Na lang wachten, eindelijk weer een psycholoog!

Dinsdag is het eindelijk zover. Heb 3 maanden gewacht voordat ik terecht kon bij de psycholoog. Vanaf 2011 loop ik al met klachten. Oke, het is een hele tijd goed gegaan. Maar steeds kwan het weer gedeeltelijk terug, maar niet extreem.

Laatste tijd erg veel last vab stemmingswisselingen, het kan zomaar ineens omslaan en dan kan het lang duren voordat ik mij beter voelde. Of als ik mij goed voelde, opeens kan het halverwege de dag omslaan en sta ik bij mezelf stil: wat heeft het voor nut? Momenten dat ik niks voel, mijn gevoel niet kan omschrijven, geen energie heb, moe ben en soms zo erg dat ik suïcide gedachten heb en mezelf af en toe snij. Op zulke momenten ben ik bang dat ik mezelf wat aan zal doen terwijl ik weet dat ik het niet zou doen. Juist in zo periode heb ik het gevoel dat iedereen om mij heen vaag is, raar over mij denken, mij niet mogen en haten.

Maar voor de buitenwereld ben ik altijd die vrolijke en zelfverzekerd persoon, maar van binnen..

En als ik opeens weer een goede periode heb, kan ik niet begrijpen waarom ik dat dacht. Dan juist denk ik, het leven is best mooi. En dan heb ik echt het gevoel dat ik weer betrokken ben bij de mensen. En heb ik soms juist weer energie om dingen te gaan doen alhoewel ik mezelf eerst wel een schop onder de kont moet geven om daadwerkelijk ook wat te doen.

Maar dinsdag is het eindelijk zover, alhoewel ik er nu nog niet echt vertrouwen in heb. Ik heb in het verleden 4 psycholgen/therapeuten gehad. De 1e was meer gericht op mijn angst en dat is een hele tijd geleden. Dat ging daarna goed. De 2e was een mannelijke therapeut, maar geen succes, omdat hij misbruik heeft gemaakt van de situatie.
De 3e was wel redelijk goed, in het begin hielp het maar op een gegeven moment viel ik steeds terug en zaten mijn problemen toch dieper dan ik dacht. Toen doorverwezen naar een gespecialiseerde GGZ o.i.d. maar die ging alleen maar in op mijn angststoornis terwijl dat mijn grootste probleem niet eens was. Keer op keer het wel aangegeven maar ze deed er niks mee.

Eindelijk de stap genomen om weer terug te gaan naar de huisarts. En doorverwezen. Dinsdag is het zover en toch vind ik het behoorlijk spannend. Dit keer heb ik wederom weer een man. En toch zie ik er tegen op. Niet zozeer om die mannelijke psycholoog, maar meer om alweer mijn verhaal te moeten vertellen. Ook omdat ik in het verleden te maken heb gehad met geestelijke en lichamelijke mishandeling en verkrachting en relaties met een narcist.

Ik praat er niet graag over en ben gewoon bang dat ik dinsdag niet alles durf te vertellen, als mij daarna wordt gevraagd. Puur omdat ik mijn schaam of misschien het gevoel dat ik dicht klap.

Maar ook durf ik nu nog niet te vertrouwen dat alles ooit goed komt, zodat ik alles weer op de rit heb, zekerder wordt en meer zelfvertrouwen krijg....

Maar nu gaar het wel redelijk goed, omdat ik weet dat ik dinsdag eindelijk terecht kan en toch ga ik er ook met goede.moed heen..

Ik moest dit even van mij afschrijven,

chrys schreef: ↑

20-01-2019 10:45

goed van je
tip. Schrijf het op

Dat heb ik al gedaan. Alleen als ik mij soms iets beter voel, denk ik vaak dat en dat hoef ik niet te zeggen. Meestal is het een momentopname. Maar vind het erg lastig om mijn gevoel te uiten. Ook omdat het dit keer weer een man is en ik niet wat weet of ik makkelijker met een man of vrouw kan praten. Dat moet nog blijken.

mallebeppie schreef: ↑

21-01-2019 08:33

Weet jouw huisarts van de suïcidale gedachten?

Hoort iemand met suïcidale gedachten wel bij een psycholoog? Ben je dan niet beter af bij een psychotherapeut/psychiater?

Heel veel sterkte, lijkt me zwaar...

Ja mijn huisarts weet dat.
Ik moet sowieso morgen vragenlijsten invullen, daarna gesprek met psycholoog. Volgende week, gesprek met psychiater erbij.

Soms heb ik totaal niet last van die gedachten, een tijd niet en opeens wel weer.

Verbinder schreef: ↑

22-01-2019 06:32

Hoi Famke,
Veel sterkte/succes vandaag! Ga er met goede moed heen.
Het gaat je echt lukken.
Goed dat je dingen ook hebt opgeschreven. Dat kan je helpen als richtlijnen om dingen te vertellen.
Weet dat je in het verleden soms dingen niet vertelde omdat je dacht: ach het is niet zo erg.
Maar weet tegelijkertijd ook dat het wel belangrijk is om die dingen te vertellen.
Alles wat in je opkomt! Omdat het een weergave is van wat er in jou omgaat.
En denk je er in de ene sessie niet aan, dan schrijf je het op( vergoeilijk het niet) en breng je het naar voren in de volgende sessie

Ga er sws heen met goede moed. Vaak denk ik van, misschien is het ook niet zo belangrijk omdát ik soms niks bij voel als ik er aan denk of mezelf als ware blokkeer dat als ik er wel over moet praten dat dan alles naar boven komt. Misschien een automatische blokkade om er niet aan hoeven te denken.

Maar boven dat toch ook erg benieuwd hoe het zal gaan lopen.

Ik hoefde gelukkig niet alles te vertellen, het was een her intake. En ze hadden gelukkig nog alles wat ik al een keer had verteld. Ik zit bij dezelfde.instelling waar ik vorig jaar ook zat. Maar toch voelde ik mij erg ongemakkelijk. Heb er nog niet echt vertrouwen in. Volgende week nog een gesprek met een psychiater. Volgens mij heb ik alles verteld, maar ook het gevoel dat ik wat ben vergeten.

Vandaag gesprek gehad met psychiater. Ik had trekken van borderline. Waarschijnlijk krijg ik therapie, eerst voor emoties. Later misschien schema therapie. We gaan het rustig aan doen. Weet nog niet wanneer.

Alleen ik zit wel met mijn werk en dat heb ik ook aangegeven. Heb liever niet dat mijn werk het weet en dat de sessies op mijn vrije dag zullen plaats vinden. Dat wisten ze nog niet wanneer. Heb wel tussendoor wel wat vrij. Het is voor mij wel opluchting nu, ik schrok er eerst wel van. Trekken van borderline. Ik?

Er is wel een wachttijd en om te overbruggen heb ik binnenkort weer een gesprek met die psychiater. In mijn vorige topic over eetstoornis, heb ik ook met haar over gehad. Ik moest niet lichter worden. Alleen durf ik nu niet zo goed meer iets lekkers te eten of iets meer te eten. Al is het maar iets kleins.

Ik ben hele dag bezig met calorieën tellen en daardoor voel ik mij redelijk goed. Omdat ik ergens controle over heb.

Maar wel een opluchting dat ik nu andere therapie krijg, misschien in groepsverband.

Verbinder schreef: ↑

01-02-2019 00:41

Wat goed te horen Famke, dat je therapie krijgt.
Geen punt van maken hoor dat je trekken van borderline hebt. Het is maar een naam.
Belangrijkste is dat jij dingen krijgt aangereikt waar je mee verder kan

Het klinkt gelijk zo extreem. In sommige punten herken ik mij wel. Maar niet alles. Psychiater vroeg of ik medicijnen slikte. Heb aangegeven dat ik dat niet wil omdat ik diep van binnen weet dat ik het ook zonder medicijnen kan en mijn lichaam geen troep wil geven.