Psyche
alle pijlers
PTSS - Ik vind het moeilijk
donderdag 14 februari 2019 18:58
Alles gaat voorbij, dus dit ook.
Als mens maak je van alles mee onderweg tijdens je levensreis en je blijft nooit dezelfde.
Het leven heeft bergen en dalen en nu zit je even in een dalletje en probeer je een stijle helling te beklimmen.
Als het echt niet gaat en je raakt te veel van slag zou je misschien even uit kunnen rusten, altijd in overleg met je behandelaar uiteraard.
Soms denk je dat je er bijna bent en dan valt het toch nog tegen, verwacht niet te veel ineens en heb veel geduld met jezelf.
Kleine stapjes nemen.
Probeer te genieten van de kleine dingen, houd contact met goede vrienden, gun jezelf iets leuks en probeer af en toe te lachen om iets onnozels, want daar krijg je energie van.
Bergbeklimmers eten in kamp 7 pannenkoeken, ondanks dat dat weinig voedingswaarde bevat, gewoon om het moreel hoog te houden.
Dat schijnt enorm te helpen, ze houden het daarna veel beter vol om naar de top te komen.
Verzin ook zoiets voor jezelf wat jou blij maakt.
Alles is maar tijdelijk.
Als mens maak je van alles mee onderweg tijdens je levensreis en je blijft nooit dezelfde.
Het leven heeft bergen en dalen en nu zit je even in een dalletje en probeer je een stijle helling te beklimmen.
Als het echt niet gaat en je raakt te veel van slag zou je misschien even uit kunnen rusten, altijd in overleg met je behandelaar uiteraard.
Soms denk je dat je er bijna bent en dan valt het toch nog tegen, verwacht niet te veel ineens en heb veel geduld met jezelf.
Kleine stapjes nemen.
Probeer te genieten van de kleine dingen, houd contact met goede vrienden, gun jezelf iets leuks en probeer af en toe te lachen om iets onnozels, want daar krijg je energie van.
Bergbeklimmers eten in kamp 7 pannenkoeken, ondanks dat dat weinig voedingswaarde bevat, gewoon om het moreel hoog te houden.
Dat schijnt enorm te helpen, ze houden het daarna veel beter vol om naar de top te komen.
Verzin ook zoiets voor jezelf wat jou blij maakt.
Alles is maar tijdelijk.
donderdag 14 februari 2019 19:06
Ben verbaasd dat je daarvan PTSS krijgt. Snap wel dat het naar is hoor! Zo bedoel ik het niet. Maar zoveel mensen hadden een nare (stief) vader of moeder. Hoe komt het dan dat jij daar PTSS van hebt?
Hoe is de band nu met je moeder en stiefvader? Nam je moeder het voor je op? En je biologische vader?
Hoop dat je met therapie weer een beetje lekker in je vel komt te zitten. EMDR kan erg heftig zijn, maar als het goed aanslaat wel goed zijn.
Hoe is de band nu met je moeder en stiefvader? Nam je moeder het voor je op? En je biologische vader?
Hoop dat je met therapie weer een beetje lekker in je vel komt te zitten. EMDR kan erg heftig zijn, maar als het goed aanslaat wel goed zijn.
donderdag 14 februari 2019 19:09
Bedankt voor je lieve berichtje!tantejans schreef: ↑14-02-2019 18:58Alles gaat voorbij, dus dit ook.
Als mens maak je van alles mee onderweg tijdens je levensreis en je blijft nooit dezelfde.
Het leven heeft bergen en dalen en nu zit je even in een dalletje en probeer je een stijle helling te beklimmen.
Als het echt niet gaat en je raakt te veel van slag zou je misschien even uit kunnen rusten, altijd in overleg met je behandelaar uiteraard.
Soms denk je dat je er bijna bent en dan valt het toch nog tegen, verwacht niet te veel ineens en heb veel geduld met jezelf.
Kleine stapjes nemen.
Probeer te genieten van de kleine dingen, houd contact met goede vrienden, gun jezelf iets leuks en probeer af en toe te lachen om iets onnozels, want daar krijg je energie van.
Bergbeklimmers eten in kamp 7 pannenkoeken, ondanks dat dat weinig voedingswaarde bevat, gewoon om het moreel hoog te houden.
Dat schijnt enorm te helpen, ze houden het daarna veel beter vol om naar de top te komen.
Verzin ook zoiets voor jezelf wat jou blij maakt.
Alles is maar tijdelijk.
Ik hoop en geloof ergens ook dat het goedkomt. Ik ga momenteel nog naar school, op school weten ze ervan. Ik ga mn best doen maar als het niet lukt kan ik ook even een rustpauze nemen, dus die gedachte is fijn.
Verder probeer ik inderdaad lief te zijn voor jezelf, soms wat extra lief. Dat helpt ook wel.
donderdag 14 februari 2019 19:19
Ik snap je reactie wel hoor, want zo dacht ik ook en denk ik nog steeds.SjakS schreef: ↑14-02-2019 19:06Ben verbaasd dat je daarvan PTSS krijgt. Snap wel dat het naar is hoor! Zo bedoel ik het niet. Maar zoveel mensen hadden een nare (stief) vader of moeder. Hoe komt het dan dat jij daar PTSS van hebt?
Hoe is de band nu met je moeder en stiefvader? Nam je moeder het voor je op? En je biologische vader?
Hoop dat je met therapie weer een beetje lekker in je vel komt te zitten. EMDR kan erg heftig zijn, maar als het goed aanslaat wel goed zijn.
Echter als we terug gaan naar een van de ervaringen reageer ik daar zo heftig op dat ik nu wel besef dat het wel heftig was.
Waar het volgens mijn therapeut voornamelijk mee heeft te maken gehad is dat ik me als kind meer dan 10 jaar onveilig heb gevoeld en daarnaast een aantal traumatische ervaringen. Mijn stiefvader schreeuwde en schold tegen me, als kind van 7 heeft dat echt enorme impact gemaakt.
Ik dacht dat alleen militairen, mensen met een misbruikverbruik verleden of andere van dat soort hele nare situaties PTSS konden krijgen.
Band met mijn stiefvader was uiteindelijk beter, maar als ik er nu op terugkijk was ik toen vooral blij dat hij normaal tegen mij kon doen. Momenteel ben ik vooral enorm kwaad op hem. Mijn moeder nam het soms voor me op, maar ze was er vaak niet bij, dus kon dat niet altijd doen. Van die situaties heb ik ook de naarste herinneringen.
Met biologische vader was altijd goed, daar voelde ik me ook veilig. Inmiddels nog goed, maar weinig gezien en verwaterd. Hier wil ik ook nog aan werken.
donderdag 14 februari 2019 19:40
Ik denk dat het een traumatische ervaring voor je is geweest
je groeide op in een ongezonde omgeving
Misschien ben je door die narigheid aan je zelf gaan twijfelen
vind het echt goed van je dat je testen doet en therapie hier voor hebt
ik denk dat meditatie en yoga je misschien wel kan helpen
als je elke dag mediteert en je ervaart een stressvolle situatie
dan ben je minder geneigd om heel gestrest te worden misschien een klein beetje
omdat je stress niveau net als een spier kunt trainen.
je groeide op in een ongezonde omgeving
Misschien ben je door die narigheid aan je zelf gaan twijfelen
vind het echt goed van je dat je testen doet en therapie hier voor hebt
ik denk dat meditatie en yoga je misschien wel kan helpen
als je elke dag mediteert en je ervaart een stressvolle situatie
dan ben je minder geneigd om heel gestrest te worden misschien een klein beetje
omdat je stress niveau net als een spier kunt trainen.
donderdag 14 februari 2019 20:00
Mocht je zo heftig blijven reageren op de therapie, bespreek dat dan wel duidelijk met je behandelaar, wees open.
De bedoeling is natuurlijk dat je er sterker uit komt.
Dus wees niet te prestatiegericht en te hard voor jezelf, stel jezelf juist kwetsbaar op zodat je therapeut je goed kan begeleiden.
De bedoeling is natuurlijk dat je er sterker uit komt.
Dus wees niet te prestatiegericht en te hard voor jezelf, stel jezelf juist kwetsbaar op zodat je therapeut je goed kan begeleiden.
donderdag 14 februari 2019 20:12
Bedankt voor de reactie! Goede tip ook wel, ik ben nogal prestatiegericht en wil dit gewoon zo snel mogelijk ondergaan.tantejans schreef: ↑14-02-2019 20:00Mocht je zo heftig blijven reageren op de therapie, bespreek dat dan wel duidelijk met je behandelaar, wees open.
De bedoeling is natuurlijk dat je er sterker uit komt.
Dus wees niet te prestatiegericht en te hard voor jezelf, stel jezelf juist kwetsbaar op zodat je therapeut je goed kan begeleiden.
donderdag 14 februari 2019 20:15
Bedankt voor je lieve reactie. Dat twijfelen is continu, het voelt ook steeds als overdreven, of dat het allemaal wel meevalt, ook al zegt mijn therapeut van niet. Dus nog een stukje acceptatie moet er ook nog komen.Easy12 schreef: ↑14-02-2019 19:40Ik denk dat het een traumatische ervaring voor je is geweest
je groeide op in een ongezonde omgeving
Misschien ben je door die narigheid aan je zelf gaan twijfelen
vind het echt goed van je dat je testen doet en therapie hier voor hebt
ik denk dat meditatie en yoga je misschien wel kan helpen
als je elke dag mediteert en je ervaart een stressvolle situatie
dan ben je minder geneigd om heel gestrest te worden misschien een klein beetje
omdat je stress niveau net als een spier kunt trainen.
Ik probeer inderdaad vaker echte rustmomenten te pakken, gewoon even niets doen en ontspannen. Meditatie zou ook een goede zijn.
donderdag 14 februari 2019 20:28
Tegenwoordig hebben we veel meer inzicht in trauma, en kan ptss dus veel beter herkend en behandeld worden.
Fijn voor jou dat je je niet kunt voorstellen dat jarenlang angst en spanning een groot effect op iemand kan hebben.
What a nuanced anxiety
donderdag 14 februari 2019 20:34
Trauma is heel persoonlijk; wat de één kan dragen, kan de ander finaal onderuit halen. Dat heeft ook veel te maken met de reactie vande omgeving.
Mensen hebben enorme behoefte aan veiligheid. Als je dat niet hebt, maak je stresshormonen aan, kom je in een staat van vluchten / vechten / bevriezen. Dat is instinct. In een veilige thuissituatie kom je daarna tot rust, als die veiligheid er niet is, blijft dat hoge stressniveau aanwezig. Je ouders zouden de allerveiligste mensen moeten zijn; als je in de kindertijd jarenlang in die stresssituatie zit, heeft dat grote impact op je brein en dus je gezondheid.
What a nuanced anxiety
donderdag 14 februari 2019 21:02
Ja dat weet ik wel. Maar dat je er PTSS van kon krijgen niet. Dacht echt meer zoals to ook zei soldaten of verkrachtingsslachoffers bv. Depressie of een persoonlijkheidsstoornis/ hechtingsproblemen zijn mij wel bekend.tyche schreef: ↑14-02-2019 20:34Trauma is heel persoonlijk; wat de één kan dragen, kan de ander finaal onderuit halen. Dat heeft ook veel te maken met de reactie vande omgeving.
Mensen hebben enorme behoefte aan veiligheid. Als je dat niet hebt, maak je stresshormonen aan, kom je in een staat van vluchten / vechten / bevriezen. Dat is instinct. In een veilige thuissituatie kom je daarna tot rust, als die veiligheid er niet is, blijft dat hoge stressniveau aanwezig. Je ouders zouden de allerveiligste mensen moeten zijn; als je in de kindertijd jarenlang in die stresssituatie zit, heeft dat grote impact op je brein en dus je gezondheid.
Als het maar helpt maakt het niet zo veel uit hoe het heet. Dat iedereen maar PTSS heeft ben ik het niet mee eens. Ik ook niet. Dus daar heb je al het bewijs (0; Ook niet echt een veilige jeugd gehad maar op wat eigenigaardigheden na wel redelijk terrecht gekomen geloof. Gelukkig! Hoop dat je je draai vind. Fijn dat je moeder het wel voor je opnam en je vader wel leuk tegen je was. Scheelt misschien iets.
donderdag 14 februari 2019 21:52
Ik vind het nogal wat dat het aangepraat wordt door de therapeut anders.. Dat kan echt niet. Ik zou allang de benen hebben genomen, daar kom je slechter uit dan dat je erin gaat.
En los daarvan, mensen hebben geen ruggengraat meer, heeft niks te maken met meer inzicht in ptss, wat een kulverhaal zeg. We hebben het supergoed in onze maatschappij nu, dan zou er toch vroeger veel meer ptss geweest moeten zijn in de periodes van oorlog en armoede enz enz. Jouw verhaal slaat dus kant nog wal. Komt door het labelen in de psychiatrie, niet meer niet minder. Overal moet een etiketje op ook al klopt er niks van en mensen gaan maar wat graag met hun diagnose aan de haal, dan hoeven ze geen verantwoordelijkheid meer te nemen voor hun gedrag en ellendige leven.
En los daarvan, mensen hebben geen ruggengraat meer, heeft niks te maken met meer inzicht in ptss, wat een kulverhaal zeg. We hebben het supergoed in onze maatschappij nu, dan zou er toch vroeger veel meer ptss geweest moeten zijn in de periodes van oorlog en armoede enz enz. Jouw verhaal slaat dus kant nog wal. Komt door het labelen in de psychiatrie, niet meer niet minder. Overal moet een etiketje op ook al klopt er niks van en mensen gaan maar wat graag met hun diagnose aan de haal, dan hoeven ze geen verantwoordelijkheid meer te nemen voor hun gedrag en ellendige leven.
niks moet en alles mag
donderdag 14 februari 2019 22:14
Ptss betekent toch dat de stress die je had van een traumatische ervaring in je lichaam is blijven hangen en daardoor onwillekeurig telkens de kop op blijft steken?
Het kan toch ook in meer of mindere mate voorkomen?
Ik zie dat niet als een excuus voor een ellendig leven...Wat ik overigens sowieso een erg botte opmerking vind.
Ik vraag me wel af of het altijd zinnig is om het verleden te herbeleven.
Voor mij persoonlijk was het bvb beter om juist geen aandacht meer te besteden aan de negatieve dingen in mijn verleden, maar dat is heel persoonlijk en ik ben geen therapeut.
Vandaar dus ook mijn eerdere opmerking om hiermee niet te proberen te presteren.
Het kan toch ook in meer of mindere mate voorkomen?
Ik zie dat niet als een excuus voor een ellendig leven...Wat ik overigens sowieso een erg botte opmerking vind.
Ik vraag me wel af of het altijd zinnig is om het verleden te herbeleven.
Voor mij persoonlijk was het bvb beter om juist geen aandacht meer te besteden aan de negatieve dingen in mijn verleden, maar dat is heel persoonlijk en ik ben geen therapeut.
Vandaar dus ook mijn eerdere opmerking om hiermee niet te proberen te presteren.
donderdag 14 februari 2019 22:47
Ik snap eigenlijk alle berichtjes wel, ook die als negatief bestempeld zouden kunnen worden.
Ik geloofde in het begin ook niet dat dit PTSS zou zijn en heb het hier ook met mijn therapeut over gehad.
Maar neem van mij aan, ik heb 10 jaar lang thuis alleen maar in stress, angst en onveiligheid gezeten. Naast wat er in mijn OP staat zijn er nog meer dingen die gespeeld hebben, maar dan zou het een enorm lang verhaal zijn geworden.
Ik ben geen type dat zijn zwakke kant laat ziet, al vrij vroeg hard geworden en later keihard. Ik vond altijd dat ik gewoon door moest gaan en daarnaast, iedereen heeft wel wat. En dit heb ik sinds alles begon gedaan, maar de klachten bleven zich opstapelen en toen was ik het zat en heb ik hulp gezocht. En dat hier o.a. ptss is uitgekomen verbaasde me. Maar ik heb wel degelijk last gehad van symptomen die inderdaad horen bij ptss. En dan heb ik het niet eens over de spanningen, maar ook over de heftige herbelevingen en dissociatie. En naast of het nu inderdaad ptss is of niet, mijn therapeut helpt mij met mijn problemen en daar gaat het om.
Dit is ook verreweg niet het hele verhaal, dan zou ik over een uur nog aan het typen zijn. Ik snap als je alleen iets leest over een schreeuwende en kleinerende ouder, dat je denkt van o wat naar, maar het kan nog erger.
Dus ik snap de wisselende reacties wel.
Echter ben ik wel heel blij met de mensen die mijn klachten erkennen en fijne tips geven of succes wensen, dat kan ik echt enorm waarderen! Bedankt.
Ik geloofde in het begin ook niet dat dit PTSS zou zijn en heb het hier ook met mijn therapeut over gehad.
Maar neem van mij aan, ik heb 10 jaar lang thuis alleen maar in stress, angst en onveiligheid gezeten. Naast wat er in mijn OP staat zijn er nog meer dingen die gespeeld hebben, maar dan zou het een enorm lang verhaal zijn geworden.
Ik ben geen type dat zijn zwakke kant laat ziet, al vrij vroeg hard geworden en later keihard. Ik vond altijd dat ik gewoon door moest gaan en daarnaast, iedereen heeft wel wat. En dit heb ik sinds alles begon gedaan, maar de klachten bleven zich opstapelen en toen was ik het zat en heb ik hulp gezocht. En dat hier o.a. ptss is uitgekomen verbaasde me. Maar ik heb wel degelijk last gehad van symptomen die inderdaad horen bij ptss. En dan heb ik het niet eens over de spanningen, maar ook over de heftige herbelevingen en dissociatie. En naast of het nu inderdaad ptss is of niet, mijn therapeut helpt mij met mijn problemen en daar gaat het om.
Dit is ook verreweg niet het hele verhaal, dan zou ik over een uur nog aan het typen zijn. Ik snap als je alleen iets leest over een schreeuwende en kleinerende ouder, dat je denkt van o wat naar, maar het kan nog erger.
Dus ik snap de wisselende reacties wel.
Echter ben ik wel heel blij met de mensen die mijn klachten erkennen en fijne tips geven of succes wensen, dat kan ik echt enorm waarderen! Bedankt.
donderdag 14 februari 2019 22:49
donderdag 14 februari 2019 22:55
Hier ben ik het ook wel mee eens. Ik denk dat als ik me tussentijds veilig had gevoeld ik er ook beter mee om kon gaan. Maar die veiligheid was er niet. Dus inderdaad, van af en toe op mijn hoede zijn was ik dat na een tijdje non stop.tyche schreef: ↑14-02-2019 20:34Trauma is heel persoonlijk; wat de één kan dragen, kan de ander finaal onderuit halen. Dat heeft ook veel te maken met de reactie vande omgeving.
Mensen hebben enorme behoefte aan veiligheid. Als je dat niet hebt, maak je stresshormonen aan, kom je in een staat van vluchten / vechten / bevriezen. Dat is instinct. In een veilige thuissituatie kom je daarna tot rust, als die veiligheid er niet is, blijft dat hoge stressniveau aanwezig. Je ouders zouden de allerveiligste mensen moeten zijn; als je in de kindertijd jarenlang in die stresssituatie zit, heeft dat grote impact op je brein en dus je gezondheid.
Het is heftig dat als je als kind van 8 thuis komt en je weet dat de bom meteen kan barsten en dat op jou wordt afgereageerd. En ook al gebeurde dat niet elke dag, de spanning of het ging gebeuren was bijna net zo erg.
anoniem_382342 wijzigde dit bericht op 14-02-2019 23:10
6.68% gewijzigd
donderdag 14 februari 2019 22:56
Jeetje wat ongelofelijk naar. Heel veel sterkte daarmee gewenst. Hoop dat je dat snel achter je kunt laten!
donderdag 14 februari 2019 23:11
donderdag 14 februari 2019 23:20
vrijdag 15 februari 2019 07:40
Een diagnose stellen is iets anders dan aanpraten.
Waarom zo wantrouwend?
Ja, natuurlijk waren er vroeger ook mensen met ptss. Dat heette dan shell shock of hysterie of werd simpelweg niet gezien.En los daarvan, mensen hebben geen ruggengraat meer, heeft niks te maken met meer inzicht in ptss, wat een kulverhaal zeg. We hebben het supergoed in onze maatschappij nu, dan zou er toch vroeger veel meer ptss geweest moeten zijn in de periodes van oorlog en armoede enz enz. Jouw verhaal slaat dus kant nog wal. Komt door het labelen in de psychiatrie, niet meer niet minder. Overal moet een etiketje op ook al klopt er niks van en mensen gaan maar wat graag met hun diagnose aan de haal, dan hoeven ze geen verantwoordelijkheid meer te nemen voor hun gedrag en ellendige leven.
Juist in onze maatschappij is er ruimte om niet alleen bezig te zijn met overleven, maar om aandacht te besteden aan welzijn. Vroeger waren er net zo goed depressie, ptss, angststoornissen, etc. Dat dat niet (h)erkend werd lijkt me niet echt een situatie om te idealiseren.
Therapie vraagt juist een boel van mensen als het gaat om verantwoordelijkheid nemen.
Misschien je persoonlijke ergernis wat minder projecteren op TO.
What a nuanced anxiety
