Schema therapie kletspraat

31-10-2018 09:32 1693 berichten
Omdat er hier toch wel een flink aantal dames zijn die:
- Schematherapie volgen
- Van plan zijn schematherapie te gaan volgen
- Schematherapie hebben gevolgd

Leek het me leuk om hierover met elkaar te kletsen. Wat je meemaakt, hebt geleerd, waar je tegenaan loopt... Wie weet kunnen we dingen bij elkaar herkennen of tips met elkaar uitwisselen.

Over mezelf:
Ik volg groepsschematherapie. Ben hier nu iets meer dan een half jaar mee bezig en tot nu toe met goed resultaat, maar elke keer als ik iets oplos komt er wel weer iets anders naar boven. Maar ik ga door tot ik het gevoel heb dat ik er echt klaar mee ben.
Prazo36 schreef:
15-08-2020 13:19
Wat naar dat je je zo voelt. Weet je man dat je er zo doorheen zit?


Inmiddels wel ja. Hij reageerde eerst heel boos en zei dat ik zo kapot was dat ik toch niet meer te repareren ben. Later had hij daar weer spijt van. Maar hij heeft het wel gezegd... We zijn allebei extreem moe van het warme weer van de afgelopen daagen en zoonlief die elke ochtend om 6 uur opstaat, dus ik denk dat het daar ook mee samenhangt...
mindervanmij schreef:
15-08-2020 13:55
Inmiddels wel ja. Hij reageerde eerst heel boos en zei dat ik zo kapot was dat ik toch niet meer te repareren ben. Later had hij daar weer spijt van. Maar hij heeft het wel gezegd... We zijn allebei extreem moe van het warme weer van de afgelopen daagen en zoonlief die elke ochtend om 6 uur opstaat, dus ik denk dat het daar ook mee samenhangt...
Auch..

Zou goed kunnen dat het met het weer samenhangt, ik stuit ook geregeld op korte lonten en merk dat ik er zelf soms ook een heb.

Wel een extreem beroerde opmerking om te maken als partner. Net of je ervoor kiest.
Ja, nogal. En ik voel me al gewoon zo kut. Heb echt het gevoel dat iedereen net zo goed of misschien wel beter af is zonder mij. :purple: Die opmerking van mijn man heeft dat wel erger gemaakt. Ik voel me enorm ongewenst en ongeliefd op het moment.

Mijn man ligt nu te slapen, die is ook helemaal op. Denk dat we daar allebei last van hebben door de warmte en bij mij speelt ook nog mee dat ik echt al weken moe ben en eigenlijk nogal opgebrand van het hele corona gebeuren....

Ik weet het gewoon allemaal even niet meer hoor wat ik er nog aan kan doen.
mindervanmij schreef:
15-08-2020 16:50
Ja, nogal. En ik voel me al gewoon zo kut. Heb echt het gevoel dat iedereen net zo goed of misschien wel beter af is zonder mij. :purple: Die opmerking van mijn man heeft dat wel erger gemaakt. Ik voel me enorm ongewenst en ongeliefd op het moment.

Mijn man ligt nu te slapen, die is ook helemaal op. Denk dat we daar allebei last van hebben door de warmte en bij mij speelt ook nog mee dat ik echt al weken moe ben en eigenlijk nogal opgebrand van het hele corona gebeuren....

Ik weet het gewoon allemaal even niet meer hoor wat ik er nog aan kan doen.
Ja dat snap ik heel goed zo zou ik me wrs ook voelen na zo een opmerking.

Maar je bent het zeker waard om liefde en een luisterend oor te krijgen. Ik gun je dat ook.

Misschien is hierover praten na de hittegolf verstandig omdat jullie er nu toch niet uitkomen.

Ik ben het ook echt zat hoor, ik heb nergens meer zin in. Vooral het huis koelt maar niet af.
Hier koelt het ook amper af. Maar mijn man heeft net wel even geslapen en ik merkte nu wel dat hij wat meer een luisterend oor had en dat we ook even een wat serieuzer gesprek hebben gehad. En hij heeft ook zijn excuses aangeboden voor die opmerking.

Het is ook gewoon vervelend. De afgelopen periode was gewoon voor ons beiden erg intensief, voor man vanwege het thuis werken, voor mezelf vanwege 10 weken thuisonderwijs en daarna nog eens de vakantie. Beiden zijn we erg moe, zowel van de lange termijn dingen als op korte termijn dus...

Ik ben blij dat we het toch even hebben uitgepraat en hopelijk kunnen we nu een beetje de positieve weg ingeslagen houden....
mindervanmij schreef:
15-08-2020 17:39
Hier koelt het ook amper af. Maar mijn man heeft net wel even geslapen en ik merkte nu wel dat hij wat meer een luisterend oor had en dat we ook even een wat serieuzer gesprek hebben gehad. En hij heeft ook zijn excuses aangeboden voor die opmerking.

Het is ook gewoon vervelend. De afgelopen periode was gewoon voor ons beiden erg intensief, voor man vanwege het thuis werken, voor mezelf vanwege 10 weken thuisonderwijs en daarna nog eens de vakantie. Beiden zijn we erg moe, zowel van de lange termijn dingen als op korte termijn dus...

Ik ben blij dat we het toch even hebben uitgepraat en hopelijk kunnen we nu een beetje de positieve weg ingeslagen houden....
Oh fijn, ik hoop het ook voor je!
Alle reacties Link kopieren
Ow mindervanmij, wat een gemene opmerking van je man! Ik wil je ook toesturen dat jij goed bent zoals je bent. Ik hoop dat hierna een boel positieve ervaringen komen. Dat is vaak wel nodig om de balans weer goed te krijgen.

Bij ons hangt de klamboe sinds 2 nachten. En met de buitendeur de hele nacht open is het goed te doen in huis.
Nu ben ik een stuk uitgeruster en heb minder last van negatieve gedachten.

Ik heb vandaag een fijn gesprek gehad met mijn moeder. Ze begreep nu beter waarom ik de keuze heb gemaakt om minder te zorgen voor de kinderen. En van mijn stiefvader heb ik zelfs excuses gekregen, heel bijzonder.
Alle reacties Link kopieren
Mindervanmij, wat een vervelende opmerking. Ik denk dat dit inderdaad wel te maken kan hebben met de hitte en de intensieve tijd. Ik ben zelf ook een stuk chagrijniger naar mijn vriend toe nu het zo warm is. Ik hoop dat je de opmerking een beetje van je af kan laten glijden.

Ik heb vorige week mijn 'resultaten' terug gekregen van mijn psycholoog aan de hand van een paar vragenlijsten die ik in moest vullen. Ik kreeg wat informatie over modi maar nog niet echt zodanig dat ik kan zeggen nou ik begrijp het. Ik ben in ieder geval nu wel aangemeld voor de groep schematherapie. Hopelijk hoor ik a.s woensdag na 3,5 week dan eindelijk hoe lang de wachtlijst is. Ik vind het nog steeds gek dat ze dat niet zomaar kunnen zien, maar goed. Laat ik daar maar niet weer helemaal over losgaan. :biggrin:

Bij mij kwam eruit dat alles redelijk 'stabiel' was op de veeleisende ouder en het blije kind na. De veeleisende ouder was erg hoog en het blije kind was juist heel erg laag. Ik weet er verder nog niet veel over wat betreft wat dat dan betekent. Ik denk dat ik hier zelf nog wel wat meer over moet opzoeken. Mijn psycholoog wilde het nu eigenlijk laten totdat ik aan die groep mee doe want anders doet ze het 'dubbel'. Ik weet niet zo goed wat ik daarvan moet vinden maar goed. Trust the therapist, I guess. Ik ging het liefst gisteren er nog mee aan de slag.
Ja, het was inderdaad een heel nare en stomme opmerking van hem. Hij heeft de afgelopen dagen zeker 10 keer zijn Excuses er voor aangeboden. Hij voelt zich zo rot dat hij zoiets heeft gezegd als hij moe is. Helaas is dat iets wat gewoon bij hem past, als hij moe is dan heeft hij wel vaker rare dingen gezegd, vandaar dat ik ook wel kan relativeren dat hij dit niet echt meent, het is gewoon een vervelende eigenschap van hem. Net als dat ik als ik hormonaal ben soms wel eens dingen Heb gezegd die ik niet meen, Dus wat dat betreft zijn we allebei wel vergevingsgezind naar elkaar op dit gebied.

De afgelopen nacht hebben we wat beter geslapen hebt gelijk. Ondanks dat ik me niet geweldig voel, voel ik me wel veel beter dan een paar dagen geleden. De kritische ouder is weer even een beetje op de achtergrond.
Hoi allemaal,

@mvm, fijn dat het weer wat rustiger is bij jullie. Ik denk dat de onrustige tijd, warmte en slaaptekort echt wel kan meespelen. Ik denk dat bijna iedereen van dit soort momenten heeft de laatste tijd. Momenten waarop alles bij elkaar komt en je je gewoon niet fijn voelt. Klinkt alsof je man het ook echt niet meende en het in zijn frustratie eruit floepte. Toen ik je eerste post last dacht ik 'klinkt alsof je even rust nodig hebt' - althans, ik herkende wat er met mij aan de hand is als het voelt zoals je omschreef. Als ik echt diep in de schema's/overtuigingen zit dan weet ik eigenlijk dat ik op dat moment niet op mijn gedachten kan vertrouwen en dat ik eigenlijk echt even rust moet nemen en de lat lager leggen, hoewel dat op die momenten voelt als het laatste wat ik zou moeten doen of wat ik kán doen. Een paar dagen daarvoor schreef je ook over hardnekkige schema's, daar zou ik nog op terugkomen. Dus....niet aardig van je man wat hij eruit floepte, maar misschien toch wel een parallel te trekken met hoe je je voelde en alle oplopende stress. Mijn man en ik hadden ook een botsing die al een paar dagen aan het broeien was een paar dagen terug. Kwam ook door de omstandigheden en de warmte en het slecht slapen bij elkaar. Bij ons ook uit eindelijk tot een goed en verbindend gesprek geleid. Hoe gaat het met je schema's nu waar je laatst over schreef, dat hoe hard je ook werkt ze weer terugkomen en je soms denkt 'houdt het nooit op!?' Ik herken dat ook wel van sommige periodes. Zelf vind ik dat het gewoon élke dag werken is en ik vind wel echt dat het met tijd minder wordt. Ik denk dat er altijd wel momenten zullen zijn waarop het heftig kan zijn, maar dat is denk ik ook echt menselijk. Diep in mijn schema's/overtuigingen zitten is voor mij wel echt een signaal dat ik ergens aan voorbij ben gegaan, of dat ik niet mijn behoeftes onder ogen aan het zien ben. Ik vind dat het boek Rising Strong van Brené Brown hier ook wel op inspeelt, had jij die nou gelezen? Anders een boekentip.

@Donut, nou gelukkig ben je in ieder geval goed aangemeld nu. Klinkt alsof je inderdaad liever gister dan vandaag alles al had opgelost, logisch ook! Ik herken het ook wel...mijn ervaring is wel dat je het moet laten bezinken. Je kan het niet pushen of forceren, het voelen is belangrijker dan het 'snappen hoe het werkt'. Je kan het heel lang begrijpen, maar het voelen gaat je meer opleveren en daar moet je nu eenmaal de tijd voor nemen, dingen laten bezinken. Misschien ziet 'ermee aan de slag gaan' uit eindelijk heel anders eruit dan je nu denkt. Ik weet hoe urgent het kan voelen. Ik hoop dat je met tijd meer vertrouwen zal krijgen en dat alles een beetje gaat lopen met je therapie. Al is het ook heel normaal om midden in de therapie het idee te hebben dat je geen idee hebt waar je mee bezig bent of dat het niet opschiet of je terug bij af bent. Ga je nog met de IHT verder of is dat niet meer nodig?

@martje, goed bericht! Fijn dat je iets uitgeruster bent, dat scheelt inderdaad wat betreft negatieve gedachten. En fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je moeder en stiefvader! Heb je enig idee wat eraan heeft bijgedragen dat jullie toch nog een goed gesprek hadden?

@prazo, leuk dat je ook gaat oefenen met het tegenovergestelde doen. Ik ben benieuwd hoe het voor je is! Ik heb het vandaag nog gedaan. Ik herken zo erg wat je schrijft over je eigen ideeën over jezelf overal bevestigt zien. Ik weet dat het sowieso zo werkt, maar het verbaast mij nog steeds hoe echt mijn overtuigingen soms kunnen voelen en hoe dat echt, écht niet strookt met de realiteit. Eigenlijk is dat ook heel pijnlijk. En ik heb over de jaren echt genoeg bewijs verzameld om te kunnen beredeneren dat mijn gedachten niet altijd de waarheid zijn, maar toch.....het gevoel kan soms nog steeds zo sterk zijn. Ik vind wel dat het met ervaring beter te doen is, ik durf nu meer erop te vertrouwen dat mijn negatieve gedachten niet de waarheid zijn en misschien zelfs verre van ook al voelt het op dat moment wel heel erg zo (bijv. dat iemand mij verschrikkelijk vindt terwijl ze mij eigenlijk heel leuk vinden - ik noem maar wat). Ik vind ook dat het een beetje een sneeuwbal effect heeft. Want als je eenmaal weet waar je overtuigingen toe in staat zijn en dat het zo haaks op de werkelijkheid kan staan ga je steeds sterker worden in er niet naar luisteren. Je hoeft niet voor élke gedachte het tegenbewijs duizend keer te verzamelen, als je eenmaal doorhebt hoe het werkt kan je op de theorie vertrouwen. En je verandert zelf hierdoor ook waardoor hoe je jezelf benadert in het algemeen verandert. Althans, ik schrijf nu steeds 'je', zo heeft het voor mij gewerkt bedoel ik. En dat terwijl ik jaren en jaren me eigenlijk overgeleverd heb gevoeld aan mijn negatieve overtuigingen en de negatieve gevoelens die daarmee gepaard gingen, juist omdat het zo vanzelfsprekend was en zo als de waarheid voelde. Ik wist niet dat ik er zelf zo veel invloed op kon hebben. Goed dat je het spannend vindt, dan weet je dat je iets nieuws aan het doen bent (en dus uit het bekende (vertrouwde?) patroon aan het stappen bent. Het moet ook spannend voelen, het is een risico dat je neemt. 'Wat als ik wél een egoïstische profiteur ben?' Blijf ademhalen! :hug:

Hier gaat het wel oké. Wat pittige dagen gehad alles bij elkaar....maar niks extreems. Het gaat gewoon heel goed, ik ben alleen veel aan het voelen en denken...soms vermoeiend, soms emotioneel, maar het hoort er ook wel bij, bij een volgende stap, bij weer nieuwe dingen aangaan. Ik probeer goed te observeren wat ik voel en me niet gigantisch te laten overspoelen, of in ieder geval te zien dat ik overspoeld ben, maar dat dat dus niet betekent dat ik machteloos ben. Nouja...duidelijk verhaal weer :sarcastic:
Na hoeveel tijd in therapie hadden jullie het gevoel dat je de modi onder controle had, en bestaat dat überhaupt?

Ik lees zoveel mooie dingen, goede tips naar elkaar en verdiepende vragen. Dan heb ik het gevoel dat jullie al veel verder zijn dan ik, maar dan lees ik een paar pagina's later toch weer over 'struggles'. Blijft dat dan zo, ook als je al heel veel kennis en ervaring hebt opgedaan?

Alles bij elkaar krijg ik nu ongeveer een jaar schematherapie, eerst in een groep en nu individueel. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik klaar ben. We hebben heel veel verdriet doorgewerkt en ik begin vrede te krijgen met mijn verhaal.
Daardoor krijg ik het gevoel dat therapie niet meer nodig is, of misschien dat ik er geen recht meer op heb. Het is nu veel herhaling. Valkuilen waar ik in blijf stappen, waarvan ik me best bewust ben en kan relativeren. Kindpijn die soms weer voelbaar is, maar niet erg genoeg voor een imaginatie. Ik denk dat ik niet meer hard genoeg werk, of dat het meeste werk gedaan is. Denken jullie dat dan de koek op is, en dat ik nu mijn einddoel heb bereikt?

Of is dit pas het begin van de genezing zeg maar? Ik start binnenkort met een IPS traject om weer aan het werk te gaan. Dat duurt 2-3 jaar en hoewel ik er als een berg tegenop zie en mega bang ben wat dat teweeg gaat brengen denk ik in dezelfde gedachtestroom "Maar wat ga je die 2 jaar nog in therapie doen dan, weer hetzelfde bespreken?"

Wanneer wist jij dat je klaar was met therapie?
@Tuinhek: ik denk dat ik zeker aan mijn eigen behoeftes voorbij ben gegaan, en eigenlijk al té lang. Dat begon al toen de scholen dicht gingen en ik voor mijn gevoel geen rust kon pakken. Toen vervolgens ben ik maar door blijven denderen, niet echt stilstaand bij mijn eigen behoefte aan gewoon even niks doen.

Toen werd het zo warm en kon ik echt al die ballen opeens niet meer in de lucht houden. Ik heb het toen opeens echt helemaal opgegeven. De was werd niet meer gedaan, er is ruim een week lang niet gezond gegeten, niet gesport, zelfs niet eens gekookt.... En toen kwamen natuurlijk die veeleisende en kritische ouder weer naar boven. :roll: Ik voelde me dik, dom, lelijk etc. :roll:

Het huishouden weer onder controle krijgen lukt nog steeds niet, het is 1 grote zooi hier binnen, ik schaam me er echt rot voor dat het zo ver is gekomen, maar ik had de afgelopen weken echt even een soort van depressieve episode. Waarschijnlijk omdat ik te lang ben doorgegaan zonder stil te staan bij mijn eigen gevoel en behoeftes inderdaad, dat is spot on. Hopelijk herken ik het volgende keer eerder.

@Dafthesia: mijn ervaring is dat er steeds weer nieuwe situaties op je pad komen, je kan wel leren hoe je schema's en modi werken maar dat betekent niet dat ze daarna niet meer naar boven komen. Het kan wel handvaten geven om ermee om te gaan en daardoor wordt het meestal beter behapbaar...
Alle reacties Link kopieren
@mindervanmij, herkenbaar dit hoor. Ik denk dat je zeker niet moet onderschatten hoe erg die warmte heeft uitgemaakt voor je mentale gezondheid. Ik ben ook compleet in kluizenaar modus gegaan tijdens de hittegolf. Boodschappen doen was te zwaar, de afwas stond er soms dagen, slapen ging amper en ik voelde me ook echt somber. Nu dat het aan het afkoelen is voel ik gewoon dat ik langzaam aan me beter voel. Ik heb vandaag alle kleine dingetjes in het huishouden alweer gedaan. Ik ben er nog niet helemaal uit hoor maar die hittegolf had op mij in ieder geval een heel groot effect mentaal. Ook energie-wise trouwens. Neem het jezelf niet te veel kwalijk. Dat probeer ik ook te doen, lastig is dat altijd weer he.
Hier ook wel wat positief, nu ik mezelf meer ruimte geef en op tijd naar huis ga heb ik de energie om savonds nog een huishoudelijk klusje erbij te nemen, zodat niet alles op het weekend neerkomt. Dat is wel een prettig gevoel. En mijn leidinggevende kwam terug op mijn verzoek tot opschaling, hij was het ermee eens maar voor de vakantie erg humeurig gaf hij toe. Dus ik mag niet klagen, allemaal positieve dingen. Ik had niet verwacht dat lg erop ging terugkomen uitsichzelf. dat is voor mij ook weer een bewijs dat ik niet lui gevonden wordt anders werd ik zeker niet opgehoogd.
Fijn zeg, Prazo, dat hij er op terugkwam. En ook heeft toegegeven dat ie chagrijnig was. Dan kun je het ook beter voor jezelf loslaten hoop ik?

Ik heb goed nagedacht over het niet naar mijn eigen behoeftes luisteren en heb vandaag besloten om dat even wat meer te doen. Wat wel betekent dat ik (voor mijn gevoel) een hoop mensen teleurstel, namelijk: mijn man, mijn zoon en mijn beste vriendin omdat ik net heb gezegd dat ik vandaag even niet meega met een uitstapje. En nogmaals mijn zoon, zijn beste vriendje en de moeder van zijn beste vriendje omdat ik daar ook tegen heb gezegd dat ik mrogen niet meega ergens heen.

Ik denk dat ik mijn agenda ook gewoon veel te vol had gepland en nu loop ik er dan tegenaan dat ik het niet allemaal kan bolwerken en dan krijg ik daar dus paniekaanvallen van, echt heel vervelend :purple:
@daftehestia, ik weet niet of er een 'eindpunt' is. Ik ben om verschillende redenen gestopt, terwijl ik nog genoeg zou kunnen bespreken in therapie. Er is altijd wat te bespreken. Ik ken genoeg mensen die bij een psycholoog lopen (eerder of later in hun leven), gewoon omdat ze er aan toe zijn om dingen te bespreken met iemand, omdat ze daar behoefte aan hebben, dingen willen onderzoeken of uitzoeken. Mensen die prima functioneren. Je zult heel je leven je kwetsbaarheden en gevoeligheden met je meenemen, dat is menselijk en niet per se 'ziek'. Mensen zijn emotionele wezens, je zult blijven voelen, je zult pijn en verdriet en boosheid blijven hebben, maar hopelijk ook liefde, geluk en verbinding. Moet je dan in therapie? Dat ligt eraan hoe leefbaar het is denk ik. [verwijderd ivm herkenbaarheid] Een 'normaal leven' betekent niet je altijd rustig en gelukkig voelen, je rot en boos en verdrietig en soms wanhopig voelen is ook 'normaal leven'. Je bent dan niet 'kapot'. Bespreek het anders met je therapeut. Ik denk dat het allebei is, van wat je zegt, als je klaar bent met je therapie is dit zowel een eindpunt als een beginpunt. Er begint een nieuwe fase na therapie. Mooi om te lezen hoe veel je al bereikt hebt!

@mvm, zou het wat zijn om nu even de lat heel laag te leggen en met jezelf af te spreken dat je die kritische ouder opsluit in een kelder ergens? Of beter nog, van het dak duwt? Hoe weinig je ook gedaan krijgt, dat je dan toch jezelf compassievol gaat benaderen? Dat helpt mij eigenlijk (bijna) altijd wel (tenzij ik dus stiekem toch een oordeel er op na hou) terwijl mijn hoofd op die momenten eerder zegt 'wat denk je wel niet, tuurlijk kan je de lat lager leggen, maar sommige dingen moeten nou eenmaal gebeuren, zo moeilijk is het toch niet?' enz. enz. enz. En toch....meestal gaat het sneller beter als ik mezelf wat meer ruimte geef en compassievol benaderen dan wanneer ik mezelf maar blijf veroordelen. En dan komt de energie snel(ler) terug. Voor nu zou ik zeggen, het geeft niet dat het 'zo ver' is gekomen, het zegt niks over je waarde als mens. Jij bent oké, misschien kan je vandaag 1 taakje doen en dan verder kijken. En dan zie je morgen wel weer. Wat is haalbaar voor vandaag? Oh....ik lees nu je laatste bericht en je bent al bezig ;-D succes, ik hoop dat door tijdelijk wat rust in te bouwen en je bewust te zijn van je behoeftes je weer wat energie krijgt.

@donut, fijn dat je energie weer wat toeneemt! Beter hè dat het wat koeler wordt. En ik vind het zelf altijd wel gek dat wanneer je er middenin zit het lastig in te schatten is wat iets met je doet. Maar achteraf, als het wat beter gaat, je veel makkelijker kan zien 'oohh, dat kostte me denk ik toch best wat energie!'

@prazo, wauw, goede berichten!!! Schrijf je deze ervaringen ook wel eens op zodat je erop terug kan kijken in tijden wanneer de negatieve overtuigingen heel sterk zijn?
anoniem_365339 wijzigde dit bericht op 11-02-2021 18:26
19.04% gewijzigd
ja klopt, ik probeer de lat wat lager te leggen op sociaal gebied en wat hoger op huishoudelijk gebied. De manier waarop ik echt elke dag leuke dingen had gepland kwam gewoon ten nadele van de dingen die moeten gebeuren (opruimen, schoonmaken etc.) Ik kom eigenlijk letterlijk nu tot die conclusie dat ik blijkbaar ook qua leuke dingen doen de lat te hoog kan leggen o_o
Alle reacties Link kopieren
Dacht ik vandaag toch eindelijk na een maand te horen te krijgen wat de groep voor schematherapie in houd en hoe lang de wachtlijst is, belt mijn behandelaar af. De afspraak wordt verzet. Ik kan hier zo pisnijdig om worden. Hoe kan het dat ik al meer dan 4 weken moet wachten op gewoon basisinformatie. Ik sta nu in principe aangemeld voor iets en ik heb geen idee wat het is of wanneer het plaats zal vinden. Adem in adem uit. Nou ik heb gevraagd of ze mij alsnog deze informatie wil mailen aangezien ik er erg onrustig van wordt dat ik dit allemaal dus niet weet. Hopelijk leest ze dit nog. Zo niet dan wordt het toch weer wachten.

Ik vind het helemaal naar omdat ik dus ook moet beslissen wanneer ik aan de antidepressiva ga beginnen en dat is waarschijnlijk a.s maandag. Ik wil dan ook gewoon weten dat ik binnen 'zoveel' weken aan de therapie kan beginnen en niet dat dat dan zo rauw op mijn dak valt in die opbouwperiode. Maar goed het blijft blijkbaar erg lastig de interne communicatie binnen het GGZ. Ik ben echt blij dat de IHT ook bij mij loopt nu zodat ik in ieder geval iets heb om op terug te vallen en waar ik mijn vragen aan kan stellen want aan mijn behandelaar heb ik nu vrijwel niks.
Ik heb de reacties op mijn vraag gelezen, dank jullie wel daarvoor! Omdat ik niet meer ruimte in wil nemen in dit topic verwerk ik het in stilte ;)
Daftehestia schreef:
19-08-2020 18:43
Ik heb de reacties op mijn vraag gelezen, dank jullie wel daarvoor! Omdat ik niet meer ruimte in wil nemen in dit topic verwerk ik het in stilte ;)

Je mag gewoon ruimte innemen hoor. Dat is ook een thema waar ik erg mee heb geworsteld en veel over heb geleerd bij schema-therapie. Voorheen dacht ik altijd: anderen hebben het erger dus mag ik geen ruimte innemen. Maar iedereen is het waard om ruimte in te nemen, ook jij. Dus neem zoveel ruimte als je wilt :hug:
@Daftehestia, misschien zou het een goede oefening zijn om hier de ruimte te nemen waar je eigenlijk echt behoefte aan hebt (wat dat ook is...) ondanks mogelijke gedachten of overtuigingen daarover. Zonder bevestiging, maar gewoon omdat het jouw behoefte is.

Vergelijkbaar is dat we hier ooit de afspraak gemaakt dat je geen 'sorry' mag typen voor wat je post. Geen verontschuldigingen voor zogenaamde 'egoposts', voor niet genoeg reageren op anderen enz. enz. enz.

Durf je gewoon te doen wat je echte behoefte is, zonder dat daar iets tegenover staat? Er gewoon te zijn zoals je nu bent met alles wat er is?
Ik denk dat dit een heel leerzame oefening is. Want ruimte in durven nemen komt in zoveel situaties terug....

Net 5 minuten geleden bijvoorbeeld nog: mijn zus nodigde me uit op de koffie, hartstikke leuk, maar ik zit nog steeds met het achterstallige huishouden. Neem ik dan ruimte voor mijn eigen behoefte (een opgeruimder huis) of ga ik toch naar mijn zus toe? (Waar ik overigens ook behoefte aan heb!)

Ik heb er wel even over na moeten denken, maar het rommelige huis geeft me veel meer stress dan even nee zeggen tegen mijn zus. En ze begreep het trouwens prima gelukkig
Alle reacties Link kopieren
mindervanmij schreef:
18-08-2020 14:44
ja klopt, ik probeer de lat wat lager te leggen op sociaal gebied en wat hoger op huishoudelijk gebied. De manier waarop ik echt elke dag leuke dingen had gepland kwam gewoon ten nadele van de dingen die moeten gebeuren (opruimen, schoonmaken etc.) Ik kom eigenlijk letterlijk nu tot die conclusie dat ik blijkbaar ook qua leuke dingen doen de lat te hoog kan leggen o_o
Mindervanmij, ja dat heb ik ook moeten leren! Ik vind een dagje museum of naar de bioscoop of de sauna heel erg leuk. Maar als ik er niet voldoende rust tussendoor plan dan ga ik flink over grenzen heen. Dat vind ik nog steeds moeilijk en verdrietig.
Een voorbeeld. Mijn oudste is bezig met zwemdiploma B. Hij heeft aangegeven dat hij graag wil dat ik hem naar zwemles breng. Maar met alles wat al in de agenda staat, kan ik het niet erbij doen. Ik ben dan héél verdrietig dat door mijn beperkingen/ kwetsbaarheid ik niet aan zijn behoefte kan voldoen.

Ook nog wat superspannend, volgende week vrijdag wordt ik als het goed is geopereerd (hopelijk nu wel, want het is al 2 keer uitgesteld). Ik zie op tegen pijn achteraf en hoe lang ik nodig heb om te herstellen.

Prazo, fijn dat je loonsverhoging krijgt. En dat je lg toegaf sjacherijnig te zijn geweest. En op tijd naar huis gegaan van het werk. Goed bezig!

Tuinhek, ja ik denk dat ik dat wel weet. Doordat ik mij kwetsbaar heb opgesteld. Ik heb gezegd dat ik graag wilde dat ze gewoon luisterde zonder oplossingen aan te dragen.
martje55 wijzigde dit bericht op 20-08-2020 16:58
Reden: Aanvulling
11.61% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Martje55 ondanks dat je er dus verdrietig van wordt vind ik het wel knap dat je je toch aan je grenzen houd. Echt heel knap van je.

Ik kom net bij de psycholoog vandaan. Ze kon me nog steeds niet vertellen hoe lang de wachtlijst was en heeft nu een mailtje daarover gestuurd. Ik heb gezegd dat ik het belachelijk vind hoe lang dit duurt. Ik kwam daarna mijn oude behandelaar tegen die vroeg hoe het ging. Het een en ander uitgelegd en die zei dat ze toevallig vorige week iemand had doorverwezen en dat de wachtlijst wel een halfjaar is. Zij kon het me dus wel meteen vertellen, ongelofelijk. Ik heb sowieso niet echt een klik met de psycholoog die ik nu heb nadat de mijne 2 weken geleden hier is gestopt. Ze wilt me maar geen plan van aanpak geven. In de zin van wat nu de bedoeling is precies. Ik moet het allemaal maar loslaten. Lekker dan. Die therapie was juist mijn lichtpuntje in het zwarte. Hetgeen waardoor ik aan mezelf kon werken en me beter zou gaan voelen. Nee laat het allemaal maar los. De IHT stopt ook over een paar weken en dan. De IHT is ook maar een tijdelijke opvang natuurlijk. Ik voel me er allemaal niet fijn over. Ik wil gewoon weten wat de bedoeling is. Maar zelfs na dit 10 keer aangegeven te hebben ontweek ze het. Je hebt nu toch een gesprek met mij is dan het antwoord. Ja leuk maar ik moet de rest van de week met mezelf doorkomen hierna.

We hebben vandaag mijn eerste schema therapie gedaan, met stoelen. Ik heb erg gehuild. Ik moet mijn emoties meer toelaten en dan me maar even slecht voelen. Doodeng vind ik het. Ik ben bang dat ik vast kom te zitten in dat verdriet terwijl ik gewoon mijn leven terugwil. Maar ik moet de controle maar los laten zegt zij. Ik voel me er allemaal niet echt fijn bij maar ik heb al zo veel aangegeven en er wordt niet geluisterd dat ik het ook allemaal niet meer weet. Morgen komt er iemand van de IHT om te wandelen. Ik denk dat ik dit ook maar met haar een beetje bespreek. Mijn behandelaar van de IHT is zelf op vakantie dus die zie ik a.s donderdag pas voor het eerst. Het voelt alsof ik het gewoon maar even zelf moet uitzoeken alleen ben ik dat al best wel een tijd aan het doen en het voelt gewoon alsof het op is. Zeker nu mijn vriend gisteren zei de relatie eigenlijk te willen beëindigen. Maar ik moet het alleen kunnen. Alleen vind ik dat zo doodeng want het voelt alsof ik dat niet kan. Ik zit even met mijn somberheidspet op. Straks moet ik nog even naar de tandarts en iets ophalen en daarna ga ik mijn hond uitlaten met mijn moeder. Ik wil eigenlijk gewoon in bed kruipen en slapen.
Vervelend van die somberheidspet, Donut :hug:

Het is ook niet niks waar jij (en je partner) nu doorheen gaat / gaan. En zo in de zomervakantie-periode loopt alles altijd heel erg rommelig binnen de GGZ, is ook mijn ervaring.

Schematherapie kan inderdaad een hoop oud zeer naar boven halen en veel emoties. Maar als het goed is krijg je mettertijd ook handvaten hoe je daarmee om kunt gaan en zul je hopelijk ook gaan ervaren dat het kan opluchtn om het eruit te gooien én dat het wel degelijk weer ophoudt nadat je zo emotioneel bent geweest :hug:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven