Psyche
alle pijlers
Verder na zwangerschap met Hyperemesis Gravidarum
woensdag 14 november 2018 22:50
Inmiddels is het ruim 2 jaar geleden dat ik bevallen ben van mijn 2e kindje. Beide zwangerschappen HG gehad met ziekenhuisopname, zeer verzwakt zijn, niet voor kind(bij 2e zwangerschap) en huishouden kunnen zorgen. Heb ieder uur, iedere minuut afgeteld van mijn zwangerschap. Ik vond het loodzwaar(en man ook)
Kort na de bevalling(lees tot 6mnd erna) werd ik iedere keer emotioneel als het over de zwangerschap ging. Ik heb er veel over gepraat met familie, vrienden, collega's. Maar toch heb ik het gevoel dat behalve mijn man niemand weet hoe het écht was voor ons die periode.
Voor mijn verwerking heb ik een brief geschreven voor mijn kinderen, deze heb ik uiteindelijk nooit echt afgemaakt. Omdat ik dat nog niet kan. Waarom weet ik niet goed.
Ik denk nog dagelijks aan mijn zwangerschappen en de impact die het heeft gehad op alles in ons leven die periode. Ik kan er ook nauwelijks positief aan denken. Er gaat dan door mijn achterhoofd hoe afschuwelijk het allemaal wel niet was.
Eerlijk gezegd is dit niks voor mij. Bij een ander zou ik zeggen: laat het los, het is geweest en kijk wat je nu hebt.
We zijn ontzettend dankbaar voor de kinderen die we hebben gekregen. En alles hebben we goed op orde verder.
Toch blijft dit aan me knagen, en ik weet niet waarom. Ik word nog regelmatig emotioneel of moet mijn best doen om me te bedwingen, als het gaat in gesprekken over de zwangerschappen en of die periode.
Wie herkent dit?
Ik vraag me wel eens af of ik niet in therapie moet om dit boek af te sluiten. Iemand daar ervaring mee oid?
Kort na de bevalling(lees tot 6mnd erna) werd ik iedere keer emotioneel als het over de zwangerschap ging. Ik heb er veel over gepraat met familie, vrienden, collega's. Maar toch heb ik het gevoel dat behalve mijn man niemand weet hoe het écht was voor ons die periode.
Voor mijn verwerking heb ik een brief geschreven voor mijn kinderen, deze heb ik uiteindelijk nooit echt afgemaakt. Omdat ik dat nog niet kan. Waarom weet ik niet goed.
Ik denk nog dagelijks aan mijn zwangerschappen en de impact die het heeft gehad op alles in ons leven die periode. Ik kan er ook nauwelijks positief aan denken. Er gaat dan door mijn achterhoofd hoe afschuwelijk het allemaal wel niet was.
Eerlijk gezegd is dit niks voor mij. Bij een ander zou ik zeggen: laat het los, het is geweest en kijk wat je nu hebt.
We zijn ontzettend dankbaar voor de kinderen die we hebben gekregen. En alles hebben we goed op orde verder.
Toch blijft dit aan me knagen, en ik weet niet waarom. Ik word nog regelmatig emotioneel of moet mijn best doen om me te bedwingen, als het gaat in gesprekken over de zwangerschappen en of die periode.
Wie herkent dit?
Ik vraag me wel eens af of ik niet in therapie moet om dit boek af te sluiten. Iemand daar ervaring mee oid?
woensdag 14 november 2018 23:02
Allereerst knuffel; wat een intens zware tijd zijn jouw zwangerschappen geweest.
Ik heb maar een fractie meegemaakt van hoe het voor jou was (minder lang en minder heftig HG) en desalniettemin herinner ik me hoe ellendig ik me voelde. Lichamelijk maar vooral ook mentaal. Er zijn mensen die een zwangerschap afbreken voor HG dus dat geeft wel aan hoe zwaar het is.
Terugkomend op jouw vraag; verwerken kost tijd, praten helpt. Maar soms is er meer hulp nodig omdat bijv het gevoel erbij niet weg ebt en invaliderend werkt. Of omdat praten met een professional soms makkelijker is. Dus ja jouw verhaal lezende kan ik me voorstellen dat je professionele hulp nodig hebt bij de verwerking.
Succes sowieso!
Ik heb maar een fractie meegemaakt van hoe het voor jou was (minder lang en minder heftig HG) en desalniettemin herinner ik me hoe ellendig ik me voelde. Lichamelijk maar vooral ook mentaal. Er zijn mensen die een zwangerschap afbreken voor HG dus dat geeft wel aan hoe zwaar het is.
Terugkomend op jouw vraag; verwerken kost tijd, praten helpt. Maar soms is er meer hulp nodig omdat bijv het gevoel erbij niet weg ebt en invaliderend werkt. Of omdat praten met een professional soms makkelijker is. Dus ja jouw verhaal lezende kan ik me voorstellen dat je professionele hulp nodig hebt bij de verwerking.
Succes sowieso!
woensdag 14 november 2018 23:08
Veel van wat je schrijft herken ik. Ook ik heb twee keer een zwangerschap gehad met hyperemesis gravidarum waarbij het elke dag aftellen was. Onze jongste is nu bijna 2 jaar.
Ik herken dat niemand het echt begrijpt, behalve mijn man en lotgenoten. Ook het emotioneel worden als het over de zwangerschap gaat herken ik terwijl ik een heel nuchter persoon ben.
Ik merk wel dat het met de tijd minder wordt en nu 2 jaar later voel ik me eindelijk weer een beetje mezelf. Heb je wel het idee dat het langzaam minder wordt?
Ik herken dat niemand het echt begrijpt, behalve mijn man en lotgenoten. Ook het emotioneel worden als het over de zwangerschap gaat herken ik terwijl ik een heel nuchter persoon ben.
Ik merk wel dat het met de tijd minder wordt en nu 2 jaar later voel ik me eindelijk weer een beetje mezelf. Heb je wel het idee dat het langzaam minder wordt?
woensdag 14 november 2018 23:08
Bij ons is de zwangerschap en geboorte ook overschaduwd door iets negatiefs. Dit vind ik bij vlagen nog steeds heftig. Soms schiet in nog in een paniekaanval. Bijv vlak voor de babyshower van een vriendin. Ik had de ruimte niet om onbezorgd te genieten. Ik accepteer de gevoelens en besef me op zulke momenten dat ik het nog niet helemaal heb verwerkt. En dat is voor mij ok.
Het is fijn als je kunt zeggen dat je van de zwangerschap hebt genoten, maar helaas, het liep anders. Dat betekent niet dat je kindje minder gewenst was. Voel je niet schuldig. Wees trots. Jullie hebben samen een topprestatie geleverd. Als je denkt dat therapie je kan helpen, ga daar dan voor.
Het is fijn als je kunt zeggen dat je van de zwangerschap hebt genoten, maar helaas, het liep anders. Dat betekent niet dat je kindje minder gewenst was. Voel je niet schuldig. Wees trots. Jullie hebben samen een topprestatie geleverd. Als je denkt dat therapie je kan helpen, ga daar dan voor.
Kerel, kerel, kerel, kerel! Ik sta paf!
woensdag 14 november 2018 23:13
Ik denk nog dagelijks aan mijn zwangerschappen en de impact die het heeft gehad op alles in ons leven die periode. Ik kan er ook nauwelijks positief aan denken. Er gaat dan door mijn achterhoofd hoe afschuwelijk het allemaal wel niet was.
Maar dat hoeft toch ook niet? Vind je dat je dat zou moeten? Waarom?
Het klinkt alsof het vrij traumatisch voor je geweest is, belemmert het je in het dagelijks leven? In je omgang met je kinderen? In hoe je naar ze kijkt/wat je voor ze voelt?
Ook al is het antwoord op deze vragen 'nee', als jij er behoefte aan hebt zou ik inderdaad eens met iemand erover gaan praten (begin eens bij je HA).
woensdag 14 november 2018 23:14
Veel vrouwen met een (heftige) HG zwangerschap hebben er daarna nog lang last van en sommigen krijgen ook EMDR omdat de zwangerschappen simpelweg traumatisch zijn geweest.
Hier ook een HG zwangerschap. Milder dan jij in de zin dat het vanaf ongeveer 20 weken de goede kant op ging en het nu (35 weken) er eigenlijk niet meer is (wel nog wat misselijk maar ach). Dit maakt dat ik behalve op een zeer zware en machteloze periode van de zwangerschap óók kan terugkijken op een fijn deel van de zwangerschap waarin ik (eindelijk!) Kan genieten van de baby in mn buik. Dat is bij jou niet het geval geweest. Ik heb vaak gezegd dat als de HG mn hele zwangerschap zou hebben geduurd ik daarna echt in therapie zou moeten.
Ik denk dat je er goed aan doet om dit met behulp van een professional te verwerken.
Hier ook een HG zwangerschap. Milder dan jij in de zin dat het vanaf ongeveer 20 weken de goede kant op ging en het nu (35 weken) er eigenlijk niet meer is (wel nog wat misselijk maar ach). Dit maakt dat ik behalve op een zeer zware en machteloze periode van de zwangerschap óók kan terugkijken op een fijn deel van de zwangerschap waarin ik (eindelijk!) Kan genieten van de baby in mn buik. Dat is bij jou niet het geval geweest. Ik heb vaak gezegd dat als de HG mn hele zwangerschap zou hebben geduurd ik daarna echt in therapie zou moeten.
Ik denk dat je er goed aan doet om dit met behulp van een professional te verwerken.
yellow002 wijzigde dit bericht op 14-11-2018 23:22
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.00% gewijzigd
woensdag 14 november 2018 23:49
Zoals gezegd, er zijn mensen die een verder zeer gewenste zwangerschap beëindigen ivm HG. Zo ernstig en traumatisch kan het zijn.
Ik heb maar een fractie hiervan meegemaakt (tot week 25 vreselijk misselijk en dagelijks gevecht om iets binnen te krijgen, maar niet extreem overgeven), en ik merk dat ik al nog steeds snel van slag ben als ik een dag niet lekker ben.
Mensen hebben geen idee hoe wanhopig je kunt worden als je leven van de ene op de andere dag volledig stil staat. Vertellen je doodleuk dat je er toch ‘ook vooral van moet genieten’. Ook nu weer zeg je zelf : je hebt nu twee mooie kinderen, dus nu is alles toch weer goed? Zo werkt het niet, en de een herstelt daar psychisch makkelijker van dan de ander. Als jij er last van hebt in je leven, dan zou ik zeker kijken of je niet ergens hulp kunt krijgen. Dat hoeft helemaal niet per se langdurig gegraaf in je verleden te zijn, soms is een paar gesprekken al genoeg als je probleem zo duidelijk is.
Ik heb maar een fractie hiervan meegemaakt (tot week 25 vreselijk misselijk en dagelijks gevecht om iets binnen te krijgen, maar niet extreem overgeven), en ik merk dat ik al nog steeds snel van slag ben als ik een dag niet lekker ben.
Mensen hebben geen idee hoe wanhopig je kunt worden als je leven van de ene op de andere dag volledig stil staat. Vertellen je doodleuk dat je er toch ‘ook vooral van moet genieten’. Ook nu weer zeg je zelf : je hebt nu twee mooie kinderen, dus nu is alles toch weer goed? Zo werkt het niet, en de een herstelt daar psychisch makkelijker van dan de ander. Als jij er last van hebt in je leven, dan zou ik zeker kijken of je niet ergens hulp kunt krijgen. Dat hoeft helemaal niet per se langdurig gegraaf in je verleden te zijn, soms is een paar gesprekken al genoeg als je probleem zo duidelijk is.
woensdag 14 november 2018 23:53
100% dit!nausicaa schreef: ↑14-11-2018 23:49
Mensen hebben geen idee hoe wanhopig je kunt worden als je leven van de ene op de andere dag volledig stil staat. Vertellen je doodleuk dat je er toch ‘ook vooral van moet genieten’. Ook nu weer zeg je zelf : je hebt nu twee mooie kinderen, dus nu is alles toch weer goed? Zo werkt het niet, en de een herstelt daar psychisch makkelijker van dan de ander. Als jij er last van hebt in je leven, dan zou ik zeker kijken of je niet ergens hulp kunt krijgen. Dat hoeft helemaal niet per se langdurig gegraaf in je verleden te zijn, soms is een paar gesprekken al genoeg als je probleem zo duidelijk is.
donderdag 15 november 2018 02:36
Ik heb ook 2 HG zwangerschappen gehad. Vooral mijn man heeft het als erg traumatisch ervaren, omdat hij machteloos toe moest kijken hoe ik wegkwijnde tot een zielig hoopje (ik woog nog maar 48 kilo toen ik 8 maanden zwanger was van mijn eerste). En toch heb ik het zelf niet zo ervaren. Dat zullen ook wel de hormonen zijn hoor. Maar hoe ik er zelf op terug kijk is ook heel erg beinvloed door wat erna gebeurde. Wij hadden de pech een kind met ernstige gezondsheidsproblemen te hebben, waardoor ik vooral de eerste paar jaar van zijn leven als erg traumatisch heb ervaren. Ik denk dat ik mede daardoor terugkijk op mijn zwangerschappen als niet onoverkomelijk. Daar heb jij natuurlijk niets aan, want het verandert jouw ervaring niet. Het heeft mij zelf wel geholpen om mijn eigen moeiiljkheden in perspectief te zien.
Wat mij geholpen heeft om die traumatische ervaring in perspectief te zetten was er met een professional over praten en mijn ervaringen op papier zetten. Daarnaast ben ik een tijd heel actief geweest in een lotgenoten groep. Misschien dat zoiets jou ook kan helpen om dit een plekje te geven?
Wat mij geholpen heeft om die traumatische ervaring in perspectief te zetten was er met een professional over praten en mijn ervaringen op papier zetten. Daarnaast ben ik een tijd heel actief geweest in een lotgenoten groep. Misschien dat zoiets jou ook kan helpen om dit een plekje te geven?
donderdag 15 november 2018 06:24
Allereerst een dikke 
Het HG met ziekenhuisopname herken ik, bij de jongste heb ik er 5 weken gelegen. Bij mij heeft het niet de hele zwangerschap geduurd gelukkig.
Het is al wat langer geleden ( jongste is nu 12 jaar). Zo’n zwangerschap heeft veel impact op je leven, ik was gelukkig omringd door mensen die er voor zorgden dat alles doorging zodat ik me volledig kon richten op zo goed mogelijk voor mezelf zorgen. Mijn herinneringen aan die periode zijn niet overwegend negatief.
Heb je al overwogen om hulp te zoeken? Veel sterkte!
Het HG met ziekenhuisopname herken ik, bij de jongste heb ik er 5 weken gelegen. Bij mij heeft het niet de hele zwangerschap geduurd gelukkig.
Het is al wat langer geleden ( jongste is nu 12 jaar). Zo’n zwangerschap heeft veel impact op je leven, ik was gelukkig omringd door mensen die er voor zorgden dat alles doorging zodat ik me volledig kon richten op zo goed mogelijk voor mezelf zorgen. Mijn herinneringen aan die periode zijn niet overwegend negatief.
Heb je al overwogen om hulp te zoeken? Veel sterkte!
donderdag 15 november 2018 08:21
HG is ook heel heftig. Er was lange tijd een actieve lotgenotengroep. Ik zie dat die nu op Facebook zit. Je kunt je aanmelden bij de groep. Praten met lotgenoten kan heel goed helpen. Ook achteraf.
http://www.zehg.nl/wordpress/samen-sta-je-sterker/
Je zou daarnaast ook naar de huisarts kunnen gaan en met hem bespreken wat je nodig hebt en wat de huisarts kan bieden (POH) of dat je een verwijzing krijgt voor psychologische hulp.
Bij mij is het langer geleden, maar ik kijk niet zo terug op de zwangerschap. Ik krijg nog wel steeds een halve paniekaanval als ik in de ochtend misselijk ben. Het is er bij ons vanwege HG bij 1 kind gebleven.
http://www.zehg.nl/wordpress/samen-sta-je-sterker/
Je zou daarnaast ook naar de huisarts kunnen gaan en met hem bespreken wat je nodig hebt en wat de huisarts kan bieden (POH) of dat je een verwijzing krijgt voor psychologische hulp.
Bij mij is het langer geleden, maar ik kijk niet zo terug op de zwangerschap. Ik krijg nog wel steeds een halve paniekaanval als ik in de ochtend misselijk ben. Het is er bij ons vanwege HG bij 1 kind gebleven.
donderdag 15 november 2018 09:09
Bedankt voor alle lieve en heldere reacties!
Het is al een heel eind afgezwakt inmiddels hoor. Maar ik merk dat ik er in mijn hoofd nog steeds dagelijks mee bezig ben. Dan denk ik er 2-3x per dag aan en dan kan ik het ook wel weer loslaten. Maar vind het eigenlijk 'ongezond' dat het na zo'n lange tijd nog dagelijks in mijn hoofd zit.
Een volgende zwangerschap zal er om deze redenen ook niet meer komen. Dus daarom hoef ik er ook niet meer mee bezig te zijn.
Ik ben zelf ook een heel nuchter persoon, en vind dit dus niet bij mijn persoonlijkheid passen.
Het belemmert mij niet in het dagelijks leven, niet in de omgang met mijn kinderen. Hou zielsveel van ze gelukkig.
In mijn laatste zwangerschap heb ik heel lang gehoopt dat het een miskraam zou worden, omdat ik dan van de ellende af zou zijn. Tegelijkertijd maakte dat me ook heel verdrietig dat ik zulke dingen dacht.
Praten over andere zwangerschapskwaaltjes vind ik altijd lastig. Omdat als het over kwaaltjes gaat, mensen vaak zeggen : maar het was lang niet zo erg als bij jou enz.
Ik vind dat vervelend, ik wil het niet elke x over mijn zwangerschappen hebben.
Ik ben superblij voor mensen als ze een kindje verwachten, en vind het oprecht rot van welke kwaaltjes ze last hebben. En daar mogen ze ook gerust over 'klagen' bij mij.
Ik ga eens op zoek naar de Facebook voor lotgenoten, bedankt voor de tip!
Mocht dat niet voldoende bieden ga ik de huisarts maar eens contacten.
Al voelt het wat aanstellerig om daarvoor te gaan.
Maar ik wil er klaar mee zijn, want ben gezegend met een prachtig gezin en een heel fijn huwelijk, en dat is wat telt!
Het is al een heel eind afgezwakt inmiddels hoor. Maar ik merk dat ik er in mijn hoofd nog steeds dagelijks mee bezig ben. Dan denk ik er 2-3x per dag aan en dan kan ik het ook wel weer loslaten. Maar vind het eigenlijk 'ongezond' dat het na zo'n lange tijd nog dagelijks in mijn hoofd zit.
Een volgende zwangerschap zal er om deze redenen ook niet meer komen. Dus daarom hoef ik er ook niet meer mee bezig te zijn.
Ik ben zelf ook een heel nuchter persoon, en vind dit dus niet bij mijn persoonlijkheid passen.
Het belemmert mij niet in het dagelijks leven, niet in de omgang met mijn kinderen. Hou zielsveel van ze gelukkig.
In mijn laatste zwangerschap heb ik heel lang gehoopt dat het een miskraam zou worden, omdat ik dan van de ellende af zou zijn. Tegelijkertijd maakte dat me ook heel verdrietig dat ik zulke dingen dacht.
Praten over andere zwangerschapskwaaltjes vind ik altijd lastig. Omdat als het over kwaaltjes gaat, mensen vaak zeggen : maar het was lang niet zo erg als bij jou enz.
Ik vind dat vervelend, ik wil het niet elke x over mijn zwangerschappen hebben.
Ik ben superblij voor mensen als ze een kindje verwachten, en vind het oprecht rot van welke kwaaltjes ze last hebben. En daar mogen ze ook gerust over 'klagen' bij mij.
Ik ga eens op zoek naar de Facebook voor lotgenoten, bedankt voor de tip!
Mocht dat niet voldoende bieden ga ik de huisarts maar eens contacten.
Al voelt het wat aanstellerig om daarvoor te gaan.
Maar ik wil er klaar mee zijn, want ben gezegend met een prachtig gezin en een heel fijn huwelijk, en dat is wat telt!
donderdag 15 november 2018 10:26
Deze lotgenotengroep kan ik je ook aanraden en evt. de postpartum groep: "Hyperemesis Gravidarum/ Postpartum HER Foundation Nederland/België" op FB.Pavlovski schreef: ↑15-11-2018 08:21HG is ook heel heftig. Er was lange tijd een actieve lotgenotengroep. Ik zie dat die nu op Facebook zit. Je kunt je aanmelden bij de groep. Praten met lotgenoten kan heel goed helpen. Ook achteraf.
http://www.zehg.nl/wordpress/samen-sta-je-sterker/
