verlies

10-01-2019 15:04 6 berichten
Alle reacties Link kopieren
Beste mensen.
Ik ben een vrouw van 41 en heb inmiddels al heel wat te verwerken gekregen?
Ik heb mijn broer(plots bloedklonter) en zus(leukemie) verloren, een zware vechtscheiding tussendoor achter de rug. Het heen en weer geslinger van de kinderen. Door omstandigheden ouderverwaarlozing. De kids maanden niet zien en dan weer wel en dan weer miserie. Al zes jaar een geduw en getrek. Vooral de oudste van 22 maakt er steeds opnieuw een boeltje van. En trekt de jongste van 14 mee, met alle gevolgen en verdriet vandien. Nu vier maanden geleden mijn lieve, prachtige mama heel plots moeten afgeven en als kers op de taart zegt mijn huidige partner, waar ik bijna vijf jaar mee samen ben, op 2 januari, dat het voor hem niet meer werkt. Hij heeft de relatie verbroken. Hij is een geweldig fantastische ondernemer en doet het supergoed. Ik heb me al die tijd mee verdiept in zijn leven en zijn pad mee bewandeld omdat ik blij was terug een familie te kunnen zijn, een gezin. Nu ben ik het weer allemaal kwijt.
Ik heb zo een intens verdriet en kan het precies echt niet meer trekken. Ik ben van nature een positief iemand en trek altijd anderen uit een dal en ik kan bergen werk verzetten, maar nu is precies alle leven uit me gezogen.
Ik woon nu midden in de natuur op een domein van 3 hectare. Ik heb verschillende dieren (waar ik zo dol op ben) en nu moet ik dat allemaal achterlaten. Ik ben op zoek naar een appartementje ofzo maar alles is zo duur. En ik ben echt niet verwaand ofzo. Ik ben zo bang.
Ik vind het echt verschrikkelijk om te zeggen dat ik me zo intens bang en verdrietig voel. Ik weet niet meer hoe ik hier door kom. Mis mijn mama nu echt heel erg. Ze was mijn beste vriendin, mijn alles.
Alles lijkt me te ontglippen. Ik huil elke dag en de angst is zo groot.
Zijn er mensen die ook zo vaak tegenslag gekend hebben en hoe ga je daar mee om? Kom ik hierdoor?
:"-(
Met veel tegenslag ben ik wel bekend, maar dat is ondertussen zoveel dat ik er onwillekeurig om moet gniffelen, niet omdat het allemaal nou zo leuk is, maar het verbijsterd me telkens weer waar het leven mee op de proppen komt om me het zuur te maken, dus ik verzucht, proost op mezelf en ga verder waar ik gebleven ben.

In het kort? Ik ben niet van plan om ook maar één traan te laten en me teneer te laten slaan. Ik zeg maar zo, als het voor de situatie niet uitmaakt hoe je reageert, kan je net zo goed blijven lachen.

Alles is van voorbijgaande aard, dus dit komt ook wel weer goed. Over een jaar ben je het alweer vergeten.

Ik wens je het allerbeste.
Wat verschrikkelijk dat je je fijne huis in de natuur moet verlaten! Woonde je bij hem in? Kun je niet iets kleiners maar wel in de natuur vinden? In Belgie heb je toch ook recreatiewoningen in de bossen?
Jij krijgt er wel heel erg van langs zeg en nu moet je in een tijd van verdriet ook nog eens praktisch zijn, ongelooflijke kl0te voor je. Maar het enige wat echt werkt is wat Cateautje zegt. Als je je klein laat slaan door dit soort dingen dan blijf je klein, je moet geloven in jezelf en dat er altijd wel een oplossing komt als jij maar door blijft duwen. Tuurlijk is het nu te veel maar je kan wel opnieuw beginnen dus misschien ga je nu op zoek naar een goedkoop huisje op het platteland (veel goedkoper dan in de randstad) en accepteer dat je doodsbang bent want daar is niks mis mee. Je kan heel goed doodsbang zijn terwijl op funda of het lokale sufferdje op zoek gaat naar een andere woning.

Je mist je moeder enorm omdat je iemand nodig hebt die naar je luistert en je een zetje geeft, en toch komt er een moment dat je toch moet overeind komen, je tranen moet drogen en verder moet gaan. Het viva forum is niet hetzelfde als je moeder maar je kan je ei kwijt en je krijgt tips en steun maar uiteindelijk moet je het zelf doen. Sterkte meid maar je kan het.
Alle reacties Link kopieren
Fijne antwoorden allemaal, dank je.
Ik vind wel een plaatsje om te wonen uiteindelijk, maar het zal wel erg wennen worden zonder de dieren want ik heb me al suf gezocht om een betaalbaar huisje in de natuur te kunnen huren en dat is helaas geen optie.
Van de dieren zijn het vooral mijn twee honden (mijn baby's) die ik ook moet achterlaten dat zo verschrikkelijk pijn doet. het is zo oneerlijk allemaal.
Het doet goed om erover te praten, want met mijn partner( ex krijg ik nog niet over mijn lippen, lukt het niet).
Alle reacties Link kopieren
Voor jou :hug:

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven