Psyche
alle pijlers
Voel me snel onveilig in de wereld.
zondag 30 december 2018 08:08
Heb je het idee dat je jijzelf en/of je omgeving hoge verwachtingen van je heeft?
Heb je het idee dat je al die plussen die je hebt mee gekregen moet waar maken?
Je doet mij denken aan een 18 jarig meisje bij wie ik op haar verjaardag een workshop salsa dansen had gegeven. Zij had ook alles mee was 10x knapper (jonger en rijker) dan ik, lang, slank, VWO afgerond en studerend, toffe vrienden. Ze kreeg destijds (15-20 jaar geleden) een BMW uit de Z serie voor haar verjaardag.
Ik en een vriend wilde een feestje maken van die workshop. Ik trof het meisje echter nog bedeesd in de toiletten aan, angstig om de dansvloer op te gaan,....
Zo ongeveer het laatste wat ik had verwacht en ik denk ook niet dat iemand in haar omgeving wist hoe zij zich echt voelde. Dat lijkt mij eerlijk gezegd nog het eenzaamst.
Heb je het idee dat je al die plussen die je hebt mee gekregen moet waar maken?
Je doet mij denken aan een 18 jarig meisje bij wie ik op haar verjaardag een workshop salsa dansen had gegeven. Zij had ook alles mee was 10x knapper (jonger en rijker) dan ik, lang, slank, VWO afgerond en studerend, toffe vrienden. Ze kreeg destijds (15-20 jaar geleden) een BMW uit de Z serie voor haar verjaardag.
Ik en een vriend wilde een feestje maken van die workshop. Ik trof het meisje echter nog bedeesd in de toiletten aan, angstig om de dansvloer op te gaan,....
Zo ongeveer het laatste wat ik had verwacht en ik denk ook niet dat iemand in haar omgeving wist hoe zij zich echt voelde. Dat lijkt mij eerlijk gezegd nog het eenzaamst.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 30 december 2018 08:15
Zo ver dat ik een BMW kreeg is het (gelukkig) nooit gekomen. Ik heb alles gekregen wat mijn hart begeert, maar ben nooit verwend. Verder herken ik me wel erg het voorbeeld dat je schetst.viva-amber schreef: ↑30-12-2018 08:08Heb je het idee dat je jijzelf en/of je omgeving hoge verwachtingen van je heeft?
Heb je het idee dat je al die plussen die je hebt mee gekregen moet waar maken?
Je doet mij denken aan een 18 jarig meisje bij wie ik op haar verjaardag een workshop salsa dansen had gegeven. Zij had ook alles mee was 10x knapper (jonger en rijker) dan ik, lang, slank, VWO afgerond en studerend, toffe vrienden. Ze kreeg destijds (bijna 20 jaar geleden) een BMW uit de Z serie voor haar verjaardag.
Ik en een vriend wilde een feestje maken van die workshop. Ik trof het meisje echter nog bedeesd in de toiletten aan, angstig om de dansvloer op te gaan,....
Zo ongeveer het laatste wat ik had verwacht en ik denk ook niet dat iemand in haar omgeving wist hoe zij zich echt voelde. Dat lijkt mij eerlijk gezegd nog het eenzaamst.
Ik merk inderdaad dat er vanuit de jeugd, vanuit nieuwe sociale contacten, mijn familie altijd bepaalde verwachtingen zijn geweest van mij,
waarvan ik nog maar ten zeerste twijfel(de) of ik deze kan waarmaken.
Sterker nog : het is zelfs zo dat ik in de familie de enige ben die universiteit heb gedaan, en dat dit bij een oom/tante met kinderen in dezelfde leeftijd als ik (die minder goed konden leren) al vanaf het begin een soort competitie heeft aangewakkerd, waar ik helemaal nooit op zat te wachten.
Ook met sociale contacten had ik dat. Bijvoorbeeld de eerste dag op studie / studentenvereniging. Dat best veel medestudenten/verenigingsleden op mij afkomen omdat ik er kennelijk benaderbaar uitzie en uitzie als een sociaal interessant persoon. Terwijl ik in feite best introvert en verlegen ben. Dus heb ik vaak meegemaakt dat die mensen in eerste instantie op mij afstappen, en dan later toch weer met andere mensen optrekken. Dat geeft niet, want ik heb alsnog veel vriendinnen, maar het heeft toch vaak gevoeld alsof ik bepaalde
verwachtingen niet kon waarmaken.
zondag 30 december 2018 08:24
Niet aan de verwachtingen van anderen voldoen is vrijwel niet te vermijden. Zoveel mensen, zoveel verwachtingen. Je zou jezelf ook heel erg te kort doen wanneer je de hele tijd probeert om aan alle verwachtingen te voldoen. Het gaat er vooral om dat jij voldoet aan waar jij jezelf prettig bij voelt en er zal altijd wel iemand zijn die daar iets van vindt. De kunst is om je daar niet te veel van aan te trekken. Andere mensen doen ook niet de hele tijd wat jij van hun verwacht.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 30 december 2018 08:30
Dat is ook zo, en is iets waarmee ik aan het werk moet. Maar daarnaast ben ik. net zoals je omschrijft in het verhaal over jouw salsales- deelneemster, ook te panisch om in de belangstelling te staan of op de voorgrond te treden. Misschien dat ik daarom ook zo erg hecht aan veilige situaties of situaties waarin niet de kans bestaat dat dit moet. Wel bedankt voor het delen van je zienswijzeviva-amber schreef: ↑30-12-2018 08:24Niet aan de verwachtingen van anderen voldoen is vrijwel niet te vermijden. Zoveel mensen, zoveel verwachtingen. Je zou jezelf ook heel erg te kort doen wanneer je de hele tijd probeert om aan alle verwachtingen te voldoen. Het gaat er vooral om dat jij voldoet aan waar jij jezelf prettig bij voelt en er zal altijd wel iemand zijn die daar iets van vindt. De kunst is om je daar niet te veel van aan te trekken. Andere mensen doen ook niet de hele tijd wat jij van hun verwacht.
zondag 30 december 2018 08:35
Misschien ben je meer geschikt voor een leven in een ander land/continent/gemeenschap met minder prikkels.
Op een boerderij in Canada ofzo of ergens in een kleine gemeenschap in Drenthe (ik roep maar wat als verstokte stadse).
Het klinkt alsof je van alles van jezelf eist wat niet bij jou als persoon past.
Het klinkt mij alsof je veel mee hebt, het is niet zo dat je een arme bijstandsmoeder bent die gedwongen is in een ghetto te wonen op een te klein flatje met 5 kinderen. Je hebt keuzes gekregen en daarom voor jezelf meer keuzes kunnen creëren
dus waarom dan het jezelf moeilijk maken als het niet perse hoeft?
Op een boerderij in Canada ofzo of ergens in een kleine gemeenschap in Drenthe (ik roep maar wat als verstokte stadse).
Het klinkt alsof je van alles van jezelf eist wat niet bij jou als persoon past.
Het klinkt mij alsof je veel mee hebt, het is niet zo dat je een arme bijstandsmoeder bent die gedwongen is in een ghetto te wonen op een te klein flatje met 5 kinderen. Je hebt keuzes gekregen en daarom voor jezelf meer keuzes kunnen creëren
dus waarom dan het jezelf moeilijk maken als het niet perse hoeft?
zondag 30 december 2018 08:39
Goed dat je naar een psycholoog gaat en ik zou ook zeker bekijken of je niet met hulp van medicatie dat gevoel van angst weg kan krijgen. Wellicht heb je gewoon een onbalans in je hersenen en is dat met een pilletje op te lossen. De psycholoog kan die niet voorschrijven, maar die kan hopelijk wel beoordelen of dat een betere weg is dan therapie en dan doorverwijzen.
zondag 30 december 2018 08:43
Wat het groepje zegt is ook waar. Die workshop hebben haar ouders voor haar gekozen terwijl dat meisje liever met een paar vrienden uit eten was gegaan of was gaan varen/zeilen. We hebben veel tijd gestoken in het geven van een demonstratie om een beetje de druk weg te halen van 'iedereen en het feestvarken' op de dansvloer en alleen kort even met zijn allen op de vloer met merengue.
Ik ben een paar jaar terug psychisch door ijs gezakt en daarna fysiek. Ik woon nu in een dorp ipv in de hoofdstad. Mijn appartement kijkt op het bos, het strand is op 10 min afstand. Ik ben hier veel gelukkiger. Mijn sociaal leven is wel een stuk rustiger maar ik heb er ook niet zo een behoefte aan.
Het is niet verplicht om mee te doen aan 'the rat race'.
Ik ben een paar jaar terug psychisch door ijs gezakt en daarna fysiek. Ik woon nu in een dorp ipv in de hoofdstad. Mijn appartement kijkt op het bos, het strand is op 10 min afstand. Ik ben hier veel gelukkiger. Mijn sociaal leven is wel een stuk rustiger maar ik heb er ook niet zo een behoefte aan.
Het is niet verplicht om mee te doen aan 'the rat race'.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zondag 30 december 2018 08:51
Dit is inderdaad wel iets waar ik al een tijdje mee in mijn hoofd zit. Ik werk in de financiële sector, en hoewel ik er ook niet dood-ongelukkig ben, ben ik ook niet gelukkig.Het-groepje schreef: ↑30-12-2018 08:35Misschien ben je meer geschikt voor een leven in een ander land/continent/gemeenschap met minder prikkels.
Op een boerderij in Canada ofzo of ergens in een kleine gemeenschap in Drenthe (ik roep maar wat als verstokte stadse).
Het klinkt alsof je van alles van jezelf eist wat niet bij jou als persoon past.
Het klinkt mij alsof je veel mee hebt, het is niet zo dat je een arme bijstandsmoeder bent die gedwongen is in een ghetto te wonen op een te klein flatje met 5 kinderen. Je hebt keuzes gekregen en daarom voor jezelf meer keuzes kunnen creëren
dus waarom dan het jezelf moeilijk maken als het niet perse hoeft?
Soms baal ik er eerlijk gezegd ook van dat ik goed kon leren en op de automatische piloot vwo en later universiteit ben gaan doen. Mijn nichtje die nooit erg goed kon leren, is bij een tuincentrum gaan werken. Haar leven, is waar ik soms echt met jaloezie naar kan kijken : ze heeft een vriend waarmee ze samen al jaren terug een mooi hoekhuis heeft gekocht, niet ver van haar ouders in het dorp waar ze is opgegroeid.
Op het fietsje naar de supermarkt. Eerste kindje is nu onderweg, en dan is het 3 minuutjes lopen naar de basisschool waar zijzelf ook op heeft gezeten. In haar vrije tijd is ze voornamelijk druk met haar paarden en is ze te vinden op de manege. Verder hebben ze nog wat vrienden in de directe omgeving wonen, is het verzorgingstehuis waar haar oma woont op loopafstand. Tussen de middag kan ze gewoon naar huis om haar honden uit te laten.
Ik kan daar echt jaloers op zijn. Ik weet dat het ook slechts een oordeel is van mij als buitenstaander, omdat ik ook niet weet wat er bij haar achter de schermen speelt. Maar haar manier van leven vind ik zo vertrouwd, zo rustig. Als ik zeg dat het geen prikkels heeft dan klinkt het misschien denigrerend, zo is het absoluut niet bedoeld. Maar eerlijk gezegd lijkt het mij heerlijk : de zomer, lente, winter en herfst gaan voorbij. Jij doet gewoon lekker je ding, hebt het allemaal goed voor elkaar. Je hebt je dieren, je baan, je vertrouwde omgeving, alles en iedereen die je liefhebt in de directe omgeving. Het lijkt mij eerlijk gezegd heel fijn.
zondag 30 december 2018 08:53
Ik ga het er met de psycholoog wel over hebben, maar medicatie zie ik als een last resort. Ik hoor toch vrijwel zonder uitzondering dat het ook zorgt voor emotionele afvlakking.aikidoka schreef: ↑30-12-2018 08:39Goed dat je naar een psycholoog gaat en ik zou ook zeker bekijken of je niet met hulp van medicatie dat gevoel van angst weg kan krijgen. Wellicht heb je gewoon een onbalans in je hersenen en is dat met een pilletje op te lossen. De psycholoog kan die niet voorschrijven, maar die kan hopelijk wel beoordelen of dat een betere weg is dan therapie en dan doorverwijzen.
En hoewel ik er nervositeits/angstklachten door ervaar, ervaar ik ook hele diepe emoties als het gaat om het ervaren van de natuur, een bepaald jaargetij, etc. Dat zou ik ook niet willen missen. Maar misschien sluit het een het ander niet uit, dat wil ik nog nader bespreken.
zondag 30 december 2018 09:02
[quote=viva-amber post_id=29409918 time=1546155824 user_id=148529]
Wat het groepje zegt is ook waar. Die workshop hebben haar ouders voor haar gekozen terwijl dat meisje liever met een paar vrienden uit eten was gegaan of was gaan varen/zeilen. We hebben veel tijd gestoken in het geven van een demonstratie om een beetje de druk weg te halen van 'iedereen en het feestvarken' op de dansvloer en alleen kort even met zijn allen op de vloer met merengue.
Ik ben een paar jaar terug psychisch door ijs gezakt en daarna fysiek. Ik woon nu in een dorp ipv in de hoofdstad. Mijn appartement kijkt op het bos, het strand is op 10 min afstand. Ik ben hier veel gelukkiger. Mijn sociaal leven is wel een stuk rustiger maar ik heb er ook niet zo een behoefte aan.
Het is niet verplicht om mee te doen aan 'the rat race'.
Wat het groepje zegt is ook waar. Die workshop hebben haar ouders voor haar gekozen terwijl dat meisje liever met een paar vrienden uit eten was gegaan of was gaan varen/zeilen. We hebben veel tijd gestoken in het geven van een demonstratie om een beetje de druk weg te halen van 'iedereen en het feestvarken' op de dansvloer en alleen kort even met zijn allen op de vloer met merengue.
Ik ben een paar jaar terug psychisch door ijs gezakt en daarna fysiek. Ik woon nu in een dorp ipv in de hoofdstad. Mijn appartement kijkt op het bos, het strand is op 10 min afstand. Ik ben hier veel gelukkiger. Mijn sociaal leven is wel een stuk rustiger maar ik heb er ook niet zo een behoefte aan.
Het is niet verplicht om mee te doen aan 'the rat race'.
zondag 30 december 2018 09:29
Je schrijft dat je eigenlijk introvert en verlegen bent. Heb je daar wel genoeg oog voor je leven? Doe je wel de dingen die passen bij een mens zoals jij? Introverte mensen lopen wel vaker tegen dit soort klachten aan. Ik herken het zelf ook. Het heeft inderdaad met verwachtingen te maken, verwachtingen die je denkt dat anderen van je hebben.
Mijn belangrijkste les is geweest om dat los te laten. Ik kies vaak bewust voor rust en alleen te zijn. Ik werk niet fulltime, ben in een andere sector gaan werken en heb een kleine vriendenkring. Soms moet ik wel gezeur aanhoren dat ik niet gezellig ben en waarom het niet meer even kan. Dat kan inmiddels goed van me afzetten en mn geliefden accepteren dat ik graag alleen in stilte wil zitten af en toe. Introverte mensen hebben nu eenmaal andere behoeftes en dat mag. Je mag zijn zoals je bent, ongeacht of dat is zoals 'je hoort te zijn'.
Het nerveuse gevoel dat je omschrijft ken ik als ik geen ander. Ook de knoop in mn maag als ik weer terug moet naar de 'grote boze wereld' herken ik in mindere mate. Wat mij helpt is meditatie. Als ik me nerveus voel zonder aanwijsbare reden, ga ik mediteren en doe ik yoga oefeningen. Dat kan niet altijd direct. Soms moet ik wachten tot ik thuis ben maar heb ook wat oefeningen voor onderweg. Helpt altijd tegen dat gevoel. Voor mij is het een teken dat ik niet genoeg oog heb gehad voor mezelf.
Je kunt misschien het boek 'ik moet nog even kijken of ik kan' van Liesbeth Smit lezen. Gaat over de introverte mens en is heel herkenbaar.
Mijn belangrijkste les is geweest om dat los te laten. Ik kies vaak bewust voor rust en alleen te zijn. Ik werk niet fulltime, ben in een andere sector gaan werken en heb een kleine vriendenkring. Soms moet ik wel gezeur aanhoren dat ik niet gezellig ben en waarom het niet meer even kan. Dat kan inmiddels goed van me afzetten en mn geliefden accepteren dat ik graag alleen in stilte wil zitten af en toe. Introverte mensen hebben nu eenmaal andere behoeftes en dat mag. Je mag zijn zoals je bent, ongeacht of dat is zoals 'je hoort te zijn'.
Het nerveuse gevoel dat je omschrijft ken ik als ik geen ander. Ook de knoop in mn maag als ik weer terug moet naar de 'grote boze wereld' herken ik in mindere mate. Wat mij helpt is meditatie. Als ik me nerveus voel zonder aanwijsbare reden, ga ik mediteren en doe ik yoga oefeningen. Dat kan niet altijd direct. Soms moet ik wachten tot ik thuis ben maar heb ook wat oefeningen voor onderweg. Helpt altijd tegen dat gevoel. Voor mij is het een teken dat ik niet genoeg oog heb gehad voor mezelf.
Je kunt misschien het boek 'ik moet nog even kijken of ik kan' van Liesbeth Smit lezen. Gaat over de introverte mens en is heel herkenbaar.
zondag 30 december 2018 09:42
Bedankt voor je reactie.felicia schreef: ↑30-12-2018 09:29Je schrijft dat je eigenlijk introvert en verlegen bent. Heb je daar wel genoeg oog voor je leven? Doe je wel de dingen die passen bij een mens zoals jij? Introverte mensen lopen wel vaker tegen dit soort klachten aan. Ik herken het zelf ook. Het heeft inderdaad met verwachtingen te maken, verwachtingen die je denkt dat anderen van je hebben.
Mijn belangrijkste les is geweest om dat los te laten. Ik kies vaak bewust voor rust en alleen te zijn. Ik werk niet fulltime en heb een kleine vriendenkring. Mensen accepteren het wel. Introverte mensen hebben nu eenmaal andere behoeftes.
Het nerveuse gevoel dat je omschrijft ken ik als ik geen ander. Ook de knoop in mn maag als ik weer terug moet naar de 'grote boze wereld' herken ik in mindere mate. Wat mij helpt is meditatie. Als ik me nerveus voel zonder aanwijsbare reden, ga ik mediteren en doe ik yoga oefeningen. Dat kan niet altijd direct. Soms moet ik wachten tot ik thuis ben maar heb ook wat oefeningen voor onderweg. Helpt altijd tegen dat gevoel. Voor mij is het een teken dat ik niet genoeg oog heb gehad voor mezelf.
Je kunt misschien het boek 'ik moet nog even kijken of ik kan' van Liesbeth Smit lezen. Gaat over de introverte mens en is heel herkenbaar.
Ik houd er nu wel meer rekening mee dan voorheen, in die zin dat ik meer mijn eigen keuzes durf te maken. Wat ik echter nog altijd lastig vind, is om er achter te komen of ik nu van nature introvert / verlegen ben, of dat ik voornamelijk onzeker ben, maar dat onder die onzekerheid wel degelijk een meer extravert karakter ligt dat nu niet tot ontplooiing komt. Ik weet dat ik niet heel erg extravert ben qua karakter, maar of ik ook zo introvert ben als ik nu door het leven ga, dat weet ik ook niet.
In het eerste geval zou dit namelijk voor mij betekenen dat ik juist meer moet kiezen voor dingen die bij mijn (introverte) karakter passen. In het tweede geval zou het juist betekenen dat ik de confrontatie aan moet gaan en dingen moet gaan overwinnen.
Een van de ergste dingen die je mij kunt doen is zeggen dat ik een presentatie moet geven. Ik haat dat echt enorm. Maar in het verleden viel mij wel op, dat de ''deken'' van verlegenheid, introvertheid en angst/nervositeit voor een tijdsbestek van enkele dagen verdween nadat ik een presentatie had gegeven. Het leek dan alsof ik ergens van was bevrijd, van een last die altijd op mijn schouders rustte. Ik was in zo'n periode opener, zelfverzekerder en voelde me comfortabel in situaties waarin ik me eerder niet comfortabel voelde. Alsof er letterlijk een last van mijn schouders gevallen was. Ik was in die periode een paar treetjes hoger op mijn mentale ''comfortabelheids'' ladder geklommen, waardoor ik veel meer kon hebben en sterker in mijn schoenen stond.
Het probleem is/was echter altijd, dat ik altijd weer terugviel in mijn oude gedragspatroon, waardoor de deken van introvertheid / nervositeit weer over mij heen daalde.
En dat is dus wel een soort continue strijd waarin ik me begeef, en waarvan ik me afvraag: moet ik die strijd nu juist aangaan, of moet ik deze strijd ontwijken? Dit vind ik enorm lastig.
zondag 30 december 2018 09:50
Ga je nu overigens wel echt hier aan werken? Of ga je weer regelmatig topics openen onder steeds een nieuwe nickname en niets veranderen? Want eindeloos nieuwe nicknames aanmaken zorgt er wel voor dat je vorige verhalen niet via het loupje te vinden zijn, maar dezelfde schrijfstijl en zelfde problematiek maken je binnen enkele zinnen herkenbaar hoor. Je bent en blijft Zwelgje. Dus ik ben benieuwd of je alleen maar zegt dat je therapie gaat beginnen om die posts voor te zijn, of dat je dat ook echt gaat doen?
zondag 30 december 2018 10:00
Ik denk inderdaad dat je samen met een psycholoog meer rustpuntjes in je leven moet zien te verzamelen maar soms is het leven ook gewoon: eieren voor je geld kiezen. Je voelt je nu eenmaal meestal overstuur dus probeer daar je rust in te vinden. Je kan steeds nieuwe golven nervositeit creëren (vermoedelijk door je eigen gedachten) maar je kan ook denken: oh, daar ben jij ook weer, angst, en ik zit het even uit.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zondag 30 december 2018 10:14
Ik herken wel wat jij schrijft. Ik ben bijna 50, maar ik heb ook heel lang geworsteld met het begrijpen van hoe ik zelf in elkaar zat. Ik begreep ook nooit waarom ik me soms zo ontzettend rot kon voelen, terwijl er naar mijn idee geen reden voor was. Een psycholoog kan je wel helpen om te zoeken naar oorzaken, die wat minder opvallen, zoals patronen in je ouderlijk gezin die toch heel erg bepalend zijn voor je sociale en emotionele groei en beperkingen. Zonder dat daar perse een waardeoordeel aan hoeft te hangen, maar gewoon omdat het zo was en jou vormde. In combinatie met jouw aanleg voor gevoeligheid, kan het jou misschien helpen om jezelf wat beter te begrijpen en beter beslissingen te nemen die passen bij jou en wat jij nodig hebt. Medicatie is niet in eerste instantie iets wat daarbij helpt. Ik heb vanaf mijn 40e medicatie en ik moet zeggen dat dat op een moment kwam dat ik dat echt nodig had en het helpt mij om minder last te hebben van de scherpe kantjes. Ik was als moeder niet meer stabiel genoeg en had dat echt nodig om er te kunnen zijn op de manier die nodig was. Ik had altijd het gevoel dat er een gevoelszenuw bloot lag, dat ik niets kon hebben op emotioneel gebied, erg snel uit balans was, ik had ook last van angsten en dit helpt daarbij om wat rustiger en laconieker te kunnen zijn. Het is net of mijn gevoel ook wat later komt, met medicatie. De emotie is er wel, maar het komt met een vertraging. Dat heeft voor- en nadelen.
Wat jij omschrijft is dat jouw onzekerheid gekoppeld is aan contacten. In sociale omgang of prestaties die werkgerelateerd zijn heb je er veel last van. Ik denk dat je zelf moet uitvinden in hoeverre je dingen doet die wel echt bij jou passen. Als je een ego-boost krijgt als je iets voor elkaar hebt gekregen, maar daarna weer een terugval, zou je misschien toch beter iets doen wat minder prestatiegericht is.
Wat betreft sociale contacten: sinds ik zelf geaccepteerd ben dat ik in de ogen van anderen "saai" kan zijn, heb ik veel meer vrede met hoe ik zelf ben. Ik heb vrienden en kennissen die mij prima vinden, met mijn saaie dingen (door een beperking kan ik niet zoveel meer ondernemen, maar de dingen die we doen zijn wel altijd gezellig en leuk, gewoon omdat het mensen zijn die passen bij hoe ik ben, met de meeste van mijn vrienden deel ik bijvoorbeeld dezelfde humor). Er zijn ook mensen die minder bij mij pasten en die ik niet meer zie, ook omdat we blijkbaar minder met elkaar deelden dan ik dacht of misschien had gewild. Ik denk dat jij nog teveel jezelf ziet door de ogen van anderen en met hun (naar jouw idee) verwachtingen van jou.
Wat jij omschrijft is dat jouw onzekerheid gekoppeld is aan contacten. In sociale omgang of prestaties die werkgerelateerd zijn heb je er veel last van. Ik denk dat je zelf moet uitvinden in hoeverre je dingen doet die wel echt bij jou passen. Als je een ego-boost krijgt als je iets voor elkaar hebt gekregen, maar daarna weer een terugval, zou je misschien toch beter iets doen wat minder prestatiegericht is.
Wat betreft sociale contacten: sinds ik zelf geaccepteerd ben dat ik in de ogen van anderen "saai" kan zijn, heb ik veel meer vrede met hoe ik zelf ben. Ik heb vrienden en kennissen die mij prima vinden, met mijn saaie dingen (door een beperking kan ik niet zoveel meer ondernemen, maar de dingen die we doen zijn wel altijd gezellig en leuk, gewoon omdat het mensen zijn die passen bij hoe ik ben, met de meeste van mijn vrienden deel ik bijvoorbeeld dezelfde humor). Er zijn ook mensen die minder bij mij pasten en die ik niet meer zie, ook omdat we blijkbaar minder met elkaar deelden dan ik dacht of misschien had gewild. Ik denk dat jij nog teveel jezelf ziet door de ogen van anderen en met hun (naar jouw idee) verwachtingen van jou.
zondag 30 december 2018 10:24
Dit inderdaad en daarvoor kan je heel goed mindfullness gebruiken. Het hoort er nu eenmaal bij.retrostar schreef: ↑30-12-2018 10:00Ik denk inderdaad dat je samen met een psycholoog meer rustpuntjes in je leven moet zien te verzamelen maar soms is het leven ook gewoon: eieren voor je geld kiezen. Je voelt je nu eenmaal meestal overstuur dus probeer daar je rust in te vinden. Je kan steeds nieuwe golven nervositeit creëren (vermoedelijk door je eigen gedachten) maar je kan ook denken: oh, daar ben jij ook weer, angst, en ik zit het even uit.
Wat je zegt over de confrontatie aan gaan omdat je misschien onder de onzekerheid extravert bent, herken ik ook. Ik weet niet of dat zo is. Niet iedere introvert is hetzelfde, net als niet iedere extravert dat is. Extraverte mensen krijgen over het algemeen energie van sociale contacten. Ik krijg daar eigenlijk geen energie van. Enkel van mn geliefden krijg ik energie en zelfs dan wil ik af en toe even uitchecken door bijv een boek te gaan lezen.
Mijn partner is ontzettend extravert en als ik merk hoe hij geniet van sociale contacten en begint te stralen als hij in het middelpunt staat, dan weet ik heel zeker dat ik dat nooit zo zou willen en dat ik dus niet introvert ben door onzekerheid
Ik heb trouwens geen enkele moeite met presenteren mits ik presenteer over een voor mij boeiend onderwerp. Mensen die mij niet goed kennen noemen mij ook extravert. Sociaal ben ik handig en ik praat heel gemakkelijk met iedereen. Alleen mijn geliefden zien mijn ongemak op die momenten. Het is niet zo dat introverte mensen stille, grijze muizen natuurlijk. Je haalt je energie gewoon uit andere dingen.
zondag 30 december 2018 10:33
Dit is misschien ook wel iets dat met de jaren moet ''groeien'' om het zo maar te zeggen. Ik hoor vaker van mensen die al ,iets meer ervaren zijn met het leven, dat ze het makkelijker vinden om zichzelf te accepteren zoals ze zijn en om de mening van anderen in het juiste perspectief te kunnen plaatsen.laverneb schreef: ↑30-12-2018 10:14Ik herken wel wat jij schrijft. Ik ben bijna 50, maar ik heb ook heel lang geworsteld met het begrijpen van hoe ik zelf in elkaar zat. Ik begreep ook nooit waarom ik me soms zo ontzettend rot kon voelen, terwijl er naar mijn idee geen reden voor was. Een psycholoog kan je wel helpen om te zoeken naar oorzaken, die wat minder opvallen, zoals patronen in je ouderlijk gezin die toch heel erg bepalend zijn voor je sociale en emotionele groei en beperkingen. Zonder dat daar perse een waardeoordeel aan hoeft te hangen, maar gewoon omdat het zo was en jou vormde. In combinatie met jouw aanleg voor gevoeligheid, kan het jou misschien helpen om jezelf wat beter te begrijpen en beter beslissingen te nemen die passen bij jou en wat jij nodig hebt. Medicatie is niet in eerste instantie iets wat daarbij helpt. Ik heb vanaf mijn 40e medicatie en ik moet zeggen dat dat op een moment kwam dat ik dat echt nodig had en het helpt mij om minder last te hebben van de scherpe kantjes. Ik was als moeder niet meer stabiel genoeg en had dat echt nodig om er te kunnen zijn op de manier die nodig was. Ik had altijd het gevoel dat er een gevoelszenuw bloot lag, dat ik niets kon hebben op emotioneel gebied, erg snel uit balans was, ik had ook last van angsten en dit helpt daarbij om wat rustiger en laconieker te kunnen zijn. Het is net of mijn gevoel ook wat later komt, met medicatie. De emotie is er wel, maar het komt met een vertraging. Dat heeft voor- en nadelen.
Wat jij omschrijft is dat jouw onzekerheid gekoppeld is aan contacten. In sociale omgang of prestaties die werkgerelateerd zijn heb je er veel last van. Ik denk dat je zelf moet uitvinden in hoeverre je dingen doet die wel echt bij jou passen. Als je een ego-boost krijgt als je iets voor elkaar hebt gekregen, maar daarna weer een terugval, zou je misschien toch beter iets doen wat minder prestatiegericht is.
Wat betreft sociale contacten: sinds ik zelf geaccepteerd ben dat ik in de ogen van anderen "saai" kan zijn, heb ik veel meer vrede met hoe ik zelf ben. Ik heb vrienden en kennissen die mij prima vinden, met mijn saaie dingen (door een beperking kan ik niet zoveel meer ondernemen, maar de dingen die we doen zijn wel altijd gezellig en leuk, gewoon omdat het mensen zijn die passen bij hoe ik ben, met de meeste van mijn vrienden deel ik bijvoorbeeld dezelfde humor). Er zijn ook mensen die minder bij mij pasten en die ik niet meer zie, ook omdat we blijkbaar minder met elkaar deelden dan ik dacht of misschien had gewild. Ik denk dat jij nog teveel jezelf ziet door de ogen van anderen en met hun (naar jouw idee) verwachtingen van jou.
Bedankt voor je post wel, dit helpt mij wel op dit onderwerp. Als ik het goed begrijp heeft de medicatie jou op dat moment goed geholpen? En hoe ging dan het afbouwen / afstappen van de medicatie? (ik maak uit je post op dat je nu deze medicijnen niet gebruikt)?
zondag 30 december 2018 10:57
aikidoka schreef: ↑30-12-2018 09:50Ga je nu overigens wel echt hier aan werken? Of ga je weer regelmatig topics openen onder steeds een nieuwe nickname en niets veranderen? Want eindeloos nieuwe nicknames aanmaken zorgt er wel voor dat je vorige verhalen niet via het loupje te vinden zijn, maar dezelfde schrijfstijl en zelfde problematiek maken je binnen enkele zinnen herkenbaar hoor. Je bent en blijft Zwelgje. Dus ik ben benieuwd of je alleen maar zegt dat je therapie gaat beginnen om die posts voor te zijn, of dat je dat ook echt gaat doen?
Ik heb hier helemaal niets aan toe te voegen.
Koop een dagboek in plaats van hier nog jaren hetzelfde verhaal van je af schrijven of ga eindelijk weer in therapie. Met de input hier doe je al jaren niks. Zonde van ieders tijd.
zondag 30 december 2018 14:01
Ik vraag me af of je ooit hebt geleerd om te vertrouwen op jezelf en op de keuzes en inschattingen die jijzelf maakt. Dat je mag en vooral kán doen wat jij wil en dat dat goed is. Wanneer je autonomie ontwikkeling om welke reden dan ook niet helemaal goed is verlopen, maar je een goed uiterlijk en goed stel hersens hebt word je hierin snel overschat en overvraagd. Dat kan voor nog meer angst en paniek zorgen.
Ik lees nu dat je iemand zou zijn die wel vaker dit soort topics opent onder verschillende nicks. Er gaat bij mij dan wel een belletje rinkelen. Steeds zoeken naar andere antwoorden op deze manier gaat je niet helpen. Je moet wel écht aan de bak met je identiteit en de problemen die je ervaart in het leven. Steun, troost en begrip zoeken is niet verkeerd en ook gewoon heel erg nodig. Dat mag ook, maar de uitdagingen aangaan is minstens net zo hard nodig om iets te veranderen.
Ik lees nu dat je iemand zou zijn die wel vaker dit soort topics opent onder verschillende nicks. Er gaat bij mij dan wel een belletje rinkelen. Steeds zoeken naar andere antwoorden op deze manier gaat je niet helpen. Je moet wel écht aan de bak met je identiteit en de problemen die je ervaart in het leven. Steun, troost en begrip zoeken is niet verkeerd en ook gewoon heel erg nodig. Dat mag ook, maar de uitdagingen aangaan is minstens net zo hard nodig om iets te veranderen.
