Psyche
alle pijlers
Wat is het nut van het leven als je helemaal alleen bent?
dinsdag 19 februari 2019 20:35
Dat is een vraag die me jammer genoeg vaak bezig houdt. Ik heb eigenlijk nooit echt een hechte vriendengroep gehad, maar toen ik jonger was had ik wel nog altijd mijn familie rond me die er voor me waren als ik eens mijn hart moest luchten of gewoon nood had aan sociaal contact.
Nu ben ik 21 en heb ik helemaal niemand meer. Ik ben eigenlijk gewoon constant bezig met studeren zodat ik aan niks anders hoef te denken. Op moeilijke momenten kan ik alleen maar denken aan waarom ik dit allemaal zelfs doe en waarom ik zou blijven leven. Ik kan geen vrienden maken terwijl ik nochtans wel probeer zo aardig en sociaal mogelijk te zijn tegenover iedereen. Wel weet ik van mezelf dat ik last heb van 'social anxiety' en dat ik misschien soms wat ongemakkelijk kan zijn als ik iemand nieuw ontmoet, maar daar kies ik zelf niet voor. Ik voel eigenlijk altijd aan dat mensen helemaal niet met mij willen praten, maar of dat in mijn hoofd zit of niet weet ik niet.
Als ik in 21 jaar tijd (en misschien nog wel belangrijker in mijn studentenjaren) geen vrienden kan maken..welke hoop heb ik dan voor de toekomst? Het is enorm pijnlijk om iedereen te zien leven en genieten van hun sociale leven terwijl ik maar op mijn bureaustoeltje zit elke avond. Het zal best aan mij liggen. Ik geloof namelijk niet dat het puur toeval is dat niemand met mij wilt omgaan. Maar goed ik ben hygiënisch, vriendelijk en probeer zelfs af en toe naar evenementen te gaan. Ook zit ik bij een sportclub, maar zelfs daar arriveer ik, doe ik mijn ding op het veld en ga ik terug naar huis.
Weet niet wat ik met deze post wil bereiken, maar wil gewoon even mijn hart luchten. Zijn er mensen die zich hierin (gedeeltelijk) kunnen vinden? Ze zeggen altijd dat je niet alleen bent, maar zo voel ik me wel op dit moment.
Nu ben ik 21 en heb ik helemaal niemand meer. Ik ben eigenlijk gewoon constant bezig met studeren zodat ik aan niks anders hoef te denken. Op moeilijke momenten kan ik alleen maar denken aan waarom ik dit allemaal zelfs doe en waarom ik zou blijven leven. Ik kan geen vrienden maken terwijl ik nochtans wel probeer zo aardig en sociaal mogelijk te zijn tegenover iedereen. Wel weet ik van mezelf dat ik last heb van 'social anxiety' en dat ik misschien soms wat ongemakkelijk kan zijn als ik iemand nieuw ontmoet, maar daar kies ik zelf niet voor. Ik voel eigenlijk altijd aan dat mensen helemaal niet met mij willen praten, maar of dat in mijn hoofd zit of niet weet ik niet.
Als ik in 21 jaar tijd (en misschien nog wel belangrijker in mijn studentenjaren) geen vrienden kan maken..welke hoop heb ik dan voor de toekomst? Het is enorm pijnlijk om iedereen te zien leven en genieten van hun sociale leven terwijl ik maar op mijn bureaustoeltje zit elke avond. Het zal best aan mij liggen. Ik geloof namelijk niet dat het puur toeval is dat niemand met mij wilt omgaan. Maar goed ik ben hygiënisch, vriendelijk en probeer zelfs af en toe naar evenementen te gaan. Ook zit ik bij een sportclub, maar zelfs daar arriveer ik, doe ik mijn ding op het veld en ga ik terug naar huis.
Weet niet wat ik met deze post wil bereiken, maar wil gewoon even mijn hart luchten. Zijn er mensen die zich hierin (gedeeltelijk) kunnen vinden? Ze zeggen altijd dat je niet alleen bent, maar zo voel ik me wel op dit moment.
woensdag 20 februari 2019 04:01
Hoi, wat lastig dat je je zo voelt.
In ieder geval, om op jouw topic vraag terug te komen: wat is het nut van het leven als je helemaal alleen bent.
Het leven heeft altijd nut, ook al zie je dat op bepaalde momenten niet of voel je dat niet.
Het leven is voor iedereen, ook voor jou!
Misschien heb je er baat bij eens met je huisarts te praten. Je hebt het met tijden best moeilijk en je hebt ook wel last van depressieve gevoelens.
Verder helpt het je misschien ook naar een psycholoog ( psycholoog verbonden aan je studie bijv) te gaan voor wat feedback/reflektie.
Je bent een prachtmens!
Het is het het alles waard om uit te zoeken hoe jij je je beter kan gaan voelen en je leven inspiratievol voor je wordt
Veel liefs
In ieder geval, om op jouw topic vraag terug te komen: wat is het nut van het leven als je helemaal alleen bent.
Het leven heeft altijd nut, ook al zie je dat op bepaalde momenten niet of voel je dat niet.
Het leven is voor iedereen, ook voor jou!
Misschien heb je er baat bij eens met je huisarts te praten. Je hebt het met tijden best moeilijk en je hebt ook wel last van depressieve gevoelens.
Verder helpt het je misschien ook naar een psycholoog ( psycholoog verbonden aan je studie bijv) te gaan voor wat feedback/reflektie.
Je bent een prachtmens!
Het is het het alles waard om uit te zoeken hoe jij je je beter kan gaan voelen en je leven inspiratievol voor je wordt
Veel liefs
woensdag 20 februari 2019 09:05
Ja, ik herken dit wel.
Vaak alleen en dan vraag ik mij ook af wat het nut ervan nu eigenlijk is.
Ook ik probeer altijd heel vriendelijk en behulpzaam te zijn, maar zie het niet altijd terug.
Het is erg moeilijk, ik begrijp je.
Hoe komt het precies dat je zo vaak alleen bent?
Bij mij is het een combinatie van geheel zelfstandig mijn werk doen en gewoon al heel mijn leven weinig vrienden hebben. Ik denk dat je (net als ik) een soort van uitlaatklep mist, iets wat best moeilijk te creëren is in je eentje.
Wat vind je leuk? Waar word je blij van?
Ik denk ook dat het idee dat 'iedereen het altijd maar leuk en sociaal heeft' deels voortkomt uit een soort van verwachting. Het moet allemaal maar leuk zijn, alleen zijn is tenslotte ook maar 'zielig'.. In werkelijkheid zijn veel mensen helemaal niet elke dag met vrienden.
Maar ik begrijp wat je bedoeld hoor!
Bij mij komt het met vlagen. Het kan je soms ineens overvallen.
Je mag me altijd een privébericht doen!
Veel sterkte, ik weet hoe het voelt!![😔]()
Vaak alleen en dan vraag ik mij ook af wat het nut ervan nu eigenlijk is.
Ook ik probeer altijd heel vriendelijk en behulpzaam te zijn, maar zie het niet altijd terug.
Het is erg moeilijk, ik begrijp je.
Hoe komt het precies dat je zo vaak alleen bent?
Bij mij is het een combinatie van geheel zelfstandig mijn werk doen en gewoon al heel mijn leven weinig vrienden hebben. Ik denk dat je (net als ik) een soort van uitlaatklep mist, iets wat best moeilijk te creëren is in je eentje.
Wat vind je leuk? Waar word je blij van?
Ik denk ook dat het idee dat 'iedereen het altijd maar leuk en sociaal heeft' deels voortkomt uit een soort van verwachting. Het moet allemaal maar leuk zijn, alleen zijn is tenslotte ook maar 'zielig'.. In werkelijkheid zijn veel mensen helemaal niet elke dag met vrienden.
Maar ik begrijp wat je bedoeld hoor!
Bij mij komt het met vlagen. Het kan je soms ineens overvallen.
Je mag me altijd een privébericht doen!
Veel sterkte, ik weet hoe het voelt!
woensdag 20 februari 2019 09:48
Heel herkenbaar in me vroegere jaren.
Ik denk dat het ook aan je houding ligt, doordat je ongemakkelijk wordt tijdens het contact, pikken mensen dat gauw op en worden ze ook ongemakkelijk en weten ze vaak geen houding tegenover jou, omdat ze misschien denken dat het weer aan hun ligt.
Ik begrijp zeker dat je daar niks aan kan doen, maar iemand die jou net kent, weet niet wat jou situatie is.
Ik heb ooit geleerd, een hele goede zelfs vind ik zelf: probeer niet te laten zien dat je onzeker bent. Als je dat doet merk je dat alles een stuk vlotter gaat, want men heeft niet door wat er in je hoofd omgaat, ziet alleen de buitenkant. Iedereen is wel in iets onzeker en niet bij iedereen gaat het sociale contact makkelijk. In het begin is het moeilijk, maar daarna zal je merken dat het een stuk makkelijker is, om ook contact te blijven maken, dit heeft in ieder geval wel bij mij geholpen.
Je mag me een bericht sturen, mocht je er behoefte aan hebben.
Ik denk dat het ook aan je houding ligt, doordat je ongemakkelijk wordt tijdens het contact, pikken mensen dat gauw op en worden ze ook ongemakkelijk en weten ze vaak geen houding tegenover jou, omdat ze misschien denken dat het weer aan hun ligt.
Ik begrijp zeker dat je daar niks aan kan doen, maar iemand die jou net kent, weet niet wat jou situatie is.
Ik heb ooit geleerd, een hele goede zelfs vind ik zelf: probeer niet te laten zien dat je onzeker bent. Als je dat doet merk je dat alles een stuk vlotter gaat, want men heeft niet door wat er in je hoofd omgaat, ziet alleen de buitenkant. Iedereen is wel in iets onzeker en niet bij iedereen gaat het sociale contact makkelijk. In het begin is het moeilijk, maar daarna zal je merken dat het een stuk makkelijker is, om ook contact te blijven maken, dit heeft in ieder geval wel bij mij geholpen.
Je mag me een bericht sturen, mocht je er behoefte aan hebben.
woensdag 20 februari 2019 19:57
donderdag 21 februari 2019 01:01
Het kan zijn dat je het moeilijk vind je te openen naar andere mensen.
Dan heb je ahw een muurtje om je heen staan.
Maar je kunt wel leren hoe je je meer kunt openen. Daar zijn technieken voor zodat je je in de toekomst niet meer afsluit.
Een haptonooom is misschien wel geschikt voor je. Zoek het eens op op internet. Of een psycholoog
Heb je helemaal geen familie meer LVRE?
Dan heb je ahw een muurtje om je heen staan.
Maar je kunt wel leren hoe je je meer kunt openen. Daar zijn technieken voor zodat je je in de toekomst niet meer afsluit.
Een haptonooom is misschien wel geschikt voor je. Zoek het eens op op internet. Of een psycholoog
Heb je helemaal geen familie meer LVRE?
