Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
mindervanmij schreef:
11-05-2020 11:29
Hoe gaat het met jullie? Het is alweer een hele tijd geleden dat hier is gepost maar ik moest aan jullie denken.

@Prazo: ben je inmiddels al helemaal gesetteld in je nieuwe huis?

@Martje55: hoe heb jij de periode ervaren dat school dicht was? Trok je het een beetje?

@Tuinhek: ik ben ook erg benieuwd hoe het met jou gaat


Ik vond het een pittige periode de afgelopen 2 maanden, maar ben er toch weer goed doorheen gekomen. Dat mijn zoon morgen weer naar school mag voelt toch (soort van) als een afsluiter voor mij. Dat is het natuurlijk niet, maar daardoor voelt alles wel weer een klein beetje normaler....
Ik moest laatst ook weer aan jullie denken en moest mezelf erop betrappen dat ik het jammer vond dat ik zo lang niet mee heb kunnen schrijven door de verhuisdrukte en noem maar op (klussen).

Het is flink hard werken en ik loop al een tijdje op mijn tenen maar ik probeer mede dankzij inzichten vanuit therapie uit het verleden (wees aardig voor jezelf) mij erdoor te slaan en het lukt me eigenlijk heel aardig. Ik voel wel vaak de onplezierige gejaagde gevoelens, nervositeit, angst en ik ben best moe, maar ik herpak me eigenlijk steeds en kan redelijk rationaal blijven nagaan wat mijn opties zijn.

Een mens kan tenslotte over het algemeen maar een ding tegelijk.

Ik moet het korthouden want ik heb nu wen afpsraak, maar ik ben heel erg benieuwd hoe het met jullie is.

En Mvm, hoe is het nu met jouw vader?
Lief dat je ernaar vraagt :heart:

Hij krijgt morgen zijn laatste chemo. Daar heeft hij zich opzich erg goed doorheen geslagen, gelukkig.

Daarnaast heeft hij ook hormoontherapie, deze vorm van kanker groeit onder invloed van testosteron, dus zijn hormoonproductie is stilgelegd nu. Dat heeft ertoe geleid dat de kanker zich nu (volgens de bloedwaardes) heel rustig houdt. Dus hopelijk blijft dit nog lange tijd het geval. Op een gegeven moment zal de kanker wel wennen aan de hormoontherapie en weer gaan doorgroeien, maar dat kan bij wijze van spreken over 3 maanden al zo zijn, maar ook pas over 10 jaar. Heel onzeker dus eigenlijk, maar zo lang het goed gaat, gaat het leven toch ook gewoon door. :)
mindervanmij schreef:
12-05-2020 09:42
Lief dat je ernaar vraagt :heart:

Hij krijgt morgen zijn laatste chemo. Daar heeft hij zich opzich erg goed doorheen geslagen, gelukkig.

Daarnaast heeft hij ook hormoontherapie, deze vorm van kanker groeit onder invloed van testosteron, dus zijn hormoonproductie is stilgelegd nu. Dat heeft ertoe geleid dat de kanker zich nu (volgens de bloedwaardes) heel rustig houdt. Dus hopelijk blijft dit nog lange tijd het geval. Op een gegeven moment zal de kanker wel wennen aan de hormoontherapie en weer gaan doorgroeien, maar dat kan bij wijze van spreken over 3 maanden al zo zijn, maar ook pas over 10 jaar. Heel onzeker dus eigenlijk, maar zo lang het goed gaat, gaat het leven toch ook gewoon door. :)
Ik snap het, dat is nogal een range, 3 maanden of 10 jaar. Ik hoop dat het nog heel lang rustig blijft, inderdaad. Ik moest toch aan je denken, toen ook mijn vader onlangs bij de dokter vandaag kwam met het nieuws dat hij kwaadaardige plekjes op zijn huid heeft. De behandeling komt, maar is wegens corona wat uitgesteld. De plekken moeten worden verwijderd en ik hoop dat het dan daarmee afgedaan is, maar er schijnen diverse vormen van huidkanker te zijn.

De een wat agressiever dan de ander.

Ik hoop dat dit topic weer wat actiever wordt, waar is de rest, hoe gaat het met jullie???
oei, dat is schrikken Prazo. Mijn vader had naast de prostaatkanker ook een plekje op zijn huid wat ook kanker bleek te zijn, maar gelukkig goed te opereren. Maar de spanning waar je dan in zit die herken ik dus erg goed.

Zou zeker fijn zijn als het topic weer wat actiever wordt.... Gek eigenlijk dat we het opeens hebben laten doodbloeden. Maar ik denk dat iedereeen het ook erg druk heeft in deze periode.
mindervanmij schreef:
14-05-2020 07:05
oei, dat is schrikken Prazo. Mijn vader had naast de prostaatkanker ook een plekje op zijn huid wat ook kanker bleek te zijn, maar gelukkig goed te opereren. Maar de spanning waar je dan in zit die herken ik dus erg goed.

Zou zeker fijn zijn als het topic weer wat actiever wordt.... Gek eigenlijk dat we het opeens hebben laten doodbloeden. Maar ik denk dat iedereeen het ook erg druk heeft in deze periode.
Ik houd het ook op drukte. Ik mis toch de mooie diepgaande reflecties die we hier zo met zijn allen samen wisten uit te wisselen. Die vond en vind ik waardevol. Ik merk bij mezelf heel erg de revival van het woedende kind omdat ik onvoldoende wordt gewaardeerd op het werk voor mijn gevoel. Vaak zit ik er nog als laatst tot laat over te werken en geen hond die het ziet. Ik doe het dan puur en alleen voor de klant. Is ook zo uiteindelijk, maar het gebrek aan waardering voor mijn inzet steekt en maakt me ook best boos.

Ik merk dat ik nog genoeg situaties heb waarbij ik terugschiet in een best heftige emotie. Ik heb het bijgehouden (letterlijk) en ik zat vast in woede, echt lang. Dus ik heb ook niet veel uur geslapen.
Dat is balen zeg.

En is daar dan alleen het boze kind, of ook nog andere modi?
Alle reacties Link kopieren
Hé, ik zie in één keer dit topic weer voorbij komen.

Ja tjeeminee, wat is de wereld op z'n kop gezet hè? Waarschijnlijk heeft ons hele gezin Corona gehad, we hadden wekenlang koorts, maar niemand is getest. Dat vind ik frustrerend, want nu moet je je alsnog aan alle strenge maatregelen houden om niemand te besmetten.

Zodra de school dichtging hebben ex en ik de zorg anders ingedeeld, zodat hij in ieder geval nog een beetje kon werken. Het was heel leuk om de kinderen thuis te hebben, maar ook best zwaar. Uiteindelijk heeft school voorgesteld dat ze naar de noodopvang konden en dat aanbod heb ik met beide handen aangenomen. Nu nog steeds gaan de kids op de dagen dat ze bij mij zijn alle dagen naar school (ipv om de dag)
Alle reacties Link kopieren
Mindervanmij, fijn dat de chemo zometeen afgerond is. Maar de onzekerheid blijft. Hoe ga je daar nu mee om?

Prazo, ik snap heel goed dat je het retedruk hebt gehad met verhuizen en klussen.
Heb je er zicht op dat het ergens weer rustiger wordt? Dat je weer bij kunt tanken?
Dat overwerken... Haal je er voldoening uit dat je iets oplost voor een klant? Ik zelf kan me er niks bij voorstellen dat ik waardering zou hebben voor een collega die overwerkt. Ik zou het bezien als zijn/haar keuze. En dat ze daar voldoening uit haalt. Of wordt je gevraagd om over te werken? Dan vind ik wel dat daar wat tegenover mag staan aan waardering.

Ik hoop dat Cestlavie en Tuinhek ook nog reageren.

Ik geloof dat ik Tuinhek ergens zag schrijven dat ze wil gaan reizen als het weer kan???
Dat is wel fijn zeg Martje, dat je zo een beetje ontlast wordt. Fijn dat de school daarin zo meedenkt. :)

Ja, die onzekerheid blijft, maargoed, welk mens is wél zeker dat ie het eind van de dag / week / maand haalt? Wat dat betreft kan ik het nu wel heel goed relativeren. Een paar weken geleden voelde het allemaal heel spannend, maar inmiddels met alles wat er is gebeurt qua corona denk ik bij mezelf: er kunnen zoveel onverwachte dingen gebeuren, ik probeer gewoon wat meer te genieten van wat nu mogelijk is :)

Ik ben ook benieuwd hoe het met Tuinhek en Cestlavie gaat
Hoi!

Ik zag dit topic laatst omhoog komen, leuk! Nu weekend en tijd om te reageren. Ik vind het wel leuk om weer bij te lezen van jullie. Ik weet dat ik toentertijd ook het gevoel had dat we veel in herhaling vielen. Ook had ik het zelf zwaar (wat ook uit veel herhaling bestond) en niet zo veel energie om dan ook hier nog mee te schrijven.

Fijn dat jullie het redelijk stabiel lijken te houden, ook al is dat hard werken. Toch naar om te lezen van die kanker. Ik heb een vriend met huidkanker en ook al gaat het nu goed is dat toch spannend, huidkanker kan zo onvoorspelbaar zijn.

Goed om te lezen dat de behandelingen bij je vader goed zijn aangeslagen mindervanmij, hopelijk blijft het een hele tijd rustig!

Hoe is het in je nieuwe huis prazo? Ben je er blij mee? En hoe is het om niet bij je moeder in huis te zitten? Weten mensen wel dat je die overuren maakt?

Ik herken het wel dat je in heftige emoties schiet. Ik heb dat ook al lijk ik er wel enerzijds iets meer vat op te krijgen (herkennen), maar het gevoel is nog wel erg heftig op die momenten. Het thuiswerken helpt daar eigenlijk juist in, omdat ik dan wat meer tijd en ruimte heb om dingen even te laten bezinken. Bij mij gaat het heel vaak over de overtuiging dat anderen heel kritisch op mij zijn.

Kom je eruit met je ex rondom de kinderen martje? Het lijkt me echt winst als jullie daar jullie weg in hebben weten te vinden, uit elkaar gaan was echt moeizaam vorig jaar! Hoe gaat het met je nieuwe relatie?

Deze hele coronatijd vind ik erg dubbel. Wij hebben veel geluk dat wij er niet veel last van hebben in de zin dat we geen eigen ondernemingen hebben die instorten en dat soort dingen. Ook zijn we niet afhankelijk van hulp die aangepast moet worden of niet door kan gaan. Ik vind het rustiger aan doen eigenlijk wel fijn het grootste deel van de tijd. Met sociale dingen soms makkelijk dat dingen niet door kunnen gaan, soms lastig dat je weinig kan doen. Boodschappen vind ik echt een gedoe. Wat ik vooral erg vind is het idee dat onze maatschappij misschien helemaal ontwricht gaat raken, ik hoop echt dat we het met z'n allen op een bepaalde manier kunnen oppakken zodat iedereen hun hoofd min of meer boven water kan houden. Natuurlijk zullen mensen (verlies) lijden, maar ik hoop echt, écht dat er een mogelijkheid gaat zijn om het enigszins binnen de perken te houden. Dat mensen weer een beetje perspectief kunnen krijgen en weer vooruit kunnen.

Ik ben ook heel erg benieuwd hoe het met jou is cestlavie.
Nou, goeie ouwe tijd, ik ben weer lang van stof :P
Alle reacties Link kopieren
Whahaha Tuinhek, yes weer ouderwets lang van stof! :D
Ik herken wat je schrijft, ik was de eerste weken ook behoorlijk in paniek omdat de wereld compleet ontwricht raakte. En hoe lang zal dat blijven?!?
Maar ook dat de rust, het terugschakelen me eigenlijk wel heel erg goed doet.

Ik was erg blij dat ik samen met ex de coronacrisis het hoofd heb geboden. We hebben geschakeld in wie wanneer welke zorg op zich zou nemen. En ik ben trots dat dat samen kon.
Tegelijkertijd kwam mijn nieuwe lief thuis te zitten en had ik de kinderen ook volle dagen thuis. Dus automatisch deden we veel meer samen. We hebben toen bewust besproken om meer een gezin te gaan vormen. Dat is heel bijzonder.
Wat leuk dat bijna iedereen weer schrijft!
:)

Martje, wat fijn te lezen dat het zo goed gaat tussen jou en je vriend. Juist in de coronacrisis waarbij irritaties volgens mij ook op de loer liggen als je steeds bij elkaar bent, is het tussen jullie lijkt het juist alleen maar hechter geworden, dat is wel een heel goed teken lijkt mij.

Ik lees mezelf terug en ik vind dat ik een beetje een onduidelijk verhaal heb neergezet over mijn problemen met het overwerken. Ik bedoelde eigenlijk te zeggen dat ik de waardering mis van mijn leidinggevende (de knorrige man waarmee ik het nog wel eens te stellen heb gehad in het begin, weten jullie nog?). Ik heb inmiddels het gevoel dat ik harder ren voor zijn zaak dan hij zelf. En dan is hij nog steeds kritisch op het geleverde werk, terwijl ik echt lang bezig geweest ben om het zo goed mogelijk af te leveren aan de klant, zonder ondersteuning.

Hij/ze weten het. Iedereen weet het en mijn leidinggevende zegt dan wel eens: je hebt het eigenlijk te druk. Maar daar blijft het dan bij. Het werk inhoudelijk is fantastisch, maar er rust veel op mij, zeg maar. Ik heb het wel eens aangegeven, maar het is , zoals je zegt, mijn keuze om over te werken. Iets drijft mij om het steeds te doen, terwijl het mijn goed recht is om weg te gaan na mijn contracturen te hebben gemaakt in een week. Er zal zeker een overtuiging achter zitten die me het laat doen, evenals de reden dat ik zo in de emotie ga als er daarna nog steeds kritiek is. Ik ben nog een beetje aan het onderzoeken hoe dat bij mij werkt, want dan kan ik het hopelijk gaan doorbreken en mij minder opgejaagd en verplicht gaan voelen, dingen te doen die ik niet zou hoeven doen.

Mvm, ik herinner me dat het bij jou ook wel eens minder boterde tussen jou en je moeder (net als bij mij). Nu je vader ziek is, is dat nu anders? Als ik te nieuwsgierig ben moet je het zeggen hoor.

Tu1nhek, inderdaad weer een lang stuk, wat leuk om te lezen :hyper:
Ik ben heel erg blij met mijn huis, soms lijkt het nog steeds 'unreal', ook al woon ik er inmiddels al maanden. Dan valt het kwartje nog niet. Mijn eigen bezit en wat ben ik er trots op. Er moet nog mega veel gebeuren maar is ook al mega veel gebeurd. Het is mega knus aan het worden, en dat helemaal voor mezelf hebben, dat is natuurlijk genieten.

Het is wel leuk om steeds stukjes te doen en het dan steeds mooier te zien worden. Het tempo is er inmiddels aardig uit omdat ik fulltime werk en ook nog een stukje onderwijs heb om aan te werken, en het huishouden en schoonmaken van het gebeuren komt ook op mij neer (dat is dan weer het nadeel van alleen) maar stukje bij beetje :daisy: Ik moet er denk ik vooral geen deadline op zetten voor mezelf want die heb ik al genoeg. Ik merk wel dat ik erg op mijn tenen gelopen heb de laatste tijd en dat ik beter even moet dimmen. Ik probeer dat een beetje te doen en hoop weer bij te trekken, anders wordt het toch tijd voor drastischere maatregelen. Maar ik hoop dat ik het zelf oplossen kan.

Alle balletjes hooghouden is gewoon een flinke taak, merkt ik, maar ja ik wilde het zelf zo :A:

Nu ik op mezelf woon is het tussen mijn moeder en mij een stuk beter, vind ik zelf. Ze kan zich nu niet ergeren aan mijn traagheid met het aanpakken van klusjes :P

Ze lijkt me ook liefdevoller te behandelen, nu ze ziet dat ik alles alleen doe en soms zie ik zelfs bezorgdheid als ik er weer heel vermoeid uitzie o.i.d. Een soort van tekenen van liefde die eerder nogal meer naar mijn zusje leken te gaan lijken nu ook wel naar mij te gaan. Waarschijnlijk om het simpele feit dat ik meer in haar ideaalplaatje pas. Ik probeer er niet teveel naar te kijken omdat ik anders weer ga pleasen, ik moet mezelf goed blijven voorhouden dat ik mijn leven zo indeel als ik het wil en niet per sé zoals zij het wil. Als zij het ook leuk vindt is het een fijne bijkomstigheid maar het moet niet mijn motivatie zijn om het zo te doen. Dat gevaar ligt bij mij wel op de loer, merk ik.

Ik deel jouw zorgen over het ontwricht raken van de maatschappij heel erg, trouwens. Ik vind het ook heel spannend. Maar het blijft koffiedik kijken.

:nooo:
Wat fijn dat het nu beter gaat tussen jou en je moeder Prazo.

Hier zijn de verhoudingen allemaal wel erg opgeschud ook door de corona. Eigenlijk gaat het allemaal wel goed, iedereen waardeert elkaar opeens veel meer en de verstrengeling is ook minder omdat we elkaar gewoon minder kunnen zien nu...
Alle reacties Link kopieren
Prazo, ja ik vind het ook heel bijzonder dat onze relatie zo goed gaat terwijl we zo op elkaars lip zitten de hele tijd.

Dat stukje met je werk doet me denken aan het onderzoek van Brené Brown. Ze schrijft dat we in een nooit genoeg cultuur leven. Mag jij van jezelf stoppen als je contracturen erop zitten? Ook als het werk niet af is? (of naar jouw maatstaf niet goed genoeg?) Zo nee, welke overtuiging(en) zitten daar achter? Food for thought :)
martje55 schreef:
24-05-2020 15:37
Prazo, ja ik vind het ook heel bijzonder dat onze relatie zo goed gaat terwijl we zo op elkaars lip zitten de hele tijd.

Dat stukje met je werk doet me denken aan het onderzoek van Brené Brown. Ze schrijft dat we in een nooit genoeg cultuur leven. Mag jij van jezelf stoppen als je contracturen erop zitten? Ook als het werk niet af is? (of naar jouw maatstaf niet goed genoeg?) Zo nee, welke overtuiging(en) zitten daar achter? Food for thought :)
Ik heb ontdekt wat het is. Ik voel me onzichtbaar. Ik wil gezien en gehoord worden, en bevestiging krijgen dat ik besta, ertoe doe, meetel. Die kan ik krijgen binnen mijn bedrijf als ik mezelf push tot de allerbeste resultaten zodat er motivatie komt voor mijn collega’s en leidinggevenden om mij die bevestiging te geven. Die ik zo broodnodig heb, elke dag weer en steeds opnieuw.

Ja dat geeft me toch ook de nog lange weg weer die ik nog heb te bewandelen. Wel fijn dat ik het nu ontdekt lijk te hebben.
Alle reacties Link kopieren
Fijn inzicht Prazo!! Zien wat er in je gebeurt is een eerste stap en een hele grote stap.

Ik heb gisteren een topic geopend op Viva. Ik word er zo somber van: ik ben al weer tweeëneenhalve week ziek, afwisselend verhoging en koorts. En de huisarts kan niks vinden.
Er kwamen wel veel fijne reacties op mijn bericht. En ook een aantal goede tips.
Hi dames hoe gaat het met jullie?

Ik merk dat het hier momenteel even wat minder gaat, dus weer eens tijd om het topic door te lezen. Vaak geeft dat me alweer handvaten om dingen weer in een ander licht te zien, soms zakken bepaalde inzichten weer weg.

Waar ik momenteel tegenaan loop is toch weer de verstrengeling; meer willen / verwachten van mijn ouders dan wat zij kunnen waarmaken. Ik mis een stukje waardering en aandacht.

Hoe dit eigenlijk komt is omdat mijn zus momenteel hoogzwanger is en daardoor heeft ze het best moeilijk, zowel emotioneel als lichamelijk. Dus er is (terecht!) enorm veel aandacht voor haar, hulp voor haar etc. Maar tegelijkertijd confronteert mij dit er ook erg mee dat ik, toen mijn zoon de leefitjd had die mijn neefje nu heeft, en ik erge last had van psychische klachten (depressie, angst etc) heel weinig hulp heb gekregen vanuit mijn ouders. Dat mijn moeder soms erg hard voor mij was en vond dat ik me niet moest aanstellen, omdat mijn zoontje zo lief was. Terwijl hij exact hetzelfde gedrag had als mijn neefje nu. En nu is er allemaal medeleven en medelijden met mijn zus. Waarom kreeg IK dat destijds niet? Dat schuurt ergens toch wel.
Alle reacties Link kopieren
Ah mindervanmij, ik kan me goed voorstellen dat dat rot voelt. Weet je, voor de buitenwereld is het vaak veel makkelijker om om te gaan met fysieke klachten dan met psychische klachten. Zo'n zwangerschap is heel fysiek en waarschijnlijk voor je moeder ook goed in te voelen. En jouw depressie en angst niet.
Mijn ouders snappen ook maar weinig van wat ik voel en meemaak. Dat doet mij ook geregeld pijn.

Ik zit midden in een groot verander proces. In mei ben ik meer zorg voor de kinderen op mij gaan nemen. Voornamelijk omdat ik zag dat mijn ex-man er bijna aan onderdoor ging. Dit viel eigenlijk samen met versoepelingen in het corona beleid, waardoor ook een aantal hulptrajecten weer op gang kwamen. Daarnaast heb ik ontzettend lopen klooien met mijn hormonen. Dat alles bij elkaar heeft mij te veel energie gekost. Ik voelde dat ik mezelf de vernieling in aan het werken was.
Dus ik heb aan de bel getrokken, een week pauze in de zorg. En veel gesprekken met FACT gehad. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik geen co-ouderschap aankan op dit moment. En dat ik niet meer zorg op mij ga nemen ten koste van mijn eigen gezondheid. Dit heb ik zaterdag aan mijn ex-man verteld die nu ontzettend boos op mij is.
Dat klinkt heftig, zeg. Hebben jullie kinderen extra begeleiding nodig of is er een andere reden dat het voor jouw ex ook zo zwaar was? Knap van je dat je aan de bel hebt getrokken. Het lijkt me wel lastig om dan die dingen weer terug te moeten draaien, maar als jij eraan onderdoor gaat, werkt dat ook niet natuurlijk. Heel veel sterkte :hug:
Alle reacties Link kopieren
mindervanmij schreef:
13-07-2020 19:24
Dat klinkt heftig, zeg. Hebben jullie kinderen extra begeleiding nodig of is er een andere reden dat het voor jouw ex ook zo zwaar was? Knap van je dat je aan de bel hebt getrokken. Het lijkt me wel lastig om dan die dingen weer terug te moeten draaien, maar als jij eraan onderdoor gaat, werkt dat ook niet natuurlijk. Heel veel sterkte :hug:
Onze kinderen zijn denk ik iets meer high maintenance dan andere kinderen denk ik. Bij de jongste vermoed ik nog steeds autisme, de oudste heeft DCD, waarschijnlijk dyslexie en ik vermoed AD(H)D. Maar het is vooral ook zwaar voor mijn ex omdat hij al jaren met een verwaarloosde burn-out rond loopt. Tijdens de burn-out is hij ook ernstig ziek geworden (nu weer hersteld) en daarna heeft hij nooit meer een hulp traject opgepakt.
Ik heb er heel veel verdriet van dat de zorg zo zwaar voelt. Maar mijn kids hebben ook niks aan een mama die steeds loopt te huilen of dan weer ontploft :"-(
Ik hoop dat ik tegen het einde van de zomervakantie wat duidelijkheid heb samen met mijn ex-man welke zorg ik flexibel wel kan doen.
Hallo allemaal,

Ook ik meld weer even op dit topic. Voor mij ook wat bewogen tijden, met name omdat ik aanloop tegen problemen die toch ook te maken hebben met het missen van aandacht en waardering.

Mvm, ik herken zo wat je schrijft. Het kan zo vreselijk oneerlijk voelen als het leed van je zus wordt erkend en het leed van jou niet. Dat onderscheid tussen fysiek en emotioneel herken ik, maar ik maak ook wel mee dat mijn zus emotioneel meer zorg en erkenning krijgt dan ik. Ik ben van overtuiging dat mijn moeder en zus elkaar beter liggen en ze makkelijker communiceert met mijn zus want die is heel open. Ik sluit me meer af. Heb jij dat ook? Niet dat ik het een excuus vind, hoor.

Martje, volgens mij doe je het super en het is heel goed dat je aan de bel trekt. Zoals je zegt heeft niemand er wat aan als je eraan onderdoor gaat. Draait je ex al bij?

Ik merk zelf dat ik toch wel veruit het hardst werk en de meeste projecten trek op kantoor. Ik groei en ontwikkel en ik merk dat mijn leidinggevende amper oog heeft hiervoor. 2 andere collega’s krijgen vooral zijn betrokkenheid, lof en zij krijgen zijn hulp als het te druk is. Ik krijg geen betrokkenheid, geen hulp en al helemaal geen waardering. Onlangs ontdekte ik dat een toch wel veel minder goed opgeleide medewerker en in veel mindere mate zelfstandige medewerker veel meer betaald kreeg dan ik, dus ik vroeg om een loonsverhoging. Ik zit ook te laag nu in de loonschalen voor wat ik allemaal doe. Ik gaf aan dat ik meende hoger te moeten en het dan meer in verhouding is met de arbeid. Toen werden er allemaal excuses aangehaald waarom het niet kon (zelfs tot aan: de cao is hier niet goed bruikbaar op dit kantoor) en toen was het daarmee weer afgedaan. Zo van ga nu maar weer aan je werk, ik verwacht deze prestaties van je zonder je ervoor te belonen.

Ik voel me heel erg alleen en ook niet gezien, wat ik achter de schermen allemaal doe (vol toewijding) blijft onopgemerkt en mijn breedsprakige collega’s krijgen bij elke scheet een waardering (in woorden, bonussen of loonsverhoging). Ik voel me diep gekwetst en mijn motivatie is weg.

Ik zit me af te vragen waarom zij wel en ik niet.
Echt goed hoor dat je aan de bel hebt getrokken, Martje.

@prazo: fijn om ook weer even wat van jou te horen. Wel vervelend dat je leidinggevende zo weinig oog heeft voor je :purple:


Wat je zegt van dat afsluiten, daar heb ik dan weer niet zo'n last van. Het is meer dat ik het gevoel heb dat het gewoon niet echt serieus wordt genomen. Mijn ouders zijn sowieso zo dat ze, als ze iets niet kennen, dat gelijk raar vinden. Echt verdiepen in iets nieuws wat ze niet kennen doen ze niet. Dus alleen dingen die ze zelf hebben meegemaakt of toevallig al eens eerder zijn tegengekomen, dat is echt en de moeite waard.

Soms heb ik gewoon zin om te zeggen: beseffen jullie je wel dat PMDD net zo goed dodelijk kan zijn als kanker of een andere lichamelijke ziekte? Dat besef is er bij hen geloof ik niet. Terwijl 30% van de vrouwen met mijn aandoening een zelfmoordpoging doen, dus het is gewoon echt een serieuze aandoening.

Gelukkig gaat het hier qua PMDD nu wel een stuk beter, maar juist door de huidige situatie met mijn zus komen bij mij ook wel weer veel dingen naar boven uit de tijd dat het niet goed met mij ging.
mindervanmij schreef:
18-07-2020 08:22
Echt goed hoor dat je aan de bel hebt getrokken, Martje.

@prazo: fijn om ook weer even wat van jou te horen. Wel vervelend dat je leidinggevende zo weinig oog heeft voor je :purple:


Wat je zegt van dat afsluiten, daar heb ik dan weer niet zo'n last van. Het is meer dat ik het gevoel heb dat het gewoon niet echt serieus wordt genomen. Mijn ouders zijn sowieso zo dat ze, als ze iets niet kennen, dat gelijk raar vinden. Echt verdiepen in iets nieuws wat ze niet kennen doen ze niet. Dus alleen dingen die ze zelf hebben meegemaakt of toevallig al eens eerder zijn tegengekomen, dat is echt en de moeite waard.

Soms heb ik gewoon zin om te zeggen: beseffen jullie je wel dat PMDD net zo goed dodelijk kan zijn als kanker of een andere lichamelijke ziekte? Dat besef is er bij hen geloof ik niet. Terwijl 30% van de vrouwen met mijn aandoening een zelfmoordpoging doen, dus het is gewoon echt een serieuze aandoening.

Gelukkig gaat het hier qua PMDD nu wel een stuk beter, maar juist door de huidige situatie met mijn zus komen bij mij ook wel weer veel dingen naar boven uit de tijd dat het niet goed met mij ging.
Ik herken het zo, dat het eerst kanker moet zijn voor het erkend kan worden als iets ergs. Ik kan me daar ook boos om maken.

Ik hoop dat c’estlavie en tuinhek ook weer eens langskomen hier? Hopelijk vergaat het jullie goed in elk geval. Ik ben nu even vrij (gelukkig) maar wel met een enorm zuur en dubbel gevoel de vakantie in gegaan.
Alle reacties Link kopieren
Hallo allemaal! Ik schrijf ook graag mee hier. Ik loop al een paar jaar met angsten mede begonnen omdat mijn vader suïcidaal depressief werd en nog steeds is en mijn moeder hier kort na een hartinfarct kreeg. Ik was 18 toen dit begon inclusief dus de angsten. Binnen het GGZ van het kastje naar de muur gestuurd. Eerst basis GGZ en toen na 10 sessies naar de specialistische GGZ. Deze meneer vroeg zich af waarom ik was doorgestuurd. Angst was maar angst, gewoon doen en niet zo aanstellen. Met tranen vertrokken uit ons eerste gesprek en nooit meer terug gegaan.

Na twee jaar nog steeds lopende met klachten ondanks het altijd doen en doorzetten weer naar het basis GGZ en na wat gesprekken weer doorgestuurd naar de specialistische GGZ. Die stuurde me weer door naar groepstherapie voor emotie regulatie ondanks dat dat totaal niet bij mijn klachten aansloot maar ik vertrouwde de behandelaar maar. Toch na een halfjaar niet van de angsten af, weer na doorgestuurd naar de basis GGZ en toen weer naar specialistisch. Goed, ik ben dus al aardig lang bezig.

Ik voelde me vanaf vorige maand depressief worden en wanhopig. Het gevoel dat het nooit meer beter ging worden en mijn psycholoog stelde ITH voor. Erg heftig vond ik dat, hoe helpt dat me nou weer verder. Goed bedoeld uiteraard, ze maakte zich zorgen. Nu vandaag eindelijk een goed gesprek gehad met mijn psycholoog gehad. Cognitieve gedragstherapie werkt gewoon niet voor mij en het zit waarschijnlijk veel dieper. De angsten zijn een uiting en niet de core problem. Eindelijk voel ik me gehoord. Schematherapie it is. Ik moet nog wel even wachten voor ik echt het behandeltraject in kan gaan door vakanties en mijn eigen psycholoog gaat weg dus iemand anders moet dit oppakken met mij. Ik weet nog niet precies wanneer dit is maar maandag hoor ik meer. Waarschijnlijk kan ik over een maand aan de slag.

Eindelijk voel ik weer hoop. Dat er toch nog mogelijkheden zijn. Ik ben niet uitbehandeld en opgegeven. Wel is er heel veel fout gegaan tijdens mijn complete traject binnen het GGZ. In het begin al gelijk een psycholoog die vergat me op een wachtlijst te zetten. Maanden voor niks gewacht. Na de groepstherapie verkeerd doorgestuurd. Een psycholoog die maanden wachtte met me überhaupt doorsturen omdat ze het druk had. Mijn vertrouwen in het GGZ is dus aardig beschadigd vandaar ook het verlies van mijn hoop. Nu zie ik toch eindelijk een lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel. Oh jongens wat hoop ik toch dat dit hetgeen gaat zijn wat me verder helpt. Ik schrijf dus graag mee en ben erg benieuwd naar jullie inzichten/verhalen. Je kan wellicht merken dat ik er zin in heb. :cheer:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven