Psyche
alle pijlers
Zwanger (worden) en een paniekstoornis
dinsdag 15 januari 2019 12:54
Dag meiden,
Ik heb een paniekstoornis en een kind.
De reden van mijn onderwerp hier is het volgende. In 2012 ben ik op deze site terechtgekomen vanwege mijn paniekstoornis en kinderwens. Ik ben toen gelijkgestemden tegengekomen en die meiden zijn nog altijd in mijn leven in de vorm van een eigen Facebookgroepje waar we onze vragen aan elkaar kunnen stellen. Dit is zo ontzettend waardevol voor ons geweest, want het is al super spannend om een kind te krijgen en al helemaal met een paniekstoornis of angststoornis.
Zelf had ik een kinderwens en mede door de support van deze dames zijn we er voor gegaan en hebben we een zoon gekregen (inmiddels 4 jaar). Het belangrijkste voor mij was antwoorden vinden. Wat doet een zwangerschap met je, kan ik het wel, wil ik het wel, kan ik het wel aan, wat als ik paniekaanvallen krijg etc.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap een blog begonnen en heb deze 9 maanden bijgehouden. Mijn zwangerschap verliep via de POP-poli / PANG-poli van het ziekenhuis. Een traject omdat ik antidepressiva slikte en deze stoornis heb, Je wordt dan door een team in de gaten gehouden (Gynaecoloog, Kinderarts, Apotheker en Psychiater). Dat kan ik iedereen aanraden!
Heb je interesse lees dan mijn verhaal, misschien helpt het je om antwoorden op je vragen te krijgen.
[...]
Liefs
Ik heb een paniekstoornis en een kind.
De reden van mijn onderwerp hier is het volgende. In 2012 ben ik op deze site terechtgekomen vanwege mijn paniekstoornis en kinderwens. Ik ben toen gelijkgestemden tegengekomen en die meiden zijn nog altijd in mijn leven in de vorm van een eigen Facebookgroepje waar we onze vragen aan elkaar kunnen stellen. Dit is zo ontzettend waardevol voor ons geweest, want het is al super spannend om een kind te krijgen en al helemaal met een paniekstoornis of angststoornis.
Zelf had ik een kinderwens en mede door de support van deze dames zijn we er voor gegaan en hebben we een zoon gekregen (inmiddels 4 jaar). Het belangrijkste voor mij was antwoorden vinden. Wat doet een zwangerschap met je, kan ik het wel, wil ik het wel, kan ik het wel aan, wat als ik paniekaanvallen krijg etc.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap een blog begonnen en heb deze 9 maanden bijgehouden. Mijn zwangerschap verliep via de POP-poli / PANG-poli van het ziekenhuis. Een traject omdat ik antidepressiva slikte en deze stoornis heb, Je wordt dan door een team in de gaten gehouden (Gynaecoloog, Kinderarts, Apotheker en Psychiater). Dat kan ik iedereen aanraden!
Heb je interesse lees dan mijn verhaal, misschien helpt het je om antwoorden op je vragen te krijgen.
[...]
Liefs
juniormoderatorviva wijzigde dit bericht op 15-01-2019 13:35
Reden: Link verwijderd, je mag geen reclame maken voor je eigen website. Mvg, Juun.
Reden: Link verwijderd, je mag geen reclame maken voor je eigen website. Mvg, Juun.
1.73% gewijzigd
dinsdag 15 januari 2019 15:11
Ik wilde eigenlijk zelf dit onderwerp starten binnenkort want ik heb ook plannen om op korte termijn zwanger te raken (zomer 2019), maar dit tot nu toe nog niet aangedurfd door mijn paniekstoornis. Waar ik bang voor ben:
Misselijkheid/overgeven en andere klachten tijdens de zwangerschap.
Bang dat er iets mis gaat en dat ik evt een miskraam krijg.
Ik ben doodsbang voor de bevalling, voor de pijn, voor het ziekenhuis, dat ik een keizersnee moet of iets anders engs.
Angst voor een postnatale depressie.
Angst voor dat ik niet meer slaap als ik een kind heb. (Slaap nu al slecht)
Angst dat ik dan mijn baan verlies.
Angst dat ik het kind niet aan kan.
Angst dat ik en mijn partner problemen krijgen doordat we samen de verantwoordelijkheid dragen over een kind.
Angst dat ik niet meer de dingen kan doen die ik wil als ik eenmaal een kind heb.
Angst dat mijn kind ziek wordt of iets overkomt.
Dit soort gedachten gaan dagelijks door mijn hoofd en ik ben nog niet eens zwanger! Ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. En ik ben al 35, dus de risico's dat er iets mis gaat worden alleen maar groter.
Misselijkheid/overgeven en andere klachten tijdens de zwangerschap.
Bang dat er iets mis gaat en dat ik evt een miskraam krijg.
Ik ben doodsbang voor de bevalling, voor de pijn, voor het ziekenhuis, dat ik een keizersnee moet of iets anders engs.
Angst voor een postnatale depressie.
Angst voor dat ik niet meer slaap als ik een kind heb. (Slaap nu al slecht)
Angst dat ik dan mijn baan verlies.
Angst dat ik het kind niet aan kan.
Angst dat ik en mijn partner problemen krijgen doordat we samen de verantwoordelijkheid dragen over een kind.
Angst dat ik niet meer de dingen kan doen die ik wil als ik eenmaal een kind heb.
Angst dat mijn kind ziek wordt of iets overkomt.
Dit soort gedachten gaan dagelijks door mijn hoofd en ik ben nog niet eens zwanger! Ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. En ik ben al 35, dus de risico's dat er iets mis gaat worden alleen maar groter.
Do you want to be right?
Or happy?
dinsdag 15 januari 2019 15:24
Wat dacht je ervan om eens te gaan babbelen met iemand over je angsten? Ga naar je ha en laat je doorsturen.libe schreef: ↑15-01-2019 15:11Ik wilde eigenlijk zelf dit onderwerp starten binnenkort want ik heb ook plannen om op korte termijn zwanger te raken (zomer 2019), maar dit tot nu toe nog niet aangedurfd door mijn paniekstoornis. Waar ik bang voor ben:
Misselijkheid/overgeven en andere klachten tijdens de zwangerschap.
Bang dat er iets mis gaat en dat ik evt een miskraam krijg.
Ik ben doodsbang voor de bevalling, voor de pijn, voor het ziekenhuis, dat ik een keizersnee moet of iets anders engs.
Angst voor een postnatale depressie.
Angst voor dat ik niet meer slaap als ik een kind heb. (Slaap nu al slecht)
Angst dat ik dan mijn baan verlies.
Angst dat ik het kind niet aan kan.
Angst dat ik en mijn partner problemen krijgen doordat we samen de verantwoordelijkheid dragen over een kind.
Angst dat ik niet meer de dingen kan doen die ik wil als ik eenmaal een kind heb.
Angst dat mijn kind ziek wordt of iets overkomt.
Dit soort gedachten gaan dagelijks door mijn hoofd en ik ben nog niet eens zwanger! Ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. En ik ben al 35, dus de risico's dat er iets mis gaat worden alleen maar groter.
Daarnaast kun je als je een diagnose hebt je ook laten aanmelden bij de pop, zij kunnen je ook hierin begeleiden.
Ennuh, weet dat alle aanstaande moeders angsten hebben, veel vrouwen zijn bang voor een miskraam, nare dingen tijdens de zwangerschap, de bevalling en pnd. Dus bespreek het!
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
dinsdag 15 januari 2019 16:39
Ik zou in eerste instantie beginnen bij een psycholoog. Dan kun je werken aan angst reductie. Dan kun je leren omgaan met je angsten en leren onderscheiden wat reële zorgen zijn en wat voortkomt uit je angststoornis. Veel zorgen die je hebt hebben veel vrouwen, ze worden pas een probleem als ze je belemmeren.
Hier vind je wat informatie over de pop. Daar werken verschillende disciplines samen om ervoor te zorgen dat je een zo prettig en zorgeloos mogelijke zwangerschap ervaart.
http://www.poppoli.nl/pop-poli/
Just because you have the emotional range of a teaspoon doesn’t mean we all have.
dinsdag 15 januari 2019 19:44
Hi Lible,
Fijn dat je reageert. Ik zat in 2012 in exact dezelfde periode. Ook opzoek naar antwoorden. De meeste vragen die je stelt horen ook echt bij een zwangerschap, die heeft iedere toekomstige moeder. Meestal hoor je alleen de leuke dingen, want vervelende onderwerpen snijden niet veel mensen aan. Neem van mij aan: volkomen normale vragen en angsten.
Het beste is om onderscheid te maken in wat bij je stoornis hoort en wat bij een zwangerschap, dat geeft vast wat lucht. Ik had praktisch dezelfde angsten en vragen en ben gewoon iedereen die ik kende met kinderen gaan vragen waar zij tegenaan liepen en wat zij eng hebben gevonden.
Ja, het is spannend en ja, het kan zijn dat je wat lichamelijk ongemak hebt. Ja, ook de zorgen over of het goed gaat en of je het zorgen voor je kindje wel aankunt, allemaal volstrekt normaal. En weet je wat: je kunt het! Kijk maar om je heen. Er zijn zoveel dames die kinderen hebben gekregen met deze zelfde angsten (ook al missen ze de stoornis), ook zij doen het goed als mama.
Voor dames met een paniekstoornis kan je je laten doorverwijzen naar de POP-poli (soms ook PANG poli) genoemd. Daar wordt je door een Psychiater, Apotheker, Neonatoloog en Gynaecoloog begeleid in het hele traject. Je kan je gewoon via je huisarts laten doorverwijzen. Dat kan ook nu al. Je krijgt dan eerst een gesprek met de Psychiater, dan wordt er naar medicatie etc, gekeken. Zodra je zwanger bent meld je je weer en heb je een gesprek bij de Gynaecoloog. Deze persoon en de Psychiater zal je het vaakste zien. Neonatoloog (Kinderarts) zie je alleen na de bevalling, zij houden dan het kindje overnacht in de gaten vanwege medicatiegebruik moeder). Apotheker zie je helemaal niet.
Al je check-ups heb je in het ziekenhuis bij de Gyn, super fijn, want je krijgt extra echo's. En ze zijn gespecialiseerd in dames zoals jij, heel fijn.
Ik heb het hele traject doorlopen en vond het ook SUPER eng, zo bang voor de angst en bang dat ik het kindje niet zou willen of niet aan zou kunnen, maar weet je: je eigen kindje is totaal anders dan het kindje van je zus of de buurvrouw. Dit kindje hoort echt bij jou, net als je arm of been. Dit kindje zit je niet in de weg en het is makkelijker dan het nu lijkt. Je zal ook de bevalling in het ziekenhuis gaan doen, want ze willen je dan extra goed in de gaten houden. En dat is super fijn. Kijk alvast of je pijnbestrijding zou willen of niet. Ik heb zelf een ruggeprik gehad.
Angst voor depressie: herkenbaar, maar je hebt niet veel meer kans hierop dan de gemiddelde vrouw. En krijg je deze wel, dan ben je er op voorbereid en zal de arts je ook meteen in de gaten hebben en je medicatie aanscherpen.
Angst voor het ziekenhuis: waar kunnen ze je beter helpen dan in het ziekenhuis? De gevoelens die je krijgt bij angst: ik ga dood, ik word gek, dat soort dingen, (ireele angst), waar kunnen ze je beter "redden" dan daar?
Angst dat je niet meer slaapt: Als de baby slaapt, slaap jij. Een baby kan ook heel snel in een ritme komen en de nacht doorslapen. Daarnaast is het fijn als je met je partner afspraken kunt maken over de nachten, zodat jij door kunt slapen. Borstvoeding kan dan ook gewoon al zul je het dan van te voren klaar moeten maken.
Angst dat je je kind niet aankunt: lieverd, dit kind kan je aan. Je groeit ook samen en leert elkaar goed kennen. Geen zorgen hierover.
Angst dat je je baan verliest: Allereerst: het is maar werk (dat zei mijn baas toentertijd tegen mij haha), een kind is zoveel belangrijker. Je hebt ook 4 maanden verlof, plak er evt wat vakantiedagen aan vast als je meer tijd nodig hebt. Die baan verlies je niet zomaar.
Fijn dat je reageert. Ik zat in 2012 in exact dezelfde periode. Ook opzoek naar antwoorden. De meeste vragen die je stelt horen ook echt bij een zwangerschap, die heeft iedere toekomstige moeder. Meestal hoor je alleen de leuke dingen, want vervelende onderwerpen snijden niet veel mensen aan. Neem van mij aan: volkomen normale vragen en angsten.
Het beste is om onderscheid te maken in wat bij je stoornis hoort en wat bij een zwangerschap, dat geeft vast wat lucht. Ik had praktisch dezelfde angsten en vragen en ben gewoon iedereen die ik kende met kinderen gaan vragen waar zij tegenaan liepen en wat zij eng hebben gevonden.
Ja, het is spannend en ja, het kan zijn dat je wat lichamelijk ongemak hebt. Ja, ook de zorgen over of het goed gaat en of je het zorgen voor je kindje wel aankunt, allemaal volstrekt normaal. En weet je wat: je kunt het! Kijk maar om je heen. Er zijn zoveel dames die kinderen hebben gekregen met deze zelfde angsten (ook al missen ze de stoornis), ook zij doen het goed als mama.
Voor dames met een paniekstoornis kan je je laten doorverwijzen naar de POP-poli (soms ook PANG poli) genoemd. Daar wordt je door een Psychiater, Apotheker, Neonatoloog en Gynaecoloog begeleid in het hele traject. Je kan je gewoon via je huisarts laten doorverwijzen. Dat kan ook nu al. Je krijgt dan eerst een gesprek met de Psychiater, dan wordt er naar medicatie etc, gekeken. Zodra je zwanger bent meld je je weer en heb je een gesprek bij de Gynaecoloog. Deze persoon en de Psychiater zal je het vaakste zien. Neonatoloog (Kinderarts) zie je alleen na de bevalling, zij houden dan het kindje overnacht in de gaten vanwege medicatiegebruik moeder). Apotheker zie je helemaal niet.
Al je check-ups heb je in het ziekenhuis bij de Gyn, super fijn, want je krijgt extra echo's. En ze zijn gespecialiseerd in dames zoals jij, heel fijn.
Ik heb het hele traject doorlopen en vond het ook SUPER eng, zo bang voor de angst en bang dat ik het kindje niet zou willen of niet aan zou kunnen, maar weet je: je eigen kindje is totaal anders dan het kindje van je zus of de buurvrouw. Dit kindje hoort echt bij jou, net als je arm of been. Dit kindje zit je niet in de weg en het is makkelijker dan het nu lijkt. Je zal ook de bevalling in het ziekenhuis gaan doen, want ze willen je dan extra goed in de gaten houden. En dat is super fijn. Kijk alvast of je pijnbestrijding zou willen of niet. Ik heb zelf een ruggeprik gehad.
Angst voor depressie: herkenbaar, maar je hebt niet veel meer kans hierop dan de gemiddelde vrouw. En krijg je deze wel, dan ben je er op voorbereid en zal de arts je ook meteen in de gaten hebben en je medicatie aanscherpen.
Angst voor het ziekenhuis: waar kunnen ze je beter helpen dan in het ziekenhuis? De gevoelens die je krijgt bij angst: ik ga dood, ik word gek, dat soort dingen, (ireele angst), waar kunnen ze je beter "redden" dan daar?
Angst dat je niet meer slaapt: Als de baby slaapt, slaap jij. Een baby kan ook heel snel in een ritme komen en de nacht doorslapen. Daarnaast is het fijn als je met je partner afspraken kunt maken over de nachten, zodat jij door kunt slapen. Borstvoeding kan dan ook gewoon al zul je het dan van te voren klaar moeten maken.
Angst dat je je kind niet aankunt: lieverd, dit kind kan je aan. Je groeit ook samen en leert elkaar goed kennen. Geen zorgen hierover.
Angst dat je je baan verliest: Allereerst: het is maar werk (dat zei mijn baas toentertijd tegen mij haha), een kind is zoveel belangrijker. Je hebt ook 4 maanden verlof, plak er evt wat vakantiedagen aan vast als je meer tijd nodig hebt. Die baan verlies je niet zomaar.
libe schreef: ↑15-01-2019 15:11Ik wilde eigenlijk zelf dit onderwerp starten binnenkort want ik heb ook plannen om op korte termijn zwanger te raken (zomer 2019), maar dit tot nu toe nog niet aangedurfd door mijn paniekstoornis. Waar ik bang voor ben:
Angst problemen partner: Ja je gaat meningsverschillen hebben, maar geef elkaar ook de ruimte. Voor hem is het ook nieuw en hij heeft ook ideeen, belevenissen etc. Ga het gesprek met elkaar aan, dit doe je echt helemaal samen.
Angst dingen niet meer kunnen doen als je kind hebt: Klopt, je zal meer moeten plannen, maar neem van mij aan, je kunt nog steeds alles doen wat je wilt, alleen soms op een andere manier of met de nodige planning. De eerste maanden op pad met een baby wordt een hele belevenis, maar echt op een gegeven moment is alles volstrekt normaal voor je. Je kindje hoort er gewoon helemaal bij en dat voelt dan ook echt zo (beloofd).
Angst dat je kindje ziek wordt of iets overkomt: volstrekt normaal en met deze angst leven ALLE ouders de rest van hun leven. Dat is niet iets dat de hele tijd op de voorgrond leeft, maar het is ook een noodzakelijke emotie om te hebben die er voor zorgt dat je goed voor je kindje zorgt en hem in de gaten houdt. Bij het eerste kindje let je ook op ieder huiltje of kuchje, naar mate ze ouder worden hoor je heel goed verschil in pijn, aandacht of boosheid. De angst zal niet de overhand nemen, het is er als noodzakelijke emotie.
Ik was ook 35 toen ons kindje geboren werd, bijna 36, prachtige leeftijd! Hij is nu 4 jaar en ik zou het zo weer doen met alle emoties, vragen en angsten. Ik heb er een heel stuk over geschreven, alle weken die ik heb doorlopen. Ik zou het je graag laten lezen, maar ben er nog niet achter of ik je een persoonlijk bericht kan sturen.
Heb je medicatie? Heb je al hulp gehad van een psycholoog?
Je weet me te vinden
Liefs
Misselijkheid/overgeven en andere klachten tijdens de zwangerschap.
Bang dat er iets mis gaat en dat ik evt een miskraam krijg.
Ik ben doodsbang voor de bevalling, voor de pijn, voor het ziekenhuis, dat ik een keizersnee moet of iets anders engs.
Angst voor een postnatale depressie.
Angst voor dat ik niet meer slaap als ik een kind heb. (Slaap nu al slecht)
Angst dat ik dan mijn baan verlies.
Angst dat ik het kind niet aan kan.
Angst dat ik en mijn partner problemen krijgen doordat we samen de verantwoordelijkheid dragen over een kind.
Angst dat ik niet meer de dingen kan doen die ik wil als ik eenmaal een kind heb.
Angst dat mijn kind ziek wordt of iets overkomt.
Dit soort gedachten gaan dagelijks door mijn hoofd en ik ben nog niet eens zwanger! Ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. En ik ben al 35, dus de risico's dat er iets mis gaat worden alleen maar groter.
woensdag 16 januari 2019 21:39
Kia Ora: bedankt voor de tip over de POP poli, dat klinkt zeker wel als iets wat mij zou kunnen helpen!
Behalve dat ik mijzelf het liefste thuis zie bevallen omdat ik ziekenhuizen eng vind. Ik wil zo min mogelijk medisch ingrijpen, en al die doktoren maken me doodsbenauwd. Maargoed ik zie mezelf ook niet graag op het laatste moment in de ambulance vervoerd worden als er wat mis gaat, dus dat wordt nog een moeilijke keuze. Eerst maar eens kijken hoe de zwangerschap verloopt en of ik er zonder medische indicatie vanaf kom..
Nieltje 78: dankje voor je uitgebreide reactie. Wat fijn dat je dat zo kunt zeggen achteraf. Het is natuurlijk ook wel zo dat je kind er gewoon bij gaat horen. En alles went natuurlijk!
Ik vraag ook veel aan vrouwen die al moeder zijn, maar de verhalen zijn echt zo uiteenlopend!
Hoe was jouw bevalling uiteindelijk gegaan? Was je angstig? En viel het uiteindelijk mee met de ruggenprik? Is het vervelend om een ruggenprik te krijgen? Had je daar op het laatste moment voor gekozen? Ik zou daar ook wel bang voor zijn door de risico's, maar geen pijn van de weeën is ook wel veel waard!
Behalve dat ik mijzelf het liefste thuis zie bevallen omdat ik ziekenhuizen eng vind. Ik wil zo min mogelijk medisch ingrijpen, en al die doktoren maken me doodsbenauwd. Maargoed ik zie mezelf ook niet graag op het laatste moment in de ambulance vervoerd worden als er wat mis gaat, dus dat wordt nog een moeilijke keuze. Eerst maar eens kijken hoe de zwangerschap verloopt en of ik er zonder medische indicatie vanaf kom..
Nieltje 78: dankje voor je uitgebreide reactie. Wat fijn dat je dat zo kunt zeggen achteraf. Het is natuurlijk ook wel zo dat je kind er gewoon bij gaat horen. En alles went natuurlijk!
Ik vraag ook veel aan vrouwen die al moeder zijn, maar de verhalen zijn echt zo uiteenlopend!
Hoe was jouw bevalling uiteindelijk gegaan? Was je angstig? En viel het uiteindelijk mee met de ruggenprik? Is het vervelend om een ruggenprik te krijgen? Had je daar op het laatste moment voor gekozen? Ik zou daar ook wel bang voor zijn door de risico's, maar geen pijn van de weeën is ook wel veel waard!
Do you want to be right?
Or happy?
donderdag 17 januari 2019 12:46
Hi Libe,
Jouw kindje is ook echt een verlengde van jezelf, dat voelt echt heel anders dan kinderen van andere mensen die je op een gegeven moment niet om je heen wilt hebben.
De bevalling moest ingeleid worden met een ballon, want ik was twee weken over tijd. Dat was een ingreep van niets. Ze plaatsen een ballonnetje in je baarmoedermond en dat doet zijn werk. De weeen begonnen die middag en waren goed op te vangen. Pas 's avonds waren ze vervelend en pijnlijk. Ik heb rond middernacht een ruggeprik gehad (wilde ik ook) toen mijn ontsluiting ver genoeg was. Dacht rond de 5 of 7 cm. Het zetten van de prik lijkt eng, maar dat valt erg mee, het zijn allemaal specialisten die bekend zijn met vrouwen die het eng vinden. En daarnaast heb je weeen die pijn doen, dus die prik voel je niet echt. Het voelt alleen koud aan. Ze gaven aan dt het kon zijn dat je daarna tijdelijk je benen niet meer kon gebruiken, maar ik liep nog gewoon rond. Die nacht heb ik zelf kunnen slapen. Rond 7 uur werden de weeen heftiger (kon ik zien op het scherm, voelde niets) en om 8.45 begonnen met bevallen. 45 min later was onze zoon geboren. Pas om 8.45 zetten ze de ruggeprik laag (medicatie), omdat je anders te weinig kracht hebt om te persen, ook daar geen pijn gehad. Je voelt alleeen de weeen dan wel, maar persweeen zijn anders dan de andere weeen, deze hebben een doel en zijn juist fijn.
Een paar uur na de geboorte had ik wel even een hormonenmomentje, heel hard zitten huilen en dacht ook echt even: wat moet ik nou met een kind! Toen fluisterde mijn moeder in mijn oor, lieverd, dat had ik bij jullie alle vier... of te wel, volstrekt normaal en de stress, hormonen etc. moeten er gewoon even uit. Sindsdien was het prima. Tuurlijk, enorm wennen, maar weegt niet op tegen de bijzondere momenten. Ik ben niet iemand die zich helemaal verliest in het moederschap en alles prachtig en enig vindt, ben vrij realistisch. Ja, er zijn momenten dat je moe bent, het je even teveel wordt, maar je hebt ook een partner die daarin kan voorzien. Duidelijke afspraken maken en er SAMEN voor gaan. Jij hebt namelijk ook ruimte nodig.
Nu is hij vier en het wordt steeds makkelijker. Zeker als ze wat zelfstandiger worden en gaan praten, dat is echt heerlijk. En zon heel kleintje is ook super bijzonder, dat duurt ook echt maar een paar maandjes, dus veel knuffelen <3
Jouw kindje is ook echt een verlengde van jezelf, dat voelt echt heel anders dan kinderen van andere mensen die je op een gegeven moment niet om je heen wilt hebben.
De bevalling moest ingeleid worden met een ballon, want ik was twee weken over tijd. Dat was een ingreep van niets. Ze plaatsen een ballonnetje in je baarmoedermond en dat doet zijn werk. De weeen begonnen die middag en waren goed op te vangen. Pas 's avonds waren ze vervelend en pijnlijk. Ik heb rond middernacht een ruggeprik gehad (wilde ik ook) toen mijn ontsluiting ver genoeg was. Dacht rond de 5 of 7 cm. Het zetten van de prik lijkt eng, maar dat valt erg mee, het zijn allemaal specialisten die bekend zijn met vrouwen die het eng vinden. En daarnaast heb je weeen die pijn doen, dus die prik voel je niet echt. Het voelt alleen koud aan. Ze gaven aan dt het kon zijn dat je daarna tijdelijk je benen niet meer kon gebruiken, maar ik liep nog gewoon rond. Die nacht heb ik zelf kunnen slapen. Rond 7 uur werden de weeen heftiger (kon ik zien op het scherm, voelde niets) en om 8.45 begonnen met bevallen. 45 min later was onze zoon geboren. Pas om 8.45 zetten ze de ruggeprik laag (medicatie), omdat je anders te weinig kracht hebt om te persen, ook daar geen pijn gehad. Je voelt alleeen de weeen dan wel, maar persweeen zijn anders dan de andere weeen, deze hebben een doel en zijn juist fijn.
Een paar uur na de geboorte had ik wel even een hormonenmomentje, heel hard zitten huilen en dacht ook echt even: wat moet ik nou met een kind! Toen fluisterde mijn moeder in mijn oor, lieverd, dat had ik bij jullie alle vier... of te wel, volstrekt normaal en de stress, hormonen etc. moeten er gewoon even uit. Sindsdien was het prima. Tuurlijk, enorm wennen, maar weegt niet op tegen de bijzondere momenten. Ik ben niet iemand die zich helemaal verliest in het moederschap en alles prachtig en enig vindt, ben vrij realistisch. Ja, er zijn momenten dat je moe bent, het je even teveel wordt, maar je hebt ook een partner die daarin kan voorzien. Duidelijke afspraken maken en er SAMEN voor gaan. Jij hebt namelijk ook ruimte nodig.
Nu is hij vier en het wordt steeds makkelijker. Zeker als ze wat zelfstandiger worden en gaan praten, dat is echt heerlijk. En zon heel kleintje is ook super bijzonder, dat duurt ook echt maar een paar maandjes, dus veel knuffelen <3
