Psyche
alle pijlers
Verkracht. En nu?
zondag 17 maart 2019 10:53
31-1 januari 2018.
Een geweldig feest. Een dorpje verderop. Elk jaar vieren we oud en nieuw samen. Dat jaar besloot ik eerder naar huis te gaan. Ik voelde me niet top. Een vriendin bood nog aan mee naar huis te fietsen. En een vriend zei nog. Je kan best blijven slapen. Maar ik sloeg alles af. En besloot alleen naar huis te gaan. Stuur je een apje als je thuis bent en bel je als er iets is ?
Ja doe ik!
Ik wil er niet teveel op ingaan. Maar ik ben verkracht. Eenmaal thuis ben ik lang onder de douche gaan staan. Ondertussen belde een vriendin. Ik heb niet opgenomen. Ik heb een apje gestuurd met dat ik het vergeten ben en onder de douche sta. Vervolgens ben ik naar bed gegaan. Ik heb geslapen. Kort. Maar wel geslapen. Of het besef er helemaal was weet ik niet meer. De volgende dag had ik een nieuwjaarsborrel, die heb ik afgezegd. De weken gingen voorbij. En het besef werd steeds groter. Dit was echt. Ik moest het aan iemand vertellen. Maar wie? Ik wilde niet naar mijn vrienden. Ik kan het niet hebben als mensen mij voor mijn gevoel l benauwen en daar was ik bang voor. Ik was op zoek naar iemand die mij goed genoeg kende, maar niet te dicht bij mij stond. Ik ben naar een vertrouwenspersoon op mijn werk gegaan. Door de meeste mensen die niet dichterbij mij staan wordt ik gezien als arrogant of verwaand. Dit is al zolang ik me kan herinneren. Zij had meteen al door dat dit niet zo was. Ik wist niet of dit een goed idee was. Maar ik moest iets. Ik heb het haar niet in woorden verteld. Ik kon het niet. Ik heb het opgeschreven. Bang voor de reactie.
Ik ben inmiddels een jaar en 3 maanden verder. Ik kan nog genieten van dingen, maar ik moet me er wel toe zetten. Vrienden zien dat het niet goed gaat. Maken zich zorgen. Ik heb lang ontkent maar inmiddels weten ze dat het indd niet zo goed gaat. Niet de reden waarom. Het wordt steeds lastiger om een 'dubbelleven' te hebben. Ik heb op het punt gestaan het ze te vertellen maar toch haak ik weer af.
De ene dag gaat het oké maar er zijn dagen dan weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet. Die dagen twijfel ik om het toch te vertellen. Misschien maak ik het dan voor mezelf wat makkelijker, of juist lastiger? Dan heb ik vaak mensen om me heen die er van weten. Terwijl ik gewoon mezelf wil zijn en niet degene die dit heeft meegemaakt.
Ik weet dat dit zo niet langer kan. Ik heb nachtmerries, als ik teveel nadenk verlies ik de controle. Wat ik dan ook tegenkom, het moet kapot. Gek genoeg gebeurt dit alleen als ik alleen thuis ben. Ik krijg het nu al benauwd met het idee dat het straks weer korte mauwen weer wordt. Mijn armen zien er niet uit. Het is niet dat ik niet wil leven. Juist wel. Ik wil niet verliezen. Maar het lucht op. Eten gaat met vlagen. Soms prima. Er zijn dagen/ weken dat ik mezelf er toe moet zetten. En als ik dan in de spiegel kijk. Walg ik van mezelf. Ik ben niet dik, dat weet ik. Maar het lijkt dan alsof de ene helft zegt dat het goed zo is en de andere helft van niet. Ik kan dat gevoel niet goed uitleggen.
Ik snap het zelf ook niet. Hoe kan het dat als iemand mij of een vriendin van mij slaat ik door het lint ga en totaal geen idee meer heb wat ik doe. En met zoiets. Volgens mij deed ik niks.
Een geweldig feest. Een dorpje verderop. Elk jaar vieren we oud en nieuw samen. Dat jaar besloot ik eerder naar huis te gaan. Ik voelde me niet top. Een vriendin bood nog aan mee naar huis te fietsen. En een vriend zei nog. Je kan best blijven slapen. Maar ik sloeg alles af. En besloot alleen naar huis te gaan. Stuur je een apje als je thuis bent en bel je als er iets is ?
Ja doe ik!
Ik wil er niet teveel op ingaan. Maar ik ben verkracht. Eenmaal thuis ben ik lang onder de douche gaan staan. Ondertussen belde een vriendin. Ik heb niet opgenomen. Ik heb een apje gestuurd met dat ik het vergeten ben en onder de douche sta. Vervolgens ben ik naar bed gegaan. Ik heb geslapen. Kort. Maar wel geslapen. Of het besef er helemaal was weet ik niet meer. De volgende dag had ik een nieuwjaarsborrel, die heb ik afgezegd. De weken gingen voorbij. En het besef werd steeds groter. Dit was echt. Ik moest het aan iemand vertellen. Maar wie? Ik wilde niet naar mijn vrienden. Ik kan het niet hebben als mensen mij voor mijn gevoel l benauwen en daar was ik bang voor. Ik was op zoek naar iemand die mij goed genoeg kende, maar niet te dicht bij mij stond. Ik ben naar een vertrouwenspersoon op mijn werk gegaan. Door de meeste mensen die niet dichterbij mij staan wordt ik gezien als arrogant of verwaand. Dit is al zolang ik me kan herinneren. Zij had meteen al door dat dit niet zo was. Ik wist niet of dit een goed idee was. Maar ik moest iets. Ik heb het haar niet in woorden verteld. Ik kon het niet. Ik heb het opgeschreven. Bang voor de reactie.
Ik ben inmiddels een jaar en 3 maanden verder. Ik kan nog genieten van dingen, maar ik moet me er wel toe zetten. Vrienden zien dat het niet goed gaat. Maken zich zorgen. Ik heb lang ontkent maar inmiddels weten ze dat het indd niet zo goed gaat. Niet de reden waarom. Het wordt steeds lastiger om een 'dubbelleven' te hebben. Ik heb op het punt gestaan het ze te vertellen maar toch haak ik weer af.
De ene dag gaat het oké maar er zijn dagen dan weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet. Die dagen twijfel ik om het toch te vertellen. Misschien maak ik het dan voor mezelf wat makkelijker, of juist lastiger? Dan heb ik vaak mensen om me heen die er van weten. Terwijl ik gewoon mezelf wil zijn en niet degene die dit heeft meegemaakt.
Ik weet dat dit zo niet langer kan. Ik heb nachtmerries, als ik teveel nadenk verlies ik de controle. Wat ik dan ook tegenkom, het moet kapot. Gek genoeg gebeurt dit alleen als ik alleen thuis ben. Ik krijg het nu al benauwd met het idee dat het straks weer korte mauwen weer wordt. Mijn armen zien er niet uit. Het is niet dat ik niet wil leven. Juist wel. Ik wil niet verliezen. Maar het lucht op. Eten gaat met vlagen. Soms prima. Er zijn dagen/ weken dat ik mezelf er toe moet zetten. En als ik dan in de spiegel kijk. Walg ik van mezelf. Ik ben niet dik, dat weet ik. Maar het lijkt dan alsof de ene helft zegt dat het goed zo is en de andere helft van niet. Ik kan dat gevoel niet goed uitleggen.
Ik snap het zelf ook niet. Hoe kan het dat als iemand mij of een vriendin van mij slaat ik door het lint ga en totaal geen idee meer heb wat ik doe. En met zoiets. Volgens mij deed ik niks.
anoniem_63b18f89cd0b8 wijzigde dit bericht op 10-04-2019 20:37
0.03% gewijzigd
zondag 17 maart 2019 11:25
Hoog tijd dat je professionele hulp gaat zoeken! Ga naar je huisarts en laat je doorverwijzen naar een psycholoog. Want je hebt iets heel heftigs meegemaakt en de manier waarop je daarmee omgaat is niet gezond.
Een psycholoog kan jou de veilige omgeving en ondersteuning geven om dit te verwerken. Je moet dan wel bewust de keuze maken om erover te gaan praten met hem/haar.
Een psycholoog kan jou de veilige omgeving en ondersteuning geven om dit te verwerken. Je moet dan wel bewust de keuze maken om erover te gaan praten met hem/haar.
zondag 17 maart 2019 11:29
Och wat een eenzaamheid straalt er uit je post. Jij hebt hulp nodig, professionele hulp. Een vertrouwenspersoon is een goede stap geweest maar niet voldoende. Ga morgen naar je huisarts en vraag of die je kan doorverwijzen naar een goede psycholoog. Echt, hier kom jij alleen niet uit.
Mij helpt het altijd heel erg om mijn ‘ellende’ (die volstrekt niet lijkt op de jouwe) juist wel te delen met mijn naaste vriendinnen. Maar dat is voor iedereen verschillend. Heb je familie?
Maar die professionele hulp is nu véél belangrijker!!
Mij helpt het altijd heel erg om mijn ‘ellende’ (die volstrekt niet lijkt op de jouwe) juist wel te delen met mijn naaste vriendinnen. Maar dat is voor iedereen verschillend. Heb je familie?
Maar die professionele hulp is nu véél belangrijker!!
Pluk de dag! - In loving memory A.C. ❤
zondag 17 maart 2019 11:31
Zoek professionele hulp en zo snel mogelijk. Iemand die gespecialiseerd is in traumaverwerking.
Ik heb destijds emdr therapie gedaan en dat heeft mij echt geholpen. Er is wel tijd voor nodig geweest om het volledig te verwerken maar het is mogelijk.
En over dat je denkt dat je niets gedaan hebt. Mensen spreken altijd over dat er twee reacties zijn op gevaar, fight of flight, maar er is een derde, freeze. Dit is ook een overlevingsstrategie en een die trouwens vaak voorkomt. Ik heb destijds ook niet gevochten en ik heb mij daar lang schuldig over gevoeld maar ook daar heeft de therapie voor geholpen om hier overheen te geraken.
Veel sterke!!
Ik heb destijds emdr therapie gedaan en dat heeft mij echt geholpen. Er is wel tijd voor nodig geweest om het volledig te verwerken maar het is mogelijk.
En over dat je denkt dat je niets gedaan hebt. Mensen spreken altijd over dat er twee reacties zijn op gevaar, fight of flight, maar er is een derde, freeze. Dit is ook een overlevingsstrategie en een die trouwens vaak voorkomt. Ik heb destijds ook niet gevochten en ik heb mij daar lang schuldig over gevoeld maar ook daar heeft de therapie voor geholpen om hier overheen te geraken.
Veel sterke!!
zondag 17 maart 2019 11:38
Geennaam, ik denk dat het goed is om met je huisarts te gaan praten, die kan je op weg helpen naar professionele hulp. Dit moet je niet alleen willen doen en dat hoeft ook echt niet.
Ik snap je verlangen om terug te gaan naar voor het gebeurde, om weer dezelfde zorgeloze vrouw te zijn, maar dat kan helaas niet.
Praat erover met je vrienden, dat hoeft niet iedereen te zijn, maar is er iemand die dichterbij je staat?
Ik snap je verlangen om terug te gaan naar voor het gebeurde, om weer dezelfde zorgeloze vrouw te zijn, maar dat kan helaas niet.
Praat erover met je vrienden, dat hoeft niet iedereen te zijn, maar is er iemand die dichterbij je staat?
dan moet je iets aan je leesvaardigheid doen. En aan je inlevingsvermogen als dit de eerste reactie is op het verhaal van TO.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
zondag 17 maart 2019 11:39
Het is wel gebeurd. Het is echt.
Het is normaal dat het daardoor niet goed met je gaat, dat je anders reageert. Door te proberen te doen of er niets gebeurd is, ben je enorm veel energie kwijt aan doen alsof. Je komt niet toe aan herstellen.
Stel dat je een ongeluk krijgt en je breekt je voet. Dan snap je dat je niet moet doen alsof er niets aan de hand is, en dat blijven rondlopen en wachten tot het vanzelf beter wordt, zorgt voor meer schade. Je hebt hulp nodig omdat er iets is gebeurd wat je niet in je eentje kunt oplossen.
Je kunt beter worden, maar je hebt gewoon hulp nodig. Je huisarts is een goed beginpunt. Je kunt ook een briefje meenemen als hardop uitspreken te moeilijk is. Wat je nu allemaal ervaart is een normale reactie op trauma. Ook bevriezen, niets kunnen doen, is normaal. Het betekent niet dat je zwak bent, of toegaf; het betekent dat je in de overlevingsstand stond. Een heel normale reactie. Er zijn mensen die gespecialiseerd zijn om met trauma te helpen. Je kunt hier overheen komen, je kunt je weer echt jezelf voelen. Het kost tijd en hulp, maar dit hoeft je echt niet permanent te beschadigen.
De steun van mensen om je heen kan heel erg helpen. De stap om te praten is eng, dat snap ik. Je hoeft niet alles te vertellen. Maar je hoeft dit niet alleen te doen.
Sterkte!
Het is normaal dat het daardoor niet goed met je gaat, dat je anders reageert. Door te proberen te doen of er niets gebeurd is, ben je enorm veel energie kwijt aan doen alsof. Je komt niet toe aan herstellen.
Stel dat je een ongeluk krijgt en je breekt je voet. Dan snap je dat je niet moet doen alsof er niets aan de hand is, en dat blijven rondlopen en wachten tot het vanzelf beter wordt, zorgt voor meer schade. Je hebt hulp nodig omdat er iets is gebeurd wat je niet in je eentje kunt oplossen.
Je kunt beter worden, maar je hebt gewoon hulp nodig. Je huisarts is een goed beginpunt. Je kunt ook een briefje meenemen als hardop uitspreken te moeilijk is. Wat je nu allemaal ervaart is een normale reactie op trauma. Ook bevriezen, niets kunnen doen, is normaal. Het betekent niet dat je zwak bent, of toegaf; het betekent dat je in de overlevingsstand stond. Een heel normale reactie. Er zijn mensen die gespecialiseerd zijn om met trauma te helpen. Je kunt hier overheen komen, je kunt je weer echt jezelf voelen. Het kost tijd en hulp, maar dit hoeft je echt niet permanent te beschadigen.
De steun van mensen om je heen kan heel erg helpen. De stap om te praten is eng, dat snap ik. Je hoeft niet alles te vertellen. Maar je hoeft dit niet alleen te doen.
Sterkte!
tyche wijzigde dit bericht op 17-03-2019 11:41
7.45% gewijzigd
What a nuanced anxiety
zondag 17 maart 2019 11:39
rosanna08 schreef: ↑17-03-2019 11:38Geennaam, ik denk dat het goed is om met je huisarts te gaan praten, die kan je op weg helpen naar professionele hulp. Dit moet je niet alleen willen doen en dat hoeft ook echt niet.
Ik snap je verlangen om terug te gaan naar voor het gebeurde, om weer dezelfde zorgeloze vrouw te zijn, maar dat kan helaas niet.
Praat erover met je vrienden, dat hoeft niet iedereen te zijn, maar is er iemand die dichterbij je staat?
dan moet je iets aan je leesvaardigheid doen. En aan je inlevingsvermogen als dit de eerste reactie is op het verhaal van TO.
Helemaal mee eens.
zondag 17 maart 2019 11:50
Uit je bericht krijg ik het gevoel dat je wat jou is overkomen probeert te ontkennen. Dat kan niet. Het is tijd om toe te geven dat jou iets vreselijks is overkomen en dat je dat niet ongedaan kan maken. Als je dit doet zul je ook kunnen toegeven aan hulp. Zowel proffesionele als steun van dierbaren. Op die manier kan je beginnen met het verwerken van dit trauma. Jij hebt echt nergens schuld aan en echte vrienden en familie zullen jou steunen. Dat heb je nu nodig. Steun en hulp aanvaarden is geen teken van zwakte maar juist kracht dat je kiest om jouw leven weer terug te krijgen! Volgens mij ben jij ongelooflijk sterk. Ik wil je heel veel succes en sterkte wensen. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen.
zondag 17 maart 2019 11:55
Centrum voor seksueel geweld (gratis nummer)
Slachtofferhulp (informatie over hoe en waar je terecht kunt, en over hoe eventuele aangifte werkt)
Slachtofferhulp (informatie over hoe en waar je terecht kunt, en over hoe eventuele aangifte werkt)
What a nuanced anxiety
zondag 17 maart 2019 12:38
Toch vertellen aan vriendinnen en familie die voor jou het belangrijkste zijn. Als je het moeilijk vindt om te vertellen kun je het ook via papier doen en het ze laten lezen, dus niet via app oid wat ze kunnen doorgeven aan derden. Misschien een select groepje uitnodigen en allemaal je brief geven tegelijk. De mensen waar jij je goed bij voelt vinden je niet arrogant of wat je ook denkt, ze willen je helpen.Aangifte zou ik ook doen, hoe moeilijk ook, wie weet hoeveel vrouwen hij belaagd. Ik zou ook nd huisarts gaan voor een verwijzing naar iemand die je kan helpen en evt test op ziektes. En als je weet wie de dader is, geef hem aan. Heel veel sterkte gewenst ♥
byrma wijzigde dit bericht op 17-03-2019 12:39
Reden: Typfouten
Reden: Typfouten
2.82% gewijzigd
Een dag zonder latte anais, is als een vrieskist zonder ais.
zondag 17 maart 2019 12:45
Pfoe geennaam, je merkt dat het je niet lukt om weg te drukken wat er gebeurd is. Logisch bij zo’n heftige ervaring. Wat iemand eerder al schreef: flight, flight or freeze is allemaal normaal als reactie en tot jou zoiets overkomt weet je niet hoe jij gaat reageren. Mijn ervaring is lang zo heftig niet als de jouwe, maar ook ik bevroor terwijl ik normaal gesproken best assertief ben.
Zoek hulp om te verwerken wat er gebeurd is en jezelf niet langer te straffen voor wat je overkomen is. Je huisarts kan je doorverwijzen naar de juiste hulpverlening en durf je dat niet (klein dorp? oudere, mannelijke huisarts?) neem dan contact op met die hulplijn die iemand al noemde. Je kunt en hoeft dit niet alleen op te lossen.
Voor je vrienden en familie, als je het niet hardop kunt zeggen kun je het voor hen ook opschrijven. Op papier kom je vast ook beter uit je woorden en hoeft de ander niet direct te reageren.
Sterkte en kies voor jezelf om hulp aan te pakken om dit te verwerken. Laat hem niet nog zoveel invloed hebben op je toekomst.
Zoek hulp om te verwerken wat er gebeurd is en jezelf niet langer te straffen voor wat je overkomen is. Je huisarts kan je doorverwijzen naar de juiste hulpverlening en durf je dat niet (klein dorp? oudere, mannelijke huisarts?) neem dan contact op met die hulplijn die iemand al noemde. Je kunt en hoeft dit niet alleen op te lossen.
Voor je vrienden en familie, als je het niet hardop kunt zeggen kun je het voor hen ook opschrijven. Op papier kom je vast ook beter uit je woorden en hoeft de ander niet direct te reageren.
Sterkte en kies voor jezelf om hulp aan te pakken om dit te verwerken. Laat hem niet nog zoveel invloed hebben op je toekomst.
maandag 18 maart 2019 09:43
Wat heftig zeg, heb me tranen in moeten houden, elke dag is een gevecht met jezelf.
Je probeert iets te ontkennen, je probeert door te gaan met je leven, in de hoop dat het leven weer 'normaal' word, maar helaas is de realiteit anders, je hebt een trauma meegemaakt, wat 'eruit' moet.
Ik zou hulp zoeken, dikke knuffel.
Je probeert iets te ontkennen, je probeert door te gaan met je leven, in de hoop dat het leven weer 'normaal' word, maar helaas is de realiteit anders, je hebt een trauma meegemaakt, wat 'eruit' moet.
Ik zou hulp zoeken, dikke knuffel.
