Psyche
alle pijlers
Verwaarlozende ouder op sterven: wanneer komt de klap?
donderdag 21 februari 2019 13:42
Een van mijn ouders wordt al een tijdje palliatief verzorgd, na jarenlang ziek te zijn geweest. Mensen vinden dit heel erg voor me en wensen me sterkte, maar eerlijk gezegd voel ik er niets bij. En ik vraag me af of anderen in dezelfde situatie dit herkennen.
Even wat over mijn voorgeschiedenis: ik heb totaal geen emotionele band met mijn ouders. Ze hebben mij en siblings fysiek en vooral emotioneel verwaarloosd. We werden gekleed, gevoed en naar school gestuurd, maar ik heb niet geleerd om voor mezelf te zorgen of dat je elke dag je tanden moet poetsen en we gingen een keer per week in bad. (Dat is voor mijn generatie raar.) Aandacht of aanrakingen waren er niet, onze gevoelens en gedachten werden totaal genegeerd. Er werd niet met ons gespeeld, we werden niet getroost, mochten niet huilen, maar ook niet hard lachen en er werd ons niet gevraagd wat wij wilden doen. We moesten doen wat voor ons bedacht werd. Ze waren niet (openlijk) trots, kwamen niet kijken bij musicals of zelfs mijn diploma-uitreiking en gaven ook geen reden waarom ze er niet waren. Ik heb letterlijk geen enkele leuke herinnering aan mijn ouders.
Ze zagen ons meer als dienstbodes voor hun eigen gemak, ik moest als kleuter al klussen alleen doen die veel te zwaar en te moeilijk voor me waren. Ik voelde me een Assepoester, hoopte dat mijn ouders mijn ouders niet waren en dat een prins me zou redden. Ze probeerden ons onderling tegen elkaar uit te spelen als we niet deden wat zij wilden en scheppen over ons op waar wij niet bij zijn. Ik heb werkelijk alles mezelf moeten leren toen ik uit huis ging: hoe ik voor mezelf kan zorgen, hoe ik gelijkwaardige relaties en vriendschappen kan onderhouden, hoe ik moet praten met mensen, maar vooral ook om mijn eigen emoties, behoeftes en grenzen te leren kennen. Ik kwam erachter dat ik last heb van paniek en angsten, als klein kind al, maar had dat nooit herkend en kon er niet mee omgaan. Na jarenlang werken aan mezelf loop ik nog steeds tegen brokstukken uit mijn jeugd aan.
Toch heb ik nooit het contact verbroken. Ik vermoed dat ze zelf ook beschadigde kinderen zijn geweest (hoewel mijn ooms en tantes heel normaal lijken, dus wat is er dan met hen gebeurd?) en hun opvoedstijl was meer onmacht dan opzet. (Hoewel ik soms echt denk dat het echt verrotte mensen zijn, maar dat is lastiger accepteren.) Zij hebben naar buiten toe een schijnwereld gemaakt, mensen buiten ons gezin hebben helemaal niet het idee dat er iets mis is. Ik draai dat toneelstukje blijkbaar mee, al zie ik ze alleen op feestjes, met anderen en dan blijf ik zoveel mogelijk uit hun buurt. Altijd als ik bij hen op bezoek kwam (3 uur met openbaar vervoer), dan kwamen ze meteen met een to-do-list nog voor ik mijn jas uit had kunnen doen. (Weet je wat jij moet doen? Zet de kerstboom op/veeg de stoep/ga naar de supermarkt).
Nu is dus een ouder stervende en er werd vanuit het ziekenhuis en verpleeghuis veel inbreng van ons verwacht. (edit: ondertussen niet meer!) Als een logische aanname: zij hebben altijd voor jullie gezorgd, dus nu zorgen jullie voor hen. Mijn ouder is ontzettend aan het bitchen op het personeel, maar zij zien dat als een gevolg van de ziekte. (Ze moesten eens weten...) Ik had het er erg moeilijk mee dat het verpleegkundigen uitgaan van een liefhebbende ouder, ik voelde me miskend in al mijn jeugdtrauma's, ik wilde echt niet langskomen en voelde me hier schuldig over (wat moeten anderen wel niet denken). Maar ondertussen is dit ook weer weggeebt, anderen denken maar wat ze willen en voel ik er niks meer bij. Ik ben eigenlijk gewoon aan het wachten tot mijn ouder overlijdt en we de begrafenis kunnen doen en dit hoofdstuk af kunnen sluiten. Zou het ook niet erg vinden als de ander er ook dood bij neervalt, dan is dat hoofdstuk afgesloten en is dat laatste restje leed uit mijn leven. Mijn siblings voelen dit ook zo.
Anderen (die dit niet hebben meegemaakt overigens) zeggen: wacht maar, straks zijn ze weg en komt de klap. Ik kan me dit niet voorstellen, maar ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb een warmere band met de conducteur die mijn kaartje knipt. En ik verwacht eigenlijk ook geen lijken meer die uit de kast komen vallen. Ik heb mijn jeugd niet weggestopt, ik ben er altijd heel actief mee aan de slag geweest. Heb ook een burn-out gehad en moest toen echt actief aan de slag met mijn innerlijke criticus en waar die vandaan kwam.
Lang verhaal! Zijn er hier mensen die iets soortgelijks hebben ervaren en hoe reageerden jullie op de dood van jullie ouders? En hoe ga je om met mensen die totaal niet kunnen begrijpen dat er mensen zijn die niet van hun kinderen (kunnen) houden en aannemen dat er altijd een oerband zal zijn? En afkeuren als je je een beetje afzijdig houdt? Ik zie mezelf als een heel warm inlevend en gevend persoon, deze situatie strookt daar totaal niet mee en dat vind ik lastig. Mensen denken dat ik in ontkenning ben en er daarom zo koeltjes over praat en dat hou ik dan maar zo.
Even wat over mijn voorgeschiedenis: ik heb totaal geen emotionele band met mijn ouders. Ze hebben mij en siblings fysiek en vooral emotioneel verwaarloosd. We werden gekleed, gevoed en naar school gestuurd, maar ik heb niet geleerd om voor mezelf te zorgen of dat je elke dag je tanden moet poetsen en we gingen een keer per week in bad. (Dat is voor mijn generatie raar.) Aandacht of aanrakingen waren er niet, onze gevoelens en gedachten werden totaal genegeerd. Er werd niet met ons gespeeld, we werden niet getroost, mochten niet huilen, maar ook niet hard lachen en er werd ons niet gevraagd wat wij wilden doen. We moesten doen wat voor ons bedacht werd. Ze waren niet (openlijk) trots, kwamen niet kijken bij musicals of zelfs mijn diploma-uitreiking en gaven ook geen reden waarom ze er niet waren. Ik heb letterlijk geen enkele leuke herinnering aan mijn ouders.
Ze zagen ons meer als dienstbodes voor hun eigen gemak, ik moest als kleuter al klussen alleen doen die veel te zwaar en te moeilijk voor me waren. Ik voelde me een Assepoester, hoopte dat mijn ouders mijn ouders niet waren en dat een prins me zou redden. Ze probeerden ons onderling tegen elkaar uit te spelen als we niet deden wat zij wilden en scheppen over ons op waar wij niet bij zijn. Ik heb werkelijk alles mezelf moeten leren toen ik uit huis ging: hoe ik voor mezelf kan zorgen, hoe ik gelijkwaardige relaties en vriendschappen kan onderhouden, hoe ik moet praten met mensen, maar vooral ook om mijn eigen emoties, behoeftes en grenzen te leren kennen. Ik kwam erachter dat ik last heb van paniek en angsten, als klein kind al, maar had dat nooit herkend en kon er niet mee omgaan. Na jarenlang werken aan mezelf loop ik nog steeds tegen brokstukken uit mijn jeugd aan.
Toch heb ik nooit het contact verbroken. Ik vermoed dat ze zelf ook beschadigde kinderen zijn geweest (hoewel mijn ooms en tantes heel normaal lijken, dus wat is er dan met hen gebeurd?) en hun opvoedstijl was meer onmacht dan opzet. (Hoewel ik soms echt denk dat het echt verrotte mensen zijn, maar dat is lastiger accepteren.) Zij hebben naar buiten toe een schijnwereld gemaakt, mensen buiten ons gezin hebben helemaal niet het idee dat er iets mis is. Ik draai dat toneelstukje blijkbaar mee, al zie ik ze alleen op feestjes, met anderen en dan blijf ik zoveel mogelijk uit hun buurt. Altijd als ik bij hen op bezoek kwam (3 uur met openbaar vervoer), dan kwamen ze meteen met een to-do-list nog voor ik mijn jas uit had kunnen doen. (Weet je wat jij moet doen? Zet de kerstboom op/veeg de stoep/ga naar de supermarkt).
Nu is dus een ouder stervende en er werd vanuit het ziekenhuis en verpleeghuis veel inbreng van ons verwacht. (edit: ondertussen niet meer!) Als een logische aanname: zij hebben altijd voor jullie gezorgd, dus nu zorgen jullie voor hen. Mijn ouder is ontzettend aan het bitchen op het personeel, maar zij zien dat als een gevolg van de ziekte. (Ze moesten eens weten...) Ik had het er erg moeilijk mee dat het verpleegkundigen uitgaan van een liefhebbende ouder, ik voelde me miskend in al mijn jeugdtrauma's, ik wilde echt niet langskomen en voelde me hier schuldig over (wat moeten anderen wel niet denken). Maar ondertussen is dit ook weer weggeebt, anderen denken maar wat ze willen en voel ik er niks meer bij. Ik ben eigenlijk gewoon aan het wachten tot mijn ouder overlijdt en we de begrafenis kunnen doen en dit hoofdstuk af kunnen sluiten. Zou het ook niet erg vinden als de ander er ook dood bij neervalt, dan is dat hoofdstuk afgesloten en is dat laatste restje leed uit mijn leven. Mijn siblings voelen dit ook zo.
Anderen (die dit niet hebben meegemaakt overigens) zeggen: wacht maar, straks zijn ze weg en komt de klap. Ik kan me dit niet voorstellen, maar ben er wel nieuwsgierig naar. Ik heb een warmere band met de conducteur die mijn kaartje knipt. En ik verwacht eigenlijk ook geen lijken meer die uit de kast komen vallen. Ik heb mijn jeugd niet weggestopt, ik ben er altijd heel actief mee aan de slag geweest. Heb ook een burn-out gehad en moest toen echt actief aan de slag met mijn innerlijke criticus en waar die vandaan kwam.
Lang verhaal! Zijn er hier mensen die iets soortgelijks hebben ervaren en hoe reageerden jullie op de dood van jullie ouders? En hoe ga je om met mensen die totaal niet kunnen begrijpen dat er mensen zijn die niet van hun kinderen (kunnen) houden en aannemen dat er altijd een oerband zal zijn? En afkeuren als je je een beetje afzijdig houdt? Ik zie mezelf als een heel warm inlevend en gevend persoon, deze situatie strookt daar totaal niet mee en dat vind ik lastig. Mensen denken dat ik in ontkenning ben en er daarom zo koeltjes over praat en dat hou ik dan maar zo.
luistervink wijzigde dit bericht op 21-02-2019 20:19
Reden: verduidelijking
Reden: verduidelijking
0.79% gewijzigd
donderdag 21 februari 2019 13:48
Allemensen wat een jeugd heb jij gehad! Ik vind het knap hoe je je staande hebt gehouden, dat je jezelf zoveel hebt kunnen leren en dat je nog tegen de brokstukken van je jeugd aanloopt - heel begrijpelijk.
Ik heb geen idee of er nog een klap komt, ik denk dat niemand dat kan voorspellen en dat het gaat om wat jij zélf ervaart. Het klinkt alsof je je jeugdervaringen al wel een plek hebt kunnen geven, maar ik denk ook dat voor iedereen geldt dat je nooit helemaal kunt voorspellen of - en welke - lijken er in de loop van je leven nog uit de kast komen.
Kun je trouwens met je siblings overweg? Omdat je aangeeft dat zij dit net zo voelen.
Ik zou je wel aanraden om met de verpleging te bespreken hoe jij je hierover voelt. Als je dit niet aangeeft blijven zij verkeerder verwachtingen hebben van jou/jullie.
Ik heb geen idee of er nog een klap komt, ik denk dat niemand dat kan voorspellen en dat het gaat om wat jij zélf ervaart. Het klinkt alsof je je jeugdervaringen al wel een plek hebt kunnen geven, maar ik denk ook dat voor iedereen geldt dat je nooit helemaal kunt voorspellen of - en welke - lijken er in de loop van je leven nog uit de kast komen.
Kun je trouwens met je siblings overweg? Omdat je aangeeft dat zij dit net zo voelen.
Ik zou je wel aanraden om met de verpleging te bespreken hoe jij je hierover voelt. Als je dit niet aangeeft blijven zij verkeerder verwachtingen hebben van jou/jullie.
donderdag 21 februari 2019 13:49
Ik kan je even een reactie geven op je aanname, dat verpleegkundigen van een liefhebbende ouder uitgaan en van jou bepaalde zorg en inbreng verwachten.
Ik werk al jaren als verpleegkundige op een afdeling waar erg veel mensen sterven.
Verpleegkundigen zien ook echt wel, dat de ouder niet de warme en liefdevolle omgang met de kinderen heeft. Ik oordeel nooit over kinderen die niet komen, of die niet erg betrokken zijn. Ik denk altijd mijn deel. Ik weet heel goed dat de stervende Patient zelf ook waarschijnlijk geen fijne ouder is geweest.
Sommige mensen sterven alleen, terwijl ze veel kinderen hebben. Ik veroordeel nooit een familielid om het wegblijven. Ik ga er altijd vanuit dat er een reden voor is.
Ik snap jouw gevoel.
Ik werk al jaren als verpleegkundige op een afdeling waar erg veel mensen sterven.
Verpleegkundigen zien ook echt wel, dat de ouder niet de warme en liefdevolle omgang met de kinderen heeft. Ik oordeel nooit over kinderen die niet komen, of die niet erg betrokken zijn. Ik denk altijd mijn deel. Ik weet heel goed dat de stervende Patient zelf ook waarschijnlijk geen fijne ouder is geweest.
Sommige mensen sterven alleen, terwijl ze veel kinderen hebben. Ik veroordeel nooit een familielid om het wegblijven. Ik ga er altijd vanuit dat er een reden voor is.
Ik snap jouw gevoel.
donderdag 21 februari 2019 13:50
Wat erg voor je dat je zo'n jeugd hebt gehad.
Misschien dat die klap waar je het over hebt niet zozeer zit in het persoonlijk missen of rouwen om je ouders, maar om het idee van dat je geen liefhebbende ouders hebt gehad? En dat de meeste mensen veel verdriet hebben als hun ouders overlijden, maar jij dit niet kan hebben?
Maar het kan natuurlijk ook zijn dat je dit gedurende je leven al hebt verwerkt, ook met je therapie. Maar het kan ook best zijn dat die klap straks harder om de hoek komt dan je zelf verwacht.
Sorry, is niet echt een antwoord op je vraag, ik heb er zelf geen ervaring mee.
Misschien dat die klap waar je het over hebt niet zozeer zit in het persoonlijk missen of rouwen om je ouders, maar om het idee van dat je geen liefhebbende ouders hebt gehad? En dat de meeste mensen veel verdriet hebben als hun ouders overlijden, maar jij dit niet kan hebben?
Maar het kan natuurlijk ook zijn dat je dit gedurende je leven al hebt verwerkt, ook met je therapie. Maar het kan ook best zijn dat die klap straks harder om de hoek komt dan je zelf verwacht.
Sorry, is niet echt een antwoord op je vraag, ik heb er zelf geen ervaring mee.
donderdag 21 februari 2019 13:52
Sowieso dat mensen zeggen: ‘de klap komt nog wel.’ Ik heb er zo’n hekel aan. Alsof het onmogelijk is om rouw of afsluiting door te staan zonder ‘klap’. Het trauma wordt je nog aangepraat op deze manier.
Je komt over alsof je heel goed weet hoe en wat. En als jij vrede hebt met deze afsluiting is het helemaal ok. Van nu naast het ziekenbed zitten wordt je band niet beter en je jeugd niet mooier. Tja en wat je wel of niet moet doen om ‘de klap’ te voorkomen weet toch geen mens. Dealen met emoties uit het heden is zat, de toekomst is letterlijk van latere zorg.
Hoe je schrijft geeft me het idee dat je fier overeind staat op het moment, goed zo! Laat je niet onderuit lullen!
Je komt over alsof je heel goed weet hoe en wat. En als jij vrede hebt met deze afsluiting is het helemaal ok. Van nu naast het ziekenbed zitten wordt je band niet beter en je jeugd niet mooier. Tja en wat je wel of niet moet doen om ‘de klap’ te voorkomen weet toch geen mens. Dealen met emoties uit het heden is zat, de toekomst is letterlijk van latere zorg.
Hoe je schrijft geeft me het idee dat je fier overeind staat op het moment, goed zo! Laat je niet onderuit lullen!
donderdag 21 februari 2019 13:55
Ik had geen band met mijn vader. Toen hij stierf had ik daar toen ook weinig emotionele reactie op. Ook later niet.
Wel moest ik een paar maanden later naar een begrafenis van de vader van een vriendin. Zij hadden een hele goede relatie. Ik merkte dat ik daar buitensporig emotioneel op reageerde. Ik was eigenlijk op dat moment heel verdrietig dat ik nooit zo'n relatie met mijn eigen vader had en dus niet eens verdriet voelde bij zijn overlijden. Beetje lastig uit te leggen. Alsof ik geconfronteerd werd met het feit dat ik die hele vaderfiguur nooit heb gehad en ook definitief nooit meer zal krijgen.
Wel moest ik een paar maanden later naar een begrafenis van de vader van een vriendin. Zij hadden een hele goede relatie. Ik merkte dat ik daar buitensporig emotioneel op reageerde. Ik was eigenlijk op dat moment heel verdrietig dat ik nooit zo'n relatie met mijn eigen vader had en dus niet eens verdriet voelde bij zijn overlijden. Beetje lastig uit te leggen. Alsof ik geconfronteerd werd met het feit dat ik die hele vaderfiguur nooit heb gehad en ook definitief nooit meer zal krijgen.
donderdag 21 februari 2019 13:56
Ik ken dit verhaal van een vriendin. Haar vader is inmiddels 2 jaar dood en de klap is bij haar inderdaad nooit gekomen. Het voelde voor haar meer als een definitieve afsluiting van een rotjeugd. Ook zij had haar jeugd al grotendeels verwerkt voor het overlijden. Maar dat zegt niks over hoe het bij jou gaat....ik zou je adviseren om gevoel gewoon je gevoel te laten. Je bent niet verplicht om 'de klap' nog te krijgen en je bent ook niet verplicht om je groot te houden.
donderdag 21 februari 2019 13:57
Geen ervaring met zulke ouders, maar wel in bezit van inlevingsvermogen. Onbegrijpelijk dat die hulpverleners zo veel van jullie blijven vragen terwijl ze weten dat jullie geen goede band hebben met jullie ouders.
Is het een idee om hierover te praten met de leidinggevende of de klachtenpersoon, om jullie wensen kenbaar te maken? Of hebben jullie misschien een naaste of vriend/vriendin die hierin wat mondiger is en ze eens daadkrachtig toespreekt?
Is het een idee om hierover te praten met de leidinggevende of de klachtenpersoon, om jullie wensen kenbaar te maken? Of hebben jullie misschien een naaste of vriend/vriendin die hierin wat mondiger is en ze eens daadkrachtig toespreekt?
donderdag 21 februari 2019 13:59
Ik denk dat het voor veel mensen erg moeilijk is om zich voor te stellen dat de ouder/kindband er soms gewoon echt niet is. En misschien is dat maar goed ook, want het liefst zou je natuurlijk zien dat niemand zich dat ooit meer voor hoeft te stellen doordat alle kinderen opgroeien in fijne, veilige en liefdevolle gezinnen.
Maar het feit dat mensen dat echt niet kunnen snappen zegt natuurlijk alles over die mensen en hun belevingswereld, en niets over jou of jouw band met jouw ouders.
Of “de klap” bij jou ooit nog komt? Ik weet het net zo min als jij. Het kan zijn dat je die klap allang verwerkt hebt in al die jaren therapie. Het kan ook zijn dat het sterven onverwacht toch gevoelens in je los maakt. Verdriet om wat nooit is geweest en ook nooit meer zal komen, bijvoorbeeld. Of misschien juist wel opluchting dat het achter de rug is. Niemand kan jou zeggen wat het wel of niet met je zal doen, todat het eenmaal zover is en je het zelf (niet) ervaart.
Overigens geef je aan dat ooms en tantes wel “normaal” lijken. Zou het kunnen dat ook zij en hun kinderen, net als jullie, braaf het toneelstukje opvoeren op feesten en partijen?
Maar het feit dat mensen dat echt niet kunnen snappen zegt natuurlijk alles over die mensen en hun belevingswereld, en niets over jou of jouw band met jouw ouders.
Of “de klap” bij jou ooit nog komt? Ik weet het net zo min als jij. Het kan zijn dat je die klap allang verwerkt hebt in al die jaren therapie. Het kan ook zijn dat het sterven onverwacht toch gevoelens in je los maakt. Verdriet om wat nooit is geweest en ook nooit meer zal komen, bijvoorbeeld. Of misschien juist wel opluchting dat het achter de rug is. Niemand kan jou zeggen wat het wel of niet met je zal doen, todat het eenmaal zover is en je het zelf (niet) ervaart.
Overigens geef je aan dat ooms en tantes wel “normaal” lijken. Zou het kunnen dat ook zij en hun kinderen, net als jullie, braaf het toneelstukje opvoeren op feesten en partijen?
donderdag 21 februari 2019 13:59
Dit herken ik en denk zelf dat dat nog veel diepere rouw is.Hangmat schreef: ↑21-02-2019 13:55Ik had geen band met mijn vader. Toen hij stierf had ik daar toen ook weinig emotionele reactie op. Ook later niet.
Wel moest ik een paar maanden later naar een begrafenis van de vader van een vriendin. Zij hadden een hele goede relatie. Ik merkte dat ik daar buitensporig emotioneel op reageerde. Ik was eigenlijk op dat moment heel verdrietig dat ik nooit zo'n relatie met mijn eigen vader had en dus niet eens verdriet voelde bij zijn overlijden. Beetje lastig uit te leggen. Alsof ik geconfronteerd werd met het feit dat ik die hele vaderfiguur nooit heb gehad en ook definitief nooit meer zal krijgen.
donderdag 21 februari 2019 14:00
Ps. Ik werk zelf ook in een verpleeghuis met terminaal zieke mensen. Ik zie genoeg kinderen die geen band met hun ouders hebben. Ik heb totaal geen verwachting van die kinderen wat zij al dan niet nog voor hun ouders doen . Er zijn veel kinderen die om welke reden dan ook hun buik vol hebben van hun vader of moeder. Je ziet zelf als verplegend personeel ook wel dat het vast niet de leukste ouders zijn geweest. Als je dat hebt zou ik gewoon eens praten met het personeel.
donderdag 21 februari 2019 14:01
Wees duidelijk naar d verpleging ,dat jij en jouw siblings niet in staat zijn voor mantelzorg.
Je hoeft niet uit te leggen waarom wat zij er van denken of over denken, is niet jouw zorg,jij kan niet in hun hoofden kijken.
Bovendien, de verpleging ziet heus wel, hoe hun client in elkander steekt.
De klap, mijn ervaring is, eerst is er een vorm van....Laat het niet te lang duren.
Na ht overlijden is er opluchting, een beetje rust.....maar en klap, nee eigenlijk niet.
Het heeft wel een lege plek gegeven in mijn leven ,ik hoefde nergens meer an te voldoen, niet aan de eisen die werden gesteld
Wel is na jaren bij mij en ook bij mijn broers en zussen, begrip gekomen ,voor de manier hoe wij zijn opgevoed.
Wij hebben leren leven met onze emotionele handicaps.
Je hoeft niet uit te leggen waarom wat zij er van denken of over denken, is niet jouw zorg,jij kan niet in hun hoofden kijken.
Bovendien, de verpleging ziet heus wel, hoe hun client in elkander steekt.
De klap, mijn ervaring is, eerst is er een vorm van....Laat het niet te lang duren.
Na ht overlijden is er opluchting, een beetje rust.....maar en klap, nee eigenlijk niet.
Het heeft wel een lege plek gegeven in mijn leven ,ik hoefde nergens meer an te voldoen, niet aan de eisen die werden gesteld
Wel is na jaren bij mij en ook bij mijn broers en zussen, begrip gekomen ,voor de manier hoe wij zijn opgevoed.
Wij hebben leren leven met onze emotionele handicaps.
donderdag 21 februari 2019 14:02
Heb je al eens gesproken met je ooms/tantes van betreffende ouder?
Misschien dat die meer licht op de zaak kunnen werpen voor je?
En door met hen te praten houd je het in de familie (ik vermoed dat je ouders heel erg gericht zijn om het binnenshuis te houden, binnen de familie is dan ook nog best redelijk.
Misschien dat die meer licht op de zaak kunnen werpen voor je?
En door met hen te praten houd je het in de familie (ik vermoed dat je ouders heel erg gericht zijn om het binnenshuis te houden, binnen de familie is dan ook nog best redelijk.
donderdag 21 februari 2019 14:03
Niet herkenbaar bij ouders, maar wel bij mijn opa. Zij was een enorm kreng, alcoholist, enorm dominant en agressief. In zijn dementie werd hij liever/ meer meegaaand. Verplegend personeel was in tranen toe hij (toch nog redelijk plots) overleed. Wij als familie stonden er redelijk onbewogen bij. Uiteindelijk zijn wij het personeel gaan troosten. Emotioneel waren we niet. Iedereen was blij dat de stress over was.
donderdag 21 februari 2019 14:06
Geen ervaring mee, maar je verhaal raakt me wel heel erg. Ik wil je dus graag deze virtuele knuffel geven. Geen idee wat de toekomst voor je zal brengen, ik hoop geen klap, denk dat je er genoeg hebt gehad al.
Ik zou het verplegend personeel gewoon vertellen dat je geen wederkerigheid kunt opbrengen, omdat er niets op te brengen is. Dat snapt men vast prima.
Sterkte!
Ik zou het verplegend personeel gewoon vertellen dat je geen wederkerigheid kunt opbrengen, omdat er niets op te brengen is. Dat snapt men vast prima.
Sterkte!
donderdag 21 februari 2019 14:06
Het is de vraag of het verplegend/verzorgend personeel dit ook weet. Er wordt bij opname gevraagd naar eerste contactpersonen/ familie en dan zijn waarschijnlijk de namen van de kinderen doorgegeven, zonder de hele geschiedenis daar aan vast. Dus ik zou het eerst eens gewoon bespreekbaar maken, daadkrachtig toespreken kan altijd nog.meaki schreef: ↑21-02-2019 13:57Geen ervaring met zulke ouders, maar wel in bezit van inlevingsvermogen. Onbegrijpelijk dat die hulpverleners zo veel van jullie blijven vragen terwijl ze weten dat jullie geen goede band hebben met jullie ouders.
Is het een idee om hierover te praten met de leidinggevende of de klachtenpersoon, om jullie wensen kenbaar te maken? Of hebben jullie misschien een naaste of vriend/vriendin die hierin wat mondiger is en ze eens daadkrachtig toespreekt?
donderdag 21 februari 2019 14:08
Ik moet zeggen dat die verwachtingen van het personeel misschien een invulling is van mijzelf. In het begin moesten we slepen met toiletartikelen, pyjama's en kleding en aangezien mijn ouders zichzelf ook verwaarlozen waren die er niet, dus moesten die ook nog gekocht worden. Dat wilde ik eigenlijk al niet doen, maarja, wie dan wel? Nu verwachten ze heel weinig.Hangmat schreef: ↑21-02-2019 14:00Ps. Ik werk zelf ook in een verpleeghuis met terminaal zieke mensen. Ik zie genoeg kinderen die geen band met hun ouders hebben. Ik heb totaal geen verwachting van die kinderen wat zij al dan niet nog voor hun ouders doen . Er zijn veel kinderen die om welke reden dan ook hun buik vol hebben van hun vader of moeder. Je ziet zelf als verplegend personeel ook wel dat het vast niet de leukste ouders zijn geweest. Als je dat hebt zou ik gewoon eens praten met het personeel.
Er was wel een heel lieve ondersteuner in het ziekenhuis die mijn ouder mee naar buiten wilde nemen enzo en die zei vlak na de opname tegen me: "Zo'n zachtaardig persoon, jouw ouder, he.", waar ouder bijzat. Ik wist niet waar ik moest kijken! Ik zei een beetje vlak: jaaa. Later is ze denk ik wel in haar mening veranderd, mijn ouder had echt een spuughekel aan haar en heeft haar flink wat vegen uit de pan gegeven.
donderdag 21 februari 2019 14:13
Sibling is onlangs gaan praten met een zus en neef van mijn ouders. Om erachter te komen wat er vroeger is gebeurd. Zij waren in shock, ze hadden geen idee. Toen voelde sibling zich weer schuldig, want ons is natuurlijk geleerd om nooit vuile was buiten te hangen. In het dorp waar we woonden gingen altijd wel rare roddels over ons de rondte. Ik denk dat mensen instinctief wel aanvoelen dat er iets niet klopt, maar dit verwacht niemand. Emotionele verwaarlozing is erg onzichtbaar voor buitenstaanders.Nummer*Zoveel schreef: ↑21-02-2019 13:59Overigens geef je aan dat ooms en tantes wel “normaal” lijken. Zou het kunnen dat ook zij en hun kinderen, net als jullie, braaf het toneelstukje opvoeren op feesten en partijen?
Er was wel een tante waar ik wel eens logeerde en die zorgde dat ik wat leukere kleren had (ik kreeg alleen afdankertjes uit de familie). Dan maakte ze uit oude broeken leuke rokjes voor me en kocht op de markt haarbanden of leuke elastiekjes voor me. Maar een moeder zonder geld voor of smaak in kleren is niet meteen een mishandelende ouder.
donderdag 21 februari 2019 14:17
Wat een heftige jeugd heb jij gehad! Ik zou niet weten of er nog een klap komt.
Mijn moeder is afgelopen jaar overleden en daar had ik een gecompliceerde band mee. Het is niet vergelijkbaar met jou. Maar wat ik wel wil zeggen is dat sommige dingenals een opluchting voelden. Ze kon geen nare opmerkingen maken of me het gevoel geven dat ik het niet goed deed.
Ik heb me tijdens haar ziekte ook vaak schuldig gevoeld. En ook wel reactie van onbegrip gehad. Zij voeterde ook alle verpleging uit en toen ze overleden was, vertelden zij ook dat ze dachten dat wij het erg moeilijk met haar gehad hadden. Zij zien echt meer dan je denkt.
Ik vertel tegenwoordig trouwens aan mensen dat ik uit een compleet gestoord gezin kom als dat gepast is. En dat helpt me wel in de gesprekken met mensen die zich niet kunnen voorstellen dat een ouder niet liefhebbend is.
Mijn moeder is afgelopen jaar overleden en daar had ik een gecompliceerde band mee. Het is niet vergelijkbaar met jou. Maar wat ik wel wil zeggen is dat sommige dingenals een opluchting voelden. Ze kon geen nare opmerkingen maken of me het gevoel geven dat ik het niet goed deed.
Ik heb me tijdens haar ziekte ook vaak schuldig gevoeld. En ook wel reactie van onbegrip gehad. Zij voeterde ook alle verpleging uit en toen ze overleden was, vertelden zij ook dat ze dachten dat wij het erg moeilijk met haar gehad hadden. Zij zien echt meer dan je denkt.
Ik vertel tegenwoordig trouwens aan mensen dat ik uit een compleet gestoord gezin kom als dat gepast is. En dat helpt me wel in de gesprekken met mensen die zich niet kunnen voorstellen dat een ouder niet liefhebbend is.
