Psyche
alle pijlers
In therapie gaan
donderdag 3 januari 2019 21:32
Hi!
Als allereerst, ik wil volgende week (morgen lukt niet) contact opnemen met de huisarts over deze dingen, maar het is wel prettig om het hier even van mij te kunnen afschrijven.
Vanaf mijn jeugd zit ik al niet erg goed in mijn vel. Door scheiding ouders, gepest worden en vele andere omstandigheden heb ik nooit echt zelfvertrouwen kunnen opbouwen. Destijds wel therapie gehad, maar dat kon ik zo gemakkelijk afwimpelen door te zeggen dat ik mij prima voelde (terwijl het niet zo was). Een aantal jaar lang een flinke depressie gehad. Vorig jaar nog een burn-out gehad door een opstapeling van activiteiten. Die burn-out ben ik vrijwel geheel van hersteld door (tijdelijk) een heel ander levenspatroon aan te nemen.
Nu een flink aantal jaar verder lijkt het alsof ik mijn leven goed op orde heb; ik ben goed in wat ik studeer, ik kan redelijk goed rondkomen, kan op vakantie, ik heb een paar goede vaste vrienden, woon leuk en heb redelijk wat dingen waarmee ik de tijd kan doorkomen.
De keerzijde zit hem wel dat contact met familie eigenlijk zeer stroef verloopt en/of eigenlijk niet aanwezig. Doordat ik een heel ander pad heb ingeslagen dan de rest van mijn familie, ben ik al snel het zwarte schaap geworden. De ene kant van de familie die leeft in een wereld die totaal niet aansluit aan mijn eigen wereld, er zijn vrijwel geen gemeenschappelijke vlakken waar we nog over kunnen praten. Daarbij voel ik mij altijd overbodig als ik er ben. Ik doe er gewoonweg niet toe. Andere kant van de familie is het contact vele jaren terug al mee gestopt vanwege ruzies. Het voelt voor mij echt alsof ik totaal geen familie heb, en de paar keer dat ik er langs ga, dan voelt het echt als een verplichting. Zeker na de feestdagen voelt het gewoon naar om zo door te brengen.
Daarnaast blijf ik maar zoeken naar mensen waar ik mijn eenzaamheid mee kan 'verbergen'. Vaak zijn dit mensen in een positie waarmee je geen relatie kan/mag hebben (zoals leidinggevenden en docenten). Ik heb vaak dan ook geen oprechte interesse in deze mensen, maar eerder dat zij hun aandacht aan míj kunnen besteden. Echt een leuke situatie is het niet, ik hou 'crushes' op mensen die ik niet kan krijgen. Deze crushes zitten dan allemaal op het randje van wel kunnen hebben en niet kunnen hebben. Nu al bijna een jaar zit ik opgescheept met een, waarbij ik mij gewoon moet focussen op mijzelf en het niet uit de hand moet laten lopen. Ik besef mij dan ook dat ik met dit gedrag tegelijkertijd ook mensen afstoot waarmee ik wel echt iets zou kunnen hebben. Een aantal weken terug kwam ik er ook achter dat dit gedrag is ontstaan vlak nadat mijn ouders zijn gescheiden. Wellicht om het op te vullen, wat ik tekort kwam/kom.
Sommige dagen voel ik mij op en top, waarbij het voelt alsof ik de hele wereld aan kan. Andere dagen duren erg lang en wacht ik totdat het een acceptabele tijd is om naar bed te gaan. De manier waarop ik dit een beetje kan stabiliseren is door te gaan sporten; om energie eruit te gooien of juist energie op te doen.
Er zijn sommige dingen waar ik nog zo verschrikkelijk onzeker over ben, wat ook niet erg goed helpt in mijn doen en laten.
Maar ben nu wel op een punt gekomen dat ik zoiets heb: zo wil ik niet verder. Het is tijd om iets te ondernemen. Het ironische is dat ik dit nu schrijf terwijl ik mij nu wel redelijk oké voel, terwijl ik mij veel slechter heb gevoeld hiervoor. Maar gezien dit met grote pieken en dalen komt, denk ik toch dat contact opnemen geen slecht plan is.
Als allereerst, ik wil volgende week (morgen lukt niet) contact opnemen met de huisarts over deze dingen, maar het is wel prettig om het hier even van mij te kunnen afschrijven.
Vanaf mijn jeugd zit ik al niet erg goed in mijn vel. Door scheiding ouders, gepest worden en vele andere omstandigheden heb ik nooit echt zelfvertrouwen kunnen opbouwen. Destijds wel therapie gehad, maar dat kon ik zo gemakkelijk afwimpelen door te zeggen dat ik mij prima voelde (terwijl het niet zo was). Een aantal jaar lang een flinke depressie gehad. Vorig jaar nog een burn-out gehad door een opstapeling van activiteiten. Die burn-out ben ik vrijwel geheel van hersteld door (tijdelijk) een heel ander levenspatroon aan te nemen.
Nu een flink aantal jaar verder lijkt het alsof ik mijn leven goed op orde heb; ik ben goed in wat ik studeer, ik kan redelijk goed rondkomen, kan op vakantie, ik heb een paar goede vaste vrienden, woon leuk en heb redelijk wat dingen waarmee ik de tijd kan doorkomen.
De keerzijde zit hem wel dat contact met familie eigenlijk zeer stroef verloopt en/of eigenlijk niet aanwezig. Doordat ik een heel ander pad heb ingeslagen dan de rest van mijn familie, ben ik al snel het zwarte schaap geworden. De ene kant van de familie die leeft in een wereld die totaal niet aansluit aan mijn eigen wereld, er zijn vrijwel geen gemeenschappelijke vlakken waar we nog over kunnen praten. Daarbij voel ik mij altijd overbodig als ik er ben. Ik doe er gewoonweg niet toe. Andere kant van de familie is het contact vele jaren terug al mee gestopt vanwege ruzies. Het voelt voor mij echt alsof ik totaal geen familie heb, en de paar keer dat ik er langs ga, dan voelt het echt als een verplichting. Zeker na de feestdagen voelt het gewoon naar om zo door te brengen.
Daarnaast blijf ik maar zoeken naar mensen waar ik mijn eenzaamheid mee kan 'verbergen'. Vaak zijn dit mensen in een positie waarmee je geen relatie kan/mag hebben (zoals leidinggevenden en docenten). Ik heb vaak dan ook geen oprechte interesse in deze mensen, maar eerder dat zij hun aandacht aan míj kunnen besteden. Echt een leuke situatie is het niet, ik hou 'crushes' op mensen die ik niet kan krijgen. Deze crushes zitten dan allemaal op het randje van wel kunnen hebben en niet kunnen hebben. Nu al bijna een jaar zit ik opgescheept met een, waarbij ik mij gewoon moet focussen op mijzelf en het niet uit de hand moet laten lopen. Ik besef mij dan ook dat ik met dit gedrag tegelijkertijd ook mensen afstoot waarmee ik wel echt iets zou kunnen hebben. Een aantal weken terug kwam ik er ook achter dat dit gedrag is ontstaan vlak nadat mijn ouders zijn gescheiden. Wellicht om het op te vullen, wat ik tekort kwam/kom.
Sommige dagen voel ik mij op en top, waarbij het voelt alsof ik de hele wereld aan kan. Andere dagen duren erg lang en wacht ik totdat het een acceptabele tijd is om naar bed te gaan. De manier waarop ik dit een beetje kan stabiliseren is door te gaan sporten; om energie eruit te gooien of juist energie op te doen.
Er zijn sommige dingen waar ik nog zo verschrikkelijk onzeker over ben, wat ook niet erg goed helpt in mijn doen en laten.
Maar ben nu wel op een punt gekomen dat ik zoiets heb: zo wil ik niet verder. Het is tijd om iets te ondernemen. Het ironische is dat ik dit nu schrijf terwijl ik mij nu wel redelijk oké voel, terwijl ik mij veel slechter heb gevoeld hiervoor. Maar gezien dit met grote pieken en dalen komt, denk ik toch dat contact opnemen geen slecht plan is.
zaterdag 5 januari 2019 20:04
hi Luxing
ik herken hier heel veel van en in therapie gaan hiervoor lijkt mij heel goed. Ik herken het 'leeg' voelen, geen aansluiting hebben bij familie en de 'crushes' op mensen die in een 'hogere positie' zitten.
Bij mij (en jou misschien ook) komt dit voort uit een onveilige hechting. Dan ga je op zoek naar anderen die dat gat voor je kunnen vullen maar dat zal zonder therapie niet werken. Google maar eens op schematherapie en emotionele verwaarlozing. Dat is ook mijn 'etiket' en schematherapie krijg ik later, als mijn depressie beter gaat. Als je een doorverwijzing krijgt moet je vragen of je er eentje krijgt voor de sGGZ en niet voor kortdurend of POH. Dit soort dingen hebben vaak lang tijd nodig.
ik herken hier heel veel van en in therapie gaan hiervoor lijkt mij heel goed. Ik herken het 'leeg' voelen, geen aansluiting hebben bij familie en de 'crushes' op mensen die in een 'hogere positie' zitten.
Bij mij (en jou misschien ook) komt dit voort uit een onveilige hechting. Dan ga je op zoek naar anderen die dat gat voor je kunnen vullen maar dat zal zonder therapie niet werken. Google maar eens op schematherapie en emotionele verwaarlozing. Dat is ook mijn 'etiket' en schematherapie krijg ik later, als mijn depressie beter gaat. Als je een doorverwijzing krijgt moet je vragen of je er eentje krijgt voor de sGGZ en niet voor kortdurend of POH. Dit soort dingen hebben vaak lang tijd nodig.
zondag 6 januari 2019 00:57
Jopee@
Het is tegelijkertijd prettig en vervelend om te horen dat je je zo erg herkent in mijn bericht. Ik verwacht ook echt dat het bij mij te maken heeft met onveilige hechting ivm met een aantal gebeurtenissen in mijn jeugd (kan er niet op in gaan ivm herkenning).
Vooral het gedeelte dat ik veel 'crushes' heb op mensen in een hogere positie, is echt een gedeelte waar ik veel last van heb. Het is iets waar ik heel veel moeite mee heb gehad om dit ook te openen naar vrienden toe.
Maar de tips wat betreft sGGZ ga ik meenemen!
Hoe ben jij naar de huisarts ermee gestapt? Dat vind ik zelf het nog wel lastig, want op het eerste gezicht lijkt alles goed te gaan met mij. Maar ga je wat verder zoeken, dan wordt het steeds donkerder.
Het is tegelijkertijd prettig en vervelend om te horen dat je je zo erg herkent in mijn bericht. Ik verwacht ook echt dat het bij mij te maken heeft met onveilige hechting ivm met een aantal gebeurtenissen in mijn jeugd (kan er niet op in gaan ivm herkenning).
Vooral het gedeelte dat ik veel 'crushes' heb op mensen in een hogere positie, is echt een gedeelte waar ik veel last van heb. Het is iets waar ik heel veel moeite mee heb gehad om dit ook te openen naar vrienden toe.
Maar de tips wat betreft sGGZ ga ik meenemen!
Hoe ben jij naar de huisarts ermee gestapt? Dat vind ik zelf het nog wel lastig, want op het eerste gezicht lijkt alles goed te gaan met mij. Maar ga je wat verder zoeken, dan wordt het steeds donkerder.
zondag 6 januari 2019 01:08
Ik was naar de huisarts gestapt wegens paniekaanvallen en depressie. In eerste instantie dus bij een gewone psycholoog terecht gekomen (Bggz) en niet bij een psychotherapeut (Sggz) omdat gedacht werd dat het kortdurend zou zijn. Ik functioneerde altijd goed. Gedurende die sessies bleek dit. Ik bleek in totale ontkenning over mijn jeugd, ik had een leuke jeugd en leuke ouders en een leuke zus vertelde ik. Totdat er doorgevraagd werd en ik me eigenlijk mijn hele jeugd rot heb gevoeld. Nu wordt pas duidelijk waarom.
Ik functioneerde al die jaren goed, ik had wel het idee dat er iets was maar wist niet wat. Het is dat ik andere klachten kreeg want ik zou nooit op het idee zijn gekomen om voor dit nare gevoel naar de huisarts te gaan. Nu pas weet ik dat dit al mijn hele leven een flink stempel op mij heeft gedrukt. De huisarts zal het niet vreemd vinden, je hebt zelf al ontdekt waar je last van hebt. En voor een psychotherapeut zijn jouw klachten iets wat hij dagelijks in behandeling heeft. (persoonlijkheidsklachten). Een psychotherapeut heeft nog 4 jaar langer doorgeleerd dan een gewone GZ psycholoog dus dat is waar je je naar moet laten verwijzen. Ik werd doorverwezen naar schematherapie en heb op de site van schematherapie.nl gekeken wie deze therapie biedt in de buurt. In mijn woonplaats waren er hele lange wachtlijsten dus ik heb gekozen voor een therapeut in de buurt van mijn werk. Er zijn lange wachtlijsten in de Sggz.
Ik functioneerde al die jaren goed, ik had wel het idee dat er iets was maar wist niet wat. Het is dat ik andere klachten kreeg want ik zou nooit op het idee zijn gekomen om voor dit nare gevoel naar de huisarts te gaan. Nu pas weet ik dat dit al mijn hele leven een flink stempel op mij heeft gedrukt. De huisarts zal het niet vreemd vinden, je hebt zelf al ontdekt waar je last van hebt. En voor een psychotherapeut zijn jouw klachten iets wat hij dagelijks in behandeling heeft. (persoonlijkheidsklachten). Een psychotherapeut heeft nog 4 jaar langer doorgeleerd dan een gewone GZ psycholoog dus dat is waar je je naar moet laten verwijzen. Ik werd doorverwezen naar schematherapie en heb op de site van schematherapie.nl gekeken wie deze therapie biedt in de buurt. In mijn woonplaats waren er hele lange wachtlijsten dus ik heb gekozen voor een therapeut in de buurt van mijn werk. Er zijn lange wachtlijsten in de Sggz.
zaterdag 12 januari 2019 20:27
Jopee@ sorry voor de late reactie, maar dank je voor alle informatie! Ik heb contact gezocht met de huisarts, en heb over 1,5 week een gesprek met de POH. Hieruit hoop ik eigenlijk een verwijzing te kunnen krijgen om alles goed onder de loep te nemen.
Tegenwoordig loop ik weer tegen andere dingen aan, zoals mijn werk. Mijn werk (begonnen als simpel bijbaantje in supermarkt, maar nog steeds zelfde functie maar met veel meer verantwoordelijkheden) begint mij steeds meer te slopen. Het is een filiaal dat betekent staat dat het mensen sloopt (fysiek, mentaal, burn-outs, etc), het staat in een problematische wijk in de stad waardoor de klanten ook geen pretje zijn. Het is dus begonnen als een bijbaantje, maar ondertussen met veel meer verantwoordelijkheden. Ik ben een persoon die heel veel op mijn bordje legt, en met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Gezien de laatste jaren de boel nogal veranderd is wat betreft bezetting (veel minder mensen, veel meer werk verzet moeten worden), raak ik hier gewoon enorm gestrest van. Als ik klaar ben met mijn dienst, dan wil ik het fatsoenlijk achterlaten in plaats van een oorlogszone. Ik ben het beu om constant met weinig man te staan, uitgescholden te worden door klanten, altijd maar 300% moeten geven en nog 10.000 andere dingen. Over het algemeen zijn mijn collega's (zowel medewerkers als leidinggevende) echt prima mensen waarmee ik samen kan werken, maar ik kan het mij gewoon zo moeilijk opbrengen om nog vrolijk te doen.
Vorig jaar enorm in de put (mede) daardoor geraakt. Vanaf volgende maand ga ik een enorm stressvolle periode in ivm scriptie. Ik begin steeds meer te twijfelen of ik dit er wel bij ga trekken. Maar ik kan het mij niet veroorloven om te stoppen in verband met vaste lasten...
Tegenwoordig loop ik weer tegen andere dingen aan, zoals mijn werk. Mijn werk (begonnen als simpel bijbaantje in supermarkt, maar nog steeds zelfde functie maar met veel meer verantwoordelijkheden) begint mij steeds meer te slopen. Het is een filiaal dat betekent staat dat het mensen sloopt (fysiek, mentaal, burn-outs, etc), het staat in een problematische wijk in de stad waardoor de klanten ook geen pretje zijn. Het is dus begonnen als een bijbaantje, maar ondertussen met veel meer verantwoordelijkheden. Ik ben een persoon die heel veel op mijn bordje legt, en met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Gezien de laatste jaren de boel nogal veranderd is wat betreft bezetting (veel minder mensen, veel meer werk verzet moeten worden), raak ik hier gewoon enorm gestrest van. Als ik klaar ben met mijn dienst, dan wil ik het fatsoenlijk achterlaten in plaats van een oorlogszone. Ik ben het beu om constant met weinig man te staan, uitgescholden te worden door klanten, altijd maar 300% moeten geven en nog 10.000 andere dingen. Over het algemeen zijn mijn collega's (zowel medewerkers als leidinggevende) echt prima mensen waarmee ik samen kan werken, maar ik kan het mij gewoon zo moeilijk opbrengen om nog vrolijk te doen.
Vorig jaar enorm in de put (mede) daardoor geraakt. Vanaf volgende maand ga ik een enorm stressvolle periode in ivm scriptie. Ik begin steeds meer te twijfelen of ik dit er wel bij ga trekken. Maar ik kan het mij niet veroorloven om te stoppen in verband met vaste lasten...
zondag 13 januari 2019 20:37
maandag 14 januari 2019 10:16
Ik wil een verwijzing krijgen via de POH. Dat is de reden waarom ik in eerste instantie naar de POH ga. Ik hoop echt dat de wachtlijsten hier redelijk kort zijn en dat ik er vrij vlot mee aan de slag kan...jopee schreef: ↑13-01-2019 20:37des te beter is het wellicht om je aan te melden voor therapie. Het kan echt helpend en steunend zijn waardoor je het op je werk misschien nog net wel vol kunt houden. Zeker als je het geld hard nodig hebt.
Misschien kan de POH (die tot ca 8 gesprekken kan doen) hier al wat bij helpen.
