Psyche
alle pijlers
Band met moeder verslechterd
woensdag 16 januari 2019 11:21
Hoi lieve forummers,
De band met mijn moeder is heel erg veranderd merk, en zij zelf ook. Ik maak me soms wel een beetje zorgen over haar.
Ze heeft 2 jaar lange in de bijstand gezeten, ze is toen ook depressief geworden. Begin vorig jaar heeft ze eindelijk een baan aangeboden gekregen en ging het weer goed met haar.
De laatste tijd is ze eigenlijk alleen maar moe. Ze gaat wel naar haar werk maar als ze daar niet is doet ze eigenlijk het liefste niks en zit ze 2 dagen lang op de bank op haar iPad spelletjes te spelen of tv te kijken. Ook is haar huis een ontzettende rommel (ik ben zelf ook niet de meeste nette persoon hoor) maat soms schrik ik er echt van. Ik alleenstaande moeder van een baby en heb haar een paar keer gevraagd op te passen maar ze is altijd te moe en zegt dat ze moet uitrusten. Aangezien ik over een paar weken moet verhuizen en nu echt moet gaan inpakken heb ik gevraagd of ze alsjeblieft een keer wou oppassen. Ze stemde wel toe maar klonk niet per se enthousiast (terwijl ze echt wel dol is op haar kleinzoon). Ook als ik langskom bij haar in het weekend voel ik me nou niet echt gewenst...
Eerst konden we uren lang praten over dingen, was het gezellig, was ze geïnteresseerd. Nu als ik langskom lijkt ze echt niet geïnteresseerd, er zijn best wel wat dingen gebeurd de laatste tijd in mijn leven (vooral positief) maar hier vraagt ze ook niet naar. Ze neemt ook nooit initiatief om bij mij langs te komen. Ook wil ze nooit echt iets leuks doen.
Ik heb het er best wel moeilijk mee. Mijn moeder was echt mijn rots in de branding, ik ging altijd met mijn verhaal naar haar toe. En ze vertrouwde mij dingen toe die ze niet met haar andere dochters besprak. Ook voor mijn zoontje vind ik het lastig, natuurlijk is werk belangrijk, en uitrusten ook. Als ik kijk naar andere oma's in mijn omgeving, die vaak oppassen, allemaal spulletjes thuis hebben staan voor de baby etc. dan vraag ik toch niet zo heel veel van haar?
Als ik hierover probeer te praten zegt ze dat ze gewoon moe is, maar dat ze niet depressief is.
Ik mis mijn moeder gewoon.
De band met mijn moeder is heel erg veranderd merk, en zij zelf ook. Ik maak me soms wel een beetje zorgen over haar.
Ze heeft 2 jaar lange in de bijstand gezeten, ze is toen ook depressief geworden. Begin vorig jaar heeft ze eindelijk een baan aangeboden gekregen en ging het weer goed met haar.
De laatste tijd is ze eigenlijk alleen maar moe. Ze gaat wel naar haar werk maar als ze daar niet is doet ze eigenlijk het liefste niks en zit ze 2 dagen lang op de bank op haar iPad spelletjes te spelen of tv te kijken. Ook is haar huis een ontzettende rommel (ik ben zelf ook niet de meeste nette persoon hoor) maat soms schrik ik er echt van. Ik alleenstaande moeder van een baby en heb haar een paar keer gevraagd op te passen maar ze is altijd te moe en zegt dat ze moet uitrusten. Aangezien ik over een paar weken moet verhuizen en nu echt moet gaan inpakken heb ik gevraagd of ze alsjeblieft een keer wou oppassen. Ze stemde wel toe maar klonk niet per se enthousiast (terwijl ze echt wel dol is op haar kleinzoon). Ook als ik langskom bij haar in het weekend voel ik me nou niet echt gewenst...
Eerst konden we uren lang praten over dingen, was het gezellig, was ze geïnteresseerd. Nu als ik langskom lijkt ze echt niet geïnteresseerd, er zijn best wel wat dingen gebeurd de laatste tijd in mijn leven (vooral positief) maar hier vraagt ze ook niet naar. Ze neemt ook nooit initiatief om bij mij langs te komen. Ook wil ze nooit echt iets leuks doen.
Ik heb het er best wel moeilijk mee. Mijn moeder was echt mijn rots in de branding, ik ging altijd met mijn verhaal naar haar toe. En ze vertrouwde mij dingen toe die ze niet met haar andere dochters besprak. Ook voor mijn zoontje vind ik het lastig, natuurlijk is werk belangrijk, en uitrusten ook. Als ik kijk naar andere oma's in mijn omgeving, die vaak oppassen, allemaal spulletjes thuis hebben staan voor de baby etc. dan vraag ik toch niet zo heel veel van haar?
Als ik hierover probeer te praten zegt ze dat ze gewoon moe is, maar dat ze niet depressief is.
Ik mis mijn moeder gewoon.
woensdag 16 januari 2019 11:31
Dat ze niet wil oppassen is waarschijnlijk een gevolg omdat ze niet lekker in haar vel zit. Het is een gewoon een voorbeeld. En ja ik vind het jammer dat ze niet staat te springen om mijn zoontje van 4 maanden een paar uurtjes op te vangen. Maar wat ik erger vind is dat ze niet lekker in haar vel zit natuurlijk!
woensdag 16 januari 2019 11:33
Mijn zusje is nog een puber en woont thuis, ze is ook heel veel met school bezig en weinig thuis. Mijn 2 oudere zussen hebben nooit echt een fantastische band gehad met haar en ziet ze erg weinig.
woensdag 16 januari 2019 11:55
woensdag 16 januari 2019 12:39
Ze heeft twee jaar voor je gezorgd en daar mag je blij mee zijn.
Veel meer dat dat zal er verder niet in zitten, vrees ik, zo goed is de band tussen jullie niet (meer).
Dus neem afstand en verwacht niet te veel.
Toch raar trouwens, dat vrouwen (meisjes) die zelf een slechte jeugd gehad hebben (en dus geen goede voorbeeldfunctie) er zo van overtuigd zijn het zelf beter te gaan doen dan hun moeder/pleegmoeder. Meestal wijst de praktijk uit, dat het niet zo is.
Helaas.
Veel meer dat dat zal er verder niet in zitten, vrees ik, zo goed is de band tussen jullie niet (meer).
Dus neem afstand en verwacht niet te veel.
Toch raar trouwens, dat vrouwen (meisjes) die zelf een slechte jeugd gehad hebben (en dus geen goede voorbeeldfunctie) er zo van overtuigd zijn het zelf beter te gaan doen dan hun moeder/pleegmoeder. Meestal wijst de praktijk uit, dat het niet zo is.
Helaas.
woensdag 16 januari 2019 12:46
volgens mij doe ik het echt wel beter dan mijn moeder, dus het kan best. Maar goed, je zei ook niet dat het niet kon.
woensdag 16 januari 2019 12:51
Ik zeg duidelijk: meestal.florence13 schreef: ↑16-01-2019 12:46volgens mij doe ik het echt wel beter dan mijn moeder, dus het kan best. Maar goed, je zei ook niet dat het niet kon.
Maar een jonge vrouw die op haar 16de bij een pleegmoeder terecht komt, omdat het thuis niet meer gaat, op haar 18de het huis uitgaat en op haar 19de ongepland zwanger wordt en de vader van het kind niet aanwezig in het verhaal, geef ik op de lange termijn niet veel kans.
Het kan altijd nog mee gaan vallen natuurlijk, je weet het niet.
woensdag 16 januari 2019 12:54
dat op mijn 19e ongepland zwanger worden had ik dan weer niet, maar ik heb wel mijn hele leven in de pleegzorg/tehuizen doorgebracht (waar je dus op je 18e moet vertrekken) en mijn leven is prima op de rit.karin6789 schreef: ↑16-01-2019 12:51Ik zeg duidelijk: meestal.
Maar een jonge vrouw die op haar 16de bij een pleegmoeder terecht komt, omdat het thuis niet meer gaat, op haar 18de het huis uitgaat en op haar 19de ongepland zwanger wordt en de vader van het kind niet aanwezig in het verhaal, geef ik op de lange termijn niet veel kans.
Het kan altijd nog mee gaan vallen natuurlijk, je weet het niet.
Ik ben het met je eens dat het vaak niet heel goed gaat met mensen met een dergelijk verleden, maar laten we nog niet opgeven.
woensdag 16 januari 2019 13:39
Ik vind je reactie nogal kort door de bocht alhoewel je in sommige gevallen best gelijk zal hebben. Ook met een moeizaam verleden en veel bagage die je met je meedraagt heb je altijd nog de keuze om het goede of het slechte te doen. Voor mij werkt mijn verleden juist als een grote motivatie; want zo wil ik het niet! Met zo'n leven neem ik absoluut geen genoegen. En weet je? Mensen zoals jij zijn ook een hele grote motivatie, dus dankjewel voor jouw negatieve comment (:karin6789 schreef: ↑16-01-2019 12:51Ik zeg duidelijk: meestal.
Maar een jonge vrouw die op haar 16de bij een pleegmoeder terecht komt, omdat het thuis niet meer gaat, op haar 18de het huis uitgaat en op haar 19de ongepland zwanger wordt en de vader van het kind niet aanwezig in het verhaal, geef ik op de lange termijn niet veel kans.
Het kan altijd nog mee gaan vallen natuurlijk, je weet het niet.
woensdag 16 januari 2019 13:51
En waarom is dit relevant voor TO's vraag?karin6789 schreef: ↑16-01-2019 12:51Ik zeg duidelijk: meestal.
Maar een jonge vrouw die op haar 16de bij een pleegmoeder terecht komt, omdat het thuis niet meer gaat, op haar 18de het huis uitgaat en op haar 19de ongepland zwanger wordt en de vader van het kind niet aanwezig in het verhaal, geef ik op de lange termijn niet veel kans.
Het kan altijd nog mee gaan vallen natuurlijk, je weet het niet.
woensdag 16 januari 2019 13:51
Laatst is ze inderdaad wel naar de huisarts geweest omdat ze zich vaak wat somberder voelt in de winter. Ze heeft hier het advies gehad een vitamine D lamp te huren. Heeft ze gedaan maar ik denk zelf dat dit toch niet hét probleem is en er achterliggende problematiek speelt. Heb haar net toch maar even geappt om aan te geven dat ik me wel een beetje zorgen maak, ze zegt zelf hierop ook niet goed in haar vel te zitten. Maar ze is niet zo'n apper dus bel haar vanavond wel.Betty_Slocombe schreef: ↑16-01-2019 11:55Wat rot dat je moeder zich zo voelt. Zou ze open staan voor hulp? Dat ze verrommelt is geen goed teken. De eerste prioriteit zou moeten zijn dat je moeder zich beter gaat voelen, hopelijk kunnen daar stappen gezet worden. Bespreek je zorgen met haar, stel voor dat ze de huisarts belt.
woensdag 16 januari 2019 13:55
Niemand wil dat, het zegt niets.Amelie144 schreef: ↑16-01-2019 13:39Ik vind je reactie nogal kort door de bocht alhoewel je in sommige gevallen best gelijk zal hebben. Ook met een moeizaam verleden en veel bagage die je met je meedraagt heb je altijd nog de keuze om het goede of het slechte te doen. Voor mij werkt mijn verleden juist als een grote motivatie; want zo wil ik het niet!
woensdag 16 januari 2019 13:57
Omdat ik de vrouw (of moet ik meisje zeggen, Karin?) uit dat verhaal ben. Ik snap ook niet waarom het relevant is voor de vraag die ik nu stel. Maar blijkbaar heeft Karin veel frustraties en moet ze deze ergens kwijt. (;
woensdag 16 januari 2019 13:58
Ik heb gewerkt met tienermoeders, dus vandaar.
woensdag 16 januari 2019 14:00
woensdag 16 januari 2019 14:17
Toch raar, dat "onbedoelde" zwangerschappen vaak voorkomen bij meisjes met een slechte thuissituatie.
Alsof ze coute a coute willen bewijzen, dat zij het beter kunnen dan hun ouders.
Maar je begint al met een zware achterstand, omdat je de natuurlijke skills mist die een goed ouderschap op de lange termijn mogelijk maken.
De meeste meisjes willen en doen ook hun stinkende best, toch worden ze vaak door de realiteit achterhaald.
woensdag 16 januari 2019 14:20
Nou wat een hulpverlener ben jij! Je koos er voor om met tienermoeders te werken, blijkbaar lukte het jou niet om deze meisjes te helpen en ze de juiste handvaten mee te geven, en daarom ga je er nu 1tje de grond in boren? Ik denk dat je met zo'n negatieve instelling geen hulpverlener moet worden. Ik hoop nu dan ook echt dat je iets anders met je leven doet.
Oh, en daarnaast. De meisjes met wie jij werkte hadden dus hulpverlening nodig. Omdat ze er zelf niet uitkwamen, omdat ze niet wisten hoe ze het allemaal financieel voor elkaar moesten krijgen, omdat ze niet weten hoe ze hun baby'tje moesten verzorgen. Omdat ze het niet op een rijtje hadden. Misschien konden ze het ook wel niet aan. Maar dat betekent niet dat jij het recht hebt een willekeurige jonge moeder (die het allemaal prima op een rijtje heeft nu) af te branden!
woensdag 16 januari 2019 14:28
Amelie, statistisch heeft Karin natuurlijk gelijk, kinderen uit een minder goede opvoedsituatie doen het vaak minder goed later dan kinderen uit een optimale opvoed situatie. MAAR ik weet precies hoe het voelt om van te voren al afgeschreven te worden ("oh je bent het kind van die en die....oh, je bent dat pleegkind….tja, zal wel niet veel worden met je"). Kon me daar vroeger ook erg boos over maken. Niets van aantrekken, zij hebben je misschien afgeschreven, dat betekent niet dat je dat ook bent. Er wat van maken, je eigen leven leiden, en als je ze ooit nog eens tegenkomt: lekker laten zien dat je dus toch niet zo afgeschreven was.
