Vluchtgedrag, controle drang, ptss, dit proces is zwaar

Sinds enkele maanden praat ik met een psycholoog en heb ik veel inzicht gekregen in waar mijn gedrag vandaan komt, hoe ik altijd heb gefunctioneerd en waar ik zo in vast loop. Ik heb vorige week een familieopstelling gedaan, degene die hier ervaring mee hebben weten waar ik het over heb, en nu een week later vallen er steeds puzzelstukjes op hun plek. Ergens wist ik wel dat mijn jeugd een grote oorzaak was, maar ik wuifde het altijd weg. Ik heb enorm vluchtgedrag, eten is jaren mn grote vriend geweest. Daardoor jaren te zwaar geweest en ik was ongelukkig in mijn lijf, toch lukte het me niet blijvend af te vallen. Mijn hele zelfbeeld hing ik op aan mn gewicht, elke dag was ik ermee bezig en ik heb altijd gedacht 'als ik minimaal 10 kilo afval dan voel ik me goed, ben ik niet meer onzeker, sta ik stevig en zijn eigenlijk al mn problemen voorbij. Toen viel ik vorig jaar 18 kilo af, maar....er veranderde helemaal niets aan mn gevoel. Dat ik leuke kleding aankon en elke winkel in kan dat voelt goed, maar mijn zelfbeeld bleef slecht, ik bleef er maar mee bezig, mezelf naar beneden praten en dwangmatig op de weegschaal staan. Toen ging er een knop om en besefte ik me dat ik hulp nodig had. Verwijzing naar de psycholoog en zo heb ik nu een verwijzing naar de specialistische ggz waarbij schematherapie het advies is.
Het vluchtgedrag uit zich naast het eten in enorm onrustig zijn, ik zit nauwelijks stil, ben altijd alert, weinig relaxt en vaak het gevoel dat ik paraat moet zijn om te kunnen vluchten. Heb in mijn jeugd en jong volwassen leven dwanghandelingen gehad, het gekke is dat ik er altijd zelf mee heb kunnen stoppen, omdat ik zo gek werd van mezelf. Ik heb als kind veel angstige momenten gehad thuis, mijn vader die een moeilijke jeugd heeft gehad kon daar in mijn jeugd moeilijk mee omgaan. Hij is een schatje, maar erg groot en verbaal was hij aanwezig. Hij kon vanuit het niets heel boos worden, een gat in de deur schoppen uit onmacht, schreeuwen tegen mijn moeder en lelijke dingen zeggen. Die harde stem, dat grote lijf...ik ben eigenlijk altijd bang geweest dat hij in een boze bui door zou slaan en mijn moeder wat zou aan doen. Dat is nooit gebeurd, ook mij en mijn zusjes heeft hij nooit fysiek wat aangedaan, maar ik was er heel erg bang voor. Daardoor was ik als jong kind al snel volwassen, ik moest mn zusjes beschermen, moest alert zijn want als het fout zou gaan moest ik inspringen. Dit soort technieken heb ik mezelf aangeleerd, mijn ouders hebben hier geen weet van. Ik ben een kei in het wegstoppen van mn werkelijke emoties, ik heb mezelf aangeleerd dat ik sterk moet zijn. Ik ben qua postuur ook lang, altijd al geweest waardoor er vaak wel werd gezegd dat ik 'zo'n flinke meid was'. Ergens klopte het voor mij dus dat ik de sterke moest zijn, want als mijn vader zo instabiel en onvoorspelbaar was, dan moest ik mn moeder en zusjes kunnen helpen. Ik neem mn vader weinig kwalijk, een deel van me is boos op hem, maar ik weet en heb altijd geweten waar zijn gedrag vandaan kwam. Hij heeft het moeilijk gehad thuis, als kind heb ik dat ook meegekregen want mijn opa en oma waren hele valse mensen. Het feit dat ik moet toegeven dat mijn vader een grote oorzaak is van mijn problemen gaat zo in tegen mijn loyaliteit naar hem.
Onvoorspelbaar, dat was het dus ook vaak en dat maakt dat ik enorme controle drang heb. Ik kies altijd voor de veilige weg, hecht veel aan structuur in mn leven, ik heb dingen niet gedaan uit angst voor het onbekende.
Ik kan moeilijk loslaten, wil dingen onder controle hebben en het is zo vermoeiend allemaal. Ik zit in een verander proces, dat voelt goed want ik weet dat er dingen gaan veranderen en het kan alleen maar beter worden. Ik wil ook zo graag mn leven anders gaan leven. De diagnose is PTSS, ik snap ook dat die diagnose er is en daarmee ga ik verder in de sgzz straks (lange wachtlijst).

Maar wat vind ik het lastig allemaal, doordat veel op zn plek valt wordt ik dagelijks geconfronteerd hiermee en zit ik er dus middenin. Ik heb 2 jonge kinderen en daar loop ik ook mee te worstelen. Ons gezin draait heel goed, ben gelukkig getrouwd dus alles prima, maar ik worstel met mezelf. Jongste van 2 is zijn eerste 1,5 jaar veel ziek geweest en mijn zorgenkindje, hoewel dat nu al een hele tijd heel goed gaat. Ineens heb ik de laatste tijd angst dat hij ziek wordt, ben ik daar continu over aan het maken want 'wat als'....als hij ziek wordt, wat normaal is in de winter, dan moet ik thuis zijn en me daaraan overgeven. Ik denk dat het hem hier in zit, dat overgeven. Uiteraard doe ik dat als moeder, begrijp me niet verkeerd, maar dan moet ik de boel de boel laten en wil ik eigenlijk met hem op de bank liggen met een dekentje, tegelijkertijd wringt dat want ik kan niet stil liggen, en 'moet' van alles. En wat zal mijn werk wel niet denken, dat ik thuisblijf als hij ziek is. Mijn werk (erg fijne werkgever) snapt dat volkomen en niemand die er wat van zegt, maar ik voel me bij wijze van nu al schuldig als ik thuis moet blijven. Het is totale onzin, want ik ben wel eerder thuis gebleven als hij ziek was, geen probleem, maar nu ineens maak ik me hier druk om. Dit zegt genoeg over hoe ik momenteel in het leven sta en waar ik zo tegenaan loop. Het is een proces, dat kost tijd, ik heb hele goede hoop dat het goed komt, maar wat zit ik mezelf in de weg.

Ik moest het van me afschrijven....dat lucht op.

SjakS schreef: ↑

15-01-2019 09:51

Jeetje wat een stress spat ervan je scherm. Het is logisch dat als er kwartjes vallen dat er wat stof opwaait. Hartsikke goed dat je zelf aan de slag bent gegaan. Hulp zoeken en keihard eraan werken.

Zie je kans het eens met je vader te bespreken. Niet verwijtend. Maar eens opengooien. Mij heeft dat wel geholpen. Wel een andere situatie. Mijn vader kwam niet voor mij/ ons op als mijn moeder weer eens gekkeritus had. Tenminste dat ervaarde ik zo. Mijn vader vertelde dat hij dat wel deed. Deels door veel met ons weg te zijn, zodat mijn moeder ontlast werd en deels doordat hij rustig bleef, werd zij ook sneller “normaal” Ik zie nu veel beter wat hij heeft gedaan. Ben niet perse met alles eens. Maar hij heeft binnen zijn vermogen wel zijn best gedaan. Dat is toch een fijn idee. Kan jij dat met jou pa denk je?

Eerlijk gezegd niet. Ik weet namelijk dat hij binnen zijn vermogen echt zn best heeft gedaan, hij wist op dat moment ook niet beter. Ik praat het niet goed, ik weet ook wat ik bij mijn kinderen juist niet moet doen, maar ik snap wel waar zijn gedrag vandaan kwam. Nu is mijn vader al jaren stabiel, hij heeft geleerd om veel meer te praten ipv uit emotie te reageren. De relatie tussen mijn ouders is heel erg goed, het is gewoon rustig en goed zo. Als ik hen beide of mijn vader alleen vertel wat er bij mij speelt en wat de oorzaak is, dan weet ik zeker dat zij zoveel verdriet krijgen. Ze hebben dit echt niet gewild. Ik koester de goede relatie die we hebben en de rust die er is. IK wil dat niet overhoop halen, ik heb zoveel stress ervaren thuis, dat wil ik nooit meer terug.

SjakS schreef: ↑

15-01-2019 10:16

Ok nou dat is ook prima he. Het hoeft niet. Zou het nog kunnen helpen om hem een brief te schrijven die je dan niet opstuurt?
Fijn dat de relatie nu goed is en dat naast je boosheid en verdriet ook ziet dat hij dit ook niet wou. Dat mag allemaal naast elkaar bestaan. Hoe verwarrend dat soms ook is. Vergeven is niet hetzelfde als goedkeuren. Door het te vergeven kan je ook nog veel rust vinden. Heel veel sterkte met alles!

Dank je wel!