Psyche
alle pijlers
Vaderloze dochter
zondag 11 november 2018 23:37
Hallo allemaal.
Ik ben opgegroeid zonder vader en ik merk dat ik het nog steeds lastig vind (emotioneel verwaarloosd, want met mijn zus heeft hij wel contact).
Ik heb vaker psychologische hulp gehad, om andere redenen (laag zelfbeeld en moeizame contact met moeder, steun die ik niet ontvang van directe familieleden als ik hen hierover spreek). Ik heb nu de behoefte om zelfstandig te lezen over dit onderwerp om wat meer rust te hebben, zodat ik niet zo snel emotioneel word als iemand spreekt over een goede band met haar/zijn vader en ik stabielere relaties aan kan gaan.
Heeft iemand ervaringen hiermee met bepaalde boeken?
Ik ben opgegroeid zonder vader en ik merk dat ik het nog steeds lastig vind (emotioneel verwaarloosd, want met mijn zus heeft hij wel contact).
Ik heb vaker psychologische hulp gehad, om andere redenen (laag zelfbeeld en moeizame contact met moeder, steun die ik niet ontvang van directe familieleden als ik hen hierover spreek). Ik heb nu de behoefte om zelfstandig te lezen over dit onderwerp om wat meer rust te hebben, zodat ik niet zo snel emotioneel word als iemand spreekt over een goede band met haar/zijn vader en ik stabielere relaties aan kan gaan.
Heeft iemand ervaringen hiermee met bepaalde boeken?
maandag 12 november 2018 00:30
Het verleden kun je inderdaad niet veranderen maar het kan wel bepalen hoe je in de toekomst met dingen omgaat...Madeliefjees schreef: ↑12-11-2018 00:25En wat als je nu eens gewoon doorgaat met het leven? Wat heeft het voor zin om te blijven hangen in het verleden, wat gebeurd is, verander je toch niet meer.
Zonde van je energie.
.
maandag 12 november 2018 00:48
maandag 12 november 2018 01:05
Ik dacht dat ik dat ook deed. Maar mijn beste vriendin merkte een bepaald gedrag bij me op. Iets over onveilige gehecht zijn. Het veroorzaakt toch een domino effect.Madeliefjees schreef: ↑12-11-2018 00:25En wat als je nu eens gewoon doorgaat met het leven? Wat heeft het voor zin om te blijven hangen in het verleden, wat gebeurd is, verander je toch niet meer.
Zonde van je energie.
maandag 12 november 2018 01:06
DankjewelMargriet86 schreef: ↑12-11-2018 00:33Ik heb geen ervaring hiermee TS maar ik hoop dat je eruit komt![🌼]()
maandag 12 november 2018 01:11
Eerste dochter, zij heeft ook als tweede naam zn moeders naam. Hij belde haar weleens. Hij belde mij 1x met de mededeling dat zij hem weer moest bellen. Wellicht dat het contact nu wat minder is. Zou het niet weten.
maandag 12 november 2018 01:13
Klopt! Ik ben ook de enige in mijn vriendenkring die geen contact heeft met de vader. Ik voel me dan een beetje als een zeur als ik erover zou beginnen.juliadenders schreef: ↑12-11-2018 00:58Ik denk dat het juist goed is hier mee bezig te zijn. Als je dit goed verwerkt kan je het op een gegeven moment echt loslaten.
Ik zou je adviseren om met dames te praten die hetzelfde hebben meegemaakt. Is ook heel leerzaam.
Sterkte!
maandag 12 november 2018 01:18
Ja, ik snap dat jij voorbij die treur fase ben. Waarschijnlijk heb jij een betere basis gehad of een sterkere persoonlijkheid. Maar ik ben daar nog niet.Madeliefjees schreef: ↑12-11-2018 00:59Ik kon geen kinderen krijgen. Ja, life sucks. Maar dan barst ik echt niet elke keer in huilen uit als ik een zwangere vrouw zie. Niet klagen maar dragen, en doorgaan.
maandag 12 november 2018 02:07
Dat denk je wellicht, dat ze jou een zeur vinden. Maar het zijn toch niet voor niets vrienden? Durf te wedden dat je ook meer dan eens hun handje hebt vastgehouden of tot in de kleine uurtjes buiten op een stoepje hebt zitten te luisteren naar the never ending story van hun luduvudu? Ik zou ze wel een kans geven. Dan heb je meerdere mensen waarmee je kunt sparren die jou ook goed kennen. Schrijf ze niet bij voorbaat af.citroenijs_met_drop schreef: ↑12-11-2018 01:13Klopt! Ik ben ook de enige in mijn vriendenkring die geen contact heeft met de vader. Ik voel me dan een beetje als een zeur als ik erover zou beginnen.
Nee heb je, ja kun je krijgen
maandag 12 november 2018 02:19
Madeliefjees schreef: ↑12-11-2018 00:59Ik kon geen kinderen krijgen. Ja, life sucks. Maar dan barst ik echt niet elke keer in huilen uit als ik een zwangere vrouw zie. Niet klagen maar dragen, en doorgaan.
Zo’n houding klinkt verhardend naar jezelf. En kan maken dat je dingen ook niet goed doorwerkt en er later last van gaat krijgen.
En dat je hard naar mensen om je heen wordt.
Het kan juist heel goed zijn om dieper op dingen in te gaan als je er last van hebt.
Zo kun je het thema goed doorwerken en straks steviger verder.
maandag 12 november 2018 07:18
Madeliefjees schreef: ↑12-11-2018 00:59Ik kon geen kinderen krijgen. Ja, life sucks. Maar dan barst ik echt niet elke keer in huilen uit als ik een zwangere vrouw zie. Niet klagen maar dragen, en doorgaan.
Goh, zit je soms nog ergens mee? Erg onaardige reactie zeg. Omdat jij niet met jouw probleem zit mag een ander niet met zijn probleem zitten? Hebben we geen hulpverlening meer nodig, nooit meer. Scheelt behoorlijk in de zorgkosten, dat zou fijn zijn!
maandag 12 november 2018 07:29
Wellicht een gekke vraag, maar heeft hij reden om te twijfelen of hij wel echt je vader is? Vraag dat eens aan je moeder.
Zo niet; dan is het gewoon een hufter dat hij zo’n verschil maakt tussen twee kinderen.
Ik had wel zo’n oom die dat deed. Mijn broer was de stamboomhouder en daarom gaf hij alleen hem cadeautjes en aandacht. Mijn ouders keurden dat heel sterk af en lieten dat ook aan ons merken.
Hoe staat jouw moeder hier in?
Zo niet; dan is het gewoon een hufter dat hij zo’n verschil maakt tussen twee kinderen.
Ik had wel zo’n oom die dat deed. Mijn broer was de stamboomhouder en daarom gaf hij alleen hem cadeautjes en aandacht. Mijn ouders keurden dat heel sterk af en lieten dat ook aan ons merken.
Hoe staat jouw moeder hier in?
maandag 12 november 2018 07:43
Ik lees mij want mijn dochter (11,5 jaar) groeit op in ongeveer dezelfde situatie (en mijn zoon van 9 ook).
Zij praat er nooit over, maar ik merk wel dat ze heel vijandig reageert als vriendinnetjes/nichtjes bv enthousiast vertellen wat voor leuke dingen ze in het weekend met hun vader hebben. gedaan. Dan verandert ze van leuke sympathieke meid ineens naar een :%=# die ineens gemeen begint te doen tegen het betreffende kind.
Heel akward om te zien. Eerst kon ik mijn vinger er niet op leggen waarom ze ineens zo veranderde. Pas toen ik de situaties ben beginnen te observeren viel het mij op.
Als ik na het speelafspraakje vroeg waarom ze ineens zo gemeen deed kwam ze met allerlei redenen (zoals speelde vals, ze liet mijn spullen vallen etc) maar ik begon een patroon te zien.
Is dit herkenbaar voor jou als kind?
Ik weet alleen nog niet hoe ik dit met haar moet bespreken, want ze geeft zelf aan dat ze haar vader nooit meer wilt zien en als ze ooit naar hem toe zou moeten ze weg zou lopen.
Ze houdt trouwens enorm veel van mijn vader (soms barst ze ineens in tranen uit omdat ze bang is dat ze opa snel zal verliezen en noemt ze alle leuke dingen op die mijn vader voor haar doet) en met mijn vriend kan ze ook prima opschieten...
Zij praat er nooit over, maar ik merk wel dat ze heel vijandig reageert als vriendinnetjes/nichtjes bv enthousiast vertellen wat voor leuke dingen ze in het weekend met hun vader hebben. gedaan. Dan verandert ze van leuke sympathieke meid ineens naar een :%=# die ineens gemeen begint te doen tegen het betreffende kind.
Heel akward om te zien. Eerst kon ik mijn vinger er niet op leggen waarom ze ineens zo veranderde. Pas toen ik de situaties ben beginnen te observeren viel het mij op.
Als ik na het speelafspraakje vroeg waarom ze ineens zo gemeen deed kwam ze met allerlei redenen (zoals speelde vals, ze liet mijn spullen vallen etc) maar ik begon een patroon te zien.
Is dit herkenbaar voor jou als kind?
Ik weet alleen nog niet hoe ik dit met haar moet bespreken, want ze geeft zelf aan dat ze haar vader nooit meer wilt zien en als ze ooit naar hem toe zou moeten ze weg zou lopen.
Ze houdt trouwens enorm veel van mijn vader (soms barst ze ineens in tranen uit omdat ze bang is dat ze opa snel zal verliezen en noemt ze alle leuke dingen op die mijn vader voor haar doet) en met mijn vriend kan ze ook prima opschieten...
hanaa wijzigde dit bericht op 12-11-2018 09:43
1.84% gewijzigd
maandag 12 november 2018 08:54
@ hanaa: ga alsjeblieft met haar naar een psycholoog. Anders blijft ze hier last van houden
@ citroenijs: ik ben verwaarloosd door mijn vader en had daar veel last van in de vorm van nooit goed genoeg voelen enzo. Ik heb EMDR gedaan om van de pijn af te komen. Werkte voor mij ontzettend goed. Misschien daar eens naar kijken. Zonder hulp kon je hier niet uit.
@ citroenijs: ik ben verwaarloosd door mijn vader en had daar veel last van in de vorm van nooit goed genoeg voelen enzo. Ik heb EMDR gedaan om van de pijn af te komen. Werkte voor mij ontzettend goed. Misschien daar eens naar kijken. Zonder hulp kon je hier niet uit.
maandag 12 november 2018 09:18
Daar heb je zeker wel een punt.lemoos2 schreef: ↑12-11-2018 02:07Dat denk je wellicht, dat ze jou een zeur vinden. Maar het zijn toch niet voor niets vrienden? Durf te wedden dat je ook meer dan eens hun handje hebt vastgehouden of tot in de kleine uurtjes buiten op een stoepje hebt zitten te luisteren naar the never ending story van hun luduvudu? Ik zou ze wel een kans geven. Dan heb je meerdere mensen waarmee je kunt sparren die jou ook goed kennen. Schrijf ze niet bij voorbaat af.
Ik heb het geprobeerd bij familieleden, maar ik werd niet serieus genomen waardoor ik het niet meer durfde. Ik ga het met een vriendin bespreken, die hetzelfde inmiddels weinig contact heeft met haar vader. Dat zal zeker wel helpen.
maandag 12 november 2018 09:24
Dat was, hoewel ik het heel erg voor je vind, op latere leeftijd. Wat je als kind meemaakt tekent door in je latere leven.Madeliefjees schreef: ↑12-11-2018 00:59Ik kon geen kinderen krijgen. Ja, life sucks. Maar dan barst ik echt niet elke keer in huilen uit als ik een zwangere vrouw zie. Niet klagen maar dragen, en doorgaan.
Ik ben als kind in de steek gelaten door mijn vader en rationeel doet dat me niks. Ik kan me de man niet eens herinneren. Maar ik heb daardoor wel problemen in mijn latere liefdesrelaties (onbereikbare of afstandelijke mannen kiezen, dat voelt veilig en daarmee kan ik mijn jeugdpatroon herhalen, er heel hard voor werken om leuk gevonden te worden, tot niveau deurmat. Verlatingsangst en daardoor juist heel afstandelijk blijven of mensen wegduwen). Ook begrijp ik de band niet die andere mensen hebben met hun vader. En dat is soms lastig.
Ik heb het als kind al ver weg geduwd dus met verder gaan heeft het niks te maken. Ik weet ook niks meer uit mijn jeugd en zelfs tot 11 jaar daarna maar flarden. Alles weggestopt.
Sterkte TO. Misschien is EMDR iets voor jou?
maandag 12 november 2018 09:25
Zou hij willen. Ik lijk sprekend op hem en ik ben op een latere leeftijd officeel erkend (tegelijkertijd met zus). Mijn moeder vind dat hij ook niet correct heeft gehandeld maar dat hij mn vader blijft. Ze heeft weleens gezegd dat hij van mij houdt, waarop ik zei dat dit geen liefde is. Hij is inderdaad een hufter met een egosouth schreef: ↑12-11-2018 07:29Wellicht een gekke vraag, maar heeft hij reden om te twijfelen of hij wel echt je vader is? Vraag dat eens aan je moeder.
Zo niet; dan is het gewoon een hufter dat hij zo’n verschil maakt tussen twee kinderen.
Ik had wel zo’n oom die dat deed. Mijn broer was de stamboomhouder en daarom gaf hij alleen hem cadeautjes en aandacht. Mijn ouders keurden dat heel sterk af en lieten dat ook aan ons merken.
Hoe staat jouw moeder hier in?
maandag 12 november 2018 09:31
Ja zeker, bij mij was er ook een omslag in gedrag. Ik werd dan een beetje verdrietig en heel stil.Hanaa schreef: ↑12-11-2018 07:43Ik lees mij want mijn dochter (11,5 jaar) groeit op in ongeveer dezelfde situatie (en mijn zoon van 9 ook).
Zij praat er nooit over, maar ik merk wel dat ze heel vijandig reageert als vriendinnetjes/nichtjes bv enthousiast vertellen wat voor leuke dingen ze in het weekend met hun vader hebben. gedaan. Dan verandert ze van leuke sympathieke meid ineens naar een :%=# die ineens gemeen begint te doen tegen het betreffende kind.
Heel akward om te zien. Eerst kon ik mijn vinger er niet op leggen waarom ze ineens zo veranderde. Pas toen ik de situaties ben beginnen observeren viel het mij op.
Als ik na het speelafspraakje vroeg waarom ze ineens zo gemeen deed komt ze met allerlei redenen (zoals speelde vals, ze liet mijn spullen vallen etc) maar ik begon een patroon te zien.
Is dit herkenbaar voor jou als kind?
Ik weet alleen nog niet hoe ik dit met haar moet bespreken, want ze geeft zelf aan dat ze haar vader nooit meer wilt zien en als ze ooit naar hem toe zou moeten ze weg zou lopen.
Ze houdt trouwens enorm veel van mijn vader (soms barst ze ineens in tranen uit omdat ze bang is dat ze opa snel zal verliezen en noemt ze alle leuke dingen op die mijn vader voor haar doet) en met mijn vriend kan ze ook prima opschieten...
