Psyche
alle pijlers
Ervaringen dubbele psychische diagnose
zaterdag 3 november 2018 10:21
Sinds eind 2016 loopt mijn man bij de psycholoog i.v.m. depressieve klachten en omdat hij nogal met zichzelf in de knoop zat. Gedacht werd aan borderline.
Vorig jaar kreeg hij een psychose en werd opgenomen. Diagnose: bipolaire stoornis type 1 (episode depressieve psychose) plus een persoonlijkheidsstoornis (borderline).
Na een wachtlijst van anderhalf jaar heeft hij nu zijn intake gehad bij de specialistische GGZ voor bipolair. Daar hoorden we het van de borderline en dat dat zorgvuldig onderzocht gaat worden.
Ik ben hier heel erg van geschrokken. Diagnose bipolair is al heftig genoeg, en dan waarschijnlijk borderline erbij....
Daarom: zijn er hier mensen met (een partner met) een "dubbele psychische diagnose"? Hoe ga je daarmee om? Ben heel benieuwd naar jullie verhalen en tips!
Vorig jaar kreeg hij een psychose en werd opgenomen. Diagnose: bipolaire stoornis type 1 (episode depressieve psychose) plus een persoonlijkheidsstoornis (borderline).
Na een wachtlijst van anderhalf jaar heeft hij nu zijn intake gehad bij de specialistische GGZ voor bipolair. Daar hoorden we het van de borderline en dat dat zorgvuldig onderzocht gaat worden.
Ik ben hier heel erg van geschrokken. Diagnose bipolair is al heftig genoeg, en dan waarschijnlijk borderline erbij....
Daarom: zijn er hier mensen met (een partner met) een "dubbele psychische diagnose"? Hoe ga je daarmee om? Ben heel benieuwd naar jullie verhalen en tips!
zaterdag 3 november 2018 10:36
Dat is toch godgeklaagd.FadeToBlack schreef: ↑03-11-2018 10:21Na een wachtlijst van anderhalf jaar heeft hij nu zijn intake gehad bij de specialistische GGZ voor bipolair.
Sorry, geen ervaring, maar ik ben weer eens geschokt door de wachttijd.
Ik wens jullie veel sterkte.
zaterdag 3 november 2018 10:37
zaterdag 3 november 2018 10:42
Heftig! Snap dat je geschrokken bent, en je partner ook lijkt mij? Hoe gaat het met hem sinds hij dit 'label' heeft gekregen?
Mijn vraag is dan ook; heb je hier nooit iets eerder van gemerkt?
Geen partner overigens maar wel een familielid met een meer dan 'dubbele psychische diagnose'. En eerlijk is eerlijk, het is heel moeilijk om daarmee om te gaan... (weinig contact). Maar je kan het niet vergelijken, het is heel erg afhankelijk hoe de persoon zelf hier in staat (instelling/houding met oog op 'beterschap' en leren leven met). In het geval van mijn familielid, zij wil niet geholpen worden. Het hebben en onderhouden van relaties (in welke vorm dan ook) is voor haar moeilijk en gaat altijd gepaard met enorme pieken en dalen.
Mijn vraag is dan ook; heb je hier nooit iets eerder van gemerkt?
Geen partner overigens maar wel een familielid met een meer dan 'dubbele psychische diagnose'. En eerlijk is eerlijk, het is heel moeilijk om daarmee om te gaan... (weinig contact). Maar je kan het niet vergelijken, het is heel erg afhankelijk hoe de persoon zelf hier in staat (instelling/houding met oog op 'beterschap' en leren leven met). In het geval van mijn familielid, zij wil niet geholpen worden. Het hebben en onderhouden van relaties (in welke vorm dan ook) is voor haar moeilijk en gaat altijd gepaard met enorme pieken en dalen.
zaterdag 3 november 2018 10:48
Hoi Suikerspin, hoewel er overlap kan zijn in (het ervaren van) symptonen, zijn het toch twee verschillende stoornissen. Bipolair is een stemmingsstoornis, borderline een cluster B persoonlijkheidsstoornis. Bipolair is daarom geen symptoom van borderline.Gele_Suikerspin schreef: ↑03-11-2018 10:37Bipolair kan toch een symptoom van bordeline zijn?
Ik zie het dus als 1 diagnose, bordeline met logischer wijs meerdere vervelende symptomen.
Net zo als iemand met autisme, die heeft vaak ook depressie, tics of angststoornissen.
Onder 1 diagnoses, vallen vaak logischer wijs meerdere diagnoses.
zaterdag 3 november 2018 11:09
Nee. Echt niet.Gele_Suikerspin schreef: ↑03-11-2018 10:37Bipolair kan toch een symptoom van bordeline zijn?
Ik zie het dus als 1 diagnose, bordeline met logischer wijs meerdere vervelende symptomen.
Net zo als iemand met autisme, die heeft vaak ook depressie, tics of angststoornissen.
Onder 1 diagnoses, vallen vaak logischer wijs meerdere diagnoses.
En dus 2 diagnoses.
zaterdag 3 november 2018 11:11
zaterdag 3 november 2018 11:59
zaterdag 3 november 2018 12:01
Klopt helemaal! Ik ben gewoon bang dat hij toch niet op zijn plek is bij deze GGZ instelling, en er dan zo'n zoektocht naar de juiste behandeling volgt. We hebben heel erg uitgezien naar deze behandelplek voor bipolair.Lucifer2018 schreef: ↑03-11-2018 11:11TO, wat een bizarre wachtlijsten zijn er weer de laatste paar jaar.
Kijk gewoon wat de therapie brengt. Zelfs als er mensen zijn met deze 2 diagnoses kunnen zij totaal andere klachten hebben als jij.
Sterkte!
En ik blijf benieuwd naar hoe andere mensen omgaan met een meervoudige diagnose. Of bv. als na een tijd blijkt dat er een verkeerde diagnose is gesteld.
zaterdag 3 november 2018 12:02
Nee, zijn echt 2 verschillende aandoeningen. Die je natuurlijk best samen kan hebben.MinkeDeWit schreef: ↑03-11-2018 11:59Gut, ik dacht dat bipolaire stoornis en borderline hetzelfde waren, ik hoor dit eigenlijk alleen maar in combinatie.
Degenen die ik van nabij ken met autisme hebben daarbij ook OCD en een angststoornis, maar daar zijn de laatste twee een (logisch) gevolg van de hoofddiagnose ASS.
Maar ze horen niet bij elkaar, Zitten in een totaal ander spectrum.
zaterdag 3 november 2018 12:04
Als de diagnose fout is kan de hulp nog wel helpen. Mijn dochter heeft in eerste instantie ook een verkeerde diagnose gekregen maar ze kwam wel bij een goede therapeut en heeft daar veel aan gehad.
Ik ben wel benieuwd hoe je getrouwd kunt zijn met iemand met borderline/bipolair. Wordt er niet continu over je grenzen heen gegaan? Kun je zelf nog wel leven?
Ik ben wel benieuwd hoe je getrouwd kunt zijn met iemand met borderline/bipolair. Wordt er niet continu over je grenzen heen gegaan? Kun je zelf nog wel leven?
zaterdag 3 november 2018 12:11
Man pakt het wel goed op vind ik. Hij is wel geschrokken, maar vooral verbaasd dat zijn psychiater het nooit ter sprake heeft gebracht. Maar hij staat heel erg open voor behandeling, gelukkig. En slikt trouw zijn pillen. Hij zit wel in depressie momenteel en dat vind ik verdrietig voor hem.littlefaith schreef: ↑03-11-2018 10:42Heftig! Snap dat je geschrokken bent, en je partner ook lijkt mij? Hoe gaat het met hem sinds hij dit 'label' heeft gekregen?
Mijn vraag is dan ook; heb je hier nooit iets eerder van gemerkt?
Geen partner overigens maar wel een familielid met een meer dan 'dubbele psychische diagnose'. En eerlijk is eerlijk, het is heel moeilijk om daarmee om te gaan... (weinig contact). Maar je kan het niet vergelijken, het is heel erg afhankelijk hoe de persoon zelf hier in staat (instelling/houding met oog op 'beterschap' en leren leven met). In het geval van mijn familielid, zij wil niet geholpen worden. Het hebben en onderhouden van relaties (in welke vorm dan ook) is voor haar moeilijk en gaat altijd gepaard met enorme pieken en dalen.
Of ik er ooit iets van gemerkt heb? Nou en of! Het doorslaan in zijn manische fases, de somberte tijdens depressies. Ik heb lang op hem in moeten praten tot hij hulp zocht bij een psycholoog.
zaterdag 3 november 2018 12:32
Ja hoor, dat lukt wel. Het scheelt wel dat hij nooit vreemd is gegaan, wat je vaak hoort bij manische fasen. Overigens heb ik zelf ook een bipolaire stoornis en ben herstellende van een ernstige depressie. We begrijpen elkaar daardoor beter.MinkeDeWit schreef: ↑03-11-2018 12:04Als de diagnose fout is kan de hulp nog wel helpen. Mijn dochter heeft in eerste instantie ook een verkeerde diagnose gekregen maar ze kwam wel bij een goede therapeut en heeft daar veel aan gehad.
Ik ben wel benieuwd hoe je getrouwd kunt zijn met iemand met borderline/bipolair. Wordt er niet continu over je grenzen heen gegaan? Kun je zelf nog wel leven?
zaterdag 3 november 2018 12:53
hi ,
ik heb ook enkele diagnoses en hoewel ze apart staan (of kunnen staan) denk ik toch ze allen met elkaar te maken hebben.
heb de diagnose autisme/ADHD , bijkomend zit ik heel veel jaren slecht in men vel en dat mag je gerust depressie noemen ja , heb al eens 3 weken in bed gelegen en amper gegeten ...
Mijn werk is een drama (ik ben zelfstandige en werk alleen , thuis )
Alles heeft met elkaar te maken denk ik ....aandachtstoornis maakt het werken moeilijk , het autisme wat voor veel stress zorgt , ongelukkig worden ten gevolge van dit alles.
Maargoed je kan vanalles aan de hand hebben , je moet er maar het beste proberen van te maken denk ik dan.
soms denk ik dat een puur fysiek mankement veel makkelijker is (zoals bivoorbeeld een gedeeltelijke verlamming ofzo , da's aanvaarden en je leven inrichten zoals het kan . met psychisch is dat mss net hetzelfde maar ergens voel ik toch een grote mentale kwetsbaarheid en dus neiging naar depresie die je met bijvoorbeeld een aanvaarde verlamming niet hooeft te hebben.
ik heb ook enkele diagnoses en hoewel ze apart staan (of kunnen staan) denk ik toch ze allen met elkaar te maken hebben.
heb de diagnose autisme/ADHD , bijkomend zit ik heel veel jaren slecht in men vel en dat mag je gerust depressie noemen ja , heb al eens 3 weken in bed gelegen en amper gegeten ...
Mijn werk is een drama (ik ben zelfstandige en werk alleen , thuis )
Alles heeft met elkaar te maken denk ik ....aandachtstoornis maakt het werken moeilijk , het autisme wat voor veel stress zorgt , ongelukkig worden ten gevolge van dit alles.
Maargoed je kan vanalles aan de hand hebben , je moet er maar het beste proberen van te maken denk ik dan.
soms denk ik dat een puur fysiek mankement veel makkelijker is (zoals bivoorbeeld een gedeeltelijke verlamming ofzo , da's aanvaarden en je leven inrichten zoals het kan . met psychisch is dat mss net hetzelfde maar ergens voel ik toch een grote mentale kwetsbaarheid en dus neiging naar depresie die je met bijvoorbeeld een aanvaarde verlamming niet hooeft te hebben.
zaterdag 3 november 2018 13:05
Wat naar voor jou en je man!
Ik ben tegen de 40, heb sinds mijn 13e psychische klachten. Ongeveer 10 jaar geleden werd dat voor het eerst als zodanig gezien, ik kreeg antidepressiva maar die deden weinig, ik veranderde van baan en stad en toen ging het weer een beetje.
Een paar jaar geleden kreeg ik na een psychose en gedwongen opname de diagnose bipolaire stoornis type 1. Dat vond ik heel erg, en het voelde als niet kloppend. Ik heb allerlei medicijnen in verschillende combinaties en doseringen gebruikt, maar ik werd er alleen maar zieker van (ik was inmiddels heel zwaar depressief). Als ik dat zei tegen de psychiater, dan zei die: 'Ja, dat zeggen jullie bipolairen allemaal. Je denkt dat je beter af bent zonder medicijnen, en dan word je weer manisch.'
Maar na die 10 maanden was ik op, zwaar suicidaal, en ik besloot - wel in overleg met psych - de medicijnen af te bouwen. Nadat ik gestopt was, klaarde het op in mijn hoofd, ik kon mijn werk weer gaan opbouwen. Binnen een half jaar zat ik weer op 32 uur per week, wo-niveau.
Ondertussen onderdrukte ik ieder sprankje positiviteit dat ik tegenkwam, ik had immers een bipolaire stoornis, slikte geen medicijnen, en ik was als de dood voor een nieuwe episode. Ik bleef ontzettend depressief.
We zijn nu weer twee jaar verder, en ik ben net na acht maanden wachten, twee maanden nieuwe diagnostiek en twee maanden voorbereiden, begonnen met intensieve EMDR. Ik heb (gelukkig) geen bipolaire stoornis. Mijn huidige diagnoses zijn chronische depressie, PTSS (vooral jeugdtrauma maar ook door de opname), migraine-gerelateerde depressie en PMS/PMDD. Ik slik weer antidepressiva, maar die doen helaas weer weinig.
Zo'n verkeerde diagnose heeft behalve grote maatschappelijke gevolgen (voor mijn carriere, huis kopen kan niet, rijbewijs werd gevorderd etc.) dus ook enorme gevolgen voor je welzijn: het krampachtig proberen te voorkomen van een nieuwe 'manische' episode heeft mijn chronische depressie enorm in de hand gewerkt. Ook het onbegrip vond ik heel naar, mijn huisarts bijvoorbeeld schreef op de verwijsbrief naar mijn huidige psycholoog, nadat ik hem vertelde hoe rot ik me voelde: 'mevrouw heeft handvatten nodig om haar diagnose te accepteren', terwijl mevrouw dus gewoon een verkeerde diagnose had.
Ik hoop dat jullie je niet al te gek laten maken door de namen van de labels, en hoewel ik niet graag borderline zou willen hebben, is daar ook wel goed nieuws: borderline is te genezen (met schematherapie, die ik ook graag wil maar niet mag want... geen borderline), en wordt vaak ook beter met de jaren.
Wat mij hielp was de labels te blijven zien als wat het zijn: wetenschappelijke abstracties die hulpverleners helpen groepen patienten te vergelijken, en daardoor een richting te kunnen kiezen bij de poging je leven draaglijk te maken. Ze zeggen helemaal niets over jou/jullie als individueel mens.
Heel veel sterkte in elk geval, en laat het weten als je ergens meer over wilt weten.
Ik ben tegen de 40, heb sinds mijn 13e psychische klachten. Ongeveer 10 jaar geleden werd dat voor het eerst als zodanig gezien, ik kreeg antidepressiva maar die deden weinig, ik veranderde van baan en stad en toen ging het weer een beetje.
Een paar jaar geleden kreeg ik na een psychose en gedwongen opname de diagnose bipolaire stoornis type 1. Dat vond ik heel erg, en het voelde als niet kloppend. Ik heb allerlei medicijnen in verschillende combinaties en doseringen gebruikt, maar ik werd er alleen maar zieker van (ik was inmiddels heel zwaar depressief). Als ik dat zei tegen de psychiater, dan zei die: 'Ja, dat zeggen jullie bipolairen allemaal. Je denkt dat je beter af bent zonder medicijnen, en dan word je weer manisch.'
Maar na die 10 maanden was ik op, zwaar suicidaal, en ik besloot - wel in overleg met psych - de medicijnen af te bouwen. Nadat ik gestopt was, klaarde het op in mijn hoofd, ik kon mijn werk weer gaan opbouwen. Binnen een half jaar zat ik weer op 32 uur per week, wo-niveau.
Ondertussen onderdrukte ik ieder sprankje positiviteit dat ik tegenkwam, ik had immers een bipolaire stoornis, slikte geen medicijnen, en ik was als de dood voor een nieuwe episode. Ik bleef ontzettend depressief.
We zijn nu weer twee jaar verder, en ik ben net na acht maanden wachten, twee maanden nieuwe diagnostiek en twee maanden voorbereiden, begonnen met intensieve EMDR. Ik heb (gelukkig) geen bipolaire stoornis. Mijn huidige diagnoses zijn chronische depressie, PTSS (vooral jeugdtrauma maar ook door de opname), migraine-gerelateerde depressie en PMS/PMDD. Ik slik weer antidepressiva, maar die doen helaas weer weinig.
Zo'n verkeerde diagnose heeft behalve grote maatschappelijke gevolgen (voor mijn carriere, huis kopen kan niet, rijbewijs werd gevorderd etc.) dus ook enorme gevolgen voor je welzijn: het krampachtig proberen te voorkomen van een nieuwe 'manische' episode heeft mijn chronische depressie enorm in de hand gewerkt. Ook het onbegrip vond ik heel naar, mijn huisarts bijvoorbeeld schreef op de verwijsbrief naar mijn huidige psycholoog, nadat ik hem vertelde hoe rot ik me voelde: 'mevrouw heeft handvatten nodig om haar diagnose te accepteren', terwijl mevrouw dus gewoon een verkeerde diagnose had.
Ik hoop dat jullie je niet al te gek laten maken door de namen van de labels, en hoewel ik niet graag borderline zou willen hebben, is daar ook wel goed nieuws: borderline is te genezen (met schematherapie, die ik ook graag wil maar niet mag want... geen borderline), en wordt vaak ook beter met de jaren.
Wat mij hielp was de labels te blijven zien als wat het zijn: wetenschappelijke abstracties die hulpverleners helpen groepen patienten te vergelijken, en daardoor een richting te kunnen kiezen bij de poging je leven draaglijk te maken. Ze zeggen helemaal niets over jou/jullie als individueel mens.
Heel veel sterkte in elk geval, en laat het weten als je ergens meer over wilt weten.
zondag 4 november 2018 08:48
Heb je therapie om hiermee om te leren gaan? Met je psychische kwetsbaarheid bedoel ik.kv12 schreef: ↑03-11-2018 12:53soms denk ik dat een puur fysiek mankement veel makkelijker is (zoals bivoorbeeld een gedeeltelijke verlamming ofzo , da's aanvaarden en je leven inrichten zoals het kan . met psychisch is dat mss net hetzelfde maar ergens voel ik toch een grote mentale kwetsbaarheid en dus neiging naar depresie die je met bijvoorbeeld een aanvaarde verlamming niet hooeft te hebben.
zondag 4 november 2018 08:57
Wat een verhaal! Eens met je stelling over labels en dat je je daar niet blind op moet staren. Het gaat er simpelweg uiteindelijk toch om hoe je je voelt.Castorp schreef: ↑03-11-2018 13:05Wat naar voor jou en je man!
Ik ben tegen de 40, heb sinds mijn 13e psychische klachten. Ongeveer 10 jaar geleden werd dat voor het eerst als zodanig gezien, ik kreeg antidepressiva maar die deden weinig, ik veranderde van baan en stad en toen ging het weer een beetje.
Een paar jaar geleden kreeg ik na een psychose en gedwongen opname de diagnose bipolaire stoornis type 1. Dat vond ik heel erg, en het voelde als niet kloppend. Ik heb allerlei medicijnen in verschillende combinaties en doseringen gebruikt, maar ik werd er alleen maar zieker van (ik was inmiddels heel zwaar depressief). Als ik dat zei tegen de psychiater, dan zei die: 'Ja, dat zeggen jullie bipolairen allemaal. Je denkt dat je beter af bent zonder medicijnen, en dan word je weer manisch.'
Maar na die 10 maanden was ik op, zwaar suicidaal, en ik besloot - wel in overleg met psych - de medicijnen af te bouwen. Nadat ik gestopt was, klaarde het op in mijn hoofd, ik kon mijn werk weer gaan opbouwen. Binnen een half jaar zat ik weer op 32 uur per week, wo-niveau.
Ondertussen onderdrukte ik ieder sprankje positiviteit dat ik tegenkwam, ik had immers een bipolaire stoornis, slikte geen medicijnen, en ik was als de dood voor een nieuwe episode. Ik bleef ontzettend depressief.
We zijn nu weer twee jaar verder, en ik ben net na acht maanden wachten, twee maanden nieuwe diagnostiek en twee maanden voorbereiden, begonnen met intensieve EMDR. Ik heb (gelukkig) geen bipolaire stoornis. Mijn huidige diagnoses zijn chronische depressie, PTSS (vooral jeugdtrauma maar ook door de opname), migraine-gerelateerde depressie en PMS/PMDD. Ik slik weer antidepressiva, maar die doen helaas weer weinig.
Zo'n verkeerde diagnose heeft behalve grote maatschappelijke gevolgen (voor mijn carriere, huis kopen kan niet, rijbewijs werd gevorderd etc.) dus ook enorme gevolgen voor je welzijn: het krampachtig proberen te voorkomen van een nieuwe 'manische' episode heeft mijn chronische depressie enorm in de hand gewerkt. Ook het onbegrip vond ik heel naar, mijn huisarts bijvoorbeeld schreef op de verwijsbrief naar mijn huidige psycholoog, nadat ik hem vertelde hoe rot ik me voelde: 'mevrouw heeft handvatten nodig om haar diagnose te accepteren', terwijl mevrouw dus gewoon een verkeerde diagnose had.
Ik hoop dat jullie je niet al te gek laten maken door de namen van de labels, en hoewel ik niet graag borderline zou willen hebben, is daar ook wel goed nieuws: borderline is te genezen (met schematherapie, die ik ook graag wil maar niet mag want... geen borderline), en wordt vaak ook beter met de jaren.
Wat mij hielp was de labels te blijven zien als wat het zijn: wetenschappelijke abstracties die hulpverleners helpen groepen patienten te vergelijken, en daardoor een richting te kunnen kiezen bij de poging je leven draaglijk te maken. Ze zeggen helemaal niets over jou/jullie als individueel mens.
Heel veel sterkte in elk geval, en laat het weten als je ergens meer over wilt weten.
Jouw verhaal toont echter ook weer duidelijk aan hoe belangrijk een goede diagnose is. Maar het is soms moeilijk vast te stellen.
Mijn man heeft overduidelijk een bipolaire stoornis. Voor mezelf ben ik daar nog niet zo zeker van. Ik blijf zeker kritisch.
zondag 4 november 2018 11:09
dat heb ik...FadeToBlack schreef: ↑04-11-2018 08:48Heb je therapie om hiermee om te leren gaan? Met je psychische kwetsbaarheid bedoel ik.
ik heb al jaren een psychiater waar ik +- maandelijks kom , zei is gespecialiseerd in mensen met autsime maar meer dat mijn maand overlopen gebeurd daar niet heb ik het idee...vind het latijd wel fijn daar te gaan , daar niet van maar echt vooruitgang maak ik er niet zo mee vind ik.
Sinds enkele maanden ook psychotherapie maar kan niet zeggen dat het beter gaat .
de laatste 3-4 jaar krig ik amper wat gedaan , werk loopt voor geen meter (werk alleen, thuis) sociale contacten heb ik weggeduwd wegens hoofdpijn/depressie , nu komen daa angsten bij omdat ik vrees dat het niet goed gaat komen met mij.
ben half dertig en woon nog bij men ouders , zou graag een relatie hebben maar wie wil nu iemand als mij denk ik dan.
Jaren lang mezelf negatief leren denken met alle gevolgen vandien natuurlijk .
het zal echt niet makkelijk zijn om die vicieuze cirkel te doorbreken en om te keren ....is al zo'n 20j bezig eigenlijk
zondag 4 november 2018 13:03
Ja dat is belangrijk. Zo zei die psychiater bij wie ik de lithium e.d. afbouwde achteraf: 'Het is maar goed dat jij zo eigenwijs bent.' Zoals je ongetwijfeld ook weet, heeft veel diagnostiek in de psychiatrie ook te maken met de dbc/verzekering. Ze zetten bij de GGZ graag hoog in, zodat er zo veel mogelijk behandeling op kan worden weggeschreven. En ze zien niet welke gevolgen dat kan hebben, mijn huidige psychiater was flabbergasted door mijn verhaal.FadeToBlack schreef: ↑04-11-2018 08:57Wat een verhaal! Eens met je stelling over labels en dat je je daar niet blind op moet staren. Het gaat er simpelweg uiteindelijk toch om hoe je je voelt.
Jouw verhaal toont echter ook weer duidelijk aan hoe belangrijk een goede diagnose is. Maar het is soms moeilijk vast te stellen.
Mijn man heeft overduidelijk een bipolaire stoornis. Voor mezelf ben ik daar nog niet zo zeker van. Ik blijf zeker kritisch.
Wat denk je zelf dat je 'hebt', als het geen bipolariteit is?
zondag 4 november 2018 16:10
zondag 4 november 2018 16:51
Ow bah, wat vervelend voor je. Ik heb ook regelmatig depressies boven op mijn chronische, 'gestapeld' noemen ze ze dan. Heel fijn. Mijn ergste was na de gedwongen opname, tien maanden lang extreem doffe ellende. Maar een deel daarvan kwam door de lithium en later lamotrigine, daar ben ik van overtuigd. Het verschil toen ik ermee stopte was veel te groot.
Ik mocht vanwege de vermeende bipolariteit ook geen ad als monotherapie, dus nadat ik met de stemmingsstabilisatoren (haha die term is voor mij dus echt heel erg wrang: als ik ergens ontregeld door raakte...) ben gestopt heb ik een paar jaar zonder medicijnen gedaan (wel migrainemedicatie). Inmiddels zit ik weer aan de ad, maar dat doet vrij weinig, hielp even een beetje tegen de PMS/PMDD maar na twee cycli is dat ook weer voorbij.
Mijn huidige psychiater vind ik wel ok, maar het blijft de zoveelste specialist die het ene na het andere medicijn aan me voorschrijft, ik heb niet het idee dat hij me echt kan helpen. Maar hij is in elk geval redelijk geinteresseerd, en zegt af en toe iets steunends. Dat kan ook heel anders, weet ik.
Ik mocht vanwege de vermeende bipolariteit ook geen ad als monotherapie, dus nadat ik met de stemmingsstabilisatoren (haha die term is voor mij dus echt heel erg wrang: als ik ergens ontregeld door raakte...) ben gestopt heb ik een paar jaar zonder medicijnen gedaan (wel migrainemedicatie). Inmiddels zit ik weer aan de ad, maar dat doet vrij weinig, hielp even een beetje tegen de PMS/PMDD maar na twee cycli is dat ook weer voorbij.
Mijn huidige psychiater vind ik wel ok, maar het blijft de zoveelste specialist die het ene na het andere medicijn aan me voorschrijft, ik heb niet het idee dat hij me echt kan helpen. Maar hij is in elk geval redelijk geinteresseerd, en zegt af en toe iets steunends. Dat kan ook heel anders, weet ik.
dinsdag 6 november 2018 21:46
Tien maanden opname.... wat moet dat zwaar geweest zijn. Volgens mij gaan PTSS en depressie vaak samen?Castorp schreef: ↑04-11-2018 16:51Ow bah, wat vervelend voor je. Ik heb ook regelmatig depressies boven op mijn chronische, 'gestapeld' noemen ze ze dan. Heel fijn. Mijn ergste was na de gedwongen opname, tien maanden lang extreem doffe ellende. Maar een deel daarvan kwam door de lithium en later lamotrigine, daar ben ik van overtuigd. Het verschil toen ik ermee stopte was veel te groot.
Ik mocht vanwege de vermeende bipolariteit ook geen ad als monotherapie, dus nadat ik met de stemmingsstabilisatoren (haha die term is voor mij dus echt heel erg wrang: als ik ergens ontregeld door raakte...) ben gestopt heb ik een paar jaar zonder medicijnen gedaan (wel migrainemedicatie). Inmiddels zit ik weer aan de ad, maar dat doet vrij weinig, hielp even een beetje tegen de PMS/PMDD maar na twee cycli is dat ook weer voorbij.
Mijn huidige psychiater vind ik wel ok, maar het blijft de zoveelste specialist die het ene na het andere medicijn aan me voorschrijft, ik heb niet het idee dat hij me echt kan helpen. Maar hij is in elk geval redelijk geinteresseerd, en zegt af en toe iets steunends. Dat kan ook heel anders, weet ik.
