat. Het zou echter wel fijn zijn als de ander een beetje kan anticiperen door het geheel in een context te plaatsen. Bijvoorbeeld: Ik wil dit bespreken zodat we samen kunnen kijken hoe we de situatie kunnen verbeteren. (maw dat hij me kwijt wil, maar juist de relatie wil verbeteren).
Dat wat jij beschrijft, dat vind ik denk ik (ook) heel lastig. Inmiddels heb ik door therapie ook het inzicht dat ik er altijd van uit ga dat hoe ik 'denk' andere mensen ook denken en dat dit niet het geval is...
martje55 schreef:
11-11-2018 22:32
Welkom Coconut



Cestlavie, ik probeer dan te analyseren: wat was exact het moment dat de deur op slot ging? Wat zei de ander? En van daaruit verder redeneren waarom mij dat zo kwetst. Soms lukt het mij om er dan op terug te komen en uit te leggen waarom die ander mij gekwetst heeft.
Hoewel er dan tegelijk weer een stemmetje is dat me verteld dat ik me aanstel dat ik die geruststelling nodig heb... Herkenbaar voor iemand hier?
Ik ga dat ook eens wat uitgebreider proberen te analyseren. Tijdens tehrapie schiet ik ook vaak in de afstandelijke beschermer, volgens mij omdat ik schaamte en straffende gedachten heb over mezelf, maar misschien ook bang wat mijn therapeut van mij vind en de angst dat ze mij raar en stom vind, denk ik.
Ik ben er nog niet helemaal achter waardoor ik 'op slot' raak.
snorriemorrie schreef:
11-11-2018 09:10
Ik ben vanmorgen opgestaan met een naar gevoel. Die vriendin waar ik eerder over schreef viert vandaag de verjaardag van haar dochtertje en mijn zoon en man gaan er wel heen, maar ik blijf thuis.

Ik besef me dat ik gewoon nog steeds niet weet wat ik hiermee wil. Ik zit wat dat betreft best wel in de knoop, omdat ik ook niet weet of mijn beslissing door een schema word bepaald. Als ik toch besluit vrienden te blijven is dat dan vanuit een gezonde positie of door mijn schema sociaal isolement? Of als ik besluit dat ik géén vrienden wil blijven, is dat dan vanuit een gezonde positie, of maak ik die keuze omdat ik iets probeer te ontlopen?

Hier worstel ik nu dus al ruim 2 weken mee en ik word er gek van :facepalm: De veeleisende ouder vind dat ik al 10 dagen geleden de keuze had moeten makn in elk geval :roll:
oooh wat lastig zeg,
Heb je inmiddels voor je zelf al wat rust en helderheid?
Cestlavie83 schreef:
12-11-2018 22:01
Ik ga dat ook eens wat uitgebreider proberen te analyseren. Tijdens tehrapie schiet ik ook vaak in de afstandelijke beschermer, volgens mij omdat ik schaamte en straffende gedachten heb over mezelf, maar misschien ook bang wat mijn therapeut van mij vind en de angst dat ze mij raar en stom vind, denk ik.
Ik ben er nog niet helemaal achter waardoor ik 'op slot' raak.
Dit herken ik wel. Dit had ik ook, ik was altijd bang dat mijn therapeut een oordeel over me had. Ik voelde me ook als een klein kind en durfde ook vaak niet echt iets te zeggen als ze bv iets zei of onjuist had gedaan. Ik zei maar ja of knikte maar wat mee. Tegenspreken was er niet bij.

Na een tijdje ging het zo slecht dat die therapeut mij niet verder kon helpen. De oorspronkelijke diagnose werd bijgesteld en werd een persoonlijkheidsproblematiek vast gesteld. Ik voelde me zo rot, weer een label erbij!
Ik was erg gefixeerd op die labels en zodra ik iets wist ging ik als een gek alles over lopen opzoeken.

Achteraf was dat misschien wel mijn redding. Ik ging nl zelf met schematherapie aan de slag. Daarnaast had ik dit maal echt een therapeut met wie ik een klik had. Ze hielp me echt verder en denkt absoluut met mij mee. Zo zo zo fijn!

Inmiddels ben ik minder gefixeerd op labels en het zelfsussen is ook afgenomen.
Ik probeer niet teveel off topic te raken, maar aangezien het er wel mee te maken heeft, wil ik iets delen, van me af schrijven. Ik probeer het kort te houden
Vanaf juni wist ik dat mijn behandelaar/therapeute weggaat. Ik zou evt verder gaan bij iemand anders die schematherapie zou geven. Door verschillende redenen wordt het een andere hulpvorm, er is op dit moment geen andere persoon die het geeft en omdat MBT misschien net zo goed aansluit en daar is ook meteen plek. Inschatting is dat MBT ook bij mij kan passen omdat, waar ik veel moeite mee heb, is dat wanneer ik een overtuiging heb of gedachten, dat ik dat als waarheid zie. pas wanneer mijn emotie flink gedaald is, lukt het mij een beetje om te bedenken dat een ander misschien wel andere motieven kan hebben en dan heb ik input nodig van een ander, want anders bedenk ik dat zelf niet.
Ik ga dus MBT doen. Maar daarnaast zit ik nu in een afscheid proces met mijn therapeute en ik heb het er heel moeilijk mee. Rationeel weet ik dat dit erbij hoort, maar ik voel me zo alleen, verdrietig en gekwetst en ben een beetje vertouwen veloren. Ik heb continu toch de gedachte; 'zie je nu wel, ze laat me toch in de steek, had k maar niet....' Ik had een plaatje in mijn hoofd, dat we samen het traject zouden doorlopen en daarnaast voelde ik mij heel fijn bij haar.
Ik heb in dagelijks leven ook het 'probleem' dat wanneer ik iemand echt mag, die persoon enorm groot maak in mijn hoofd. Het voelt als verliefd zijn, maar dat is het niet, maar het word wel een soort van obsessie. En dan word het schema verlating enorm aangewakkerd. Dat is ook gebeurd tijdens therapie. Ik vind het echt heel lastig om afscheid te nemen, het liefst ga ik al een tijdje niet meer heen, dan was ik er meteen van af, maar ik heb met mezelf de afspraak gemaakt (met heel veel aanmoeidiging van mijn therapeute) om wel te blijven gaan, want anders leer ik het nooit.
Volgende week maandag is de laatste keer en ik zie er als een berg tegenop.
sorry het is toch een lap tekst geworden.
Vivalamor schreef:
12-11-2018 22:15

Ik was erg gefixeerd op die labels en zodra ik iets wist ging ik als een gek alles over lopen opzoeken.

Achteraf was dat misschien wel mijn redding. Ik ging nl zelf met schematherapie aan de slag. Daarnaast had ik dit maal echt een therapeut met wie ik een klik had. Ze hielp me echt verder en denkt absoluut met mij mee. Zo zo zo fijn!

Inmiddels ben ik minder gefixeerd op labels en het zelfsussen is ook afgenomen.

Jaaaa herkenbaar!
Ik heb na de 'diagnose' bijna 6 maanden lang elke dag informatie gezocht over mijn 'etiketje' Toen ik het hoorde schrok ik, want ik vind het zo'n rot woord. Maar inmiddels zie ik het als verzamelnaam van karaktertrekken en overtuigingen die mij behoorlijk in de weg zitten ;-)
wat nogal een understatement is
Inmiddels heb ik mij er bij neergelegd
@Cestlavie:

Wat vervelend dat er een wisseling van de wacht is. Kijk het anders even aan, mss is MBT en de nieuwe therapeut nog wel beter! Geef het een eerlijke kans en sta open voor deze ontwikkeling. Misschien brengt het wel een nieuwe positieve wending.

Wat betreft irrationele gedachten en romantiseren, dat herken ik enorm.

Wat mij dan helpt bij ruzies en de irrationele gedachten de kop opsteken is het volgende. Ik denk dan is dan hey ho eens even. Is dit wel waar? Heeft diegene dit gezegd of vul ik dit nu voor iemand anders in? En als ik dit voor iemand invul, dat is harstikke oneerlijk! Diegene kan zelf zijn eigen keuzes maken, net als ik mijn eigen keuzes en gedachtes bepaal.

Afscheid nemen is ook lastig. Ik heb daar helaas geen tips voor. Ik laat het meestal maar gebeuren en accepteer het zo goed als ik maar kan. Dit kan even duren en gaat ook gepaard met wat dipjes.
Alle reacties Link kopieren
Vivalamor schreef:
11-11-2018 22:56
Wat fijn voor je Martje! Ps. Mijn vriend en ik latten nu ook. Het gaat idd het stuk beter dan toen we samenwoonden. Ik hoop dat het beter met ons (jij en ik) blijft gaan!
Hé interessant dat jullie ook latten? Doen jullie dat al lang? Fijn dat het voor jou ook werkt. Bij mij steekt om de paar weken/maanden wel weer onzekerheid de kop op. Dan voel ik me weinig verbonden en vraag me af hoe ik de relatie vol kan houden. Herkenbaar?
Alle reacties Link kopieren
Cestlavie83 schreef:
12-11-2018 22:01
Ik ga dat ook eens wat uitgebreider proberen te analyseren. Tijdens tehrapie schiet ik ook vaak in de afstandelijke beschermer, volgens mij omdat ik schaamte en straffende gedachten heb over mezelf, maar misschien ook bang wat mijn therapeut van mij vind en de angst dat ze mij raar en stom vind, denk ik.
Ik ben er nog niet helemaal achter waardoor ik 'op slot' raak.
Zou het misschien lukken om als eerste dat hardop uit te spreken? Dat je bang bent wat de therapeut van je vindt. En als je echt veilig voelt ook hardop uitspreken welke gedachten je dan over jezelf hebt, wat vindt je dan raar en stom aan jezelf?

Een cheer voor jou :cheer2:
Alle reacties Link kopieren
Cestlavie83 schreef:
12-11-2018 22:23
Ik probeer niet teveel off topic te raken, maar aangezien het er wel mee te maken heeft, wil ik iets delen, van me af schrijven. Ik probeer het kort te houden
Vanaf juni wist ik dat mijn behandelaar/therapeute weggaat. Ik zou evt verder gaan bij iemand anders die schematherapie zou geven. Door verschillende redenen wordt het een andere hulpvorm, er is op dit moment geen andere persoon die het geeft en omdat MBT misschien net zo goed aansluit en daar is ook meteen plek. Inschatting is dat MBT ook bij mij kan passen omdat, waar ik veel moeite mee heb, is dat wanneer ik een overtuiging heb of gedachten, dat ik dat als waarheid zie. pas wanneer mijn emotie flink gedaald is, lukt het mij een beetje om te bedenken dat een ander misschien wel andere motieven kan hebben en dan heb ik input nodig van een ander, want anders bedenk ik dat zelf niet.
Ik ga dus MBT doen. Maar daarnaast zit ik nu in een afscheid proces met mijn therapeute en ik heb het er heel moeilijk mee. Rationeel weet ik dat dit erbij hoort, maar ik voel me zo alleen, verdrietig en gekwetst en ben een beetje vertouwen veloren. Ik heb continu toch de gedachte; 'zie je nu wel, ze laat me toch in de steek, had k maar niet....' Ik had een plaatje in mijn hoofd, dat we samen het traject zouden doorlopen en daarnaast voelde ik mij heel fijn bij haar.
Ik heb in dagelijks leven ook het 'probleem' dat wanneer ik iemand echt mag, die persoon enorm groot maak in mijn hoofd. Het voelt als verliefd zijn, maar dat is het niet, maar het word wel een soort van obsessie. En dan word het schema verlating enorm aangewakkerd. Dat is ook gebeurd tijdens therapie. Ik vind het echt heel lastig om afscheid te nemen, het liefst ga ik al een tijdje niet meer heen, dan was ik er meteen van af, maar ik heb met mezelf de afspraak gemaakt (met heel veel aanmoeidiging van mijn therapeute) om wel te blijven gaan, want anders leer ik het nooit.
Volgende week maandag is de laatste keer en ik zie er als een berg tegenop.
sorry het is toch een lap tekst geworden.
Och lieve Cestlavie, dat is ook hartstikke moeilijk en verdrietig dat je afscheid moet nemen. Je kunt nu niet veel anders dan de emoties laten komen...
Misschien helpt dit perspectief: van dit hele proces kun je ook weer leren en er door groeien.

Zet m op!
Alle reacties Link kopieren
snorriemorrie schreef:
12-11-2018 17:54
Mowah ik denk eerder vanwege die situatie met die andere vriendin. Maar dat is nu opgelost geloof ik...
Fijn als dat opgelost is. En weer een stukje zelfinzicht voor het zelfsussen
Ik vond de therapiesessie gister weer behoorlijk pittig. Hebben jullie dat ook dat je na zo'n sessie echt even moet bijkomen?? Hier zal er vandaag wel weinig van terecht komen alleen, want mijn zoon heeft een studiedag. Eigenlijk wil ik de dag na therapie altijd heel graag alleen zijn, maar het is ff niet anders
martje55 schreef:
13-11-2018 01:41
Hé interessant dat jullie ook latten? Doen jullie dat al lang? Fijn dat het voor jou ook werkt. Bij mij steekt om de paar weken/maanden wel weer onzekerheid de kop op. Dan voel ik me weinig verbonden en vraag me af hoe ik de relatie vol kan houden. Herkenbaar?
We latten nu ong 1 jaar. We zijn in tussentijd ook uit elkaar geweest omdat we elkaar niet trokken. Ik heb zelf niet zo’n last van verbonden voelen. Wel waren er wel periodes waarvan ik me afvroeg of we ooit weer bij elkaar zouden komen.
Hoe lang zijn jullie uit elkaar geweest, vivalamor? Ik denk dat er nogal een norm wordt gelegd op relaties met samenwonen, maar bijvoorbeeld ook in één bed (en onder één deken 😄) slapen. Terwijl er best een en ander te zeggen is voor latten.

Cestlavie, ik (her)ken de afkorting van de nieuwe therapie niet, dus kan daar weinig over zeggen. Afscheid vind ik ook moeilijk, maar de gevoelens die je omschrijft heb ik niet meer. Ik weet wel dat het heftig en ook verwarrend kan zijn. Sterkte!
Alle reacties Link kopieren
Cestlavie83 schreef:
12-11-2018 22:23
Ik probeer niet teveel off topic te raken, maar aangezien het er wel mee te maken heeft, wil ik iets delen, van me af schrijven. Ik probeer het kort te houden
Vanaf juni wist ik dat mijn behandelaar/therapeute weggaat. Ik zou evt verder gaan bij iemand anders die schematherapie zou geven. Door verschillende redenen wordt het een andere hulpvorm, er is op dit moment geen andere persoon die het geeft en omdat MBT misschien net zo goed aansluit en daar is ook meteen plek. Inschatting is dat MBT ook bij mij kan passen omdat, waar ik veel moeite mee heb, is dat wanneer ik een overtuiging heb of gedachten, dat ik dat als waarheid zie. pas wanneer mijn emotie flink gedaald is, lukt het mij een beetje om te bedenken dat een ander misschien wel andere motieven kan hebben en dan heb ik input nodig van een ander, want anders bedenk ik dat zelf niet.
Ik ga dus MBT doen. Maar daarnaast zit ik nu in een afscheid proces met mijn therapeute en ik heb het er heel moeilijk mee. Rationeel weet ik dat dit erbij hoort, maar ik voel me zo alleen, verdrietig en gekwetst en ben een beetje vertouwen veloren. Ik heb continu toch de gedachte; 'zie je nu wel, ze laat me toch in de steek, had k maar niet....' Ik had een plaatje in mijn hoofd, dat we samen het traject zouden doorlopen en daarnaast voelde ik mij heel fijn bij haar.
Ik heb in dagelijks leven ook het 'probleem' dat wanneer ik iemand echt mag, die persoon enorm groot maak in mijn hoofd. Het voelt als verliefd zijn, maar dat is het niet, maar het word wel een soort van obsessie. En dan word het schema verlating enorm aangewakkerd. Dat is ook gebeurd tijdens therapie. Ik vind het echt heel lastig om afscheid te nemen, het liefst ga ik al een tijdje niet meer heen, dan was ik er meteen van af, maar ik heb met mezelf de afspraak gemaakt (met heel veel aanmoeidiging van mijn therapeute) om wel te blijven gaan, want anders leer ik het nooit.
Volgende week maandag is de laatste keer en ik zie er als een berg tegenop.
sorry het is toch een lap tekst geworden.
Wat ontzettend herkenbaar dit! En ik zit precies in hetzelfde schuitje, mijn therapeute gaat ook weg einde van dit jaar en ik heb het afgelopen half jaar een heel intensief traject met haar doorlopen (EMDR/trauma verwerking) Het heeft lang geduurd voordat ik me zo kwetsbaar durfde op te stellen bij haar en voordat ze mijn vertrouwen wist te winnen. Ze heeft me ontzettend geholpen en geholpen met het zetten van stappen die ik al heel lang niet durfde te nemen. En nu gaat ze weg.. Ik herken jouw gevoel van 'verliefd' zijn, maar het is geen verliefdheid, maar wel enorm verwarrend. Weet je dat dit een naam heeft? Google maar eens op overdrachtgevoelens. Ik heb dit ook al vaker meegemaakt met andere therapeuten, maar ook met een juf vroeger op school. Ben zelfs heel lang bang geweest dat ik misschien op vrouwen viel, maar ik snap nu wel beter waar het vandaan komt. Bij mij heeft het heel erg te maken met het schema emotionele verwaarlozing, maar ook verlating/misbruik. Ik spiegel als het ware wat ik vroeger zo tekort ben gekomen op, in dit geval, mijn therapeute. Want door haar voel ik me wel gehoord, gezien en begrepen.
Maar ik vind het afscheid ook enorm lastig, ik begrijp je gevoel heel goed. Zal het helpen om dit met haar te bespreken? Het misschien op te schrijven als dat makkelijker is? Ik wil dit zelf wel proberen om bespreekbaar te maken omdat ik weet dat het normale gevoelens zijn die komen vanuit mijn beschadiging. Maar toch zit er ook schaamte en ik vind het ook heel eng.
Sterkte alvast voor volgende week, probeer het voor jezelf zo goed mogelijk af te sluiten :bigkiss:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven