autisme en cptss: intimiteitsproblemen

Hallo iedereen...

Ik heb sinds februari een relatie met een man. Wij hebben nog geen seks gehad, ik val maar meteen met de deur in huis!

Hij is 39, heeft autisme en ik ben zijn eerste vriendin. Hij is ook nog maagd. Zelf geeft hij aan een zekere angst voor seks te hebben. Omdat hij autisme heeft, is de behoefte bij hem ook niet zo groot al geeft hij aan dat hij het wel wil.

Nu heb ik cptss, onder andere door herhaald seksueel misbruik en op latere leeftijd ook verkachtingen en aanrandingen. Hetgeen maakt dat ook ik angst heb voor seks en breder genomen ook intimiteit. Ik heb wel een heel duidelijk verlangen en zou niets liever willen. Ik zou eigenlijk al blij zijn als ik hem zonder angst kon knuffelen. Ikzelf heb hiervoor wel een relatie gehad, maar die man is overleden. Met hem ging seks na een heel lange periode heel af en toe wel, maar zeer vaak ook gewoon niet. Toch hadden we wel heel veel intimiteit en heb ik na zeer lange periode de angst overwonnen om bij hem in bed te slapen (ja, dat geeft ook angst), hem te knuffelen, in zijn armen te gaan liggen, ... Hij nam hierin zelf initiatief en kwam zelf met voorstellen af om het voor mij gemakkelijker te maken en me aan hem te leren wennen en hem te vertrouwden. Een van onze afspraken was ook dat wanneer ik herbelevingen kreeg of plots heel veel angst en/of paniekaanvallen,.. (wat bij intimiteit nu eenmaal kan getriggerd worden) hij sowieso ook meteen stopte... Hij deed dat ook... Dat hij uiteindelijk moest sterven, is een zeer pijnlijk gegeven.


Nu heb ik echter een man, die heel lief is en waarvan ik rationeel weet dat ik hem niet 100 maar 200% kan vertrouwen, maar die zelf geen initiatief neemt. Hij weet ook niet hoe hij moet beginnen laat ons zeggen. Als hij me een kus geeft, gaat dat al zeer houterig en is er ook enkel gekomen omdat ik herhaaldelijk bleef zeggen dat ik dat wilde. (Is een kenmerk van zijn autisme, het is dus niet dat hij dat niet wil doen), dus in meer intimiteit zoekt hij ook echt geen toenadering en omdat ik zijn eerste vriendin ben, weet hij naar eigen zeggen ook gewoon niet hoe hij er aan moet beginnen.

Dus ja, we zitten hier dus met twee, we zien elkaar heel graag, maar geen van beiden zal initiatief nemen, door een verschillende oorzaak. Mijn psychologe zei laatst dat mijn persoonlijk herstel er misschien wel inzit dat ik initiatief neem, hem daarin begeleid en dat het misschien tijd word dat ik van seks kan gaan genieten... Gemakkelijk gezegd vind ik dat, beseft zij gelukkig ook wel, maar ik besef wel dat er anders inderdaad niets van in huis zal komen.

Ik verlang trouwens echt wel naar seks, ik heb er alleen heel veel angst voor. Een verlammende angst zelfs...

Enkele maanden geleden heb ik die angst tegen mijn vriend wel uitgesproken, en toen heeft hij ook over zijn angst hierover gesproken... Ik heb al vaak gedacht om het terug aan te kaarten, maar ik durf niet meer... Ook merk ik dat ik angst krijg om hem te zien en ook hierin wel heel duidelijk naar hem verlang: zijn nabijheid gewoon, met of zonder intimiteit. Ik zie die man namelijk doodgraag...

Dat verlangen lijkt me nu eerder weg van hem te duwen i.p.v. dichterbij te brengen, hetgeen ik zo graag wil...

En ja, sorry, ik wilde het even kwijt, het is niet dat ik dit zo meteen met jan en alleman begin te delen. Volgens mij gaan mijn vriendinnen er ook gewoon vanuit dat wij al lang seks hebben...